2022 წელს, ქვე­ყა­ნამ, ხე­ლოვ­ნე­ბამ, თე­ატ­რა­ლურ­მა სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ, ოჯახ­მა დიდი ადა­მი­ა­ნი და დიდი რე­ჟი­სო­რი თე­მურ ჩხე­ი­ძე და­კარ­გა. რთუ­ლია მათი დიდი ოჯა­ხის­თვის მთა­ვა­რი წევ­რის გა­რე­შე ცხოვ­რე­ბა და იმას­თან შე­გუ­ე­ბა, რომ თე­მუ­რი აღარ არის...

Ambebi.ge რე­ჟი­სო­რის უმ­ცროს შვილს, დეა ჩხე­ი­ძეს და­უ­კავ­შირ­და. დეა ინ­ტერ­ვი­უ­ზე კი დაგ­ვთან­ხმდა, თუმ­ცა გა­უკ­ვირ­და, - რა­ტომ მე, მე ხომ ჩვე­ნი ოჯა­ხის ყვე­ლა­ზე არა­პო­პუ­ლა­რუ­ლი წევ­რი ვარო?..

"პირ­ველ რიგ­ში, ვარ ნანი ჩიქ­ვი­ნი­ძის და თე­მურ ჩხე­ი­ძის შვი­ლი, მყავს სამი შვი­ლი და ამ ყვე­ლაფ­რით ძა­ლი­ან ვა­მა­ყობ", - გვე­უბ­ნე­ბა დეა ჩხე­ი­ძე. ის ხე­ლოვ­ნე­ბას არ გაჰ­ყო­ლია, უცხო ენე­ბის ინ­სტი­ტუ­ტის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ "ჯი­პა­ში“ სა­ხელ­მწი­ფო ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ის მას­ტე­რის პროგ­რა­მა და­ამ­თავ­რა, მერე პრო­ექ­ტის მე­ნე­ჯმენ­ტი შე­ის­წავ­ლა. "სულ ვსწავ­ლობ, სახ­ლში მე­უბ­ნე­ბი­ან - რო­დემ­დე შე­იძ­ლე­ბა სწავ­ლაო? მაგ­რამ მუდ­მი­ვად რა­ღა­ცას ვე­ძებ. 2002 წლი­დან ერთ-ერთ მსხვილ კომ­პა­ნი­ა­ში ვმუ­შა­ობ და ვარ ბიზ­ნეს-სერ­ვი­სე­ბის მე­ნე­ჯე­რი. ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო სფე­რო და საქ­მე მაქვს“, - აღ­ნიშ­ნავს ჩვე­ნი რეს­პონ­დენ­ტი.

- არას­დროს გი­ფიქ­რი­ათ ხე­ლოვ­ნე­ბის მი­მარ­თუ­ლე­ბით წა­სუ­ლი­ყა­ვით, თუნ­დაც იმის გამო, რომ ოჯა­ხის ტრა­დი­ცია გა­გეგ­რძე­ლე­ბი­ნათ?

- ალ­ბათ, ამა­ზე ბავ­შვო­ბა­ში ბევ­რს უფიქ­რია და მათ შო­რის, მეც. ძა­ლი­ან პა­ტა­რა ასა­კი­დან დავ­დი­ო­დი თე­ატ­რში, ვეს­წრე­ბო­დი სპექ­ტაკ­ლებს, სცე­ნა­ზეც მი­თა­მა­შია, მაგ­რამ უფრო ბა­ლე­ტის­კენ ვიხ­რე­ბო­დი. მა­მი­და­ჩე­მის, მაკა მა­ხა­რა­ძის გავ­ლე­ნით, ვგიჟ­დე­ბო­დი, ისე მომ­წონ­და. დავ­დი­ო­დი კი­დეც ბა­ლეტ­ზე და ქო­რე­ოგ­რა­ფი­ულ სას­წავ­ლე­ბელ­ში მინ­დო­და გა­დას­ვლა, მაგ­რამ ჯან­მრთე­ლო­ბის პრობ­ლე­მის გამო, პლევ­რი­ტი და­მე­მარ­თა, ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით ვე­რა­ფე­რი გა­ვა­კე­თე. ოც­ნე­ბა ოც­ნე­ბად დარ­ჩა. მერე უკვე თა­ნა­მედ­რო­ვე ბა­ლე­ტი მომ­წონ­და, თუმ­ცა ჩემს ბავ­შვო­ბა­ში დი­დად გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი არ იყო. დღეს რომ იმ ასაკ­ში ვიყო, მაგ მი­მარ­თუ­ლე­ბას აუ­ცი­ლებ­ლად გავ­ყვე­ბო­დი...

