ბერა ივა­ნიშ­ვილს სტუ­დი­ა­ში წი­ნა­სა­ა­ხალ­წლოდ ვეს­ტუმ­რეთ. ინ­ტერ­ვი­უ­ზე საკ­მა­ოდ უშუ­ა­ლო გა­მოდ­გა. სა­უ­ბა­რი ახა­ლი ალ­ბო­მით და­ვი­წყეთ, რომ­ლის სა­ხელ­წო­დე­ბაა "გპირ­დე­ბი" და მსმე­ნელს უკვე შე­უძ­ლია, "და­ა­გე­მოვ­ნოს" ის 16 სიმ­ღე­რა, რო­მე­ლიც ალ­ბომ­ში დიდი სჯა-ბა­ა­სის შე­დე­გად მოხ­ვდა.

- სა­უ­ბა­რი და­ვი­წყოთ ალ­ბო­მით, რო­მე­ლიც 26 დე­კემ­ბერს გა­მო­ვი­და.

- ალ­ბომ­ში 18 სიმ­ღე­რა შე­ვი­და, რო­მელ­თა­გან 10 სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის უკვე ცნო­ბი­ლია, 8 კი ექ­სკლუ­ზი­უ­რად ალ­ბომ­ში შე­გიძ­ლი­ათ მო­ის­მი­ნოთ. საკ­მა­ოდ რთუ­ლი იყო ამორ­ჩე­ვა, რად­გან ბევ­რი სიმ­ღე­რა და­მიგ­როვ­და და ზო­გი­ერ­თი და­მე­ნა­ნა კი­დეც. ალ­ბომს უნდა ჰქო­ნო­და დრა­მა­ტურ­გი­უ­ლი გან­ვი­თა­რე­ბა, მრა­ვალ­ფე­როვ­ნე­ბა ტექ­სტობ­რი­ვი და მუ­სი­კა­ლუ­რი თვალ­საზ­რი­სით.

- რა­ტომ არ ახ­ლდა ალ­ბო­მის გა­მო­ცე­მას გრან­დი­ო­ზუ­ლი შოუ?

- უცხო­ეთ­ში ალ­ბო­მის პრე­ზენ­ტა­ცია იცით, რო­გორც ხდე­ბა. ამას დიდ კონ­ცერტს არ უძღვნი­ან და შე­და­რე­ბით მცი­რე მას­შტა­ბის პრე­ზენ­ტა­ცი­ე­ბი იმარ­თე­ბა, VIP სა­ზო­გა­დო­ე­ბას პა­ტი­ჟე­ბენ, ჩემ­თვის კი თი­თო­ე­უ­ლი მსმე­ნე­ლი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლია და არ გან­ვას­ხვა­ვებ ერ­თმა­ნე­თის­გან, არა­ვი­სი გა­ნა­წყე­ნე­ბა არ მინ­დო­და, გარ­და ამი­სა, "ჯერ გა­დახ­ტი და ჰოპ­ლა მერე და­ი­ძა­ხეო", ნათ­ქვა­მია. ალ­ბო­მის გარ­შე­მო ხე­ლოვ­ნუ­რი აჟი­ო­ტა­ჟის გა­მოწ­ვე­ვა არ მსურ­და.

- მოგ­ვის­მე­ნია პო­ლი­ტი­კუ­რი შე­ფა­სე­ბე­ბი შენს სიმ­ღე­რებ­ზე, მაგ­რამ არა შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი თვალ­საზ­რი­სით. ვისი მო­საზ­რე­ბე­ბი გა­ინ­ტე­რე­სებს ამ კუ­თხით?

