გია ბა­ღაშ­ვი­ლის მე­უღ­ლე თა­მუ­ნა ტა­ბა­ტა­ძე "ერი­სი­ო­ნის" მო­ცეკ­ვა­ვე იყო. ამ­ჟა­მად სწავ­ლით, ოჯა­ხი­თა და ორი შვი­ლის - ნი­ნი­სა და ლი­ზის აღ­ზრდი­თაა და­კა­ვე­ბუ­ლი. მე­უღ­ლის და არა მარ­ტო მისი დიდი ხელ­შე­წყო­ბით ახერ­ხებს ყუ­რა­დღე­ბის ისე გა­ნა­წი­ლე­ბას, რომ არც სწავ­ლას მო­აკ­ლოს ძა­ლის­ხმე­ვა და არც ოჯახს. თა­მუ­ნა ძა­ლი­ან ჰგავს მსა­ხი­ობ ოდრი ჰე­პ­ბერნს და სწო­რედ ამ მსგავ­სე­ბას მი­ე­ძღვნა ფო­ტო­სე­სია, რომ­ლის შე­ფა­სე­ბაც თქვენ­თვის მოგ­ვინ­დია.

- ვსწავ­ლობ კავ­კა­სი­ის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ბიზ­ნე­სის ად­მი­ნის­ტრი­რე­ბის ფა­კულ­ტეტ­ზე, მარ­კე­ტინ­გის გან­ხრით. ძი­რი­თა­დად ოჯა­ხი­სა და შვი­ლე­ბის მოვ­ლით ვარ და­კა­ვე­ბუ­ლი. ჯერ კი­დევ აბი­ტუ­რი­ენ­ტი ვი­ყა­ვი, როცა ცეკ­ვას თავი და­ვა­ნე­ბე, რად­გან შე­უძ­ლე­ბე­ლი იყო, სწავ­ლა და ქო­რე­ოგ­რა­ფია პრო­ფე­სი­ულ დო­ნე­ზე შე­მე­თავ­სე­ბი­ნა. ერთი პე­რი­ო­დი სა­ცეკ­ვაო მუ­სი­კის გა­გო­ნე­ბი­სას თით­ქოს სუნ­თქვა მეკ­ვრო­და, მაგ­რამ ახლა უკვე შე­ვეჩ­ვიე ამ შეგ­რძნე­ბას. პა­ტა­რე­ბი რომ გა­იზ­რდე­ბი­ან და უფრო მარ­ტი­ვი გახ­დე­ბა მათი დიდი ხნით და­ტო­ვე­ბა, თუ ოჯა­ხუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა მომ­ცემს სა­შუ­ა­ლე­ბას, შე­იძ­ლე­ბა გარ­კვე­უ­ლი დრო­ით და­ვუბ­რუნ­დე ცეკ­ვას. თუმ­ცა ამ ეტაპ­ზე სცე­ნის და­ნაკ­ლისს გი­ას­თან ერ­თად სა­ხე­ლოვ­ნე­ბო სფე­რო­ში საქ­მი­ა­ნო­ბით ვი­ნა­ზღა­უ­რებ და კუ­ლი­სე­ბი­დან ვა­დევ­ნებ თვალს შე­მოქ­მე­დე­ბით ცხოვ­რე­ბას. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ყო­ველ­წლი­უ­რად იმარ­თე­ბა "იუ­მო­რი­ნა". ვაკ­ვირ­დე­ბი მსა­ხი­ო­ბე­ბის მო­სამ­ზა­დე­ბელ პე­რი­ოდს, ხში­რად დავ­დი­ვარ რე­პე­ტი­ცი­ებ­ზე და მინ­და გი­თხრათ, რომ ეს უაღ­რე­სად სა­ინ­ტე­რე­სო პრო­ცე­სია.

სწავ­ლა შვი­ლებ­თან ერ­თად...

