"როცა ამბობენ, ტკბილი სიბერეო, სისულელეა, რა არის ტკბილი სიბერეში?!" - ვახტანგ ტატიშვილი ოჯახზე, 97 წლის სიდედრზე, ფიზიკის მასწავლებლობასა და "ივერიაზე"

24 ნოემბერს 81 წლის გახდება, გასულ კვირას კი ოჯახის შექმნის 50 წლის საიუბილეო თარიღი აღნიშნა. მომღერალი, შოუმენი, ბავშვების (და არა მარტო მათი) საყვარელი "ჯუჯა“ ვახტანგ ტატიშვილი ამჯერად ambebi.ge -ს სტუმარი. ბატონი ვახტანგი პროფესიაზე, განვლილ მუსკალურ კარიერაზე, ოჯახსა და მეგობრებზე გულწრფელად გვესაუბრება.

- ახლახან მე და ჩემს ცოლს - ნინო ბოლქვაძეს ერთად ყოფნის 50 წელი შეგვისრულდა... თავის დროზე შემიყვარდა ეს გოგო და ცოლად მოვიყვანე. სხვა რომ შემყვარებოდა, მაშინ იმას მოვიყვანდი... უცხო ენები აქვს დამთავრებული, მაგრამ არ უმუშავია, ლამის მთელი ცხოვრება სახლში ზის და ოჯახს უვლის... მშვენიერი, კარგი ნორმალური ოჯახი გვაქვს, 2 შვილი გვყავს და 6 შვილიშვილი... ჩვენი ცოლქმრობის 50 წლის იუბილე სახლში აღვნიშნეთ. ყველა ახლობელი, ნათესავი, ძმისშვილი, ბიძაშვილი გვეწვია. ერთი ძმაკაციც არ მყოლია, მხოლოდ ოჯახი და ახლო ნათესავები ვიყავით. ნუგზარ კვაშალს კი ვუთხარი, მაგრამ არ ეცალა.

მე და ნუგზარი (მართალია, ჩემზე 10 წლით უმცროსია) თითქმის ერთდროულად დავქორწინდით. ის 20 წლის იყო, მე 30-ის, ცოლები რომ მოვიყვანეთ. ამიტომ, ახლა, სულ რაღაც 3 თვეში, მას და მის მეუღლეს ერთად ყოფნის 50 წელი უსრულდებათ. ასე რომ, ჩვენ ამ ფაქტს შემდეგ შეგვიძლია კონცერტიც კი მივუძღვნათ. ვნახოთ, როგორ იქნება საქმე.

- "ფეისბუქის“ პირად გვერდზე 97 წლის სიდედრთან ერთად გადაღებული ფოტო გამოაქვეყნეთ...

- კი, ჩემი სიდედრი მარია ცოტა ხანში 98 წლის გახდება. ძალიან კარგი სიდედრი მყავს... გასტროლებზე რომ დავდიოდით, ჩემს ცოლს გურიაში, კერძოდ, ოზურგეთში მასთან ჩაჰყავდა ხოლმე ბავშვები. ფრიად კმაყოფილი ვარ, მარია ჩემი სიდედრი რომაა, ისევე, როგორც მეუღლით ვარ კმაყოფილი.

- პოპულარული სიძე რომ ჰყავს, ქალბატონ მარია ალბათ ამაყობს?

- მაგის გამოსახატად არასდროს ეცალა, მუდმივად თავის საქმით იყო დაკავებული. უფრო სხვები ეუბნებოდნენ ხოლმე, - კარგი სიძე გყავსო.

- კონცერტები ახსენეთ და ამ ეტაპზე გაქვთ ხოლმე კონცერტები?

- ხშირად არა, მაგრამ გვაქვს ხოლმე. ამ საკითხებს ძირითადად ჩვენი მენეჯერი აგვარებს. ვმართავთ კონცერტებს ბავშვებისთვისაც, არის საქველმოქმედო კონცერტები, ზოგი ფასიანია. მთავარი ის არის, რომ მაყურებელი ყოველთვის კმაყოფილია და ვართ ასე, ჩვენს ჭიას ვახარებთ. განსაკუთრებით გვიხარია, როცა ბავშვებისთვის გამოვდივართ და მათ გახარებულ სახეებს ვხედავთ...

