• ფო­ტო­კო­ლაჟ­ზე: ზუ­რაბ კა­ხაბ­რიშ­ვი­ლი სხვა­დას­ხვა შე­ჯიბ­რზე და მისი შვი­ლე­ბი

ქარ­თველ გულ­შე­მატ­კი­ვარს ახ­სოვს, ტო­კი­ოს ოლიმ­პი­ა­დი­დან ემო­ცი­უ­რი კად­რი - ძი­უ­დო­ისტ ლაშა ბე­ქა­უ­რის ტრი­უმ­ფის შემ­დეგ. მუხ­ლზე და­ცე­მუ­ლი ატი­რე­ბუ­ლი ოლიმ­პი­უ­რი ნაკ­რე­ბის მთა­ვა­რი ექი­მი. მა­ნამ­დე, ოლიმ­პი­ელ­თა ექიმ­მა პი­რო­ბა დადო, რომ ის ქარ­თვე­ლი ფა­ლავ­ნის წარ­მა­ტე­ბის მი­საღ­წე­ვად ყვე­ლა­ფერს გა­ა­კე­თებ­და და სი­ტყვა შე­ას­რუ­ლა. მერე, მად­ლი­ერ­მა ჩემ­პი­ონ­მა სა­ჯა­როდ გა­და­უ­ხა­და მად­ლო­ბა "მსოფ­ლი­ო­ში სა­უ­კე­თე­სო ექიმს“, რო­მელ­მაც მისი ცხოვ­რე­ბა შეც­ვა­ლა. ეს ადა­მი­ა­ნი დღე­და­ღამ სპორ­ტსმე­ნე­ბის ჯან­მრთე­ლო­ბა­ზე ზრუ­ნავს, მათ­თან ერ­თად იმარ­ჯვებს და მარ­ცხით გა­მოწ­ვე­ულ ტკი­ვილს მათ­ზე მე­ტად გა­ნიც­დის. სამ­ხედ­რო ექი­მო­ბი­დან ოლიმ­პი­ელ­თა ექი­მო­ბამ­დე რთუ­ლი და სა­ინ­ტე­რე­სო გზა გან­ვლო, ბევრ პრო­ფე­სი­ას და­ე­უფ­ლა, ბევ­რგან მო­სინ­ჯა ძა­ლე­ბი, მაგ­რამ "მწვრთნე­ლო­ბით მო­წამ­ლულ­მა“ მა­ინც სპორ­ტის­თვის გა­და­დო თავი.

"შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, სპორ­ტსმე­ნე­ბის ცხოვ­რე­ბით უფრო ვცხოვ­რობ, ვიდ­რე ჩემი ოჯა­ხის. ჩემი შვი­ლე­ბი ისე იზ­რდე­ბი­ან, ვერ ვხვდე­ბი, რო­გორ გა­მე­პა­რა ეს დრო. ბევ­რი და­ვა­კე­ლი ოჯახს, სპორ­ტს მეტი მი­ვე­ცი. ყვე­ლა სპორ­ტსმე­ნი ასეა, როცა რე­ჟიმ­ში ხარ, ფაქ­ტობ­რი­ვად, თავი გაქვს გა­და­დე­ბუ­ლი“, - გვე­უბ­ნე­ბა ოლიმ­პი­უ­რი ნაკ­რე­ბის მთა­ვა­რი ექი­მი, სა­ქარ­თვე­ლოს სპორ­ტუ­ლი მე­დი­ცი­ნის ასო­ცი­ა­ცი­ის პრე­ზი­დენ­ტი, სა­მე­დი­ცი­ნო უნი­ვერ­სი­ტე­ტის პრო­ფე­სო­რი და უბ­რა­ლოდ - პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი ზუ­რაბ კა­ხაბ­რიშ­ვი­ლი და მის სა­ინ­ტე­რე­სო ცხოვ­რე­ბა­ზე თხრო­ბას ბავ­შვო­ბი­დან იწყებს.