- ჯან­სა­ღი კრი­ტი­კა აუ­ცი­ლე­ბე­ლია. ად­რე­უ­ლი ასა­კი­დან მამა ყო­ველ­თვის მა­რი­გებ­და, რომ წარ­მა­ტე­ბის ერთ-ერთი გა­სა­ღე­ბი სწო­რი გუნ­დია, გარ­შე­მო ის ადა­მი­ა­ნე­ბი უნდა გყავ­დეს, რომ­ლე­ბიც ობი­ექ­ტუ­რად გა­გაკ­რი­ტი­კე­ბენ. არ არის აუ­ცი­ლე­ბე­ლი, ყვე­ლას აზრი გა­ით­ვა­ლის­წი­ნო, მაგ­რამ ყვე­ლა შემ­თხვე­ვა­ში უნდა მო­ის­მი­ნო, რას გე­უბ­ნე­ბი­ან. ალ­ბომ­ში რამ­დე­ნი­მე ასე­უ­ლი სიმ­ღე­რი­დან 18 შე­ვარ­ჩიე და ამას წინ უძღო­და რამ­დე­ნი­მე­წ­ლი­ა­ნი მუ­შა­ო­ბა, ყვე­ლა წვრილ­მა­ნი, ყვე­ლა დე­ტა­ლი გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნეთ. ვე­ცა­დეთ, მაქ­სი­მა­ლუ­რად რა­ფი­ნი­რე­ბუ­ლი პრო­დუქ­ტი შეგ­ვექ­მნა. ამ სფე­რო­ში კრი­ტი­კა ბუ­ნებ­რი­ვია და ეს პრობ­ლე­მას არ მიქ­მნის, თუკი ბოღ­მა­ში არ გა­და­დის. ეს კი თა­ვად იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის სი­სუს­ტეა, რომ­ლე­ბიც ბოღ­მის გამო გაკ­რი­ტი­კე­ბენ. მათ არ ვიც­ნობ, მაგ­რამ თუ გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნებთ ნე­გა­ტი­ურ კო­მენ­ტა­რებს, შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ რა­ღაც ზღვა­რი არ­სე­ბობს. ყვე­ლა­ნა­ირ მუ­სი­კას ვუს­მენ, არის ბევ­რი შემ­სრუ­ლე­ბე­ლი, რო­მე­ლიც შე­საძ­ლოა, არ მომ­წონ­დეს. ყო­ველ­თვის არ ვმდგარ­ვარ სცე­ნა­ზე და ვი­ყა­ვი ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი მსმე­ნე­ლი, დიდი ხა­ნია, მე­ლო­მა­ნი ვარ, ყო­ველ­თვის მა­ინ­ტე­რე­სებ­და, რა კეთ­დე­ბო­და ახა­ლი მუ­სი­კა­ში, მაგ­რამ არას­დროს გამ­ჩე­ნია სურ­ვი­ლი, რომ რო­მე­ლი­მე მუ­სი­კოს­ზე ნე­გა­ტი­უ­რი რამ და­მე­წე­რა. "მერე რა, რომ ბევ­რი მტე­რი მყავს, ათას­ჯერ ნული უდ­რის ნულს..."

- ანუ ამ ადა­მი­ა­ნებს მა­ინც მტრე­ბ­ად აღიქ­ვამ, თუ ეს, უბ­რა­ლოდ, გა­და­ტა­ნი­თი მნიშ­ვნე­ლო­ბით გაქვს ნათ­ქვა­მი?

- არა, არა... ეს სიმ­ღე­რა­ში ცოტა სხვა გა­გე­ბით მაქვს ნათ­ქვა­მი. არ არი­ან ჩემი მტრე­ბი, რად­გან მათ არ ვიც­ნობ. ამე­რი­კუ­ლი გა­მო­ნათ­ქვა­მია, თუკი ვინ­მე შენ­ზე ლა­პა­რა­კობს, ე.ი. შენ მის ცხოვ­რე­ბას შე­ე­ხე და ნუ მის­ცემ სა­შუ­ა­ლე­ბას მას, რომ შენს ცხოვ­რე­ბას შე­ე­ხოს.

- ანუ დის­ტან­ცია გი­კა­ვია?

- დის­ტან­ცია ხმა­მა­ღა­ლი სი­ტყვაა. ვცნობ იმ ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლე­ბიც ჩემი გულ­შე­მატ­კივ­რე­ბი არი­ან და თუკი მათ აქვთ რა­ი­მე შე­ნიშ­ვნა, მათ ობი­ექ­ტუ­რად და კე­თილ­გან­წყო­ბით და­წე­რილს აღ­ვიქ­ვამ, აუ­ცი­ლებ­ლად ვკი­თხუ­ლობ და მა­ინ­ტე­რე­სებს.

- შენს თავს თუ გა­ნი­ხი­ლავ ქარ­თუ­ლი შო­უ­ბიზ­ნე­სის ნა­წი­ლად?

