21 წლის მა­რი­ამ სა­ჯა­ია "ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი მოძ­რა­ო­ბის" ახა­ლი სახე, ყვე­ლა­ზე ახალ­გაზ­რდა დე­პუ­ტა­ტია. ადა­მი­ა­ნის უფ­ლე­ბა­თა დაც­ვის კო­მი­ტე­ტის წევ­რი ხში­რად ოპო­ნი­რე­ბას უწევს სა­პარ­ლა­მენ­ტო უმ­რავ­ლე­სო­ბას და ყო­ფი­ლი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის ინ­ტე­რე­სე­ბის დაც­ვა­საც ცდი­ლობს. ასა­კის გამო მას ხში­რად აკ­რი­ტი­კე­ბენ, თუმ­ცა თა­ვად ამ­ბობს, რომ პო­ლი­ტი­კა­ში მთა­ვა­რი არა ასა­კი, არა­მედ - ხედ­ვაა. მისი გა­რეგ­ნუ­ლი სი­ლა­მა­ზე და მომ­ხიბ­ვლე­ლო­ბაც ბევ­რჯერ გამ­ხდა­რა გან­სჯის სა­გა­ნი და მის წარ­მა­ტე­ბას ამ ფაქ­ტო­რი­თაც ხსნი­ან. თა­ვად ახალ­გაზ­რდა დე­პუ­ტატს არ მი­აჩ­ნია, რომ გა­რეგ­ნო­ბას რა­ი­მე მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს პო­ლი­ტი­კა­ში. მისი თქმით, ყვე­ლა­ზე მთა­ვა­რი ადა­მი­ა­ნის უნა­რი და შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბია.

- მა­რი­ამ, რო­გორ აღ­მოჩ­ნდი "ნა­ცი­ო­ნა­ლურ მოძ­რა­ო­ბა­ში"?

- შარ­შან, თე­ბერ­ვალ­ში, სა­კონ­სტი­ტუ­ციო ცვლი­ლე­ბე­ბი ძა­ლა­ში შე­ვი­და და დე­პუ­ტა­ტის ასა­კობ­რივ­მა ცენზმა 21 წლამ­დე და­ი­წია. პრე­ზი­დენ­ტის და სა­ერ­თოდ, "ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი მოძ­რა­ო­ბის" პო­ლი­ტი­კა იყო, რაც შე­იძ­ლე­ბა მეტი ახალ­გაზ­რდა ჩარ­თუ­ლი­ყო ამ პრო­ცე­სებ­ში. ყო­ველ ახალ არ­ჩევ­ნებ­ზე პარ­ტი­ას ახა­ლი სა­ხე­ე­ბი ჰყავ­და... ახალ­გაზ­რდე­ბის ხელ­შე­სა­წყო­ბად არა­ერ­თი პრო­ექ­ტი გან­ხორ­ცი­ელ­და: ახალ­გაზ­რდა ლი­დერ­თა სკო­ლა, სტუ­დენ­ტუ­რი და­საქ­მე­ბის, სა­ზა­ფხუ­ლო ბა­ნა­კე­ბის პროგ­რა­მე­ბი და სხვა. ანაკ­ლი­ა­ში სტუ­დენ­ტებს უცხო­ე­ლე­ბი გვი­ტა­რებ­დნენ ტრე­ნინ­გებს. პრე­ზი­დენ­ტი აქ­ტი­უ­რად იყო ჩარ­თუ­ლი და ცდი­ლობ­და ლი­დე­რე­ბის გა­მოვ­ლე­ნას. მეც ვი­ყა­ვი ლი­დე­რე­ბის სკო­ლა­ში, შემ­დეგ მე­ო­რე პროგ­რა­მა­შიც ჩა­ვერ­თე, სა­ზა­ფხუ­ლო და­საქ­მე­ბის პროგ­რა­მის სპი­კე­რად ამირ­ჩი­ეს და თა­ნა­ტო­ლებს ვაც­ნობ­დი პროგ­რა­მებს. დიდი სურ­ვი­ლი მაქვს, ახალ­მა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა­მაც გა­აგ­რძე­ლოს ახალ­გაზ­რდე­ბის და­საქ­მე­ბა­ზე ზრუნ­ვა. დიდი და­პი­რე­ბე­ბი იყო, მაგ­რამ ჯერ ვერ ვხე­დავთ მათ­გან კონ­კრე­ტულ ნა­ბი­ჯებს. ვხე­დავ მხო­ლოდ ძა­ლა­უფ­ლე­ბის გან­მტკი­ცე­ბა­ზე ზრუნ­ვას. ამას ემ­სა­ხუ­რე­ბა სა­კონ­სტი­ტუ­ციო ცვლი­ლე­ბე­ბი.

