ოდი­შა­რი­ე­ბის ოჯახ­ში სტუმ­რო­ბი­სას ყო­ველ­თვის მახ­სენ­დე­ბა სწო­რედ ამ ჭერ­ქვეშ 2006 წელს ბა­ტონ გუ­რამ­თან ის პირ­ვე­ლი შეხ­ვედ­რა და ემო­ცია, რო­მე­ლიც გად­მო­ვე­ცი კი­დეც მა­შინ ჟურ­ნალ "გზა­ში": "სო­ხუ­მელ მწე­რალს მისი უჩ­ვე­უ­ლო, ულა­მა­ზე­სი გე­მის დი­ზა­ი­ნით მო­წყო­ბილ ბი­ნა­ში ვეს­ტუმ­რე, თავი ლა­მის სო­ხუ­მის პორ­ტში მდგომ გემ­ზე წარ­მო­ვიდ­გი­ნე, თით­ქოს მის ერთ-ერთ კა­ი­უ­ტა­ში მე­სა­უბ­რე­ბო­და ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო ადა­მი­ა­ნი და არც ზღვა იყო შორს..." დღეს კი­დევ უფრო მეტი სით­ბოა ამ ბი­ნა­ში, რად­გან ბა­ტო­ნი გუ­რა­მის გუ­ლის­ხმი­ე­რი მე­უღ­ლე - ქალ­ბა­ტო­ნი ცი­სა­ნა, ღი­მი­ლი­ა­ნი ქა­ლიშ­ვი­ლი სა­ლო­მე და ულა­მა­ზე­სი და მო­სიყ­ვა­რუ­ლე ძაღ­ლი - დეზი გხვდე­ბი­ან. მხო­ლოდ ოჯა­ხის უფ­რო­სი, უკვე კულ­ტუ­რი­სა და ძეგლ­თა დაც­ვის მი­ნის­ტრი ვე­ღარ იც­ლის სტუმ­რე­ბის­თვის ძვე­ლე­ბუ­რად, მაგ­რამ ვპა­ტი­ობთ, რად­გან საქ­ვეყ­ნო საქ­მე­ებს ეშუ­რე­ბა.

სა­ლო­მეს პირ­ვე­ლად ვხვდე­ბი პი­რის­პირ. გა­რეგ­ნო­ბით ძა­ლი­ან ჰგავს მა­მას.

- ამ­ბო­ბენ, ქა­ლიშ­ვი­ლე­ბი მა­მის ნე­ბი­ე­რე­ბი არი­ა­ნო. რო­გო­რი მა­მაა ბა­ტო­ნი გუ­რა­მი?

- მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ერ­თა­დერ­თი ქა­ლიშ­ვი­ლი ვყავ­დი, გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად არას­დროს მა­ნე­ბივ­რებ­და. უკი­დუ­რე­სად თბი­ლი იყო და ზო­მი­ე­რად მკაც­რიც. ბა­ბუა სამ­ხედ­რო მო­სამ­სა­ხუ­რე მყავ­და და ოჯახ­ში მუ­დამ ვი­ცავ­დით წეს­რიგს: ყვე­ლა ად­რი­ა­ნად ვდგე­ბო­დით, სად­მე დაგ­ვი­ა­ნე­ბა შე­უძ­ლე­ბე­ლი იყო და ა.შ. თუმ­ცა მახ­სოვს, ცოტა რომ წა­მო­ვი­ზარ­დე, შა­ბა­თო­ბით მე­ტყო­და ხოლ­მე მამა, სკო­ლა­ში წას­ვლას არ გირ­ჩევ­ნია, შინ დარ­ჩე და წიგ­ნი წა­ი­კი­თხოო? მაგ­რამ ეს უკვე მი­უ­ღე­ბე­ლი იყო ჩემ­თვის. ახ­ლაც ხში­რად მე­უბ­ნე­ბა, და­ა­ნე­ბე მაგ წე­სებ­სა და ჩარ­ჩო­ებს თა­ვიო, მაგ­რამ აღა­რა­ფე­რი გა­მომ­დის: დის­ციპ­ლი­ნა უკვე სის­ხლში მაქვს გამ­ჯდა­რი. თუნ­დაც, 25 წლამ­დე არ გა­თხოვ­დეო, რომ მი­მე­ო­რებ­და, ისე ჩა­მე­ბეჭ­და, ახლა რომ მეხ­ვე­წე­ბა, გა­თხოვ­დიო, მე­ცი­ნე­ბა - უკვე თვი­თონ არ მინ­და ჯერ... თექ­ვსმე­ტი წლის ვი­ყა­ვი, ომი რომ და­ი­წყო. იმ წელს და­ვამ­თავ­რე სკო­ლა, მი­სა­ღე­ბი გა­მოც­დე­ბი კი უკვე თბი­ლის­ში ჩა­ვა­ბა­რე.

