"ფაქტია, ეს სტერეოტიპი ზელენსკიმ დააამსხვრია… ეს ადამიანი ყველაზე ნაკლებად ჰგავს კლოუნს" - კომიკოსი და პოლიტიკა: რას ამბობენ ყოფილი "კავეენშიკები" საზოგადოებაში არსებულ სტერეოტიპზე
არსებობს ასეთი სტერეოტიპი - თუ ადამიანი საშუალო დონის იურისტია, ეკონომისტი, ან მაგალითად, საერთაშორისო ურთიერთობის სპეციალისტი, შესაძლებელია, იყოს პოლიტიკოსი, მაგრამ იუმორისტის პოლიტიკოსობას რატომღაც საზოგადოების ნაწილი რთულად ეგუება.
უკრაინის პრეზიდენტის ვოლოდიმირ ზელენსკის პრეზიდენტობას ადამიანების გარკვეული რაოდენობა აღფრთოვანებით ვერ შეხვდა. მართალია, ბოლო დროს უკვე ნაკლებად, თუმცა მაინც წამოაძახებდნენ ხოლმე იმას, რომ კარიერა იუმორისტობით დაიწყო, "კავეენშიკი" (მანსანკანელი) იყო და პოლიტიკაში შოუმენობიდან მოვიდა.
მართლაც რა არის „კავეენი“ (მხიარულთა და საზრიანთა კლუბი), როგორი ადამიანების თამაშია ის, რა თვისებებია საჭირო მის სათამაშოდ, ამაზე მათ ვესაუბრეთ, ვინც წლების წინ მანსანკანელი ყოფილა და მეტიც, თითოეულის ბიოგრაფიაში ამ ყველაფერს სერიოზული ადგილი უკავია.
ირაკლი კაკაბაძე, გადაცემა "კაცების" წამყვანი:
- გეთანხმებით, რომ ეს სტერეოტიპი არსებობს, ვერ გეტყვით კონკრეტულად რატომ, საბოლოო დასკვნამდე ვერ მივდივარ, მაგრამ რატომღაც ასე ითვლება, რომ საშუალო დონის, ან თუნდაც დაბალი დონის ეკონომისტი, იურისტი, მენეჯერი უფრო წარმატებული შეიძლება იყოს პოლიტიკაში, ვიდრე წარმატებული კომიკოსი. იმიტომ, რომ კომიკოსი ხუმრობს და ეს ხომ არასერიოზულია?! ეს ალბათ ადამიანების უცოდინრობის ბრალია. რამხელა შრომა, განათლება და რამდენი რამ სჭირდება ამ ყველაფერს. დასავლეთში საქმე სხვანაირადაა, იქ ამ კუთხით ყველაფერი გარკვეულია... მართალია, დღესდღეობით ვიღაცები ზელენსკიზე რაღაც სისულელეებს კიდევ ამბობენ, მაგრამ ფაქტი სახეზეა, რომ მან ეს სტერეოტიპი დაანგრია.
გოჩა თანდარაშვილი, იუმორისტი:
- იმ ადამიანებისთვის, ვინც ვერ ხედავს, ვინ არის კარგი და ვინ არის ცუდი, ვინც ვერ ხედავს, რომ საერთოდ არაფერ შუაშია ის ადამიანი კომიკოსი იქნება, ინჟინერი, ბუღალტერი, თუ ექიმი, არანაირი აზრი არ აქვს. ვინც ამდენი თვის შემდეგ ვერაფერი დაინახა, მათთვის ერთადერთი ახსნა ის იქნება, რომ ძალიან მალე რუსეთს „დედა აღარ ეყოლება“ და ასევე მათ, ვინც მაგ რუსეთს თვალებში შეჰყურებს. მეტი რაღა უნდა ავუხსნათ?! კომიკოსი რომ არის, ზუსტად ამიტომაა მაგარი. ვინც ფიქრობს, რომ ხალხი შეახოცა, ხალხი თავის მიწას იცავს და ისინი იმ ნაბიჭვრებმა დახოცეს. ზელენსკი თავის ხალხთან ერთად თავის მიწას იცავს. ადამიანები გვერდში უდგანან. აქ კი არავის არაფერი ეკითხება, ზელენსკი კომიკოსია, თუ ვინ არის.
