ცნო­ბი­ლი ქარ­თვე­ლი პი­ა­ნის­ტი ელი­სო ბოლ­ქვა­ძე დიდი ხა­ნია, სა­ერ­თა­შო­რი­სო საქ­ველ­მოქ­მე­დო პრო­ექ­ტშია ჩარ­თუ­ლი, რომ­ლის სა­შუ­ა­ლე­ბი­თაც ბევრ ნი­ჭი­ერ მუ­სი­კოსს დახ­მა­რე­ბია, თუმ­ცა მო­მა­ვა­ლი წლის მარ­ტი­დან ოფი­ცი­ა­ლუ­რად და­ი­წყებს ფუნ­ქცი­ო­ნი­რე­ბას თა­ვად პი­ა­ნის­ტი ქალ­ბა­ტო­ნის ფონ­დი "ლირა", რო­მე­ლიც მხო­ლოდ სა­ქარ­თვე­ლო­ში აღ­მო­ა­ჩენს ნი­ჭი­ერ მუ­სი­კო­სებს და მათ ყო­ველ­მხრივ გან­ვი­თა­რე­ბას, გა­ნათ­ლე­ბას შე­უ­წყობს ხელს.

ქალ­ბა­ტონ ელი­სოს ამ თე­მა­ზე ინ­ტერ­ვი­უს­თვის შევ­ხვდით და მის ცხოვ­რე­ბა­საც გა­და­ვავ­ლეთ თვა­ლი. და­ვინ­ტე­რეს­დით, ვინ­მე თუ დახ­მა­რე­ბია თა­ვის კა­რი­ე­რა­ში ისე, რო­გორც ახლა თა­ვად ეხ­მა­რე­ბა უამ­რავ მუ­სი­კოსს გზის გაკ­ვალ­ვა­ში...

- უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი შემ­ხვედ­რია, რო­მელ­საც დახ­მა­რე­ბის ხელი გა­მო­უწ­ვდია ჩემ­თვის. შე­უძ­ლე­ბე­ლია იცხოვ­რო ისე, რომ არა­ვის და­ეხ­მა­რო. მქო­ნია შემ­თხვე­ვა, გა­მი­კე­თე­ბია სი­კე­თე, თუმ­ცა ცუ­დად დამ­ბრუ­ნე­ბია. ასეც ხდე­ბა, თუმ­ცა ერ­თმა მა­მა­ომ მი­თხრა ჭკვი­ა­ნუ­რი რამ - ამას იმის­თვის არ აკე­თებ, რომ უკან და­გიბ­რუნ­დეს, უბ­რა­ლოდ, აკე­თებ იმი­ტომ, რომ თა­ვად გინ­და. ეს ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი მო­რა­ლია. რა­ღა­ცებს თუ არ გა­და­ა­ბი­ჯე და ზე­მოთ არ და­დე­ქი, დიდი საქ­მე­ე­ბის კე­თე­ბა შე­უძ­ლე­ბე­ლია. მე არა­ნორ­მა­ლუ­რი ცხოვ­რე­ბის რე­ჟი­მი მაქვს და ეს მსი­ა­მოვ­ნებს. პი­ა­ნის­ტი ქალი ძა­ლი­ან რთუ­ლი სო­ცი­ა­ლუ­რი ფე­ნო­მე­ნია. მა­მა­კა­ცი რომ სწი­რავს თავს ქა­ლის­თვის, ეს იშ­ვი­ა­თი შემ­თხვე­ვაა... ყვე­ლა­ფე­რი, ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი, ოჯა­ხის აწყო­ბა ძა­ლი­ან ძნე­ლია. რო­ი­ა­ლი არის ისე­თი ინ­სტრუ­მენ­ტი, რო­მელ­საც დიდი ყუ­რა­დღე­ბა სჭირ­დე­ბა, დო­მი­ნან­ტია და მის ირ­გვლივ ტრი­ა­ლებს ბევ­რი რამ. ამას არა­ვინ გა­ძა­ლებს, ეს მხო­ლოდ და მხო­ლოდ მო­წო­დე­ბაა. სხვა­ნა­ი­რად არ არ­სე­ბობს. არ ვნა­ნობ არც ერთ წუთს და ასე­თი­ვე ცხოვ­რე­ბას გა­ვივ­ლი­დი, თა­ვი­დან რომ და­მე­წყო. მი­უ­ხე­და­ვად თავ­გან­წირ­ვი­სა, ემო­ცი­უ­რი ფო­ნე­ბი­სა, რაც ცხოვ­რე­ბა­ში გა­მო­მივ­ლია, მა­ინც ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი ვარ ჩემი პრო­ფე­სი­უ­ლი არ­ჩე­ვა­ნით.