ჩემს პრო­ფე­სი­ულ არ­ჩე­ვან­ზე მა­მას ყო­ველ­თვის სა­კუ­თა­რი შე­ხე­დუ­ლე­ბა ჰქონ­და და აღ­მო­სავ­ლეთმცოდ­ნე რომ გავ­ხდი, ნა­წი­ლობ­რივ მისი დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. სამ­წუ­ხა­როდ, ეს პრო­ფე­სია ვერ გა­მო­ვი­ყე­ნე. სა­ბო­ლო­ოდ მეც მა­მის მსგავ­სად, კონ­ფლიქ­ტო­ლო­გია ავირ­ჩიე, თუმ­ცა ხე­ლიც კი არას­დროს წა­უკ­რავს, ჩე­მით გა­ვიკ­ვა­ლე გზა და ახლა სა­ერ­თა­შო­რი­სო ორ­გა­ნი­ზა­ცია "CARE international in the Caucasus"-ში ვმუ­შა­ობ. აღ­მო­სავ­ლეთმცოდ­ნე­ო­ბა ერ­თა­დერ­თი, ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა­ში გა­მო­ვი­ყე­ნე, მაგ­რამ ჩემი ჟურ­ნა­ლის­ტო­ბა "ახალ ქარ­თულ გა­ზეთ­ში" ძა­ლი­ან ხან­მოკ­ლე აღ­მოჩ­ნდა, რად­გან გა­ზე­თი მალე და­ი­ხუ­რა. ის კი კარ­გად მახ­სოვს, თი­თო­ე­უ­ლი სტა­ტი­ის გა­მოს­ვლას მამა რო­გორ ელო­დე­ბო­და და გა­ნიც­დი­და, - ასე კი არა, ისე უნდა და­გე­წე­რაო, - უმ­კაც­რე­სად მა­ფა­სებ­და. ყვე­ლა­ზე მე­ტად სწო­რედ მა­მის შე­ფა­სე­ბე­ბი მა­დარ­დებ­და, თუმ­ცა რო­ლე­ბი შე­იც­ვა­ლა: ახლა მე ვუ­ფა­სებ ხოლ­მე შე­მოქ­მე­დე­ბას, გა­მოს­ვლებს, ინ­ტერ­ვი­უ­ებს (იღი­მის).

- ალ­ბათ ვე­ღარც იც­ლით აზ­რე­ბის გა­სა­ზი­ა­რებ­ლად.

