"კო­მე­დი შოუს" მსა­ხი­ობ ეკა­ტე­რი­ნე აბ­ში­ლა­ვას ცხოვ­რე­ბა­ში სი­ახ­ლეა, რო­მელ­საც მისი ბევ­რი მე­გო­ბა­რიც კი ჩვე­ნი ჟურ­ნა­ლის ფურ­ცლე­ბი­დან შე­ი­ტყობს. რო­გორც ჩვენ­მა რეს­პონ­დენ­ტმა გვი­თხრა, გა­მოჩ­ნდა ადა­მი­ა­ნი, რომ­ლი­თაც და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლია და ხვდე­ბა კი­დეც.მარ­თა­ლია, ჯერ ამ ურ­თი­ერ­თო­ბის­თვის სიყ­ვა­რუ­ლის დარ­ქმე­ვას არ ჩქა­რობს, მაგ­რამ, რო­გორც მივ­ხვდით, ბევ­რიც აღარ უკ­ლია. დღის გან­რიგ­ზე, "კო­მე­დი შოუს" ბი­ჭებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა­სა და თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლებ­ზე ეკა­ტე­რი­ნე გულ­ღი­ად გვე­სა­უბ­რა.

- სა­ერ­თოდ, დიდ­ხანს ძილი არ მიყ­ვარს, მგო­ნია, რომ ამ დროს დღეს ვკარ­გავ, ამი­ტომ უქ­მე­ებ­ზე მაქ­სი­მუმ დი­ლის 11 სა­ა­თამ­დე შე­იძ­ლე­ბა მე­ძი­ნოს, სა­მუ­შაო დღე­ებ­ში კი უფრო ადრე მი­წევს ად­გო­მა, რად­გან 10 სა­ათ­ზე უკვე სამ­სა­ხურ­ში უნდა ვიყო. ბავ­შვო­ბი­დან გა­მო­მუ­შა­ვე­ბუ­ლი მაქვს, რომ დი­ლით სა­უზ­მის გა­რე­შე სახ­ლი­დან არ უნდა გა­ვი­დე და დღემ­დე ასე ვიქ­ცე­ვი, შემ­დეგ მთე­ლი დღე ჭამა რომ ვერ მო­ვა­ხერ­ხო, ეს სა­კი­თხი აღარ მა­წუ­ხებს. რაც შე­ე­ხე­ბა ვარ­ჯიშს, თა­ვი­სუ­ფალ დღე­ებ­ში დი­ლით ვარ­ჯიშ­საც ვა­ხერ­ხებ, თან ახლა გა­ზა­ფხუ­ლია და სა­ჭი­როა ფორ­მის შე­სა­ნარ­ჩუ­ნებ­ლად ფი­ზი­კუ­რი დატ­ვირ­თვა, უკვე თბი­ლა და სა­სი­ა­მოვ­ნოა დი­ლა­ო­ბით სა­ვარ­ჯი­შოდ გას­ვლა.

რა­ტომ შე­იც­ვა­ლა თმის ფერი

...რო­გორც წესი, სა­კუ­თარ თავ­ზე თა­ვად ვზრუ­ნავ, თუ არ მჭირ­დე­ბა, მა­კი­აჟს არ ვი­კე­თებ, არ დავ­დი­ვარ სა­ლონ­ში თმის და­სა­ვარ­ცხნად. რაც შე­ე­ხე­ბა თმის ფე­რის ცვლი­ლე­ბას, ახლა "რიჟა" ვარ, მაგ­რამ ეს დეპ­რე­სი­ის გამო არ გა­მი­კე­თე­ბია, სხვა ფერ­ზე მინ­დო­და შე­ღებ­ვა, არ გა­მო­მი­ვი­და და ბო­ლოს ამ ტონ­ზე შე­ვა­ჩე­რე არ­ჩე­ვა­ნი, მინ­დო­და ცვლი­ლე­ბა და ამი­ტომ გავ­ხდი წი­თუ­რი (იღი­მე­ბა).