...იმის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბით, რომ ორი შვი­ლი ერ­თმა­ნე­თის მი­ყო­ლე­ბით გა­ვა­ჩი­ნე, აკა­დე­მი­უ­რი წლის აღე­ბა მო­მიხ­და, ამან გა­ა­ხან­გრძლი­ვა ჩემი სწავ­ლის პრო­ცე­სი და მე­სა­მე კურ­სზე ვარ. ოჯახს რომ ყუ­რა­დღე­ბა არ მო­ვაკ­ლო, ვცდი­ლობ, სას­წავ­ლო საგ­ნე­ბის დიდი რა­ო­დე­ნო­ბა ერ­თად არ ავი­ღო და ეს პრო­ცე­სი დრო­ში გა­და­ვა­ნა­წი­ლო. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, კვი­რა­ში რამ­დე­ნი­მე ღა­მის გა­თე­ნე­ბა მა­ინც მი­წევს. პა­ტა­რე­ბი გამ­თე­ნი­ი­სას მი­ირ­თმე­ვენ რძეს. ხში­რად ხდე­ბა, როცა მთე­ლი ღა­მის მე­ცა­დი­ნე­ო­ბის შემ­დეგ, ბავ­შვებს დი­ლის ექვს სა­ათ­ზე ვაჭ­მევ და მხო­ლოდ მერე ვა­ხერ­ხებ რამ­დე­ნი­მე სა­ა­თით და­ძი­ნე­ბას. ად­ვი­ლი არ არის ამ რე­ჟიმ­ში ყოფ­ნა, მაგ­რამ რაც ყვე­ლა­ზე მე­ტად მეხ­მა­რე­ბა, ეს არის გიას მო­რა­ლუ­რი მხარ­და­ჭე­რა. ყვე­ლა­ნა­ი­რად მი­წყობს ხელს სწავ­ლა­ში. მას თა­ვად მუ­შა­ო­ბის ინ­ტენ­სი­უ­რი გრა­ფი­კი აქვს. ამის მი­უ­ხე­და­ვად, ახერ­ხებს მაქ­სი­მა­ლუ­რად დიდი დრო დაგ­ვით­მოს მე და პა­ტა­რებს. ასე­ვე მხარ­ში გვიდ­გა­ნან ჩვე­ნი მშობ­ლე­ბიც, რომ­ლებ­თან სტუმ­რო­ბაც ბავ­შვებს უზო­მოდ უყ­ვართ.

ჩემი პრო­ფე­სია ძა­ლი­ან მომ­წონს, კრე­ა­ტი­უ­ლი და სი­ახ­ლე­ზე ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლია. ძა­ლი­ან გა­მი­მარ­თლა, რომ ცოდ­ნის რე­ა­ლი­ზე­ბას ამ ეტაპ­ზეც ვახ­დენ. გიას სა­ტე­ლე­ვი­ზიო გა­და­ცე­მებ­მა საკ­მაო გა­მოც­დი­ლე­ბა შემ­ძი­ნა პრო­დი­უ­სინ­გი­სა და მე­ნე­ჯმენ­ტის მი­მარ­თუ­ლე­ბით.

დი­ა­სახ­ლი­სი

...ვცდი­ლობ, გიას თა­ვად მო­ვუმ­ზა­დო ის კერ­ძე­ბი, რომ­ლე­ბიც გან­სა­კუთ­რე­ბით უყ­ვარს. მა­გა­ლი­თად, ნიგვზი­ა­ნი ქა­თა­მი, რომ­ლის მომ­ზა­დე­ბაც გიას დე­დამ მას­წავ­ლა. ის არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი მზა­რე­უ­ლია. შე­მიძ­ლია თქვენც გა­გი­ზი­ა­როთ ეს რე­ცეპ­ტი: ქათ­მის მო­ხარ­შვი­სას პირ­ველ წყალს ყო­ველ­თვის ვღვრი, ე.წ. მე­ო­რე ნა­ხარ­ში­დან ამო­ვი­ღებთ ქა­თამს, შევ­ბრა­წავთ 50 გრამ კა­რაქ­ში, დავ­ჭრით და ჩა­ვა­ლა­გებთ იმ წვენ­ში, რო­მელ­საც წი­ნას­წარ მო­ვამ­ზა­დებთ. უნდა გა­ვა­ტა­როთ ნი­გო­ზი, ქინ­ძი, ნი­ო­რი, და­ვუ­მა­ტოთ ერთი ჩაის კოვ­ზი კვა­წა­რა­ხი და ნა­რე­ვი გავ­ხსნათ ბუ­ლი­ონ­ში. ქათ­მის ჩა­ლა­გე­ბის შემ­დეგ კერძს ერთხელ წა­მო­ვა­დუ­ღებთ, და­ვუ­მა­ტებთ მა­რილს გე­მოვ­ნე­ბით და მზა­დაა, იმე­დი მაქვს, მო­გე­წო­ნე­ბათ. ზა­ფხუ­ლო­ბით, სა­გუ­რა­მო­ში ყოფ­ნი­სას, უფრო მე­ტად ვიც­ლი სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ე­ბის­თვის, მაგ­რამ სას­წავ­ლო წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში, როცა დატ­ვირ­თუ­ლი ვარ, ვცდი­ლობ პა­ტა­რებს არ მო­ვაკ­ლო ყუ­რა­დღე­ბა. მათი აღ­ზრდა ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ჩემ­თვის.