- სამ­წუ­ხა­როდ, ერ­თმა­ნეთს თით­ქმის ვერ ვხვდე­ბით, ძი­რი­თა­დად, ტე­ლე­ფო­ნით ვურ­თი­ერ­თობთ, მაგ­რამ მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვცდი­ლობთ, პრი­ო­რი­ტე­ტუ­ლი ინ­ფორ­მა­ცი­ე­ბი გავცვა­ლოთ. წი­ნას­წარ ვგეგ­მავ, რა ინ­ფორ­მა­ცი­ის მი­წო­დე­ბაა უფრო სას­წრა­ფო და მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი. საკ­მა­ოდ გა­დაღ­ლი­ლია და მძი­მე გრა­ფი­კი აქვს, ამი­ტომ, ინ­ფორ­მა­ცი­ა­საც საკ­მა­ოდ მო­ზო­მი­ლად ვაწ­ვდი. ყო­ფით თე­მებ­ზე ხომ სულ ვე­ღარ ვსა­უბ­რობთ. გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად უყ­ვარს ცხო­ვე­ლე­ბი და ძა­ლი­ან გა­ნიც­დის, რომ მო­უც­ლე­ლო­ბის გამო ეზოს ძაღ­ლე­ბის­თვის ვე­ღარ იც­ლის. შარ­შან აქვე, პა­ტა­რა გო­რაკ­ზე ერ­თმა ძაღ­ლმა 5 ლეკ­ვი გა­ა­ჩი­ნა. რომ ჩა­მო­თო­ვა, დე­დას ყო­ველ­დღე აკე­თე­ბი­ნებ­და მათ­თვის საჭ­მელს და ასე გა­მო­ა­ზამ­თრა. მერე ამ ძაღ­ლე­ბის გაშ­ვი­ლე­ბაც და­მა­ვა­ლა. ერთ მსურ­ველს მახ­სოვს, ხა­შურ­შიც კი ჩა­ვუყ­ვა­ნე (იცი­ნის). მა­გა­ლი­თად, ურეკ­ში რომ ჩავ­დი­ვართ, მთე­ლი სოფ­ლის ძაღ­ლე­ბი იგე­ბენ, გუ­რა­მი გა­მოჩ­ნდაო და ზა­ფხუ­ლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ჩვენს ეზო­ში ცხოვ­რო­ბენ. ახ­ლაც, ხან­და­ხან სამ­სა­ხურ­ში რომ ვერ ისა­დი­ლებს, ბუ­ტერბრო­დებს გა­ი­ყო­ლებს და ეზოს ძაღ­ლებს ური­გებს, მაგ­რამ მა­ინც წუხს, სა­თა­ნა­დო ყუ­რა­დღე­ბას ვე­ღარ ვაქ­ცე­ვო და ნერ­ვი­უ­ლობს. მოკ­ლედ, ყო­ველ­მხრივ უჩ­ვე­უ­ლო ვი­თა­რე­ბა­ში ვცხოვ­რობთ და ფაქ­ტობ­რი­ვად, სამ­ხედ­რო მო­ბი­ლი­ზა­ცი­ის მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ვართ (იცი­ნის).

- კულ­ტუ­რის სა­მი­ნის­ტროს­თან და­კავ­ში­რე­ბით უამ­რა­ვი ვნე­ბა­თა­ღელ­ვაა. რო­გორ აფა­სებ მი­ნის­ტრი მა­მის ნა­ბი­ჯებს, გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბებს?

- სამ­წუ­ხა­როდ, ყვე­ლა­ზე დიდი სირ­თუ­ლე­ე­ბი სწო­რედ ამ სა­მი­ნის­ტრო­ში შე­იქ­მნა. მა­მი­სად­მი საკ­მა­ოდ კრი­ტი­კუ­ლი ვარ, ხან­და­ხან ზო­მა­ზე მე­ტა­დაც, რად­გან მინ­და, სწო­რად წარ­მარ­თოს თა­ვი­სი საქ­მი­ა­ნო­ბა. უამ­რავ ადა­მი­ანს ხვდე­ბა და თი­თო­ე­უ­ლის­გან სა­გულ­და­გუ­ლოდ ის­მენს სატ­კი­ვარს, საყ­ვე­დურს, რო­მე­ლიც კულ­ტუ­რის სფე­რო­ში დაგ­რო­ვი­ლი პრობ­ლე­მე­ბი­დან მომ­დი­ნა­რე­ობს. სამ­წუ­ხა­როდ, თუკი ლი­ბე­რა­ლი ხარ და, უფრო მე­ტიც - დე­მოკ­რა­ტი, ადა­მი­ა­ნე­ბის უმ­რავ­ლე­სო­ბა შენს ახ­სნა-გან­მარ­ტე­ბა­საც თა­ვის მარ­თლე­ბად და სი­სუს­ტედ გით­ვლის.

- თქვენს ძა­ლი­ან ტკბილ და თბილ ოჯახს რა და­აკ­ლდა ამ ბოლო პე­რი­ოდ­ში?