ადრე საკ­მა­ოდ პრობ­ლე­მუ­რი სა­ხის კანი მქონ­და, მაგ­რამ კოს­მე­ტო­ლო­გის დახ­მა­რე­ბით მო­მი­წეს­რიგ­და, თვე­ში ერთხელ მივ­დი­ვარ მას­თან პრო­ცე­დუ­რე­ბის­თვის და ძა­ლი­ან კმა­ყო­ფი­ლი ვარ.

ხელ­საქ­მე

...კარ­გა ხანი ვა­კე­თებ­დი აქ­სე­სუ­ა­რებს, ლარ­ნა­კებს ვუც­ვლი­დი ფორ­მას და ზარ­დახ­შე­ბად ვაქ­ცევ­დი, ვქარ­გავ­დი კი­დეც, უკვე იმ­დე­ნი რამე და­მიგ­როვ­და, ყუ­თებ­ში ჩა­ვა­ლა­გე ჩემი ნა­მუ­შევ­რე­ბი, არა­და ადრე ყვე­ლა­ფე­რი გა­მო­ფე­ნი­ლი მქონ­და. სამ­წუ­ხა­როდ, ბოლო დროს ამ საქ­მეს თავი და­ვა­ნე­ბე, ცოტა ხნის წინ რა­ღა­ცის გა­კე­თე­ბა მო­მინ­და, გად­მოვ­ყა­რე ნაჭ­რე­ბი, ტყა­ვე­ბი, ბი­სე­რე­ბი, მაგ­რამ იდეა არ მო­მი­ვი­და, ვე­რა­ფე­რი შევ­ქმე­ნი. ეტყო­ბა, ამ მხრივ ნე­გა­ტი­უ­რი პე­რი­ო­დი მაქვს, იმე­დია, მუზა და იდე­ე­ბი და­მიბ­რუნ­დე­ბა (იღი­მის). არა­და, ეს პრო­ცე­სი სა­ოც­რად მამ­შვი­დებ­და, ბევ­რჯერ ისე დამ­თე­ნე­ბია, ძი­ლიც კი არ მომ­რე­ვია, დრო­ის შეგ­რძნე­ბას ვკარ­გავ ხოლ­მე. თი­თო­ე­ულ ნა­მუ­შე­ვარს შვი­ლი­ვით ვუვ­ლი­დი, გა­ჩუ­ქე­ბაც ძა­ლი­ან მი­ჭირ­და, თუ მა­ინ­ცდა­მა­ინც ვინ­მეს უჩ­ნდე­ბო­და სურ­ვი­ლი, ჰქო­ნო­და ჩემ მიერ დამ­ზა­დე­ბუ­ლი ნივ­თი, სპე­ცი­ა­ლუ­რად მის­თვის ვა­კე­თებ­დი, მთელ გულ­სა და სულს ვაქ­სოვ­დი. ახლა ასე­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა აღარ მაქვს, თუ ვინ­მეს რა­ი­მე მო­ე­წო­ნე­ბა, მა­შინ­ვე ვჩუქ­ნი (იღი­მის). რაც შე­ე­ხე­ბა გა­მო­ფე­ნას, მქონ­და შე­მო­თა­ვა­ზე­ბაsalesland.ge - ფას­დაკ­ლე­ბე­ბის სამ­ყა­რო!, მაგ­რამ იმ დო­ნის ნა­მუ­შევ­რე­ბი არ მაქვს, რომ გა­მო­ფე­ნა­ზე გა­ვი­ტა­ნო, ეს უბ­რა­ლოდ ჩემ­თვის გა­კე­თე­ბუ­ლი ნივ­თე­ბია. შე­საძ­ლებ­ლო­ბა რომ იყოს და მქონ­დეს ჩემი სა­ხე­ლოს­ნო და დრო, სა­დაც შევ­ძლებ მუ­შა­ო­ბას, უფრო გა­ვიზ­რდე­ბო­დი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თად, ნა­მუ­შევ­რე­ბიც უფრო ხა­რის­ხი­ა­ნი იქ­ნე­ბო­და, აი მა­შინ კი დავ­ფიქ­რდე­ბო­დი გა­მო­ფე­ნა­ზე.