- 21 წლის გო­გო­ნას­თვის ალ­ბათ წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი იყო დე­პუ­ტა­ტო­ბა. კონ­კრე­ტუ­ლად, ვის­გან მი­ი­ღე შე­თა­ვა­ზე­ბა და თუ გი­ფიქ­რია, რომ რთულ საქ­მეს ეჭი­დე­ბო­დი?

- ეს მარ­თლა მო­უ­ლოდ­ნე­ლი იყო. მხო­ლოდ ის ვი­ცო­დი, რომ "ნა­ცი­ო­ნა­ლურ მოძ­რა­ო­ბა­ში" რამ­დე­ნი­მე ახა­ლი სახე უნდა ყო­ფი­ლი­ყო. ნამ­დვი­ლად არ მე­გო­ნა, მე მათ რი­ცხვში თუ ვიქ­ნე­ბო­დი. რო­გორც ჩანს, სპი­კე­რო­ბის დროს თა­ვის წარ­მო­ჩე­ნამ იქო­ნია გავ­ლე­ნა. პარ­ტი­ი­დან და­მი­რე­კეს და სა­ბუ­თე­ბის მი­ტა­ნა მთხო­ვეს. ჩა­მოთ­ვლი­ლი სა­ბუ­თე­ბით ისე მი­ვე­დი ოფის­ში, არ ვი­ცო­დი, რის­თვის სჭირ­დე­ბო­დათ. როცა ან­კე­ტა შე­ავ­სეს, აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ დე­პუ­ტა­ტო­ბის კან­დი­დატ­თა სი­ა­ში ვი­ყა­ვი.

- ამ წი­ნა­და­დე­ბას მა­შინ­ვე და­თან­ხმდი?

- პირ­ვე­ლი რე­აქ­ცია, გა­ო­ცე­ბა იყო. ისე, ყო­ველ­თვის ვი­ყა­ვი "ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი მოძ­რა­ო­ბის" მომ­ხრე, მათი შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბი ჩემს აზ­რებს ემ­თხვე­ო­და და არ ეწი­ნა­აღ­მდე­გე­ბო­და ჩემი ში­ნა­გა­ნი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა და "ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი მოძ­რა­ო­ბის" პო­ლი­ტი­კა. ვფიქ­რობ, ამი­ტო­მაც შე­მარ­ჩი­ეს. ამ წი­ნა­და­დე­ბას დავ­თან­ხმდი, მაგ­რამ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა მა­შინ­ვე არ მი­მი­ღია.

- დე­დათ­ქვე­ნი, ქალ­ბა­ტო­ნი ნაზი არო­ნია, "ნაც­მოძ­რა­ო­ბის" სიით პარ­ლა­მენ­ტის წევ­რი იყო. რო­გორ შეხ­ვდა ის ამ წი­ნა­და­დე­ბას? სა­ერ­თოდ, ოჯა­ხურ­მა ფაქ­ტორ­მა ხომ არ გა­ნა­პი­რო­ბა, რომ "ნაც­მოძ­რა­ო­ბის" მომ­ხრე და სახე ხარ?

- დედა ძა­ლი­ან გა­მოც­დი­ლია და მას რჩე­ვა ვკი­თხე. მეც დავ­ფიქ­რდი, მაგ­რამ იმ­დე­ნად კარ­გად ამიხ­სნეს, რა­ტომ იყო სა­ჭი­რო ახალ­გაზ­რდე­ბის ყოფ­ნა პარ­ლა­მენ­ტში, ეს რომ ჩე­მებს ვუ­თხა­რი, მა­თაც სწო­რად გა­ი­გეს. მე არ ვი­ყა­ვი ერ­თა­დერ­თი ახალ­გაზ­რდა იმ სი­ა­ში. პრო­პორ­ცი­უ­ლი სიით 22 წლის კი­დევ 2 გო­გო­ნა და 23 წლის ბიჭი იყო, მაგ­რამ სამ­წუ­ხა­როდ, არ­ჩევ­ნე­ბის შე­დე­გე­ბის გამო, ისი­ნი პარ­ლა­მენ­ტში ვერ მოხ­ვდნენ.

- ქალ­ბა­ტო­ნი ნაზი ცნო­ბი­ლი მო­სა­მარ­თლე იყო, შემ­დეგ სა­ხალ­ხო დამ­ცვე­ლის აპა­რატ­ში მუ­შა­ობ­და, 2004-2008 წლებ­ში პარ­ლა­მენ­ტის წევ­რი იყო, მერე - დეს­პა­ნი, ოჯა­ხის­თვის დრო რჩე­ბო­და?

- დე­დას ყო­ველ­თვის ცოტა დრო ჰქონ­და ოჯა­ხის­თვის, მაგ­რამ სამ­სა­ხუ­რის შემ­დეგ სულ ჩვენ­თან იყო. 8 წლით უფ­რო­სი ძმა მყავს. როცა დედა პარ­ლა­მენ­ტა­რი გახ­და, ისიც თბი­ლის­ში წა­მო­ვი­და. მე მა­მას­თან ერ­თად 14 წლამ­დე ზუგ­დიდ­ში ვიზ­რდე­ბო­დი, მერე მეც წა­მო­ვე­დი. ფაქ­ტობ­რი­ვად, ოჯა­ხი ორად იყო გა­ყო­ფი­ლი. ჩემი წა­მოს­ვლის შემ­დეგ მამა მუდ­მი­ვად თბი­ლის­სა და ზუგ­დიდს შო­რის და­დი­ო­და.

