მო­იკ­რი­ბა ძა­ლე­ბი და "ვე­ფხის­ტყა­ო­სა­ნი” ბო­ლომ­დე წა­ი­კი­თხა, ცოტა გა­უ­ჭირ­და, ბევ­რი დრო მო­ან­დო­მა, მაგ­რამ თავი გა­არ­თვა. მინ­დო­და ჩავ­წვდო­მო­დი ჩვენს სა­ვი­ზი­ტო ბა­რათს და სირ­ცხვი­ლი იქ­ნე­ბო­და, ეს არ მცოდ­ნო­დაო, - მე­უბ­ნე­ბა. მა­ნამ­დე, წლე­ბის წინ, აზერ­ბა­ი­ჯა­ნელ­მა სკო­ლის მოს­წავ­ლემ პა­რა­ლე­ლუ­რად და­ი­წყო ქარ­თუ­ლი ენის შეს­წავ­ლა, ქარ­თუ­ლად ჩა­ა­ბა­რა და ის­წავ­ლა უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში. კონ­სპექ­ტე­ბის ქარ­თუ­ლად ჩა­წე­რას რომ ვერ ას­წრებ­და, მისი ლექ­ტო­რე­ბი ლექ­ცი­ას დიქ­ტო­ფონ­ზე უწერ­დნენ, თუმ­ცა მე­ო­რე კურ­სი­დან მათი "წვა­ლე­ბა” აღარ დას­ჭირ­ვე­ბია. ასე, თავ­და­უ­ზო­გა­ვი შრო­მით მი­ვი­და მიზ­ნამ­დე...

"როცა მე­კი­თხე­ბოდ­ნენ, რო­გორ მი­აღ­წიე ამ­დენს, პირ­და­პირ ვე­უბ­ნე­ბო­დი - იმი­ტომ, რომ ქარ­თუ­ლი ენა ვიცი, სა­ხელ­მწი­ფო­ებ­რი­ვად ვაზ­როვ­ნებ და ჩემი სამ­შობ­ლო მიყ­ვარს. მეტი შენ­გან ამ ქვე­ყა­ნა­ში არა­ვის არა­ფე­რი უნდა”. არ მა­ლავს, რომ ჰქონ­და და აქვს პო­ლი­ტი­კუ­რი ამ­ბი­ცი­ე­ბი და ცდი­ლობს, თა­ნა­მე­მა­მუ­ლე აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლი ახალ­გაზ­რდე­ბი და­ა­ჯე­როს იმა­ში, რომ თუ მო­ინ­დო­მე­ბენ, ყვე­ლა­ფერს შეძ­ლე­ბენ და მი­აღ­წე­ვენ. პარ­ლა­მენ­ტის ადა­მი­ა­ნის უფ­ლე­ბე­ბი­სა და სა­მო­ქა­ლა­ქო ინ­ტეგ­რა­ცი­ის კო­მი­ტე­ტის თავ­მჯდო­მა­რის მო­ად­გი­ლე სა­ვა­ლან მირ­ზო­ე­ვი ჩვენ­თან სა­უ­ბარს, რო­გორც ყვე­ლა, ბავ­შვო­ბი­დან იწყებს:

