ორი თვის წინ გავ­რცელ­და ინ­ფორ­მა­ცია, რომ პო­ე­ტი და პერ­ფორ­მე­რი ზუ­რაბ რთვე­ლი­აშ­ვი­ლი სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში მოხ­ვდა. დი­აგ­ნო­ზი - პანკრი­ა­სის სიმ­სივ­ნე, მძი­მე და ყვე­ლას­თვის მო­უ­ლოდ­ნე­ლი აღ­მოჩ­ნდა. თავ­და­პირ­ვე­ლად იყო იმე­დი, რომ მკურ­ნა­ლო­ბის გაგ­რძე­ლე­ბას სა­ზღვარ­გა­რეთ შეძ­ლებ­და, მაგ­რამ რო­გორც მისი მე­უღ­ლე ნინო ამი­რე­ჯი­ბი გვიყ­ვე­ბა, ორი დღით ადრე მწერ­ლის მდგო­მა­რე­ო­ბა დამ­ძიმ­და და ექი­მებ­მა ფრე­ნის უფ­ლე­ბა აღარ მის­ცეს. 29 აპ­რილს ზუ­რაბ რთვე­ლი­აშ­ვი­ლი მა­ხ­ა­თას მწე­რალ­თა და სა­ზო­გა­დო მოღ­ვა­წე­თა პან­თე­ონ­ში დაკ­რძა­ლეს.

ნინო ამი­რე­ჯიბ­მა და ზურა რთვე­ლი­აშ­ვილ­მა ერ­თად რამ­დე­ნი­მე წელი იცხოვ­რეს. Ambebi.ge-სთან ახალ­გაზ­რდა მწე­რა­ლი ქალი მე­უღ­ლის უკა­ნას­კნელ დღე­ებ­ზე და ერ­თად გა­ტა­რე­ბულ ბედ­ნი­ერ წლებ­ზე ისა­უბ­რა:

- ნინო, რო­გორ გა­ი­ცა­ნით პო­ე­ტი ზურა რთვე­ლი­აშ­ვი­ლი, ალ­ბათ მის შე­მოქ­მე­დე­ბას უფრო ადრე იც­ნობ­დით..

- ჯერ კი­დევ სკო­ლა­ში ვსწავ­ლობ­დი, როცა ზუ­რას შე­მოქ­მე­დე­ბას გა­ვე­ცა­ნი. მა­შინ უკვე შვე­დეთ­ში ცხოვ­რობ­და და თან­და­თან იმ­კვიდ­რებ­და თა­ვის ად­გილს არტ და ლი­ტე­რა­ტუ­რულ სივ­რცე­ებ­ში. მა­შინ პა­ტა­რა გო­გოს­თვის არ იყო მარ­ტი­ვი იმ პო­ე­ტის გა­გე­ბა, რომ­ლის ლექ­სე­ბიც და­და­ურ-ფუ­ტუ­რის­ტულ პო­ე­ზი­ის ტრა­დი­ცი­ებს ეყ­რდნო­ბა. დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში გა­სა­გე­ბი და ორ­გა­ნუ­ლი გახ­და ეს ტექ­სტე­ბი, მისი სა­უნდ-პო­ე­ზია, პერ­ფორ­მან­სე­ბი. 2017 წელს გა­მო­ვი­და ჩემი ერთ-ერთი წიგ­ნი, რომ­ლის პრე­ზენ­ტა­ცი­აც მა­ღა­ზია „შაქ­რო ბა­ბუ­ა­ში“ გა­ი­მარ­თა. პრე­ზენ­ტა­ცი­ის სი­უ­ჟე­ტი უნა­ხავს ზუ­რას და გა­და­წყვი­ტა მო­ე­წე­რა. მწერ­და,რომ სი­უ­ჟე­ტის ნახ­ვის შემ­დეგ და­ინ­ტე­რეს­და ჩე­მით და სხვა ჩემი ტექ­სტე­ბიც უნა­ხავს, მო­წო­ნე­ბია, გა­უ­ხარ­და რომ მი­პო­ვა და წარ­მა­ტე­ბა მი­სურ­ვა. რა თქმა უნდა ძა­ლი­ან მე­სი­ა­მოვ­ნა, ამ წე­რილს მოყ­ვა ის რომ დავ­მე­გობ­რდით და თა­ნაც აღ­მო­ვა­ჩი­ნეთ, რომ ბევ­რი სა­ერ­თო ახ­ლო­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნი გვყავ­და, მათ შო­რის ბი­ძა­ჩე­მი ირაკ­ლი კა­კა­ბა­ძე, რო­მე­ლიც ზუ­რას უახ­ლო­ე­სი მე­გო­ბა­რი და მრა­ვა­ლი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში თა­ნა­მებ­რძო­ლი იყო.

