ინ­დუ­რი მუ­სი­კის ჰანგზე მო­ცეკ­ვა­ვე, გა­თხო­ვე­ბის მო­სურ­ნე კა­ხე­ლი ქალი (ფილ­მი "გა­რი­გე­ბა") და მკაც­რი დე­დამ­თი­ლი (სე­რი­ა­ლი "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი") რთუ­ლია, ერ­თმა­ნეთს და­უ­კავ­ში­რო. ცხა­დია, ეს მსა­ხი­ო­ბის ოს­ტა­ტო­ბა­სა და სიძ­ლი­ე­რე­ზე მი­უ­თი­თებს. ნი­ჭი­ერ ქალ­ბა­ტონს - ას­მათ ტყაბ­ლა­ძეს ბევ­რი სა­ხა­სი­ა­თო როლი შე­უს­რუ­ლე­ბია. მის მიერ გან­სა­ხი­ე­რე­ბუ­ლი პერ­სო­ნა­ჟე­ბი მა­ყუ­რებ­ლის­თვის ყო­ველ­თვის და­სა­მახ­სოვ­რე­ბე­ლია... მაგ­რამ ქალ­ბა­ტონ ას­მათს სამ­სა­ხი­ო­ბო კა­რი­ე­რა­ში დიდი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი პა­უ­ზა ჰქონ­და...

ამ­ჟა­მად კი, ბევ­რი დე­დამ­თი­ლის გა­სა­ხა­რად, სე­რი­ალ­ში - "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი" კა­ტოს მკაც­რი დე­დამ­თი­ლის როლს და­მა­ჯე­რებ­ლად ას­რუ­ლებს და რძლებ­ზე გა­ნა­წყე­ნე­ბუ­ლი ქალ­ბა­ტო­ნე­ბის­გან (არა მხო­ლოდ მათ­გან) ქა­თი­ნა­უ­რებ­საც იღებს...

- არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი, უპა­ტი­ოს­ნე­სი ოჯა­ხი მყავ­და! ახ­ლა­ხან, ჩემი ძა­ლი­ან კარ­გი დე­დი­კო 100 წლის გახ­და. მისი იუ­ბი­ლე აღ­ვნიშ­ნეთ. დე­და­ჩემს ყო­ველ­თვის იუ­მო­რის კარ­გი გრძნო­ბა ჰქონ­და და მგო­ნი, ამ­დენ ხანს ამან აცო­ცხლა. ვფიქ­რობ, იუ­მორ­თან და­კავ­ში­რე­ბით, მეც არა მი­შავს (იღი­მის). იუ­მო­რით გა­და­ვი­ტა­ნე ყვე­ლა­ფე­რი, რაც თავს გა­დამ­ხდა: ცოტა - სა­წყე­ნი, ცოტა - სა­სი­ხა­რუ­ლო... ადა­მი­ა­ნის ცხოვ­რე­ბა მძი­მეა, როცა იუ­მო­რის გრძნო­ბა არც თა­ვად აქვს, არც სხვი­სი ეს­მის და მთლი­ა­ნად დრა­მა­შია ჩარ­თუ­ლი... თე­ატ­რში სულ სა­ხა­სი­ა­თო რო­ლებს ვთა­მა­შობ­დი. კოტე მა­ხა­რა­ძემ გრი­გოლ რო­ბა­ქი­ძის პი­ე­სის მი­ხედ­ვით სპექ­ტაკ­ლი - "სამ­შობ­ლო" დად­გა, რო­მელ­შიც ხევ­სუ­რი ქა­ლის ტრა­გი­კულ როლს ვთა­მა­შობ­დი: ჩემს გმირს თათ­რებ­მა 10 შვი­ლი მო­უკ­ლეს. მერე ქალ­მა შვი­ლის მკვლე­ლე­ბი ამო­ხო­ცა. მა­შინ ყვე­ლამ მი­თხრა: თურ­მე ტრა­გე­დი­ის თა­მა­შიც შეგ­ძლე­ბი­აო. ძა­ლი­ან მო­ე­წო­ნათ. სპექ­ტაკ­ლი მა­ყუ­რებ­ლის დიდი ტა­შით დას­რულ­და. ოფე­ლია და დეზ­დე­მო­ნა არ შე­მის­რუ­ლე­ბია - რო­მან­ტი­კუ­ლი, ლი­რი­კუ­ლი ქალ­ბა­ტო­ნე­ბის რო­ლე­ბი "ჩემი" არ იყო. სცე­ნი­დან ტა­შის გა­რე­შე არ გავ­სულ­ვარ. რო­მე­ლი­მე ეპი­ზოდ­ში რომ ვი­თა­მა­შებ­დი, იმ როლს ყვე­ლა იმახ­სოვ­რებ­და. ინ­სტი­ტუ­ტში სწავ­ლის პე­რი­ოდ­ში, მეც­ნი­ერ­ზე შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ვაჭ­რის როლი ვი­თა­მა­შე. ჩემი გმი­რი საბ­რა­ლო და სა­სა­ცი­ლო ქალ­ბა­ტო­ნი გახ­ლდათ. მეც­ნი­ერს სიყ­ვა­რულს თა­ვად უხ­სნი­და. ამ სცე­ნის ნახ­ვი­სას, მთე­ლი დარ­ბა­ზი სი­ცი­ლით იხო­ცე­ბო­და.