- სუ­ლი­ე­რი ჰარ­მო­ნია. საკ­მა­ოდ უსი­ა­მოვ­ნოა, თუნ­დაც ტაქ­სი­ში კულ­ტუ­რის სა­მი­ნის­ტრო­ში ატე­ხილ აჟი­ო­ტაჟ­ზე \რომ გა­მო­ხა­ტავს აბ­სო­ლუ­ტუ­რად არა­ო­ბი­ექ­ტურ შე­ხე­დუ­ლე­ბას, რო­მე­ლიც ვი­ღა­ცამ შავი პი­ა­რის სა­შუ­ა­ლე­ბით მო­ახ­ვია თავს. ეს ჩემი ოჯა­ხის რე­პუ­ტა­ცი­ა­ზე მოქ­მე­დებს და და­უმ­სა­ხუ­რებ­ლად მი­მაჩ­ნია.

- რაკი იშ­ვი­ა­თად ხვდე­ბი, ვცა­დოთ და ბა­ტონ გუ­რამს "გზის" სა­შუ­ა­ლე­ბით გზა­ში და­ვა­წი­ოთ შენი რჩე­ვე­ბი. აბა, რას ურ­ჩევ­დი მა­მას?

- ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, კარ­გი გუნ­დი შექ­მნას. მამა საკ­მა­ოდ ლო­ი­ა­ლუ­რია, რაც გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი ქვეყ­ნე­ბის ხელ­მძღვა­ნე­ლი პი­რე­ბის­თვის აბ­სო­ლუ­ტუ­რად მი­სა­ღე­ბია, მაგ­რამ ჩვენ სხვა რე­ა­ლო­ბა­ში ვცხოვ­რობთ, ამი­ტომ მეტ სიმ­კაც­რე­სა და პრინ­ცი­პუ­ლო­ბას ვურ­ჩევ რიგ შემ­თხვე­ვებ­ში მა­ინც. შიდა მე­ნე­ჯმენ­ტის კუ­თხით ეს სა­ჭი­როა. ისიც კარ­გად ვიცი, რომ თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე ყოფ­ნი­სას ირ­გვლივ ცო­ტაა კე­თი­ლის­მსურ­ვე­ლი და უმ­რავ­ლე­სო­ბა თი­თო­ე­ულ სი­ტყვას ნე­გა­ტი­ურ ჭრილ­ში ხე­დავს. ამი­ტომ მეტ სიფრ­თხი­ლე­სა და სი­ფხიზ­ლეს ვურ­ჩევ.

ამა­სო­ბა­ში ქალ­ბა­ტო­ნი ცი­სა­ნა და ოჯა­ხის "ყვე­ლა­ზე სა­პა­ტიო წევ­რი" - დეზი შე­მოგ­ვი­ერ­თდნენ.

- სა­ლო­მემ მი­თხრა, დე­დას ყვე­ლა­ფე­რი ეხერ­ხე­ბაო. ახ­ლაც, მგო­ნი, გათ­ბო­ბის ქვაბს ფუ­თავ­დით.

- შევ­ფუ­თე კი­დეც. სან­ტექ­ნი­კაც მეს­მის, ელექტრო­ბაც, სა­კე­ტის გა­კე­თე­ბაც მე­ხერ­ხე­ბა... მოკ­ლედ, ყვე­ლა­ფე­რი გა­მომ­დის (იცი­ნის).

- როცა ცო­ლად მოჰ­ყავ­დით, ბა­ტონ­მა გუ­რამ­მა თუ იცო­და თქვე­ნი უნა­რე­ბი?

- არა, მა­შინ იცო­და, რომ კარ­გად ვა­ცხობ­დი. თა­ვი­დან­ვე შე­ვე­ცა­დე, გუ­ლის გა­მაწ­ვრი­ლე­ბე­ლი სა­ყო­ფა­ცხოვ­რე­ბო წვრილ­მა­ნე­ბი ჩა­მო­მე­ცი­ლე­ბი­ნა მის­თვის და თა­ვი­სუფ­ლე­ბა მი­ვა­ნი­ჭე, ოღონ­დაც თა­ვი­სი საქ­მე ეკე­თე­ბი­ნა, მაგ­რამ მა­ინც არ ის­ვე­ნებს, უყ­ვარს სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ებ­ში ჩარ­თვა. სო­ხუ­მი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი, სულ სახ­ლებს ვა­შე­ნებთ და გუ­რა­მიც აქ­ტი­უ­რად ერ­თვე­ბა მშე­ნებ­ლო­ბა­ში. სულ ვე­უბ­ნე­ბო­დი, არ ჯო­ბია, ოჯახს მე მივ­ხე­დავ, შენ წიგ­ნე­ბი წერე, მერე კი ერ­თად ვი­მოგ­ზა­უ­როთ-მეთ­ქი?

