მსა­ხი­ობ­მა გია ფე­რა­ძემ ქარ­თულ თე­ატრსა თუ კი­ნო­ში შექ­მნი­ლი არა­ერ­თი გა­მორ­ჩე­უ­ლი, თვითმყო­ფა­დი სა­ხით და­ა­მახ­სოვ­რა თავი მა­ყუ­რე­ბელს. მის იუ­მორ­ზე კი დღემ­დე ლე­გენ­დებს ჰყვე­ბი­ან; გია ფე­რა­ძე ცდი­ლობ­და, ადა­მი­ა­ნე­ბი მო­სა­წყე­ნი ერ­თფე­როვ­ნე­ბის­გან, ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი რუ­ტი­ნის­გან ეხ­სნა, ზოგი უგებ­და, ზოგი - ვერა. მი­ზეზ­თა გამო, ის ამ­ქვეყ­ნი­დან უდ­რო­ოდ წა­ვი­და და თა­ვი­სი სევ­და­ნა­რე­ვი ღი­მი­ლი დაგ­ვი­ტო­ვა: "სულ კარ­გად ბრძან­დე­ბო­დეთ, ბა­ტო­ნე­ბო!". გია ფე­რა­ძე­ზე მისი ძმა, ილი­კო ფე­რა­ძე გვე­სა­უბ­რე­ბა:

- რა­ტომ გა­და­წყვი­ტა გია ფე­რა­ძემ თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში ჩა­ე­ბა­რე­ბი­ნა?

- ჩვე­ნი მშობ­ლე­ბი პე­და­გო­გე­ბი იყ­ვნენ. ცნო­ბი­ლი მსა­ხი­ო­ბი სან­დრო ჟორ­ჟო­ლი­ა­ნი, დე­დას - თინა ჟორ­ჟო­ლი­ა­ნის მა­მის ძმა იყო, სე­სი­ლია თა­ყა­იშ­ვი­ლი კი ჩვე­ნი ნა­თე­სა­ვი გახ­ლდათ, ბავ­შვო­ბის ნა­ხე­ვა­რი რუს­თა­ვე­ლი­სა და მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რებ­ში გვაქვს გა­ტა­რე­ბუ­ლი; გია ძალ­ზე ცელ­ქი, მო­უს­ვე­ნა­რი, მაგ­რამ ნი­ჭი­ე­რი ბავ­შვი იყო, ლექსს ერთი წა­კი­თხვით იზე­პი­რებ­და. რაც შე­ე­ხე­ბა პრო­ფე­სი­ის არ­ჩე­ვას, მერ­ვე კლას­ში იყო, როცა რე­ჟი­სორ­მა ნი­კო­ლოზ სა­ნიშ­ვილ­მა გა­და­ი­ღო ფილმ "პაპა გი­გი­ა­ში". 2 თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში იმ­ყო­ფე­ბო­და გა­და­ღე­ბა­ზე, არა­და, ეკ­რან­ზე თვა­ლი ძლივს მოვ­კა­რით. იქ მო­ას­წრო არ­ტის­ტო­ბის ვირუ­სით და­ა­ვა­დე­ბა. გიას გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა­ზე გავ­ლე­ნა იქო­ნია იმა­ნაც, რომ ჩვე­ნი მშობ­ლე­ბი არ­ტის­ტუ­ლი ბუ­ნე­ბის, იუ­მო­რის ნი­ჭით და­ჯილ­დო­ე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი იყ­ვნენ. მამა ინ­გლი­სუ­რი ენის პე­და­გო­გი იყო, თუმ­ცა ბევ­რმა არ იცის, რომ ის არის ტექ­სტის ავ­ტო­რი ძალ­ზე პო­პუ­ლა­რუ­ლი სიმ­ღე­რი­სა "ყვა­ვი­ლე­ბის ქვე­ყა­ნა". ეს ლექ­სი ჯანო ბაგ­რა­ტი­ო­ნის თხოვ­ნით და­წე­რა, რო­მელ­მაც პირ­ველ­მა შე­ას­რუ­ლა კი­დე­ვაც ეს სიმ­ღე­რა. მა­მას, ასე ვთქვათ, ჩუმი იუ­მო­რი ჰქონ­და - კომ­პო­ზი­ტორ ჯანო კა­ხი­ძის (რო­მე­ლიც თეთ­რი, თით­ქმის ალ­ბი­ნო­სი და­ი­ბა­და) მშობ­ლებს, თა­ვის ახლო მე­გობ­რებს, ძე­ო­ბა­ზე მუქი ფე­რის ზე­წა­რი მი­უ­ტა­ნა სა­ჩუქ­რად: ბავ­შვი ლო­გინ­ში არ და­გე­კარ­გოთ და და­ფერ­თხვი­სას ზე­წარს არ გა­და­ა­ყო­ლო­თო. დე­დაც ენა­მოს­წრე­ბუ­ლი ქალი იყო.

