"ვოვა სოჭში გავიცანით... ერთმანეთის ნომრებში ვქეიფობდით, ვხუმრობდით, ვმღეროდით" - რას ჰყვებიან ზელენსკიზე ქართველი "მანსანკანელები"?

2 ათეული წლის წინ, ვინც მასთან ერთად სცენაზე მდგარა და "მანსანკანი" უთამაშია, ალბათ ვერც წარმოიდგენდა, რომ გავიდოდა დრო და ის ევროპის ყველაზე დიდი სახელმწიფოს ლიდერი, პრეზიდენტი გახდებოდა. ვოლოდიმირ ზელენსკი დღეს უკრაინის პრეზიდენტი და მსოფლიოს ყურადღების ცენტრში მოქცეული მებრძოლი ერის ლიდერია, რომელიც თავის ხალხთან ერთად, საოცარ მაგალითებს აჩვენებს.

ვოვა - ქართველი "კავეენშიკები" ასე ეძახდნენ მას, ვისი ყურადღებაც ნიჭიერმა ბიჭმა გაცნობისთანავე მიიქცია... როგორი ურთიერთობა ჩამოყალიბდა მათ შორის, როგორ იხსენებენ იმ წლებს და როგორ აფასებენ მეგობრები მას, ამაზე 2000-იანების ქართველი "მანსანკანელები", ირაკლი საღინაძე და გოჩა თანდარაშვილი გვესაუბრებიან.

ირაკლი საღინაძე, "ჩცდ"-ს პროდიუსერი:

- ვოვა თავიდან სოჭში გავიცანით, რადგანაც ფესტივალი იქ იმართებოდა, საიდანაც გუნდებში გვანაწილებდნენ. სოჭიდან ყველანი კიევის ლიგაში მოვხვდით. მერე ერთად რამდენჯერმე ვითამაშეთ, ვხვდებოდით რეპეტიციებზეც - ერთად დიდ დროს ვატარებდით. თამაშის და რეპეტიციების შემდეგაც ერთად ვიყავით, ვისვენებდით, დავდიოდით კლუბებში, ერთ სასტუმროში ვცხოვრობდით..

გოჩა თანდარაშვილი, იუმორისტი:

- უკრაინის საერთაშორისო ლიგაში 1999 წელს მოვხვდით და ვოვა მაშინ გავიცანით. ერთ პერიოდში გვიწევდა თამაში და ვმეგობრობდით. ურთიერთობა თამაშების მერეც გრძელდებოდა, ყოველ საღამოს წვეულებები გვიწევდა, სასტუმროში ერთმანეთის ნომრებში ვქეიფობდით, ვხუმრობდით, ვმღეროდით. როცა იმ ყველაფერს ჩამოვშორდით, მეგობრობა მერეც გაგრძელდა. მოგვიანებით უკრაინაში სხვადასხვა პროექტთან დაკავშირებითაც მოგვიწია ჩასვლამ. უკრაინელებმა გააკეთეს ლიგა, რომელიც ვოვას მიჰყავდა. იქ ქართულმა გუნდმაც ითამაშა. ჩვენ ბიჭებთან კარგი ურთიერთობა ჰქონდა. საერთოდ, კარგი ადამიანია, უშუალო. მაშინვე ეტყობოდა, რომ სასცენო და საეკრანო ვარსკვლავი იქნებოდა. თავისი გუნდის კაპიტანი იყო, გამორჩეული ლიდერი... საერთოდ, ვინც არ უნდა იყოს უკრაინის სათავეში, ყველას ვუქომაგებდით, მაგრამ გვიხარია, რომ ჩვენს მეგობარს ასე ღირსეულად უჭირავს თავი და პოლიტიკაშიც ასეთი მაგარი ადამიანი აღმოჩნდა.

ირაკლი საღინაძე:

- თავის გუნდის კაპიტანი იყო, ლიდერი, ჭკვიანი განათლებული, ინტელექტუალი. სამსახიობო მონაცემები ჰქონდა, პროფესიით მსახიობი არ არის, მაგრამ "კავეენზე" ამ ნიჭის რეალიზებას ახდენდა. მღეროდა, ცეკვავდა და ნიჭიერი ადამიანების გუნდიც ჰყავდა... არსებობს გუნდები, რომლებიც სცენარისტებს ქირაობენ და გუნდები, რომლებიც თვითონ წერენ იმას, რასაც სცენაზე წარმოადგენენ. ისინი თვითონ წერდნენ და ჩვენც ასე ვიყავით. გაცნობის დღიდან ჩვენ შორის მეგობრული ურთიერთობა ჩამოყალიბდა. აქტიური კომუნიკაცია გვქონდა, ჩავდიოდით უკრაინაში, ვხდებოდით. ერთად მთლიანობაში 5 ლიტრი არაყი დაგვილევია... ერთხელ მათ გუნდს მოვუგეთ და ერთხელ მათ მოგვიგეს. ამ სატურნირო დაძაბულობის მიუხედავად, სხვა გუნდებსაც რომ ხვდებოდნენ, საგულშემატკივროდ ჩვენც მივდიოდით და ისინიც გვგულშემატკივრობდნენ. ასეთი აქტიური და ემოციური ბმა გვქონდა იმ ადამიანებთან, რომლის ლიდერი იყო.