- ქალ­ბა­ტო­ნო ცი­სა­ნა, რაც მი­ნის­ტრი გახ­და, მძი­მე გრა­ფიკ­თან ერ­თად მძი­მე სა­მუ­შა­ოც ერგო ბა­ტონ გუ­რამს. ძა­ლი­ან გა­მო­იც­ვა­ლა?

- ძა­ლი­ან გა­ნიც­დის, რომ ყვე­ლა ახ­ლო­ბელს ვერ პა­სუ­ხობს ტე­ლე­ფონ­ზე ან წე­რი­ლო­ბით. მთხოვს ხოლ­მე, იქ­ნებ აუხ­სნა, რომ ცოტა ხან­ში ყვე­ლას­თვის მო­ვიც­ლიო. ვე­რა­ვინ და­ი­ჯე­რებს, რომ ვიდ­რე კა­ბი­ნეტ­ში შე­ვი­დო­და, აქ, ამ ოთახ­ში იღებ­და ყვე­ლას, ზო­გი­ერ­თი სა­დარ­ბა­ზოს­თა­ნაც კი ელო­დე­ბო­და, ზო­გიც ნე­ბის­მი­ერ დროს გა­უფრ­თხი­ლებ­ლად გვსტუმ­რობ­და. სულ ვე­უბ­ნე­ბო­დი, რად გინ­დო­და ან დე­პუ­ტა­ტო­ბა, ან მი­ნის­ტრო­ბა-მეთ­ქი? - წი­ნა­სა­არ­ჩევ­ნოდ იმ­დენ­ნა­ირ ადა­მი­ანს შევ­ხვდი, ისე­თი ამ­ბე­ბი ვნა­ხე, ვერ წარ­მო­იდ­გენ, რო­მა­ნის­თვის რა მა­სა­ლა და­მიგ­როვ­დაო, - მამ­შვი­დებ­და. ერთს კი გა­ნიც­დის, რომ ახა­ლი სტა­ტუ­სი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, თა­ვის აფხაზ და ოს მე­გობ­რებს ისე თა­ვი­სუფ­ლად ვე­ღარ შეხ­ვდე­ბა. მისი ბავ­შვო­ბის მე­გო­ბარ­მა, აფხა­ზე­თის გა­ნათ­ლე­ბის მი­ნის­ტრმა დაურ ნა­ჭყე­ბი­ამ ელექტრო­ნულ ფოს­ტა­ზე მოს­წე­რა, - გუ­რამ, გდე ტი, კუდა პრო­პალ? ხო­ტია ბი პო ტე­ლე­ფო­ნუ პო­გო­ვო­რი­მო. მაგ­რამ გუ­რა­მი ჯერ­ჯე­რო­ბით ტე­ლე­ფო­ნით სა­ლა­პა­რა­კო­დაც ვერ იც­ლის.

- ბა­ტონ­მა და­ურ­მა კულ­ტუ­რის მი­ნის­ტრად და­ნიშ­ვნა მო­უ­ლო­ცა?

- არა მარ­ტო და­ურ­მა. მო­სა­ლო­ცად მა­შინ­ვე და­უ­რე­კეს აფხა­ზებ­მა, ყა­რა­ბა­ღე­ლებ­მა, ოსებ­მა, სომ­ხებ­მა. ძა­ლი­ან გა­მი­ხარ­და მათი ხმის გა­გო­ნე­ბა. მი­უ­ხე­და­ვად 2008 წლის შემ­დეგ აფხა­ზებ­თან და ოსებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის გამ­წვა­ვე­ბი­სა, "ფე­ის­ბუ­კის" კე­დელ­ზეც არ ერი­დე­ბოდ­ნენ მო­წე­რას. მა­გა­ლი­თად, კოს­ტა ძუ­გა­ევ­მა და­უ­წე­რა, ვა­მა­ყობთ, რომ ჩვე­ნი მე­გო­ბა­რი ასეთ პოსტზე­აო. სამ­წუ­ხა­როდ, გუ­რა­მი ვერც ამ წე­რი­ლე­ბის წა­სა­კი­თხად იც­ლის და ვერც სა­პა­სუ­ხოდ, ამი­ტომ მე მთხოვს ხოლ­მე პა­სუ­ხის მი­წე­რას და ყვე­ლას აი­მე­დებს, მალე თა­ვად შე­გეხ­მი­ა­ნე­ბი­თო.