- და ეძებთ პა­ტა­რებს, რომ­ლებ­საც დიდი ნიჭი აქვთ.

- 5-დან 16 წლამ­დე გო­გო­ნებ­სა და ბი­ჭებს. ახლა იქ­მნე­ბა ჩემი ფონ­დის სტრუქ­ტუ­რა. სა­ერ­თა­შო­რი­სო ფონ­დი 12 წე­ლია არ­სე­ბობს და ამ იდე­ის ერთ-ერთი პირ­ვე­ლი წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი ვარ, რო­დე­საც ნი­ჭი­ე­რი ადა­მი­ა­ნე­ბის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბის პრო­ცეს­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბენ და არა მხო­ლოდ აფი­ნან­სე­ბენ. წლე­ბის წინ იდე­ა­ლურ სამ­ყა­რო­ში მოვ­ხვდი. 1998 წელს სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩა­მო­ვი­და მი­შელ სონი, არა­ორ­დი­ნა­რუ­ლი პი­როვ­ნე­ბა, მუ­სი­კო­სი, პი­ა­ნის­ტი და პე­და­გო­გი და მო­უს­მი­ნა ბავ­შვებს, მა­შინ არ იყო არც შუქი, არც წყა­ლი. პირ­ვე­ლი, ვინც სა­ქარ­თვე­ლო­დან წა­ვიყ­ვა­ნეთ, იყო ხა­ტია ბუ­ნი­ა­თიშ­ვი­ლი და მისი და. ხა­ტია 12 წლის გახ­ლდათ. ისეთ გა­რე­მო­ში იზ­რდე­ბო­და და თვე­ო­ბით ისე­თი პე­და­გო­გე­ბი ამე­ცა­დი­ნებ­დნენ, რო­გო­რებ­ზეც ბევ­რს უოც­ნე­ბია. თა­მარ ბე­რა­ია, ანა ყი­ფი­ა­ნი, თედო დი­ა­კო­ნი­ძე, ილია ლომ­თა­თი­ძე და ბარ­ბა­რე თა­თა­რა­ძე, ეს ახალ­გაზ­რდე­ბი წარ­მა­ტე­ბულ გა­რე­მო­ში არი­ან. ისი­ნი ძა­ლი­ან ბევ­რს მე­ცა­დი­ნე­ო­ბენ, პო­ტენ­ცი­ა­ლის გა­მოვ­ლე­ნის­თვის დიდი ას­პა­რე­ზი გა­უჩ­ნდათ.

- ვიცი, რომ რე­გი­ო­ნებ­ში და­დი­ხართ. რო­გორ ხვდე­ბით, ნამ­დვილ ნი­ჭთან გაქვთ თუ არა საქ­მე?

