"ახა­ლი ქარ­თუ­ლი ხმა" ეთერ­ში გას­ვლის დღი­დან­ვე საკ­მა­ოდ დიდი კრი­ტი­კის ქარ­ცე­ცხლში მო­ექ­ცა. ვი­ღა­ცას ერთი მწვრთნე­ლი არ მოს­წონს, ვი­ღა­ცას - მე­ო­რე, სხვა ფიქ­რობს, რომ მწვრთნე­ლე­ბის მიერ შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი სიმ­ღე­რა Crazy ვე­რა­ნა­ირ კრი­ტი­კას ვერ უძ­ლებს. თუმ­ცა, მე­ო­რე მხრივ, მო­ჭარ­ბე­ბუ­ლი ად­რე­ნა­ლი­ნი ამ პრო­ექტს მა­ყუ­რებ­ლის გა­რე­შე მა­ინც არ ტო­ვებს და თა­ნაც, რამ­დე­ნი­მე საკ­მა­ოდ ძლი­ე­რი მო­ნა­წი­ლეც გა­მო­იკ­ვე­თა, ვის­თვი­საც ღირს გა­და­ცე­მის ყუ­რე­ბა.

ნინო ჩხე­ი­ძე ერთ-ერ­თია მწვრთნე­ლებს შო­რის, რო­მელ­საც თა­ვი­სი კონ­კურ­სან­ტე­ბის რე­პერ­ტუ­არ­ზე, ვო­კალ­ზე, ჩაც­მუ­ლო­ბა­ზე, ვარ­ცხნი­ლო­ბა­ზე უწევს ფიქ­რი და ამას­თა­ნა­ვე, მლან­ძღველ­თა ფარ­თო მა­სე­ბის შე­ტე­ვე­ბის მო­გე­რი­ე­ბაც.

- ინ­ტერ­ნეტ­ში თქვე­ნი ნამ­ღე­რი Crazy და­დეს და ამე­რი­კე­ლი მწვრთნე­ლე­ბის ნამ­ღერს ადა­რებ­დნენ, ინ­გლი­სუ­რიც და­გი­წუ­ნეს...