- 1974 წლი­დან გია ფე­რა­ძე რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში მი­იწ­ვი­ეს, ახა­ლი გა­რე­მო­თი კმა­ყო­ფი­ლი იყო?

- გია იუ­მო­რით, პლას­ტი­კით გა­მო­ირ­ჩე­ო­და, შე­სა­ნიშ­ნა­ვად ცეკ­ვავ­და. ფილმ "ჩა­ლის ქუდ­ში" ან­დრეი მი­რო­ნოვ­თან და ლუდ­მი­ლა გურ­ჩენ­კოს­თან ერ­თად ცეკ­ვავს. ფეხ­ბურთს პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი­ვით თა­მა­შობ­და - რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რის სა­ფეხ­ბურ­თო გუნ­დის წევ­რი იყო. მისი მე­გო­ბა­რი დათო ყი­ფი­ა­ნი ეუბ­ნე­ბო­და: მოდი თბი­ლი­სის "დი­ნა­მო­ში", ჩემ­ზე მა­გა­რი ფეხ­ბურ­თე­ლი დად­გე­ბიო, რა­ზეც გია პა­სუ­ხობ­და, სად მაქვს ამ­დე­ნი ვარ­ჯი­შის თა­ვიო.. გიას თა­ნა­კურ­სე­ლე­ბი იყ­ვნენ ას­მათ ტყაბ­ლა­ძე, ნა­ნუ­ლი სა­რა­ჯიშ­ვი­ლი, ამი­რან ბუ­ა­ძე, რომ­ლე­ბიც გა­წა­მე­ბუ­ლი ჰყავ­და, გან­სა­კუთ­რე­ბით, ამი­რან ბუ­ა­ძე. რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რის დიდ სცე­ნა­ზე გიამ ყვე­ლა­ზე წარ­მა­ტე­ბუ­ლი როლი "კავ­კა­სი­ურ ცარ­ცის წრე­ში" შე­ას­რუ­ლა და ამ ბრწყინ­ვა­ლე სპექ­ტაკ­ლის ერთ-ერთ სა­ხედ იქცა. თე­ატ­რის გას­ტრო­ლებ­ზე მარ­თლაც შე­უ­და­რე­ბე­ლი იყო, ნე­ბის­მი­ე­რი ასა­კი­სა და სქე­სის ადა­მი­ა­ნებ­თან სა­ერ­თო ენას ად­ვი­ლად პო­უ­ლობ­და. და­სის სული და გული იყო. მას­ზე გან­სა­კუთ­რე­ბით ბავ­შვე­ბი გიჟ­დე­ბოდ­ნენ. სცე­ნა­ზე, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, რო­ბერტ სტუ­რუა იყო პირ­ვე­ლი ფი­გუ­რა, სპექ­ტაკ­ლის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ კი - გია ფე­რა­ძე, ყვე­ლა მას ეძებ­და და ეკი­თხე­ბო­და: ახლა სად მივ­დი­ვარ­თო?

- ცნო­ბი­ლია, რომ გია რამ­დენ­ჯერ­მე იყო და­ქორ­წი­ნე­ბუ­ლი...