ცნო­ბი­ლი ოჯა­ხის რძა­ლი - დე­დამ­თილ-მა­მამ­თი­ლი

...მარ­თა­ლია, მე და გია ცალ­კე ვცხოვ­რობთ, მაგ­რამ ზა­ფხუ­ლო­ბით და­სას­ვე­ნებ­ლად სა­გუ­რა­მო­ში გიას მშობ­ლებ­თან ერ­თად მივ­დი­ვართ. სა­ოც­რად გვიყ­ვარს ერ­თად ყოფ­ნა. გა­სულ ზა­ფხულს იქი­დან წა­მოს­ვლა იმ­დე­ნად აღარ გვინ­დო­და, რომ გვი­ან შე­მოდ­გო­მამ­დე გაგ­ვიგ­რძელ­და სა­გუ­რა­მო­ში ყოფ­ნა. როცა აცივ­და, არ­ცთუ მო­სა­ხერ­ხე­ბე­ლი გახ­და გა­და­ად­გი­ლე­ბა და ბო­ლოს ამ მი­ზე­ზით დავ­ბრუნ­დით თბი­ლის­ში. ბა­ბუ­კა პა­ტა­რებს ძა­ლი­ან ანე­ბივ­რებს... ჩემი შვი­ლე­ბი სად­მე ჩა­მომ­ჯდარს რომ და­ი­ნა­ხა­ვენ, გი­ტა­რას მი­ურ­ბე­ნი­ნე­ბენ და იმარ­თე­ბა კონ­ცერ­ტი. ბა­ბუა მათ ას­წავ­ლის ახალ-ახალ სიმ­ღე­რებს, მოკ­ლედ დიდი კონ­კურ­სი აქვთ "ბა­ბუ­კას­თან" და­კავ­ში­რე­ბით. სხვა­თა შო­რის, "ბა­ბუ­კა" ბავ­შვებ­მა და­არ­ქვეს. ის უზო­მოდ თბი­ლი და ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნია, ყვე­ლას გვა­ნე­ბივ­რებს სით­ბო­თი და უყ­ვარს სი­ურპრი­ზე­ბით ჩვე­ნი გა­ხა­რე­ბა. როცა ყვე­ლა­ნი ერ­თად ვართ, სახ­ლში ნამ­დვი­ლი ზე­ი­მია. გარ­და ამი­სა, ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო მო­სა­უბ­რეა. ერ­თნა­ი­რად სა­ინ­ტე­რე­სოა მას­თან ნე­ბის­მი­ერ თე­მა­ზე სა­უ­ბა­რი, იქ­ნე­ბა ეს პო­ლი­ტი­კუ­რი, სო­ცი­ა­ლუ­რი თუ სხვა. ყო­ველ­თვის დიდი ყუ­რა­დღე­ბით ვუს­მენ და ბევრ რა­მეს ვსწავ­ლობ მის­გან. სხვა­თა შო­რის, ჩვენ ერ­თსა და იმა­ვე სა­ფეხ­ბურ­თო კლუბს - "ბარ­სე­ლო­ნას" ვგულ­შე­მატ­კივ­რობთ (იცი­ნის).