- მა­ინ­ტე­რე­სებს, რო­გო­რი პო­ტენ­ცი­ა­ლი აქვთ. ვგრძნობ მათ მუ­სი­კა­ლუ­რო­ბას. არ მა­ინ­ტე­რე­სებს, იმ­წუ­თას რო­გორ უკ­რა­ვენ და რო­გო­რი მომ­ზა­დე­ბუ­ლე­ბი არი­ან მოს­მე­ნის­თვის. შე­მიძ­ლია, და­ვი­ჭი­რო მათი წარ­მო­სახ­ვის უნა­რი, თუმ­ცა რა არის იმ­წუ­თას, ერ­თია და რო­გორ გან­ვი­თარ­დე­ბა, მე­ო­რეა. დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს, ოჯახს, გა­რე­მოს, რა ღი­რე­ბუ­ლე­ბე­ბით იზ­რდე­ბი­ან და მე ვმო­ნა­წი­ლე­ობ მათი აღ­ზრდის პრო­ცეს­ში. "ს.ო.ს ტა­ლან­ტე­ბის" ფონ­დი სხვა­დას­ხვა ეროვ­ნე­ბის ბავ­შვებ­ზე არის ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი, "ლირა" კი ქარ­თველ ბავ­შვებ­ზე იქ­ნე­ბა ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი. აქ გა­ერ­თი­ან­დე­ბა მხო­ლოდ 3-4 ახალ­გაზ­რდა, რომ­ლებ­ზეც ჩემს ენერ­გი­ას ბო­ლომ­დე დავ­ხარ­ჯავ. მინ­და, ისი­ნი სა­ზღვრებს გა­რეთ სას­წავ­ლებ­ლად გავ­გზავ­ნო. ალ­ბათ, შე­მე­კი­თხე­ბით სპონ­სო­რებ­ზე, შე­მიძ­ლია თა­ვად და­ვუკ­რა კონ­ცერ­ტე­ბი და ფონდში ფული შე­მო­ვი­ტა­ნო, ვფიქ­რობ, ხალ­ხი თან­და­თან და­ინ­ტე­რეს­დე­ბა. მა­ნ­ჰე­ტე­ნის სკო­ლას უკვე და­ვე­ლა­პა­რა­კე და მი­თხრეს, თუკი ძლი­ე­რი ბავ­შვე­ბი გე­ყო­ლე­ბათ, ჩვენ თვი­თონ მივ­ხე­დავ­თო. აქ დიდ თან­ხებ­ზე არ არის ლა­პა­რა­კი. რო­დე­საც ძა­ლი­ან გა­მორ­ჩე­უ­ლი ხარ და პო­ტენ­ცი­ალს ხე­და­ვენ, ამე­რი­კა­ში, ბელ­გი­ა­სა თუ სხვა ქვეყ­ნებ­ში თა­ვად გეხ­მა­რე­ბი­ან. უბ­რა­ლოდ, ამას უნდა ორ­გა­ნი­ზე­ბა. არა მგო­ნია, ამ მხრივ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ბევ­რი კონ­კუ­რენ­ტი მყავ­დეს. თუკი იქ­ნე­ბა სხვა ამ­გვა­რი ფონ­დი, ამას მხო­ლოდ მი­ვე­სალ­მე­ბი, რად­გან რაც მეტი ბავ­შვი წავა უცხო­ეთ­ში თა­ვი­სი ნი­ჭის გა­სა­ვი­თა­რებ­ლად, მით უკე­თე­სი იქ­ნე­ბა ჩვე­ნი ქვეყ­ნის­თვის.

ფონ­დი გა­აქ­ტი­ურ­დე­ბა მარ­ტი­დან, მას შემ­დეგ უკვე ყვე­ლას ეცო­დი­ნე­ბა, რა ფონ­დია ეს. სა­ქარ­თვე­ლო­ში მუდ­მი­ვად მთხო­ვენ, მო­ვის­მი­ნო ბავ­შვე­ბი. ამი­ტო­მაც გა­მიჩ­ნდა ამ ფონ­დის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბის იდეა. მათი მოს­მე­ნა ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სოა.

- რად­გან გინ­დათ, რომ ნი­ჭი­ერ ადა­მი­ა­ნებს ხელი შე­უ­წყოთ, ე.ი. მი­უ­ხე­და­ვად ბევ­რი სირ­თუ­ლი­სა, თქვე­ნი პრო­ფე­სია მა­ინც სა­სურ­ვე­ლად მი­გაჩ­ნი­ათ.