- შეიძლება ითქვას, რომ მთელი ცხოვრება სცენაზე გაქვთ გატარებული...

- ასე გამოვიდა... კონცერტს რომ ვიწყებთ, დარბაზს ასე ვესალმებით - გამარჯობა ბავშვებო და ყოფილო ბავშვებო. სცენის გარეშე არც მიცხოვრია და დღემდე სცენაზე ვარ... თუმცა მანამდე ყველაფერი სხვანაირად დაიწყო. სხვა პროფესიის დაუფლებით ვიყავი გართული და დავეუფლე კიდეც. ფიზიკის მასწავლებელი გავხდი და სკოლაში ვასწავლიდი. პედაგოგიური ინსტიტუტი დავამთავრე, მაგრამ სიმღერამ მეტად გამიტაცა...

ბავშვობაში კი სულ ვმღეროდი, ეს იყო საბავშვო ბაღი, სკოლა, მერე ინსტიტუტი. წლები სიმღერით გავატარე...

...სკოლაში სამუშაოდ როცა მივედი, დიდი ბიუროკრატია სუფევდა. ბევრი კლასი მყავდა და ყოველ დღე აუცილებელი იყო, თითოეული გაკვეთილის გეგმის დაწერა. კომუნისტების დროს სულ გეგმა იყო ყველაფერში შესასრულებელი - ეს ბიუროკრატია ყველაფერში იჩენდა თავს. მე კიდევ ეგ არასდროს მიყვარდა. მქონდა შესაძლებლობა, სხვა სფეროში მეცადა ძალები და სკოლიდან წამოვედი. ეს იყო "ნახალოვკაში" მე-9 ს რუსული სკოლა...

- და სკოლიდან ფილარმონიაში წახვედით?

- კი, სკოლიდან ფილარმონიაში, პროფესიულ სცენაზე წამოვედი. თუმცა უკმაყოფილო არ ვარ, რომ პედაგოგობა გამოვცადე, ძალიანაც მომწონდა... მერე აქტიურად ჩემს მუსიკოს მეგობრებს დავუახლოვდი... ბუთხუზ ბასილაიას ჩემს ცხოვრებაში უდიდესი როლი აქვს. ჯერ კიდევ ინსტიტუტში რომ ვსწავლობდი, იქ ჩვენი ორკესტრის ხელმძღვანელი იყო, ფაქტობრივად, იქიდან ვიცნობდი, ძალიან ახლოს ვიყავი და ამან განაპირობა შემდგომ ჩემი მუსიკალური კარიერა...

ყველანი ერთი ოჯახივით ვიყავით, ჯემალ ბაღაშვილიც იმავე ინსტიტუტში სწავლობდა, მერე გამოიცვალა ინსტიტუტი და პოლიტექნიკური დაამთავრა. მოკლედ, ყველაფერი ერთმანეთს დაემთხვა, რაც მთავარია, ასეთი კარგი მეგობრები ერთად შევიყარეთ. ასევე იყო თემურ წიკლაური, თენგიზ ჩხეიძე, თემური ჩვენი ლიდერი გახლდათ, ასეთი მომღერალი იშვიათობაა. განსაკუთრებული ხმა ჰქონდა. დიდი მსახიობი, დიდი ადამიანი და მეგობარი დავკარგეთ...

- "ივერიამ“ ლეგენდარულმა ანსამბლმა, ამდენ ხანს იარსება და საჭიროების შემთხვევაში კიდევ ერთად ხართ ხოლმე სცენაზე. ასეთი რამ მართლა იშვიათია...

- კი, ვიკრიბებით ხოლმე. მაგალითად, ბოლოს კონცერტი რომ გვქონდა, "ბლექსიარენა“ გადაივსო, ასე ის დარბაზი არავის გაუვსია. თბილისიდან ჩამსული ხალხი უკან დაბრუნდა, ბილეთი არ შეხვდათ... "ივერია“ ჩვენი ცხოვრებაა...

- თქვენი "ორ ჯუჯაც“ ბრენდია...

