"ძა­ლი­ან მგრძნო­ბი­ა­რე და რთუ­ლი ბუ­ნე­ბის პატ­რო­ნია. ზოგ­ჯერ ძლი­ე­რი ადა­მი­ა­ნის შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას ტო­ვებს, ზოგ­ჯერ კი ბავ­შვი­ვით და­უც­ვე­ლია. თუ კე­თი­ლად მო­ე­პყრო­ბი, მისი მარ­თვა ად­ვი­ლია, მაგ­რამ საკ­მა­რი­სია, რა­ი­მე აი­ძუ­ლო, ად­გი­ლი­დან არ და­იძ­ვრე­ბა. მას შე­უძ­ლია ადა­მი­ა­ნე­ბის თა­ნაგ­რძნო­ბა, სა­ი­დუმ­ლოს შე­ნახ­ვა, მაგ­რამ მის ბუ­ნე­ბა­ში შეღ­წე­ვა რთუ­ლია. არ უყ­ვარს სა­კუ­თა­რი გრძნო­ბე­ბის გა­მომ­ზე­უ­რე­ბა", - ასე ახა­სი­ა­თე­ბენ ას­ტრო­ლო­გე­ბი გვე­ლის წელ­ში და­ბა­დე­ბულ კირჩხიბს, ეს კი დი­ზა­ი­ნერ ანუ­კი არე­ში­ძის ზო­დი­ა­ქოს ნი­შა­ნია. როცა მას და­ვუ­რე­კე და ინ­ტერ­ვი­უს­თვის შეხ­ვედ­რა ვთხო­ვე, იუ­ა­რა, - ქვე­ყა­ნა­ში ისე­თი ამ­ბე­ბი ხდე­ბა, რომ ამ თე­მა­ზე ლა­პა­რა­კის გან­წყო­ბა არ მაქ­ვსო. თუმ­ცა, ჩვე­ნი შეხ­ვედ­რა მოგ­ვი­ა­ნე­ბით მა­ინც შედ­გა.

- ას­ტრო­ლო­გი­ით ბავ­შვო­ბა­ში უფრო მე­ტად ვი­ყა­ვი და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლი და პროგ­ნოზ­საც ხში­რად ვეც­ნო­ბო­დი. მახ­სოვს, მშობ­ლებ­მა ას­ტრო­ლოგს ჩემი პი­რა­დი ჰო­როს­კო­პიც შე­ად­გე­ნი­ნეს, მაგ­რამ არ მი­სარ­გებ­ლია.

- "მისი სუ­ლი­ე­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა ხში­რად, მთვა­რის ფა­ზებ­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. ამი­ტო­მა­ცაა, რომ ხა­სი­ა­თი ხში­რად ეც­ვლე­ბა".

- ხა­სი­ა­თი მარ­თლაც, ხში­რად მეც­ვლე­ბა. ახალმთვა­რე­ო­ბას ვარ და­ბა­დე­ბუ­ლი. კარ­გი ინ­ტუ­ი­ცია მაქვს და ზოგ­ჯერ, სა­ო­ცარ სიზ­მრებს ვნა­ხუ­ლობ. ისიც ვიცი: ნა­ნახ­ზე თუ არ ვი­ლა­პა­რა­კებ, ყვე­ლა­ფე­რი ამიხ­დე­ბა, თუ ვი­ტყვი - არა. ზოგ­ჯერ რა­ღაც რომ მოხ­დე­ბა, მერე ვამ­ხელ: ეს სიზ­მარ­ში ნა­ნა­ხი მქონ­და-მეთ­ქი.

- "ხში­რად მე­ლან­ქო­ლი­ის ტყვე­ო­ბა­შია".

- ას­ტრო­ლო­გებს ვერ და­ვე­თან­ხმე­ბი, მე­ლან­ქო­ლი­კი ნამ­დვი­ლად არ ვარ.

- "მისი წყე­ნი­ნე­ბა ად­ვი­ლია, მაგ­რამ რთუ­ლია უგუ­ნე­ბო­ბის მი­ზე­ზის გარ­კვე­ვა".

