პო­ე­ტი, რო­მა­ნის­ტი, მულ­ტი­მე­დია არ­ტის­ტი, პერ­ფორ­მე­რი დეფი გო­გი­ბე­დაშ­ვი­ლი სა­კუ­თა­რი შე­მოქ­მე­დე­ბით სა­ქარ­თვე­ლოს სა­ზღვრებს უკვე კარ­გა ხა­ნია, გას­ცდა... მის ნა­მუ­შევ­რებს იც­ნო­ბენ ამე­რი­კა­ში, ევ­რო­პა­ში და ძა­ლი­ა­ნაც აფა­სე­ბენ... დეფი ცოტა ხნის წინ და­ქორ­წინ­და, მაგ­რამ პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ზე ლა­პა­რა­კი სას­ტი­კად არ უყ­ვარს. ამი­ტო­მაც ჩვე­ნი ინ­ტერ­ვიუ მის შე­მოქ­მე­დე­ბა­ზე სა­უ­ბარს და­ეთ­მო.

- ბავ­შვო­ბა­ში თა­ნა­ტო­ლე­ბის­გან რა­ი­მე­თი თუ გა­მო­ირ­ჩე­ო­დით?

- ოჰ, ასეთ კი­თხვა­ზე არას­დროს მაქვს ზუს­ტი პა­სუ­ხი, რად­გა­ნაც ვფიქ­რობ, რომ ჩემი ბავ­შვო­ბა არ­სა­დაც არ წა­სუ­ლა. მე თვი­თონ ვარ ჩე­მი­ვე ბავ­შვო­ბა. ჩემ­თვის ეს მარ­თლაც გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბაა.

- წერა რა ასაკ­ში და­ი­წყეთ და რამ გა­და­გა­წყვე­ტი­ნათ ეს?

- პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლუ­რი წერა 24 წლი­სამ და­ვი­წყე. ერ­თდრო­უ­ლად ვწერ­დი პო­ე­ტურ და პრო­ზა­ულ ნა­მუ­შევ­რებს. ისე, გა­ნათ­ლე­ბით არ­ქი­ტექ­ტო­რი ვარ. ვხა­ტავ­დი და მე­დი­ა­სა­შუ­ა­ლე­ბებს იმის­თვის ვი­ყე­ნებ­დი, რომ ადა­მი­ა­ნებ­თან უფრო ახ­ლოს ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი...

- ახ­ლაც ხა­ტავთ?

- ახ­ლაც ვხა­ტავ, ეს ნიჭი ჩემ­ში ჯე­რაც არ გამ­ქრა­ლა, მაგ­რამ პო­ე­ზია და პრო­ზა ჩემ­ში შე­ნე­ლე­ბუ­ლი მოქ­მე­დე­ბის ბომ­ბე­ბი­ვით "ფეთ­ქდე­ბო­და" ყო­ველ­თვის და აგერ უკვე ოც წელ­ზე მე­ტია, ამ დიდი "აფეთ­ქე­ბე­ბის" მი­ზეზს ქარ­თუ­ლი ზმნი­სა და ასობ­გე­რე­ბის გარ­და, ცხოვ­რე­ბა­სა და თვით სი­ცო­ცხლე­ში ვე­ძებ, ვპო­უ­ლობ და ვავ­რცე­ლებ...

- მე­გობ­რებს უც­ნა­ურ ადა­მი­ა­ნად მი­აჩ­ნი­ხართ?

- დიახ, ასეა... სი­მარ­თლე გი­თხრათ, არც კი ვიცი, რა­ტომ არის ასე... პო­ე­ზია სამ­ყა­როს არ­სე­ბო­ბის მი­ზე­ზია და ამ სამ­ყა­რო­ში ჩვე­ნი არ­სე­ბო­ბის და აქ ყოფ­ნის გა­მარ­თლე­ბის მი­ზე­ზიც... მხო­ლოდ რამ­დე­ნი­მე უახ­ლო­ე­სი მე­გო­ბა­რი მყავს, მაგ­რამ ღია ვარ აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ყვე­ლას­თვის. ისე, ეს ჩემი გამჭვირ­ვა­ლე­ბაც პო­ე­ზი­აა...

- თქვენ უკვე მსოფ­ლი­ო­შიც გა­ით­ქვით სა­ხე­ლი; 2012 წლის ევ­რო­პის სა­უ­კე­თე­სო მწერ­ლად და­გა­სა­ხე­ლეს... გვი­ამ­ბეთ ამის შე­სა­ხებ?!

