"პრემიერაზე ნიკას დედა ვერ მოვიდა... ცოლ-შვილი იყო, რომლებსაც ცრემლნარევი სიხარული ჰქონდათ" - რას ჰყვება რეჟისორი ქაცარიძის ბოლო კინოროლზე, სადაც დიუმა ითამაშა

13 თებერვალს მსახიობ ნიკა ქაცარიძის გარდაცვალებიდან 40 დღე შესრულდა. 14 თებერვალს კი მის ხსოვნას იმ ფილმის პრემიერა მიეძღვნა, რომელიც ნიკას ბოლო კინოროლი აღმოჩნდა. ფილმი დიუმაზე რეჟისორმა გიორგი ჭუმბურიძემ გადაიღო.

პრემიერას მსახიობის მეუღლე და შვილი დაესწრო, იყო სევდა... ხოლო რას წარმოადგენს თავად ფილმი და ამ პროექტთან დაკავშირებულ სხვა დეტალებზე თავად რეჟისორს ვესაუბრეთ:

- ეს არის დოკუმენტურ-მხატვრული კინო, რომელიც ანიმაციებითაა გაცოცხლებული. ზალიკო სულაკაურის ნამუშევრები კომპიუტერული გრაფიკით ანიმატორმა, უნიჭიერესმა რატი დაბრუნდაშვილმა გააცოცხლა, რომელმაც უზარმაზარი სამუშაო ჩაატარა. ფილმი მუსიკალურადაც გაფორმდა - ორიგინალური მუსიკა ნინო ბერიანიძემ და მისმა მეუღლემ გიორგი კვალიაშვილმა შექმნეს. ამ ყველაფრის შერწყმით კი გამოვიდა დოკუმენტურ-მხატვრულ-ანიმაციურ-მუსიკალური შემეცნებითი ფილმი.

- ამ პროექტზე მუშაობის იდეა საიდან მოვიდა?

- დიდი ხნის წინ წავიკითხე წიგნი დიუმას საქართველოში მოგზაურობის შესახებ და იმ დღიდან გამიჩნდა სურვილი, ის ყველაფერი ეკრანზე ამესახა. ისეთი საინტერესო რაღაცებს წერს, ისეთ ძვირფას სიტყვებს ამბობს ასეთი ადამიანი და ბუმბერაზი მწერალი, რომ სურვილი გიჩნდება, გადაიღო.

- როდესაც შენ ქვეყანაზე ასე წერენ, მართლაც შეიძლება ეს კარგი ინსპირაცია აღმოჩნდეს და თქვენს შემთხვევაშიც ასე მოხდა...

- დიახ. მოკლედ, როდესაც გავიგე, რომ დოკუმენტურ-შემეცნებით-პოპულარული კინოს ხელშეწყობის მიზნით, კულტურის სამინისტრომ კონკურსი გამოაცხადა, ჩემი სცენარი შევიტანე. რაღაც პერიოდის შემდეგ დამიკავშირდნენ. იდეა მოწონებულია და მობრძანდით, გაგიცნობთო. როცა დარწმუნდნენ, რომ შემეძლო საკუთარი იდეის განხორციელება, დამაფინანსეს და პროექტზე მუშაობა დავიწყე. გადავიღეთ დადგმული სცენები.

დიუმას როლი ნიკა ქაცარიძეს მივეცი და ის ასევე მთხრობელიცაა. ნამდვილ სცენებს ხომ ვერ გავაცოცხლებდით და პირობითად, თამაშ-თამაშით - თან, გრიმს რომ იკეთებს და დიუმა ხდება - ასეთი ხერხი ავიღეთ სამუშაოდ. ნიკა დიუმას გრიმით კოსტიუმით დადიოდა ქუჩებში და საუბრობდა. ამ ხერხით სათქმელი გაიოლდა. მოგეხსენებათ, დიუმამ მთელი საქართველო მოიარა, მაგრამ ჩვენ მხოლოდ თბილისის მონაკვეთი ავიღეთ.

- მოკლედ, ძველი თბილისის თემა თხრობით, ანიმაციით და დადგმული სცენებით განახორციელეთ...