თბი­ლის­ში სა­მო­ქა­ლა­ქო ომი რომ იყო, ამე­რი­კა­ში ვსწავ­ლობ­დი. რომ ჩა­მო­ვე­დი, აქ ყვე­ლა­ფე­რი დაშ­ლი­ლი და არე­უ­ლი იყო. ბევ­რი არც მი­ფიქ­რია, უცხო ენე­ბის ინ­სტი­ტუ­ტში გა­ვაგ­რძე­ლე სწავ­ლა.

თა­ვი­დან საქ­მი­ა­ნო­ბა ჟურ­ნა­ლის­ტი­კით და­ვი­წყე, "ჯორ­ჯი­ან თა­იმსში“ ვმუ­შა­ობ­დი, ვა­კე­თებ­დი სი­უ­ჟე­ტებს, ვთარ­გმნი­დი, "პირ­ველ არხზე“ გა­და­ცე­მა "დღე­შიც“ ვი­ყა­ვი...

- მშობ­ლებ­მა არ გირ­ჩი­ეს მსა­ხი­ო­ბო­ბა?

- ჩემს მშობ­ლებ­ზე უფრო ლი­ბე­რა­ლი მშობ­ლე­ბი, იმ დროს კი არა, ახა­ლაც ცოტა მე­გუ­ლე­ბა. ისე, დღეს უკვე ბევ­რი მშო­ბე­ლია ასე­თი და ბავ­შვებ­თან სხვა მიდ­გო­მა აქვთ. მა­შინ ასე იშ­ვი­ა­თად ხდე­ბო­და, მშო­ბე­ლი შვილს რა­საც ეტყო­და, ის უნდა გა­ე­კე­თე­ბი­ნა. ეს იმ დრო­ის სენი იყო.

ჩემი ცხოვ­რე­ბის ყვე­ლა ეტაპ­ზე დედ-მამა ით­ვა­ლის­წი­ნებ­და ჩემს აზრს. მათ­გან არა­ნა­ი­რი დი­რექ­ტი­ვა არ მქო­ნია. ისე, სა­ახ­ლობ­ლო­შიც იყ­ვნენ ასე­თი მშობ­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც მხო­ლოდ რჩე­ვის სა­ხით შე­მო­ი­ფარ­გლე­ბოდ­ნენ. ამის გარ­და, თე­მუ­რი და ნანი თა­ვის საქ­მის პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლე­ბი, ალ­ბათ, ხვდე­ბოდ­ნენ, რომ სამ­სა­ხი­ო­ბო მო­ნა­ცე­მით არ გა­მო­ვირ­ჩე­ო­დი, ამი­ტო­მაც არ უთ­ქვამთ, რომ ხომ არ წახ­ვალ ამ გზი­თო. მე­დი­კოს, ბე­ბი­ა­ჩემს კი უნ­დო­და, რომ ყვე­ლა მისი შვი­ლიშ­ვი­ლი მსა­ხი­ო­ბი ყო­ფი­ლი­ყო.

- სა­ო­ცა­რი ბე­ბია გყავ­დათ, რო­მე­ლიც თქვე­ნი დიდი სა­ხე­ლოვ­ნე­ბო ოჯა­ხის მთა­ვა­რი ადა­მი­ა­ნი იყო...