- რე­ა­ლურ ცხოვ­რე­ბა­ში, სა­სიყ­ვა­რუ­ლო ურ­თი­ერ­თო­ბის ინი­ცი­ა­ტო­რი თუ ყო­ფილ­ხართ?

- არა. სხვა­თა შო­რის, ამა­ყი ქალ­ბა­ტო­ნი გახ­ლდით. მგო­ნი, ჩემი სი­ა­მა­ყის გამო პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში რა­ღა­ცე­ბი არას­წო­რად წარვმარ­თე, მაგ­რამ ბედს მა­ინც არ ვემ­დუ­რი: სა­ჭი­რო არ არის, ცხოვ­რე­ბა ისე და­ლა­გე­ბუ­ლად აგე­წყოს, რო­გორც "წე­სია": ქმა­რი, შვი­ლე­ბი, დე­დამ­თი­ლი... სუ­ლი­ე­რად ძლი­ე­რი ქალ­ბა­ტო­ნი გახ­ლა­ვართ. რისი გა­კე­თე­ბის სურ­ვი­ლიც მაქვს, ჩემ მიერ და­უძ­ლე­ვე­ლი არა­ფე­რია. მე­უღ­ლე გვერ­დით არ მყავს. მგო­ნი, არც იყო სა­ჭი­რო, რომ ყო­ფი­ლი­ყო. ყვე­ლა­ფე­რი შევ­ძე­ლი, რაც მჭირ­დე­ბო­და. ზოგ ქალ­ბა­ტონს სურს, რო­გორ­მე გა­თხოვ­დეს - მის­თვის ეს აუ­ცი­ლე­ბე­ლია. პი­რა­დად მე, ასე არა­სო­დეს მი­ფიქ­რია... ვინც მიყ­ვარ­და, ჩემი ცო­ლად შერ­თვა არ შე­ეძ­ლო, პირ­ვე­ლი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი და­მე­ღუ­პა... მერე ვი­ღა­ცას მოვ­წონ­დი, ვი­ღა­ცას ვუყ­ვარ­დი... სა­ერ­თოდ, ასე­თი ბედი მქონ­და: სულ ცოლ­შვი­ლი­ან კა­ცებს მოვ­წონ­დი. ბევ­რი თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი მყავ­და, მაგ­რამ რთუ­ლად და­საშ­ვე­ბი იყო, რომ ცოლ­შვი­ლი­ან კაც­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა გა­მე­ბა. ჩემ გარ­შე­მო ბევ­რმა ქალ­მა მა­მა­კა­ცებს ოჯა­ხი და­ა­ტო­ვე­ბი­ნა, მაგ­რამ ეს ჩემ­თვის მი­უ­ღე­ბე­ლია! მსგავ­სი რამ ვერ და­ვუშ­ვი, ვერ "ვი­ყო­ჩა­ღე". არ მინ­დო­და, ვინ­მეს და­სა­წყევ­ლი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი და ჩემ შე­სა­ხებ ეთ­ქვათ: ამ ქალ­მა ქმა­რი ან მამა წაგ­ვარ­თვაო... კარ­გი შვი­ლი, შვი­ლიშ­ვი­ლი და სა­ნა­თე­სა­ვო მყავს. 5 დედ­მა­მიშ­ვი­ლი ვართ, მათ­გან 3 - მა­მა­ჩემს სხვა მე­უღ­ლის­გან ჰყავს, მაგ­რამ ამას ვერ ვგრძნობთ, არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი დაძ­მო­ბა გვაქვს. ბე­ბი­ა­ჩემ­მა ჩემს ძმას უთხრა: 11 და-ძმა ვი­ყა­ვით, მათ­გან 2, მა­მას პირ­ვე­ლი ცო­ლის­გან ჰყავ­და, და­ნარ­ჩე­ნი - მე­ო­რეს­თან. ყვე­ლა­ნი მიყ­ვარ­და. ერ­თმა­ნე­თი თქვენც ასე უნდა გიყ­ვარ­დე­თო! - დაგ­ვლო­ცა...

