ცოტა ხნის წინ მეს­ხურ კუ­ლი­ნა­რი­ას შე­ვე­ხეთ, მათ სამ­ზა­რე­უ­ლო­ზე ვრცლად ვი­სა­უბ­რეთ. ახლა ჯერი გუ­რი­ა­ზეა. ამ ულა­მა­ზე­სი კუ­თხის და ნი­ჭი­ე­რი ხალ­ხის მიერ შექ­მნი­ლი კერ­ძებ­ზე, რომ­ლე­ბიც მარ­თლაც უგემ­რი­ე­ლე­სია. გუ­რუ­ლი სის­ხარ­ტე, ენაკ­ვი­მა­ტო­ბა, გა­რე­მო, კლი­მა­ტი, უნდა ით­ქვას, რომ მათ კუ­ლი­ნა­რი­ა­ში ნამ­დვი­ლად მო­ნა­წი­ლე­ობს.

სამ­ზა­რე­უ­ლო მდი­და­რია და­სა­მახ­სოვ­რე­ბე­ლი კერ­ძე­ბით, რო­მელ­შიც რო­გორც მცე­ნა­რე­უ­ლი, ისე ხორ­ცის პრო­დუქ­ტე­ბია გა­მო­ყე­ნე­ბუ­ლი. ყვე­ლა­ზე ცნო­ბი­ლი კი გუ­რუ­ლი ღვე­ზე­ლია, რო­მელ­საც უკვე სა­ქარ­თვე­ლოს სხვა­დას­ხვა კუ­თხე­ში აცხო­ბენ. თე­მის გაშ­ლა­ში გას­ტრო­ნო­მი­უ­ლი ტუ­რიზ­მის მრჩე­ვე­ლი, კონ­სულ­ტან­ტი ქეთი კვი­ჭი­ძე დაგ­ვეხ­მა­რე­ბა.

- გუ­რია ჩემ­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი მხა­რეა და კუ­ლი­ნა­რი­ის სიყ­ვა­რუ­ლი ზო­გა­დად რომ მაქვს, ეს გუ­რი­ას და კა­ხეთს უკავ­შირ­დე­ბა. გუ­რუ­ლი და ნა­ხევ­რად კა­ხე­ლი ვარ. ჩვე­ნი სამ­ზა­რე­უ­ლო­დან რაც ბავ­შვო­ბი­დან მკა­ფი­ოდ მახ­სოვს, ეს გუ­რუ­ლი სუ­ნე­ლია, რო­მელ­საც ბე­ბია ამ­ზა­დებ­და. ჩა­ი­კუნ­ცხე­ბო­და (ზუს­ტად ასე ამ­ბო­ბენ გუ­რუ­ლე­ბი), მუხ­ლებს შო­რის ქვი­ჯას (ხის ფილ­თაქ­ვას) და­იდ­გამ­და და ჩა­ნა­ყავ­და ახალ აყ­ვა­ვე­ბულ ქინძს, მწვა­ნე წი­წა­კას, ნი­ორს და თხილს. ის მასა ცხიმს გა­მო­ყოფ­და და ამას­თან, სა­ო­ცა­რი სურ­ნელს და­ატ­რი­ა­ლებ­და ხოლ­მე. სა­ერ­თოდ, კუ­ლი­ნა­რი­ას მეხ­სი­ე­რე­ბა კარ­გად გან­სა­ზღვრავს. ამი­ტომ ის გე­მო­ე­ბი, რას­თა­ნაც ბავ­შვო­ბა­ში გქონ­და შე­ხე­ბა, რა­ზეც გა­ი­ზარ­დე, კარ­გად გახ­სოვს. რო­დე­საც ჩემი ბიზ­ნე­სი წა­მო­ვი­წყე, 2016 წელს გა­დავ­წყვი­ტე, სა­ქარ­თვე­ლოს სხვა­დას­ხვა კუ­თხე­ში მე­მოგ­ზა­უ­რა, ექ­სპე­დი­ცი­ე­ბი მო­მე­წყო. ამით კი გე­მო­ე­ბის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბის­თვის ხელი შეგ­ვე­წყო. ვა­კე­თებ­დით ჩა­ნა­წე­რებს და რე­ცეპ­ტუ­რაც მეტ-ნაკ­ლე­ბად აღ­ვად­გი­ნეთ და შე­ვაგ­რო­ვეთ.