- მუ­სი­კო­სი ვარ და ჩემი საქ­მი­ა­ნო­ბა ეს არის. ვარ თუ არ ვარ რა­ი­მეს ნა­წი­ლი, არ ვიცი... თუ გა­დავ­ხე­დავთ ამ ერთ წე­ლი­წადს და ელე­მენ­ტა­რულ ანა­ლიზს გა­ვა­კე­თებთ, და­ვი­ნა­ხავთ, რომ მე­დი­ა­სა­შუ­ა­ლე­ბით ან ნე­ბის­მი­ერ ად­გი­ლას ჩემი სიმ­ღე­რის ჩარ­თვა კრი­მი­ნა­ლის ტოლ­ფა­სი იყო და და­ნა­შა­უ­ლად მი­იჩ­ნე­ო­და, ტურ­ნე­ე­ბის დროს ყვე­ლა­ნა­ი­რად გვიშ­ლიდ­ნენ ხელს, გვქონ­და მი­ლი­ო­ნი პრობ­ლე­მა, მად­ლო­ბა იმ ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლე­ბიც ჩემ­თან ერ­თად შრო­მობ­დნენ ბოლო ერთი წელი, ღა­მე­ე­ბის თე­ნე­ბის ხარ­ჯზე გა­კეთ­და ყვე­ლა­ფე­რი, რად­გან ბოლო წამს გვაძ­ლევ­დნენ ყვე­ლა­ზე უა­რეს ად­გი­ლებს კონ­ცერ­ტე­ბის ჩა­სა­ტა­რებ­ლად, ცდი­ლობ­დნენ, ამა თუ იმ მომ­ღერ­ლის კონ­ცერ­ტი და­ემ­თხვი­ათ ჩვე­ნი ღო­ნის­ძი­ე­ბე­ბის­თვის, აღარ ჩა­მოვ­თვლი მათ სა­ხე­ლებს, უკვე სა­სა­ცი­ლოა. თა­ნაც, ამ კონ­ცერ­ტებს ისეთ ად­გი­ლას გეგ­მავ­დნენ, რომ მსმე­ნელს აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა გა­მო­ევ­ლო ის გზა, სა­ნამ ჩვე­ნამ­დე მო­ვი­დო­და.

- ეს შენ­თვის სტრე­სი იყო?

- არა­ნა­ი­რი სტრე­სი არ ყო­ფი­ლა და რა შე­დე­გიც მი­ი­ღეს, თა­ვა­დაც ნა­ხეს. უმე­ტე­სი კონ­ცერ­ტე­ბის ჩაშ­ლამ მო­უ­წი­ათ. ყვე­ლას თა­ვის გზა­ზე გა­უ­მარ­ჯოს. მე ყო­ველ­თვის ჩემს საქ­მეს ვა­კე­თებ­დი ისე, რო­გორც მე მეს­მო­და.

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში თუ გე­გუ­ლე­ბა ისე­თი მუ­სი­კო­სი, მომ­ღე­რა­ლი, რო­მელ­თა­ნაც სი­ა­მოვ­ნე­ბით ითა­ნამ­შრომ­ლებ­დი და რას ფიქ­რობ ქარ­თულ შო­უ­ბიზ­ნეს­ზე?

- არა­ერ­თხელ მით­ქვამს, რომ ქარ­თვე­ლი ერი გა­მო­ირ­ჩე­ვა მუ­სი­კა­ლუ­რო­ბი­თა და შე­მოქ­მე­დე­ბით, ჩვენ­მა წი­ნაპ­რებ­მა დიდი გან­ძი დაგ­ვი­ტო­ვეს, ფოლკ­ლორს ვგუ­ლის­ხმობ, ამას ჩემი თქმა არ სჭირ­დე­ბა, თუმ­ცა პირ­ვე­ლი პრობ­ლე­მაა ის, რომ უამ­რა­ვი ნი­ჭი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­თა­გა­ნაც ბევ­რს პი­რა­დად ვიც­ნობ, წლე­ბია, კადრს მიღ­მა არი­ან დარ­ჩე­ნი­ლი. შექ­მნი­ლი იყო კას­ტა ადა­მი­ა­ნე­ბი­სა, რომ­ლე­ბიც არა­ჯან­სა­ღად მარ­თავ­დნენ ამ სივ­რცეს. კონ­ცერ­ტებ­ში მო­ნა­წი­ლე­ე­ბი ნი­ჭით არ ფას­დე­ბოდ­ნენ, თუმ­ცა ამით იმის თქმა არ მინ­და, რომ ყვე­ლა, ვინც კადრში ჩნდე­ბო­და, უნი­ჭო იყო, უბ­რა­ლოდ, შერ­ჩე­ვის ძი­რი­თა­დი კრი­ტე­რი­უ­მი გახ­ლდათ ის, ვინ რაზე იყო წამ­სვლე­ლი ან ვისი ახ­ლო­ბე­ლი გახ­ლდათ. ვინც არ­ჩევ­და, არა მგო­ნია, შერ­ჩე­უ­ლებ­ზე რა­მით მეტი ყო­ფი­ლი­ყო. ბევრ ახალ­გაზ­რდა შემ­სრუ­ლე­ბელს ვიც­ნობ, ბევრთან ვმე­გობ­რობ, სტუ­დი­ა­შიც მიც­დია მათ­თან მუ­შა­ო­ბა. მოგხსე­ნე­ბათ, სტუ­დი­ა­ში გვქონ­და სკო­ლა ნი­ჭი­ე­რი ბავ­შვე­ბის­თვის, რომ­ლებ­საც მუ­სი­კის ის­ტო­რი­ას, ვო­კალს ას­წავ­ლიდ­ნენ პე­და­გო­გე­ბი. იან­ვარ­ში კვლავ გა­ნახ­ლდე­ბა სწავ­ლე­ბა და ახა­ლი ნა­კა­დი წა­მო­ვა, კას­ტინ­გი მალე გვექ­ნე­ბა და გა­გა­გე­ბი­ნებთ. ყვე­ლა­ფე­რი, რაც ქარ­თუ­ლია, ჩემ­თვის გან­სა­კუთ­რე­ბით სა­სი­ხა­რუ­ლოა და ქარ­თვე­ლის წარ­მა­ტე­ბა ყვე­ლა­ზე მე­ტად გა­მი­ხარ­დე­ბა.

