წლე­ბის გა­სა­ყარ­ზე რა ცვლი­ლე­ბე­ბი და­ე­ტყო ქვე­ყა­ნას შინ თუ გა­რეთ და რი­თაა მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი რუ­სეთ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის გა­სა­უმ­ჯო­ბე­სებ­ლად ახ­ლად გა­დად­გმუ­ლი პო­ლი­ტი­კუ­რი ნა­ბი­ჯე­ბი, რო­გო­რი მამა და ბა­ბუაა და რა სურ­ვი­ლე­ბი აქვს სა­ა­ხალ­წლოდ? - ცოტა საქ­მი­ან და ბევრ სა­ა­ხალ­წლო-სა­ო­ჯა­ხო კი­თხვას გა­მოც­დი­ლი დიპ­ლო­მა­ტი და მეც­ნი­ე­რი, დღეს უკვე სა­ქარ­თვე­ლოს სპე­ცი­ა­ლუ­რი წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი რუ­სეთ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის სა­კი­თხებ­ში, ბა­ტო­ნი ზუ­რაბ აბა­ში­ძე პა­სუ­ხობს.

- ქვეყ­ნის­თვის ძალ­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იყო არ­ჩევ­ნე­ბის მშვი­დო­ბი­ა­ნად ჩა­ტა­რე­ბა და ახა­ლი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის მშვი­დო­ბი­ა­ნად მოს­ვლა. მარ­თლაც ის­ტო­რი­უ­ლი მოვ­ლე­ნა მოხ­და: თავი და­ვაღ­წი­ეთ და გა­მო­ვე­დით მო­ჯა­დო­ე­ბუ­ლი წრი­დან, სა­დაც მუ­დამ ძა­ლა­დო­ბი­თა და რე­ვო­ლუ­ცი­ე­ბით იც­ვლე­ბო­და ხე­ლი­სუფ­ლე­ბა. რაც შე­ე­ხე­ბა ქვეყ­ნის გან­ვი­თა­რე­ბის­თვის ჩემს სტა­ტუსს, გა­გახ­სე­ნებთ, რომ ახა­ლი პრე­მი­ერ-მი­ნის­ტრი­სა და მმარ­თვე­ლი გუნ­დის ერთ-ერთი წი­ნა­სა­არ­ჩევ­ნო და­პი­რე­ბა იყო რუ­სეთ­თან სა­ერ­თო ენის გა­მო­ნახ­ვა. ამას სა­ქარ­თვე­ლოს მო­სახ­ლე­ო­ბის დიდ­მა ნა­წილ­მა და­უ­ჭი­რა მხა­რი და დღე­ვან­დე­ლი გა­მო­კი­თხვე­ბიც ადას­ტუ­რებს, რომ რუ­სეთ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის და­ლა­გე­ბას, ცხა­დია, სა­ქარ­თვე­ლოს სა­სი­ცო­ცხლო ინ­ტე­რე­სე­ბის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბით, ძა­ლი­ან დიდი ნა­წი­ლი ემ­ხრო­ბა. დიდი არ­ჩე­ვა­ნი არ გვაქვს: ან მუდ­მივ კონფრონ­ტა­ცი­ა­ში უნდა ვი­ყოთ რუ­სეთ­თან, ან უნდა შე­ვე­ცა­დოთ ამ ჩი­ხი­დან გა­მოს­ვლას. ჩვენ მე­ო­რე გზა ავირ­ჩი­ეთ. ვნა­ხოთ, რო­გორ წა­რი­მარ­თე­ბა ეს პრო­ცე­სი...

- გა­მოც­დი­ლი დიპ­ლო­მა­ტი ბრძან­დე­ბით და იმე­დია, სა­ქარ­თვე­ლოს ძა­ლი­ან წა­ად­გე­ბა თქვე­ნი გა­მოც­დი­ლე­ბა, მა­ნამ­დე კი... ახა­ლი 2013 წელი მოგ­ვად­გა კარს. ჩვენს ინ­ტერ­ვი­უ­საც სწო­რედ წლე­ბის გა­სა­ყარ­ზე იხი­ლავს მკი­თხვე­ლი. ასე­თი პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი შინ რო­გო­რი დიპ­ლო­მა­ტი ხართ, რო­გორ უძღვე­ბით სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ებს და კონ­კრე­ტუ­ლად, რა როლი გა­კის­რი­ათ სა­ა­ხალ­წლო სამ­ზა­დის­ში. გცა­ლი­ათ სა­ა­მი­სოდ?