- ქალ­ბა­ტო­ნო ას­მათ, ბავ­შვო­ბა სად გა­ა­ტა­რეთ?

- სკო­ლა და მუ­სი­კა­ლუ­რი სას­წავ­ლე­ბე­ლი დუ­შეთ­ში და­ვამ­თავ­რე. დუ­შე­თი პა­ტა­რა, ტრა­დი­ცი­უ­ლი, კარ­გი ქა­ლა­ქი იყო. იქ არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ხალ­ხი ცხოვ­რობ­და. ჩემს ბავ­შვო­ბა­ში კე­თილ­მო­წყო­ბი­ლი სა­ა­ბა­ზა­ნო­ე­ბი არ გვქონ­და, სა­მა­გი­ე­როდ, დუ­შეთ­ში დიდი აბა­ნო იყო და ხალ­ხი და­სა­ბა­ნად იქ და­დი­ო­და. დიდი რიგი იყო ხოლ­მე. მახ­სოვს, დე­და­ჩემს მე­ზობ­ლე­ბი ეკი­თხე­ბოდ­ნენ, - აბა­ნო­ში კი­დევ რო­დის წა­მოხ­ვალთ, ას­მათს რო­დის წა­მო­იყ­ვან­თო? "კონ­ცერ­ტებს" ვმარ­თავ­დი: მე­ზობ­ლე­ბის შე­სა­ხებ ვყვე­ბო­დი, იმი­ტა­ცი­ებს ვა­კე­თებ­დი... ჩემი სამ­სა­ხი­ო­ბო კა­რი­ე­რა ასე იწყე­ბო­და (იღი­მის). სკო­ლა­ში ლექ­სებს ვკი­თხუ­ლობ­დი. მხატ­ვრულ კი­თხვა­ში ოლიმ­პი­ა­და ტარ­დე­ბო­და. თბი­ლი­სი­დან ჩა­მო­სულ­მა რე­ჟი­სორ­მა ბავ­შვებს შო­რის შე­მარ­ჩია. მა­ში­ნაც და­ბა­ლი, გუ­ლი­დან ამო­სუ­ლი ხმა მქონ­და. სხვა­თა შო­რის, ეს ხმა აკა­კი ხო­რა­ვამ (ინ­სტი­ტუ­ტში მან მი­მი­ღო) მო­მი­წო­ნა: მი­თხრა, - თე­ატ­რა­ლუ­რი ხმა გაქ­ვსო. მხატ­ვრულ კი­თხვა­ში ოლიმ­პი­ა­და ჯერ დუ­შეთ­ში ჩა­ტარ­და, შემ­დეგ - გორ­ში, მერე - მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში, ბო­ლოს კი - ოპე­რის თე­ატ­რში. ყველ­გან პირ­ვე­ლი ად­გი­ლი და­ვი­კა­ვე. ხევ­სუ­რუ­ლი ტან­საც­მლით გავ­დი­ო­დი და "კრწა­ნი­სის ყა­ყა­ჩო­ებს" ვკი­თხუ­ლობ­დი. ამ ლექ­სით მო­წა­ფე­ებს შო­რის, "მხატ­ვრუ­ლი კი­თხვის ოს­ტა­ტი" გავ­ხდი. სი­გე­ლი და ჯილ­დო - მა­ჯის ოქ­როს სა­ა­თი გად­მომ­ცეს. ის სა­ა­თი ახლა ჩემს შვილს უკე­თია. ქარ­თულ ცეკ­ვებ­საც ვას­რუ­ლებ­დი. სკო­ლა­შიც წარ­ჩი­ნე­ბუ­ლად ვსწავ­ლობ­დი. მუ­სი­კა­ლუ­რი სას­წავ­ლე­ბე­ლი (ფორ­ტე­პი­ა­ნოს გან­ხრით) დე­დის სურ­ვი­ლით და­ვამ­თავ­რე. მუ­სი­კა გე­მოვ­ნე­ბას ლა­მა­ზად ავი­თა­რებს, ყვე­ლა­ფე­რი სა­უ­კე­თე­სო მის­გან "მო­დის"... თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში ჩა­ბა­რე­ბა რომ და­ვა­პი­რე, ამის შე­სა­ხებ დე­დას ვუ­თხა­რი, მან კი გა­მაფრ­თხი­ლა: შენი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის შე­სა­ხებ არა­ვის უთხრაო. მი­ზე­ზით რომ და­ვინ­ტე­რეს­დი, მი­პა­სუ­ხა: რომ და­გი­წუ­ნონ და არ მი­გი­ღონ, სირ­ცხვი­ლია, ეგ იმას ნიშ­ნავს, რომ არც ხმა გი­ვარ­გა, არც მე­ტყვე­ლე­ბა და არც - გა­რეგ­ნო­ბაო (იცი­ნის). ინ­სტი­ტუ­ტში ჩა­ვა­ბა­რე - უმაღ­ლე­სი ქუ­ლე­ბი მი­ვი­ღე, სი­ა­ში პირ­ვე­ლი ვი­ყა­ვი.