- არ­ჩევ­ნებ­ში "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის" გა­მარ­ჯვე­ბის შემ­დეგ არ­ცთუ იშ­ვი­ა­თად გა­მო­უთ­ქვამთ მო­საზ­რე­ბა, ახლა სულ ბერა იქ­ნე­ბა ტე­ლე­ვი­ზორ­ში და სულ მისი კონ­ცერ­ტე­ბი გა­ი­მარ­თე­ბაო.

- მეც მსმე­ნია ეს მო­საზ­რე­ბე­ბი. ვინც ასე ფიქ­რობს და ადა­მი­ა­ნი ძი­რი­თა­დად თა­ვი­სი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე სა­უბ­რობს ხოლ­მე, ალ­ბათ, თა­ვად იქ­ცე­ო­და ასე, როცა ჰქონ­და ამის სა­შუ­ა­ლე­ბა. მე არც ამის უფ­ლე­ბა მაქვს და არც სურ­ვი­ლი, რომ ვინ­მე ჩა­ვა­ნაც­ვლო ან დავბლო­კო!.. ამ სფე­რო­ში ვინც მუ­შა­ობს, კარ­გის მეტი ჩემ­გან და ჩემი თა­ნამ­შრომ­ლე­ბის­გან არა­ფე­რი ახ­სოვთ. მო­მა­ვალ­შიც ასე იქ­ნე­ბა.

- შენი მი­ზა­ნი რა არის? პო­პუ­ლა­რო­ბა, კარგ მუ­სი­კო­სად ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა, გო­გო­ნე­ბის კერ­პად გახ­დო­მა? სა­ერ­თოდ, თუ მოგ­წონს, როცა ვი­ღა­ცის­თვის შე­იძ­ლე­ბა სა­ოც­ნე­ბო და მი­უწ­ვდო­მე­ლი იყო?

- არ მი­ვიჩ­ნევ, რომ მი­უწ­ვდო­მე­ლი ვარ. ამას ის ხალ­ხი შე­ა­ფა­სებს, რომ­ლებ­საც ჩემ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა აქვთ. როცა გულ­შე­მატ­კივ­რე­ბის რა­ო­დე­ნო­ბა იმა­ტებს, ყვე­ლას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბას ვერ მო­ა­ხერ­ხებ. კონ­ცერ­ტზე გა­მო­ვა­ცხა­დე ნო­მე­რი, რო­მელ­ზეც ყვე­ლას შე­უძ­ლია მომ­წე­როს და ნა­ხეთ, დღეს რამ­დე­ნი მე­სი­ჯია შე­მო­სუ­ლი (ტე­ლე­ფონს მაჩ­ვე­ნებს - ავტ.)?.. 9103. დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბით ვუ­პა­სუ­ხებ­დი ყვე­ლას და გა­მოვ­ხა­ტავ­დი ჩემს სიმ­პა­თი­ას, მაგ­რამ, სამ­წუ­ხა­როდ, ყვე­ლას­თვის პა­სუ­ხის გა­ცე­მას ვერ მო­ვა­ხერ­ხებ.