- ჩემი პრო­ფე­სია ჩემი ცხოვ­რე­ბის ნა­წი­ლია. ამით ვიკ­ვე­ბე­ბი. სულ მე­კი­თხე­ბი­ან, რა­ტომ ვხარ­ჯავ ამ­დენ ენერ­გი­ას ქველ­მოქ­მე­დე­ბა­ში. სა­ზღვარ­გა­რეთ ტა­ლან­ტე­ბის ფონ­დი ვი­თარ­დე­ბა, უდი­დეს ტე­ლე­არ­ხებს აინ­ტე­რე­სებთ ეს ფე­ნო­მე­ნი. ამას წი­ნათ ფრან­გულ­მა არ­ხმა მთხო­ვა, ქარ­თვე­ლი ბავ­შვი გა­მეგ­ზავ­ნა მათ­თვის, რო­მე­ლიც ფრან­გუ­ლად ილა­პა­რა­კებ­და, ბარ­ბა­რე და ილია ენის ბა­რი­ე­რის გამო ვერ გავ­გზავ­ნე. ამ ტე­ლე­არხს აქვს გა­და­ცე­მა, რო­მე­ლიც ნი­ჭი­ერ ადა­მი­ა­ნებს აშუ­ქებს, სო­ცი­ა­ლუ­რი ფე­ნო­მე­ნის დო­ნე­ზე. ჩვენ­თან ცხოვ­რე­ბის დონე არ არის იმ­დე­ნად მა­ღა­ლი, რომ ამ­გვარ რა­მე­ებს ექ­ცე­ო­დეს ყუ­რა­დღე­ბა, მაგ­რამ შემ­დეგ­ში აუ­ცი­ლებ­ლად გაჩ­ნდე­ბა ეს ინ­ტე­რე­სი.

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში კლა­სი­კუ­რი მუ­სი­კის წინ წა­მო­სა­წე­ვად რა­ი­მე გეგ­მა ხომ არ გაქვთ, გარ­და თქვე­ნი ფონ­დის მუ­შა­ო­ბი­სა?

- რო­დე­საც და­ვი­ჯე­რე, რომ მო­მა­ვა­ლი სა­ქარ­თვე­ლო არ­სე­ბობ­და, უშუ­ქო­ბა და უგა­ზო­ბა წარ­სულს ჩაჰ­ბარ­და, ვი­ფიქ­რე, რომ შე­იძ­ლე­ბო­და, და­ნარ­ჩენ მსოფ­ლი­ოს ჩვე­ნი ქვე­ყა­ნა ბევ­რი რა­მით, მათ შო­რის კულ­ტუ­რი­თაც გა­ეც­ნო. წლე­ბია, სა­ზღვარ­გა­რეთ ვცხოვ­რობ და იქი­დან ასე ვუ­ყუ­რებ ამ სა­კითხს. მგო­ნია, რომ აქ ადა­მი­ა­ნებს ეს­მით ამის მნიშ­ვნე­ლო­ბა. უცხო­ე­ლებ­თან ერ­თად ბევ­რი პრო­ექ­ტის გა­კე­თე­ბა მინ­და. ევ­რო­პა­ში ინ­ტეგ­რა­ცია არ არის მომ­ხდა­რი. ევ­რო­პის­თვის სა­ქარ­თვე­ლო სა­ინ­ტე­რე­სოა. ამა­ზე ყვე­ლამ უნდა იფიქ­როს და თა­ვი­სი წვლი­ლი შე­ი­ტა­ნოს. აუ­ცი­ლე­ბე­ლია, უცხო­ე­ლე­ბის მო­ზიდ­ვა­ზე ვი­ფიქ­როთ.

- კლა­სი­კუ­რი მუ­სი­კის აღ­ქმას გარ­კვე­უ­ლი ინ­ტე­ლექ­ტი სჭირ­დე­ბა. ეს არ არის პო­პ­კულ­ტუ­რა, რო­მე­ლიც ად­ვი­ლად მკვიდ­რდე­ბა ცნო­ბი­ე­რე­ბა­ში.