ძა­ლი­ან კარ­გი პე­და­გო­გი - ალექ­სან­დრე მი­ქე­ლა­ძე შემ­ხვდა. მა­ნამ­დე ის პო­ლი­ტი­კუ­რი პა­ტი­მა­რი გახ­ლდათ. დუ­შე­თის სა­ხალ­ხო თე­ატ­რში პე­და­გო­გად და რე­ჟის­ო­რა­დაც მუ­შა­ობ­და... თურ­მე ერთხელ ხორცს ყი­დუ­ლობ­და. ხორ­ცი რა­ღაც ქა­ღალ­დში გა­უხ­ვი­ეს. შინ მო­სულ­მა ქა­ღალ­დებს გა­და­ხე­და და აღ­მო­ა­ჩი­ნა, რომ ის ფურ­ცლე­ბი ილია ჭავ­ჭა­ვა­ძის მკვლე­ლო­ბის სა­სა­მარ­თლოს ოქ­მე­ბი იყო! მე­ხორ­ცეს­თან წა­ვი­და, დარ­ჩე­ნი­ლი ქა­ღალ­დე­ბი გა­მო­არ­თვა. ვინც ხორ­ცი იყი­და, მა­თაც და­უ­კავ­შირ­და... ასე რომ, ილია ჭავ­ჭა­ვა­ძის ნამ­დვი­ლი მკვლე­ლე­ბის ვი­ნა­ო­ბა ბა­ტო­ნი სა­შას გა­მომ­ჟღავ­ნე­ბუ­ლია. სწო­რედ ეს უბრწყინ­ვა­ლე­სი პი­როვ­ნე­ბა გახ­ლდათ ჩემი პე­და­გო­გი. ინ­სტი­ტუ­ტში ძა­ლი­ან კარ­გი ჯგუ­ფი გვქონ­და: ნა­ნუ­ლი სა­რა­ჯიშ­ვი­ლი, ელი­სო გუ­დი­აშ­ვი­ლი, თე­მურ ხო­რაშ­ვი­ლი, ავ­თან­დილ მი­ქა­ძე, ამი­რან ბუ­ა­ძე... თბი­ლი­სი ჩემ­თვის უცხო ქა­ლა­ქი არ იყო. აქ ჩემი და რუ­სულ სკო­ლა­ში სწავ­ლობ­და. თით­ქმის ყო­ველ შა­ბათ-კვი­რას თბი­ლის­ში ვი­ყა­ვი. თე­ატრზე ვგიჟ­დე­ბო­დი! დე­დას სპექ­ტაკ­ლებ­ზე და­სას­წრე­ბად დავ­ყავ­დი. მოს­წავ­ლე­ო­ბის პე­რი­ოდ­ში თით­ქმის ყვე­ლა ცნო­ბი­ლი მსა­ხი­ო­ბი ნა­ნა­ხი მყავ­და. მსა­ხი­ო­ბე­ბი დუ­შეთ­შიც ჩა­მო­დი­ოდ­ნენ. მახ­სოვს, დუ­შეთ­ში სტა­დი­ონ­ზე აკა­კი ხო­რა­ვამ "ოი­დი­პოს მე­ფე­ში" ითა­მა­შა... თე­ატ­რი დე­დამ შე­მაყ­ვა­რა. პე­და­გო­გია, მაგ­რამ სა­ბუ­ღალ­ტრო კურ­სე­ბიც ჰქონ­და გავ­ლი­ლი და სა­ბავ­შვო ბაღ­ში მთა­ვარ კონ­ტრო­ლი­ო­რად მუ­შა­ობ­და. ცნო­ბი­ლი და პა­ტივ­სა­ცე­მი ქალ­ბა­ტო­ნი გახ­ლდათ. დე­დას უნ­დო­და, რომ მე და ჩემს დას მუ­სი­კა­ლურ სას­წავ­ლე­ბელ­ში გვეს­წავ­ლა. ამი­ტომ მთავ­რო­ბა­ში მი­ვი­და და დუ­შეთ­ში მუ­სი­კა­ლუ­რი სას­წავ­ლე­ბე­ლი გა­ახ­სნე­ვი­ნა.

- მა­მის შე­სა­ხებ რას გვე­ტყვით?