- კი, ბე­ბია დიდი არ­ტის­ტი იყო და თან ყვე­ლა­ფერს ას­წრებ­და... ხან­და­ხან რომ და­ვი­წუ­წუ­ნებ და­ვი­ღა­ლე-მეთ­ქი, მე­დი­კო მახ­სენ­დე­ბა და მე­რი­დე­ბა. მას­თან 16-17 წლის ასაკ­ში დავ­მე­გობ­რდი. ერ­თად მოგ­ვი­წია პე­ტერ­ბურ­გში თე­მურ­თან ყოფ­ნა. სა­ო­ცა­რი 2 თვე გა­ვა­ტა­რეთ... რაც მთა­ვა­რია, მო­მიყ­ვა მთე­ლი თა­ვი­სი ცხოვ­რე­ბის ის­ტო­რია. ის 2 თვე იყო შთამ­ბეჭ­და­ვი და ბევ­რის­მომ­ცე­მი. ადრე თუ მისი შვი­ლიშ­ვი­ლი ვი­ყა­ვი, მერე უკვე მე­გო­ბა­რი გავ­ხდი.

- მოკ­ლედ, გა­გი­მარ­თლათ, რომ მე­დეა ჩა­ხა­ვას დიდ ოჯახ­ში და­ი­ბა­დეთ...

- კი... მე­დი­კო ჩვე­ნი დიდი ოჯა­ხის ბურ­ჯი იყო. ყვე­ლა­ნა­ი­რი დღე­სას­წა­უ­ლი მას­თან ეწყო­ბო­და. ბავ­შვო­ბა­ში ისე ვე­ლო­დე­ბო­დით ხოლ­მე ამ თავ­ყრი­ლო­ბებს. ყვე­ლას გვკრებ­და. რო­მე­ლი­მეს და­ბა­დე­ბის დღე რომ ახ­ლოვ­დე­ბო­და, წი­ნას­წარ რე­კავ­და, გვახ­სე­ნებ­და, რომ არ დაგ­ვი­წყე­ბო­და. მე მისი მე-5 შვი­ლიშ­ვი­ლი გოგო ვი­ყა­ვი, ჩე­მამ­დე არ­ცერ­თს ერ­ქვა მე­დეა. ბე­ბი­ა­ჩემ­მა - ნა­ნის დე­დამ (სა­უ­კე­თე­სო მძახ­ლე­ბი იყ­ვნენ, ერ­თმა­ნე­თი უყ­ვარ­დათ) თქვა, - მე­დეა ასე­თი სა­ო­ცა­რი ქა­ლია და რო­გორ არ იმ­სა­ხუ­რებს ერთ მის შვი­ლიშ­ვილს მა­ინც მისი სა­ხე­ლი ერ­ქვა­სო...

სხვა­თა შო­რის, თე­მურს სა­ხე­ლი მე­დეა დი­დად არ უყ­ვარ­და, ალ­ბათ "მე­დე­ას“ ტრა­გე­დი­ი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე. მაგ­რამ დედა ძა­ლი­ან უყ­ვარ­და და ამი­ტო­მაც მე­დეა და­მარ­ქვა, თუმ­ცა მე­დე­ას არას­დროს მე­ძახ­დნენ. ვი­ყა­ვი დეა ან დე­ი­კო. სა­ხე­ლით ხომ მა­ინც და­ვემ­სგავ­სე-მეთ­ქი, - ვამ­ბობ­დი. მერე სამი შვი­ლი გა­ვა­ჩი­ნე და ზუს­ტად მე­დი­კო­სა­ვით - ბიჭი, გოგო, ბიჭი. კი­დევ მა­სა­ვით შემ­წყნა­რე­ბე­ლი ვარ, წყე­ნას გულ­ში დი­დად არ ვი­ტო­ვებ და ეს მი­ხა­რია.

- 2022 წელს თქვენ­მა დიდ­მა ოჯახ­მა და­კარ­გა მისი მთა­ვა­რი წევ­რი - თე­მურ ჩხე­ი­ძე, რაც მარ­თლა დიდი ტკი­ვი­ლია...

- მა­მას გახ­სე­ნე­ბა­ზე ისე­თი გან­ცდა მაქვს, თით­ქოს ყვე­ლა­ფე­რი მეწ­ვის, თით­ქოს დენი მარ­ტყამს... ისი­ნი, ვი­საც ასე­თი ტკი­ვი­ლი გა­ნუც­დია, მე­უბ­ნე­ბი­ან, რამ­დე­ნი­მე წე­ლი­წად­ში ეს "დე­ნის დარ­ტყმა“ გა­ივ­ლის, მაგ­რამ სხვა და­ნარ­ჩე­ნი რჩე­ბა, ამ ტკი­ვილს დრო არ კურ­ნავ­სო. დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, რომ ასეა.