- გიას ოთხი ცოლი და თი­თო­ე­ულ­თან თითო შვი­ლი ჰყავ­და: სოფო, ბი­ძი­ნა, მა­რი­კა - აქ, თბი­ლის­ში და გია - რუ­სეთ­ში. რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რის გას­ტრო­ლებ­ზე ქა­ლაქ კრას­ნო­ი­არ­სკში მას რო­მა­ნი ჰქონ­და ერთ-ერთ რუს ქალ­ბა­ტონ­თან და გი­კაც იქ გაჩ­ნდა. მას შემ­დეგ, რაც გიას უბე­დუ­რე­ბა შე­ემ­თხვა და ახალ­გაზ­რდა ცოლი, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან უყ­ვარ­და, უცა­ბე­დი გას­რო­ლით, შემ­თხვე­ვით შე­მო­აკ­ვდა, სა­მა­გა­ლი­თოდ და­სა­ჯეს. მან, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, მთე­ლი საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის ცი­ხე­ე­ბი მო­ი­ა­რა; უწყი­ნა­რი კაცი იყო, მისი ბო­რო­ტე­ბა, ჩხუ­ბი არა­ვის ახ­სოვს, არც არა­ვის შე­პარ­ვია ეჭვი, რომ ეს უბე­დუ­რი შემ­თხვე­ვა იყო. არა­და, როცა ცი­ხე­ში მყო­ფი გია თით­ქმის ყვე­ლამ მი­ა­ტო­ვა, ის კრას­ნო­ი­არ­სკე­ლი ქალი - ირი­ნა კუ­ზუ­ბო­ვა - გა­მოჩ­ნდა, მათი სა­ერ­თო შვი­ლის - გიას სუ­რა­თიც გა­მოგ­ზავ­ნა, რო­მე­ლიც გაჭ­რი­ლი ვაშ­ლი­ვით ჰგავს მა­მა­მისს. მან გიას პა­ტიმ­რო­ბი­სას, ია­კუტსკში ორ­ჯერ ჩა­ა­კი­თხა, ბავ­შვიც ჩა­იყ­ვა­ნა, ხელი ცი­ხე­ში მო­ა­წე­რეს და გვა­რიც ფე­რა­ძე მი­ი­ღო. გიას გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ, ათი-თორ­მე­ტი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში აღარ გა­მო­ჩე­ნი­ლან და დიდი ხნის ძებ­ნის შემ­დეგ, ინ­ტერ­ნე­ტის მეშ­ვე­ო­ბით ვი­პო­ვე ჩემი ძმის­შვი­ლი გია და მისი დედა - ირი­ნა ფე­რა­ძე. უმ­ცრო­სი გია ფე­რა­ძე მა­მის კვალს გაჰ­ყვა და წარ­მა­ტე­ბუ­ლი არ­ტის­ტია, ამ­ჟა­მად ქა­ლაქ სა­მა­რის აკა­დე­მი­უ­რი თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბია, გა­სულ წელს სა­მა­რის სა­უ­კე­თე­სო ახალ­გაზ­რდა მსა­ხი­ო­ბად აღი­ა­რეს. თბი­ლის­შიც იყო ჩა­მო­სუ­ლი, მე და ჩემ­მა მე­გობ­რებ­მა სა­მე­ფო უბ­ნის თე­ატ­რში და­უ­ვი­წყა­რი სა­ღა­მო მო­ვუ­წყვეთ. სუფ­რას­თან რომ დავ­სხე­დით, კო­ნი­ა­კის ბოთლს სა­ცო­ბი პი­რით ამო­აძ­რო, გი­ა­სა­ვით... გავ­გიჟ­დი, - ეს ვი­ღამ გას­წავ­ლა-მეთ­ქი. მი­პა­სუ­ხა: ალ­ბათ, გე­ნებ­მაო! ჟეს­ტი­კუ­ლა­ცი­ით სა­ოც­რად ჰგავს მა­მას, რო­მელ­თან ერ­თა­დაც არა­სო­დეს უცხოვ­რია. რაც მთა­ვა­რია, კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა აქვს და-ძმას­თან, გან­სა­კუთ­რე­ბით, მა­რი­კას­თან (ირი­ნა მი­ქა­ტა­ძის ქა­ლიშ­ვილ­თან), "სკა­ი­პით" ყო­ველ­დღე სა­უბ­რო­ბენ. სა­ბო­ლო­ოდ, გია სა­ქარ­თვე­ლო­ში აპი­რებს ჩა­მოს­ვლას: ჩემი სამ­შობ­ლო აქ არი­სო, ქარ­თულ­საც სწავ­ლობს ინ­ტერ­ნე­ტით.