დამ­ღლე­ლი, მაგ­რამ კო­მე­დი­უ­რი სამ­სა­ხუ­რი

...სა­კუ­თა­რი თვა­ლით და­ნა­ხუ­ლი ჩე­მი სამ­სა­ხუ­რი ძა­ლი­ან კო­მე­დი­უ­რია. "კო­მე­დი შოუს" ბი­ჭე­ბის კო­მენ­ტა­რე­ბით მთე­ლი დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში კარ­გად ვერ­თო­ბი, მაგ­რამ იმავდრო­უ­ლად საკ­მა­ოდ დამ­ღლელ საქ­მეს ვა­კე­თებთ. დი­ლის 10-დან სა­ღა­მოს 7 სა­ა­თამ­დე მუდ­მი­ვად ფიქ­რის რე­ჟიმ­ში ვიმ­ყო­ფე­ბით, რათა კარ­გი ხუმ­რო­ბე­ბი წარ­ვუდ­გი­ნოთ მა­ყუ­რე­ბელს. ორ­შა­ბათ დღეს ვი­ყო­ფით რამ­დე­ნი­მე გუნ­დად, ვირ­ჩევთ თე­მებს და ვმუ­შა­ობთ ხუმ­რო­ბებ­ზე, ყო­ველ 40 წუთ­ში კი ყვე­ლა ერ­თად ვიკ­რი­ბე­ბით და ჩვენს ნა­აზ­რევს ვუ­კი­თხავთ ერ­თმა­ნეთს, თუ რამე აკ­ლია, ვა­მა­ტებთ, შემ­დეგ ახალ სკეტჩზე ვი­წყებთ მუ­შა­ო­ბას და მთე­ლი დღე ასე, ფიქ­რში გა­დის. საქ­მი­ა­ნო­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ადა­მი­ა­ნებ­ზე დაკ­ვირ­ვე­ბა დამ­ჩემ­და, მიშა ან­დღუ­ლა­ძე სრუ­ლი­ად უცხო ადა­მი­ან­ზე ისეთ დე­ტალს და­მა­ფიქ­სი­რე­ბი­ნებს ხოლ­მე, რაც შე­იძ­ლე­ბა ახა­ლი ტი­პა­ჟის შექ­მნის სა­ფუძ­ვე­ლი გახ­დეს. სხვა­თა შო­რის, ყვე­ლა­ზე მე­ტად პა­რო­დი­ე­ბის გა­კე­თე­ბა გა­მი­ჭირ­და, მო­მი­წია ნა­ნუ­კა ჟორ­ჟო­ლი­ა­ნი­სა და ნინო ხოშ­ტა­რი­ას მი­ბაძ­ვამ. ნა­ნუ­კას მი­ბაძ­ვი­სას ძა­ლი­ან ვნერ­ვი­უ­ლობ­დი, ახა­ლი მი­სუ­ლი ვი­ყა­ვი, ყვე­ლა­ფერ­ზე ვღე­ლავ­დი, ვფიქ­რობ­დი იმა­საც, რას იფიქ­რებ­და ნა­ნუ­კა, მო­ე­წო­ნე­ბო­და თუ არა. ნინო ხოშ­ტა­რი­ას შემ­თხვე­ვა­ში კი უკვე მუ­შა­ო­ბის ორ­წლი­ა­ნი სტა­ჟი მქონ­და, შე­გუ­ე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი ბევრ რა­მეს, ჩა­ვუ­ჯე­ქი მის გა­და­ცე­მებს და ისე გან­ვა­სა­ხი­ე­რე. ზო­გა­დად, ძნე­ლი ყო­ფი­ლა ვინ­მეს მი­ბაძ­ვა. პა­რო­დი­ის შემ­დეგ ნა­ნუ­კას­თან არ მქო­ნია შე­ხე­ბა, მაგ­რამ ნინო შემ­ხვდა, თა­ვად­ვე და­მი­ძა­ხა, მო­მე­სიყ­ვა­რუ­ლა, რჩე­ვე­ბიც მომ­ცა და გულ­ზე მო­მეშ­ვა (იცი­ნის).