- კი, მეორე სერიაზეც ვფიქრობდით, რომ დიუმას მონათხრობის მიხედვით, დანარჩენი საქართველოც ასახულიყო. ნიკა მეუბნებოდა და ჩვენი საუბარი გარდაცვალების წინა დღეს ამაზე იყო - აუცილებლად გავაკეთოთ კიდევ, რა საინტერესო ამბებს ჰყვება დიუმაო... ძალიან უნდოდა, მაგრამ ეს უკვე აღარ მოხერხდა, ის მოულოდნელად გარდაიცვალა...

იმ საღამოს ამ პრემიერაზეც ვილაპარაკეთ, იდეები ჰქონდა, იმაზე, პრეზენტაცია როგორი უნდა ყოფილიყო. ბედნიერება თუ შეიძლება იმას დავარქვათ, რომ მას ფილმის შავი ვარიანტი ნანახი ჰქონდა და კმაყოფილი იყო, მეც ბედნიერი ვარ. საოცარი ენთუზიაზმით და ემოციით იმუშავა. ხომ ვამბობ, მისი ბოლო სიტყვები იყო ასეთი - მოდი, რა, გავაგრძელოთ, კიდევ გადავიღოთ. თუ დაფინანსება არ იქნება, როგორ-მეთქი? მაინც გადავიღოთ, ისეთი მაგარი თემაა... ჩემთვის მთავარი პროცესია, ტაში და შედეგი არ მაინტერესებსო. მთავარი კიდევ ის არის, რომ ჩემი შვილები დიდები რომ გახდებიან და აღარ ვიქნები, იტყვიან, რა მაგარი მამა გვყავდაო... ეს იყო მისი ბოლო სიტყვები...

- 13 თებერვალს მისი გარდაცვალებიდან ორმოცი დღე შესრულდა...

- კი, 13-ში იყო ორმოცი და 14-ში პრემიერა სპეციალურად დავნიშნეთ. ასე უნდოდა ნიკას ოჯახსაც, მეგობრებსაც და ფილმი რუსთაველის თეატრის მცირე დარბაზში წარვადგინეთ. ჩვენებას მისი ოჯახი დაესწრო. დედა ვერ მოვიდა, ცოლ-შვილი იყო, რომლებსაც ცრემლნარევი სიხარული ჰქონდა. ეს ფილმი მართლაც დარჩება და ბავშვები დიდები რომ იქნებიან და შეხედავენ მამის ამ ნამუშევარს, ნახავენ, როგორი მამა ჰყავდათ.

ნიკასი და შემოქმედებითი ჯგუფის სურვილი თავიდანვე იყო, რომ საინტერესოდ, ხალისით მოგვეყოლა ეს ამბავი, რაც პრემიერის წინ დარბაზსაც ვუთხარი, და ვთხოვე, ასევე შეეხედათ ფილმისთვის. კი, ნიკას ზუსტად ასე გაუხარდებოდა, რადგანაც ნამუშევარში სხვა სიყვარული და ენერგეტიკა ჩადო. მგონი, დარბაზმაც ზუსტად გაიგო და ისევე მიიღო... დიდი მადლობა კულტურის სამინისტროს და ქალბატონ თეას, რომ პრემიერის შემდეგ მითხრა, ფილმი არაჩვეულებრივია და ფრანგულად უნდა ითარგმნოს, ეს ამბავი მსოფლიოს გავაგებინოთო. ეს ნიკასთვისაც დიდი სიხარულის მიზეზი და ჯილდო იქნებოდა.

- საერთოდ, ამ როლზე ნიკა როგორ აიყვანეთ?

- მუშაობა რომ დავიწყე, პირველივე დღეს, ჩემმა მეუღლემ და შვილმა ერთდროულად გამოთქვეს აზრი, ამ როლს ნიკა მოუხდებაო. მათი აზრი მომეწონა. სიმართლე რომ გითხრათ, „თეატრალურის“ მერე მასთან არანაირი ურთიერთობა არ მქონია. ვიცნობდი შორიდან როგორც მსახიობს. მაშინვე დავურეკე. სიამოვნებით, შევხვდეთო.

თავიდანვე რაღაცნაირად გულში ჩამიკრა, მთელი არსებით გვერდით დამიდგა... მადლობა მას და მადლობა ყველას, ვინც ფილმზე იმუშავა, ზალიკო სულაკაურს, რატი დაბრუნდაშვილს, სოფო იოსებიძეს, მსახიობებს. ყველამ დიდი სიყვარული ჩადო... ახლა კი უკვე ფილმის ფრანგულად თარგმნას ვიწყებ.