- ყო­ველ­თვის მხარ­ში ედე­ქით ბა­ტონ გუ­რამს, მაგ­რამ ალ­ბათ მი­ნის­ტრის მე­უღ­ლე­ო­ბა მწერ­ლის მე­უღ­ლე­ო­ბა­ზე გა­ცი­ლე­ბით რთუ­ლია, არა?

- ბუ­ლა­ჩა­ურ­ში ჩვენს სახ­ლს რომ ვა­ლა­გებ­დი, უამ­რა­ვი სა­ღე­ბა­ვი, პანო, ფუნ­ჯი და ა.შ. აღ­მო­ვა­ჩი­ნე - მწერ­ლო­ბას­თან ერ­თად გუ­რამს ხატ­ვის და­წყე­ბა უნ­დო­და. თა­ვის წიგ­ნებს ხში­რად თვი­თონ­ვე აფორ­მებ­და მხატ­ვრუ­ლად, ახლა კი პრო­ფე­სი­უ­ლად აპი­რებ­და მხატ­ვრო­ბის შეს­წავ­ლას. გული დამ­წყდა. ვინ იცის, რო­გო­რი მხატ­ვა­რი დად­გე­ბო­და! ქვე­ბის მო­ხატ­ვაც უნ­დო­და და შეკ­ვე­თილ­ში უამ­რა­ვი ქვა მო­ვუგ­რო­ვე, მაგ­რამ... პი­ე­სის - "ზღვა, რო­მე­ლიც შო­რია" დად­გმის შემ­დეგ თე­მურ ჩხე­ი­ძემ შეს­თა­ვა­ზა, - ბევ­რი მა­სა­ლა გაქვს სა­ჭირ­ბო­რო­ტო სა­კი­თხებ­ზე და ახალ პი­ე­სა­ზე იფიქ­რეო. 4-5 წე­ლი­წა­დია, კონ­ფლიქ­ტო­ლო­გი­ა­ში მუ­შა­ო­ბის გამო სა­ა­მი­სოდ ვერ მო­ი­ცა­ლა და ახლა, მი­ნის­ტრო­ბი­სას მო­იც­ლის? არა­და, ბა­ტო­ნი თე­მუ­რი პი­ე­სას ელო­დე­ბა და სირ­ცხვი­ლი არ არის? მხო­ლოდ ვნერ­ვი­უ­ლობ, თო­რემ გუ­რა­მის დახ­მა­რე­ბა ყო­ველ­თვის მსი­ა­მოვ­ნებს. ამას წი­ნათ რომ მკი­თხეს, სად მუ­შა­ო­ბო და ვუ­პა­სუ­ხე, არ­სად-მეთ­ქი, გუ­რა­მი გა­მიბ­რაზ­და: ეგ რა პა­სუ­ხია. რა­საც მე მი­კე­თებ, ამას მუ­შა­ო­ბას არ ეძა­ხიო? იცი, ვე­რაფ­რით ვი­ფიქ­რებ­დი, გუ­რამს თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე თუ ვი­ხი­ლავ­დი. ვერ გე­ტყვი, რომ ამით კმა­ყო­ფი­ლი ვარ, რად­გან ზღვა მა­სა­ლა აქვს სა­წე­რად და ამის­თვის ვე­ღარ მო­იც­ლის. თუმ­ცა თვი­თონ ფიქ­რობს, რომ მი­ნის­ტრო­ბით ბევ­რი კარ­გი საქ­მის გა­კე­თე­ბა შე­უძ­ლია სა­ქარ­თვე­ლოს­თვის და ამი­ტომ მის არ­ჩე­ვანს პა­ტივს ვცემ. იმი­სიც მჯე­რა, რომ თა­ვის სი­ტყვას შე­ას­რუ­ლებს.

ირმა ხარ­ში­ლა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)