- დედ-მამა და­შო­რე­ბუ­ლე­ბი იყ­ვნენ. მამა ქუ­თა­ის­ში ცხოვ­რობ­და. დედ­მა­მიშ­ვი­ლებს ბავ­შვო­ბა­ში ახლო ურ­თი­ერ­თო­ბა არ გვქო­ნია, მერე კი დავ­მე­გობ­რდით. ავად­მყო­ფო­ბის გამო, მამა ადრე გარ­და­იც­ვა­ლა. რო­გორც მისი მე­გობ­რე­ბი ამ­ბო­ბენ, კარ­გი ქე­ი­ფი ჰყვა­რე­ბია, კარ­გად სიმ­ღე­რა და რაც მთა­ვა­რია, მე­გობ­რე­ბის სიყ­ვა­რუ­ლი სცოდ­ნია! ცუდი არა­ვის­თვის გა­უ­კე­თე­ბია... მა­შინ პო­ლი­ტი­კუ­რი ამ­ბე­ბიც არე­უ­ლი იყო. პა­პა­ჩე­მი - დე­დის მამა პო­ლიტ­პა­ტი­მა­რი გახ­ლდათ. ჩემი მშობ­ლე­ბის ურ­თი­ერ­თო­ბა­ზე ამ ფაქ­ტმაც იმოქ­მე­და...

- სტუ­დენ­ტუ­რი ცხოვ­რე­ბის შე­სა­ხებ გვი­ამ­ბეთ...

- მარ­ტო ის რად ღირ­და, რომ გია ფე­რა­ძე ჩემს ჯგუფ­ში იყო?! ფული არ გვქონ­და. მე ბი­ნაც არ მქონ­და: ხან ერთ დე­ი­დას­თან ვცხოვ­რობ­დი, ხან - მე­ო­რეს­თან, ხან - ქი­რით... ცუდ ხა­სი­ათ­ზე არ ვყო­ფილ­ვართ. არ გვით­ქვამს და არ გვი­ფიქ­რია, - ვა­ი­მე, რო­გორ გვი­ჭირს ან რა­ღაც გვაკ­ლია-თქო... იმ პე­რი­ოდ­ში ქსო­ვა და კერ­ვა და­ვი­წყე. მინ­დო­და, ლა­მა­ზად მცმო­და. სა­მოსს თა­ვად ვი­კე­რავ­დი და ვიქ­სოვ­დი. მო­წა­ფე­ებს მუ­სი­კა­ში ვა­მე­ცა­დი­ნებ­დი. ხან ჩემს შე­კე­რილს და მოქ­სო­ვილს ვყიდ­დი, ვა­ბა­რებ­დი... ცხოვ­რე­ბა არას­დროს გამ­ჭირ­ვე­ბია. ახლა მა­გა­ლი­თად, ბარი მაქვს გახ­სნი­ლი...

- რო­გორც ვიცი, ქალ­ბა­ტო­ნი სე­სი­ლია თა­ყა­იშ­ვი­ლის მე­ზობ­ლად ცხოვ­რობ­დით...

- დიახ, მისი კარ­გი მე­გო­ბა­რი გახ­ლდით. სე­სი­ლია თა­ვად გა­მო­მეც­ნა­უ­რა - რა კარ­გი გოგო ხარ, აბა, რა ხდე­ბა თე­ატ­რშიო? რო­გორც შვი­ლი, ისე მი­მი­ღო. ძა­ლი­ან მპატ­რო­ნობ­და. ყვე­ლა­ფერს გა­ნიც­დი­და და მე­კი­თხე­ბო­და: აბა, რა ქენი, რა მოქ­სო­ვე? გოგო, გა­გე­ყი­და, ჩა­ა­ბა­რეო? სა­ო­ცა­რი ქალ­ბა­ტო­ნი იყო! თე­ატ­რში რაც ხდე­ბო­და, ყვე­ლა­ფერს ვუყ­ვე­ბო­დი, მერე კი პრე­მი­ე­რა­ზე ერ­თად მივ­დი­ო­დით. ერ­თმა­ნე­თის­თვის ისე­თი ახ­ლობ­ლე­ბი გავ­ხდით, რომ და­სას­ვე­ნებ­ლად მის ოჯახ­თან ერ­თად მგზავ­ნიდ­ნენ, თა­ვად ჩემ­თან, დუ­შეთ­ში ჩა­მო­დი­ო­და და ის­ვე­ნებ­და ხოლ­მე. მის­გან დიდი სიყ­ვა­რუ­ლი და სით­ბო მი­ვი­ღე. ვინ­მეს თუ ორ­დე­ნე­ბი და მედ­ლე­ბი აქვს, მე "ორ­დე­ნად" ის მე­ყო­ფა, რომ სე­სი­ლია, ვე­რი­კო ან­ჯა­ფა­რი­ძე, სო­ფი­კო ჭი­ა­უ­რე­ლი ჩემი მე­გობ­რე­ბი იყ­ვნენ!..

- თე­ატ­რში რო­გორ მოხ­ვდით?