- რა თქმა უნდა, მაგ­რამ ეს მხო­ლოდ სა­ქარ­თვე­ლოს არ ეხე­ბა. ამი­ტო­მაც არ­სე­ბო­ბენ ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლებ­საც შეს­წევთ უნა­რი, იბ­რძო­ლონ, რათა კლა­სი­კუ­რი მუ­სი­კის ნიშა და ელი­ტუ­რი მუ­სი­კა­ლუ­რი აზ­როვ­ნე­ბა არ და­ი­კარ­გოს. კლა­სი­კურ მუ­სი­კას, მა­ღალ ჯაზს ყო­ველ­თვის სჭირ­დე­ბა დაც­ვა. დღეს სა­ხელ­მწი­ფოს­გან ძა­ლი­ან დიდი ხელ­შე­წყო­ბა მაქვს. ყვე­ლა პრო­ექ­ტზე, რაც წარ­ვად­გი­ნე, მწვა­ნე შუქი მაქვს ან­თე­ბუ­ლი. ამას წი­ნათ "მეცო" ჩა­მო­ვიყ­ვა­ნე, ახ­ლა­ხან ფეს­ტი­ვა­ლის იდე­აც გაგ­ვიჩ­ნდა, რო­მე­ლიც ბა­თუმ­ში ჩა­ტარ­და. მინ­და, ამან სხვა რე­გი­ო­ნებ­შიც გა­და­ი­ნაც­ვლოს. სა­ქარ­თვე­ლო ახა­ლი ქვე­ყა­ნაა, უცხო­ე­ლე­ბის­თვის სა­ინ­ტე­რე­სო უნდა გახ­დეს აქ ჩა­მოს­ვლა, ფეს­ტი­ვალ­ზე დას­წრე­ბა, რა­ღაც ახ­ლის მოს­მე­ნა. აქ ისე­თი პრო­ექ­ტე­ბია სა­ჭი­რო, რომ­ლებ­საც სა­ზღვარ­გა­რეთ ვე­რა­ვინ მო­ის­მენს. ამ ხალ­ხს ვიწ­ვევ ქარ­თუ­ლი მუ­სი­კის მო­სას­მე­ნა­დაც. ჩვენ რომ გე­ნი­ა­ლუ­რი ფოლკ­ლო­რი გვაქვს, ეს ასე თუ ისე იცი­ან უცხო­ე­ლებ­მა, მაგ­რამ არ იცი­ან, რო­გო­რი შე­იძ­ლე­ბა გა­მო­ვი­დეს ქარ­თუ­ლი ფოლკ­ლო­რი, ცეკ­ვა ახალ დად­გმა­ში, სო­ლის­ტებ­თან ერ­თად.

- ძა­ლი­ან ბევრ ხე­ლო­ვანს შევ­ხვედ­რი­ვარ, მაგ­რამ თქვენ, მათ მსგავ­სად, არ "დაფ­რი­ნავთ" და ძა­ლი­ან პრაქ­ტი­კუ­ლად აზ­როვ­ნებთ.

- მე რე­ა­ლუ­რი ადა­მი­ა­ნი ვარ. არ არის ის სა­უ­კუ­ნე, როცა მხო­ლოდ უნდა "იფ­რი­ნო" და 8 სა­ა­თი იმე­ცა­დი­ნო. სა­ზო­გა­დო­ებ­რივ ცხოვ­რე­ბა­ში ვარ ჩაბ­მუ­ლი, რაც ცხოვ­რე­ბამ მო­ი­ტა­ნა და მე არ მო­მი­თხო­ვია. რო­ი­ა­ლის გარ­და სხვა რა­ღა­ცე­ბიც მა­ინ­ტე­რე­სებს. ვხე­დავ იქა­ურ პი­ა­ნის­ტებ­სა და მუ­სი­კო­სებს, რომ­ლე­ბიც ძა­ლი­ან აქ­ტი­უ­რე­ბი არი­ან. დღეს ამ სფე­რო­ში ძა­ლი­ან დიდი კონ­კუ­რენ­ცი­აა. ყვე­ლამ ყვე­ლა­ფე­რი 200-ჯერ ნახა. სა­ჭი­როა, გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი იმი­ჯი შე­იქ­მნა. თა­ვა­დაც უნდა გქონ­დეს კრე­ა­ტი­უ­ლო­ბა, უნდა გქონ­დეს უნა­რი, სა­ზო­გა­დო­ე­ბას სა­კუ­თა­რი თავი წა­რუდ­გი­ნო, რო­გორც არა მხო­ლოდ პი­ა­ნის­ტმა.