- გთხოვთ, ამ თე­მა­ზე არ მა­ლა­პა­რა­კოთ, რად­გა­ნაც ამა­ზე იმ­დე­ნი ინ­ტერ­ვიუ მაქვს უკვე მი­ცე­მუ­ლი, რომ ახალს ვე­რა­ფერს ვი­ტყვი. მხო­ლოდ ერთს და­ვა­მა­ტებ, რომ ვე­რას­დროს გა­ვუ­გებ ისეთ ადა­მი­ანს, ვის­თვი­საც ჩემი წარ­მა­ტე­ბა პი­რა­დი შე­უ­რა­ცხყო­ფის ტოლ­ფა­სია და სამ­ნიშ­ნა მა­ი­მუ­ნი­ვით არა­ფერს ის­მენს, არა­ფერს ხე­დავს და არა­ფერს ამ­ბობს, რად­გან ის, რა­საც ის­მენს, რა­საც ხე­დავს და რისი თქმაც უნდა, მი­სი­ვე ილუ­ზი­ე­ბი­სა და ყალ­ბი თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლო­ბის გამო დიდ დის­კომ­ფორ­ტს უქ­მნის. ცხოვ­რე­ბა კი რაც უნდა გრძე­ლი იყოს, მა­ინც ჩქა­რა გა­დის და მე დრო არ მრჩე­ბა ასე­თი ადა­მი­ა­ნის­თვის... პო­ე­ზია ანა­თებს და სამ­წუ­ხა­როა, რომ ზო­გი­ერ­თი ამ ნა­თე­ბას არ ამ­ჩნევს... არა­და, ეს ნა­თე­ბა ისე­თი ტკბი­ლი, ისე­თი ნამ­დვი­ლი და ისე­თი თა­ნაგ­რძნო­ბით სავ­სეა...

- ბრა­ზი­ლი­ა­ში თქვე­ნი რო­მა­ნე­ბი იბეჭ­დე­ბა. იქ რო­გორ მოხ­ვდა თქვე­ნი ნა­მუ­შევ­რე­ბი?

- იქ გზამ მი­მიყ­ვა­ნა, ჩემ­მა გზამ. მე ჩემს გზას ჩე­მე­ბუ­რად გავ­დი­ვარ... ჩემი ნა­წარ­მო­ე­ბე­ბით გა­მიც­ნეს ნიუ-იორკშიც და სა­ერ­თოდ, ამე­რი­კა­ში, ევ­რო­პა­ში და ყველ­გან... სამ­ყა­რო ღიაა და მას­ში სა­ზღვრე­ბი არ არ­სე­ბობს. მე უნი­ვერ­სა­ლის­ტი ვარ! რაც ქარ­თუ­ლია, ის არის სა­კა­ცობ­რიო და რაც სა­კა­ცობ­რი­ოა, ის არის სწო­რედ ქარ­თუ­ლი. ენა გა­სა­გე­ბი უნდა იყოს აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ყვე­ლას­თვის და ამის­თვის დღე და ღამე ვმუ­შა­ობ. წარ­მა­ტე­ბა, დი­დე­ბა, მე­ტად უც­ნა­უ­რი და ფარ­დო­ბი­თი რამ არის... მე ჩემს საქ­მეს ვა­კე­თებ და ჩემს გზას ვად­გა­ვარ... ეგ არის სულ...

- მსა­ხი­ო­ბიც ხართ, კი­ნო­რო­ლე­ბი გაქვთ ნა­თა­მა­შე­ბი... მღე­რით კი­დეც და ახლა მიმ­დი­ნა­რე­ობს თქვე­ნი ალ­ბო­მის ჩა­წე­რა...