სულ სხვა სამ­ყა­რო - თე­ატ­რი

...ამ მხრივ დიდი სი­ახ­ლე არ მაქვს, ვა­კის სარ­დაფ­ში ერთ სპექ­ტაკლს ვთა­მა­შობ და მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვე­ბღა­უ­ჭე­ბი ამ საქ­მეს, რომ თე­ატრს არ ჩა­მოვ­შორ­დე. მად­ლო­ბას ვამ­ბობ, რომ ერთ სპექ­ტაკლში მა­ინც ვთა­მა­შობ, შე­იძ­ლე­ბა თვე­ში ერთხელ ან ორ­ჯერ მო­მი­წი­ოს სცე­ნა­ზე გა­მოს­ვლამ, მაგ­რამ ჩემ­თვის ესეც გან­ტვირ­თვაა, თე­ატ­რი მა­ინც სულ სხვა სამ­ყა­როა. სცე­ნა­ზე გას­ვლის წინ ტან­ში ისე­თი ჟრუ­ან­ტე­ლი მივ­ლის, რო­გორც არას­დროს, ნე­ტავ იცო­დეთ, რო­გორ მიყ­ვარს ეს შეგ­რძნე­ბა.

პი­რა­დი

...მარ­თა­ლია, პი­რად­ზე სა­უ­ბა­რი არ მიყ­ვარს, მაგ­რამ ნა­წყე­ნი რომ არ დამ­რჩეთ, გა­გიმ­ხელთ იმ სი­ახ­ლეს, რაც ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ხდე­ბა. არ­სე­ბობს პი­როვ­ნე­ბა, ვის მი­მარ­თაც მაქვს ინ­ტე­რე­სი, ვხვდე­ბით ერ­თმა­ნეთს და ამ ეტაპ­ზე კარ­გად ვარ, სიყ­ვა­რულ­ზე ლა­პა­რა­კი ალ­ბათ ჯერ ად­რეა, ჯერ ურ­თი­ერ­თო­ბის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბის პრო­ცეს­ში ვართ. ბევ­რს არა­ფერს გე­ტყვით მის შე­სა­ხებ, ცნო­ბი­ლი პი­როვ­ნე­ბა არ არის, ერთი ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი არ­ქი­ტექ­ტო­რია (იცი­ნის). "კო­მე­დი შოუს" ბი­ჭებ­მა ამის შე­სა­ხებ არა­ფე­რი იცი­ან, მხო­ლოდ მე­გობ­რე­ბის ვიწ­რო წრის­თვი­საა ეს ცნო­ბი­ლი.

ზო­გა­დად, საკ­მა­ოდ მწი­რი სა­სიყ­ვა­რუ­ლო გა­მოც­დი­ლე­ბა მაქვს. რო­დე­საც საქ­მე მა­მა­კაცს ეხე­ბა, ძა­ლი­ან ბევ­რს ვფიქ­რობ, ღირს თუ არა მისი გულ­თან ახ­ლოს მიყ­ვა­ნა, არა იმ თვალ­საზ­რი­სით, არის თუ არა ჩემი ღირ­სი, ამა­ზე მე­ცი­ნე­ბა კი­დეც, უბ­რა­ლოდ, ძა­ლი­ან ემო­ცი­უ­რად გან­ვიც­დი ყვე­ლა­ნა­ი­რი ურ­თი­ერ­თო­ბის დას­რუ­ლე­ბას და ვცდი­ლობ, ამ მხრივ სა­კუ­თარ თავს გა­ვუფრ­თხილ­დე. ერთ ადა­მი­ან­თან მქონ­და ურ­თი­ერ­თო­ბა, მაგ­რამ და­შო­რე­ბის შემ­დეგ გა­მო­ა­ჩი­ნა რე­ა­ლუ­რი სახე და მა­შინ მივ­ხვდი, ბედი მქო­ნია, რომ მას­თან სე­რი­ო­ზუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა არ ჩა­მო­მი­ყა­ლიბ­და, თურ­მე სა­ში­ნე­ლი პი­როვ­ნე­ბა ყო­ფი­ლა.