- ჰოოო... გვცა­ლია, უფრო სწო­რად, მო­ვი­ცა­ლეთ წი­ნა­სა­ა­ხალ­წლოდ - ბოლო ერთი კვი­რაა, თით­ქმის თა­ვი­სუ­ფა­ლი ვარ. ოთხი შვი­ლიშ­ვი­ლი მყავს, უფ­რო­სი ქა­ლიშ­ვი­ლის, ტა­ტას ორი ვაჟი - ილუშ­კა და ზუკა და უმ­ცრო­სი ირინ­კას ორი გო­გო­ნა - ნა­ნუ­კა და ტატა. დღეს ბავ­შვე­ბი ზო­ო­პარკში გა­ვა­სე­ირ­ნე და ძა­ლი­ან კმა­ყო­ფი­ლე­ბი დარ­ჩნენ. სამ­წუ­ხა­როდ, ახალ წელს ყვე­ლა­ნი თა­ვი­ანთ სახ­ლებ­ში, მშობ­ლებ­თან ერ­თად შეხ­ვდე­ბი­ან, არა­და, ძა­ლი­ან მინ­დო­და, აქ მო­სუ­ლიყ­ვნენ და ერ­თად გვე­დღე­სას­წა­უ­ლა ახა­ლი წლის მობ­რძა­ნე­ბა. ვნა­ხოთ, ეგებ რა­მე­ნა­ი­რად შე­მო­ვი­ტყუო კი­დეც (იღი­მის). რაც შე­ე­ხე­ბა სა­ა­ხალ­წლო სამ­ზა­დისს, ჯერ სიყრმის მე­გობ­რებ­თან შე­სახ­ვედ­რად ვემ­ზა­დე­ბი - ახა­ლი წლის დად­გო­მამ­დე ერთ შეკ­რე­ბას კი­დევ მო­ვას­წრებთ ბი­ჭე­ბი (ასე ვე­ძა­ხით ერ­თმა­ნეთს). მო­ვი­ლა­პა­რა­კეთ უკვე ტე­ლე­ფო­ნით და სიგ­ნა­ლი გა­და­ვე­ცით: აბა, დროა შე­ვა­ჯა­მო­თო (ეს სი­ტყვა ჩვე­ნი პა­რო­ლია და შეკ­რე­ბას ნიშ­ნავს. წე­სად გვაქვს, ორ კვი­რა­ში ერთხელ "ვა­ჯა­მებთ" ხოლ­მე). ქა­ლაქ­ში, სად­მე დავ­სხდე­ბით და გა­დავ­ხე­დავთ მოვ­ლე­ნებს, მარ­თლაც შე­ვა­ჯა­მებთ, სა­დამ­დე მი­ვი­და კა­ცობ­რი­ო­ბა და ასე შემ­დეგ (იცი­ნის), ერთ-ორ ჭი­ქას რომ დავ­ლევთ, მარ­თლა ბი­ჭე­ბად ვგრძნობთ თავს, ცო­ტას ვტრა­ბა­ხობთ, ვბა­ქი­ბუ­ქობთ და კარ­გად ვილ­ხენთ ხოლ­მე ერ­თად ყოფ­ნით. მერე, მე­ო­რე დი­ლით წნე­ვის წა­მალს ვსვამთ და ასე გა­მოვ­დი­ვართ ნა­ბა­ხუ­სევ­ზე.

- და გახ­სენ­დე­ბათ, რომ მთლად ბი­ჭე­ბიც აღარ ხართ?

- კი, გვახ­სენ­დე­ბა... თუმ­ცა მა­ინც ვბი­ჭობთ და იმა­ვეს ვი­მე­ო­რებთ.