ჩემი მიზ­ნად ქცე­უ­ლი ოც­ნე­ბა? ისე ვლა­პა­რა­კობ, თით­ქოს ასაკ­ში შე­ვე­დი (იცი­ნის), ისე, თმა კი მაქვს თეთ­რი... და სულ ასე მექ­ნე­ბა, რამ­დე­ნი წლი­საც უნდა ვიყო. 18 წლის ვხდე­ბი. 14 წლის გახ­ლდით, რო­დე­საც ამ სფე­რო­ში შე­მო­ვე­დი. მა­მა­ჩე­მის გარ­და კერ­პი, მი­სა­ბა­ძი ადა­მი­ა­ნი არას­დროს მყო­ლია, მაგ­რამ ადრე უფრო მე­ტად მქონ­და მე­გა­პო­პუ­ლა­რო­ბის ოც­ნე­ბა. წლებ­თან ერ­თად ეს ოც­ნე­ბა დავ­ხვე­წე. ბე­რას ბრენ­დზე უფრო მე­ტად ახლა ჩემი სტუ­დი­ის მო­მა­ვალს ვხე­დავ. სხვა­თა შო­რის, "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბა" პო­ლი­ტი­კამ­დე და­ვა­ფუძ­ნე, 4 წლის წინ, ამას ხაზ­გას­მით ვამ­ბობ. მინ­და "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის სტუ­დია", "უნი­ვერ­სალ სტუ­დი­ო­ზე" დიდი გახ­დეს (იღი­მე­ბა). ყვე­ლა ადა­მი­ანს აქვს პირ­ვე­ლო­ბის სურ­ვი­ლი და არც მე ვარ გა­მო­ნაკ­ლი­სი, "ან სა­ერ­თოდ არ ვიქ­ნე­ბი, ან ვიქ­ნე­ბი პირ­ვე­ლი"... ჩემი აზ­რით, თუკი ეს ოც­ნე­ბა ახდა, უფრო მე­ტის მომ­ტა­ნი იქ­ნე­ბა.

- ვარ­სკვლა­ვუ­რი და­ა­ვა­დე­ბა არ შე­გე­ყა­რა? გქო­ნია რა­ღაც ეტაპ­ზე?

- ვარ­სკვლა­ვე­ბი ცაში არი­ან, მე აქ ვზი­ვარ და თქვენ გე­სა­უბ­რე­ბით. არას­დროს მქო­ნია თავ­ში ავარ­დნის მო­მენ­ტი, მაგ­რამ ვი­ნი­ცო­ბაა, თავ­ში ამი­ვარ­და, ჩემ გვერ­დით არი­ან ის ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც ჩემს ად­გილს მო­მი­ჩე­ნენ. პირ­ველ რიგ­ში, ჩემი მშობ­ლე­ბი. ისე გა­ვი­ზარ­დე და მშობ­ლებ­მა ისე­თი ფა­სე­უ­ლო­ბე­ბი ჩა­მი­ნერ­გეს, რომ სხვა­ნა­ი­რად მოქ­ცე­ვა არ შე­მიძ­ლია. ასე მეს­მის ეს ყვე­ლა­ფე­რი. არ ვგუ­ლის­ხმობ სა­კუ­თარ თავს, მაგ­რამ ნე­ბის­მი­ერ წრფე­ლად ნი­ჭი­ერ ადა­მი­ანს, რო­მელ­მაც იცის შრო­მის ფასი, არა მგო­ნია, ამ­პარ­ტავ­ნე­ბა და­ე­უფ­ლოს. მან იცის, რის ფა­სად მი­აღ­წია ყვე­ლა­ფერს და ხე­ლოვ­ნუ­რი ქცე­ვე­ბი არ სჭირ­დე­ბა.

- რო­დე­საც პო­პუ­ლა­რუ­ლი და ყუ­რა­დღე­ბის ცენ­ტრში ხარ, გა­რე­მოც­ვა შე­იძ­ლე­ბა პრობ­ლე­მად იქ­ცეს, რად­გან შე­საძ­ლოა, სი­მარ­თლეს არ გე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ. ხომ არ გქო­ნია კომ­პლექ­სი, რა უნდა ამა თუ იმ ადა­მი­ანს რე­ა­ლუ­რად შენ­გან?

- ამ მხრივ, რო­გორც ვთქვი, პირ­ველ რიგ­ში, მშობ­ლებს ვენ­დო­ბი, სი­მარ­თლის თქმას ვგუ­ლის­ხმობ. დედ-მამა ჩემ­თვის ყო­ველ­თვის მშობ­ლებ­ზე მეტი იყ­ვნენ. მათ­თან ყო­ველ­თვის ახლო ურ­თი­ერ­თო­ბა მქონ­და და სა­ი­დუმ­ლო არ მქო­ნია, რო­მე­ლიც მათ არ სცოდ­ნი­ათ. მათ ისე­თი სით­ბო­თი და სიყ­ვა­რუ­ლით გამ­ზარ­დეს, რომ ამ ორი ადა­მი­ა­ნის სი­ტყვა ჩემ­თვის ყვე­ლა­ფერს ნიშ­ნავს. როცა რჩე­ვა ან რა­ი­მე შე­კი­თხვა­ზე პა­სუ­ხი მჭირ­დე­ბა, ყო­ველ­თვის მათ­თან მივ­დი­ვარ.