- ბავ­შვე­ბი დე­დის მო­უც­ლე­ლო­ბას არ აპ­რო­ტეს­ტებ­დით?

- ამას მი­ვეჩ­ვიე... როცა მო­სა­მარ­თლე იყო, ბა­ღი­დან ყო­ველ­თვის ყვე­ლა­ზე ბო­ლოს გა­მოვ­ყავ­დი. ზოგ­ჯერ მას­წავ­ლე­ბელს თა­ვის სახ­ლშიც წა­ვუყ­ვა­ნი­ვარ და დედა იქ მა­კი­თხავ­და. ვაპ­რო­ტეს­ტებ­დი, მაგ­რამ ეს ჩემი და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბის­თვის უკე­თე­სი აღ­მოჩ­ნდა.

- მა­რი­ამ, იუ­რი­დი­ულ­ზე სწავ­ლობ, პრო­ფე­სი­ის არ­ჩე­ვა­შიც დე­დას ხომ არ მიჰ­ბა­ძე? მა­მა­ზეც გვი­ამ­ბე.

- მამა ინ­ჟი­ნე­რი იყო, ერთი წე­ლია, რაც გარ­და­იც­ვა­ლა. ძა­ლი­ან პროგ­რე­სუ­ლად მო­აზ­როვ­ნე ადა­მი­ა­ნი გახ­ლდათ, თა­ნა­მედ­რო­ვე, ჯან­სა­ღი შე­ხე­დუ­ლე­ბის. მოს­წონ­და ოჯახ­ში საქ­მი­ა­ნი ქალი რომ ჰყავ­და, დე­დას სულ გვერ­დით ედგა. ყვე­ლა­ნა­ი­რად ხელს უწყობ­და. ძა­ლი­ან ლი­ბე­რა­ლი იყო, რაც ჩემს აღ­ზრდა­ზე მნიშ­ვნე­ლოვ­ნად აი­სა­ხა. ალ­ბათ მა­მას დამ­სა­ხუ­რე­ბაა ნა­წი­ლობ­რივ, რომ მეც ძლი­ე­რი გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი ქალი მინ­დო­და ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი - მეს­წავ­ლა, მი­მეღ­წია წარ­მა­ტე­ბის­თვის და ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი. ამ ყვე­ლაფ­რის­თვის ოჯა­ხი­დან ხელ­შე­წყო­ბა მქონ­და.

- მა­მას შენს ამ­ბებს უყ­ვე­ბო­დი?

- მამა ძა­ლი­ან თბი­ლი, მე­გობ­რუ­ლი იყო. იმ­დე­ნად დიდ პა­ტივს ვცემ­დი, მო­რი­დე­ბი­სა და მო­წი­წე­ბის გან­ცდა უფრო მქონ­და. ყვე­ლა­ფერ­ზე აზრს ვე­კი­თხე­ბო­დი. როცა რამე კარ­გი მოხ­დე­ბო­და, პირ­ვე­ლი მას ვუ­რე­კავ­დი, ვცდი­ლობ­დი, გა­მე­ხა­რე­ბი­ნა. მამა ყვე­ლას მი­მართ კრი­ტი­კუ­ლი იყო, მეც არას­დროს მე­ტყო­და - ყო­ჩა­ღო. ერთხელ მი­თხრა, მი­ხა­რია შენი წარ­მა­ტე­ბა, მაგ­რამ სი­ტყვა "ყო­ჩაღს" არ გე­ტყვი, მინ­და, უფრო მეტი იშ­რო­მო და მეტი გა­ა­კე­თოო. ხან­და­ხან ხუმ­რო­ბით ვი­ტყო­დი, - მა­მას ჯი­ნა­ზე უკე­თე­სად ვსწავ­ლობ-მეთ­ქი. უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სწავ­ლის დროს რე­ი­ტინ­გით პირ­ვე­ლი ვი­ყა­ვი და ამის გამო გა­და­სა­ხა­დის­გა­ნაც გა­მა­თა­ვი­სუფ­ლეს. ესეც მა­მას ვა­ხა­რე. სკო­ლა ოქ­როს მე­დალ­ზე და­ვამ­თავ­რე. მე­ო­რე კურ­სზე ვი­ყა­ვი, როცა არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცია - "ადა­მი­ა­ნის უფ­ლე­ბე­ბის დაც­ვა და XXI სა­უ­კუ­ნე" და­ვა­ფუძ­ნე, რამ­დე­ნი­მე პრო­ექ­ტი მქონ­და, ერთი შე­ზღუ­დუ­ლი შე­საძ­ლებ­ლო­ბის მქო­ნე პირ­თა უფ­ლე­ბე­ბის დაც­ვას ეხე­ბო­და და ახალ­გაზ­რდა იუ­რის­ტთა ასო­ცი­ა­ცი­ას­თან ერ­თად, ევ­რო­კავ­ში­რის და­ფი­ნან­სე­ბით ჩა­ვა­ტა­რეთ კვლე­ვე­ბი. მერე გა­ნათ­ლე­ბის სა­მი­ნის­ტრო­ში და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა.