- რო­დე­საც ამ პრო­ექ­ტში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა შე­მომ­თა­ვა­ზეს, სი­მარ­თლე გი­თხრათ, არ მი­ფიქ­რია, რომ ასე­თი შრო­მა­ტე­ვა­დი და სა­პა­სუ­ხის­მგებ­ლო იქ­ნე­ბო­და. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მსოფ­ლი­ო­ში ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი პრო­ექ­ტია, ჩვენ­თან ნაკ­ლე­ბად იცოდ­ნენ. სი­ა­მოვ­ნე­ბით დავ­თან­ხმდი, მე­გო­ნა, მარ­ტი­ვი იქ­ნე­ბო­და, გა­ვიპ­რან­ჭე­ბო­დი და წა­მო­ვი­დო­დი. რო­დე­საც და­ვი­წყეთ ბრმა კას­ტინ­გე­ბის ჩა­წე­რა, მივ­ხვდი, რას­თან გვექ­ნე­ბო­და საქ­მე და კარ­გად გა­ვი­აზ­რე. ბევ­რი კრი­ტი­კა წა­მო­ვი­და ჩემ მი­მართ. მინ­და, დათო იმე­დაშ­ვილს გა­და­ვუ­ხა­დო დიდი მად­ლო­ბა, რად­გან ამ პრო­ექ­ტმა ძა­ლი­ან გამ­ზარ­და. რვა წე­ლია შო­უ­ბიზ­ნეს­ში ვარ და მე­გო­ნა, ყვე­ლა­ფე­რი ვი­ცო­დი ამ სფე­რო­ზე და ასე თუ ისე, ყვე­ლა­ფერს ვა­კონ­ტრო­ლებ­დი, მაგ­რამ ისე­თი შო­უ­ბიზ­ნე­სი, რო­გო­რიც ამ პრო­ექ­ტში ვნა­ხე, არ­სად მი­ნა­ხავს. ვგუ­ლის­ხმობ შიდა და­ძა­ბუ­ლო­ბას, კონ­კუ­რენ­ცი­ას, კონ­ფლიქ­ტებს, და­უნ­დო­ბელ ბრძო­ლას მო­ნა­წი­ლე­ებს შო­რის. ასე­თი­ვე ბრძო­ლაა მწვრთნე­ლებს შო­რის. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ჩემი კო­ლე­გე­ბი, რომ­ლე­ბიც ახლა ბევრ რა­მე­ში მეხ­მა­რე­ბი­ან და არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვაქვს, მაგ­რამ კონ­კუ­რენ­ცია დი­დია, რად­გან ყვე­ლა დიდ შრო­მას დებს ამ პრო­ექ­ტში. წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია, რომ არ გინ­დო­დეს მო­გე­ბა და ამ შრო­მის და­ფა­სე­ბა, ჩემი დილა იწყე­ბა "ახა­ლი ქარ­თუ­ლი ხმით" და ღა­მის ოთხ სა­ათ­ზე მთავ­რდე­ბა. აქამ­დე ჩემს კო­ლე­გებ­თან ასე­თი ახლო შე­ხე­ბა არ მქო­ნია. ახლა სულ ერ­თად ყოფ­ნა გვი­წევს. თა­ვი­დან ასე­თი სი­ტუ­ა­ცია იყო, მა­ი­ას არ მოს­წონ­და ჩემი მუ­სი­კა, ზო­გა­დად ჩა­მო­უ­ყა­ლი­ბე­ბე­ლი ვი­ყა­ვით, რა და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა გვქონ­და პრო­ექ­ტის მი­მართ. პირ­ველ ბრმა კას­ტინგზე მივ­ხვდი, რომ მჭირ­დე­ბო­და პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლე­ბის დახ­მა­რე­ბა. ამ კონ­კურ­სის ფორ­მატს მე, რო­გორც მუ­სი­კო­სი, არ ვერ­გე­ბი და არც მაქვს ეს ამ­ბი­ცია. მე აქ ვარ, რო­გორც კარ­გი პრო­დი­უ­სე­რი, რო­მელ­მაც აიყ­ვა­ნა თა­ვი­სი ჯგუ­ფი, რა­საც პრო­ექ­ტი ით­ვა­ლის­წი­ნებს. აქ არი­ან მუ­სი­კო­სე­ბი, დი­ზა­ი­ნე­რე­ბი, მეხ­მა­რე­ბა სა­ლო­ნი და ეს­თე­ტი­კის ცენ­ტრი. ესე­ნი არი­ან ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც მეც, რო­გორც მომ­ღე­რალს, მჭირ­დე­ბა შო­უ­ბიზ­ნეს­ში. არ მაქვს პრე­ტენ­ზია, რომ ვინ­მეს რა­ი­მე უნდა ვას­წავ­ლო. შე­მიძ­ლია, და­ვაკ­ვა­ლი­ა­ნო და ჩა­ვა­ბა­რო იმ ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლე­ბიც დღეს შო­უ­ბიზ­ნეს­ში კომ­პე­ტენ­ტუ­რე­ბი არი­ან.

ყვე­ლას, ვინც მლან­ძღავს, პა­სუხს ვერ გავ­ცემ, მაგ­რამ არ მაქვს იმის ამ­ბი­ცია, რომ ვარ იმ ჟან­რის მომ­ღე­რა­ლი, რო­მე­ლიც Crazy-ს შე­ას­რუ­ლებს ინ­გლი­სურ ენა­ზე. უბ­რა­ლოდ, ფორ­მა­ტი ით­ვა­ლის­წი­ნებ­და ამას. ყვე­ლას შე­ვე­და­ვე­ბი, რომ მაია დარსმე­ლი­ძემ შე­საძ­ლოა, უფრო უკე­თე­სა­დაც კი შე­ას­რუ­ლა ეს სიმ­ღე­რა, ვიდ­რე ორი­გი­ნალ­შია შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი. წა­მო­ვი­და არა კრი­ტი­კა, არა­მედ ლან­ძღვა, რაც ძა­ლი­ან გა­უ­გე­ბა­რია. სა­ნამ გამ­ლან­ძღავთ, მა­ნამ­დე უნდა მი­ი­ღოთ ინ­ფორ­მა­ცია იმის შე­სა­ხებ, რომ ეს სიმ­ღე­რა აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი­ყო. რო­გორც შე­მეძ­ლო, ისე ჩავ­წე­რე. უკვე აღარ მე­ცი­ნე­ბა ამ ლან­ძღვა­ზე, თუმ­ცა ამ პრო­ექ­ტმა, ლან­ძღვა­სა და კრი­ტი­კას­თან ერ­თად, ჩემი რე­ი­ტინ­გიც ას­წია. ისე ვარ ჩარ­თუ­ლი შო­უ­ბიზ­ნეს­ში, რო­გორც არას­დროს. ასე­თი მო­ბი­ლი­ზე­ბუ­ლი არას­დროს ვყო­ფილ­ვარ.