• ბავ­შვო­ბა

- გარ­დაბ­ნის რა­ი­ონ­ში და­ვი­ბა­დე, მამა თე­რა­პევ­ტია, მაგ­რამ მუდ­მი­ვად პო­ლი­ტი­კა­ში იყო ჩარ­თუ­ლი. ის წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში დმა­ნის­ში მუ­შა­ობ­და, სა­ა­ვად­მყო­ფოს მთა­ვა­რი ექი­მის მო­ად­გი­ლედ, მერე გარ­და­ბან­ში გა­და­იყ­ვა­ნეს. მე, ჩემს ძმა­საც, მა­მა­ჩემ­საც და ბი­ძა­ჩემ­საც ყა­რა­ჯა­ლა­რის სკო­ლა გვაქვს დამ­თავ­რე­ბუ­ლი. ბავ­შვო­ბი­დან ვაკ­ვირ­დე­ბო­დი პო­ლი­ტი­კურ პრო­ცე­სებს და ჩემი ასა­კის მი­უ­ხე­და­ვად, მამა ჩემ­თან რა­ღაც თე­მებს გა­დი­ო­და, აინ­ტე­რე­სებ­და ჩემი აზრი, ალ­ბათ ხე­დავ­და, ანა­ლი­ზის უნა­რი რომ მქონ­და. ჩემი უფ­რო­სი ძმა სულ ბრა­ზობ­და, ცალ­კე ამ­დენს რას ლა­პა­რა­კობ­თო. მერე გა­დავ­წყვი­ტე სა­ხელ­მწი­ფო ენა მეს­წავ­ლა. აზერ­ბა­ი­ჯა­ნუ­ლი სკო­ლა და­ვამ­თავ­რე, მაგ­რამ პა­რა­ლე­ლუ­რად, მე-9 კლა­სი­დან კერ­ძო მას­წავ­ლე­ბელ­თან ქარ­თულ ენის შეს­წავ­ლა და­ვი­წყე. დედ-მამა სულ იმას მი­ნერ­გავ­და, სა­დაც ცხოვ­რობ, ის ენა უნდა იცო­დე, არ­სად წას­ვლას არ ვა­პი­რებთ სა­ცხოვ­რებ­ლად, მთე­ლი ოჯა­ხის რე­სურ­სი სა­ქარ­თვე­ლო­ში იყო ჩა­დე­ბუ­ლი და სხვა­გან გა­და­სახ­ლე­ბა ოჯახ­ში არც გა­ნი­ხი­ლე­ბო­და. მა­მას უნ­დო­და, მე და ჩემი ძმა მის, ექი­მის პრო­ფე­სი­ას და­ვუფ­ლე­ბო­დით, ჩვენ კი სხვა გზა ავირ­ჩი­ეთ. როცა ნახა, რომ ში­ნა­გა­ნად არ ვი­ყა­ვით ამ პრო­ფე­სი­ის­თვის მზად, "შეგ­ვეშ­ვა”. თუ მო­წო­დე­ბით არ ხარ, ისე ექი­მი ვერ გახ­დე­ბი, ადა­მი­ა­ნის სი­ცო­ცხლე­ზეა ლა­პა­რა­კი და ცდებს ხომ არ ჩა­ა­ტა­რებ? სა­ბო­ლო­ოდ, ჩემ­მა ძმამ ეკო­ნო­მი­ურ­ზე ჩა­ა­ბა­რა, მე კი - იუ­რი­დი­ულ­ზე.

• "ლექ­ტო­რე­ბი დიქ­ტო­ფონ­ზე მი­წერ­დნენ ლექ­ცი­ებს"