14 წლი­სას მეწ­ვია პირ­ვე­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი, მაგ­რამ მა­შინ ძა­ლი­ან და­კომ­პლექ­სე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, ცუდ რა­ღა­ცებს ვა­კე­თებ­დი, იმის მა­გივ­რად, რომ მას შევ­ხვედ­რო­დი, ჩემს და­ქალ­თან მივ­დი­ო­დი. ვი­ცო­დი, ამით მას გულს ვტკენ­დი, მაგ­რამ მა­ინც იმა­ვეს ვაგ­რძე­ლებ­დი, თით­ქოს სხვა­ნა­ი­რად მოქ­ცე­ვა არ შე­მეძ­ლო. მერე ამის გამო ვტი­რო­დი, მინ­დო­და ბო­დი­ში მო­მე­ხა­და, მაგ­რამ ბო­დიშ­საც ვერ ვუხ­დი­დი და ასე ვი­ტან­ჯავ­დი თავს (იცი­ნის).

ხმა­მა­ღალ ნათ­ქვა­მად ნუ ჩა­მო­მარ­თმევთ, მაგ­რამ თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბის სიმ­ცი­რეს არ ვუ­ჩი­ვი, ხში­რად მა­ნე­ბივ­რე­ბენ სა­ჩუქ­რე­ბით. მა­პა­ტი­ოს ყვე­ლამ, მაგ­რამ ხან­და­ხან მათი ყუ­რა­დღე­ბით ვღი­ზი­ან­დე­ბი კი­დეც, ათას­ნა­ი­რი ადა­მი­ა­ნი მი­რე­კავს და მე­კონ­ტაქ­ტე­ბა. ზოგს ზრდი­ლო­ბი­ა­ნად ვუხ­სნი, რომ არ მინ­და მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა, ზოგს ვე­უბ­ნე­ბი, თავი და­მა­ნე­ბოს, ზოგს სა­ერ­თოდ არ ვპა­სუ­ხობ, ეს ყვე­ლა­ფე­რი დამ­ღლე­ლია, ყო­ველ­თვის ხომ არ ხარ პა­სუ­ხის გა­ცე­მის ხა­სი­ათ­ზე?! ამას­თან, შე­იძ­ლე­ბა და­მირ­ე­კოს ისეთ­მა პი­როვ­ნე­ბამ, რო­მე­ლიც წლე­ბის წინ ერთხელ ვნა­ხე, ადა­მი­ა­ნი ვარ და ყვე­ლა არ მახ­სოვს. რომ ვერ ვიხ­სე­ნებ, ბრაზ­დე­ბი­ან და რო­გო­რი კო­მენ­ტა­რე­ბი აქვთ იცი? - დიდი ხა­ნია ცნო­ბი­ლი გახ­დი?! არა­და, რე­ა­ლუ­რად არ ვარ ისე­თი ტიპი, რა­მეს ან ვინ­მეს ვუ­კად­რი­სობ­დე და თავ­შიც ად­ვი­ლად არ მი­ვარ­დე­ბა რა­ღა­ცე­ბი. ამ უსი­ა­მოვ­ნო ფაქ­ტე­ბის გარ­და, თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბის­გან ბევ­რი სა­სი­ა­მოვ­ნოც მახ­სოვს, მა­გა­ლი­თად, ვარ­დე­ბით მო­ფე­ნი­ლი სახ­ლის კი­ბე­ე­ბი, 150 ვარ­დი ერ­თად, ფე­ი­ერ­ვერ­კი... ერთი პი­როვ­ნე­ბა კარ­თან გარ­კვე­უ­ლი დრო­ის გან­მავ­ლო­ბა­ში ყო­ველ­დღე ერთ ვარდს მახ­ვედ­რებ­და. რამ­დენ­ჯერ­მე დე­და­ჩემ­საც მი­არ­თვეს ჩემ მა­გივ­რად ყვა­ვი­ლე­ბი (იცი­ნის), სახ­ლში არ ვი­ყა­ვი და მას გა­დას­ცეს (იცი­ნის). ერთხელ მი­ზან­მი­მარ­თუ­ლად სამი თა­ი­გუ­ლი მოგ­ვარ­თვა ჩემ­მა თაყ­ვა­ნის­მცე­მელ­მა, დე­და­ჩე­მის და ჩემი დის ერ­თნა­ი­რი იყო, ჩემი - გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი. ამ ახალ წელს თოვ­ლის ბა­ბუ­ის ხე­ლით გა­მო­მიგ­ზავ­ნა თაყ­ვა­ნის­მცე­მელ­მა სა­ჩუქ­რე­ბი. სხვა რა გი­თხრათ? ერთხელ მან­ქა­ნა­ზე და­მახ­ვედ­რეს ყვა­ვი­ლე­ბი და წე­რი­ლი, ორმა სხვა­დას­ხვა ბიჭ­მა კი ჩემი პორ­ტრე­ტი მა­ჩუ­ქა. ერ­თმა ძა­ლი­ან მთხო­ვა სუ­რა­თი, მი­ვე­ცი და იმის მი­ხედ­ვით და­ა­ხატ­ვი­ნა, მე­ო­რემ კი "ფე­ის­ბუ­ქი­დან" აიღო ფოტო და და­ხა­ტუ­ლი მო­მი­ტა­ნა. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, ეს ორი ნა­მუ­შე­ვა­რი ძა­ლი­ან მომ­წონს.