- როცა დე­პუ­ტა­ტო­ბა შე­მოგ­თა­ვა­ზეს, მა­შინ ქვე­ყა­ნა­ში სხვა ვი­თა­რე­ბა იყო, არ­ჩევ­ნე­ბის შემ­დეგ "ნაც­მოძ­რა­ო­ბა" მცი­რე გუნ­დით აღ­მოჩ­ნდა პარ­ლა­მენ­ტში. მმარ­თვე­ლი გუნ­დის დე­პუ­ტა­ტო­ბის­თვის იყა­ვი ალ­ბათ ში­ნა­გა­ნად მზად, რე­ა­ლუ­რად კი ოპო­ზი­ცი­ა­ში ხარ. ეს მძი­მე ტვირ­თი არ არის?

- ჩემი აზ­რით, არა­ფე­რია ტრა­გი­კუ­ლი იმა­ში, რომ ყო­ფი­ლი მმარ­თვე­ლი გუნ­დი გა­და­დის ოპო­ზი­ცი­ა­ში. ჩვე­ნი წუ­ხი­ლე­ბი უკავ­შირ­დე­ბა იმას, თუ რა ძალა არის ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა­ში და რამ­დე­ნად სა­სი­კე­თოა მათი მმარ­თვე­ლო­ბა ქვეყ­ნის­თვის, მისი გან­ვი­თა­რე­ბი­სა და პერ­სპექ­ტი­ვე­ბის­თვის. ოპო­ზი­ცი­ა­ში გა­დას­ვლის შემ­დეგ სა­ჭი­რო გახ­და ტაქ­ტი­კის შეც­ვლა. ახლა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის არას­წო­რი ნა­ბი­ჯე­ბის კრი­ტი­კა გვი­წევს. ჩემი სურ­ვი­ლია, ჩემი თა­ნა­ტო­ლე­ბის­თვის სა­ჭი­რო პროგ­რა­მე­ბი გან­ხორ­ცი­ელ­დეს. მზად ვარ, ჩემი მო­საზ­რე­ბა გა­ვუ­ზი­ა­რო სხვებს და გა­ვაჟ­ღე­რო ის, რაც დღეს ახალ­გაზ­რდებს უნ­დათ. არ აქვს მნიშ­ვნე­ლო­ბა, ჩემს გუნდთან ერ­თად უმ­რავ­ლე­სო­ბა­ში ვიქ­ნე­ბი თუ ოპო­ზი­ცი­ა­ში. ადა­მი­ა­ნის უფ­ლე­ბა­თა დაც­ვის კო­მი­ტე­ტი პრო­ფე­სი­ი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე ავირ­ჩიე. ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე აქ­ტი­უ­რი კო­მი­ტე­ტია და ბევრ საქ­მე­შია ჩარ­თუ­ლი. როცა ხალ­ხი გაძ­ლევს მან­დატს, შენ­გან ელო­დე­ბა გარ­კვე­ულ პო­ზი­ტი­ურ ნა­ბი­ჯებს და ამი­ტომ ბევ­რი უნდა იშ­რო­მო. ყო­ველ­დღი­უ­რად ვხვდე­ბი ჩემს თა­ნა­გუნ­დე­ლებს და ვხე­დავ, რო­გორ აქვთ გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბუ­ლი თა­ვი­ან­თი ვალ­დე­ბუ­ლე­ბა და პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა. ყო­ველ კვი­რას ვხდე­ბით ამომ­რჩევ­ლებს, ვის­მენთ მათ მო­საზ­რე­ბებს...

- სა­ზო­გა­დო­ე­ბის და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა "ნაც­მოძ­რა­ო­ბის" მი­მართ კრი­ტი­კუ­ლია. ისიც ვნა­ხეთ, ზუგ­დიდ­ში პრე­ზი­დენტს კვერ­ცხე­ბით რომ დახ­ვდნენ. ალ­ბათ ხალ­ხთან შეხ­ვედ­რის დროს მსგავს და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბას შენც აწყდე­ბი. ეს არ გიქ­მნის დის­კომ­ფორ­ტს?