- ზოგ­ჯერ უბ­რა­ლოდ, ცუდ ხა­სი­ათ­ზე ვიღ­ვი­ძებ და ასეთ დროს ვინ­მემ უგუ­ნე­ბო­ბის მი­ზე­ზი რომ მკი­თხოს, პა­სუხს ვერ გავ­ცემ. ყო­ველ­თვის ვცდი­ლობ, ცუდი ხა­სი­ა­თით სხვებს დის­კომ­ფორ­ტი არ შე­ვუქ­მნა.

- "კირჩხიბს შე­უძ­ლია ადა­მი­ა­ნე­ბის თა­ნაგ­რძნო­ბა, სა­ი­დუმ­ლოს შე­ნახ­ვა, მაგ­რამ არ უყ­ვარს სა­კუ­თა­რი გრძნო­ბე­ბის გა­მომ­ზე­უ­რე­ბა".

- სა­ი­დუმ­ლო მტერ­საც შე­მიძ­ლია, შე­ვუ­ნა­ხო. რაც შე­ე­ხე­ბა გრძნო­ბე­ბის გად­მო­ცე­მას, - ეს ძა­ლი­ან კარ­გად გა­მომ­დის შვი­ლებ­თან, მე­უღ­ლეს­თან, ოჯა­ხის სხვა წევ­რებ­თან, მე­გობ­რებ­თან. სა­ერ­თოდ, წე­რით უფრო მი­ად­ვილ­დე­ბა იმის გად­მო­ცე­მა, რა­საც ვგრძნობ, ვიდ­რე - ლა­პა­რა­კით.

- "ინ­ტუ­ი­ცი­ა­ზე დაყ­რდნო­ბით უფრო ხში­რად მოქ­მე­დებს, ვიდ­რე - გო­ნე­ბით".

- ასეა! ჩემი ინ­ტუ­ი­ცია თით­ქმის ყო­ველ­თვის მარ­თლდე­ბა.

- არ­ჩევ­ნებ­თან და­კავ­ში­რე­ბით შენი ინ­ტუ­ი­ცია რას "გე­უბ­ნე­ბა"?

- თა­ვის დრო­ზე, როცა კა­ხიმ მი­თხრა, რომ მას ფეხ­ბურ­თის­თვის თა­ვის და­ნე­ბე­ბა და პო­ლი­ტი­კა­ში წას­ვლა უნ­დო­და, და­ვე­თან­ხმე. მი­მაჩ­ნია, რომ სწო­რი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა მი­ი­ღო. ვიცი, რისი გა­კე­თე­ბა უნდა და ამი­ტო­მაც, მაქ­სი­მა­ლუ­რად შე­ვუ­წყვე ხელი. მის შე­საძ­ლებ­ლო­ბებ­ში დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი რომ არ ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, ვეც­დე­ბო­დი და ბევ­რს "ვი­მუ­შა­ვებ­დი" სა­ი­მი­სოდ, რომ ეს ნა­ბი­ჯი არ გა­და­ედ­გა.

- დღეს ამ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის შე­სა­ხებ თა­ვად რას ამ­ბობს?

- არ ნა­ნობს, რომ ეს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა მი­ი­ღო. რამ­დე­ნი­მე დღის წინ ერთ-ერთი ტე­ლე­ვი­ზი­ი­დან და­უ­რე­კეს და სთხო­ვეს, - იმ თა­მა­შე­ბის ფი­რე­ბი მოგ­ვე­ცით, რო­მელ­შიც მო­ნა­წი­ლე­ობ­დი­თო. კა­ხიმ ფი­რე­ბის შერ­ჩე­ვი­სას ის ვი­დე­ო­ე­ბი ნახა, სა­დაც ჩემ­პი­ონ­თა ლიგა მო­ი­გო. უყუ­რა იმ გა­მარ­ჯვე­ბას და თვალ­ზე ცრემ­ლი მო­ად­გა. ეს ბუ­ნებ­რი­ვია - რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა არ მო­გე­ნატ­როს საქ­მე, რო­მელ­საც წლე­ბის მან­ძილ­ზე აკე­თებ­დი, ძა­ლი­ან გიყ­ვარ­და და რო­მე­ლიც შენი ცხოვ­რე­ბის ნა­წი­ლი იყო?! კა­ხის ხალ­ხი უყ­ვარს და სი­ა­მოვ­ნებს, როცა ვინ­მეს ეხ­მა­რე­ბა, ეს კი პო­ლი­ტი­კა­ში მყო­ფი ადა­მი­ა­ნის­თვის აუ­ცი­ლე­ბე­ლი თვი­სე­ბაა.