- გია ფე­რა­ძეს ხში­რად იწ­ვევ­დნენ სხვა­დას­ხვა კი­ნოს­ტუ­დი­ა­ში: "ლენ­ფილმში", "მოს­ფილმში"... არა­ერთ სა­ხელ­გან­თქმულ მსა­ხი­ობ­თან მე­გობ­რობ­და..

- ახ­ლობ­ლობ­და ან­დრეი მი­რო­ნოვ­თან, ალექ­სან­დრე აბ­დუ­ლოვ­თან, შირვ­ინ­დტ­თან, კა­რა­ჩენ­ცოვ­თან, მოს­კო­ვის ქუ­ჩებ­ში მი­რო­ნო­ვის "მერ­სე­დე­სით" და­დი­ო­და, თუმ­ცა, უცე­რე­მო­ნიო კაცი არ ყო­ფი­ლა; მათ­თან ში­ნა­უ­რუ­ლად გრძნობ­და თავს. აბ­დუ­ლო­ვის ქა­ლიშ­ვი­ლი მო­ნათ­ლა. მა­შინ, როცა გიას ყვე­ლა­ზე მე­ტად გა­უ­ჭირ­და, რუს­მა მსა­ხი­ო­ბებ­მა დახ­მა­რე­ბის ხელი გა­უ­წო­დეს, - ვლა­დი­მირ­ში ჯერ მი­რო­ნო­ვი წამ­ყვა, შემ­დეგ - აბ­დუ­ლო­ვი. აბ­დუ­ლო­ვი საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის გე­ნე­რა­ლუ­რი პრო­კუ­რო­რის მო­ად­გი­ლეს­თა­ნაც შემყვა - იმ­ხა­ნად პო­პუ­ლა­რო­ბის ზე­ნი­ტში იყო. ერთხელ მოს­კოვ­ში რეს­ტო­რან­ში დამ­პა­ტი­ჟა და ფუ­ლის გა­და­სახ­დე­ლად რომ "გა­ვი­ქა­ჩე", გა­გი­ჟე­ბულ­მა მი­თხრა: ამას რო­გორ მკად­რებ! მე უზ­ბე­კეთ­ში, ფერ­ღა­ნა­ში და­ვი­ბა­დე, ქა­ლა­ქე­ლი კაცი ვარო.

- გია ფე­რა­ძის ექ­სცენ­ტრი­კულ საქ­ცი­ელ­ზე ლე­გენ­დებს ჰყვე­ბი­ან, მარ­თლა დახ­ვდა პო­ლი­ტი­კურ მი­მომ­ხილ­ველ აბონ ცი­ცი­აშ­ვილს ტე­ლე­ვი­ზი­ას­თან რე­ი­გა­ნის ნიღ­ბით?