- კუ­ლი­ნა­რი­ის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა-გან­ვი­თა­რე­ბა­ში კლი­მა­ტი, გა­რე­მო დი­დად მო­ნა­წი­ლე­ობს...

ასევე დაგაინტერესებთ

10:38 / 11-01-2023

რა არის აპოხტი და როგორ მზადდება აპოხტის ხინკალი? - ძეგლის სტატუსი და მესხური სამზარეულოს თავისებურებები

- ასეა. გუ­რი­ას აკ­რავს მეს­ხე­თის ქედი, აჭა­რა, იმე­რე­თი და სა­მეგ­რე­ლო. ოთხ ისეთ რე­გი­ონს შო­რის არის მოქ­ცე­უ­ლი, სა­დაც გე­მო­ე­ბის თა­მა­ში მარ­თლა მა­ღალ დო­ნე­ზეა აყ­ვა­ნი­ლი. ამი­ტომ გუ­რი­აც ამ ყვე­ლა გე­მოს გავ­ლე­ნას გა­ნიც­დის და მისი სამ­ზა­რე­უ­ლოც ამ სხვა­დას­ხვა კუ­თხის ნა­ზა­ვია. თან, სულ ვამ­ბობ ხოლ­მე, გუ­რუ­ლებს გემ­რი­ე­ლი ხელი გვაქვს-თქო. ამას­თან ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლუ­რად გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი, სხარ­ტი აზ­როვ­ნე­ბის ხალ­ხია და ეს გარ­კვე­ულ­წი­ლად გე­მოვ­ნე­ბა­ში გა­მო­ი­ხა­ტე­ბა. გუ­რი­ა­ში რაც არ უნდა მო­ამ­ზა­დონ, ყვე­ლა­ფერ­ში თა­ვის გე­მოვ­ნურ თვი­სე­ბებს აქ­სო­ვენ. თუნ­დაც ის, რომ ასე ად­ვი­ლად მო­სამ­ზა­დე­ბე­ლი გემ­რი­ე­ლი გუ­რუ­ლი სუ­ნე­ლი ქინ­ძის, ნივ­რის, თხი­ლის და ძმ­რის ნა­ზა­ვით შექ­მნეს. ეს სუ­ნე­ლი ნე­ბის­მი­ერ კერძს შე­იძ­ლე­ბა მო­ას­ხათ, რაც გა­მორ­ჩე­ულ გე­მოვ­ნურ თვი­სე­ბებს შეს­ძენს.

- მთა­ვა­რი კერ­ძი მა­ინც რო­მე­ლია?