რაც შე­ე­ხე­ბა სა­მე­გობ­რო წრეს - კომ­პლექ­სი არ არის შე­სა­ბა­მი­სი სი­ტყვა და არც შიში. ვინც ყო­ველ მე­ო­რეს მე­გო­ბარს არ­ქმევს, მას რე­ა­ლუ­რად არც ერთი მე­გო­ბა­რი არ ჰყავს. ჩემი აზ­რით, ჩემ ირ­გვლივ ვინც არის, ასე ვთქვათ, ბირ­თვი, მათ ძა­ლი­ან კარ­გად ვიც­ნობ და ერ­თნა­ი­რი ღი­რე­ბუ­ლე­ბე­ბი გვაქვს. რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, არა­ვინ არის და­ზღვე­უ­ლი იმედ­გაც­რუ­ე­ბე­ბის­გან და მეც მქო­ნია. ადრე ბევ­რად უფრო რთუ­ლად გა­დამ­ქონ­და. ბოლო 1 წე­ლი­წა­დი ძა­ლი­ან მრავ­ლისმთქმე­ლი იყო და ყვე­ლამ აჩ­ვე­ნა თა­ვი­სი ნამ­დვი­ლი სახე, სა­კუ­თა­რი თავი დაგ­ვა­ნახ­ვა. ვინც ერ­თად ვი­დე­ქით ბო­ლომ­დე, მათ ნამ­დვი­ლი ბრძო­ლა გა­ვი­ა­რეთ და სხვა­ნა­ი­რი გვერ­დში დგო­მა გა­მოვ­ცა­დეთ. ეს ერთი წე­ლი­წა­დი და­დე­ბი­თი კუ­თხით ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იყო. ისე­თი გა­მოც­დი­ლე­ბა მი­ვი­ღე, რომ არა მგო­ნია, ცხოვ­რე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში კი­დევ მქონ­დეს ასე­თი შე­საძ­ლებ­ლო­ბა. ზუს­ტად ვიცი, რომ ამას შვი­ლიშ­ვი­ლებს ბუ­ხარ­თან მო­ვუყ­ვე­ბი (იცი­ნის).

- ახლა, როცა მამა რე­ა­ლურ პო­ლი­ტი­კა­ში ჩა­ერ­თო და აქვს უდი­დე­სი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა ქვეყ­ნის წი­ნა­შე, შენ­თვის რო­გო­რია ეს ყვე­ლა­ფე­რი?

- მა­მა­ზე შე­მიძ­ლია იმ­დე­ნი ვი­სა­უბ­რო, რომ მთე­ლი ჟურ­ნა­ლი არ ეყო­ფა. არ შემ­ხვედ­რია მა­მა­ზე პა­სუ­ხის­მგებ­ლი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნი, რა­საც ამ­ბობს, ყო­ველ­თვის ას­რუ­ლებს. ამა­ზე არას­დროს ვნერ­ვი­უ­ლობ. მე თუ ერთი ან ორი ნა­ბი­ჯით წინ გა­ვი­ხე­დავ, ესეც უკე­თეს შემ­თხვე­ვა­ში, მამა ათი ნა­ბი­ჯით წინ იხე­დე­ბა. მსოფ­ლი­ო­ში ყვე­ლა­ზე მე­ტად მას ვენ­დო­ბი.

- ახლა იქ­ნე­ბა კრი­ტი­კა, ლან­ძღვა, შე­მო­ტე­ვე­ბი, მზად ხარ, რომ ეს გა­და­ი­ტა­ნო საყ­ვა­რელ ადა­მი­ან­თან მი­მარ­თე­ბით?

- მა­მას ტე­ლე­ვი­ზორ­ში უფრო ხში­რად ვხე­დავ, ვიდ­რე რე­ა­ლურ ცხოვ­რე­ბა­ში და მე­ნატ­რე­ბა. რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, მე ბევ­რად უფრო მხვდე­ბა გულ­ზე მისი კრი­ტი­კა. არ­სე­ბო­ბენ ისე­თი უბე­დუ­რი ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც შე­იძ­ლე­ბა, ოჯახს შე­ე­ხონ და მათ არ იცი­ან, რა არის ოჯა­ხი და სიყ­ვა­რუ­ლი. ქარ­თვე­ლი კაცი მებ­რძო­ლი უნდა იყოს და პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა, ტვირ­თი სა­კუ­თარ თავ­ზე აი­ღოს. მე ჩემი ტვირ­თი მაქვს, პა­ტა­რა, მა­მას - ძა­ლი­ან დიდი. კაცი იმის­თვის ხარ, რომ ყვე­ლაფ­რის გა­და­ტა­ნა უნდა შე­გეძ­ლოს. თუკი ვინ­მე ჩემს ოჯახს შე­ე­ხე­ბა, ეს არა­ფერ­ში აღარ ზის. შურ­სა და ბოღ­მას უკვე სი­ცი­ლით ვხვდე­ბი. ოჯა­ხი ჩემ­თვის წმინ­და და ხელ­შე­უ­ხე­ბე­ლია. ვინც კო­მენ­ტა­რით დიდ გულ­ზეა, ცხოვ­რე­ბა­ში უბან­ში ხმა­მა­ღა­ლი სი­ტყვა არ უთ­ქვამს, კომ­პი­უ­ტერ­თან ზის და იქ წერს რა­ღა­ცას. ასე­თი ადა­მი­ა­ნე­ბი მხო­ლოდ სიბ­რა­ლულს იწ­ვე­ვენ.