შვი­ლე­ბი

...ნინი 3 წლის ხდე­ბა, მა­მას ჰგავს, რო­გორც გა­რეგ­ნუ­ლად, ისე ხა­სი­ა­თით. თურ­მე გიაც მა­სა­ვით ცელ­ქი ყო­ფი­ლა. მის გამო ყვე­ლა­ფე­რი ზე­მოთ გვაქვს ალა­გე­ბუ­ლი, რად­გან ნივ­თებს თა­ვის ნე­ბა­ზე უც­ვლის ად­გილს (იღი­მის). ლიზა უფრო მშვი­დი და ღი­მი­ლი­ა­ნია. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ პა­ტა­რე­ბი არი­ან, ორი­ვეს უკვე ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბუ­ლი ხა­სი­ა­თი აქვს. სა­ღა­მო­ო­ბით გია პა­ტა­რებს რო­ი­ა­ლის თავ­ზე წა­მო­ას­კუ­პებს და მთე­ლი ოჯა­ხი ვმღე­რით, ეს უკვე დამ­კვიდ­რე­ბუ­ლი რი­ტუ­ა­ლია. გარ­და ამი­სა, მე და გია ბავ­შვებს ხალ­ხურ და კლა­სი­კურ მუ­სი­კას ვას­მე­ნი­ნებთ, მაგ­რამ მათ ყვე­ლა­ზე მე­ტად მა­ინც ბა­ბუ­კას ნამ­ღე­რი ან­სამ­ბლ "ივე­რი­ის" სა­ბავ­შვო რე­პერ­ტუ­ა­რი უყ­ვართ. ნი­ნის სიმ­ღე­რა გა­მორ­ჩე­უ­ლად უყ­ვარს, ამი­ტომ უკვე მი­ვიყ­ვა­ნეთ ჩვე­ნი მე­გობ­რე­ბის, დები ჭო­ხო­ნე­ლი­ძე­ე­ბის სტუ­დი­ა­ში, სა­დაც თი­ნი­კო ჭო­ხო­ნე­ლი­ძე ას­წავ­ლის ნი­ნის ასა­კის ჯგუფს. პა­ტა­რებს მა­მას­თან გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი მე­გობ­რო­ბა აკავ­ში­რებთ, ოჯა­ხის რო­მე­ლი­მე წევ­რის­გან რამე თუ ეწყი­ნე­ბათ, მა­მას უყ­ვე­ბი­ან ხოლ­მე (იღი­მის). მე­ტიც, თა­მა­შის დროს რა­ღაც თუ გა­უ­ტყდე­ბათ ან გა­უ­ფუჭ­დე­ბათ, სა­ნამ მე მათ­თან მი­ვირ­ბენ, მა­ნამ­დე ერ­თად მა­ლა­ვენ ნივთმტკი­ცე­ბებს (იცი­ნის). ერთ რა­მედ ღირს იმის ნახ­ვა, რო­გორ ხვდე­ბი­ან და აცი­ლე­ბენ გიას. კარ­ზე კა­კუ­ნის ხმა რომ ის­მის, ორი­ვე მირ­ბის და ეხუ­ტე­ბა, ში­ნი­დან გას­ვლი­სას კი აცი­ლე­ბენ. მერე აი­ვან­ზე გა­დი­ან, რათა და­ი­ნა­ხონ, რო­გორ მი­დის მა­მას მან­ქა­ნა.

გია - მე­უღ­ლე

...გია არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი მე­უღ­ლეა, ძა­ლი­ან თბი­ლი და ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნი, თა­მა­მად შე­მიძ­ლია და­ვეყ­რდნო და მისი იმე­დი მქონ­დეს. გია მრა­ვალ­მხრი­ვი და ჰარ­მო­ნი­უ­ლად გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნია, ჩემ­თვის დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბაა მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა. როცა აქ­ტი­უ­რი სა­მუ­შაო პე­რი­ო­დი აქვს, ვცდი­ლობ, ყო­ფი­თი თე­მე­ბი მაქ­სი­მა­ლუ­რად მო­ვა­რი­დო, რომ სრუ­ლი კონ­ცენ­ტრა­ცია მო­ა­ხერ­ხოს საქ­მე­ზე. ეს ყვე­ლა­ფე­რი უდი­დეს სი­ა­მოვ­ნე­ბას მა­ნი­ჭებს. ხში­რად ამ­ბო­ბენ, წლებ­თან ერ­თად გრძნო­ბა იკ­ლებ­სო, მაგ­რამ მე ამ აზრს არ ვე­თან­ხმე­ბი. რამ­დე­ნი­მე წე­ლია ცოლ-ქმა­რი ვართ, უკვე ორი შვი­ლი გვყავს, მაგ­რამ რაც დრო გა­დის, ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა უფრო სა­სი­ა­მოვ­ნო ხდე­ბა. მეტი გვიჩ­ნდე­ბა სა­ერ­თო, ორი­ვე ვცდი­ლობთ, ერ­თმა­ნე­თი გა­ვა­ნე­ბივ­როთ სი­ურპრი­ზე­ბით და ერ­თმა­ნე­თის ცხოვ­რე­ბა უფრო სა­ინ­ტე­რე­სო გავ­ხა­დოთ. მე მგო­ნი, გა­მოგ­ვდის კი­დეც (იცი­ნის). რო­გორც კი თა­ვი­სუ­ფალ დროს გა­მოვ­ნა­ხავთ, ვცდი­ლობთ, სად­მე ერ­თად წა­ვი­დეთ. რო­გორც ყვე­ლა შეყ­ვა­რე­ბულ წყვილს, ჩვენც გვაქვს საყ­ვა­რე­ლი ად­გი­ლე­ბი, რომ­ლებ­საც ხში­რად ვსტუმ­რობთ. ამას­თან, უკვე სა­ერ­თო სა­მე­გობ­რო წრე გვყავს და მათ­თან ერ­თა­დაც ვა­ტა­რებთ დროს.