- კონ­კუ­რენ­ცია ახ­სე­ნეთ, არის თქვენს სფე­რო­ში ინ­ტრი­გე­ბი?

- რა­საკ­ვირ­ვე­ლია. არის უდი­დე­სი კონ­კუ­რენ­ცია და ინ­ტრი­გე­ბიც, მაგ­რამ ძლი­ე­რი უნდა იყო. სა­ერ­თოდ, ამ ქვე­ყა­ნა­ზე სუს­ტი ადა­მი­ა­ნე­ბის ად­გი­ლი არც არის (იღი­მის). ყვე­ლას უნდა ჰქონ­დეს თა­ვი­სი გზა და ნიშა. დღე­ვან­დელ დრო­ში ძვე­ლი პი­ა­ნის­ტე­ბი ალ­ბათ ვერ იარ­სე­ბებ­დნენ. დღეს სხვა სამ­ყა­როა.

- გარ­და მუ­სი­კი­სა, სხვა გა­ტა­ცე­ბა თუ გაქვთ?

- მუდ­მი­ვად მი­ვის­წრაფ­ვი მრა­ვალ­ფე­როვ­ნე­ბის­კენ, რომ ცხოვ­რე­ბა სა­ინ­ტე­რე­სო გახ­დეს. მიყ­ვარს ფილ­მე­ბის ყუ­რე­ბა, ვი­ზუ­ალ­ზე მაქვს გა­და­ტა­ნი­ლი ყუ­რა­დღე­ბა. ამ ბოლო დროს ვფიქ­რობ კლი­პებ­ზე, ვი­დე­ო­ებ­ზე ჩემს შე­მოქ­მე­დე­ბით ცხოვ­რე­ბას­თან კავ­შირ­ში. ვუ­ყუ­რებ ბევრ რა­მეს. ვა­და­რებ ძველ და ახალ ფილ­მებს და ვგიჟ­დე­ბი, ხუთ წე­ლი­წად­ში რამ­ხე­ლა რე­ვო­ლუ­ცია მოხ­და. და­ვინ­ტე­რეს­დი ფო­ტო­შო­პით, გრა­ფი­კით, რის­კე­ნაც დიდი მიდ­რე­კი­ლე­ბა მაქვს. პი­ა­ნის­ტი რომ არ ვიყო, ამ პრო­ფე­სი­ას ავირ­ჩევ­დი, სამი დე მა­ინ­ტე­რე­სებს. ვგიჟ­დე­ბი, ისე მომ­წონს ეს ყვე­ლა­ფე­რი.

- საფ­რან­გეთ­ში ცხოვ­რობთ. რამ­დე­ნია თქვენ­ში პა­რი­ზუ­ლი და რამ­დე­ნი თბი­ლი­სუ­რი?