- ალბათ მაშინ, როცა გაიცანით, ვერც წარმოიდგენდით, რომ გავიდოდა დრო და უკრაინის პრეზიდენტი გახდებოდა...

გოჩა თანდარაშვილი:

- ამის წარმოდგენა შეუძლებელი იყო. წლების წინ როდესაც გავიგე, რომ პრეზიდენტად ირჩევდნენ, კენჭი უნდა ეყარა, ფეიკი მეგონა, ალბათ ხუმრობენ-მეთქი. ვერ ვიჯერებდი, რადგან აწყობილი ჰქონდა ცხოვრება, კარიერა, ჰქონდა შემოსავლიანი სამსახური, იყო პოპულარული, ხალხს უყვარდა. როგორც აღმოჩნდა, ხალხმა დააფასა და პრეზიდენტი გახდა.

ირაკლი საღინაძე:

- პოლიტიკაში წასვლა და პრეზიდენტობაზე კენჭისყრა სხვადასხვა რამ არის. პრეზიდენტობა უკვე სხვა მასშტაბია და როდესაც გავიგე, ამას აპირებდა, ჩემთვის მოულოდნელი იყო. სიმართლე გითხრათ, არ ველოდი იმ წარმატებას, რასაც მიაღწია. მოკლე დროში რეიტინგი კარგად აკრიფა და პოპულარობაც მოიპოვა. ახლა საერთოდ პიკშია, არა თუ უკრაინაში, მსოფლიოში ყველაზე თვალსაჩინო პოლიტიკური მოღვაწეა. სხვათა შორის, პროდასავლური შეხედულების იყო, ამას ვატყობდით. როდესაც მოსკოვში ვთამაშობდით, ჩვენგან გარკვეულ კორექტირებას მოითხოვდნენ, ზეწოლას ვგრძნობდით. მეტად ქართული კოლორიტის წამოწევას ითხოვდნენ, „გრუზინულ“ ხუმრობებს, ცოტა გვასულელებდნენ, არადა, სხვა მოთხოვნები გვქონდა საკუთარ თავის მიმართ და იმის მიმართ, რასაც ვაკეთებდით. ამ თემაზე ერთად გვისაუბრია, თუმცა ვოვასთან დიდ პოლიტიკაზე არ გვილაპარაკია. ამიტომ, აზრიც არასდროს გამჩენია, რომ ოდესმე პრეზიდენტი გახდებოდა.

- "კავეენს" ვიღაცები არასერიოზულ ჟანრად მიიჩნევენ, თუმცა ის გონებამახვილ, ინტელექტუალ, სხვადასხვა უნარით დაჯილდოებულ ადამიანებს აერთიანებს... პრეზიდენტ ზელენსკის ხშირად არცთუ დადებით კონტექსტში "კავეენშიკობას" უხსენებენ...

გოჩა თანდარაშვილი:

- "კავეენს" ვერ ითამაშებ, თუ არ გაქვს მაღალი ინტელექტი და არ ხარ ძლიერი ადამიანი. ისე არაა, რომ სცენაზე გამოხვიდე და პუბლიკა გააცინო, ამას ბევრი შრომა, ინტელექტი და გარკვეული უნარები სჭირდება. ადამიანები სწორად უნდა გააცინო... ისინი, ვინც "კავეენს" ვთამაშობდით, ბევრს ვმუშაობდით და ერთმანეთსაც ვზრდიდით...

ირაკლი საღინაძე:

- ყოფილი საბჭოთა კავშირიდან ეს ყველაფერი პუბლიცისტიკის ერთ-ერთი საშუალება იყო. იუმორის საშუალებით სიმართლის თქმის შესაძლებლობა გაქვს... "მანსანკანის" შემდეგ ვოვამ ტელევიზიისთვის "კვარტალი 95", ასეთი შოუ შექმნა. პროდიუსერული კომპანია ჩამოაყალიბა, ფილმებს, სერიალებს იღებდა, სხვადასხვა ტელეპროგრამაზე მუშაობდა. ბოლოს სერიალიც "სლუგა ნაროდა“ გადაიღეს და იმ პერიოდში პოლიტიკაში წასვლა გადაწყვიტა.

- როგორი სიმბოლური იყო, სანამ რეალური პრეზიდენტი გახდებოდა, მანამდე პრეზიდენტის როლი ითამაშა...