თე­მუ­რის გა­რე­შე ყოფ­ნა ჩვენს ოჯახს ძა­ლი­ან უჭირს. ნანი ძლი­ე­რი ქა­ლია, მაგ­რამ დრო და დრო ისიც ვერ უმკლავ­დე­ბა ტკი­ვილს, უცებ ისე და­ღონ­დე­ბა, ფიქ­რე­ბით სა­დღაც მი­დის, ზუს­ტად ვიცი, რა­საც გა­ნიც­დის...

თე­მურს გა­მორ­ჩე­უ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა ჰქონ­და ყვე­ლას­თან, ისე­თი, რომ თი­თო­ე­უ­ლი მი­იჩ­ნევ­და, რომ ყვე­ლა­ზე გა­მორ­ჩე­უ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა სწო­რედ მას­თან ჰქონ­და. ამი­ტომ ყვე­ლას თა­ვი­სი გა­მორ­ჩე­უ­ლი თე­მუ­რი ჰყავ­და. მათი სა­ხით რამ­დე­ნი პა­ტივ­სა­ცე­მი ადა­მი­ა­ნი მყავს გარ­შე­მო და ღმერ­თს უდი­დე­სი მად­ლო­ბა ამის­თვის. ამას იმი­ტომ ვამ­ბობ, რომ ის ცო­ცხა­ლი აღარ არის, ცო­ცხა­ლი რომ იყოს, მე­ტყო­და - რა არის მა­მა­ზე ასე­თი ლა­პა­რა­კიო?!. ის სა­უ­კე­თე­სო თვი­სე­ბე­ბით გა­მო­ირ­ჩე­ო­და და ასე­თი ადა­მი­ა­ნი ჯერ სხვა არ შემ­ხვედ­რია... რაც გარ­და­იც­ვა­ლა, ბევრ დე­ტალს ვა­ა­ნა­ლი­ზებ, უამ­რა­ვი რამ მახ­სენ­დე­ბა, რა­საც აქამ­დე არ ვაკ­ვირ­დე­ბო­დი. სულ ვფიქ­რობ, რა­ნა­ი­რად ახერ­ხებ­და, რომ ყვე­ლა­ფერს, მის ნე­ბის­მი­ერ ქმე­დე­ბას ასე აა­ნა­ლი­ზებ­და... ცხა­დია, ბუ­ნე­ბით იყო კარ­გი ადა­მი­ა­ნი, მაგ­რამ ცხოვ­რე­ბა­ში ხომ ყვე­ლა­ფე­რი ხდე­ბა, ჩვენც ვიც­ვლე­ბით... მაგ­რამ მა­მამ თა­ვის თავ­ზე იმ­დე­ნი იმუ­შა­ვა, რომ შეძ­ლო უარ­ყო­ფი­თი ემო­ცი­ე­ბი მკვეთ­რად არას­დროს გა­მო­ე­ხა­ტა. ვი­სურ­ვებ­დი, ასე­თი სიბ­რძნე ჩემს შვი­ლებს გაჰ­ყვეთ ცხოვ­რე­ბა­ში.

რაც შე­ე­ხე­ბა თე­მუ­რის პრო­ფე­სი­ულ მხა­რეს, გარ­და იმი­სა, რომ რო­გორც მამა და­მაკ­ლდა, ყვე­ლა სპექ­ტაკლზე, სა­დაც მისი გარ­დაც­ვა­ლე­ბის მერე ვყო­ფილ­ვარ, პირ­ვე­ლი რე­აქ­ცია, მით უმე­ტეს, თუ მომ­წო­ნე­ბია, არის ასე­თი, ახლა თე­მურს და­ვუ­რე­კავ ან მას­თან ავალ და და­ვე­ლა­პა­რა­კე­ბი - მეთ­ქი. ამის გა­ფიქ­რე­ბა და მა­შინ­ვე "დენი მარ­ტყამს", ძა­ლი­ან მტკი­ვა იმის გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბა, რომ თე­მუ­რის ახალ სპექ­ტაკლს ვე­ღარ ვნა­ხავ.