კახა მაღრაძე, პიარის სპეციალისტი:
- კლოუნის საქმეც თავისებურ ძალისხმევას მოითხოვს, მასაც სჭირდება რესურსი აუდიტორიამდე მივიდეს და მიზანს მიაღწიოს... ზელენსკი კი იმას ადასტურებს, რომ მისი მისამართით გამოთქმულ ფრაზებში (რასაც გულისხმობენ), ეს ადამიანი ყველაზე ნაკლებად ჰგავს კლოუნს...
ირაკლი კაკაბაძე:
- ისე, მე მხოლოდ „კავეენს“ არ გამოვყოფდი, ზელენსკის შემთხვევაში ეს არის - იუმორიც და შოუბიზნესიც. მას კარგად ვიცნობთ ისინი, ვისაც „კავეენი“ მასთან ერთად გვითამაშია. მერეც რამდენჯერმე გვქონდა გადაკვეთა, მაგალითად, უკრაინის პირველ ომამდე, 2014 წლამდე... გარდა იმისა, რომ წარმატებული „კავეენშიკი“ იყო, პოპულარული გუნდი ჰყავდა, გასტროლებზე დადიოდნენ, შემდეგ პოპულარული წამყვანიც გახდა. სანამ უკრაინაში სიტუაცია დაიძაბებოდა, სერიოზული ღონისძიებები მიჰყავდა, მაგალითად, ისეთი, როგორიც იურმალის კონკურსია და ა.შ. შოუბიზნესში ძალიან ცნობილი ფიგურა გახდა. მის კომპანიას მაღალრეიტინგული სერიალები ჰქონდა, ზოგადად წარმატებული კომპანია გახლდათ. ამიტომ, წარმატებული „კავეენშიკი“ რომ იყო, ეს არაფერს ცვლის. იყვნენ სხვებიც, რომლებმაც ვერაფერს მიაღწიეს. კარგი წამყვანი, კარგი მსახიობი, კარგი მენეჯერი სახელმწიფოს ძალიან მაგარი მეთაური აღმოჩნდა. ყველაფერი კი ასე უბრალოდ არ მოდის. საჭიროა იუმორის გრძნობა, მენეჯერული თვისებები - გუნდის კარგი ლიდერიც იყო და კარგი იუმორი რომ აკეთო, განათლებაა საჭირო.
კახა მაღრაძე:
- ფაქტია, რომ შეურაცხყოფის შემცველია ის ეპითეტი, რადგან კლოუნში ნეგატიურს გულისხმობენ... ტექნიკურადაც ხალხი რომ გააცინო, საკმაოდ რთული პროცესია. რაღაცას დავიჯღანები და ამაზე აუდიტორიას გაეცინება, - ასე არ არის. თანამედროვე აუდიტორიას უბრალო დაჯღანვაზე არ ეცინება. შესაბამისად, ამას სერიოზული ინტელექტუალური შრომა სჭირდება. მერე გაცინებაც არის და გაცინებაც. „კავეენის“ პროგრამაც ისე უნდა იყოს აწყობილი, აუდიტორიას სულ უნდა ეცინებოდეს. რაც მეტს გააცინებ, ამ საქმეში წარმატებულიც ხდები. სავარაუდოდ, არც კლოუნობაა ადვილი და როგორც სხვა პროფესია, ესეც დასაფასებელია. მით უმეტეს, როცა ეს ყველაფერი ინტელექტუალურ შრომას უკავშირდება.
...როგორც დასაწყისში აღვნიშნეთ, "კავეენშიკს" წერაც უნდა შეეძლოს, ხუმრობა რომ დაწეროს, ტექსტიცუნდა გამართოს, სცენაზე მოქცევა უნდა იცოდეს, ქორეოგრაფიის და მუსიკალური ელემენტებია საჭირო. საზოგადოებაში არსებული პოლიტიკურ-საზოგადოებრივი პროცესების, მოდური თუ ტრენდული ამბების ჯანსარად დანახვა შეეძლოს, საზოგადოებაში არსებული სხვადასხვა ამბის განხილვა, ორიგინალური აზროვნება, განათლება, მოკლედ, ეს ყველაფერი იმისთვის, რომ „კავეენის“ თამაშისას წარმატებული იყო. შრომატევადი საქმეა და ინტელექტუალურ რესურსს მოითხოვს.