- მსა­ხი­ო­ბო­ბა­ზე რა გი­თხრათ, რამ­დე­ნი­მე როლი ვი­თა­მა­შე, ოთარ იო­სე­ლი­ან­თან და ნანა ჯორ­ჯა­ძეს­თან. ალ­ბო­მის ჩა­წე­რას რაც შე­ე­ხე­ბა, ჩემი პო­ე­ზი­ის მე­სა­მე ალ­ბომს ვი­წერ. ამ ახალ კონ­ცეფ­ცი­ა­ზე ფან­ტას­ტი­კურ და უნი­ჭი­ე­რეს ჯგუფ "სან­დას­თან" ერ­თად ვმუ­შა­ობ. ეს და­ახ­ლო­ე­ბით ის არის, რა­საც მა­ნამ­დე მე და კოტე კა­ლან­და­ძე ალ­ბომ­ში "და­ფი­ო­ნი სუ­პერ­ნო­ვა დო­მი­ნე" ვა­კე­თებ­დით, ანდა, "სამ­კა­უ­ლის" ალ­ბო­მით "ამიშ­ვი ცამ­დე" გა­მოვ­ხა­ტეთ, ან ნიუ-იორკში მე და ლორი ან­დერ­სო­ნი, ამე­რი­კის პენ-კლუბ­ში, მა­ნ­ჰე­ტენ­ზე, ან­ტერ­ბერ­გის მსოფ­ლიო პო­ე­ზი­ის დარ­ბაზ­ში სავ­სე აუ­დი­ტო­რი­ის წინ რომ ვთქვით. აქაც ეს კონ­ცეფ­ცია ავა­წყვეთ. ესეც გა­მომ­ხატ­ვე­ლო­ბი­თი ენი­სა და ფორ­მის უახ­ლე­სი გან­სა­ზღვრე­ბაა და ის ორე­ნო­ვა­ნია... ალ­ბო­მი "და­ფი­ო­ნი" და "სან­დას­თან" ერ­თად ჩა­წე­რი­ლი ტრე­კე­ბი ჩემს სა­იტ­ზეა გან­თავ­სე­ბუ­ლი... ამე­რი­კა­სა და ევ­რო­პა­ში უკვე ის­მე­ნენ და ამ ყვე­ლა­ფერს უკვე კრი­ტი­კუ­ლი არ­ტიკ­ლე­ბიც ახ­ლავს, მაგ­რამ სა­ქარ­თვე­ლო ჯერ კი­დევ მე­დი­დუ­რად დუმს, ისე­ვე, რო­გორც სხვა ჩემს ნა­წარ­მო­ე­ბებ­ზე... ეს დუ­მი­ლი კი ვფიქ­რობ, სა­მუ­და­მოა... ჰო, ჩვენ უც­ნა­ურ სამ­ყა­რო­ში ვცხოვ­რობთ და სწო­რედ ამა­ზეა ჩემი მა­ნი­ფეს­ტი - "ალფა და ომე­გა". სხვა­თა შო­რის, ჯგუ­ფი "სან­და", ამე­რი­კუ­ლი მუ­სი­კა­ლუ­რი სა­ინ­ფორ­მა­ციო სა­ცა­ვის მიერ წელს იქნა მსოფ­ლიო მუ­სი­კო­სე­ბის ტოპ­სი­ა­ში შეყ­ვა­ნი­ლი. ვუ­ლო­ცავ ამ დიდ წარ­მა­ტე­ბას. "სან­და" სა­უ­კე­თე­სოა.

- სამ­ხატ­ვრო აკა­დე­მია გაქვთ დამ­თავ­რე­ბუ­ლი. თქვე­ნი პრო­ფე­სი­ით არას­დროს გი­მუ­შა­ვი­ათ?

- მე პრო­ფე­სი­ით მწე­რა­ლი ვარ. არ­ქი­ტექ­ტო­რი გა­ნათ­ლე­ბით გახ­ლა­ვართ. ეს ოდ­ნავ გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი რა­მაა... არ­ქი­ტექ­ტო­რად მხო­ლოდ ერთი კვი­რა ვი­მუ­შა­ვე: თბი­ლის­ში, ერთი აი­ვა­ნი მაქვს დაპ­რო­ექ­ტე­ბუ­ლი და აშე­ნე­ბუ­ლი. მე­დი­ა­ში კი, იმი­ტომ ვმუ­შა­ობ­დი, რომ ადა­მი­ა­ნებ­თან უფრო ახ­ლოს ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი; რომ ჩემი გზავ­ნი­ლე­ბი მათ­თვის მი­მე­ტა­ნა... არ­ქი­ტექ­ტუ­რუ­ლი, სივ­რცობ­რი­ვი აზ­როვ­ნე­ბა და გა­ნათ­ლე­ბა ჩემ­თვის ოქ­როს სა­ბა­დოა. ის ლი­ტე­რა­ტუ­რის შექ­მნი­სას და აუ­დი­ო­ალ­ბო­მის შექ­მნი­სას, გა­ნუ­სა­ზღვრელ სა­შუ­ა­ლე­ბებს მაძ­ლევს. სამ­ყა­როს შემ­ქმნე­ლი პო­ე­ტი, ღმერ­თი, სწო­რედ არ­ქი­ტექ­ტო­რია თა­ვი­სი ბუ­ნე­ბით...