გულს მი­ჩუ­ყებს ის, რომ მისი სტუ­დენ­ტე­ბი აქ­ტი­უ­რად გვე­კონ­ტაქ­ტე­ბი­ან, სულ გვწე­რენ, გვე­ფე­რე­ბი­ან, სპექ­ტაკ­ლებ­ზე გვე­პა­ტი­ჟე­ბი­ან. ამ ყვე­ლაფ­რით გრძელ­დე­ბა ადა­მი­ა­ნის სი­ცო­ცხლე, ალ­ბათ. მე პი­რა­დად ვგრძნობ თე­მუ­რის სტუ­დენ­ტე­ბის ამ სიყ­ვა­რულს და სით­ბოს. ვი­ცო­დი, ვინ იყო თე­მუ­რი, მაგ­რამ მა­ინც მამა და ში­ნა­უ­რი გახ­ლდათ და რა­ღა­ცებს იმ­დე­ნად ვერ აღიქ­ვამ­დი თით­ქოს... მისი გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ, მარ­თლა შოკ­ში ვი­ყა­ვი, ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის რამ­ხე­ლა სით­ბო და­უ­ტო­ვე­ბია. ეს ნი­ჭია.

- ისიც მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რომ ქარ­თულ პო­ლი­ტი­კა­ში არას­დროს ჩა­რე­უ­ლა, მაგ­რამ ეს იმას არ ნიშ­ნავს, რომ მას ჩვე­ნი ქვეყ­ნის მდგო­მა­რე­ო­ბა არ აწუ­ხებდა.

- ქვეყ­ნის ბედი აწუ­ხებ­და კი არა, ძა­ლი­ან აწუ­ხებ­და, არა­ნორ­მა­ლუ­რად ნერ­ვი­უ­ლობ­და, მე ვი­ყა­ვი ხში­რად ამის შემ­სწრე. ბევ­რი ტკი­ვი­ლიც მი­უ­ღია, ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით ვი­ღა­ცე­ბი ცუ­დად შე­ხე­ბი­ან. რთუ­ლია და­უმ­სა­ხუ­რებ­ლად მო­ის­მი­ნო რა­ღაც ბრალ­დე­ბა, მაგ­რამ იმ მო­მენ­ტებ­შიც ისევ ანა­ლი­ზის­კენ მი­დი­ო­და, სულ სვამ­და კი­თხვას, - მო­ი­ცა, კაცო, ეს რომ ამას ამ­ბობს, ამის უკან ხომ რა­ღაც დგას, ხომ არ შე­იძ­ლე­ბა, ასე უცებ აი­ღოს და ასე თქვას. იქ­ნებ მა­საც რამე აწუ­ხებ­სო? როცა ამას ვის­მენ­დი, ვე­უბ­ნე­ბო­დი, - კარ­გი, რას ამ­ბობ, მამა, ხომ და­გაბ­რა­ლა, რო­გორ ამარ­თლებ-მეთ­ქი?! თე­მუ­რის­გან ასე­თი საქ­ცი­ე­ლი ყო­ველ­თვის გა­მა­ოგ­ნე­ბე­ლი იყო. არ მახ­სოვს მის­გან ვინ­მეს კრი­ტი­კა, ლან­ძღვა... მხო­ლოდ ერთს ამ­ბობ­და, - იმის მე­ში­ნია, რომ დად­გეს დრო და ჩემს პრო­ფე­სი­ა­ში არა­ვის დავ­ჭირ­დეო... ამას ნამ­დვი­ლად მი­აღ­წია, ისეთ დროს წა­ვი­და, როცა სა­ოც­რად სა­ჭი­რო იყო.

- ახა­ლი წელი მო­დის, ამ დიდ სი­ხა­რულს სევ­დაც ახ­ლავს ხოლ­მე, როცა საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი გვერ­დით აღარ არი­ან...