• ბავ­შვო­ბა

- 1968 წლის 15 მა­ისს და­ვი­ბა­დე თბი­ლის­ში, ვე­რა­ზე. მამა - გივი კა­ხაბ­რიშ­ვი­ლი აბ­სო­ლუ­ტუ­რი ფა­ლა­ვა­ნი იყო ქარ­თულ ჭი­და­ო­ბა­ში, ნაკ­რე­ბის მთა­ვა­რი მწვრთნე­ლი სამ­ბო­ში, დედა ქი­მი­კო­სია.102-ე სკო­ლა და­ვამ­თავ­რე, რო­მე­ლიც ახლა აღარ არ­სე­ბობს, 161-ე სკო­ლას­თან გა­ერ­თი­ან­და. ჯერ ვე­რა­ზე, მერე - თა­ვი­სუფ­ლე­ბა­ზე, ბო­ლოს სა­ბურ­თა­ლო­ზე, მე­რი­ის წინ გა­და­ვე­დით სა­ცხოვ­რებ­ლად. წარ­ჩი­ნე­ბუ­ლი მოს­წავ­ლე არ ვყო­ფილ­ვარ, ვერ მო­ვა­ხერ­ხე... არ მიყ­ვარ­და ფი­ზი­კა და მა­თე­მა­ტი­კა, დღემ­დე არ ვიცი, რა არის ლო­გა­რით­მი... ბავ­შვო­ბი­დან და­ვი­წყე ვარ­ჯი­ში, სპორ­ტუ­ლი კლა­სი ვი­ყა­ვით, გაც­დე­ნი­ლი გაკ­ვე­თი­ლე­ბის ხარ­ჯზე ფეხ­ბურთს ვთა­მა­შობ­დით, სხვა გა­სარ­თო­ბი არ გვქონ­და ბავ­შვებს, თა­მაშ­ში ვე­ჯიბ­რე­ბო­დით ერ­თმა­ნეთს. ექ­სკურ­სი­ებ­ზე სა­ერ­თოდ არ დავ­ყავ­დით მას­წავ­ლებ­ლებს, რა­ტომ­ღაც ფიქ­რობ­დნენ, რომ დის­ციპ­ლი­ნა­ში ჩა­მოვ­რჩე­ბო­დით. მახ­სოვს, დამ­რი­გე­ბელს ვუ­თხა­რი, თქვენს ჯი­ნა­ზე მსოფ­ლი­ოს მო­ვივ­ლი-მეთ­ქი და ალ­ბათ ავას­რუ­ლე. ძი­უ­დო-სამ­ბო­ზე დავ­დი­ო­დი, რეს­პუბ­ლი­კის და სა­ერ­თა­შო­რი­სო ტურ­ნი­რებ­ზე წარ­მა­ტე­ბას ვაღ­წევ­დი, რი­თაც პა­ტა­რა პრი­ვი­ლე­გი­ე­ბი მქონ­და სკო­ლა­ში. ბევ­რი ცნო­ბი­ლი სპორ­ტსმე­ნი გვყავ­და სკო­ლა­ში, ვინც შემ­დგომ­ში თა­ვი­სი სა­ხე­ლი და­ტო­ვა სპორ­ტში.

• "მეღ­ვი­ნე­ო­ბას პე­დი­ატ­რო­ბა ვარ­ჩიე“

- სკო­ლა და­ვამ­თავ­რე და სა­მე­დი­ცი­ნო­ზე მო­ვი­წა­დი­ნე ჩა­ბა­რე­ბა. სი­მარ­თლე თუ გინ­დათ, მეღ­ვი­ნე­ო­ბა მინ­დო­და. იმ­ხა­ნად ექი­მო­ბა და იუ­რის­ტო­ბა იყო პრეს­ტი­ჟუ­ლი. ჩემს ზურგს უკან ხში­რად მეს­მო­და - ეს ვერ ჩა­ა­ბა­რებს, სპორ­ტსმე­ნი­აო და ამან შე­მა­გუ­ლი­ა­ნა. ვფიქ­რობ­დი, რა­ტომ არ შე­იძ­ლე­ბო­და სპორ­ტსმენს კარ­გად ეს­წავ­ლა, როცა მა­გა­ლი­თად, მაია ჩი­ბურ­და­ნი­ძე და სხვე­ბიც სწავ­ლობ­დნენ. ვთქვი, მოდი, ვცდი-მეთ­ქი და ბავ­შვე­ბის სიყ­ვა­რუ­ლის გამო, პე­დი­ატ­რი­უ­ლი ავირ­ჩიე, ყვე­ლა სა­გან­ში მო­ვემ­ზა­დე და ჩა­ვა­ბა­რე. სა­მე­დი­ცი­ნო ინ­სტი­ტუ­ტში ისე­თი ხალ­ხი დამ­ხვდა, ტვი­ნი გად­მოს­დი­ო­დათ და იძუ­ლე­ბუ­ლი გავ­ხდი, მეც ავ­ყო­ლო­დი. დიდი მად­ლო­ბა მათ, რომ სულ სხვა­ნა­ირ კა­ლა­პოტ­ში ჩამ­სვეს და მი­მახ­ვედ­რეს, რომ ექი­მო­ბა თუ გინ­და, ბევ­რი უნდა ის­წავ­ლო. ყვე­ლა­ზე კარ­გი პე­რი­ო­დი მა­ინც სტუ­დენ­ტო­ბაა. იქაც გა­მი­ღი­მა ბედ­მა და ძა­ლი­ან მა­გა­რი კურ­სი შემ­ხვდა, ბევ­რი მათ­გა­ნი წარ­მა­ტე­ბუ­ლი გახ­და - პა­ა­ტა კურ­ტა­ნი­ძე, დი­მიტ­რი ჯორ­ბე­ნა­ძე, დათო კი­ლა­ძე. მათ­გან ზოგი თავ­დაც­ვის მი­ნის­ტრი გახ­და (დათო სი­ხა­რუ­ლი­ძე), ზოგი ჯან­დაც­ვის და სა­გა­რე­ო­სი. დღემ­დე ვახ­ლობ­ლობთ თა­ნა­კურ­სე­ლე­ბი.