- და ალ­ბათ მე­უღ­ლეც გსაყ­ვე­დუ­რობთ, რომ თავს არ უფრთხილ­დე­ბით. ბა­ტო­ნო ზუ­რაბ, სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ებ­ში ცო­ტა­თი მა­ინც ეშ­ვე­ლე­ბით მე­უღ­ლეს? მოდი, მას­ზეც გვი­ამ­ბეთ.

- ჩემი მე­უღ­ლე ნინო ფა­ლი­აშ­ვი­ლია.

- გვა­რით თუ ვიმ­სჯე­ლებთ, უეჭ­ვე­ლად მუ­სი­კო­სი იქ­ნე­ბა. რა პრო­ფე­სი­ი­საა?

- კონ­სერ­ვა­ტო­რია აქვს დამ­თავ­რე­ბუ­ლი, მაგ­რამ დღეს უკვე დი­ა­სახ­ლი­სია. ნი­ნოს მამა იყო ცნო­ბი­ლი დი­რი­ჟო­რი, ვახ­ტანგ ფა­ლი­აშ­ვი­ლი. მოკ­ლედ, ნინო ზა­ქა­რია ფა­ლი­აშ­ვი­ლის შთა­მო­მა­ვა­ლია.

- რაკი ქალ­ბა­ტო­ნი ნინო დი­ა­სახ­ლი­სია, სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ე­ბის მთე­ლი ტვირ­თიც ალ­ბათ მას აწევს. და მა­ინც, პო­ლი­ტი­კურ ამინდს ვინ ქმნის ოჯახ­ში?

- მე­უღ­ლეს აბა­რია ფი­ნან­სე­ბი, სა­ში­ნაო საქ­მე­ე­ბი. ის მეთ­ვალ­ყუ­რე­ობს, ვინ მი­დის და მო­დის ოჯახ­ში, ვინ, რას და რო­გორ აკე­თებს, და­ნარ­ჩე­ნი ანუ სა­გა­რეო პო­ლი­ტი­კას­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი ამ­ბე­ბი კი მე მა­ბა­რია.

- სა­გა­რეო პო­ლი­ტი­კას ვერც ოჯახ­ში თმობთ?

- არა, არა... ვხუმ­რობ (იცი­ნის). მთლი­ა­ნო­ბა­ში მა­ინც ისე გა­მო­დის, რომ დი­რექ­ტო­რი ნი­ნოა.

- რო­გორც მი­თხა­რით, თქვე­ნი ქა­ლიშ­ვი­ლე­ბი ცალ­კე ცხოვ­რო­ბენ.

- ქა­ლიშ­ვი­ლებს თა­ვი­სი ოჯა­ხე­ბი აქვთ. ასე რომ, აქ ერ­თად მე, ნინო და ჩემი სი­დედ­რი - ეთე­რი ვცხოვ­რობთ. ქა­ლიშ­ვი­ლე­ბი და ბავ­შვე­ბი შა­ბათ-კვი­რას მო­დი­ან ხოლ­მე. დღეს მა­გა­ლი­თად, უფ­რო­სი ქა­ლიშ­ვი­ლის ბი­ჭე­ბი გვეს­ტუმრნენ. ჩვენ­თან კარ­გად ერ­თო­ბი­ან, მაგ­რამ დღის ბო­ლოს უკვე ქან­ცი გვაქვს ხოლ­მე გა­წყვე­ტი­ლი, ისე ვიღ­ლე­ბით. ძა­ლი­ან ენერ­გი­უ­ლე­ბი არი­ან. განა არ უნ­დათ გა­ჩე­რე­ბა, მაგ­რამ ვერ ჩერ­დე­ბი­ან და რა ქნან?

- ნაძ­ვის ხე ბავ­შვებ­მა მორ­თეს თუ თქვენც მო­ნა­წი­ლე­ობ­დით?

- არც კი ვიცი, ვინ მორ­თო... აგერ კი დგას და... ალ­ბათ ნი­ნომ მორ­თო (იცი­ნის)...