- ინ­სტი­ტუ­ტის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ, რექ­ტო­რატ­მა მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის დი­რექ­ცი­ას­თან რე­კო­მენ­და­ცია გა­მი­წია. იმ­დენ სპექ­ტაკლში ვთა­მა­შობ­დი, რომ უფრო მეტ ხელ­ფასს ვი­ღებ­დი, ვიდ­რე შტატ­ში მყო­ფი თა­ნამ­შრომ­ლე­ბი. დი­რექ­ტო­რი ამ­ბობ­და, - ეს გოგო შტატ­ში მი­ი­ღეთ, თო­რემ ორ­მა­გი ხელ­ფა­სი მი­აქ­ვსო (იცი­ნის). შტატ­ში ჩამ­რი­ცხეს. სო­ფი­კო ჭი­ა­უ­რე­ლი რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რი­დან გად­მო­ვი­და და "ური­ელ აკოს­ტას" დად­გმა და­ი­წყო. ამ სპექ­ტაკლში ცეკ­ვა მო­გიხ­დე­ბაო, - მი­თხრა. მას მერე დავ­მე­გობ­რდით და ბოლო დღემ­დე ვმე­გობ­რობ­დით. სო­ფი­კოს მე­გო­ბარ­თან ხელ­გაშ­ლი­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა შე­ეძ­ლო... თე­ატ­რში 1970-დან 1996 წლამ­დე ვი­ყა­ვი. არა­სო­დეს უთ­ქვამთ, რომ რამე გა­მე­ფუ­ჭე­ბი­ნოს, პი­რი­ქით... შემ­დეგ, თა­ვი­სი ჭკუ­ით, კარ­გი, სი­ნამ­დვი­ლე­ში კი ცუდი საქ­ცი­ე­ლი ჩა­ი­დი­ნეს: 35 მსა­ხი­ო­ბი თე­ატ­რი­დან გა­უშ­ვეს. ბო­ლომ­დე ვიბ­რძო­ლე და სა­სა­მარ­თლოს მეშ­ვე­ო­ბით და­ვა­მატ­კი­ცე, რომ მარ­თა­ლი ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ თე­ატ­რში აღარ დავ­ბრუნ­დი... რო­გორც მსა­ხი­ო­ბი, 14 წელი არა­ფერს ვა­კე­თებ­დი. სა­მა­გი­ე­როდ, სხვა მხრივ არ გავ­ჩე­რე­ბულ­ვარ: ხან პო­ლი­ტი­კურ მოღ­ვა­წე­ო­ბა­ში ჩა­ვე­ბი, ხან - სა­ზო­გა­დო­ებ­რივ საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში...

- პო­ლი­ტი­კა­ში რო­დის ჩა­ე­ბით?

- 2001 წელს, ვა­კე­ში დე­პუ­ტა­ტო­ბა­ზე კენ­ჭს ვიყ­რი­დი. სხვა­თა შო­რის, მე და მი­ხე­ილ სა­ა­კაშ­ვი­ლი კონ­კუ­რენ­ტე­ბი გახ­ლდით.

- თქვენ რო­მე­ლი პო­ლი­ტი­კუ­რი პარ­ტი­ის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი იყა­ვით?

- არც ერ­თის. და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი მა­ჟო­რი­ტა­რი გახ­ლდით. მა­შინ მთავ­რო­ბას ბევრ კარგ საქ­მეს ვა­კე­თე­ბი­ნებ­დი: გა­ზი­სა და დე­ნის ტა­რი­ფებს არ ვაძ­ვი­რე­ბი­ნებ­დი, უშუ­ქო­ბის დროს ქუ­ჩებს "ვკე­ტავ­დი", ას­ფალტს და­ვა­გე­ბი­ნებ­დი ხოლ­მე, არ­ჩევ­ნე­ბამ­დე, გა­ჭირ­ვე­ბუ­ლე­ბის და­სახ­მა­რებ­ლად, მთავ­რო­ბა­ში მივ­დი­ო­დი... არ ვიცი, თბი­ლისს რა ეშ­ვე­ლე­ბა: ახა­ლი სახ­ლე­ბი სა­შინ­ლა­დაა აშე­ნე­ბუ­ლი. მა­ღა­ლი შე­ნო­ბა ქა­ლა­ქის ცენ­ტრში არაფ­რით შე­იძ­ლე­ბა იდ­გეს - ქა­ლაქს ამა­ხინ­ჯებს! სახ­ლე­ბი უკვე ტრო­ტუ­ა­რებ­ზეა აშე­ნე­ბუ­ლი... ცოტა ხნით უფ­ლე­ბა­მო­სი­ლი რომ ვიყო, ქუ­ჩა­ზე აშე­ნე­ბულ ბევრ სახ­ლს და­ვან­გრევ­დი. ყვე­ლამ მა­პა­ტი­ოს. ცხა­დია, ხალ­ხს კომ­პენ­სა­ცი­ას მივ­ცემ­დი...

- არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­აც გქონ­დათ, არა?

- კი. ის ახ­ლაც ფუნ­ქცი­ო­ნი­რებს. ყო­ველ­თვის იმას ვამ­ბობ და ვა­კე­თებ, რაც სწო­რად მი­მაჩ­ნია. თუკი ვინ­მეს ჩემი საქ­ცი­ე­ლი სწო­რად არ მი­აჩ­ნია, შე­უძ­ლია მი­თხრას, მაგ­რამ გრან­ტის მი­ღე­ბის მიზ­ნით ვინ­მეს და­ვა­ლე­ბას არა­სო­დეს შე­ვას­რუ­ლებ. რო­გორც შე­მიძ­ლია, ყვე­ლას ვეხ­მა­რე­ბი.

- თქვე­ნი არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის საქ­მი­ა­ნო­ბა რა­ზეა ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი?

- ადა­მი­ა­ნის უფ­ლე­ბე­ბის დაც­ვა­ზე. თე­ატ­რში ჩემი და ჩემი კო­ლე­გე­ბის უფ­ლე­ბე­ბი და­ირ­ღვა. ადა­მი­ა­ნე­ბის საქ­ცი­ელს ღმერ­თი გან­სჯის. რთუ­ლი პე­რი­ო­დი იყო, მაგ­რამ ხომ გი­თხა­რით, ყო­ველ­თვის იუ­მო­რი მშვე­ლო­და. ულა­მა­ზო და უინ­ტე­რე­სო ცხოვ­რე­ბა არ გა­მივ­ლია. ვფიქ­რობ, კი­დევ ბევ­რი სა­ინ­ტე­რე­სო და კარ­გი საქ­მის გა­კე­თე­ბას მო­ვა­ხერ­ხებ... შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი პა­უ­ზის შემ­დეგ, "გა­რი­გე­ბა­ში" პა­ტა­რა როლი ვი­თა­მა­შე, ასე­ვე - ფილ­მებ­ში: "დარ­ჩი ჩემ­თან", "გან­თი­ა­დი". "ცხელ ძაღლშიც" ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი. სე­რი­ალ­ში - "გო­გო­ნა გა­რე­უბ­ნი­დან" ბეჭ­დე­ბის გა­დამ­ყიდ­ველს ვთა­მა­შობ­დი. ამ რო­ლის შეს­რუ­ლე­ბი­დან 4-5 თვის შემ­დეგ, ქუ­ჩა­ში ვი­ღაც სიმ­პა­თი­ურ­მა კაც­მა გა­მა­ჩე­რა და მი­თხრა: - ქალ­ბა­ტო­ნო ას­მათ, დიდი ბო­დი­ში, რა­ღაც მინ­და, გკი­თხოთ... ბეჭ­დე­ბი დავ­კარ­გე და ხომ ვერ მა­პოვ­ნი­ნებ­თო? თავ­და­პირ­ვე­ლად, ვერ მივ­ხვდი, რას მე­უბ­ნე­ბო­და - სე­რი­ალ­ში ჩემი პერ­სო­ნა­ჟი სულ და­მა­ვი­წყდა (იცი­ნის). ახლა "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლებ­ში" დე­დამ­თი­ლის როლს ვას­რუ­ლებ. მა­ქე­ბენ. ხომ არ ვი­კეკ­ლუ­ცებ და ვი­ტყვი, - არ მი­ხა­რია, რომ მა­ქე­ბენ-მეთ­ქი (იღი­მის). ამას წი­ნათ, ქუ­ჩა­ში ქალ­მა გა­მა­ჩე­რა და მი­თხრა: ყო­ჩაღ! რძალს არა­ფე­რი და­უთ­მოო! რო­გორც ჩანს, რძალ­თან უთან­ხმო­ე­ბა ჰქონ­და და მო­ე­წო­ნა, რომ სე­რი­ალ­ში ასე­თი მა­გა­რი დე­დამ­თი­ლი ვარ (იცი­ნის)!.. გი­ორ­გი ფა­რა­ჯა­ნო­ვის ფილმში მკი­თხა­ვი ქალი გან­ვა­სა­ხი­ე­რე. ბო­ლოს, მი­ხა­ილ შუ­ფუ­ტინ­სკის კლიპ­ში - "დედა" გა­და­მი­ღეს. შუ­ფუ­ტინ­სკი თა­ვი­სი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ჯგუ­ფით სა­ქარ­თვე­ლო­ში გახ­ლდათ ჩა­მო­სუ­ლი. ერთ-ერთ მსა­ხი­ობ ქალს ტრავ­მა მი­უ­ღია. ქარ­თუ­ლი კომ­პა­ნი­ი­დან და­მი­კავ­შირ­დნენ - თქვე­ნი ფო­ტო­ე­ბი და ვი­დე­ო­ჩა­ნა­წე­რის ნა­წყვე­ტი მო­ე­წო­ნა­თო. ასე მოვ­ხვდი კლიპ­ში. ბოლო დროს ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად აე­წყო. ღმერ­თს ვეხ­ვე­წე­ბი, არ მი­მა­ტო­ვოს და კი­დევ მომ­ცეს სა­შუ­ა­ლე­ბა, დაგ­რო­ვი­ლი ენერ­გია გა­მო­ვამ­ჟღავ­ნო, მა­ყუ­რე­ბელს ჩემი ნიჭი კი­დევ ვაჩ­ვე­ნო...