- ძი­რი­თად კერ­ძად გუ­რულ სა­ცივს გა­მოვ­ყოფ, რო­მე­ლიც სა­რი­ტუ­ა­ლო კერ­ძი­ცაა. სა­ა­ხალ­წლოდ, სა­შო­ბა­ოდ მზად­დე­ბა და გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი გე­მოვ­ნუ­რი თვი­სე­ბე­ბით გა­მო­ირ­ჩე­ვა... ინ­და­ურს ან დიდ დე­დალს მო­ხარ­შა­ვენ, დაჭ­რი­ან და ღუ­მელ­ში „შე­ა­ცხო­ბენ“, შე­ა­წით­ლე­ბენ. ბუ­ლი­ონს კი, რაც ინ­და­უ­რის ხარ­შვის შემ­დეგ დარ­ჩე­ბა, შეგ­რი­ლე­ბის შემ­დეგ იმ მა­სას და­ას­ხა­მენ, რო­მე­ლიც გა­ტა­რე­ბუ­ლი, ან ჩა­ნა­ყი­ლი ნიგვზით, დაფ­ქუ­ლი ქინ­ძით, უცხო სუ­ნე­ლით, მი­ხაკ-და­რი­ჩი­ნით მომ­ზად­დე­ბა (ამ სა­ცივს სხვე­ბის­გან მი­ხაკ-და­რი­ჩი­ნის და­მა­ტე­ბა გა­მო­არ­ჩევს). სო­უ­სი ხე­ლით უნდა მო­ი­ზი­ლოს, რომ ნიგვზის ზეთი გა­მო­ი­წუ­როს. ეს ზეთი მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რომ ბო­ლოს კერძს მო­ეს­ხას, რათა გემო მე­ტად გა­ამ­ძაფ­როს. მოკ­ლედ, ბუ­ლი­ონ­ში ნელ-ნელა უნდა აე­რი­ოს მი­ღე­ბუ­ლი მასა. შემ­დგომ იჭ­რე­ბა ხახ­ვი და ნი­ო­რი, რო­მე­ლიც მო­ი­შუ­შე­ბა და ქვაბ­ში შებ­რა­წულ დე­დალს, ან ინ­და­ურს მო­ეს­ხმე­ბა.

სულ ბო­ლოს უკვე ამ ყვე­ლა­ფერს ოდ­ნავ წა­მო­ა­დუ­ღე­ბენ, ანუ იქამ­დე უნდა იყოს ცე­ცხლზე, სა­ნამ ყვი­თელ ურ­წყულს (გუ­რი­ა­ში ასე ამ­ბო­ბენ) არ მო­იგ­დებს. ასე­თი­ვე თან­მიმ­დევ­რო­ბით მზად­დე­ბა გუ­რუ­ლი ხარ­ჩოც. ბე­ბია მას ხში­რად იხ­ვის­გან ამ­ზა­დებ­და. პო­მი­დორს იმ გუ­რულ სუ­ნელ­ში აუ­რევ­და, მოხ­რა­კულ იხვს და­ას­ხამ­და და წა­მო­ა­დუ­ღებ­და. ძა­ლი­ან გემ­რი­ე­ლი იყო.

შავი ყა­ურ­მა

- ყა­ურ­მა ეს სი­ტყვა რომ გვეს­მის, ყვე­ლას აღ­მო­სავ­ლე­თი გვახ­სენ­დე­ბა, მაგ­რამ გუ­რი­ა­ში სა­ა­ხალ­წლოდ სა­ცივ­ზე მე­ტად სუფ­რა­ზე შავი ყა­ურ­მა უნდა ყო­ფი­ლი­ყო. ცხე­ლი სო­უ­სით, რო­მელ­საც ნი­გოზ­საც ურევ­დნენ, ოღონდ, კერ­ძში დო­მი­ნან­ტი ნი­გო­ზი არ არის. თვი­თონ გულ-ღვიძ­ლი ღო­რი­საა და მოხ­რა­კუ­ლი. გუ­რი­ა­ში ტრა­დი­ცი­აა ასე­თი, სა­ა­ხალ­წლოდ ღო­რის მო­ხარ­შულ თავს სუფ­რა­ზე დე­ბენ ხოლ­მე, ჰოდა, იმ ღო­რის გულ-ღვიძ­ლის­გან ეს ყა­ურ­მა მზად­დე­ბა. დაჭ­რილ გულ-ღვიძლს ბლო­მად ხახვში და თა­ვი­სი­ვე ცხიმ­ში ხრა­კა­ვენ. უნდა წი­წა­კა, დაფ­ნის ფო­თო­ლი, პო­მი­დორ­ში ან პო­მიდვ­რის ტო­მატ­ში გახ­სნა, ცოტა გა­ტა­რე­ბუ­ლი ნი­გო­ზი და ყვე­ლა­ფერს ერ­თად წა­მო­დუ­ღე­ბა. სა­ვა­რა­უ­დოდ, სა­ნამ სა­ქარ­თვე­ლო­ში პო­მი­დო­რი შე­მო­ვი­დო­და, გუ­რუ­ლე­ბი ბრო­წე­ულს ხმა­რობ­დნენ. ეს დას­კვნა მას მერე გა­კეთ­და, რაც კვლე­ვე­ბი­სას გა­ვარ­კვი­ეთ, რომ ბრო­წე­უ­ლი ბევრ კერ­ძშია გა­მო­ყე­ნე­ბუ­ლი. იმა­ვე გუ­რი­ა­ში ბრო­წე­ულს აქ­ტი­უ­რად მო­იხ­მარ­დნენ. ამი­ტომ, ყა­ურ­მაც ბრო­წე­უ­ლით უნდა მომ­ზა­დე­ბუ­ლი­ყო.