• "იმ­დე­ნად მო­წამ­ლუ­ლი ვი­ყა­ვი მწვრთნე­ლო­ბით, რომ...“

- 9 აპ­რილს, სა­დაც მი­ტინ­გე­ბი იმარ­თე­ბო­და, ყვე­ლა ლო­კა­ცი­ა­ზე ჩვე­ნი კურ­სი იყო. და­ვი­წყეთ დაჭ­რი­ლე­ბის მი­ღე­ბა-დახ­მა­რე­ბა და იქ მივ­ხვდი, რომ ბევ­რი რამ არ ვი­ცო­დი პირ­ვე­ლად სა­მე­დი­ცი­ნო დახ­მა­რე­ბა­ში და სამ­ხედ­რო სპე­ცი­ა­ლო­ბა­ში. მერე იყო თბი­ლი­სის ომი, იქაც მო­ხა­ლი­სე­ე­ბად ჩა­ვე­წე­რეთ. აფხა­ზეთ­სა და სა­მა­ჩაბ­ლო­შიც წა­ვე­დით თა­ნა­კურ­სე­ლე­ბი და იქ მივ­ხვდი, რომ ვე­რა­ფე­რი გა­ვა­კე­თე ქვეყ­ნის­თვის. შე­დე­გი რომ ვერ მი­ვი­ღეთ, ამან ჩემ­ზე ძა­ლი­ან იმოქ­მე­და და დიდი როლი ითა­მა­შა იმა­ში, რომ სამ­ხედ­რო მე­დი­ცი­ნა­ში დავ­რჩე­ნი­ლი­ყა­ვი. გა­დავ­წყვი­ტე, რა­ღაც წვლი­ლი შე­მე­ტა­ნა ახა­ლი ჯა­რის ფორ­მი­რე­ბა­ში, კერ­ძოდ, თავ­დაც­ვის სა­მი­ნის­ტრო­ში სა­მე­დი­ცი­ნო სამ­სა­ხუ­რის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა­ში.