გოჩა თანდარაშვილი:

- შეიძლება ეს დაგეგმილიც იყო, რომ გზა ქვეყნის პრეზიდენტობისკენ, ასე გაევლო. ფაქტია, რომ მისი როლი დღეს უზარმაზარია, პლანეტის ყველაზე ტრენდული ადამიანია. მასზე ბევრი რამ არის დამოკიდებული, თუნდაც ის, თავი როგორ უჭირავს, ძნელია, ამხელა ქვეყნის ამდენი ადამიანი საერთო აზრამდე მიიყვანო. ეს პირველ რიგში ქვეყნის პრეზიდენტს ევალება. არ დაგავიწყდეთ, უკრაინაში ბევრი რუსულენოვანი ადამიანია, ამ ბიჭმა მათი გაერთიანებაც მოახერხა.

ირაკლი საღინაძე:

- ეს სავარაუდოდ ჩანაფიქრი და პროექტი იყო. მისი რამდენიმე მეგობარი პოლიტიკაში მანამდე წავიდა. როგორც ჩანს, 5-6 წლის წინ მოიფიქრეს, როგორ მისულიყვნენ რაღაც ეტაპამდე, რომ პოლიტიკური ცხოვრება დაეწყოთ. მანამდე რეალურად ყველაფერს მიაღწია იმ სფეროში, სადაც საქმიანობდა. ფაქტია, რომ კარგი ლიდერი აღმოჩნდა, თავისი ქვეყნის პატრიოტი. თვალსაჩინოა, რომ ქვეყნის ლიდერის ახალი სტანდარტი წარმოადგინა, ასევე იმის, ქვეყანას რა სულისკვეთებით უნდა მართავდეს. რეალურად მთელი მსოფლიო გამოაფხიზლა. ყველას აგრძნობინა, რომ სიმართლე მისკენაა. მორალური უპირატესობა არავისთან დაუკარგავს და ერთი მცდარი მესიჯი არ გაუგზავნია. მისი მთავარი ღირსება თავიდანვე რაც შევნიშნეთ, რაც პირად ურთიერთობაშიც ჩანდა, ძალიან გულწრფელი იყო და ამიტომაც მსიამოვნებდა მასთან კომუნიკაცია. ვგრძნობდი თუ პატივს გცემდა, გულწრფელად, ამის გამოხატვა არ უჭირდა.

- რას ფიქრობთ, რა შედეგით დასრულდება ომი რუსეთსა და უკრაინას შორის?

გოჩა თანდარაშვილი:

- აშკარაა, რომ უკრაინა სერიოზული უპირატესობით სარგებლობს მტერზე, ნაბიჭვარ პუტინს გვერდიდან ეცლება მომხრეები. ცალსახაა, უკრაინა აუცილებლად გაიმარჯვებს.

ირაკლი საღინაძე:

- აქ ორი რამ არის - ზელენსკისთვის როგორ დამთავრდება ეს ყველაფერი და როგორ დამთავრდება თავად პროცესი. შეიძლება დროში გაიწელოს, მაგრამ რუსეთმა ისეთ ჭაობში შეტოპა, ამ მდგომარეობიდან უკან ვეღარ გამოვა. უკრაინელების თავდადება და სულისკვეთება, რასაც ვხედავთ, გასაოცარია და ამის ფონზე უკრაინის მიმართ მსოფლიოს მხარდაჭერა სულ უფრო ძლიერდება. რუსეთი მარცხისთვისაა განწირული. მისთვის უკან გამოსასვლელი გზა ერთი პუტინის გარეშეა და მეორე უბრალოდ არ აქვს. ზელენსკის ფიზიკური საფრთხეები ექმნება, მაგრამ როგორც არ უნდა დამთავრდეს ეს ყველაფერი, ვიმედოვნებ, რომ ამ სიტუაციიდან საღსალამათი და ჯანმრთელი გამოვა.

ნებისმიერ შემთხვევაში გმირია და უკვე გმირად შევა როგორც თავისი ქვეყნის, ასევე მსოფლიოს ისტორიაში. იმედი მაქვს, შემდეგ და შემდეგ კიდევ დიდ წარმატებას მიაღწევს. როგორც გამარჯვებული სახელმწიფოს ლიდერი. თავის ქვეყანას კიდევ მაღალ საფეხურზე აიყვანს. გულით ვგულშემატკივრობ. სოლიდარობას და მხარდაჭერას ვუცხადებ.

მაგრად დადგეს და ჩვენ ჩვენი მხრიდან, სადაც ვართ, როგორც ვართ, გვერდში ვუდგავართ და ყველაფერს გავაკეთებთ, რომ მისი და ჩვენი ქვეყანა (ის დღეს ჩვენთვისაც იბრძვის) მაქსიმალურად მოკლე დროში ფეხზე დადგეს და გახდეს იმ ცივილიზებული სამყაროს ნაწილი, რისთვისაც გვიწევს ახლა ბრძოლა.