- პო­ლი­ტი­კა­ში ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვი­ლი რომ არ მო­სუ­ლი­ყო, კახი ამ ნა­ბიჯს მა­ინც გა­დად­გამ­და?

- აუ­ცი­ლებ­ლად! უბ­რა­ლოდ, ეს პრო­ცე­სი ბა­ტო­ნი ბი­ძი­ნას გა­მო­ჩე­ნამ და­აჩ­ქა­რა.

- "თუ კე­თი­ლად ეპყრო­ბი­ან, მათი მარ­თვა ად­ვი­ლია, მაგ­რამ საკ­მა­რი­სია, რა­ი­მე აი­ძუ­ლო, ად­გი­ლი­დან არც კი და­იძ­ვრე­ბა".

- ტკბი­ლი სი­ტყვით ყვე­ლა­ფერს გა­მა­კე­თე­ბი­ნებ, მაგ­რამ იმა­საც გა­აჩ­ნია, რო­გორ ხა­სი­ათ­ზე ვარ.

- "ძა­ლი­ან მო­სიყ­ვა­რუ­ლე ნი­შა­ნია. შე­უძ­ლია ადა­მი­ა­ნე­ბი ბო­ლომ­დე შე­იყ­ვა­როს ან სას­ტი­კი მტე­რიც იყოს".

- ყვე­ლა ადა­მი­ან­თან ბო­ლომ­დე ვი­ხარ­ჯე­ბი, ყვე­ლას ამო­ვუდ­გე­ბი მხარ­ში, მაგ­რამ საკ­მა­რი­სია ვინ­მეს ისე­თი რა­ღაც შე­ე­შა­ლოს, რა­საც სა­კუ­თარ თავ­საც არ ვა­პა­ტი­ებ­დი, მერე ის ადა­მი­ა­ნი ჩემ გვერ­დით ვე­ღარ იქ­ნე­ბა. ბავ­შვო­ბა­ში ბევ­რმა გული ცუ­დად მატ­კი­ნა. ახლა ჩემ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის აღ­დგე­ნას ცდი­ლო­ბენ, მაგ­რამ მათ­თან მე­გობ­რო­ბის სურ­ვი­ლი ნაკ­ლე­ბად მაქვს.

- ბოლო რამ­დე­ნი­მე თვის მან­ძილ­ზე პო­ლი­ტი­კუ­რი ნიშ­ნით რო­მე­ლი­მე მე­გო­ბარს ხომ არ და­შო­რე­ბი­ხარ?

- არა. ახლო მე­გობ­რე­ბი ერთ აზ­რზე ვართ. თუმ­ცა, ჩემს შე­ხე­დუ­ლე­ბას რომც არ იზი­ა­რებ­დნენ, ამის­თვის არა­ვის დავ­კარ­გავ. მთა­ვა­რია, პი­როვ­ნუ­ლად არ ჩა­იჭ­რან.

- "თუ მას არას­წო­რად მო­ექ­ცე­ვი, არას­დროს გა­პა­ტი­ებს. ხში­რად შუ­რის­ძი­ე­ბა­ზე მი­დის, მაგ­რამ ამას იმ­დე­ნად ჩუ­მად აკე­თებს, ვე­რა­ვინ ხვდე­ბა".