- მახ­სოვს, ხან­და­ხან პო­ლი­ტი­კა­შიც ერე­ო­დით. "ვარ­დე­ბის რე­ვო­ლუ­ცი­ის" დროს ერთ-ერთი ლი­დე­რიც იყა­ვით. ახლა პო­ლი­ტი­კო­სო­ბის სურ­ვი­ლი არ გაქვთ?

- სა­ერ­თოდ, ვფიქ­რობ, რომ ყვე­ლა­ფე­რი პო­ლი­ტი­კაა ისე­ვე, რო­გორც სა­ერ­თოდ ყვე­ლა­ფე­რი არის პო­ე­ზია... პო­ლი­ტი­კო­სო­ბის სურ­ვი­ლი არას­დროს მქო­ნია. პო­ლი­ტი­კა­ში ჩა­რე­ვას კი ყო­ველ­თვის ჩემი სა­მო­ქა­ლა­ქო პო­ზი­ცია ესა­ძირ­კვლე­ბო­და, გნე­ბავთ, "ვარ­დე­ბის რე­ვო­ლუ­ცი­ის" ის­ტო­რი­ულ მო­ნაკ­ვეთ­შიც...

- "ფე­ის­ბუკ­ზე" თქვე­ნი მე­ო­რე გვერ­დია გახ­სნი­ლი, სა­დაც ადა­მი­ა­ნე­ბის გარ­კვე­უ­ლი ჯგუ­ფი თქვე­ნი ლან­ძღვი­თაა და­კა­ვე­ბუ­ლი. რას ფიქ­რობთ მათ­ზე?

- ასეთ რა­მე­ებს არას­დროს ვაქ­ცევ­დი ყუ­რა­დღე­ბას. მერე რა? გეს­ლი და ლან­ძღვა ჩე­მამ­დე ვერ აღ­წევს და ყვე­ლა­ფე­რი ისევ მათ უბ­რუნ­დე­ბათ. სა­ერ­თოდ, ვინც წი­ნაა, მას­ზე ყო­ველ­თვის ლა­პა­რა­კო­ბენ, მას­ზე ზურგს უკან მდგომ­ნი. წინ მყოფს ყო­ველ­თვის ზურ­გში ხვდე­ბა ტყვი­აც და გეს­ლიც... ზოგ­ჯერ სა­წყე­ნია პრი­მი­ტი­ვო­ბის ასე­თი დიდი მუხ­ტი, ზოგ­ჯერ - ძა­ლი­ან სა­სა­ცი­ლოც... ხან­და­ხან აგ­რე­სია სხვა­დას­ხვა სა­შუ­ა­ლე­ბე­ბით პირ­და­პირ აღ­წევს, მაგ­რამ მა­გა­საც ვა­ტა­რებ, რად­გან კარ­გად მეს­მის, ვინ ვარ და რა გზას ვად­გა­ვარ... ვფიქ­რობ, სამ­ყა­რო­ში არ­სე­ბო­ბენ მხო­ლოდ შე­მოქ­მე­დე­ბი და გამ­ქი­ლი­კებ­ლე­ბი, რა­ო­ბა­ნი და არა­რა­ო­ბა­ნი. მე შე­მოქ­მე­დი ვარ! იხი­ლეთ ჩემი ლექ­სი სა­ხელ­წო­დე­ბით "ჰმ", ის შე­სუ­ლია ჩემს წლე­ვან­დელ წიგნ­ში "აქე­დან ყვე­ლა­ნი ცო­ცხლე­ბი გა­ვალთ"...

- დღე­ვან­დელ ქარ­თველ მწერ­ლებ­ზე რა აზ­რის ხართ?