- ნაძ­ვის ხის ქვეშ თოვ­ლის ბა­ბუ­ის სა­ჩუქ­რე­ბი თუ დახ­ვდე­ბათ ბავ­შვებს?

- თოვ­ლის ბა­ბუ­ა­ზე მგო­ნი, ჯერ არ გვიზ­რუ­ნია. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, არა­ფე­რი ვიცი, მაგ­რამ ამ ამ­ბავს აუ­ცი­ლებ­ლად მივ­ხე­დავთ. თოვ­ლის ბა­ბუა სა­ჩუქ­რე­ბით სავ­სე ხურ­ჯი­ნით ჩვენ­თა­ნაც უნდა მო­ვიყ­ვა­ნოთ, ოღონდ ღა­მით, 12 სა­ათ­ზე კი არ გვეს­ტუმ­რე­ბა, პირ­ვე­ლი იან­ვრის დი­ლას მოვა, რად­გან ბავ­შვებ­საც დღი­სით ვე­ლო­დე­ბით.

- მახ­სოვს, რამ­დე­ნი­მე წლის წინ აქ, თქვენს სახ­ლში შეგ­ხვდით პირ­ვე­ლად, თქვე­ნი და-ძმა - ქალ­ბა­ტო­ნი ირი­ნე და ბა­ტო­ნი ვახ­ტან­გიც იყ­ვნენ. მა­ში­ნაც ჟურ­ნალ "გზის­თვის" ვამ­ზა­დებ­დი სტა­ტი­ას და სა­მი­ვე­ნი დიდი ხა­ლი­სით იხ­სე­ნებ­დით ბავ­შვო­ბას, ახალ­გაზ­რდო­ბას, ურ­თი­ერ­თო­ბებს, სა­ხე­ლო­ვან მა­მას, პოეტ-აკა­დე­მი­კოს ირაკ­ლი აბა­ში­ძეს... ირაკ­ლი აბა­ში­ძის ოჯახ­შიც მო­დი­ო­და ხოლ­მე ხურ­ჯი­ნი­ა­ნი თოვ­ლის ბა­ბუა და გი­ტო­ვებ­დათ სა­ჩუქ­რებს?

- იმ­ხა­ნად ცო­ტა­თი სხვა­ნა­ი­რად იყო... თოვ­ლის ბა­ბუ­ის მოს­ვლა არ მახ­სოვს, მაგ­რამ ჩემი ბი­ჭე­ბი კი ტრა­დი­ცი­უ­ლად შე­მოგ­ვირ­ბენ­დნენ ხოლ­მე ახა­ლი წლის ღა­მეს. სწო­რედ ის ბი­ჭე­ბი, ვის­თან ერ­თა­დაც დღემ­დე "ვა­ჯა­მებ" კა­ცობ­რი­ო­ბის პრობ­ლე­მებს. ცოტა ხანს ჩვენ­თან ჩერ­დე­ბოდ­ნენ, მერე სხვა მე­გობ­რებ­თან მივ­დი­ო­დით ერ­თად. მა­მაც მე­გობ­რობ­და ჩემს ბი­ჭებ­თან. ასაკ­ში რომ შე­ვი­და, გან­სა­კუთ­რე­ბით სი­ა­მოვ­ნებ­და მათ­თან ყოფ­ნა და სა­უ­ბა­რი.

- თქვენ რო­გო­რი მამა ხართ?

- დიდი სიმ­კაც­რით არას­დროს გა­მო­ვირ­ჩე­ო­დი. მით უფრო, რომ გო­გო­ნე­ბი მყავს და არც სა­ჭი­რო­ებ­დნენ დიდ სიმ­კაც­რეს. ვფიქ­რობ, ვაჟი უფრო ხა­თა­ბა­ლაა. თუმ­ცა ახლა რაღა სიმ­კაც­რე­ზეა ლა­პა­რა­კი, სა­კუ­თა­რი ოჯა­ხე­ბი აქვთ. სხვა­თა შო­რის, კარ­გი სი­ძე­ე­ბი მყავს. ერთი იუ­რის­ტია, თბი­ლი­სის სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში მუ­შა­ობს, მე­ო­რე ბიზ­ნეს­მე­ნია. საქ­მი­ა­ნი ბი­ჭე­ბი არი­ან და ერ­თმა­ნეთ­თა­ნაც და ჩვენ­თა­ნაც კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა აქვთ.