- ას­ტრო­ლო­გებს ნა­წი­ლობ­რივ ვე­თან­ხმე­ბი. შუ­რის­ძი­ე­ბა­ზე რამ­დენ­ჯერ­მე წავ­სულ­ვარ და მიზ­ნის­თვი­საც მი­მიღ­წე­ვია.

- "რე­ა­ლუ­რად, კირჩხი­ბის ძა­ლი­ან ცოტა ადა­მი­ანს თუ ეს­მის".

- იმის გან­ცდა, რომ ადა­მი­ა­ნე­ბი ვერ მი­გე­ბენ, ნამ­დვი­ლად არ მაქვს.

- "უყ­ვარს ფუ­ლის შეგ­რო­ვე­ბა".

- მფლან­გვე­ლი არას­დროს ვყო­ფილ­ვარ. ბავ­შვო­ბი­დან ფულს ვაგ­რო­ვებ, მაგ­რამ ძუნ­წი არ ვარ. შე­მიძ­ლია დაგ­რო­ვი­ლი თან­ხა სხვას მივ­ცე და მერე არც მოვ­თხო­ვო.

- "კირჩხიბს თუ რამე სურს (საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნი­დან და­წყე­ბუ­ლი, უბ­რა­ლო საგ­ნამ­დე დამ­თავ­რე­ბუ­ლი), მთე­ლი ძა­ლით "ჩა­აფ­რინ­დე­ბა" და მას ხე­ლი­დან ვე­რა­ვინ გა­აგ­დე­ბი­ნებს".

- (იცი­ნის) რაც ჩე­მია, ჩემი უნდა იყოს! არც ნივ­თე­ბის გა­ნა­თხოვ­რე­ბა მიყ­ვარს. მე­სა­კუთ­რე ვარ.

- შეყ­ვა­რე­ბუ­ლო­ბის პე­რი­ოდ­ში კა­ხი­ზე ასე­თი "ჩაფ­რე­ნი­ლი" იყა­ვი?

- არა, ეს ქორ­წი­ლის მერე და­მე­მარ­თა - ანუ მა­შინ, როცა გა­ვი­თა­ვი­სე, რომ ის მარ­თლა ჩემი იყო. კა­ხიც მე­სა­კუთ­რეა.

- "პარტნი­ო­რის არ­ჩე­ვის დროს ის ბევრ თვი­სე­ბას დე­ტა­ლუ­რად აფა­სებს".

- მარ­თა­ლია. კახი ჩემ მი­მართ ყო­ველ­თვის ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნი იყო და დღე­საც ასეა. მას ბევ­რი კარ­გი თვი­სე­ბა აქვს.

- "უსა­ფუძ­ვლო ში­შე­ბი ახა­სი­ა­თებს".

- ახ­ლო­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის და­კარ­გვის მე­ში­ნია, სხვა - არაფ­რის.

- "მისი სახე სარ­კეა, რო­მელ­ზეც ში­ნა­გა­ნი გან­წყო­ბაა ასა­ხუ­ლი".

- ვინც კარ­გად მიც­ნობს, ად­ვი­ლად გა­მო­იც­ნობს, რო­გორ ხა­სი­ათ­ზე ვარ. ზოგ­ჯერ თა­ვის ხელ­ში აყ­ვა­ნა­საც ვცდი­ლობ, მაგ­რამ ესეც მე­ტყო­ბა. ემო­ცი­უ­რი ვარ.

- შორ­სმჭვრე­ტე­ლი ხარ?

- კი.

- რის­კი­ა­ნი?

- ვერ ვი­ტყვი, რომ რის­კზე ხში­რად მივ­დი­ვარ. მამა ბავ­შვო­ბი­დან­ვე მა­რი­გებ­და: სა­ნამ რა­მეს იტყვი ან გა­ა­კე­თებ, ათამ­დე და­ით­ვა­ლეო. ჰოდა, ყო­ველ­თვის ასე ვიქ­ცე­ვი. რის­კი ნაკ­ლე­ბად მი­ზი­დავს.