- ვა­კე­ში, უნი­ვერ­სი­ტე­ტის მე-9 კორ­პუს­ში ვსწავ­ლობ­დი სა­მარ­თალმცოდ­ნე­ო­ბის ფა­კულ­ტეტ­ზე ქარ­თვე­ლებ­თან ერ­თად. კონ­სპექ­ტე­ბის ჩა­წე­რას ვერ ვას­წრებ­დი ქარ­თუ­ლად, ცოტა მი­ჭირ­და. მახ­სოვს, 61 ლა­რად ვი­ყი­დე დიქ­ტო­ფო­ნი და მთე­ლი ლექ­ცი­ის გან­მავ­ლო­ბა­ში ლექ­ტო­რებს ხელ­ში ეჭი­რათ ჩემი დიქ­ტო­ფო­ნი, ლექ­ცია რომ ჩა­ე­წე­რათ და მერე ის რვე­ულ­ში გად­მო­მე­ტა­ნა. სწრა­ფად ვერ ვწერ­დი, მერე მოკ­ლედ ვი­ნიშ­ნავ­დი ფრა­ზებს. ძა­ლი­ან გა­მი­ჭირ­და, თუმ­ცა ლექ­ტო­რე­ბიც და თა­ნა­კურ­სე­ლე­ბიც მხარ­ში ამო­მიდ­გნენ. რომ არა მათი ასე­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა, ალ­ბათ მო­ტი­ვა­ცია და­მე­კარ­გე­ბო­და და სწავ­ლას ვერ გა­ვაგ­რძე­ლებ­დი. მერე ბევ­რი ვე­ცა­დე, რომ მე­ო­რე კურ­სი­დან ლექ­ტო­რებს ჩემი დიქ­ტო­ფო­ნი აღარ სჭე­რო­დათ ხელ­ში და ჩემს გამო აღარ შე­წუ­ხე­ბუ­ლიყ­ვნენ. აბა, რო­გო­რია, სა­ათ­ნა­ხე­ვა­რი ჩემს დიქ­ტო­ფონს და­ა­ტა­რებ­დნენ და ისე კი­თხუ­ლობ­დნენ ლექ­ცი­ებს. ჯგუ­ფე­ლე­ბიც სულ მამ­ხნე­ვებ­დნენ, არ ინერ­ვი­უ­ლო, ჩვენც ვერ ვას­წრებთ ჩა­წე­რა­სო, ზოგი სპე­ცი­ა­ლუ­რად არ წერ­და, რომ მე­ფიქ­რა, სხვე­ბიც ჩემს დღე­ში იყ­ვნენ, მაგ­რამ ვხვდე­ბო­დი, ამას ჩემს გა­სამ­ხნე­ვებ­ლად აკე­თებ­დნენ. მე­ო­რე კურ­სი­დან დიქ­ტო­ფო­ნი აღარ დამ­ჭირ­ვე­ბია.

• "გამ­გე­ბე­ლი ვერ გავ­ხდი, მაგ­რამ..."

ასევე დაგაინტერესებთ

15:25 / 24-04-2021

კახა კუჭავას ცხოვრება პოლიტიკის მიღმა და რუსი მეუღლე, რომელიც საქართველოს პოპულარიზაციას ეწევა - რა ვიცით პარლამენტის მომავალ თავმჯდომარეზე