მსგავ­სე­ბა ოდრი ჰე­პ­ბერნ­თან

...პა­ტა­რა ასა­კი­დან­ვე მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, ოდრი ჰე­პ­ბერნს ჰგავ­ხა­რო, მაგ­რამ არას­დროს მი­ფიქ­რია ამის ხაზ­გას­მა და მით უფრო ამ თე­მა­ზე რა­ი­მე პრო­ექ­ტის გა­კე­თე­ბა. გიას და­უ­კავ­შირ­დნენ I SEE STUDIO-დან (ფო­ტოგ­რა­ფი აკო ხა­რის­თვა­ლაშ­ვი­ლი) და შეს­თა­ვა­ზეს ჩემ­თვის ფო­ტო­ე­ბის გა­და­ღე­ბა ოდრი ჰე­პ­ბერ­ნის თე­მა­ზე. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, ამ შე­მო­თა­ვა­ზე­ბას დიდი სიფრ­თხი­ლით მო­ვე­კი­დე, რად­გან ოდრი ჩემ­თვის და არა მარ­ტო ჩემ­თვის სი­ლა­მა­ზი­სა და გრა­ცი­ო­ზუ­ლო­ბის სიმ­ბო­ლოა. ბევ­რი ვი­ფიქ­რე, მაგ­რამ გიას აზრი გა­დამ­წყვე­ტი აღ­მოჩ­ნდა, მას მო­ე­წო­ნა ეს იდეა და დიდი ენ­თუ­ზი­აზ­მით და­ე­თან­ხმა. გა­მო­გი­ტყდე­ბით, უხერ­ხუ­ლად ვგრძნობ თავს, როცა ნი­ჭი­თა და სი­ლა­მა­ზით გა­მორ­ჩე­ულ ადა­მი­ანს მა­და­რე­ბენ.

თა­ვის მოვ­ლა

...ჩემი გრა­ფი­კი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, თა­ვის მოვ­ლას ყვე­ლა­ზე ნაკ­ლებ დროს ვუთ­მობ, მაგ­რამ ყო­ველ­დღი­უ­რად მა­ინც ვი­კე­თებ მსუ­ბუქ მა­კი­აჟს. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ გრძე­ლი თმა მაქვს, მარ­ტი­ვი მო­სავ­ლე­ლია, არ სა­ჭი­რო­ებს გან­სა­კუთ­რე­ბულ პრო­ცე­დუ­რებს. უბ­რა­ლოდ, ვცდი­ლობ, გა­მო­ვი­ყე­ნო ხა­რის­ხი­ა­ნი თა­ვის მოვ­ლის სა­შუ­ა­ლე­ბე­ბი. თუ დრო მაქვს, სა­ვარ­ჯი­შოდ მივ­დი­ვარ. გია ძა­ლი­ან გე­მოვ­ნე­ბი­ა­ნია და ყო­ველ­თვის ვე­კი­თხე­ბი აზრს ჩაც­მუ­ლო­ბის შე­სა­ხებ, სპორ­ტულ სა­მოსს ნაკ­ლე­ბად ვირ­გებ, კლა­სი­კურ სტილს ვა­ნი­ჭებ უპი­რა­ტე­სო­ბას. გი­ა­საც მოს­წონს, როცა ელე­გან­ტუ­რად გა­მო­ვი­ყუ­რე­ბი და სა­ღა­მოს კაბა მაც­ვია. ზო­გა­დად ვცდი­ლობ, სა­მო­სი იმ გა­რე­მოს გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბით შე­ვარ­ჩიო, სა­დაც მივ­დი­ვართ. ამას­თან და­კავ­ში­რე­ბით, რო­გორც წესი, ჩემი და გიას შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბი ემ­თხვე­ვა, რაც ძა­ლი­ან მა­ხა­რებს.

ციცი ომა­ნი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)