- გვე­ლის წელ­ში და­ბა­დე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი 5 ნიშ­ნად იყო­ფი­ან. პი­რა­დად შენ, "მი­წის გვე­ლის" კა­ტე­გო­რი­ას გა­ნე­კუთ­ვნე­ბი. ას­ტრო­ლო­გე­ბი სხვე­ბის­გან მშვი­დი ხა­სი­ა­თით გა­მო­გარ­ჩე­ვენ.

- მშვი­დი შვი­ლის გა­ჩე­ნის შემ­დეგ გავ­ხდი, მა­ნამ­დე მე­ტად მხი­ა­რუ­ლი და ხა­ლი­სი­ა­ნი ვი­ყა­ვი.

- "როცა საქ­მე სახ­ლის დე­კო­რა­ცი­ას ეხე­ბა, გვე­ლი არ­ჩე­ვანს მშვიდ ტო­ნებ­ზე აკე­თებს. ურ­ჩევ­ნია, ერთი ძვი­რად ღი­რე­ბუ­ლი ნივ­თი ჰქონ­დეს, ვიდ­რე 10 და უხა­რის­ხო".

- სახ­ლის და­ლა­გე­ბა, მორ­თვა, ინ­ტე­რი­ე­რის გა­ნახ­ლე­ბა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ე­ბის კე­თე­ბა­ში, სახ­ლის დაწკრი­ა­ლე­ბა­ში ტოლს არა­ვის და­ვუ­დებ; თუ ეს ფი­ზი­კუ­რად არ შე­მიძ­ლია ან სხვა საქ­მით ვარ და­კა­ვე­ბუ­ლი, დამ­ხმა­რე მომ­ყავს. თუმ­ცა, სახ­ლს უმე­ტე­სად მე ვა­ლა­გებ.

- "ძა­ლი­ან ცოტა მე­გო­ბა­რი ჰყავს, რად­გან ნაკ­ლე­ბად გახ­სნი­ლი ნა­ტუ­რაა".

- ძა­ლი­ან ბევ­რი ნაც­ნო­ბი და ახ­ლო­ბე­ლი მყავს, მაგ­რამ მხო­ლოდ 2-3 ადა­მი­ან­თან ვარ ბო­ლომ­დე გახ­სნი­ლი, მათ შო­რის - ერთ-ერთი დე­და­ჩე­მია.

- სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში შენს ფო­ტო­ებს ვათ­ვა­ლი­ე­რებ­დი და რო­გორც მივ­ხვდი, ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვი­ლის მე­უღ­ლეს­თან ახ­ლობ­ლობ. ქალ­ბა­ტონ ეკა­ზე რას გვე­ტყვი?

- ერ­თმა­ნეთს ბევ­რჯერ შევ­ხვედ­რი­ვართ. მე­გობ­რუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვაქვს. ის პა­ტა­რას­თან პა­ტა­რაა, დიდ­თან - დიდი. არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი დედა და კარ­გი მე­უღ­ლეა. ის არის ადა­მი­ა­ნი, ვის­გა­ნაც შე­იძ­ლე­ბა ბევ­რი რამ ის­წავ­ლო. მინ­და სულ ილა­პა­რა­კოს, მე კი ვუს­მი­ნო.

- ბერა შენი შვი­ლის - ლე­ვა­ნი­კოს ნათ­ლი­აა. კახი და ბერა ერ­თმა­ნეთს რო­გორ და­უ­მე­გობ­რდნენ?