- ნანი და თე­მუ­რი ცალ­კე ცხოვ­რობ­დნენ, მე - ცალ­კე, მაგ­რამ ახალ წელს ერ­თად ვხვდე­ბო­დით. ნანი უფრო ადრე მო­დი­ო­და, თე­მუ­რი - 10 სა­ა­თის­თვის. სხვა­თა შო­რის, სა­ნამ ახა­ლი წელი მო­ვი­დო­და, ყო­ველ­თვის მო­წყე­ნი­ლი იყო, იჯდა თა­ვის­თვის და ხმას არ იღებ­და. ერთხელ ვუ­თხა­რი - მამა, რა­ტომ ხარ მო­წყე­ნი­ლი, ახა­ლი წელი მო­დის-მეთ­ქი. ამ დროს ყვე­ლა ის ადა­მი­ა­ნი მახ­სენ­დე­ბა, ვის­თან ერ­თა­დაც ამ დღე­სას­წა­უ­ლებ­ზე ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი ვი­ყა­ვიო. იმის მერე აღა­რა­ფე­რი მი­კი­თხავს...

ჩემ­თვის, ახა­ლი წელი, შობა, აღ­დგო­მა, თე­მუ­რის თუ ჩემი და­ბა­დე­ბის დღე ისეთ კავ­შირ­შია მას­თან, რომ ძა­ლი­ან მი­ჭირს... ამ ეტაპ­ზე თავს ვა­ი­ძუ­ლებ, რად­გან ბავ­შვე­ბი მყავს, ცხოვ­რე­ბა გრძელ­დე­ბა, ვიქ­მნი გან­წყო­ბას... ჩვენს ოჯა­ხურ შეკ­რე­ბებ­ზეც, ყვე­ლა და­მე­თან­ხმე­ბა, თე­მუ­რის მოს­ვლას თი­თო­ე­უ­ლი ელო­დე­ბო­და, რად­გან იქ იწყე­ბო­და ფე­ი­ერ­ვერ­კი, ამ­ბე­ბი, იუ­მო­რი, ხა­ლი­სი, სი­ცი­ლი და კარ­გი გან­წყო­ბა... მა­კამ, მა­მი­და­ჩემ­მა თქვა სწო­რად - თე­მუ­რი იყო სი­ნათ­ლე ჩვენს ფან­ჯრებ­შიო... მარ­თლაც ასე იყო.

გარ­და ამი­სა, რო­გორც მა­მას­თან, ბავ­შვო­ბი­დან სუ­ლი­ე­რი სი­ახ­ლო­ვე მქონ­და, როცა ავად ვი­ყა­ვი, ნემ­სიც მას უნდა გა­ე­კე­თე­ბი­ნა, ყვე­ლა სირ­თუ­ლი­სას თე­მუ­რი იყო ჩემ გვერ­დით და მეც აღა­რაფ­რის მე­ში­ნო­და. სამ­შო­ბი­ა­რო­შიც კი რომ მივ­დი­ო­დი, ხელს არ ვუშ­ვებ­დი, ერ­თმა­ნეთ­ზე და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბი ვი­ყა­ვით.

- შვი­ლე­ბი გაგ­ვა­ცა­ნით?

- ადრე გავ­თხოვ­დი, უფ­რო­სი შვი­ლი 25 წლის არის, მა­მას მო­სა­ხე­ლეა - თე­მუ­რი ჰქვია, თუ­კას ვე­ძა­ხით, ასე ეძახ­დნენ თე­მურ­საც ბავ­შვო­ბა­ში, ანი­ტა 22 წლი­საა, ნი­კუ­შა - 12-ის. ასე რომ, თუკა, ანი­ტა და ნი­კუ­შა მაღ­რა­ძე­ე­ბის დედა ვარ. ამ სა­ა­ხალ­წლოდ, ჩემს შვი­ლებ­თან, ოჯახ­თან, მე­გობ­რებ­თან ერ­თად, ჩვენს ქვე­ყა­ნას მინ­და ვუ­სურ­ვო ბედ­ნი­ე­რი, ჯან­სა­ღი წელი, გლო­ბა­ლუ­რად გვქონ­დეს მშვი­დო­ბა და გვე­ცხოვ­როს გან­ვი­თა­რე­ბულ ქვე­ყა­ნა­ში.