- ეს გიას ერ­თა­დერ­თი ოხუნ­ჯო­ბაა, რო­მე­ლიც უფრო ხალ­ხის ფან­ტა­ზი­ის ნა­ყო­ფია. თუმ­ცა, ყვე­ლა სა­გას­ტრო­ლო ტურ­ნე­დან ჩა­მოჰ­ქონ­და სა­ი­დუმ­ლო პარ­კი. იქ ეწყო ბე­ლა­დე­ბის ნიღ­ბე­ბი, პლასტმა­სის ტა­რაკ­ნე­ბი, რომ­ლებ­საც წვე­უ­ლე­ბებ­ზე მე­გობ­რებს სას­მელ­ში უყ­რი­და, იყო ერთი წი­ვილ-კი­ვი­ლი; ჰქონ­და ფი­დელ კას­ტროს ნი­ღა­ბი. ერთხელ, მიც­ვა­ლე­ბუ­ლი ქა­ლის ნი­ღა­ბიც ჩა­მო­ი­ტა­ნა. როცა მსა­ხი­ო­ბი ამი­რან ბუ­ა­ძე მე­გობ­რის სა­ნა­ხა­ვად მე­ო­რე დღეს­ვე მო­ვარ­და, გიამ "გლა­ზოკ­ში" გა­ი­ხე­და, ჩა­იც­ვა ბე­ბი­ა­ჩე­მის ხა­ლა­თი, ხელ­ში ჯოხი და­ი­კა­ვა, ნი­ღა­ბი ჩა­მო­იც­ვა და კარი გა­ა­ღო. ამის და­ნახ­ვა­ზე, ამი­რანს ფერი ეც­ვა­ლა, ვა­ი­მეო, - იყ­ვი­რა და შვი­დი სარ­თუ­ლი "ფე­რა­ძე ხარ, ფე­რა­ძეს" ყვი­რი­ლით ჩა­ირ­ბი­ნა. გიამ ბავ­შვო­ბის მე­გობ­რის, თა­მაზ ან­დღუ­ლა­ძის ბა­ბუ­ის პა­ნაშ­ვიდ­ზე ჩვე­უ­ლი "ნო­მე­რი" ჩა­ა­ტა­რა. ან­დღუ­ლა­ძე­ე­ბი იყ­ვნენ კა­რის მე­ზობ­ლე­ბი ცნო­ბი­ლი პლას­ტი­კუ­რი ქი­რურ­გის, ვახ­ტანგ ხუ­ცი­ძი­სა ("წო­პეს"), რო­მე­ლიც, სამ­წუ­ხა­როდ, ახ­ლა­ხან გარ­და­იც­ვა­ლა. გია, მე­გობ­რებ­თან ერ­თად ქუ­ჩა­ში იდგა, როცა ერევ­ნი­დან სა­ო­პე­რა­ცი­ოდ ჩა­მო­სულ­მა სამ­მა გრძელ­ცხვი­რა ქალ­ბა­ტონ­მა პრო­ფე­სო­რი იკი­თხა, გიამ მათ სე­რი­ო­ზუ­ლი სა­ხით პა­ნაშ­ვი­დის რი­გის­კენ მი­უ­თი­თა. ხომ წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ, რა მოხ­დე­ბო­და ხუთი წუ­თის შემ­დეგ! გიას უამ­რა­ვი ნაც­ნობ-მე­გო­ბა­რი ჰყავ­და. "ზე­მე­ლი­დან", კი­ნოს სახ­ლი­დან, რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რამ­დე მის­ვლას საათ-ნა­ხე­ვარს ვუნ­დე­ბო­დით: ყო­ველ ნა­ბიჯ­ზე აჩე­რებ­დნენ, გია რო­გორ ხარ, აბა, ის ანეკ­დო­ტი მოგ­ვი­ყე­ვი, აბა, ეს გვი­თხა­რიო. ვბრაზ­დე­ბო­დი: შენს გვერ­დით აღარ გა­ვივ­ლი-მეთ­ქი. მე სე­რი­ო­ზულ კაცს მე­ძახ­და. ერთ-ერთ ფილ­მს, რო­მელ­შიც გია მე­რაბ თა­ვა­ძეს­თან ერ­თად მო­ნა­წი­ლე­ობ­და, კი­ევ­ში იღებ­დნენ. გიას მე­რაბ­ზე სამი დღით ადრე მო­უ­წია ჩას­ვლამ. ამ სამ დღე­ში გიამ მო­ა­ხერ­ხა და დო­ვჟენ­კოს კი­ნოს­ტუ­დი­ის მსა­ხი­ო­ბი ქა­ლე­ბი ორი ავ­ტო­ბუ­სით აე­რო­პორ­ტში წას­ვლა­ზე და­ი­თან­ხმა, მი­სა­სალ­მე­ბე­ლი პლა­კა­ტე­ბით ხელ­ში: "უკ­რა­ი­ნა მი­ე­სალ­მე­ბა სა­ხე­ლო­ვან მსა­ხი­ობს"... და მე­რაბ თა­ვა­ძეს და­ახ­ვედ­რა, მე­რა­ბი ჯერ გა­ოც­და, თუმ­ცა, რო­გორც კი გია და­ი­ნა­ხა, ყვე­ლა­ფერს მიხ­ვდა.

- თქვით, თა­ვის გარ­შე­მო სულ დღე­სას­წა­უ­ლის მო­წყო­ბას ცდი­ლობ­და, მაგ­რამ, ამას­თა­ნა­ვე, მისი ღი­მი­ლი სევ­და­ნა­რე­ვი იყოო, რაც გან­სა­კუთ­რე­ბით კარ­გად ჩანს მის მიერ ბრწყინ­ვა­ლედ გან­სა­ხი­ე­რე­ბულ ნი­კოს როლ­ში ფილმ "არა­სე­რი­ო­ზულ კაც­ში".