- არ იფიქ­რო, რომ ზუგ­დი­დე­ლე­ბი დახ­ვდნენ ასე პრე­ზი­დენტს. ერთი პა­ტა­რა მარ­თუ­ლი ჯგუ­ფი იყო, რომ­ლებ­საც ამა­ში ფულს უხ­დი­ან. მეც ვხვდე­ბი ოპო­ზი­ცი­უ­რად გან­წყო­ბილ ადა­მი­ა­ნებს. ჩემი "ფე­ის­ბუ­კის" გვერ­დზეც იწე­რე­ბა კრი­ტი­კა და კარ­გი გან­წყო­ბის წე­რი­ლე­ბიც. როცა ჯან­სა­ღი კრი­ტი­კაა, ამას ვით­ვა­ლის­წი­ნებ. როცა მაქვს არ­გუ­მენ­ტი­რე­ბუ­ლი პა­სუ­ხი, მათ კრი­ტი­კა­საც ვპა­სუ­ხობ. "ფე­ის­ბუ­კის" გვერ­დზე არა­სო­დეს წა­მიშ­ლია კრი­ტი­კუ­ლი წე­რი­ლი, თუ ის არ არის ვინ­მეს პი­რა­დი შე­უ­რა­ცხყო­ფის შემ­ცვე­ლი. ბევ­რი ოპო­ზი­ცი­ო­ნე­რიც მყავს მე­გობ­რებ­ში და გან­ვი­ხი­ლავთ "ფე­ის­ბუკ­ზე" სხვა­დას­ხვა სა­კითხს. ყო­ველ­თვის უნდა მო­ის­მი­ნო გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი აზრი, მაგ­რამ ყო­ველ­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, გა­არ­კვიო სი­მარ­თლე. ვიცი, რომ არას­დროს არ უნდა ავ­ყვე ჭო­რებს.

- მახ­სოვს, რო­დე­საც გავ­რცელ­და ინ­ფორ­მა­ცია, რომ პრე­ზი­დენ­ტთან ერ­თად იყა­ვით დუ­ბა­ი­ში შენ და ალა­ნა გაგ­ლო­ე­ვა, ამას მა­შინ­ვე გა­მო­ეხ­მა­უ­რე და "ფე­ის­ბუკ­ზე" წერ­დი: "ოდეს­მე ხომ უნდა შე­ეშ­ვან ზო­გი­ერ­თე­ბი ბინ­ძუ­რი თე­მე­ბით სპე­კუ­ლი­რე­ბას?! ვი­საც ჰგო­ნია, რომ დუ­ბა­ი­ში ვერ­თო­ბი, რამ­დე­ნი­მე წუთ­ში მობ­რძან­დეს ტა­ბი­ძე­ზე, დავ­წერ, სა­დაც ვიქ­ნე­ბი და დარ­წმუნ­დეს, რომ თბი­ლის­ში ვარ". ალ­ბათ შენი მი­სა­მარ­თით მსგავს ამ­ბებს ხში­რად ის­მენ, რო­გორ რე­ა­გი­რებ ამა­ზე?

- რა­ღაც პე­რი­ო­დუ­ლო­ბით ვრცელ­დე­ბა ასე­თი ჭო­რე­ბი. როცა სი­სუ­ლე­ლე ვრცელ­დე­ბა, პირ­ველ რიგ­ში მიკ­ვირს, რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა ადა­მი­ანს მო­უ­ვი­დეს ასე­თი რამ თავ­ში. ეტყო­ბა, ადა­მი­ა­ნე­ბის ფან­ტა­ზია ძა­ლი­ან შორს მი­დის და იმას ცდი­ლო­ბენ, ვი­ღა­ცის სა­ხე­ლი შე­ბღა­ლონ, გა­ნი­ხი­ლა­ვენ იმას, რაც ბუ­ნე­ბა­ში არ არ­სე­ბობს. მერე როცა გა­ვა­ა­ნა­ლი­ზე, ძა­ლი­ან გავ­ბრაზ­დი. როცა იცი სი­სუ­ლე­ლეა, ამა­ზე რა­ი­მეს მტკი­ცე­ბა არ ღირს, მაგ­რამ ყვე­ლაფ­რის იგ­ნო­რი­რე­ბაც ძნე­ლია. ამი­ტომ ვცდი­ლობ, ხში­რად ცრუ­აზ­რე­ბი გა­ვა­ბა­თი­ლო. ცხა­დია, არა­ს­ა­სი­ა­მოვ­ნოა, როცა ასეთ სა­ში­ნელ ჭო­რებს იგო­ნე­ბენ შენ­ზე, მაგ­რამ მარ­თლა იმ­დე­ნად ვარ და­კა­ვე­ბუ­ლი საქ­მე­ე­ბით, არ მრჩე­ბა დრო იმის­თვის, რომ ამა­ზე ბევ­რი ვი­ფიქ­რო. როცა იცი, რომ ტყუ­ი­ლია, ამა­ზე ნერ­ვი­უ­ლო­ბა არ ღირს. ერ­თა­დერ­თი, რა­ზეც ძა­ლი­ან ვნერ­ვი­უ­ლობ და რა­საც გან­ვიც­დი, ეს არის პო­ლი­ტი­კუ­რი პრო­ცე­სე­ბი, რაც ქვეყ­ნა­ში მი­დის. რა ვქნა, ვი­ღა­ცას რომ არ მოვ­წონ­ვარ, ამა­ზე ნერ­ვი­უ­ლო­ბა არ ღირს.