ასევე დაგაინტერესებთ

17:06 / 09-11-2020

"მთავარი პერსონაჟების პროტოტიპები მე და ჩემი მეუღლე ვართ“ - აკრძალული სიყვარულის ისტორია რომანში „ალფას ვიბრაცია“

- სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის მო­უ­ლოდ­ნე­ლი იყო თქვე­ნი და­ო­ჯა­ხე­ბა, ახალ­გაზ­რდა დამ­წყე­ბი მწე­რა­ლი და ცნო­ბი­ლი პერ­ფორ­მე­რი და პო­ე­ტი... რო­გორ გან­ვი­თარ­და თქვე­ნი სიყ­ვა­რუ­ლის ის­ტო­რია?

- სამი წელი ვმა­ლავ­დით ურ­თი­ერ­თო­ბას. ჩვენ­და უნე­ბუ­რად ძა­ლი­ან დიდი მე­გობ­რო­ბა გა­და­ი­ზარ­და სიყ­ვა­რულ­ში და მხო­ლოდ ძა­ლი­ან ახლო მე­გობ­რებ­მა იცოდ­ნენ ამ ურ­თი­ერ­თო­ბის შე­სა­ხებ. არის რა­ღა­ცე­ბი, რაც გარ­და­უ­ვა­ლია, ჯერ კი­დევ იქამ­დეა გათ­ვლი­ლი და და­გეგ­მი­ლი, სა­ნამ ორი ადა­მი­ა­ნი შეხ­ვდე­ბა ერ­თმა­ნეთს. ზურა ყვე­ლა­ფერ­ში მაქ­სი­მა­ლის­ტი იყო, თუნ­დაც იმა­ში, რომ ყვე­ლა­ზე მე­ტად არ სურ­და მე, რო­გორც დამ­წყე­ბი მწე­რა­ლი დრო­ის გას­ვლის შემ­დეგ, მხო­ლოდ ზუ­რაბ რთვე­ლი­აშ­ვი­ლის მე­ო­რე ნა­ხე­ვა­რი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის. ერ­თია, იყო ხე­ლო­ვა­ნის მე­უღ­ლე, რო­მელ­საც გულ­წრფე­ლი გვერ­დში დგო­მა, სუ­ლი­ე­რი თუ ფი­ზი­კუ­რი სი­ახ­ლო­ვე სჭირ­დე­ბა, იმის­თვის რომ თა­ვით გა­და­ეშ­ვას თა­ვის საქ­მე­ში და მე­ო­რე, ის რომ თა­ვა­დაც გქონ­დეს სა­შუ­ა­ლე­ბა სი­ახ­ლე­ე­ბის ძი­ე­ბის. ზურა იყო ჩემი ყვე­ლა­ზე დიდი გულ­შე­მატ­კი­ვა­რი და ის მო­თხოვ­ნე­ბი, რაც ჩემს მი­მართ ჰქონ­და, ნამ­დვი­ლად არ იყო მარ­ტი­ვად შე­სას­რუ­ლე­ბე­ლი.

- წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბე­ბი თუ შეგ­ხვდათ, რო­გო­რი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი იყო ზურა

- ეს სიყ­ვა­რუ­ლი მი­თი­უ­რი გმი­რე­ბის ის­ტო­რი­ას ჰგავ­და. ხში­რად ვფიქ­რობ, ეს იყო იმ­დე­ნად აღ­მაფრ­თო­ვა­ნე­ბე­ლი და ქა­რიშ­ხა­ლი­ვით შე­მოჭ­რი­ლი ჩვენს ცხოვ­რე­ბა­ში რომ შე­უძ­ლე­ბე­ლია კარ­გად დამ­თავ­რე­ბუ­ლი­ყო. არ ვიცი, ასე გულ­წრფე­ლად, თავ­გან­წირ­ვით, პო­ე­ტუ­რად და სა­ოც­რად ლა­მა­ზად გიყ­ვარ­დეს საყ­ვა­რე­ლი ქალი, ძა­ლი­ან იშ­ვი­ა­თია. სა­კუ­თარ თავ­ზე მე­ტად ვენ­დო­ბო­დი. ბევ­რი წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბა შეგ­ვხვდა, ყვე­ლა რთუ­ლი გზა გა­ვი­ა­რეთ, უამ­რა­ვი დაბ­რკო­ლე­ბა გა­დავ­ლა­ხეთ, გა­და­ვი­ა­რეთ და დავ­ხუ­რეთ ეს თემა. შე­სა­ბა­მი­სად, ახლა ალ­ბათ ამ წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბებ­ზე სა­უ­ბა­რი ზედ­მე­ტი იქ­ნე­ბა ჩემ­გან.

- რო­გო­რი იყო ცხოვ­რე­ბა ზუ­რაბ რთვე­ლი­აშ­ვილ­თან ერ­თად...

- ზუ­რას­თან ცხოვ­რე­ბა სა­ინ­ტე­რე­სო ფილ­მს ჰგავ­და, სა­დაც ჩვენ ვი­ყა­ვით დამ­დგმე­ლი რე­ჟი­სო­რე­ბიც და მთა­ვა­რი პერ­სო­ნა­ჟე­ბიც, ჩვენს ცხოვ­რე­ბა­საც ასე ვუ­ყუ­რებ­დით. რო­გორც არ არ­სე­ბობს სა­ინ­ტე­რე­სო ფილ­მი მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი ის­ტო­რი­ე­ბის, პრობ­ლე­მე­ბის და სირ­თუ­ლე­ე­ბის გა­რე­შე, ისე არ არ­სე­ბობს წყვი­ლი, სა­დაც ყო­ფი­ე­რი პრობ­ლე­მე­ბი თუ სა­ყო­ფა­ცხოვ­რე­ბო რუ­ტი­ნა არ იჩენს თავს. მთა­ვა­რია, რო­გორ შე­ხე­დავ ამას. სხვა­დას­ხვა სა­უნ­დრე­კიც კი ქონ­და ჩვენს კი­ნო­ფილ­მს. ყველ­გან და ყვე­ლა­ფერ­ში ერ­თად ვი­ყა­ვით რო­გორც ფი­ზი­კუ­რად ასე­ვე სუ­ლი­ე­რად და სხვა ყვე­ლა­ფე­რი და­ნარ­ჩე­ნი მე­ო­რე­ხა­რის­ხო­ვა­ნი იყო. მე ვი­ყა­ვი მისი ტექ­სტე­ბის, იდე­ე­ბის და სა­მო­მავ­ლო გეგ­მე­ბის პირ­ვე­ლი გამ­ზი­ა­რე­ბე­ლი.

- თქვენ გყავთ სა­ერ­თო შვი­ლი, რო­გორ შეხ­ვდა მე­უღ­ლე მის და­ბა­დე­ბას, სა­ო­ცარ კად­რებს აქ­ვეყ­ნებთ მამა-შვი­ლის ურ­თი­ერ­თო­ბა­ზე...

- გი­ორ­გი ნა­ნატ­რი და მარ­თლაც სა­ო­ცა­რი სიყ­ვა­რუ­ლის ნა­ყო­ფია ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბის. 15 სა­ა­თი ეს­წრე­ბო­და ზურა ჩემს მშო­ბი­ა­რო­ბას, ისე რომ გვერ­დი­დან ერთი წუთი არ მომ­შო­რე­ბია. ამ მო­მენ­ტი­დან ბოლო წუ­თამ­დე სა­უ­კე­თე­სო მამა იყო. ზურა გი­ორ­გის მულ­ტფილ­მის გმირს ეძახ­და და ჯერ კი­დევ და­ბა­დე­ბამ­დე ჰქონ­და მთე­ლი სია გამ­ზა­დე­ბუ­ლი სად უნდა ეტა­რე­ბი­ნა, რაზე უნდა შე­ეყ­ვა­ნა. თა­ვი­დან სა­ნამ სულ პა­ტა­რა იყო სულ თან დაგ­ვყავ­და. მე­გობ­რე­ბი ხუმ­რობ­დნენ, უკვე ჩარ­თუ­ლია პო­ე­ტე­ბის და მწერ­ლე­ბის დიდ ამ­ბებ­შიო და ჩვენ­თან ერ­თა­დაც ქე­ი­ფობ­სო. შემ­დეგ უკვე ჩემი მშობ­ლე­ბი, გან­სა­კუთ­რე­ბით მა­მა­ჩე­მი ჩა­ერ­თო აქ­ტი­უ­რად გი­ორ­გის გაზ­რდა­ში, მათ გა­რე­შე არ ვიცი რა გვეშ­ვე­ლე­ბო­და.

- ორი თვის წინ პირ­ვე­ლად გავ­რცელ­და ინ­ფორ­მა­ცია, რომ ზუ­რაბ რთვე­ლი­აშ­ვი­ლი სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში მოხ­ვდა, პირ­ვე­ლა­დი დი­აგ­ნო­ზი თრომ­ბი იყო, თუმ­ცა მდგო­მა­რე­ო­ბა მო­უ­ლოდ­ნე­ლად შე­იც­ვა­ლა

- ეს მე­ხის გა­ვარ­დნას ჰგავ­და მოწ­მენ­დილ ცაზე. ძა­ლი­ან მძი­მეა ამ კად­რე­ბის გახ­სე­ნე­ბა და ამა­ზე სა­უ­ბა­რი. ამ ბრძო­ლა­ში მე არ ვი­ყა­ვი მარ­ტო, იყ­ვნენ ზუ­რას სა­ო­ცა­რი მე­გობ­რე­ბი, რომ­ლე­ბიც ბოლო წუ­თამ­დე გმი­რუ­ლად იბ­რძოდ­ნენ მისი სი­ცო­ცხლის გა­და­სარ­ჩე­ნად. მათ გა­რე­შე არ ვიცი რა მეშ­ვე­ლე­ბო­და, ზუ­რას ამ ქვეყ­ნი­დან გას­ვლის შემ­დე­გაც ეს ადა­მი­ა­ნე­ბი არი­ან ჩემს გვერ­დით და თუ სი­ცო­ცხლის გაგ­რძე­ლე­ბა შევ­ძე­ლი სწო­რედ მათი დამ­სა­ხუ­რე­ბაა, მათი და რა თქმა უნდა ჩემი ოჯა­ხის, რო­მე­ლიც ზუ­რას ისე­თი­ვე გულ­წრფე­ლი და მო­სიყ­ვა­რუ­ლე მშობ­ლე­ბი იყ­ვნენ, რო­გორც ჩემი. ყვე­ლა­ფე­რი გა­ვა­კე­თეთ, მაგ­რამ ეს აღ­მოჩ­ნდა ყვე­ლა­ზე ვე­რა­გი და­ა­ვა­დე­ბა, პანკრე­ა­სის სიმ­სივ­ნე, რომ­ლის წი­ნა­შეც უძ­ლუ­რე­ბი აღ­მოვ­ჩნდით და დავ­მარ­ცხდით.

- იმ პე­რი­ოდ­ში რო­დე­საც თქვე­ნი მე­უღ­ლე სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში იწვა, ემო­ცი­ურ სტა­ტუ­სებს წერ­დით, იბ­რძო­დით, იყო ვერ­სია რომ სა­ზღვარ­გა­რეთ გა­აგ­რძე­ლებ­და მკურ­ნა­ლო­ბას, თუმ­ცა...

- დიახ, ვა­პი­რებ­დით წას­ვლას, თუმ­ცა შვე­დეთ­ში გაფ­რე­ნამ­დე, ორი დღით ადრე მდგო­მა­რე­ო­ბა დამ­ძიმ­და და ექი­მებ­მა მისი წაყ­ვა­ნის უფ­ლე­ბა აღარ მოგ­ვცეს.

- ამ­ბო­ბენ, ხოლ­მე რომ ადა­მი­ა­ნებს ხში­რად წი­ნათ­გრძნო­ბა აქვთ, ოდეს­მე გარ­დაც­ვა­ლე­ბა­ზე თუ უსა­უბ­რია თქვენ­თან...

- ახლა ამა­ზე სა­უ­ბა­რი ძა­ლი­ან რთუ­ლი და მძი­მეა. იყო წი­ნათ­გრძნო­ბა, რო­გორც მისი, ასე­ვე ჩემი... იმ­დე­ნად ერ­თმა­ნეთ­ზე მი­კედ­ლე­ბუ­ლე­ბი ვი­ყა­ვით, იმ­დე­ნად მუდ­მი­ვად ერ­თად ვი­ყა­ვით, თით­ქოს ვგრძნობ­დით, რომ ცოტა დრო გვქონ­და ამ სამ­ყა­რო­ში ერ­თად ყოფ­ნის­თვის. გარ­დაც­ვა­ლე­ბამ­დე რამ­დე­ნი­მე თვით ადრე მი­თხრა, თუ წა­ვალ ამ ქვეყ­ნი­დან იცო­დე, რომ ეს სხე­უ­ლი მხო­ლოდ მა­ტე­რი­აა, მხო­ლოდ ფი­ზი­კუ­რი მო­ნატ­რე­ბის დაძ­ლე­ვა მო­გი­წევს, ისე კი სა­დაც არ უნდა ვიყო, ჩემს ძა­ლას მუდ­მი­ვად იგ­რძნობ, სულ შენს გვერ­დით ვიქ­ნე­ბი, ისე­ვე რო­გორც ახლა და მოვა დრო, შევ­ხვდე­ბით, შემ­დეგ კი ეს კავ­ში­რი სა­მუ­და­მო იქ­ნე­ბა მა­რა­დი­სო­ბა­შიო. ამ სი­ტყვებ­ზე ტი­რი­ლი ამი­ვარ­და, ჩემი წი­ნათ­გრძნო­ბის შე­მე­შინ­და, რო­მელ­საც, რა თქმა უნდა, არ ვე­ლო­დი ასე მალე, ასე ვე­რა­გუ­ლად სას­ტიკს. ჩა­მე­ხუ­ტა და მი­თხრა რომ ამ სიყ­ვა­რულს ვე­რა­ფე­რი ვერ მო­ე­რე­ო­და, მათ შო­რის სიკ­ვდი­ლიც და შემ­დეგ ამ თე­მა­ზე აღა­რას­დროს გვი­ლა­პა­რა­კია.

- თქვენს წიგნ­ზე მოგ­ვი­ყე­ვით, რო­მე­ლიც თქვე­ნი სიყ­ვა­რუ­ლის ის­ტო­რი­ას ეძღვნე­ბა...

- ჩემი წიგ­ნი "ალ­ფას ვიბ­რა­ცია“ ჩვენს ამ­ბავ­ზეა, სა­დაც მთა­ვა­რი პერ­სო­ნა­ჟე­ბის პრო­ტო­ტი­პე­ბი ჩვენ ვართ და ნა­წი­ლობ­რივ ეპის­ტო­ლა­რუ­ლი ჟან­რი­საა. ტექ­სტის ნა­წი­ლი მა­შინ დავ­წე­რე, როცა შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბი ვი­ყა­ვით. 2019 წელს გა­მომ­ცემ­ლო­ბა პა­ლიტ­რა L -ის კონ­კურ­სის ფარ­გლებ­ში გა­მომ­ცემ­ლო­ბის რჩე­უ­ლი გახ­და. გა­მომ­ცემ­ლო­ბის მთა­ვარ­მა რე­დაქ­ტორ­მა ქალ­ბა­ტონ­მა მაია ალუ­და­ურ­მა ერთ დღეს და­მი­რე­კა და მი­თხრა რომ სურ­ვი­ლი ჰქონ­და ამ ტექ­სტის წიგ­ნად გა­მო­ცე­მის. რა თქმა უნდა ძა­ლი­ან გა­მი­ხარ­და. ახლა რომ ვფიქ­რობ ამა­ზე კი­დევ უფრო დიდ მნიშ­ვნე­ლო­ბას ვა­ნი­ჭებ მის ზარს, ვი­ნა­ი­დან წიგ­ნის გა­მო­ცე­მა 16 ოქ­ტომ­ბერს ზუ­რას უკა­ნას­კნელ და­ბა­დე­ბის დღეს მო­ეს­წრო. დაკ­რძალ­ვის დღეს რო­დე­საც მაია ვნა­ხე, ისე მო­მინ­და ჩა­ხუ­ტე­ბა და თქმა, რომ იმ ზა­რით, როცა წიგ­ნის გა­მო­ცე­მა შე­მომ­თა­ვა­ზა, ჩვე­ნი სიყ­ვა­რუ­ლის ამ­ბის მო­ნა­წი­ლე გახ­და და ამით გა­უც­ნო­ბი­ე­რებ­ლად ზუ­რას უკა­ნას­კნე­ლი და­ბა­დე­ბის დღე ყვე­ლა­ზე ბედ­ნი­ე­რი გა­ხა­და.

- რო­გორ ცხოვ­რობთ ახლა...

- ჯერ კი­დევ ამ ტრა­გი­კუ­ლი ამ­ბის მი­ღე­ბის და შე­გუ­ე­ბის ფა­ზაა. ხან­და­ხან ვი­აზ­რებ, რომ ჯერ კი­დევ არ მაქვს გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბუ­ლი ის ყვე­ლა­ფე­რი რაც მოხ­და. ზუ­რას გარ­დაც­ვა­ლე­ბის დღეს და მას შემ­დე­გაც დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, რომ ჩემი ცხოვ­რე­ბაც მის წას­ვლას­თან ერ­თად დამ­თავ­რდა... რა­ღაც დრო­ის შემ­დეგ გა­ვაც­ნო­ბი­ე­რე, რომ შვი­ლი მყავს, ყვე­ლა­ზე სა­თუ­თი და საყ­ვა­რე­ლი არ­სე­ბა, რო­მე­ლიც ჩვე­ნი სიყ­ვა­რუ­ლის სიმ­ბო­ლოდ და­მი­ტო­ვა და ვალ­დე­ბუ­ლი ვარ აღვზარ­დო ბედ­ნი­ერ ადა­მი­ა­ნად. გი­ორ­გის კი ახლა სჭირ­დე­ბა დედა ორ­მა­გად მზრუნ­ვე­ლი და მო­სიყ­ვა­რუ­ლე, რო­მე­ლიც შემ­დგომ­ში მისი სა­უ­კე­თე­სო მე­გო­ბა­რი უნდა გახ­დეს და ცხოვ­რე­ბის სირ­თუ­ლე­ე­ბის გა­და­ტა­ნა­ში უნდა და­ეხ­მა­როს რა­ღაც პე­რი­ო­დამ­დე, სა­ნამ და­მო­უ­კი­დებ­ლად გა­აგ­რძე­ლებს ცხოვ­რე­ბას. იქამ­დე კი დიდი გზაა... ამი­ტომ რა თქმა უნდა მაქვს გეგ­მე­ბი, რომ­ლის გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბა­საც თან­და­თან და­ვი­წყებ... სხვა გზა არც მაქვს... უმოქ­მე­დო­ბას და მუდ­მივ გლო­ვას ზუს­ტად ვიცი, რომ ზუ­რაც არ მა­პა­ტი­ებ­და. ეს სიყ­ვა­რუ­ლია ზუს­ტად ის ძალა, რო­მე­ლიც მომ­ცემს შემ­დგომ­ში მოქ­მე­დე­ბე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბას და ამ სიყ­ვა­რუ­ლის მფარ­ვე­ლო­ბას ვგრძნობ ახ­ლაც, მი­უ­ხე­და­ვად ჩვე­ნი დრო­ე­ბი­თი ფი­ზი­კუ­რი და­შო­რე­ბი­სა.