- მათ ერ­თმა­ნე­თი მა­შინ გა­იც­ნეს, როცა ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვილ­მა გა­ა­კე­თა პირ­ვე­ლი გან­ცხა­დე­ბა პო­ლი­ტი­კა­ში მოს­ვლის შე­სა­ხებ. მერე ბე­რას ბუ­ბუ­კა მო­ვა­ნათ­ვლი­ნეთ და დავ­ნა­თე­სავ­დით კი­დეც. ბერა ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნი ნათ­ლი­აა, ბუ­ბუ­კა მას­ზე გიჟ­დე­ბა - მის სიმ­ღე­რებს გვარ­თვე­ვი­ნებს და უს­მენს. არა მგო­ნია, ღვიძლ ძმებს ბე­რა­ზე და კა­ხი­ზე უფრო მე­ტად უყ­ვარ­დეთ ერ­თმა­ნე­თი. ის კარ­გად აღ­ზრდი­ლი ადა­მი­ა­ნია.

- "სა­ზო­გა­დო­ე­ბას უჭირს გველ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა, რად­გან ის სა­ი­დუმ­ლო­ე­ბე­ბით მო­ცუ­ლი პი­როვ­ნე­ბაა".

- ტყუ­ი­ლია! სა­ი­დუმ­ლო­ე­ბე­ბით მო­ცუ­ლი ნამ­დვი­ლად არ ვარ.

- "მთვა­რი­ა­ნი იდუ­მა­ლი ღამე უყ­ვარს. მთვა­რის შუქი მის ცვა­ლე­ბად ხა­სი­ათს მშვე­ნივ­რად ერ­წყმის".

- მთვა­რი­ან ღა­მე­ში სე­ირ­ნო­ბა მიყ­ვარს და ამა­ზე არც კახი ამ­ბობს უარს.

- "ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში ხში­რად ეჭ­ვი­ა­ნი და ეგო­ის­ტი ხდე­ბა. პარტნი­ო­რის­გან შე­უძ­ლე­ბელ­საც კი ითხოვს".

- ყო­ფი­ლა შემ­თხვე­ვა კა­ხის­გან შე­უძ­ლე­ბე­ლი მო­მი­თხო­ვია, რა­ღაც უაზ­რო­ბა მით­ქვამს, მერე კი დავ­ფიქ­რე­ბულ­ვარ და ჩემს ნათ­ქვამ­ზე გამ­ცი­ნე­ბია. კი­დევ კარ­გი, კა­ხის ჩემი ეს­მის.

- "და­სა­ხულ მი­ზანს პირ­და­პირ არას­დროს მი­უ­ახ­ლოვ­დე­ბა, მის გარ­შე­მო იტ­რი­ა­ლებს და ისეთ სა­ხეს მი­ი­ღებს, თით­ქოს სულ სხვა საქ­მით არის გარ­თუ­ლი..."

- ეს თვი­სე­ბაც მაქვს. ასე ძი­რი­თა­დად მა­შინ ხდე­ბა, როცა არ მინ­და, სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ყუ­რა­დღე­ბა მი­ვიქ­ციო.

- სენ­ტი­მენ­ტა­ლუ­რი ხარ?

- კი. შე­იძ­ლე­ბა ფილმში ვნა­ხო, რო­გორ სჯი­ან ძაღლს და ამა­ზე ვი­ტი­რო.

- "გუ­ლის სწო­რის­თვის ყო­ველ­გვარ მსხვერ­პლს გა­ი­ღებს".

- კა­ხის გამო ყვე­ლა­ზე ძვირ­ფა­სი რამ დავ­თმე, რაც იმ დრო­ის­თვის მქონ­და - ეს იყო ჩემი კა­რი­ე­რა, რო­მელ­ზეც 5 წლის ასა­კი­დან ვოც­ნე­ბობ­დი. მიზ­ნის­თვის რომ მი­მეღ­წია, ბევ­რი ვიშ­რო­მე. ჩემი თა­ო­ბის გო­გო­ნებ­მა კარ­გად იცი­ან, რომ თბი­ლის­ში არც ერთ კას­ტინგზე არ მირ­ჩევ­დნენ, ყვე­ლას­გან და­წუ­ნე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ დე­დამ შთა­მა­გო­ნა, რომ შე­მეძ­ლო წარ­მა­ტე­ბუ­ლი მო­დე­ლი გავმხდა­რი­ყა­ვი და ვარ­ჯი­ში და­ვი­წყე. ბევ­რი დამ­ცი­ნო­და, - პა­რიზ­ში რომ წახ­ვალ, წინ და­ჯე­ქი და უფრო მალე ჩახ­ვა­ლო. მარ­თლა წინ დავ­ჯე­ქი, ჩა­ვე­დი და და­უ­ღა­ლავ­მა შრო­მამ შე­დე­გი გა­მო­ი­ღო. თუმ­ცა, მერე ეს ყვე­ლა­ფე­რი დავ­თმე.