- თქვე­ნი გუნ­დი პრე­ზი­დენ­ტთან ერ­თად ავ­ღა­ნეთ­ში იყო. იქ­ნებ იქა­უ­რი ამ­ბე­ბი გა­იხ­სე­ნო?

- ეს იყო ძა­ლი­ან დიდი ემო­ცია, სამ­ხედ­რო ფორ­მა პირ­ვე­ლად მეც­ვა... ავ­ღა­ნეთ­ში ქარ­თვე­ლი გო­გო­ნა, შო­რე­ნა სოფ­რო­მა­ძე გა­ვი­ცა­ნი. სა­ოც­რად "ვაჟ­კა­ცუ­რი" ადა­მი­ა­ნია. ამ გო­გო­ნას ძმა ცხინ­ვალ­ში, აგ­ვის­ტოს ომში ოკუ­პან­ტებ­მა იმი­ტომ მოკ­ლეს, რომ მათი მო­თხოვ­ნა არ შე­ას­რუ­ლა და ქარ­თუ­ლი დრო­შა ფე­ხით არ გა­თე­ლა. ომში ძმის გმი­რუ­ლად და­ღუპ­ვის შემ­დეგ შო­რე­ნამ გა­და­წყვი­ტა ემ­სა­ხუ­რა ქარ­თულ არ­მი­ა­ში და 4 წე­ლია, მსა­ხუ­რობს. ძა­ლი­ან მებ­რძო­ლი სუ­ლის გო­გო­ნაა, ყვე­ლა ჯა­რის­კაც­ზე ზრუ­ნავს ღვიძ­ლი და­სა­ვით. პირ­ვე­ლად სა­მე­დი­ცი­ნო დახ­მა­რე­ბას უწევს მათ და ასე­ვე ავ­ღა­ნელ ბავ­შვებს. სა­ერ­თოდ, და­სა­ფა­სე­ბე­ლია თი­თო­ე­უ­ლი ჩვე­ნი ჯა­რის­კა­ცის თავ­გან­წირ­ვა. ისი­ნი მსოფ­ლი­ოს ყვე­ლა­ზე ცხელ წერ­ტილ­ში არი­ან და ამას მხო­ლოდ და მხო­ლოდ სა­ქარ­თვე­ლოს­თვის აკე­თე­ბენ. როცა ვერ­ტმფრე­ნით ჰა­ერ­ში ვი­ყა­ვით, ორი უმარ­თა­ვი ნაღმტყორ­ცნი იყო და­მონ­ტა­ჟე­ბუ­ლი ბა­ზის მი­მარ­თუ­ლე­ბით და ყო­ველ წუთს იყო ჩა­მოგ­დე­ბის საფრ­თხე. რო­დე­საც ავფრინ­დით, დას­ტუ­რი ჯერ კი­დევ არ გვქონ­და მი­ღე­ბუ­ლი, რომ ცე­ცხლი შე­წყვე­ტილ- იყო, თუმ­ცა სა­ბედ­ნი­ე­როდ, დაშ­ვე­ბამ­დე ჯა­რის­კა­ცებ­მა საფრ­თხის გა­ნე­იტ­რა­ლე­ბა შეძ­ლეს.

- არ შე­გე­შინ­და?

- და­ძა­ბუ­ლი ნამ­დვი­ლად ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ ამა­ზე არ ვფიქ­რობ­დი... სა­სა­დი­ლო­ში შევ­ხვდით ყვე­ლა­ნი ერ­თად ახალ წელს. ჯა­რის­კა­ცებს ჰქონ­დათ თა­ვი­ან­თი გან­რი­გი - ნა­წი­ლი გა­დი­ო­და, მე­ო­რე ნა­წი­ლი შე­მო­დი­ო­და და თი­თო­ე­უ­ლი მათ­გა­ნი მარ­თა­ლია, ჩვენ გვერ­დით იჯდა, მაგ­რამ გო­ნე­ბით სრუ­ლი­ად გა­დარ­თუ­ლი იყ­ვნენ უსაფრ­თხო­ე­ბა­ზე...

- ოჯა­ხის წევ­რებ­მა უპ­რობ­ლე­მოდ გა­გიშ­ვეს ავ­ღა­ნეთ­ში?