სა­მი­ნის­ტრო­ში 4-5 წელი გა­ვა­ტა­რე და პა­რა­ლე­ლუ­რად, და­ვი­წყე ძი­უ­დოს მწვრთნე­ლო­ბა, სპორ­ტი უფრო წინ და­ვა­ყე­ნე, ვიდ­რე მე­დი­ცი­ნა და მიზ­ნად და­ვი­სა­ხე ევ­რო­პის და მსოფ­ლი­ოს ბევ­რი ჩემ­პი­ო­ნი გა­მე­ზარ­და. მერე ძი­უ­დოს ნაკ­რე­ბის ცენ­ტრა­ლურ დარ­ბაზ­ში ექი­მი არ გვყავ­და და სა­მე­დი­ცი­ნო ოთახ­შის გა­სა­ღე­ბი გად­მომ­ცეს, სა­დაც შე­ნა­ხე­დიც არ ვი­ყა­ვი, იმ­დე­ნად ვი­ყა­ვი მწვრთნე­ლო­ბით მო­წამ­ლუ­ლი. გავ­ვარ­დი ჩემს მე­გობ­რებ­თან, ისი­ნი და­მეხ­მარ­ნენ და ნელ-ნელა და­ვი­წყე ოთა­ხის აღ­ჭურ­ვა, კარ­გა­დაც მო­ვერ­გე და და­ვი­წყე მე­დი­ცი­ნის გახ­სე­ნე­ბა. სა­ბო­ლო­ოდ, მე­გობ­რე­ბი­სა და პრო­ფე­სო­რე­ბის დახ­მა­რე­ბით, ჩემ­გან სხვა ადა­მი­ა­ნის - სპორ­ტსმე­ნე­ბის ექი­მის შექ­მნა გა­და­წყდა.1996 წელს ატ­ლან­ტის ოლიმ­პი­ა­და­ზე არ წა­მიყ­ვა­ნეს და მა­შინ მივ­ხვდი, რა­ღაც მეტი უნდა გა­მე­კე­თე­ბი­ნა და და­ვი­ცა­ვი დი­სერ­ტა­ცია, გავ­ხდი დამ­სა­ხუ­რე­ბუ­ლი მწვრთნე­ლი ძი­უ­დო­ში. პა­რა­ლე­ლუ­რად, ვლა­დი­მერ ნუ­ცუ­ბი­ძემ ძა­ლით წა­მიყ­ვა­ნა მოს­კოვ­ში, ჩა­მა­ბა­რე­ბი­ნა და გავ­ხდი სა­ერ­თა­შო­რი­სო კა­ტე­გო­რი­ის მსა­ჯი. მან­ვე მირ­ჩია, მოდი, იუ­რი­დი­უ­ლი და ეკო­ნო­მი­კუ­რი გა­ნათ­ლე­ბაც მი­ი­ღე, სა­მო­მავ­ლოდ გა­მო­გად­გე­ბაო და ეგეც ვის­წავ­ლე - და­ვამ­თავ­რე აგ­რა­რუ­ლი უნი­ვერ­სი­ტე­ტის იუ­რი­დი­ულ-ეკო­ნო­მი­კუ­რი ფა­კულ­ტე­ტი.

• "რო­გორ გავ­ხდი ოლიმ­პი­უ­რი ნაკ­რე­ბის ექი­მი"

- კარ­გად მო­ვემ­ზა­დე და 2000 წელს უკვე სპორ­ტუ­ლი სამ­ყა­როს წი­ნა­შე წარვსდე­ქი მომ­ზა­დე­ბუ­ლი ექი­მი და სიდ­ნე­ის ოლიმ­პი­ა­და­ზე, სა­დაც ხა­ბა­რე­ლი, გო­ბე­ჯიშ­ვი­ლი და ჯანო ბაგ­რა­ტი­ო­ნი ჩა­ერ­თვნენ, დე­ლე­გა­ცი­ა­ში მთა­ვარ ექი­მად და­ვი­ნიშ­ნე. სიდ­ნე­ის ოლიმ­პი­ა­და იყო ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე დიდი ტრამ­პლი­ნი. მერე გაჩ­ნდა ფი­ნან­სე­ბის პრობ­ლე­მა და ბად­რი პა­ტარ­კა­ციშ­ვილ­მა გა­მოგ­ვი­წო­და დახ­მა­რე­ბის ხელი. თან­და­თან მოვძლი­ერ­დით, გაჩ­ნდა მო­თხოვ­ნა და შევ­ქმე­ნით ფი­ზი­კუ­რი რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცი­ის ფა­კულ­ტე­ტი სა­მე­დი­ცი­ნო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში. ექი­მი ყვე­ლა შე­ჯიბ­რე­ბა­ზე სა­ჭი­რო იყო და მარ­ტო ერთი კა­ხაბ­რიშ­ვი­ლი არ უნდა ყო­ფი­ლი­ყო.