- კონ­ფლიქ­ტებ­ზე მინ­და გკი­თხო, სტე­ფა­ნე­მაც, მა­ი­ა­მაც და და­თო­მაც ზოგ შემ­თხვე­ვა­ში გი­თხრეს, რომ მო­ნა­წი­ლე­ე­ბის­თვის ესა თუ ის სიმ­ღე­რა არ უნდა შე­გერ­ჩია. ასე­თი შე­ფა­სე­ბე­ბი არ გწყინს ხოლ­მე?

- რაც ტე­ლე­ეკ­რან­ზე არ ჩანს და მა­ყუ­რებ­ლის­თვის უხი­ლა­ვი რჩე­ბა, არის ის სტრე­სი და და­ძა­ბუ­ლო­ბა, რა­საც ყვე­ლა მწვრთნე­ლი გან­ვიც­დით. შე­მიძ­ლია, დავ­დო თავი, რომ სტე­ფა­ნე, რო­მე­ლიც ჩემი მე­გო­ბა­რია, ცუ­დად არა­ფერს მე­უბ­ნე­ბა. გარ­და პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბი­სა, რო­მე­ლიც კონ­კურ­სან­ტის წი­ნა­შე გაქვს, დიდი სტრე­სია ასე­ვე, შენი ნა­მუ­შე­ვა­რი რომ გა­მო­დის სა­ზო­გა­დო­ე­ბის წი­ნა­შე. გე­ში­ნია, კონ­კურ­სან­ტმა არ ინერ­ვი­უ­ლოს და შენც ნერ­ვი­უ­ლობ.

- რე­პერ­ტუ­არს კონ­კურ­სან­ტებს შენ ურ­ჩევ?

- მეც ვაძ­ლევ რჩე­ვებს, მაგ­რამ რინგზე მაია კა­ჭ­კა­ჭიშ­ვილ­მა და გელა გნო­ლი­ძემ შე­არ­ჩი­ეს. ფი­ნა­ლის­თვის ამა­ში ზაზა ხუ­ბუ­კე­ლაშ­ვი­ლიც ჩა­ერ­თო, ვით­ვა­ლის­წი­ნებ მო­ნა­წი­ლე­ე­ბის აზ­რსაც, რად­გან მინ­და, თავი კომ­ფორ­ტუ­ლად იგ­რძნონ. ერთი შემ­თხვე­ვა მქონ­და, რო­დე­საც კონ­კურ­სანტს უნ­დო­და თა­ვი­სი შერ­ჩე­უ­ლი სიმ­ღე­რის შეს­რუ­ლე­ბა და მე ვუ­თხა­რი, თავს დავ­დებ, რომ ამ სიმ­ღე­რით ესე­მე­სებს ვერ მი­ი­ღებ-მეთ­ქი. ის სიმ­ღე­რა ორ­მხრი­ვი შე­თან­ხმე­ბით შევ­ცვა­ლეთ. არ მინ­და, ჩემი კონ­კურ­სან­ტი დავ­ძა­ბო. ყვე­ლა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. ვამ­ბობ­დი, ერთ შვილს ვერ ვუვ­ლი წე­სი­ე­რად და 14 ავიყ­ვა­ნე გაზ­რდი­ლი-მეთ­ქი (იცი­ნის).

- გა­ვი­გეთ, რომ ინ­დი­რა ჯგერ­ნა­ია შენი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბით ძა­ლი­ან უკ­მა­ყო­ფი­ლოა...

