"ვწერ, როცა ვგრძნობ, რომ რაღაც მაქვს მოსაყოლი" - ბლიცინტერვიუ ანი ბალიაშვილთან

ანი ბალიაშვილი ლიტერატურული კონკურსის „გახდი ბესტსელერის ავტორი 2023“ ერთ-ერთი გამარჯვებულია. მის სადებიუტო რომანს - „ფსკერზე“ გამომცემლობა „პალიტრა L“ სულ მალე გამოსცემს.

ვწერ, როცა ვგრძნობ, რომ რაღაც მაქვს მოსაყოლი. ამ დროს ხელები თვითონ იწყებენ წერას, ისე რომ არც კი ვიცი საბოლოოდ რა გამოვა. ჯადოსნური პროცესია. წინასწარ არასდროს ვიცი შემდეგი წინადადება რა იქნება, უბრალოდ ვიღებ კალამს და მერე თავისთავად ხდება ყველაფერი.

მიყვარს სიჩუმე. ძალიან მიყვარს სიჩუმე. დამღლელი და ქაოსური დღის ბოლოს შემიძლია უბრალოდ ვიჯდე სიჩუმეში და ამით მივიღო უდიდესი სიამოვნება.

მძულს ომი. ალბათ ეს არის ერთადერთი რამ, რაზეც შემიძლია ვთქვა, რომ მძულს და მეზიზღება. ზოგადად, ეს ის სიტყვაა, რომელსაც ჩემს ცხოვრებაში ადგილი არ აქვს, იმიტომ რომ სიძულვილის გრძნობას არავის და არაფრის მიმართ არ განვიცდი.

მეშინია ფუჭად განვლილი ცხოვრების. სხვათა შორის, ეს შიში ამ ბოლო პერიოდში გამიჩნდა. ძალიან მინდა, რომ ჩემმა ცხოვრებამ რაღაც კარგი მოუტანოს ჩემს ქვეყანასა და ხალხს.

მწამს რომ ერთ დღეს აუცილებლად გავისეირნებ სოხუმის სანაპიროზე.

ვაპატიებ ყველაფერს. ვთვლი, რომ არ მაქვს უფლება ვინმეს რამე არ ვაპატიო. მაშინ, როდესაც ადამიანი მართლა ნანობს თავის საქციელს, სიბოროტეა შენ უარით მიუხურო კარი. თანაც მეც ხომ მითხოვია პატიება... ალბათ რა საშინელი გრძნობა იქნებოდა, ჩემთვის რომ არ ეპატიებინათ.

ვიცინი მეგობრებთან ერთად. ეს ჩემი საყვარელი მომენტია. შეიძლება საერთოდ არაფერზეც კი ვიცინოთ და ამ დროს ძალიან ბედნიერი ვარ.

ვტირი როცა მტკივა ან როცა ძალიან ბედნიერი ვარ. ტირილით ემოციის გამოხატვა ყველაზე ადამიანური რამ მგონია. უბედურების დროს ტირილი ალბათ არავის უკვირს, თუმცა მე ისეთი მომენტებიც მქონია, როდესაც უბრალოდ ვუყურებ ჩემს საყვარელ ადამიანს და მის მიმართ უზომო სიყვარულის გამო ცრემლებად ვიღვრები. საოცარი განცდაა, საოცარი ემოცია...

ვეძებ საკუთარ თავს. შეიძლება ითქვას, რომ ახლა ცხოვრებაში მაქვს ის გარდამტეხი პერიოდი, როდესაც ძალიან აქტიურად ვცდილობ საკუთარი თავის გაცნობას.

ვკარგავ მოთმინებას, როდესაც მატყუებენ.

მაინტერესებს როგორი ვიქნები ბევრი წლის შემდეგ. გავაკეთებ თუ არა ყველაფერს, რასაც ახლა ვფიქრობ და ვგეგმავ.

მრცხვენია როდესაც საყვარელ ადამიანებს გულს ვტკენ. რაც დრო გადის, უფრო და უფრო მრცხვენია ხოლმე ამის გამო.

ვაგროვებ ფოთლებს. ჩემს სახლში, რომ ვინმემ წიგნები გადაშალოს, ყველა წიგნში აღმოაჩენს მინიმუმ ერთ ფოთოლს მაინც. ძალიან მიყვარს შემოდგომის ფოთლების შეგროვება.

ვმალავ იმას, რის გამოც შეიძლება გული მეტკინოს.

ვამაყობ ჩემი ოჯახით. ადრე ეს პასუხი ბანალური მომეჩვენებოდა, რადგან ვთვლიდი, რომ სიამაყე უფრო საკუთარ მიღწევებს უნდა უკავშირდებოდეს, თუმცა დღეს ეს მუდმივი სიამაყის განცდა სწორედ ჩემს ოჯახს ეკუთვნის: არაჩვეულებრივ მეუღლეს, რომელიც ყველა გადაწყვეტილებაში ჩემს გვერდითაა და ორ საოცარ ბავშვს.

ვუსმენ გია ყანჩელს. ალბათ იმიტომ, რომ ჩემთვის ყანჩელის შემოქმედება სიჩუმეა-რისი მოსმენაც ყველაზე მეტად მიყვარს.

ვკითხულობ ფოლკნერს. ბოლო პერიოდის აკვიატებაა.

ვამზადებ გემრიელ პიცას. ცოტას ვაბუქებ ალბათ, კულინარიაში მხოლოდ დაგემოვნება მხიბლავს.

ვაფუჭებ ძალიან იშვიათად. ზოგადად, ფრთხილი ადამიანი ვარ. იშვიათად, რომ რაღაც გავაფუჭო... თუ ასე ხდება, შემდეგ შემიძლია ძალიან ბევრი ვინერვიულო, თუნდაც რაღაც სისულელეზე.

ვოცნებობ აფხაზეთის ნახვაზე. ასე მგონია, იქაურობა ყველაზე მეტად ჰგავს ზღაპარს.

მენატრება სოფელი. ჩემს სოფელს ჩემი ბავშვობის სუნი აქვს, ამიტომაც ყოველ წამს მენატრება იქ ჩასვლა.

მწყინს უყურადღებობა. თუმცა ნებისმიერი წყენა ძალიან მალე გადამდის...

ვიხსენებ ბავშვობას. მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი ბავშვობიდან ძალიან ცოტა დრო არის გასული, მაინც ხშირად ვიხსენებ სოფელში გატარებულ ბედნიერ წლებს. ტყის სუნს, რომელიც ფონად გასდევს იმ პერიოდს და ამაზე ფიქრიც კი მაბედნიერებს.

ვიზიდავ საინტერესო ადამიანებს. რა ბედნიერებაა, როცა ამის თქმა შემიძლია. ადამიანებს, რომლებიც მაძლევენ საჭირო გამოცდილებას ცხოვრებაში.

ვცხოვრობ ისე, თითქოს ძალიან ცოტა დრო მაქვს დარჩენილი. ამის განცდა ყოველთვის მაქვს. რაც, ერთის მხრივ, ალბათ კარგია, იმიტომ რომ ცდილობ ყველაფერი მოასწრო, არაფერი გადადო სხვა დღისთვის, მისცე თავს უფლება აქ და ახლა გააკეთო ყველაფერი, რაც გინდა.

ვიბრძვი თავისუფლებისთვის. ეს ძალიან ზოგადი პასუხია. მგონია, რომ ჩვენ უკვე გენეტიკურად გვაქვს თავისუფლებისთვის ბრძოლის სურვილი, ჰოდა მეც ვიბრძვი ჩემი წილი თავისუფლებისთვის და მგონია, რომ ეს გზა სწორია.

R