- ბა­ტო­ნო ზუ­რაბ, მეკვლედ ყო­ფილ­ხართ? იცით, რო­გო­რი ფეხი გაქვთ?

- (ფიქ­რობს) კი, ვყო­ფილ­ვარ. შარ­შან მი­ვე­დი ჩემს ქა­ლიშ­ვი­ლებ­თან და მგო­ნი, ცუდი წე­ლი­წა­დი არ ჰქო­ნი­ათ. ე.ი. ფე­ხიც კარ­გი მქო­ნია (იღი­მის). კარგ წე­ლი­წადს რომ ვამ­ბობ, ჩემი ოჯა­ხის წევ­რე­ბის, შვი­ლე­ბის, შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბის ჯან­მრთე­ლო­ბა­სა და კე­თილ­დღე­ო­ბას ვგუ­ლის­ხმობ. ჩემი პრინ­ცი­პიც ესაა: დი­ლით რომ გა­იღ­ვი­ძებ კაცი, ვიდ­რე პი­რი­დან სა­დარ­დე­ბე­ლი ან უმა­დუ­რე­ბა, ან აუგი, ან შუ­რის სი­ტყვა წა­მოგცდე­ბა, პირ­ველ რიგ­ში, მად­ლო­ბა უნდა უთხრა ღმერ­თს, რომ შინ ყვე­ლა მშვი­დო­ბით გყავს.

- ახა­ლი წლის ღა­მეს, სა­ა­თის ისა­რი რომ თორ­მეტ­ჯერ ჩა­მოჰ­კრავს, ჩა­ი­ფიქ­რებთ რა­ი­მეს?

- ტრა­დი­ცი­ულ ცე­რე­მო­ნი­ას შე­ვას­რუ­ლებ ზუს­ტად 12 სა­ათ­ზე - მაქვს ჩემი ჩა­სა­ფიქ­რე­ბე­ლი და აუ­ცი­ლებ­ლად ჩა­ვი­ფიქ­რებ. მერე კი, მე­ო­რე დღი­დან, რო­გორც ხდე­ბა ხოლ­მე, მო­ვივ­ლით სა­მე­გობ­როს, სა­ნა­თე­სა­ვოს, მი­ვუ­ლო­ცავთ, მოგ­ვი­ლო­ცა­ვენ... მიყ­ვარს სა­ა­ხალ­წლო დღე­ე­ბი: გამ­შვი­დებს, გა­წყნა­რებს. კარ­გია, რომ ის­ვე­ნებ, დუნ­დე­ბი, ხა­ლა­თით გადი-გა­მო­დი­ხარ ოთა­ხებ­ში, ფიქ­რობ... სო­ლო­ლაკ­ში ვცხოვ­რობ და ჩემი ფან­ჯრი­დან შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ხედი იშ­ლე­ბა, თით­ქოს მთელ თბი­ლისს ხე­ლის­გულ­ზე უყუ­რებ. ჩემს ოჯახს, ჩემს თბი­ლისს, ჩემს ქვე­ყა­ნას სამ რა­მეს ვუ­სურ­ვებ სა­ა­ხალ­წლოდ (კარ­გი ციფ­რია, არა, სამი?): ჯან­მრთე­ლო­ბას, მშვი­დო­ბა­სა და კე­თილ­დღე­ო­ბას... კი­დევ ერთხელ, ჯან­მრთე­ლო­ბას, მშვი­დო­ბა­სა და კე­თილ­დღე­ო­ბას... და მე­სა­მე­დაც: ჯან­მრთე­ლო­ბას, მშვი­დო­ბა­სა და კე­თილ­დღე­ო­ბას!