წე­ლი­წად-ნა­ხე­ვა­რი სა­ჭეს­თან...

...არ ვე­თან­ხმე­ბი იმ მო­საზ­რე­ბას, რომ ქა­ლე­ბი ცუდი მძღო­ლე­ბი არი­ან, პი­რა­დად მე წე­ლი­წად-ნა­ხე­ვა­რია, რაც სა­ჭეს მი­ვუ­ჯე­ქი, მაგ­რამ საკ­მა­ოდ კარ­გად ვმარ­თავ მან­ქა­ნას, მე­ტიც, ისე ვარ და­კომ­პლექ­სე­ბუ­ლი კა­ცე­ბის ზე­მოხ­სე­ნე­ბუ­ლი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბით, რომ სულ მარ­ჯვე­ნა ზოლ­ში დავ­დი­ვარ, ვინ­მე რომ არ გა­ვა­ღი­ზი­ა­ნო. თა­ვი­დან, სა­ჭეს რომ მი­ვუ­ჯე­ქი, პატ­რულს ძა­ლი­ან ვუფრ­თხო­დი, გზა­ზე რომ და­ვი­ნა­ხავ­დი, გვერ­დზე გა­დავ­დი­ო­დი და სხვა­თა შო­რის, ამის გამო ბევ­რჯერ გა­მა­ჩე­რეს (იცი­ნის). ერთი ინ­ცი­დენ­ტი მახ­სენ­დე­ბა პატ­რულ­თან და­კავ­ში­რე­ბით: ახა­ლი ნა­ყი­დი მქონ­და მან­ქა­ნა, ის­ნი­დან ავ­ლაბ­რამ­დე ორ­ჯერ რომ და­მა­ჯა­რი­მეს, ვუხ­სნი­დი, რამ­დე­ნი­მე წუ­თის წინ და­მა­ჯა­რი­მეს და იქ­ნებ და­მინ­დოთ-მეთ­ქი, მაგ­რამ იცით, რა მი­პა­სუ­ხეს? ერთი გაგ­ვე­ხუმ­რე და არ და­გი­წერთ ჯა­რი­მა­სო. ამა­ზე უფრო გავ­ბრაზ­დი, მაგ­რამ ვე­რა­ფერს შევ­ცვლი­დი. ბო­ლოს მი­თხრეს, წე­სით, თქვენ არ უნდა გი­წერ­დეთ ჯა­რი­მას, მაგ­რამ არას­წო­რი იქ­ნე­ბა ჩვე­ნი საქ­ცი­ე­ლიო და მა­ინც გა­მო­მი­წე­რეს. საქ­მე თან­ხის ოდე­ნო­ბა­ში არ იყო, უბ­რა­ლოდ, და­ჯა­რი­მე­ბის ფაქ­ტმა გა­მა­ღი­ზი­ა­ნა.

ციცი ომა­ნი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)