- ბერა, შე­და­რე­ბით სა­სი­ა­მოვ­ნო თე­მა­ზე გა­და­ვი­ნაც­ვლოთ. რო­გო­რია სა­ა­ხალ­წლო ტრა­დი­ცი­ე­ბი თქვენს ოჯახ­ში და რო­გორ შეხ­ვდე­ბი ახალ წელს?

- ტრა­დი­ცია ისაა, რომ ოჯა­ხის წევ­რე­ბი, სა­დაც უნდა ვი­ყოთ, 31 დე­კემ­ბერს აუ­ცი­ლებ­ლად ერ­თად ვიყ­რით თავს. ოჯახ­ში გვაქვს სა­ჩუქ­რე­ბის ჩუ­ქე­ბის ტრა­დი­ცია. 2-3 წელი ჩემი პა­ტა­რა ძმის­თვის თოვ­ლის ბა­ბუა ვი­ყა­ვი, რომ გა­ი­ზარ­და, ახლა უკვე აღარ გა­მო­ვა. ძა­ლი­ან ვმე­გობ­რობთ, გა­ნუყ­რე­ლე­ბი ვართ, თით­ქმის მთელ თა­ვი­სუ­ფალ დროს მას­თან ვა­ტა­რებ.

- ახალ წელს პი­რა­დულ­ში ცვლი­ლე­ბე­ბის სურ­ვი­ლით ხომ არ ხვდე­ბი? ვიცი, რომ შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი არ ხარ.

- სწო­რად გცოდ­ნი­ათ. რა­ტო­მაც არ უნდა ვი­პო­ვო სიყ­ვა­რუ­ლი? მალე გა­ზა­ფხუ­ლიც დად­გე­ბა (იღი­მის).

- მგო­ნია, რომ შენი გუ­ლის და­პყრო­ბა ად­ვი­ლი არ იქ­ნე­ბა.

- სა­ნამ ჩემს მე­ო­რე ნა­ხე­ვარს არ ვი­პო­ვი, ალ­ბათ, ნა­ხევ­რად ცა­რი­ე­ლი ვიქ­ნე­ბი. მამა მე­უბ­ნე­ბო­და ყო­ველ­თვის, ცხოვ­რე­ბა­ში რა წარ­მა­ტე­ბა­საც უნდა მი­აღ­წიო, ვინც უნდა გახ­დე, თუკი კარ­გი ოჯა­ხი არ შექ­მე­ნი, ვე­რას­დროს იქ­ნე­ბი შემ­დგა­რი ადა­მი­ა­ნი. ისეთ გა­რე­მო­ში გა­ვი­ზარ­დე, რომ ყვე­ლა­ზე მე­ტად გა­მი­მარ­თლა და ამ შემ­თხვე­ვა­ში მა­ტე­რი­ა­ლურს არ ვგუ­ლის­ხმობ, ძა­ლი­ან სე­რი­ო­ზუ­ლად ვუ­ყუ­რებ და­ო­ჯა­ხე­ბის საქ­მეს. სა­ნამ საქ­მე­ში ბო­ლომ­დე შემ­დგა­რი არ ვიქ­ნე­ბი, ამ ნა­ბიჯს არ გა­დავ­დგამ, რად­გან ეს სხვა პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბაა. ეს არ გა­მო­რი­ცხავს იმას, რომ გვერ­დზე ისე­თი ადა­მი­ა­ნი მე­ყო­ლე­ბა, რო­მელ­საც ვეყ­ვა­რე­ბი და მეყ­ვა­რე­ბა. სა­კუ­თა­რი თა­ვის­გან მაქ­სი­მუმს ვი­თხოვ. მგო­ნია, რომ მა­მა­კა­ცის­თვის ეს მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. კა­ცის მხრებ­ზე უნდა იდ­გეს მისი ოჯა­ხი.