თვე­ო­ბით არ ვყო­ფილ­ვარ სახ­ლში, თვითმფრი­ნა­ვი­დან-თვითმფრი­ნავ­ში გა­დავ­დი­ო­დი და 2004 წელს, როცა პირ­ვე­ლი, ზვი­ა­და­უ­რი­სა და ასა­ნი­ძის 2 ოქრო და­ი­დო, სტუ­დენ­ტე­ბის მომ­ზა­დე­ბის სურ­ვი­ლი გაჩ­ნდა და და­ი­წყო თან­ხე­ბის ჩა­დე­ბა სპორ­ტულ მე­დი­ცი­ნა­ში. ასე მო­ვე­დი დღემ­დე, გუნდში უკვე 78 კაცი მყავს, რო­მე­ლიც ჩვე­ნი სტუ­დენ­ტე­ბის­გან არის არ­ჩე­უ­ლი. ისი­ნი მარ­ტო ექი­მე­ბი არ არი­ან, ბევრ რა­მეს უკე­თე­ბენ სპორ­ტსმე­ნებს. სპორ­ტუ­ლი მე­დი­ცი­ნა პა­სუხს აგებს წო­ნის კლე­ბა­ზე, ძილ­ზე, დო­პინგზე, რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცი­ა­ზე, მა­საჟ­ზე, ფსი­ქო­ლო­გი­ა­ზე და ა.შ. უნი­ვერ­სა­ლუ­რი უნდა იყო, ასე­თებს ვზრდით. წლე­ვან­დელ ოლიმ­პი­ა­და­ზე 9 ჩე­მი­ვე სტუ­დენ­ტი მყავ­და წაყ­ვა­ნი­ლი და წყნა­რად ვი­ყა­ვი, რად­გან თვა­ლე­ბით ხვდე­ბოდ­ნენ, რა უნდა გა­ე­კე­თე­ბი­ნათ და წა­მებ­ში აკე­თებ­დნენ ყვე­ლა­ფერს.

• "ეს იქ­ნე­ბა მსოფ­ლი­ო­ში უნი­კა­ლუ­რი ცენ­ტრი"

- ჩემი თა­ნა­კურ­სე­ლე­ბი და მე­გობ­რე­ბი ჩემ­ზე წარ­მა­ტე­ბუ­ლე­ბი არი­ან ფი­ნან­სუ­რა­დაც, თა­ნამ­დე­ბო­ბი­თაც, რომ იტყვი­ან, მწვერ­ვა­ლე­ბი და­ი­პყრეს, მაგ­რამ მახ­სოვს, პა­ა­ტა კურ­ტა­ნი­ძის ნათ­ქვა­მი - ზუ­რამ იპო­ვა ის თა­ვი­სუ­ფა­ლი თემა, ის ნიშა, რო­მე­ლიც ყვე­ლა­ზე ძა­ლი­ან უყ­ვარ­და, ყვე­ლა­ზე კარ­გად მო­ერ­გო და სჭირ­დე­ბო­დაო. ხან­და­ხან, როცა ჩემს თავ­თან მარ­ტო ვრჩე­ბი, ვა­ა­ნა­ლი­ზებ და ვხვდე­ბი, რომ მარ­თა­ლია. მიზ­ნად მაქვს და­სა­ხუ­ლი ჩემს გუნდთან, თა­ნა­მო­აზ­რე­ებ­თან და კო­ლე­გებ­თან ერ­თად შევ­ქმნათ მსოფ­ლი­ო­ში უნი­კა­ლუ­რი სპორ­ტუ­ლი მე­დი­ცი­ნის დი­აგ­ნოს­ტი­კა-რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცი­ის ცენ­ტრი, რო­მე­ლიც გამ­ზა­დე­ბულ რე­ცეპ­ტებს მის­ცემს მწვრთნე­ლებს ყვე­ლა სა­ხის სპორ­ტში, გვექ­ნე­ბა მიზ­ნობ­რი­ვი პროგ­რა­მა და ბავ­შვებს გავზრდით რო­გორც მებ­რძო­ლებს, გლა­დი­ა­ტო­რებს ქვეყ­ნის ჰიმ­ნით­ვის და თუ ყვე­ლა ჩემ­პი­ო­ნი არ გა­მო­ვა, კარ­გი ქარ­თვე­ლი, კარ­გი სპეც­რაზ­მე­ლი, პო­ლი­ცი­ე­ლი და ბოლო-ბოლო, კარ­გი მე­ო­ჯა­ხე მამა გახ­დე­ბა. აქ თუ ვერ მო­ვა­ხერ­ხეთ, ჩა­მო­ვიყ­ვა­ნოთ ფრან­გი იქ­ნე­ბა, თუ გერ­მა­ნე­ლი, რო­მე­ლიც გვას­წავ­ლის, იქ რა და რო­გორ ხდე­ბა, ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბით მეტი კეთ­დე­ბა, ვიდ­რე - წიგ­ნე­ბით.

• "როცა ბე­ქა­ურს თვა­ლებ­ში ჩავ­ხე­დე, მივ­ხვდი, შე­ეძ­ლო ტკი­ვი­ლის მარ­თვა..."

- ამ სო­ცი­ა­ლურ­მა ქსე­ლებ­მა, მეტი ინ­ფორ­მა­ცია მი­ი­ტა­ნა ადა­მი­ა­ნე­ბამ­დე, მე­ტად ინ­ფორ­მი­რე­ბუ­ლი გა­ხა­და სა­ზო­გა­დო­ე­ბა. გა­მოჩ­ნდა და ტრი­ა­ლებ­და ის ემო­ცი­უ­რი კად­რი, ბე­ქა­უ­რის გა­მარ­ჯვე­ბამ რომ მომ­გვა­რა. ეს იყო გა­მარ­ჯვე­ბაც, სიყ­ვა­რუ­ლის ამონ­თხე­ვაც... როცა 2004 წელს, ასა­ნი­ძემ და ზვი­ა­და­ურ­მა - (ერ­თმა ცალ­ფე­ხამ და მე­ო­რე - ცალ­ხე­ლამ) მო­ი­გეს ოლიმ­პი­ა­და, 2008 წელს - კვირ­კვე­ლი­ამ, იმ დროს არ იყო ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბის მხრი­დან ასე­თი გა­შუ­ქე­ბა, თო­რემ მა­ში­ნაც დიდი ემო­ცი­ე­ბი და სი­ა­მა­ყე იყო.

ვი­ტყო­დი, რომ ტა­ლა­ხა­ძე­ზე და ბე­ქა­ურ­ზე რაც ხდე­ბო­და, ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბის დამ­სა­ხუ­რე­ბით, მეტი იყო სპორ­ტის, მე­დი­ცი­ნის, ქარ­თვე­ლო­ბის და ერ­თად დგო­მის პი­ა­რი. მე ჩემი საქ­მე გა­ვა­კე­თე, თქვენ კი კარ­გად და­ი­ნა­ხეთ, რომ ეს გა­ა­კე­თეს ზუ­რამ, ქევ­ხიშ­ვილ­მა, გუ­ჯე­ჯი­ან­მა, ბე­ქამ, ლა­შამ, მთელ­მა გუნ­დმა და ქარ­თულ­მა სიყ­ვა­რულ­მა. რო­დე­საც ლა­შას თვა­ლებ­ში ჩა­ვი­ხე­დე, მივ­ხვდი, რომ ამ ბიჭს შე­ეძ­ლო ბრძო­ლა და ტკი­ვი­ლის მარ­თვა (ტრავ­მი­რე­ბუ­ლი იყო). ეს იყო მთა­ვა­რი, თო­რემ ჯან­მრთე­ლე­ბიც წა­ვიყ­ვა­ნე, მაგ­რამ ის ხა­სი­ა­თი ვერ გა­მო­ი­ჩი­ნეს. სპორ­ტსმე­ნი იმ დღეს უნდა იყო გან­წყო­ბი­ლი, შე­იძ­ლე­ბა წლე­ბი ემ­ზა­დო და იმ დღეს ვერ გა­მო­ი­ჩი­ნო თავი. შე­იძ­ლე­ბა არ იყო კარ­გად მომ­ზა­დე­ბუ­ლი, რო­გორც ბე­ქა­უ­რის, პლეს­ნო­ის შემ­თხვე­ვა­ში, მაგ­რამ ჟი­ნით, ხა­სი­ა­თით და სიყ­ვა­რუ­ლით ტკი­ვილ­საც მარ­თავ და ყვე­ლა­ფერს მი­აღ­წევ.

• მე და ჩემი ოჯა­ხი

სიყ­ვა­რუ­ლი მო­ვი­და სტუ­დენ­ტო­ბი­სას, მაგ­რამ თქვენ წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ყვე­ლა მი­წუ­ნებ­და. არ ვიცი, რა­ტომ, ალ­ბათ არას­წორ ინ­ფორ­მა­ცი­ას აწ­ვდიდ­ნენ ჩემ­ზე. ვი­ღა­ცა ამ­ბობ­და, მო­მი­ტა­ცო­სო, ვი­ღა­ცა - ამას ვერ გავ­ყვე­ბიო, სო­ფელ­ში ვერ გავ­თხოვ­დე­ბიო... რა ვიცი, რა­ღაც­ნა­ი­რი უნ­დობ­ლო­ბა იყო. ბო­ლოს, სა­ერ­თოდ გა­და­ვი­ფიქ­რე და ვთქვი, ცოლს აღარ მო­ვიყ­ვან-მეთ­ქი. ჩემი მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლე - თა­მარ ხა­ხუ­ტა­იშ­ვი­ლი ნათ­ლი­ას ოჯახ­ში გა­ვი­ცა­ნი. თა­მარ­მა ვე­ღარ და­მი­წუ­ნა, ალ­ბათ მო­აგ­რო­ვა ინ­ფორ­მა­ცია, იფიქ­რა, ბოლო შან­სი ვარო და შე­ვე­ცო­დე (იცი­ნის), სწრა­ფად კი ჩა­მო­ყა­ლიბ­და ჩვე­ნი სიყ­ვა­რუ­ლი და შე­უღ­ლე­ბაც. მოკ­ლედ, ქი­მი­კო­სებს ვერ გავ­ცდი... თა­მარ­მა წი­თელ დიპ­ლომ­ზე და­ამ­თავ­რა, მაგ­რამ მას­ზე კარ­გად ვი­ცო­დი ქი­მია, რა­ღაც კი­თხვე­ბი და­ვუს­ვი და რომ ვერ მი­პა­სუ­ხა, დიპ­ლო­მი გა­და­ვუგ­დე და ვუ­თხა­რი, ეს შენ აღარ გჭირ­დე­ბა, ოჯახს მი­ხე­დე-მეთ­ქი. გა­ა­ჩი­ნა 4 შვი­ლი - 2 ბიჭი, 2 გოგო. ანა­ნო ომის პე­რი­ოდ­ში გაჩ­ნდა, სპორ­ტის დიდი გულ­შე­მატ­კი­ვა­რია, არც ერთ ოლიმ­პი­ა­დას არ აც­დენს, მე აღარ დავ­დი­ვარ და ეგ და­დის და თუ სად­მე ტრი­ბუ­ნა­ზე ქა­ლის წი­ვილს გა­ი­გებთ, ჩათ­ვა­ლეთ, ეგ არის. ვე­უბ­ნე­ბი ხოლ­მე, ასე ძა­ლი­ან თუ გინ­დო­და, გე­ჭი­და­ვა-მეთ­ქი, მაგ­რამ არ უნ­დო­და. მე­ო­რე ვა­ჟია, გი­ვი­კო, არ­ქი­ტექ­ტო­რი. მე­სა­მე გო­გო­ნა - ლიზა ექი­მია, ისიც იყო მსოფ­ლიო ჩემ­პი­ო­ნატ­ზე და ჩვენს გუნდს ეხ­მა­რე­ბო­და.

ნა­ბო­ლა­რა ვაჟი - ირაკ­ლი სკო­ლის მოს­წავ­ლეა, ჩემ­თა­ნაა მარ­ტყოფ­ში, კო­ვი­დის გამო, ონ­ლა­ინ­სწავ­ლობს და თან ვარ­ჯი­შობს - ძი­უ­დო­ზე და­დი­ო­და, მერე კრი­ვი აირ­ჩია და კუ­პა­ტა­ძეს­თან ვარ­ჯი­შობს, ასე­ვე ტირ­შიც - ნინო სა­ლუქ­ვა­ძეს­თან. ტი­რის პის­ტო­ლე­ტი ავუ­ღე და აქ ის­ვრის ხოლ­მე, აქვს ტრე­ნა­ჟო­რე­ბიც. რამ­დე­ნი­მე წე­ლია, მარ­ტყოფ­ში ვარ გად­მო­სუ­ლი, კო­ვი­დი და­ი­წყო თუ არა, მშობ­ლე­ბი ავ­ცე­რი და იზო­ლა­ცი­ა­ში გად­მო­ვიყ­ვა­ნე. ეზო­ში დიდი ძაღ­ლი მყავს - ალა­ბაი მა­ჩუ­ქეს უზ­ბეკ­მა მე­გობ­რებ­მა და არა­ვის უშ­ვებს ეზო­ში, ძა­ლი­ან დიდი გა­ი­ზარ­და, ბოლ­ტო და­ვარ­ქვი, ანი­მა­ცი­უ­რი ფილ­მის პერ­სო­ნა­ჟის პა­ტივ­სა­ცე­მად. დაც­ვა მყავს, ასე­თი არ გე­ნა­ხოთ.

• "სპორ­ტსმე­ნე­ბი უია­რა­ღო გმი­რე­ბი არი­ან“

- შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, სპორ­ტსმე­ნე­ბის ცხოვ­რე­ბით უფრო ვცხოვ­რობ, ვიდ­რე ჩემი ოჯა­ხის. ჩემი შვი­ლე­ბი ისე იზ­რდე­ბი­ან, ვერ ვხვდე­ბი, რო­გორ გა­მე­პა­რა ეს დრო. ბევ­რი და­ვა­კე­ლი ოჯახს, სპორ­ტს მეტი მი­ვე­ცი. ყო­ფი­ლა მო­მენ­ტი, ჩა­მოფ­რინ­დე­ბი, შვი­ლი გვერ­დზე მო­გიწ­ვე­ბა, რა­ღაც უნდა მო­გიყ­ვეს და შენ გა­თი­შუ­ლი ხარ. როცა შვი­ლი გე­ტყვის, მამა, შენ რა იცი, ჩემი ბავ­შვო­ბაო და ცრემ­ლი მო­გად­გე­ბა, მა­შინ ხვდე­ბი, რამ­ხე­ლა რა­ღაც გაქვს და­კარ­გუ­ლი. ეს მარ­ტო მე არ მჭირს, იგი­ვე მაქვს გა­გო­ნი­ლი ასა­ნი­ძის­გან, ტა­ლა­ხა­ძის­გან...

ყვე­ლა სპორ­ტსმე­ნი ასეა, როცა რე­ჟიმ­ში ხარ, ფაქ­ტობ­რი­ვად, თავი გაქვს გა­და­დე­ბუ­ლი. სპორ­ტსმე­ნე­ბი უია­რა­ღო გმი­რე­ბი არი­ან, ქვეყ­ნის­თვის აკე­თე­ბენ ყვე­ლა­ფერს. ბევ­რჯერ ყო­ფი­ლა, ფული არ გვქო­ნია და მარ­თლა მედ­ლის და დრო­შის­თვის გვი­ჭი­და­ვია, გვი­ჩხუ­ბია და გვი­ო­მია. ჩვენ ვე­რა­ვინ ვე­რა­ფერს წა­მოგ­ვა­ძა­ხებს... დიდი მად­ლო­ბა ყვე­ლას, ვინც ამას ხე­დავს. მინ­და, რომ სპორ­ტუ­ლი რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცი­ის ცენ­ტრი დრო­ზე გა­იხ­სნას, მეტი მედ­ლე­ბი ავი­ღოთ ოლიმ­პი­ა­და­ზე.

• "მინ­და, ფეხ­ბურ­თის მო­ედ­ნის ბა­ლახ­ზე გავსრი­ალ­დე“

- ჩემი მთა­ვა­რი ოც­ნე­ბაა, ჩვე­ნი ფეხ­ბურ­თი გა­ვი­დეს ევ­რო­პის და მსოფ­ლიო ჩემ­პი­ო­ნატ­ზე, მე­და­ლი ავი­ღოთ და მო­ედ­ნის ბა­ლახ­ზე გავსრი­ალ­დე. მინ­და ფეხ­ბურ­თე­ლე­ბი იყ­ვნენ არა ჩემი პა­ცი­ენ­ტე­ბი, არა­მედ მე ვიყო მათი დიდი გულ­შე­მატ­კი­ვა­რი. კი­დევ, მინ­და, მთა­ვა­რი ტკი­ვი­ლი და­მი­ამ­დეს - ჩემი ქვეყ­ნის წარ­თმე­უ­ლი პრო­ცენ­ტე­ბი, ის სიყ­ვა­რუ­ლი და ერ­თი­ა­ნო­ბა დაბ­რუ­ნე­ბო­დეს სა­ქარ­თვე­ლოს. კი­დევ... ნამ­დვი­ლად მინ­და მეღ­ვი­ნე­ო­ბას და­ვე­უფ­ლო, გუ­ლით მინ­და, ერთი ბოთ­ლი მა­ინც ჩა­მო­ვას­ხა, "მარ­ტყო­ფის ველს“ და­ვარ­ქმევ ალ­ბათ, მო­ვი­ფიქ­რებ რა­ღა­ცას...