- ფილ­მის რე­ჟი­სო­რი დიმა ბა­თი­აშ­ვი­ლი ჩვე­ნი ოჯა­ხის მე­გო­ბა­რი იყო, ეს ფილ­მი დიმა ბა­თი­აშ­ვი­ლი­სა და სცე­ნა­რისტ ერ­ლომ ახვლე­დი­ა­ნის თა­ნამ­შრომ­ლო­ბის ნა­ყო­ფია, სცე­ნა­რი სა­გან­გე­ბოდ გი­ას­თვის და­ი­წე­რა. დიმა ამ­ბობ­და, ორ დუბ­ლზე მეტი არ დამ­ჭირ­ვე­ბია, გია ყო­ველ­თვის ზედ­მი­წევ­ნით ას­რუ­ლებს რე­ჟი­სო­რის მი­თი­თე­ბებ­სო. ამ ფილმში დიმა ბა­თი­აშ­ვი­ლის მე­გობ­რე­ბი თა­მა­შო­ბენ, არაპრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი მსა­ხი­ო­ბე­ბი, გან­სა­კუთ­რე­ბით აღ­სა­ნიშ­ნა­ვია ათია და­თუ­ნაშ­ვი­ლი, ნი­კოს მა­მის როლ­ში... ამა­ვე ფილმში დე­და­ჩე­მიც თა­მა­შობს, რო­მელ­საც გია კა­ტას მიჰ­ყი­დის. ვფიქ­რობ, ეს ფილ­მი მე-20 სა­უ­კუ­ნის ქა­ლა­ქუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის ან­თო­ლო­გი­აა. ფილმში ბევ­რი იმპრო­ვი­ზა­ცი­აა, ხოლო მისი სა­ვი­ზი­ტო ფრა­ზა - "სულ კარ­გად ბრძან­დე­ბო­დეთ, ბა­ტო­ნე­ბო!" თვი­თონ დიმა ბა­თი­აშ­ვი­ლის ჟეს­ტი იყო. გიას სურ­და, ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის ცხოვ­რე­ბა გა­ე­ლა­მა­ზე­ბი­ნა, თა­ვის სატ­კი­ვარ­ზე სა­უ­ბარს კი გა­ურ­ბო­და. პა­ტიმ­რო­ბი­დან ამ­ნის­ტი­ით გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბის შემ­დეგ დიმა ჯა­ი­ან­მა ძა­ლით მი­იყ­ვა­ნა სო­ხუ­მის თე­ატ­რში, სპექ­ტაკლში - "ფსკერ­ზე" ითა­მა­შა კი­დეც, მაგ­რამ რო­გორც თვი­თონ ამ­ბობ­და, ის "არა­სე­რი­ო­ზუ­ლი კა­ცი­დან, ცხოვ­რე­ბამ გა­მო­უ­სა­დე­გარ კა­ცად გა­და­აქ­ცია"... ერთ-ერთ თა­ვის ლექსში ამ­ბობს:

"სულ სი­ცო­ცხლე მინ­დო­და, სი­ცი­ლი

და ხუმ­რო­ბა,

ბედ­ნი­ე­რი ვი­ყა­ვი, მუ­დამ თქვენ­თან

მყო­ფე­ლი...

მორ­ჩა ლექ­სი! თვი­თო­ნაც

სან­თე­ლი­ვით მივ­ქრე­ბი...

სული თით­ქოს დაჭ­რი­ლი,

მო­ფარ­ფა­ტე გე­დია...

ისევ შენ­სკენ მიხ­მო­ბენ ეს სნე­უ­ლი

ფიქ­რე­ბი,

კო­მე­დია დას­რულ­და?... დას­რულ­და

ტრა­გე­დია!

ესა­უბ­რა ნინო კვი­ტაშ­ვი­ლი

ყო­ველკ­ვი­რე­უ­ლი გა­ზე­თი "ყვე­ლა სი­ახ­ლე"

(გა­მო­დის ოთხშა­ბა­თო­ბით)