- მათ ეს დაბ­რუ­ნე­ბის შემ­დეგ გა­ი­გეს. არ მინ­დო­და, ენერ­ვი­უ­ლათ. მით უმე­ტეს, იქ ღა­მით კავ­ში­რი ითი­შე­ბა და რომ ვერ და­მი­კავ­შირ­დე­ბოდ­ნენ, ინერ­ვი­უ­ლებ­დნენ. ამი­ტომ ვუ­თხა­რი, რომ თა­ნა­გუნ­დე­ლე­ბი ერ­თად აღ­ვნიშ­ნავ­დით ახალ წელს და აუ­ცი­ლე­ბე­ლია ჩემი იქ ყოფ­ნა-მეთ­ქი. ისიც და­ვა­მა­ტე, - ხომ იცით, ხა­ზე­ბი გა­დატ­ვირ­თუ­ლია და შე­იძ­ლე­ბა ვერ და­მი­კავ­შირ­დეთ-მეთ­ქი. დაბ­რუ­ნე­ბის შემ­დეგ ყვე­ლა­ზე მძაფ­რი რე­აქ­ცია ჩემს ძმას ჰქონ­და. ძა­ლი­ან ინერ­ვი­უ­ლა, - რა­ღაც რომ მოგ­სვლო­და, რა უნდა მექ­ნაო?! ჩემი ძმა მა­მა­ჩე­მის საქ­მეს აგ­რძე­ლებს, ახლა ზუგ­დიდ­ში ცხოვ­რობს ოჯახ­თან ერ­თად, ჰყავს ორი პა­ტა­რა, - დე­მეტ­რე და ცოტ­ნე. ძა­ლი­ან თბი­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვაქვს. ჩემი მრჩე­ვე­ლი პირ­ველ რიგ­ში მა­ინც ჩემი ოჯა­ხია. თუმ­ცა გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბებს ყო­ველ­თვის მე ვი­ღებ.

- პარ­ლა­მენ­ტში შე­იძ­ლე­ბა ეროვ­ნუ­ლი ტან­საც­მლით მო­გიხ­დეთ სი­ა­რუ­ლი. რო­მელ ტრა­დი­ცი­ულ სა­მოს­ში წარ­მო­გიდ­გე­ნია შენი თავი?

- ახ­ლან­დე­ლი ჩა­ნა­წე­რი გუ­ლის­ხმობს, რომ პარ­ლა­მენ­ტის წევ­რის ჩაც­მუ­ლო­ბა უნდა იყოს საპ­რო­ტო­კო­ლო, საქ­მი­ა­ნი, ასე­ვე იყოს ტრა­დი­ცი­უ­ლი, ეროვ­ნუ­ლი. ვფიქ­რობ, არ იყო სა­ჭი­რო ამის და­მა­ტე­ბა. შე­იძ­ლე­ბა რა­ღაც ელე­მენ­ტი შე­ვი­ტა­ნო ჩემს ჩაც­მუ­ლო­ბა­ში, მაგ­რამ არ აქვს ჩემ­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ბა, ვის რა აც­ვია. მთა­ვა­რია, ში­ნა­გა­ნად რა ღი­რე­ბუ­ლე­ბის მა­ტა­რე­ბე­ლი ხარ.

- თბი­ლის­სა და ქუ­თა­ისს შო­რის გა­უ­თა­ვე­ბე­ლი სი­ა­რუ­ლი დის­კომ­ფორ­ტს არ გიქ­მნის?

- არ ვფიქ­რობ, რომ პარ­ლა­მენ­ტი თბი­ლის­ში უნდა დაბ­რუნ­დეს. პარ­ლა­მენ­ტის ქუ­თა­ის­ში დარ­ჩე­ნა მთე­ლი და­სავ­ლეთ სა­ქარ­თვე­ლოს გან­ვი­თა­რე­ბის­თვის არის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი. რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო გად­მო­ტა­ნა­ზე სა­უ­ბა­რი, უკვე ძა­ლი­ან ბევ­რი ინ­ვეს­ტი­ცია იქ­ნე­ბო­და გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბუ­ლი, მეტი ადა­მი­ა­ნი და­საქმდე­ბო­და და გა­უმ­ჯო­ბეს­დე­ბო­და მათი მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა. უმ­რავ­ლე­სო­ბას პარ­ლა­მენ­ტის თბი­ლის­ში გად­მო­ტა­ნა მხო­ლოდ პი­რა­დი კომ­ფორ­ტის­თვის სჭირ­დე­ბა, მეტი არა­ფე­რი. პი­რა­დად მე ისე მომ­წონს ქუ­თა­ის­ში ყოფ­ნა, რომ არ მი­წევ­დეს თბი­ლის­ში საქ­მი­ა­ნი შეხ­ვედ­რე­ბის გამო და ლექ­ცი­ებ­ზე ჩა­მოს­ვლა, სი­ა­მოვ­ნე­ბით ვი­ცხოვ­რებ­დი იქ. შე­იძ­ლე­ბა იმი­ტომ, რომ პა­ტა­რა ქა­ლაქ­ში, ზუგ­დიდ­ში გა­ვი­ზარ­დე.