- იქაც ვთქვი და ახ­ლაც არ ვმა­ლავ, ინ­დი­რა რომ ავიყ­ვა­ნე, მისი იმე­დი მქონ­და ფი­ნალ­ში და რე­პერ­ტუ­ა­რიც გათ­ვლი­ლი მქონ­და. ყვე­ლას ეში­ნო­და მას­თან რინგზე დად­გო­მის. რო­დე­საც სოფო სა­ჟი­ნი­ა­ნი და­ვუ­ყე­ნე, სოფო ორი დღე ტი­რო­და, ვიცი, გა­ვარ­დნი­ლი ვარო. მე ვუ­თხა­რი, თუკი აჯო­ბებ, შემ­დეგ ტურ­ში აუ­ცი­ლებ­ლად გა­და­გიყ­ვან-მეთ­ქი. მან მაქ­სი­მუ­მი გა­ა­კე­თა. ინ­დი­რას ხმა ღვთის სა­ჩუ­ქა­რია, მას გა­მოც­დი­ლე­ბაც აქვს, მაგ­რამ ახლა შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ ის რე­პე­ტი­ცი­ებ­ზე არ და­დი­ო­და. ამის გამო სოფო ვერ სწავ­ლობ­და სიმ­ღე­რას. ვუ­რე­კავ­დით ინ­დი­რას, რომ ჩა­მო­სუ­ლი­ყო. ქუ­თა­ი­სი­დან და­დი­ო­და და ყო­ფი­თი პრობ­ლე­მე­ბი ექ­მნე­ბო­და, მაგ­რამ რო­გორც მწვრთნელს, მქონ­და ყვე­ლა­ნა­ი­რი უფ­ლე­ბა, ამ არას­ტა­ბი­ლუ­რო­ბის გამო, რაც კონ­კურ­სის მო­ნა­წი­ლის­თვის მი­უ­ღე­ბე­ლია, უკ­მა­ყო­ფი­ლო ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. რინ­გის სიმ­ღე­რა ორ დღე­ში მო­ვამ­ზა­დეთ. ინ­დი­რას ვპა­ტი­ობ­დი ამას, რად­გან ძა­ლი­ან კარ­გი მო­ნა­ცე­მე­ბი აქვს, მაგ­რამ რინგზე სო­ფომ მაქ­სი­მუ­მის მაქ­სი­მუ­მი აჩ­ვე­ნა. თავს არ ვი­მარ­თლებ, მაგ­რამ აბ­სო­ლუ­ტუ­რად სხვა მუხ­ტი იყო და სხვა­ნა­ი­რად ის­მო­და ხმა დარ­ბაზ­ში. ყვე­ლა და­მე­თან­ხმე­ბა, ვინც ჩა­წე­რას ეს­წრე­ბო­და, სო­ფოს უპი­რა­ტე­სო­ბა აშ­კა­რა იყო. ინ­დი­რა მწერ­და, ამიხ­სე­ნი, რა­ტომ თქვი, რომ უფ­ლე­ბა არ გქონ­და, სოფო არ გა­და­გეყ­ვა­ნაო. უფ­ლე­ბა არ მქონ­და იმი­ტომ, რომ სოფო მარ­თლა ახა­ლი ხმაა, ბევ­რი რამ გა­ა­კე­თა და შევ­პირ­დი, რომ ამ შემ­თხვე­ვა­ში გა­და­ვიყ­ვან­დი. არ ვნა­ნობ. არა­ფერ­ში არ ვჭირ­დე­ბი ინ­დი­რას. ინ­დი­რა ჩემ­ზე კარ­გი მომ­ღე­რა­ლია, თა­ვის გზას აუ­ცი­ლებ­ლად ნა­ხავს, სო­ფოს კი ძა­ლი­ან ვჭირ­დე­ბი. მისი იმე­დი მაქვს ფი­ნა­ლამ­დე.

- რო­გორ ფიქ­რობ, შენი რო­მე­ლი­მე კონ­კურ­სან­ტი შეძ­ლებს გა­მარ­ჯვე­ბას?

- არა მხო­ლოდ ერ­თზე, ბევ­რზე ვფიქ­რობ. ოთხის იმე­დი მაქვს. იმ დღეს ვფიქ­რობ­დი, რომ ეს არის კონ­კურ­სი, სა­დაც ვერ გათ­ვლი, ვინ გა­ი­მარ­ჯვებს, რად­გან ყვე­ლა­ფე­რი ხალ­ხზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, ამი­ტო­მაც დავ­ტო­ვე სხვა­დას­ხვა ტი­პის კონ­კურ­სან­ტე­ბი.

- არ გე­ში­ნია მწვრთნე­ლე­ბის?