- სიღ­რმე­ში ქარ­თვე­ლი ვარ. რამ­დე­ნი­მე ენა­ზე ვლა­პა­რა­კობ და ცნო­ბი­ლია, რომ ასეთ შემ­თხვე­ვა­ში რამ­დე­ნი­მე ადა­მი­ა­ნი ხარ. მხო­ლოდ ქარ­თვე­ლი არ ვარ, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, არც ფრან­გი. ფრან­გებს, სა­ერ­თოდ, ბევ­რი მი­ნუ­სი აქვთ და სულ არ მინ­და, ფრან­გი ვიყო. მაქვს შეთ­ვი­სე­ბუ­ლი ბევ­რი კულ­ტუ­რა, რუ­სუ­ლიც, ავ­სტრი­უ­ლიც, ავ­სტრი­ა­ში ვცხოვ­რობ­დი გარ­კვე­უ­ლი პე­რი­ო­დი. საფ­რან­გე­თის­თვის იმ­დე­ნი პრო­ექ­ტის გა­კე­თე­ბა არ მინ­დე­ბა, რამ­დე­ნიც სა­ქარ­თვე­ლოს­თვის. თავს თა­ვი­სუ­ფალ მო­ქა­ლა­ქედ მი­ვიჩ­ნევ, მაგ­რამ ჩემ­ში ბევ­რია ქარ­თუ­ლი, თუმ­ცა ევ­რო­პუ­ლი თვი­სე­ბე­ბიც მაქვს - მა­გა­ლი­თად, მა­ღი­ზი­ა­ნებს, თუკი არ და­მი­რე­კა­ვენ და პირ­და­პირ მოვ­ლენ სტუმ­რად, მა­ღი­ზი­ა­ნებს, როცა წი­ნას­წარ არ ვიცი, რას ვა­კე­თებ და ყვე­ლა­ფე­რი 5-6 თვით ადრე არ არის ორ­გა­ნი­ზე­ბუ­ლი, მა­ღი­ზი­ა­ნებს ქარ­თუ­ლი არაპრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზ­მი. ვგიჟ­დე­ბი, თუკი რა­ღა­ცას ბოლო მო­მენ­ტში მე­უბ­ნე­ბი­ან. სა­შინ­ლად ფეთ­ქე­ბა­დი ვარ, თუ მე მაქ­სი­მუმს ვდებ და მე­ო­რე მხრი­დან უპა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას ვხე­დავ, გო­ნე­ბა მე­კე­ტე­ბა. ვცდი­ლობ, არ ვიყო ძა­ლი­ან მომ­თხოვ­ნი, მაგ­რამ მა­ინც ასე­თი ვარ. ზოგი მე­უბ­ნე­ბა, ძა­ლი­ან მენ­ტო­რუ­ლი ხარო. თუკი ტო­ლე­რან­ტუ­ლი ვარ, ზოგ­ჯერ ვერ ვა­გე­ბი­ნებ ადა­მი­ანს, რა მინ­და. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ასე ვარ, საფ­რან­გეთ­ში კი ტო­ლე­რან­ტო­ბის გა­რე­შე ადა­მი­ა­ნებ­თან ვერ იურ­თი­ერ­თებ. ქარ­თველ­თან თუ დიქ­ტა­ტო­რუ­ლი ტონი არ შე­ა­პა­რე ლა­პა­რაკ­ში, ვე­რა­ფერს გახ­დე­ბი. ვცდი­ლობ, ისეთ ადა­მი­ა­ნებ­თან მქონ­დეს ურ­თი­ერ­თო­ბა, რომ ასე­თი ლა­პა­რა­კი არ დამ­ჭირ­დეს. დიდ საქ­მე­ებს მხო­ლოდ ასეთ ადა­მი­ა­ნებ­თან ერ­თად ვა­კე­თებ. ჩემი ფონ­დის დი­რექ­ტორს, ავთო ტუ­ღუშს, ნა­ხე­ვა­რი სი­ტყვით ეს­მის ჩემი.

- პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ზეც გკი­თხავთ. ალ­ბათ თქვე­ნი სიძ­ლი­ე­რე არ მოს­წო­ნე­ბია ბევრ მა­მა­კაცს.

- რა თქმა უნდა. მა­მა­კაცს რომ ეს მო­ე­წო­ნოს, ჩემ­ზე ძლი­ე­რი უნდა იყოს, მე კი ასე­თი იშ­ვი­ა­თად შემ­ხვედ­რია. წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ძა­ლი­ან ბევ­რი თვი­სე­ბა შე­ვი­ძი­ნე, სუს­ტი და ად­ვი­ლი გა­საძ­ლე­ბი ქალი არ ვარ, მომ­თხოვ­ნი ვარ, სა­კუ­თარ თავ­ზე ვარ გა­დარ­თუ­ლი, კა­ცე­ბი ძი­რი­თა­დად მე­უბ­ნე­ბი­ან, ეგო­ის­ტი ხარო (იცი­ნის). არ მაქვს დრო, მე­გობ­რებ­თან ყა­ვის სმა­ში რომ დავ­ხარ­ჯო. არც მი­ვიჩ­ნევ, რომ ეს აუ­ცი­ლე­ბე­ლია. 30 წლის წინ რომ ჩემი მე­გო­ბა­რი იყო, იმას შე­საძ­ლოა, ჩემი მსგავ­სი ინ­ტე­რე­სე­ბი არ ჰქონ­დეს ცხოვ­რე­ბა­ში. მა­მა­კა­ცებ­თან მი­მარ­თე­ბი­თაც იგი­ვეა. კაცს სჭირ­დე­ბა, რომ ქალი გვერ­დით იგ­რძნოს. თუკი თან­მხვედ­რი ინ­ტე­რე­სე­ბი არ არ­სე­ბობს, ურ­თი­ერ­თო­ბა ძნელ­დე­ბა.