- წარ­მო­გიდ­გე­ნია, რო­გო­რი უნ­და იყოს შენ გვერ­დით მყო­ფი გო­გონა?

- რო­გორ არ წარ­მო­მიდ­გე­ნია? სხვა­თა შო­რის, ბევ­რჯერ მი­ფიქ­რია ამა­ზე. ვიცი, რომ ჯერ ად­რეა ჩემ­თვის და­ო­ჯა­ხე­ბა. სხვა­დას­ხვა ადა­მი­ან­ზე მი­ფიქ­რია და შე­მი­ფა­სე­ბია და ჯერ­ჯე­რო­ბით ასე­თი გო­გო­ნა ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში არ გა­მო­ჩე­ნი­ლა. არის ის თვი­სე­ბე­ბი, რის გა­რე­შეც გო­გო­ნა ჩემ­თან ვერ იქ­ნე­ბა და რაც აუ­ცი­ლე­ბე­ლია. პირ­ველ რიგ­ში, ჩემი ოჯა­ხის პა­ტი­ვის­ცე­მა უნდა და­იმ­სა­ხუ­როს, თა­ვად უნდა იყოს კარ­გი ოჯა­ხი­დან. მინ­და, ისე­თი ადა­მი­ა­ნი იყოს ჩემ გვერ­დით, ვინც მეყ­ვა­რე­ბა, ვეყ­ვა­რე­ბი და ვი­საც ჩემი ოჯა­ხიც შე­იყ­ვა­რებს. მინ­და, მისი ოჯა­ხის ღი­რე­ბუ­ლე­ბე­ბი ჩემი ოჯა­ხი­სას შე­ე­სა­ბა­მე­ბო­დეს.

- რო­გორ ფიქ­რობ, შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ბე­რას შე­მოქ­მე­დე­ბა სხვა­ნა­ი­რი იქ­ნე­ბა?

- ჩემი სუს­ტი და ძლი­ე­რი წერ­ტი­ლიც ის არის, რომ ზედ­მე­ტად ემო­ცი­უ­რი ვარ. დავ­მარ­ცხე­ბულ­ვარ თუ გა­მი­მარ­ჯვია, ეს ყო­ველ­თვის ემო­ცი­ე­ბის გამო მომ­ხდა­რა. მქო­ნია გა­ტა­ცე­ბე­ბი... მჯე­რა მა­რა­დი­უ­ლი სიყ­ვა­რუ­ლის და ვე­ლო­დე­ბი ჩემს ერ­თა­დერ­თს. სა­ერ­თოდ, თუკი ადა­მი­ანს აინ­ტე­რე­სებს, რა ხდე­ბა ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში, ჩემს სიმ­ღე­რებს უნდა მო­უს­მი­ნოს, სიყ­ვა­რუ­ლი დიდ გავ­ლე­ნას მო­ახ­დენს ამ ყვე­ლა­ფერ­ზე.

- რო­დის­მე შენს საქ­მეს თავს თუ და­ა­ნე­ბებ?

- ჩემს თავს ვერ ვხე­დავ 50 წლის ასაკ­ში სცე­ნა­ზე მოხ­ტუ­ნა­ვეს. მა­ყუ­რე­ბელ­მა არ იცის, რა ხდე­ბა კადრს მიღ­მა. ამ სფე­რო­ში კარგ ფორ­მა­ში ყოფ­ნა მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, სპორ­ტუ­ლი მომ­ზა­დე­ბა მჭირ­დე­ბა, ყო­ველ­დღე ვვარ­ჯი­შობ ცალ­კე მუს­კუ­ლა­ტუ­რა­ზე, ცალ­კე გამ­ძლე­ო­ბა­ზე, რთუ­ლია, ორი სა­ა­თი ცო­ცხლად იმ­ღე­რო და თან, მუდ­მი­ვად იმოძ­რაო, ამას ბევ­რი ენერ­გია მი­აქვს, მაგ­რამ სუ­ლით ხორ­ცამ­დე მუ­სი­კო­სი ვარ და ამას ვერ შე­ვე­ლე­ვი, ლა­პა­რა­კი და სი­ა­რუ­ლი არ ვი­ცო­დი, რომ უკვე ვმღე­რო­დი. მუ­სი­კო­სი არ ვარ, მუ­სი­კა ვარ თა­ვად (იცი­ნის)!..

ნინო მურ­ღუ­ლია

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)

ასე­ვე იხი­ლეთ: ბე­რას "თვრა­მე­ტე­უ­ლი", დუ­ე­ტი მა­მას­თან და სა­ა­ხალ­წლო ოჯა­ხუ­რი ტრა­დი­ცი­ე­ბი