- ისე მოხდა, რომ მიუზიკლი "თოვლის ბებოს ზღაპარი“ დავდგით, რომელშიც ჯუჯების პერსონაჟები იყვნენ. ბუთხუზ ბასილაიამ შექმნა ჯუჯების სიმღერა. ჩვენს ორ ჯუჯაზე, მათ სიმღერებზე თაობები გაიზარდნენ. მეორე ჯუჯა, იცით რომ ჩემი ძმა და მეგობარი ნუგზარ კვაშალია. ამ წლების შემდეგ, როგორც ნათესავები ისე ვართ. კი, ნამდვილი ძმები ვართ - ჯუჯა და ჯაჯუ. ასე თუ ისე კმაყოფილები ვართ ჩვენი გაწეული შრომით, განვლილი გზით, კარიერით, აქტიური, ნაყოფიერი შემოქმედებითი ცხოვრებით. ხალხის სიყვარული, დაფასება, გასტროლები, ანშლაგები, სავსე დარბაზები - მეტი რა უნდა არტისტს?! მაგრამ ეს ყველაფერი ასე უბრალოდ არ მოდიოდა. ხალხის სიყვარული, პოპულარობა ჰაერზე არ მოდის. ამას შრომა უნდა და ვშრომობდით. დღეში რამდენჯერმე გვქონდა ხოლმე ცოცხალი კონცერტი. მაგალითად, "ჩხიკვთა ქორწილი“ რომ დავიწყეთ ზამთარში აგვისტოში დავამთავრეთ, ამ მიუზიკლმა დიდი აჟიოტაჟი გამოიწვია.

- ბატონო ვახო, იუმორთან ასოცირდებით, რადგან იუმორისტული ნომრები ხშირად გქინდათ ხოლმე...

- ესეც თავისთავად მოხდა, რატომღაც იუმორის ამპლუა მე შემხვდა, თუ მოვირგე. მერე ნელ-ნელა დავხვეწე. ახლა ქუჩაში ვინც მხვდება, ყველა ღიმილით მიყურებს, ეცინებათ. შეიძლება, ვერც ახსნან, რატომ იცინიან, მაგრამ ასეთი განწყობა ეუფლებათ. ისეთი ნომრები კი არ გვქონდა, რომ სცენიდან ანეკდოტებს ვყვებოდით, მთავრობას მუდმივად პატარას "წავურტყამდით“ ხოლმე. ნებისმიერი ხელისუფლების მიმართ ასე ვიყავით. ასეა, უნდა აკრიტიკო, უნდა შეამჩნიო და აღნიშნო ნაკლოვანებები, მაგრამ ამას მეგობრული შარჟის ფორმით ვაკეთებდით, თუმცა სათქმელს ბოლომდე ვამბობდით. ყველა ხელოვანი კრიტიკულად უნდა იყოს განწყობილი ნებისმიერი მთავრობის მიმართ და არ "შეუძვრეს“ მას. ეს ერთხელ თუ დაუშვა, მერე სულ ტაში უნდა დაუკრას. ასეთი რამ ჯუჯებს არ მოგვწონს და ანსამბლშიც ასე ვიყავით განწყობილი. დითირამბები არავისთვის არასდროს გვიმღერია.

ასე გამოვიარე ცხოვრება და ამასობაში დავბერდი. რომ ვთქვა, ეს ამბავი ძალიან მომწონს-მეთქი, ასე არ არის. როცა ამბობენ, ტკბილი სიბერეო, სისულელეა, რა არის ტკბილი სიბერეში?! ან სიბერეში სიტკბო რატომ უნდა იყოს?! დამიჯერეთ, ეს ასე არ არის... კაციც და ქალიც ჩვეულებრივად ბერდება და მორჩა, მეტი არაფერია...

- თქვენი დანახვა ხალხში პოზიტიურ განწყობას იწვევს, ეს ხომ მაგარი რამ არის?

- ყველა მსახიობი ასეა, - არავინ თქვას, - უი, მომბეზრდა, რომ მცნობენო. პირიქით, "პაკაზუხობს“ ის კაცი, რომელიც ამბობს, - მომბეზრდა ხალხის ყურადღებაო. ძალიანაც მოსწონთ... მეც მომწონს, ნამვილად ასეა... მადლობას ვუხდი ყველას დაფასებისსა და სიყვარულისთვის.