- არ შეგ­ხვედ­რი­ათ თქვენ­ზე ძლი­ე­რი მა­მა­კა­ცი?

- ორ­ჯერ შემ­ხვედ­რია, მაგ­რამ ეს იმას არ ნიშ­ნავ­და, რომ ერ­თად უნდა გვე­ცხოვ­რა. აქ კი­დევ ბევ­რი სირ­თუ­ლეა, როცა ერ­თად ცხოვ­რე­ბა არ გა­მო­დის. ორ­ჯერ რომ შევ­ხვდი ძლი­ერ კაცს, ეს ბევ­რია (იღი­მის). მერე კი უკვე გი­ჭირს არ­ჩე­ვა­ნი, მერე სუსტ კაცს აღარ სცემ პა­ტივს და არც შე­გიძ­ლია გიყ­ვარ­დეს.

- ამ ორმა ადა­მი­ან­მა არ­ჩე­ვა­ნის წი­ნა­შე და­გა­ყე­ნათ?

- მა­მა­კა­ცი მა­ინც ცდი­ლობს ქა­ლის და­მო­ნე­ბას. არ გა­ვა­კე­თე ის, რაც იდე­ა­ლი იქ­ნე­ბო­და ამ ორი ადა­მი­ა­ნის­თვის.

- პი­რა­დულ­ში არა­ფერს ნა­ნობთ?

- სა­ერ­თოდ, არა­ფე­რი უნდა ინა­ნო. თუკი გინ­და, წინ წახ­ვი­დე... სი­ნა­ნუ­ლი დრო­ის კარ­გვაა. იმ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში გჭირ­დე­ბო­და და გა­ა­კე­თე, შე­იძ­ლე­ბა, ტკი­ვი­ლი მო­გა­ყე­ნა, მაგ­რამ ხომ გაგ­ზარ­და. ვერ ვი­ტყვი, რომ არა­ფე­რი მი­ნა­ნია, მაგ­რამ ყო­ველ­თვის ვცდი­ლობ, ავი­ცი­ლო და წინ წა­ვი­დე. თუკი დარდს გა­დაჰ­ყვე­ბი, სხვა რა­მე­ში ვე­ღარ გა­იზ­რდე­ბი. ცხოვ­რე­ბას აზრი თუ გინ­და მი­ა­ნი­ჭო, ყო­ველ წუთს უნდა გა­ი­ზარ­დო. ახ­ლაც ბევ­რის­გან ვსწავ­ლობ რა­ღა­ცებს. როცა სუ­ლი­ერ მა­მას­თან მიხ­ვალ, სი­ნა­ნულ­ზე იქ შე­გიძ­ლია სა­უ­ბა­რი. პი­რა­დულ­ზე თუ ვი­ტყვით, სა­ნა­ნე­ბე­ლი არ დამ­რჩე­ნია.

- ეძებთ ვინ­მეს?

- სულ ვე­ძებ!.. არის ქალი, ვინც არ ეძებს მა­მა­კაცს? ის ქალი ალ­ბათ არ არის ნორ­მა­ლუ­რი, არც მა­მა­კა­ცი. ეს ადა­მი­ა­ნის ბუ­ნე­ბაა. ეძებს ბედ­ნი­ე­რე­ბა­სა და თა­ვის თავს. ამ­დენ რა­ღა­ცას რომ ვა­კე­თებ, ისევ იმის­თვის ვა­კე­თებ, რომ ვიყო ბედ­ნი­ე­რი და ეს სხვა­საც გა­დავ­ცე. ეს პრო­ცე­სია, სა­ნამ ადა­მი­ა­ნი ცო­ცხა­ლია, მა­ნამ­დე გრძელ­დე­ბა...

ნინო მურ­ღუ­ლია

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)