- ერთი კონ­კრე­ტუ­ლი აზრი არა მაქვს, რად­გა­ნაც დრო სა­ცე­რი­ვით გაც­რის ყვე­ლა­ფერს და დარ­ჩე­ბა ღირ­სე­უ­ლი, ნამ­დვი­ლი, თა­ნაგ­რძნო­ბი­თა და ნი­ჭით და­ნიშ­ნუ­ლი ნა­წარ­მო­ე­ბი და ავ­ტო­რი... ნიჭი ვე­რას­დროს გა­ნად­გურ­დე­ბა, ის ცო­ცხა­ლი ენერ­გი­აა და არ კვდე­ბა, უბ­რა­ლოდ ერთი ფორ­მი­დან მე­ო­რე­ში გა­და­დის... მხო­ლოდ იმ მწე­რალს აქვს მო­მა­ვა­ლი, რომ­ლის ნა­მუ­შევ­რებ­საც ახა­ლი თა­ო­ბა კი­თხუ­ლობს და რო­მე­ლიც ყვე­ლას­თვის უნი­ვერ­სა­ლუ­რია. ჩვენ, ჩვენს გზებ­ზე ვდგა­ვართ. ეს გზე­ბი კი ადა­მი­ან­თა გუ­ლე­ბის­კენ თუ მი­დის, ესე იგი, მი­დის უკ­ვდა­ვე­ბის­კენ. უკვე ვიცი, ჩვენ შო­რის ვინ ვინ არის და თქვენ წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ეს ყო­ველ­თვის ვი­ცო­დი... ვფიქ­რობ, ეს უკვე სხვებ­მაც და­ი­ნა­ხეს... ილუ­ზია, თვითკმა­ყო­ფი­ლე­ბა და ცხვი­რის აწე­ვა, რა­ღაც თავ­და­ჯე­რე­ბა, ვფიქ­რობ, ეს ბევ­რი დღე­ვან­დე­ლი მწერ­ლი­სა და ზო­გა­დად, შე­მოქ­მე­დის ისე­თი მტე­რია, რო­მელ­თა­ნაც ყვე­ლა­ზე მე­ტად სი­ა­მოვ­ნებს ყოფ­ნა ზოგ ჩემს კო­ლე­გას... მაგ­რამ არ მა­დარ­დებს; ეს არ არის ჩემი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა... მე ჩემს სამ­ყა­როს ვქმნი, თავი დავ­დე და ვიბ­რძო­ლე ამ დი­ა­დი თა­ვი­სუფ­ლე­ბის­თვის, დიახ, შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი თა­ვი­სუფ­ლე­ბის­თვის.

- მინ­და, და­ქორ­წი­ნე­ბა მო­გი­ლო­ცოთ. გვი­თხა­რით, ვინ არის თქვე­ნი მე­უღ­ლე?

- ქეთი ჯა­ნაშ­ვი­ლი.

- სად გა­ი­ცა­ნით ის და რო­გორ შეხ­ვდნენ თქვე­ნი შვი­ლე­ბი თქვენს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას, რად­გა­ნაც რო­გორც ვიცი, ეს თქვე­ნი მე­სა­მე ქორ­წი­ნე­ბაა...

- მე და ქეთი ერთი მი­მარ­თუ­ლე­ბით "ვი­ყუ­რე­ბით"... ისე, არ მიყ­ვარს პი­რად ამ­ბებ­ზე ლაქ­ლა­ქი... სა­ერ­თოდ ასეთ კი­თხვებს პა­სუხს არც ვცემ ხოლ­მე. ერთს კი გე­ტყვით... თქვენ გე­ტყვით, ოღონდ, არა­ვის უთხრათ, - ქეთი მე ვარ... ჰო, მე და ჩემი ცოლი ერთი "მე" ვართ და ერთი "შენ". ჩვენ ორი ნა­პი­რი ვართ და ჩვენ შო­რი­საა დიდი და უტ­კბი­ლე­სი სი­ცო­ცხლის ზღვა. ერ­თმა­ნე­თის­კენ ლტოლ­ვა კი ყო­ველ­თვის რა­ღაც ახ­ლე­ბუ­რად წარ­მო­ა­ჩენს ხოლ­მე თავს. შვი­ლე­ბიც და ჩემი მე­უღ­ლე­ე­ბიც (ყო­ფი­ლი მე­უღ­ლე­ე­ბი ცხა­დია) დიდი სიყ­ვა­რუ­ლით შეხ­ვდნენ ამ ჩემს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას... გაც­ნო­ბით კი ვფიქ­რობ, მე და ქე­თიმ სიზ­მრე­ბით გა­ვი­ცა­ნით ერ­თმა­ნე­თი... ოღონდ, ამა­ზე სხვა დროს...

ნონა კუ­ტი­ბაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)