გოჩა თანდარაშვილი:
- რთული ჟანრია, თუმცა საზოგადოების მხრიდან ხშირია ასეთი ფრაზები - „თქვენ რა გენაღვლებათ, სხედხართ და ერთობით“. არ არის ასე. იმ ხუმრობების დაწერას ძალიან ბევრი შრომა სჭირდება. ფიზიკურზე მეტად დამღლელი გონებრივი შრომაა. ბევრი ინფორმაცია უნდა მიიღო და გასცე, ანუ მოიფიქრო ისეთი ხუმრობა, რომელზეც სხვას გაეცინება. აქვე ბევრი რამ უნდა გაითვალისწინო, მით უმეტეს, როდესაც დღეს რაღაცებს ტაბუ დაედო. ადრე გარკვეულ თემებზე ხუმრობა, სკეტჩებში რაღაც სიტყვების გამოყენება გაცილებით მარტივი იყო. ხუმრობა არ უნდა იყოს ჰომოფობიური, ეთნიკური შუღლის გაღვივების საფუძველი, პირადად მე ამაზე უკან არასდროს ვიხევდი, მაგრამ დღეს უწეთ მაინც ამ ყველაფრის გათვალისწინება მათ, ვინც სახალხო პროდუქტს ქმნის. თვითონ ხუმრობასაც გააჩნია, როგორი იქნება. შეგნებული მაყურებელი რაღაცას გპატიობს. კარგი ხუმრობა კიდევ ბეწვის ხიდზე გაივლის და სადღაც არ გადაიჩეხება.
კახა მაღრაძე:
- ჩვენ რადიკალური ტიპები ვიყავით, ყველაფერს დავცინოდით. არაფერი ჩვენთვის წმინდა არ არსებობდა, ამან ცხოვრების მიმართ რაღაც მედეგობაც შეგვძინა. შეგიძლია ყველაფერს სხვა მხრიდან, იუმორისტულად შეხედო.
- არ იყავით პოლიტკორექტულები, მაგრამ მგონი, არავინ დაგიზიანებიათ...
კახა მაღრაძე:
- სიცილი საერთოდ ყველაფერს ანეიტრალებს და აჯანსაღებს. მას ჩემს საქმეშიც ძალიან ხშირად ვიყენებ. ერთი-ორი რომ გაიხუმრო, სტუდენტების აუდიტორიას ეს არაფერს დააკლებს, თუ არ შეჰმატებს. კეთილგანწყობის მოპოვებაში, საკომუნიკაციო სივრცეში ბარიერების დაძლევაშიც გეხმარება.
- როდის გაჩნდა ინტერესი ამ სფეროს მიმართ?
გოჩა თანდარაშვილი:
- სკოლაში სწავლისას, ბოლო წლებში გამიჩნდა ინტერესი, სახუმარო გაზეთსაც ვაკეთებდი, სადაც მეგობრებიც ერთვებოდნენ. მერე უნივერსიტეტის მანსანკანი ვნახე, მომეწონა და სურვილი გამიჩნდა, რომ ჩავაბარებდი, იქ მეც მიმეღო მონაწილეობა. ჩავაბარე და გავაკეთე ჩემი გუნდი, ვიყავი კაპიტანი და დავიწყე თამაში. ისე დაემთხვა, რომ თსუ-ში ბევრი ნიჭიერი ადამიანი ერთმანეთის კონკურენტი აღმოვჩნდით და ამ საქმეშიც ასე გავიზარდეთ... ერთად გავაკეთეთ ნაკრები გუნდი და მივყევით ამ საქმიანობას.
კახა მაღრაძე:
- ჩემს შემთხვევაში ყველაფერი სკოლიდან დაიწყო. „კავეენის“ ჩემპიონატი იყო. დირექციამ მოსწავლეები შეკრიბა. მაშინდელი სტუდენტი „კავეენშიკები“ გვეხმარებოდნენ, რაღაცებს გვასწავლიდნენ, გვამზადებდნენ, გვეხმარებოდნენ, რომ სკოლა კარგად წარვმდგარიყავით. მერე დამოუკიდებლად თვითონაც ვმუშაობდით, ამ სკოლების გუნდებით ნაკრები გააკეთეს. საქართველოს ჩემპიონატი იყო... სტუდენტურ „კავეენებში“, უნივერსიტეტში, „გეპეიში“ ყველგან ვმონაწილეობდი, ასევე საქართველოს ნაკრებში. მოკლედ, აქტიურად ვიყავი ჩართული. რაღაც გამოცდილება რომ დავაგროვე, უნივერსიტეტში სწავლის პერიოდში გუნდებსაც ვამზადებდი. შემდეგ ვიღაცები მიჰყვებოდნენ ბოლომდე ამ საქმეს.