- ასე­თი მსხვერ­პლის გა­ღე­ბა კა­ხიმ გთხო­ვა?

- არა, ეს სი­ტუ­ა­ცი­ამ მო­ი­თხო­ვა, მერე კი მეც მო­ვეშ­ვი, მუ­შა­ო­ბა აღარ მო­ვინ­დო­მე... არა­ფერს ვნა­ნობ.

- იმ შემ­თხვე­ვა­ში, თუ კახი პარ­ლა­მენ­ტა­რი გახ­დე­ბა, ხომ არ აპი­რებ სა­კუ­თა­რი ძა­ლე­ბი მო­დის გარ­და, სხვა სფე­რო­ში, თუნ­დაც - საქ­ველ­მოქ­მე­დო საქ­მი­ა­ნო­ბა­შიც მო­სინ­ჯო?

- მე­უღ­ლეს გვერ­დით მაქ­სი­მა­ლუ­რად და­ვუდ­გე­ბი... ძა­ლი­ან გან­ვიც­დი მზრუნ­ვე­ლო­ბა მოკ­ლე­ბულ ბავ­შვთა მდგო­მა­რე­ო­ბას. ეს პა­ტა­რე­ბი ჩი­ნოვ­ნი­კებს მხო­ლოდ ახალ წელს ან შო­ბას ახ­სენ­დე­ბათ და მა­ში­ნაც, მათ­თან სტუმ­რო­ბას სა­კუ­თა­რი პი­ა­რის­თვის იყე­ნე­ბენ. უნდა შე­იქ­მნას ორ­გა­ნი­ზა­ცია, რო­მე­ლიც მათ გან­რიგს გა­წერს - ეს იქ­ნე­ბა ექ­სკურ­სი­ა­ზე წას­ვლა, კულ­ტუ­რულ ღო­ნის­ძი­ე­ბებ­ზე დას­წრე­ბა და ა.შ. ამ პა­ტა­რებ­მა უნდა მი­ი­ღონ გა­ნათ­ლე­ბა და უნდა ჰქონ­დეთ იმის გან­ცდა, რომ 18 წლის შემ­დეგ სა­კუ­თარ მო­მა­ვალს თა­ვად უზ­რუნ­ველ­ყო­ფენ. ძა­ლას და ენერ­გი­ას არ და­ვი­შუ­რებ იმის­თვის, რომ ეს ჩა­ნა­ფიქ­რი გან­ვა­ხორ­ცი­ე­ლო. ერთი ადა­მი­ა­ნის ცხოვ­რე­ბის გა­ლა­მა­ზე­ბას მა­ინც თუ შევ­ძლებ, ბედ­ნი­ე­რი ვიქ­ნე­ბი. სა­ინ­ტე­რე­სოა, ახლა ის ბავ­შვე­ბი რა­ტომ არა­ვის ახ­სოვს?

- ალ­ბათ იმი­ტომ, რომ ისი­ნი არას­რულ­წლოვ­ნე­ბი არი­ან და ხმის მი­ცე­მის უფ­ლე­ბა არა აქვთ. შენს ამ ჩა­ნა­ფიქრზე კა­ხის­თან გი­ლა­პა­რა­კია?

- არა, ამა­ზე კა­ხის­თან ჯერ არ მი­ლა­პა­რა­კია. ჩემი ჩა­ნა­ფიქ­რი პირ­ვე­ლად თქვენ გა­გან­დეთ.

თა­მუ­ნა კვი­ნი­კა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)