- თქვე­ნი გო­გო­ნა რას საქ­მი­ა­ნობს?

- ისიც ხე­ლო­ვა­ნი გახ­ლავთ: არ­ქი­ტექ­ტორ-დი­ზა­ი­ნე­რია. არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი გე­მოვ­ნე­ბა აქვს. 4 უცხო ენა სა­ფუძ­ვლი­ა­ნად იცის. მე­ტყვე­ლე­ბაც კარ­გი აქვს და გა­რეგ­ნო­ბაც. შვი­ლი 40 წლი­სას შე­მე­ძი­ნა. მა­ნამ­დე გას­ტრო­ლებ­სა და რო­ლებ­ზე ვფიქ­რობ­დი. ამა­სო­ბა­ში, დრო გა­ვი­და. დღე­ვან­დე­ლი გა­და­სა­ხე­დი­და­ნაც ვი­ტყვი: კა­ცის სიყ­ვა­რულს შვი­ლის სიყ­ვა­რულ­ზე წინ არ და­ვა­ყე­ნებ­დი.

- სი­სუს­ტე­ე­ბი ძლი­ერ ქა­ლებ­საც აქვთ...

- დიახ, სიყ­ვა­რულ­ში სუს­ტი და დამთმო­ბი ვარ. არა­ვის­თვის არა­ფე­რი და­მი­ძა­ლე­ბია. შე­იძ­ლე­ბა, ეს ჩემი ძლი­ე­რი ხა­სი­ა­თის ბრა­ლიც არის...

- ერ­თა­დერ­თი შვი­ლის გა­თხო­ვე­ბას რო­გორ შე­ე­გუ­ეთ?

- ძა­ლი­ან გა­მი­ხარ­და, რად­გან მინ­დო­და, შვი­ლიშ­ვი­ლი მყო­ლო­და (იცი­ნის)! სე­რი­ალ­შიც ასეა: ჩემს გმირს შვი­ლიშ­ვი­ლის და­ბა­დე­ბა ეჩ­ქა­რე­ბა.

- რო­გო­რი ბე­ბია ხართ?

- ისე­თი საყ­ვა­რე­ლი შვი­ლიშ­ვი­ლი მყავს, რომ შე­იძ­ლე­ბა, ჭკუ­ი­დან გა­და­ვი­დე! ყო­ველ­დღე ვფიქ­რობ, რით ვა­სი­ა­მოვ­ნო, რო­გორ გა­ვა­ხა­რო? ჩვე­ნი პა­ტა­რა ბარ­ბა­რე 10 თვის ხდე­ბა.

- სე­რი­ალ "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლებ­ში" თქვენს პერ­სო­ნაჟს კი­დევ რა­მით ჰგავ­ხართ?

- არა! ძა­ლი­ან კარ­გი სი­დედ­რი ვარ. სი­ძეს კი არ ვა­და­ნა­შა­უ­ლებ ხოლ­მე, შვილს ვე­უბ­ნე­ბი, - შენ უნდა დათ­მო-მეთ­ქი. სე­სი­ლია თა­ყა­იშ­ვი­ლის, სო­ფი­კო ჭი­ა­უ­რე­ლის და ვე­რი­კო ან­ჯა­ფა­რი­ძის სა­ხით, ისე­თი კარ­გი დე­დამ­თი­ლე­ბის მა­გა­ლი­თე­ბი მყავ­და, რომ ვიცი, შვილ­სა და მის მე­უღ­ლეს რო­გორ მო­ვექ­ცე, მაგ­რამ სა­მარ­თლი­ა­ნო­ბა ყო­ველ­თვის სა­ჭი­როა. არა მგო­ნია, ჩემი გმი­რი ცუდი ქალი იყოს. ბო­ლოს ალ­ბათ რძალს "და­უტ­კბე­ბა"...

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)