ირაკლი კაკაბაძე:
- დღეს ტელევიზიებში არიან ადამიანები, რომლებიც თავიდან ერთი გუნდი ვიყავით. ყველას ბეგრაუნდში არის ეს გამოცდილება, რომელიც იუმორის სახით ამ თამაშმა მოგვცა. იქ დავიწყეთ ამ ნაბიჯების გადადგმა, რამდენიმე წელი რომ აკეთებ გულით , დიდი გამოცდილება გიგროვდება. ის გამოცდილება, მაშინ გაკვალული გზის ნაწილი, ახლაც მუშაობს.
კახა მაღრაძე:
- გულწრფელად რომ ვთქვა, ჩემთვის „კავეენის“ თამაშის წლები სუფთა ჰაერის ჩასუნთქვის საშუალება იყო მაშინ, როცა ირგვლივ 90-იანი წლების სიბნელე გახლდათ. ამა თუ იმ საქმეს, მათ შორის, სწავლასაც აზრი, პერსპექტივა არ ჰქონდა. ამ მოღუშული სიტუაციებისგან ეს კარგი საშუალება აღმოჩნდა შედარებით ჯანსაღ ატმოსფეროში მოხვედრილიყავი და ასეთივე ურთიერთობები გქონოდა. თან, ეს თამაში სპორტულ ელემენტებსაც შეიცავს - გამარჯვებაც არის და დამარცხებაც, რაც დამატებითი მოტივაციაცაა. მთავარი მაინც ისაა, რომ ცუდ პერიოდში კარგ გარემოში მოვხვდი, როცა შესაძლებელი იყო, გაცილებით უარეს სიტუაციაში აღმოვჩენილიყავი, რაც შემდგომ ჩემს ცხოვრებაზე აისახებოდა. „კავეენმა“ ბევრი კარგი რამ მომცა - უამრავი მეგობარი, ნაცნობი შემძინა, საინტერესო ადამიანები გამაცნო, ბევრი საკითხისადმი იუმორით შეხედვის უნარი გამომიმუშავა.
- შენი მეგობრები რაღაც ფორმით გაჰყვნენ იუმორს, შენ სხვა მიმართულება აირჩიე...
- რაღაც პერიოდი სცენარისტად სერიალზე „ჩვენი ეზო“ ვმუშაობდი, რომელიც „რუსთავი 2“-ზე გადიოდა. იდეაში საქმიანობა „ღამის შოუში“ სცენარისტად და მსახიობად უნდა გამეგრძელებინა. სხვადასხვა მიზეზის გამო ამ ყველაფერს თავი დავანებე, თუმცა მაგ მიმართულებით აქტიურად ვვითარდებოდი. ხომ ვამბობ, იუმორი არ მტოვებს, კარგ გაცინებას რა სჯობია.
გოჩა თანდარაშვილი:
- ბავშვობაში ბევრს ვკითხულობდი, იუმორიც მიყვარდა, ნოდარ დუმბაძის ნაწარმოებები ზეპირად ვიცოდი, კარგად ვსწავლობდი, ვეკუას სახელობის მათემატიკური სკოლა დავამთავრე, ალბათ ამან იქონია გავლენა. ადვილად შემეძლო, სხვადასხვა თემაზე მეხუმრა. ზოგადად ხუმრობაც მათემატიკური ფორმულაა... ჩვენს გუნდში ბევრი ინტელექტუალი თამაშობდა. ჩვენი ნაკრების რამდენიმე წევრი, 4-5 ბიჭი ინტელექტ-კლუბშიც ვთამაშობდით. ერთ-ერთ წელს საქართველოს ჩემპიონები გავხდით.
ირაკლი კაკაბაძე:
- კი, იქიდან ისეთი თვისებები გვაქვს შეძენილი, რომელიც გეხმარება, კიდევ უფრო განავითარო და სხვა მიმართულებით წახვიდე. მნიშვნელოვანი მაინც გუნდურობაა, რადგანაც გუნდური თამაშია, მარტო ვერაფერს გააკეთებ, წარმატებული ვერ იქნები. იმისთვის, რომ წარმატებას მიაღწიო ამ მიმართულებით, გჭირდება კარგი გუნდი, რომლებთან ერთადაც იმუშავებ. ეს მთავარი ფორმულაა, როგორც ფეხბურთს მარტო ვერ ითამაშებ, დაახლოებით ასეა. ვისაც გუნდური თამაში არ შეუძლია, შეიძლება, წარმატებული სხვაგან გახდეს, მაგრამ აქ ვერა.
ნახეთ ასევე: