"მქონდა დიდი დეპრესიის ეპიზოდი, პანიკური შეტევები, დამოკიდებული ვიყავი ანტიდეპრესანტებზე, ასევე ნარკოტიკებზე... სუიციდზეც მეფიქრებოდა" - რატომ გაუჩინარდა ტელესივრციდან თიკო სადუნიშვილი
უკვე რამდენიმე წელია, რაც თიკო სადუნიშვილი ტელეეკრანებიდან გაქრა. რა გახდა ამის მიზეზი და რას საქმიანობს დღესდღეობით, ამ საკითხებზე ლელა წურწუმიასთან გადაცემაში გულახდილად ილაპარაკა.
- ყველა ადამიანის ცხოვრებაში დგება ეტაპი, როდესაც რაღაცის გადაფასებას იწყებ. ჩემი გაქრობაც ტელესივრციდან ამიტომ მოხდა. როდესაც იქამდე მიდიხარ, რომ ცხოვრება აზრს კარგავს, ჩემს შემთხვევაში ძალიან მძიმედ მოხდა, მქონდა პანიკური შეტევები, რაზეც ადამიანები ღიად საუბრობენ. დამოკიდებული ვიყავი სააფთიაქო აბებზე, ანტიდეპრესანტებზე. დამოკიდებული ვიყავი ასევე ნარკოტიკებზე. აქ მინდა დავაკონკრეტო, რომ ეს იყო ცნობიერების შემცვლელი ნივთიერებები. მე მოვიხმარდი კლუბურ ნარკოტიკებს...
დიაგნოზი მქონდა ტვინის ინტოქსიკაცია და დიდი დეპრესიის ეპიზოდი დაიწყო ჩემს ცხოვრებაში. ადამიანებთან აღარ ვურთიერთობდი, ოთახიდან არ გამოვდიოდი, ჩავიკეტე, ადამიანების შიში გამიჩნდა. სუიციდურ აქტზეც მეფიქრებოდა. ჩემთვის რაღაც მომენტში ეს იყო ფსკერი. მე გარეგნულად ეს არ მეტყობოდა, უფრო ემოციურად ვიყავი ცუდად. ყველაზე მძიმე ის იყო, რომ ადამიანები იმდენად ვართ როლებში ცხოვრებას მიჩვეულები, რომ ყველაზე რთული ამ დროს აღიარებაა, რომ ცუდად ხარ და აჩვენო ეს სხვა ადამიანებს, ითხოვო დახმარება.
ყველაზე მნიშვნელოვანი, როცა თავს ცუდად გრძნობ, არის აღიარება საკუთარ თავთან და დახმარების თხოვნა სხვებისთვის. მე მიჭირდა ჩემს თავთან აღიარება, რომ ცუდად ვიყავი. გავურბოდი ამ მდგომარეობას, დეპრესიას როდესაც გაურბიხარ, უფრო დიდხანს გრძელდება. ვემალებოდი ამ ყველაფერს და ნივთიერებებიც სწორედ ამისთვისაა, რეალობიდან გაქცევისთვის. ადამიანებს, საკუთარ თავს, სამყაროს ვემალებოდი...
მე არ მინდა, რომ ჩემი საუბარი ანტინარკოტიკულ კამპანიას დაემსგავსოს, ძალიან საფრთხილო თემაა და მე ვყვები ჩემს ისტორიას. ჩემს ამ მდგომარეობას მხოლოდ ნივთიერებებს არ მივაწერდი, მაგრამ ამ ყველაფერმაც დიდი როლი შეასრულა.
მზე ძალიან მიყვარდა, გათენება... მაგრამ დადგა პერიოდი, როცა მზესაც ვემალებოდი, დღის ადამიანი ვარ და გათენება უფრო მიყვარს, ვიდრე დაღამება. ეს არის პერიოდი როდესაც მზეს ვემალებოდი და სიბნელეში ვცხოვრობდი, აბსოლუტურ სულიერ სიცარიელეს განვიცდიდი. ზღვარზე ვიდექი, როცა ცხოვრება აზრს კარგავს, მაგ დროს ცოცხალი ხარ თუ მკვდარი მნიშვნელობა ეკარგება. რაღაც მოჯადოებულ წრეზე ვტრიალებდი და ვხედავდი, რომ ჩემი მომავალი ჩემი წარსული იყო. ავდექი და ვუპასუხე კითხვებს, როგორი ურთიერთობა მინდა მქონდეს საკუთარ თავთან, ადამიანებთან და სამყაროსთან და როგორი მქონდა მაშინ. ამ დროს მივიღე გადაწყვეტილება, რომ ცხოვრება შემეცვალა.
ჩემთვის სასარგებლოდ გამოვიყენე პანდემია. ჩემში დიდი აფეთქება მზადდებოდა და სამყარომაც ხელი შემიწყო ამაში. ამაში, ამიტომ ისე მძიმე არ ყოფილა ჩემი იზოლაცია, უბრალოდ მეტად გაგრძელდა.
ძალიან პატარა ვიყავი ჩემი შვილი რომ დაიბადა და ფაქტობრივად ერთად ვიზრდებოდით. ჩემმა შვილმა იცოდა ჩემი პრობლემის შესახებ. ბოლომდე ვერ ვუზიარებდი ყველაფერს, თუმცა რეაბილიტაციის შემდეგ ჩვენი ურთიერთობის ხარისხი ბევრად მაღალია არა მხოლოდ შვილთან, არამედ მშობლებთანაც, ყველასთან. ახლა თავს ვგრძნობ ძალიან კარგად” - ამბობს თიკო.