კა­ლან­დის დღე­სას­წა­უ­ლი

- გუ­რი­ა­ში კა­ლან­დის აღ­ნიშ­ვნის ტრა­დი­ცია გუ­რუ­ლებ­მა დღემ­დე საკ­მა­ოდ კარ­გად შე­მო­ი­ნა­ხეს. სა­კა­ლან­დოდ გუ­რუ­ლი ღვე­ზე­ლი ყვე­ლა ოჯა­ხის წევ­რის­თვის მზად­დე­ბო­და. ასე მახ­სოვს, რომ მას ბე­ბია ყვე­ლა ოჯა­ხის წევ­რის­თვის ამ­ზა­დებ­და. ეს სა­რი­ტუ­ა­ლო ნა­წი­ლი იყო, რა­საც შე­ლოც­ვაც ახ­ლდა. ღვე­ზელს მთავ­რის ფორ­მას აძ­ლევ­დნენ. ცომი ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად ხა­ჭა­პუ­რის გახ­ლდათ. შემ­დეგ გულ­სარ­თის­თვის კვერ­ცხს მო­ხარ­შავ­დნენ. ვი­საც უნ­დო­და, რომ ღვე­ზე­ლი გემ­რი­ე­ლი გა­მოს­ვლო­და და შეძ­ლე­ბუ­ლი ოჯა­ხიც ჰქონ­და, მო­ხარ­შულ კვერ­ცხს შუა ცე­ცხლზე ბო­ლავ­და, შემ­დგომ კი შე­ბო­ლილ და შუ­ა­ში გაჭ­რილ კვერ­ცხს (კენ­ტი უნდა ყო­ფი­ლი­ყო) ცომ­ში ათავ­სებ­დნენ. ზო­გი­ერთ ღვე­ზელს მრგვა­ლი მთვა­რის ფორ­მი­სა­საც აკე­თებ­დნენ. კვერ­ცხს იყე­ნებ­დნენ რო­გორც გამ­რავ­ლე­ბის სიმ­ბო­ლოს, ხოლო მთვა­რეს - სი­ცო­ცხლის და გა­ნახ­ლე­ბი­სას.

ბრინ­ჯუ­ლა

- ბრინ­ჯუ­ლა ხა­ჭა­პუ­რი უმე­ტე­სად ლან­ჩხუ­თის მხა­რეს გვხდე­ბა. კვლე­ვი­სას ოზურ­გეთ­სა და ჩო­ხა­ტა­ურ­ში არ აღ­მოგ­ვი­ჩე­ნია. თხელ ცომს სა­ფუვ­რის გა­რე­შე ამ­ზა­დე­ბენ. ფქვი­ლი წყალ­ში იხ­სნე­ბა, ცომი უნდა იყოს არა­ჟ­ნის სის­ქის. ზე­მო­დან ეყ­რე­ბა ყვე­ლი და კვერ­ცხი, კეც­ზე თავ­სდე­ბა და მე­ო­რე კე­ციც ეფა­რე­ბა. ნაღ­ვერ­დალს აყ­რი­ან და ასე ცხვე­ბა. უგემ­რი­ე­ლე­სია. რაც შე­ე­ხე­ბა სა­ხელ­წო­დე­ბას, ბრინ­ჯუ­ლა, არის ვერ­სია, რომ რად­გან გუ­რი­ის მხა­რეს, კოლ­ხე­თის დაბ­ლობ­ზე ბრინ­ჯი მოჰ­ყავ­დათ, ეს ხა­ჭა­პუ­რი ბრინ­ჯის ფქვი­ლის­გან მზად­დე­ბო­და. ამი­ტომ იყო ფა­ფუ­კი და ნაზი. ამ ხა­ჭა­პურ­მა შე­იძ­ლე­ბა, რომ თა­ნა­მედ­რო­ვე კუ­ლი­ნა­რი­ა­ში, პო­პუ­ლა­რო­ბა მო­ი­პო­ვოს, მით უფრო, რომ მის გა­მო­ცხო­ბას დიდი ძა­ლის­ხმე­ვა არ სჭირ­დე­ბა. მშვე­ნი­ე­რი სა­ხელ­და­ხე­ლო ხა­ჭა­პუ­რი გა­მო­დის.

ფხა­ლე­უ­ლი

- გუ­რი­ა­ში ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო ფხა­ლე­უ­ლი გვხვდე­ბა, მა­გა­ლი­თად, კეჟე­რა ფხა­ლი, ჯი­ჯი­ლა­ყა იგი­ვე ამა­რან­ტი, ეკა­ლა (სა­მეგ­რე­ლო­ში ძი­გუ­რა­საც ეძა­ხი­ან), ჭყი­მა, რო­მე­ლიც თხი­ლით ან ნიგვზით იკაზ­მე­ბა. უნდა ნი­ო­რი, წი­წა­კა, ქინ­ძი. მახ­სოვს, ბე­ბია ეკა­ლას ტყემ­ლის სა­წებ­ლი­თაც ამ­ზა­დებ­და, ტყემ­ლის სა­წე­ბელ­ში ამოს­ვრი­და ხოლ­მე. გუ­რი­ა­ში ყო­ველ­თვის აუ­ცი­ლე­ბე­ლი მი­სა­ყო­ლე­ბე­ლი იყო ღო­მის ღომი და მჭა­დი.

შემ­დგომ­ში ღო­მის ღომი, სი­მინ­დის ღერ­ღილ­მა ჩა­ა­ნაც­ვლა. ღომი ყო­ველ­დღი­უ­რი საჭ­მე­ლი იყო, რად­გან ხორ­ბა­ლი ნაკ­ლე­ბი იყო, შე­სა­ბა­მი­სად პუ­რიც და ამი­ტომ ის მხო­ლოდ შეძ­ლე­ბულ ოჯა­ხებს ჰქონ­და. გუ­რუ­ლი მჭა­დი კეც­ზე კექ­სი­ვით ცხვე­ბო­და. ქვის კე­ცე­ბი გუ­რი­ა­ში ახ­ლაც მზად­დე­ბა, ჩო­ხა­ტა­ურ­ში ერ­თა­დერ­თი კა­ცია, რო­მე­ლიც ამ ქვის კე­ცებს ამ­ზა­დებს. მჭა­დის გა­მო­ცხო­ბი­სას კე­ცებ­ში და­ა­ფენ­დნენ წყა­ვის ფო­თოლს და სი­მინ­დის ფქვი­ლის­გან მო­ზე­ლილ ცომს ლა­მა­ზად ჩას­ვამ­დნენ. ხა­ჭა­პურ­საც და გუ­რულ ღვე­ზელ­საც ამ კე­ცებ­ზე აცხობ­დნენ.

თევ­ზის­გან მომ­ზა­დე­ბუ­ლი კერ­ძე­ბი

- კალ­მა­ხი ან მდი­ნა­რის თევზს კეც­ზე კაკ­ლის ფოთ­ლებ­ში გახ­ვე­ულს წვავ­დნენ. კონ­სტან­ტი­ნე გამ­სა­ხურ­დი­ა­საც აქვს აღ­წე­რი­ლი კი­ბოს­გან მომ­ზა­დე­ბუ­ლი კერ­ძი ხო­ბოკ­ვე­რა. ხო­ბოკ­ვე­რა მდი­ნა­რის კი­ბორჩხა­ლას­გან მზად­დე­ბა. ის რე­ა­ლუ­რად კი­ბორჩხა­ლას გუფ­თაა. ერთი კერ­ძი ბე­ბი­ის­გან მახ­სოვს, - გა­მომშრალ ტა­რანს და­ალ­ბობ­დნენ ადუ­ღე­ბულ წყალ­ში და ღომ­თან, ახალ ტყე­მალ­თან ერ­თად მი­ირ­თმევ­დნენ.

დე­სერ­ტი

- ჯან­ჯუ­ხა, გუ­რუ­ლი ჩურ­ჩხე­ლა თხი­ლის­გან და ფე­ლა­მუ­შის­გან მზად­დე­ბა (ფე­ლა­მუ­ში მჭა­დის ფქვი­ლის­გან იქ­მნე­ბა). მას­ში ძაფ­ზე წა­მოც­მულ თხილს ამო­ავ­ლებ­დნენ. იყო ასე­ვე ია­ფო­ფხა - სა­აღ­დგო­მო კერ­ძი და მზად­დე­ბო­და, კვერ­ცხის­გან, ნიგვზის­გან, სი­ოს­გან, ასე­ვე სი­მინ­დის ფქვილ­საც გა­უ­რევ­დნენ, რო­მელ­საც თაფ­ლით და შაქ­რით ატ­კბობ­დნენ. სა­აღ­დგო­მოდ ფუმ­ფუ­ლა კექ­სი გა­მო­დი­ო­და.

ჩაი

- ეს კულ­ტუ­რა სა­ქარ­თვე­ლო­ში XIX სა­უ­კუ­ნი­დან, 1847 წლი­დან გვაქვს. ფეს­ვე­ბი კარ­გად აქვს ჩაის ჩვენ­ში გა­დად­გმუ­ლი. ახლა ჩაის ბუჩ­ქე­ბი გუ­რი­ა­ში იმ რა­ო­დე­ნო­ბით აღა­რაა, რო­გორც ადრე, მაგ­რამ მისი და­ყე­ნე­ბის და სმის ტრა­დი­ცია სულ იყო. მათ შო­რის, ჩვენს ოჯახ­შიც. ყო­ველ დი­ლას მი­ვირ­თმევ­დით ხა­ჭა­პურს, ჩაის სხვა­დას­ხვა მუ­რა­ბით.

სო­უ­სე­ბი

- რო­დე­საც სო­უ­სე­ბის ექ­სპე­დი­ცია ჩა­ვა­ტა­რე, გუ­რი­ა­ში ბევ­რი უცხო სო­უ­სი აღ­მო­ვა­ჩი­ნეთ. იყო ბრო­წე­უ­ლის სა­წე­ბე­ლე­ბი და ასე­ვე ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო აღ­მო­ჩე­ნა - მძა­ღე ძმა­რი. მზად­დე­ბა დამ­ძა­ღე­ბუ­ლი ძვე­ლი, შავი ნიგვზით, ძმ­რით, ქინ­ძით, ნივ­რით. სა­ქონ­ლის მო­ხარ­შუ­ლი ბეჭი, ხბოს ბეჭი სუფ­რა­ზე პო­პუ­ლა­რუ­ლი იყო. ამ მძა­ღე ძმარს სა­ქონ­ლის ბეჭს, ან მო­ხარ­შულ ქა­თამს წა­უს­ვამ­დნენ. შემ­დეგ, როცა ცხოვ­რე­ბა გან­ვი­თარ­და. ხალ­ხს ისე აღარ უჭირ­და, ეს სო­უ­სი და­ი­კარ­გა. ახ­ლან­დე­ლი გა­და­სა­ხე­დი­დან ეს პი­კან­ტუ­რი გე­მოს, ობი­ა­ნი ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო სო­უ­სია. აქვე აღ­ვნიშ­ნავ, რომ გუ­რი­ა­ში შეხ­ვდე­ბით მკვა­ხე პო­მიდვ­რის სა­ცივს. ზეთ­ში მო­შუ­შულ მკვა­ხე პო­მი­დორს და­უ­მა­ტე­ბენ ხახვს, ნი­გოზს, ხმელ ქინძს, უცხო სუ­ნელს, ყვი­თელ ყვა­ვილს და „მო­ა­სა­ცი­ვე­ბენ“. ნუ ლო­ბი­ოს კერ­ძე­ბი, რო­გორც მთელ სა­ქარ­თვე­ლო­ში, გუ­რი­ა­შიც კარ­გად არის გავ­რცე­ლე­ბუ­ლი.

გუ­რუ­ლი ღვი­ნო

- 70-მდე და­სა­ხე­ლე­ბის ღვი­ნო არ­სე­ბობს. კერ­ძებ­თან მი­მარ­თე­ბა­შიც მა­გა­ლი­თად, ჩხა­ვე­რი გუ­რულ ფხა­ლე­ულს უხ­დე­ბა, ცო­ლი­კა­უ­რი სა­ცივ­თა­ნაა კარ­გი.

- რა უნდა გა­ვა­კე­თოთ, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი არ დავ­კარ­გოთ, გვქონ­დეს, ვი­ცო­დეთ და ისევ ვამ­ზა­დებ­დეთ...

- რე­ა­ლუ­რად პირ­ველ რიგ­ში ამის მოკ­ვლე­ვა, მო­ძი­ე­ბა და შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბა, პო­პუ­ლა­რი­ზა­ცი­აა... მეტი მრა­ვალ­ფე­როვ­ნე­ბაც გვჭირ­დე­ბა და ეს ყვე­ლა­ფე­რი, გან­სა­კუთ­რე­ბით, რაც მი­ვი­წყე­ბუ­ლია, წინ უნდა წა­მოვ­წი­ოთ. რაც მეტს მო­ვი­ძი­ებთ, მეტი კრე­ა­ტი­უ­ლო­ბით მი­ვუდ­გე­ბით, მე­ტად სა­ინ­ტე­რე­სო იქ­ნე­ბა. სა­ო­ჯა­ხო ტი­პის კვე­ბის ობი­ექ­ტე­ბი კი გვაქვს გუ­რი­ა­ში, მაგ­რამ ცო­ტაა. მეტი სა­ო­ჯა­ხო რეს­ტო­რა­ნი რომ გან­ვი­თარ­დეს, სა­ო­ჯა­ხო კვე­ბის ობი­ექ­ტი, ამას ხელს შე­უ­წყობს გას­ტრო­ნო­მი­უ­ლი ტუ­რიზ­მი. რო­დე­საც მოგ­ვინ­დე­ბა ესა თუ ის კერ­ძი და მას ქა­ლაქ­ში ვერ მი­ვი­ღებთ, წა­ვალთ რე­გი­ონ­ში. ასე ხელს შე­ვუ­წყობთ ამ ყვე­ლაფ­რის გან­ვი­თა­რე­ბას. ეს რე­გი­ო­ნე­ბის გან­ვი­თა­რე­ბის­თვი­საც მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია.