"იმდენად ვიყავით ერთმანეთზე მიკედლებულები, თითქოს ვგრძნობდით, რომ ცოტა დრო გვქონდა" - ნინო ამირეჯიბი მეუღლეზე, მითიურ სიყვარულსა და პოეტის ბოლო დღეებზე

ორი თვის წინ გავრცელდა ინფორმაცია, რომ პოეტი და პერფორმერი ზურაბ რთველიაშვილი საავადმყოფოში მოხვდა. დიაგნოზი - პანკრიასის სიმსივნე, მძიმე და ყველასთვის მოულოდნელი აღმოჩნდა. თავდაპირველად იყო იმედი, რომ მკურნალობის გაგრძელებას საზღვარგარეთ შეძლებდა, მაგრამ როგორც მისი მეუღლე ნინო ამირეჯიბი გვიყვება, ორი დღით ადრე მწერლის მდგომარეობა დამძიმდა და ექიმებმა ფრენის უფლება აღარ მისცეს. 29 აპრილს ზურაბ რთველიაშვილი მახათას მწერალთა და საზოგადო მოღვაწეთა პანთეონში დაკრძალეს.

ნინო ამირეჯიბმა და ზურა რთველიაშვილმა ერთად რამდენიმე წელი იცხოვრეს. Ambebi.ge-სთან ახალგაზრდა მწერალი ქალი მეუღლის უკანასკნელ დღეებზე და ერთად გატარებულ ბედნიერ წლებზე ისაუბრა:

- ნინო, როგორ გაიცანით პოეტი ზურა რთველიაშვილი, ალბათ მის შემოქმედებას უფრო ადრე იცნობდით..

- ჯერ კიდევ სკოლაში ვსწავლობდი, როცა ზურას შემოქმედებას გავეცანი. მაშინ უკვე შვედეთში ცხოვრობდა და თანდათან იმკვიდრებდა თავის ადგილს არტ და ლიტერატურულ სივრცეებში. მაშინ პატარა გოგოსთვის არ იყო მარტივი იმ პოეტის გაგება, რომლის ლექსებიც დადაურ-ფუტურისტულ პოეზიის ტრადიციებს ეყრდნობა. დროთა განმავლობაში გასაგები და ორგანული გახდა ეს ტექსტები, მისი საუნდ-პოეზია, პერფორმანსები. 2017 წელს გამოვიდა ჩემი ერთ-ერთი წიგნი, რომლის პრეზენტაციაც მაღაზია „შაქრო ბაბუაში“ გაიმართა. პრეზენტაციის სიუჟეტი უნახავს ზურას და გადაწყვიტა მოეწერა. მწერდა,რომ სიუჟეტის ნახვის შემდეგ დაინტერესდა ჩემით და სხვა ჩემი ტექსტებიც უნახავს, მოწონებია, გაუხარდა რომ მიპოვა და წარმატება მისურვა. რა თქმა უნდა ძალიან მესიამოვნა, ამ წერილს მოყვა ის რომ დავმეგობრდით და თანაც აღმოვაჩინეთ, რომ ბევრი საერთო ახლობელი ადამიანი გვყავდა, მათ შორის ბიძაჩემი ირაკლი კაკაბაძე, რომელიც ზურას უახლოესი მეგობარი და მრავალი წლის განმავლობაში თანამებრძოლი იყო.

- საზოგადოებისთვის მოულოდნელი იყო თქვენი დაოჯახება, ახალგაზრდა დამწყები მწერალი და ცნობილი პერფორმერი და პოეტი... როგორ განვითარდა თქვენი სიყვარულის ისტორია?

- სამი წელი ვმალავდით ურთიერთობას. ჩვენდა უნებურად ძალიან დიდი მეგობრობა გადაიზარდა სიყვარულში და მხოლოდ ძალიან ახლო მეგობრებმა იცოდნენ ამ ურთიერთობის შესახებ. არის რაღაცები, რაც გარდაუვალია, ჯერ კიდევ იქამდეა გათვლილი და დაგეგმილი, სანამ ორი ადამიანი შეხვდება ერთმანეთს. ზურა ყველაფერში მაქსიმალისტი იყო, თუნდაც იმაში, რომ ყველაზე მეტად არ სურდა მე, როგორც დამწყები მწერალი დროის გასვლის შემდეგ, მხოლოდ ზურაბ რთველიაშვილის მეორე ნახევარი ვყოფილიყავი საზოგადოებისთვის. ერთია, იყო ხელოვანის მეუღლე, რომელსაც გულწრფელი გვერდში დგომა, სულიერი თუ ფიზიკური სიახლოვე სჭირდება, იმისთვის რომ თავით გადაეშვას თავის საქმეში და მეორე, ის რომ თავადაც გქონდეს საშუალება სიახლეების ძიების. ზურა იყო ჩემი ყველაზე დიდი გულშემატკივარი და ის მოთხოვნები, რაც ჩემს მიმართ ჰქონდა, ნამდვილად არ იყო მარტივად შესასრულებელი.

- წინააღმდეგობები თუ შეგხვდათ, როგორი შეყვარებული იყო ზურა

- ეს სიყვარული მითიური გმირების ისტორიას ჰგავდა. ხშირად ვფიქრობ, ეს იყო იმდენად აღმაფრთოვანებელი და ქარიშხალივით შემოჭრილი ჩვენს ცხოვრებაში რომ შეუძლებელია კარგად დამთავრებულიყო. არ ვიცი, ასე გულწრფელად, თავგანწირვით, პოეტურად და საოცრად ლამაზად გიყვარდეს საყვარელი ქალი, ძალიან იშვიათია. საკუთარ თავზე მეტად ვენდობოდი. ბევრი წინააღმდეგობა შეგვხვდა, ყველა რთული გზა გავიარეთ, უამრავი დაბრკოლება გადავლახეთ, გადავიარეთ და დავხურეთ ეს თემა. შესაბამისად, ახლა ალბათ ამ წინააღმდეგობებზე საუბარი ზედმეტი იქნება ჩემგან.

- როგორი იყო ცხოვრება ზურაბ რთველიაშვილთან ერთად...

- ზურასთან ცხოვრება საინტერესო ფილმს ჰგავდა, სადაც ჩვენ ვიყავით დამდგმელი რეჟისორებიც და მთავარი პერსონაჟებიც, ჩვენს ცხოვრებასაც ასე ვუყურებდით. როგორც არ არსებობს საინტერესო ფილმი მრავალფეროვანი ისტორიების, პრობლემების და სირთულეების გარეშე, ისე არ არსებობს წყვილი, სადაც ყოფიერი პრობლემები თუ საყოფაცხოვრებო რუტინა არ იჩენს თავს. მთავარია, როგორ შეხედავ ამას. სხვადასხვა საუნდრეკიც კი ქონდა ჩვენს კინოფილმს. ყველგან და ყველაფერში ერთად ვიყავით როგორც ფიზიკურად ასევე სულიერად და სხვა ყველაფერი დანარჩენი მეორეხარისხოვანი იყო. მე ვიყავი მისი ტექსტების, იდეების და სამომავლო გეგმების პირველი გამზიარებელი.

- თქვენ გყავთ საერთო შვილი, როგორ შეხვდა მეუღლე მის დაბადებას, საოცარ კადრებს აქვეყნებთ მამა-შვილის ურთიერთობაზე...

- გიორგი ნანატრი და მართლაც საოცარი სიყვარულის ნაყოფია ჩვენი ურთიერთობის. 15 საათი ესწრებოდა ზურა ჩემს მშობიარობას, ისე რომ გვერდიდან ერთი წუთი არ მომშორებია. ამ მომენტიდან ბოლო წუთამდე საუკეთესო მამა იყო. ზურა გიორგის მულტფილმის გმირს ეძახდა და ჯერ კიდევ დაბადებამდე ჰქონდა მთელი სია გამზადებული სად უნდა ეტარებინა, რაზე უნდა შეეყვანა. თავიდან სანამ სულ პატარა იყო სულ თან დაგვყავდა. მეგობრები ხუმრობდნენ, უკვე ჩართულია პოეტების და მწერლების დიდ ამბებშიო და ჩვენთან ერთადაც ქეიფობსო. შემდეგ უკვე ჩემი მშობლები, განსაკუთრებით მამაჩემი ჩაერთო აქტიურად გიორგის გაზრდაში, მათ გარეშე არ ვიცი რა გვეშველებოდა.

- ორი თვის წინ პირველად გავრცელდა ინფორმაცია, რომ ზურაბ რთველიაშვილი საავადმყოფოში მოხვდა, პირველადი დიაგნოზი თრომბი იყო, თუმცა მდგომარეობა მოულოდნელად შეიცვალა

- ეს მეხის გავარდნას ჰგავდა მოწმენდილ ცაზე. ძალიან მძიმეა ამ კადრების გახსენება და ამაზე საუბარი. ამ ბრძოლაში მე არ ვიყავი მარტო, იყვნენ ზურას საოცარი მეგობრები, რომლებიც ბოლო წუთამდე გმირულად იბრძოდნენ მისი სიცოცხლის გადასარჩენად. მათ გარეშე არ ვიცი რა მეშველებოდა, ზურას ამ ქვეყნიდან გასვლის შემდეგაც ეს ადამიანები არიან ჩემს გვერდით და თუ სიცოცხლის გაგრძელება შევძელი სწორედ მათი დამსახურებაა, მათი და რა თქმა უნდა ჩემი ოჯახის, რომელიც ზურას ისეთივე გულწრფელი და მოსიყვარულე მშობლები იყვნენ, როგორც ჩემი. ყველაფერი გავაკეთეთ, მაგრამ ეს აღმოჩნდა ყველაზე ვერაგი დაავადება, პანკრეასის სიმსივნე, რომლის წინაშეც უძლურები აღმოვჩნდით და დავმარცხდით.

- იმ პერიოდში როდესაც თქვენი მეუღლე საავადმყოფოში იწვა, ემოციურ სტატუსებს წერდით, იბრძოდით, იყო ვერსია რომ საზღვარგარეთ გააგრძელებდა მკურნალობას, თუმცა...

- დიახ, ვაპირებდით წასვლას, თუმცა შვედეთში გაფრენამდე, ორი დღით ადრე მდგომარეობა დამძიმდა და ექიმებმა მისი წაყვანის უფლება აღარ მოგვცეს.

- ამბობენ, ხოლმე რომ ადამიანებს ხშირად წინათგრძნობა აქვთ, ოდესმე გარდაცვალებაზე თუ უსაუბრია თქვენთან...

- ახლა ამაზე საუბარი ძალიან რთული და მძიმეა. იყო წინათგრძნობა, როგორც მისი, ასევე ჩემი... იმდენად ერთმანეთზე მიკედლებულები ვიყავით, იმდენად მუდმივად ერთად ვიყავით, თითქოს ვგრძნობდით, რომ ცოტა დრო გვქონდა ამ სამყაროში ერთად ყოფნისთვის. გარდაცვალებამდე რამდენიმე თვით ადრე მითხრა, თუ წავალ ამ ქვეყნიდან იცოდე, რომ ეს სხეული მხოლოდ მატერიაა, მხოლოდ ფიზიკური მონატრების დაძლევა მოგიწევს, ისე კი სადაც არ უნდა ვიყო, ჩემს ძალას მუდმივად იგრძნობ, სულ შენს გვერდით ვიქნები, ისევე როგორც ახლა და მოვა დრო, შევხვდებით, შემდეგ კი ეს კავშირი სამუდამო იქნება მარადისობაშიო. ამ სიტყვებზე ტირილი ამივარდა, ჩემი წინათგრძნობის შემეშინდა, რომელსაც, რა თქმა უნდა, არ ველოდი ასე მალე, ასე ვერაგულად სასტიკს. ჩამეხუტა და მითხრა რომ ამ სიყვარულს ვერაფერი ვერ მოერეოდა, მათ შორის სიკვდილიც და შემდეგ ამ თემაზე აღარასდროს გვილაპარაკია.

- თქვენს წიგნზე მოგვიყევით, რომელიც თქვენი სიყვარულის ისტორიას ეძღვნება...

- ჩემი წიგნი "ალფას ვიბრაცია“ ჩვენს ამბავზეა, სადაც მთავარი პერსონაჟების პროტოტიპები ჩვენ ვართ და ნაწილობრივ ეპისტოლარული ჟანრისაა. ტექსტის ნაწილი მაშინ დავწერე, როცა შეყვარებულები ვიყავით. 2019 წელს გამომცემლობა პალიტრა L -ის კონკურსის ფარგლებში გამომცემლობის რჩეული გახდა. გამომცემლობის მთავარმა რედაქტორმა ქალბატონმა მაია ალუდაურმა ერთ დღეს დამირეკა და მითხრა რომ სურვილი ჰქონდა ამ ტექსტის წიგნად გამოცემის. რა თქმა უნდა ძალიან გამიხარდა. ახლა რომ ვფიქრობ ამაზე კიდევ უფრო დიდ მნიშვნელობას ვანიჭებ მის ზარს, ვინაიდან წიგნის გამოცემა 16 ოქტომბერს ზურას უკანასკნელ დაბადების დღეს მოესწრო. დაკრძალვის დღეს როდესაც მაია ვნახე, ისე მომინდა ჩახუტება და თქმა, რომ იმ ზარით, როცა წიგნის გამოცემა შემომთავაზა, ჩვენი სიყვარულის ამბის მონაწილე გახდა და ამით გაუცნობიერებლად ზურას უკანასკნელი დაბადების დღე ყველაზე ბედნიერი გახადა.

- როგორ ცხოვრობთ ახლა...

- ჯერ კიდევ ამ ტრაგიკული ამბის მიღების და შეგუების ფაზაა. ხანდახან ვიაზრებ, რომ ჯერ კიდევ არ მაქვს გაცნობიერებული ის ყველაფერი რაც მოხდა. ზურას გარდაცვალების დღეს და მას შემდეგაც დარწმუნებული ვიყავი, რომ ჩემი ცხოვრებაც მის წასვლასთან ერთად დამთავრდა... რაღაც დროის შემდეგ გავაცნობიერე, რომ შვილი მყავს, ყველაზე სათუთი და საყვარელი არსება, რომელიც ჩვენი სიყვარულის სიმბოლოდ დამიტოვა და ვალდებული ვარ აღვზარდო ბედნიერ ადამიანად. გიორგის კი ახლა სჭირდება დედა ორმაგად მზრუნველი და მოსიყვარულე, რომელიც შემდგომში მისი საუკეთესო მეგობარი უნდა გახდეს და ცხოვრების სირთულეების გადატანაში უნდა დაეხმაროს რაღაც პერიოდამდე, სანამ დამოუკიდებლად გააგრძელებს ცხოვრებას. იქამდე კი დიდი გზაა... ამიტომ რა თქმა უნდა მაქვს გეგმები, რომლის განხორციელებასაც თანდათან დავიწყებ... სხვა გზა არც მაქვს... უმოქმედობას და მუდმივ გლოვას ზუსტად ვიცი, რომ ზურაც არ მაპატიებდა. ეს სიყვარულია ზუსტად ის ძალა, რომელიც მომცემს შემდგომში მოქმედებების საშუალებას და ამ სიყვარულის მფარველობას ვგრძნობ ახლაც, მიუხედავად ჩვენი დროებითი ფიზიკური დაშორებისა.