- შენ ჯერ ისევ სტუ­დენ­ტი ხარ, უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში გაც­დე­ნე­ბის გამო არ გსაყ­ვე­დუ­რო­ბენ?

- უნი­ვერ­სი­ტე­ტის­გან ხელ­შე­წყო­ბა მაქვს. ლექ­ცი­ებ­ზე შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად დავ­დი­ვარ, გაც­დე­ნებს სა­პა­ტი­ოდ მით­ვლი­ან და ეს დიდი შე­ღა­ვა­თია. წელს ვამ­თავ­რებ ბა­კა­ლავ­რი­ატს და აუ­ცი­ლებ­ლად ვა­პი­რებ მა­გის­ტრა­ტუ­რა­ში სწავ­ლის გაგ­რძე­ლე­ბას. ჯერ არ მაქვს გა­და­წყვე­ტი­ლი, ალ­ბათ აუ­ცი­ლებ­ლად უცხო­ეთ­ში გა­ვაგ­რძე­ლებ სწავ­ლას.

- გყავს პა­ტა­რა ბიჭი. ცოტა რამ პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ზეც გვი­ამ­ბე.

- მყავს სამი წლის შვი­ლი, ბუკა სა­მარ­გუ­ლი­ა­ნი. მას სულ ვე­ნატ­რე­ბი. ძი­რი­თა­დად, დე­და­ჩემ­თან არის და კვი­რა გა­მოშ­ვე­ბით მხე­დავს. დე­და­ჩე­მიც ქუ­თა­ის­ში მუ­შა­ობს, კონ­ტრო­ლის პა­ლა­ტა­ში აპა­რა­ტის უფ­რო­სია და ამი­ტომ ძი­რი­თა­დად იქ ვართ. ბავ­შვი მე რომ და­მი­ნა­ხავს, სხვას არ ეკა­რე­ბა. ვცდი­ლობ, სახ­ლი­დან საქ­მე­ზე ჩუ­მად გა­ვი­პა­რო, რომ არ ინერ­ვი­უ­ლოს. ბაღ­ში ჯერ არ და­დის, 2 მარტს გახ­და სამი წლის. მე­უღ­ლეს გა­ცი­ლე­ბუ­ლი ვარ. დედა ძა­ლი­ან მეხ­მა­რე­ბა შვი­ლის აღ­ზრდა­ში. ქუ­თა­ის­ში ძა­ლი­ან კარ­გი პარ­კია და ხში­რად იქ ვსე­ირ­ნობთ. თუ თბი­ლის­ში ვართ, აქაც ვა­სე­ირ­ნებ. ის არის ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც ყვე­ლა­ზე მე­ტად ვუყ­ვარ­ვარ და რო­მელ­საც მუდ­მი­ვად ჩემ­თან ყოფ­ნა უნდა. ვცდი­ლობ, მის­თვის დრო გა­მოვ­ნა­ხო.

- შენ სულ გე­ნატ­რე­ბო­და დედა, ახლა შენი შვი­ლიც იმა­ვე მდგო­მა­რე­ო­ბა­შია, თუ გა­ნიც­დი ამას?

- ვფიქ­რობ, ეს და­ეხ­მა­რე­ბა, რომ და­მო­უ­კი­დებ­ლად მი­ი­ღოს მო­მა­ვალ­ში გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა და და­მო­უ­კი­დე­ბელ პი­როვ­ნე­ბად ჩა­მო­ყა­ლიბ­დეს. როცა ყო­ველ ნა­ბიჯს ვი­ღაც გი­კონ­ტრო­ლებს, გი­გეგ­მავს, ეს და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბის ხა­რისხს მნიშ­ვნე­ლოვ­ნად აქ­ვე­ი­თებს. ამი­ტომ ძა­ლი­ან არ ვნერ­ვი­უ­ლობ და არ მი­მაჩ­ნია, რომ ძა­ლი­ან ვაკ­ლი­ვარ ჩემს შვილს. უფრო მე­ტად ვი­ნერ­ვი­უ­ლებ­დი, სა­კუ­თარ თავ­ზე რომ არ მქო­ნო­და გა­მოც­დი­ლი.

- შენ ისიც აღ­ნიშ­ნე, რომ სა­მა­გი­ე­როდ, მამა სულ შენ გვერ­დით იყო...

- დე­და­ჩემს ძა­ლი­ან უყ­ვარს პა­ტა­რა და ათი დე­დის მა­გივ­რო­ბას უწევს. რაც შე­ე­ხე­ბა მა­მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბას, ბუ­კას მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა აქვს. მას­თან ერ­თად წელს ბა­კუ­რი­ან­შიც იყო.

- შენს პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში ხომ არ არის რა­ი­მე სი­ახ­ლე?

- არა­ფე­რი.

- წარ­მა­ტე­ბებს გი­სურ­ვებ.

თეა ხურ­ცი­ლა­ვა

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)