პ.ს. იმე­დია, ახა­ლი წლის ღა­მეს მო­თოვს, თოვ­ლის ბა­ბუ­აც ხურ­ჯი­ნე­ბით სავ­სე მარ­ხი­ლით ჩა­მოს­რი­ალ­დე­ბა მთე­ბი­დან და შე­იძ­ლე­ბა ჯერ სო­ლო­ლაკ­შიც გა­მო­ი­ა­როს. ერთ დიდ ხურ­ჯინს უეჭ­ვე­ლად აბა­ში­ძე­ე­ბის ნაძ­ვის ხეს­თან ჩა­მოც­ლის. ლა­მა­ზი სა­ჩუქ­რე­ბი დახ­ვდე­ბათ პა­ტა­რებს. ერთ კუ­თხე­ში კი ჯა­დოს­ნუ­რი ყუთი იქ­ნე­ბა მთე­ლი ოჯა­ხის­თვის. ცხა­დია, ყუ­თის გახ­სნას ვე­რა­ვინ მო­ას­წრებს ცელქ ბავ­შვებს. იქი­დან კი ულა­მა­ზე­სი "პირ­ვე­ლი თოვ­ლის სიმ­ღე­რა" ამოხ­ტე­ბა, აი ის, დიდ­მა ბა­ბუა ირაკ­ლიმ რომ და­წე­რა და წლე­ბის შემ­დეგ თა­ვის საყ­ვა­რელ ადა­მი­ა­ნებს რომ წა­უ­კი­თხა­ვენ ზამ­თრის ჯა­დოს­ნურ ღა­მეს:

წუ­ხელ თოვ­და,

ნე­ტავ ჩემ­თან რად არ გაჩ­ნდი,

გე­ნა­ხე და ძილ­ში

თბი­ლად და­გე­ხუ­რე...

მე ავ­დე­ქი პირ­ველ თოვ­ლზე

გან­თი­ად­ში

და ვე­ძებ­დი შენს პა­ტა­რა

ნა­ფე­ხუ­რებს.

და­ე­ყა­რა სახ­ლებ­ზე და ვე­რის

გზა­ზე

თოვ­ლი, თეთ­რად და­სა­ხუ­ლი,

ასე თეთ­რად, გუ­ლუბ­რყვი­ლოდ

ჰყვა­ვის ასე

იმე­რეთ­ში ტყემ­ლის ხეზე

გა­ზა­ფხუ­ლი.

ჰყვა­ვის ასე,

და გან­თი­ადს

მი­ხა­ლი­სებს

ეს ზამ­თა­რიც,

დე­კემ­ბერ­ში თოვ­ლის ხვა­ვი,

ის თბი­ლი­სის

ხე­ივ­ნებ­ში კი­პა­რი­სებს

იმე­რუ­ლად გა­მო­ას­ხამს

ტყემ­ლის ყვა­ვილს.

დგას ბუჩ­ქე­ბი

ვე­რის ბაღ­ში,

შემ­კრთა­ლე­ბი,

ზედ თოვ­ლია

თუ ფრი­ა­ლი

ფა­ფა­ნაკ­თა?!

ანდა იქ­ნებ ავ­ჭა­ლი­დან

თეთრ კარ­ვე­ბით

ადგა ჯარი და

თბი­ლის­ში და­ბა­ნაკ­და?!

რა თოვ­ლია!

შე­ნო­ბებს და ბაღ­ში ხარ­დანს

ფა­რავს, თეთ­რად და­სა­ხუ­ლი...

ეს პირ­ვე­ლი თო­ვაც

ისე გა­მე­ხარ­და,

რო­გორც გუ­შინ

მი­ხა­რო­და გა­ზა­ფხუ­ლი.

მი­ხა­რია,

ცხელ ზა­ფხუ­ლის

დაბ­რუ­ნე­ბაც,

წვი­მაც, ქა­რიც, უსაქ­მუ­რად

და­ნა­ბე­რი...

ბევ­რი კარ­გი რამ სცოდ­ნია

ამ ბუ­ნე­ბას,

მაგ­რამ, კარ­გო,

შე­ნის­თა­ნა არა­ფე­რი!

ირაკ­ლი აბა­ში­ძე

ირმა ხარ­ში­ლა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)