- არა, რად­გან დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ იმა­ში, რა­საც ვა­კე­თებ. ყვე­ლას სა­კუ­თა­რი ხელ­წე­რა გვაქვს. თუ არ გა­ი­მარ­ჯვებს ჩემი კონ­კურ­სან­ტი, ვი­ტყვი, რომ ამ სტრა­ტე­გი­ამ არ გა­ა­მარ­თლა და მე­ო­რე სე­ზონ­ში სხვა სტრა­ტე­გი­ას ავირ­ჩევ. დღეს ვფიქ­რობ, რომ მაქ­სი­მა­ლუ­რად კარგ პრო­დუქ­ტებს შევ­ქმნი ჩემს გუნდთან ერ­თად.

- ნინო, შენ მი­მართ შუ­ა­ლე­დუ­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა არ არ­სე­ბობს, ან ძა­ლი­ან გლან­ძღა­ვენ, ან უყ­ვარ­ხარ.

- არ მი­ფიქ­რია ამა­ზე, მაგ­რამ გე­თან­ხმე­ბი. ალ­ბათ იმი­ტომ, რომ გა­მოკ­ვე­თი­ლი ვარ ჩემი რე­პერ­ტუ­ა­რით, არ ვბა­ძავ არა­ვის და ვა­კე­თებ იმას, რაც მე მინ­და. არ ვით­ვა­ლის­წი­ნებ, რა არის იმ დროს "სვეტსკი". ისე ვიც­ვამ და გა­მო­ვი­ყუ­რე­ბი, რო­გორც მე მინ­და და არას­დროს ვა­კე­თებ რა­მეს იმის გამო, რომ სხვას მო­ვე­წო­ნო და სხვის თვალ­ში კარ­გი გა­მოვ­ჩნდე. ალ­ბათ ვინც მი­გებს და ვის­თა­ნაც ახ­ლოს არის ჩემი ქცე­ვა, ლა­პა­რა­კის მა­ნე­რა, მი­მი­კა თუ რე­პერ­ტუ­ა­რი, მას ვუყ­ვარ­ვარ, ვის­თვი­საც არ არის ეს მი­სა­ღე­ბი, არ ვუყ­ვარ­ვარ.

- გა­მოჩ­ნდა მომ­ღე­რა­ლი, ცი­უ­რი მჭედ­ლი­ძე, რო­მე­ლიც აცხა­დებს, რომ მი­უგ­ზავ­ნე "სოდი" და "კუდი"...

- ბოლო პე­რი­ოდ­ში იმ­დე­ნი ასე­თი ადა­მი­ა­ნი გა­მოჩ­ნდა ჩემ გარ­შე­მო, რომ რა კო­მენ­ტა­რი გა­ვა­კე­თო, არც კი ვიცი. ამ შემ­თხვე­ვა­ში ჩემი კო­მენ­ტა­რი მგო­ნი, ზედ­მე­ტი იქ­ნე­ბა. ეს თემა უკვე გა­მოვ­ლი­ლი მაქვს. ეს ჩემ­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი არ არის. მისი ეს ბრალ­დე­ბა იმ­დე­ნად აბ­სურ­დუ­ლია და ზღაპ­რის ელე­მენ­ტებს შე­ი­ცავს, ამა­ზე სე­რი­ო­ზუ­ლად ვერ ვუ­პა­სუ­ხებ.

- აგ­რე­სი­ა­ზე თუ ვი­სა­უბ­რებთ, სულ ამ­ბო­ბენ, რომ მე­უღ­ლის ფუ­ლით "გა­ი­ქა­ჩე". ამა­ზე გული არ გწყდე­ბა?

- არ დავ­ბა­დე­ბულ­ვარ "შა­ნე­ლის" ეტ­ლში, ყვე­ლა­ნა­ი­რი ცხოვ­რე­ბა მაქვს გავ­ლი­ლი. და­ვი­ბა­დე სო­ლო­ლაკ­ში, ჩვე­უ­ლებ­რივ, ფეხ­ზე დამ­დგარ ოჯახ­ში, არც გვი­ჭირ­და და არც გვილ­ხინ­და. იყო ისე­თი პე­რი­ო­დიც, რო­დე­საც ძა­ლი­ან მი­ჭირ­და, მაგ­რამ 90-იან წლებ­ში ეს ყვე­ლას გა­მო­უვ­ლია. მქო­ნია პე­რი­ო­დი, რო­დე­საც პა­რიზ­ში დავ­დი­ო­დი, მაგ­რამ ამა­ში სა­ლა­პა­რა­კოს ვერ ვხე­დავ. იცი, რა მწყინს ყვე­ლა­ზე მე­ტად? პო­პუ­ლა­რუ­ლია იმი­ტომ, რომ ფული აქ­ვსო, ჩემ­ზე ამ­ბო­ბენ. შო­უ­ბიზ­ნე­სის კა­ნო­ნია, რომ პო­პუ­ლა­რო­ბის­თვის გარ­კვე­უ­ლი თან­ხის და­ხარ­ჯვა გი­წევს, მაგ­რამ ხალ­ხს რომ უყ­ვარ­ხარ, მეტ­რო­ში, სა­მარ­შრუ­ტო ტაქ­სი­ში რომ ჩემი სიმ­ღე­რა არის ჩარ­თუ­ლი, ეს აღარ არის ფუ­ლის დამ­სა­ხუ­რე­ბა. ძნე­ლია იყო ხალ­ხის საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნი, ამას ღმერ­თის სა­ჩუქ­რად მი­ვიჩ­ნევ და გარ­კვე­ულ­წი­ლად გა­მარ­თლე­ბაც არის. რაც მაქვს და რის გა­მოც ხალ­ხს ვუყ­ვარ­ვარ, ძა­ლი­ან გთხოვთ, ეს მა­ინც და­მი­ტო­ვეთ. ამას წი­ნათ "ფე­ის­ბუქ­ზე" ვი­ღა­ცამ მომ­წე­რა, გახ­სოვს, სა­ლონ­ში და­დი­ო­დი და 10 ლა­რად თმას ივარ­ცხნი­დიო, მაგ­რამ ეს არ მე­თა­კი­ლე­ბა და ახ­ლაც წა­ვალ ასეთ სა­ლონ­ში. მგო­ნია, რომ ამ­დე­ნი აგ­რე­სია არ უნდა იყოს. მიკ­ვირს იმ ხალ­ხის, ვინც ამას მწერს. 10 კაცს თუ ვუყ­ვარ­ვარ, მინ­და ეს და­მი­ტო­ვონ და არ თქვან, ამ 10 კაცს ფუ­ლის გამო უყ­ვარ­სო (იღი­მე­ბა).

- ნინო, გარ­კვე­უ­ლი ჯგუ­ფის ან­ტი­პა­თია შენს პო­ლი­ტი­კურ შე­ხე­დუ­ლე­ბებ­საც ხომ არ უკავ­შირ­დე­ბა?

- არა მგო­ნია, რად­გან ჩემი შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბი არას­დროს და­მი­მა­ლავს, თქვენც გი­კი­თხავთ და მი­პა­სუ­ხია. ლო­ზუნ­გე­ბით არას­დროს გა­მოვ­სულ­ვარ. ჩემი მო­საზ­რე­ბის გამო არა­ვის გა­ვუ­კი­ცხი­ვარ. თუკი ზო­მი­ე­რე­ბის ფარ­გლებ­ში გა­ა­კე­თებ, არ გაგ­ლან­ძღა­ვენ. რო­გორც მე არ გა­მიკ­რი­ტი­კე­ბია არა­ვინ პო­ლი­ტი­კის გამო, იგი­ვე მი­ვი­ღე მეც. ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვე­ბი, როცა რიგ სამ­თავ­რო­ბო კონ­ცერ­ტებ­ზე არ გა­მოვ­სულ­ვარ, მაგ­რამ ამის გამო არ გავ­ბო­რო­ტე­ბულ­ვარ და არ გავ­ნა­წყე­ნე­ბულ­ვარ. არ ყო­ფი­ლა ისე, რად­გან ნინო ჩხე­ი­ძე ხარ, მობ­რძან­დი და ყვე­ლა კარი ღიაა შენ­თვი­სო. ასე არც უნდა ყო­ფი­ლი­ყო და არც მინ­დო­და ეს. ყვე­ლა კონ­ცერტს თა­ვი­სი ფორ­მა­ტი აქვს და შე­საძ­ლოა, იმ პროგ­რა­მა­ში ვერ ჩაჯ­დე. მე მა­ინც მგო­ნია, რომ ყვე­ლა­ფერ­ში მა­ინც და­დე­ბი­თი უნდა ეძე­ბო, ხალ­ხიც და­ის­ვე­ნებს და ჩვენც (იცი­ნის).

ნინო მურ­ღუ­ლია

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)