- მამა თა­ვი­დან­ვე ხვდე­ბო­და, რომ პო­ლი­ტი­კის გზას გა­ვუყ­ვე­ბო­დი, რად­გან მუდ­მი­ვად გა­ზე­თებს ვკი­თხუ­ლობ­დი, ვუს­მენ­დი თოქ-შო­უ­ებს, პო­ლი­ტი­კურ გა­და­ცე­მებს... მა­მაც ხელს არ მიშ­ლი­და. პა­ტა­რა­ო­ბი­სას, სახ­ლში ჩემ­თვის, ფურ­ცელ­ზე ხში­რად ვწერ­დი გამ­გებ­ლის სა­ხელ­ზე გან­ცხა­დე­ბას, ჩვენს სო­ფელ­ში გამ­გებ­ლად დამ­ნიშ­ნეთ, სო­ფელს მივ­ხე­დავ-თქო. სოფ­ლის კრე­ბებ­საც ვეს­წრე­ბო­დი და სი­ტყვი­თაც გა­მოვ­დი­ო­დი. იმ პე­რი­ოდ­ში, სოფ­ლის მო­სახ­ლე­ო­ბა ჩვე­ნი ფუ­ლით სკო­ლას ვა­შე­ნებ­დით... გამ­გე­ბე­ლი ვერ გავ­ხდი, მაგ­რამ გამ­გე­ო­ბა­ში კე­თილ­მო­წყო­ბი­სა და კო­მუ­ნა­ლუ­რი მე­ურ­ნე­ო­ბის სამ­სა­ხურ­ში სპე­ცი­ა­ლის­ტად და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა, მერე გამ­გე­ო­ბის აპა­რატ­ში გა­და­ვე­დი მთა­ვარ სპე­ცი­ა­ლის­ტად იუ­რი­დი­ულ სა­კი­თხებ­ში, აპა­რა­ტის ხელ­მძღვა­ნე­ლიც გავ­ხდი, 2009 წელს კი რე­ინ­ტეგ­რა­ცი­ის სა­მი­ნის­ტრო­ში და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა. კონ­კურ­სი იყო გა­მო­ცხა­დე­ბუ­ლი და ამ საქ­მე­ში ელე­ნე თევ­დო­რა­ძე და­მეხ­მა­რა. 2008 წლის დე­კემ­ბერ­ში ის გარ­და­ბან­ში ჩა­მო­ვი­და, სა­ზღვრის­პი­რა სოფ­ლებ­ში ჰქონ­დათ შეხ­ვედ­რე­ბი. იმ­ხა­ნად, 22 წლის ბიჭი გამ­გე­ო­ბის ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ის უფ­რო­სი ვი­ყა­ვი და მე მო­მი­წია ამ შეხ­ვედ­რა­ზე მათ­თან ერ­თად გას­ვლა. ქალ­ბა­ტონ ელე­ნეს რომ და­ვე­ლა­პა­რა­კე, გა­უ­ხარ­და, აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლი ხარ და რა კარ­გი ქარ­თუ­ლი იცი, კონ­კურ­სი გვაქვს გა­მო­ცხა­დე­ბუ­ლი, აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლი მი­ნის­ტრის მრჩე­ვე­ლი გვინ­დაო და შიდა გა­სა­უბ­რე­ბა­ზე და­მი­ბა­რა. დავ­თან­ხმდი, რად­გან მინ­დო­და რა­ი­ო­ნი­დან ქა­ლაქ­ში გა­დავ­სუ­ლი­ყა­ვი, ვი­ცო­დი, ჩემს გეგ­მებს გარ­დაბ­ნი­დან ვერ გან­ვა­ხორ­ცი­ე­ლებ­დი და ასე უფრო და­ვეხ­მა­რე­ბო­დი ჩემს რა­ი­ონს. კონ­კუ­რის მო­ნა­წი­ლე­ე­ბი­დან ზოგი ასა­კი­ა­ნი იყო, ზოგ­მა ქარ­თუ­ლი არ იცო­და. ვი­ღა­ცას რე­კო­მენ­და­ცია ჰქონ­და და სა­ხელ­მწი­ფო მი­ნის­ტრის მრჩევ­ლად მათი გაყ­ვა­ნა უნ­დო­დათ. მო­მის­მი­ნეს, ჩემი ხედ­ვე­ბი მო­ე­წო­ნათ და ამიყ­ვა­ნეს კი­დეც მი­ნის­ტრის მრჩევ­ლად.

• "ეს ჩემ­თვის სი­ურპრი­ზი იყო"

- მე­ო­რე მნიშ­ვნე­ლო­ვან­მა გა­სა­უბ­რე­ბამ 2013 წლის ივ­ნის­ში ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვილ­თან მო­მი­წია. შე­მო­მით­ვა­ლეს, პრე­მი­ერ­თან შეხ­ვედ­რაა ჩა­ნიშ­ნუ­ლიო, რა­მაც ძა­ლი­ან გა­მაკ­ვირ­ვა, ვი­ნა­ი­დან ჩემი თა­ნამ­დე­ბობ­რი­ვი მდგო­მა­რე­ო­ბა არ იყო იმ დო­ნის, პრე­მი­ე­რი შემ­ხვედ­რო­და. ბა­ტონ­მა ბი­ძი­ნამ მი­თხრა, შენ დაგ­ნიშ­ნავ ჩემს თა­ნა­შემ­წედ ეროვ­ნუ­ლი უმ­ცი­რე­სო­ბის სა­კი­თხებ­შიო. როცა გა­ი­გო ჩემი ბექგ­რა­უნ­დი, მი­თხრა, ზუს­ტად ასე­თი ადა­მი­ა­ნი მინ­დო­და, ვინც მთელს რე­გი­ონს მო­ი­ცავ­სო. ბევ­რის­თვის შე­იძ­ლე­ბა და­უ­ჯე­რე­ბე­ლი იყოს, მაგ­რამ ეს წი­ნას­წარ არ ვი­ცო­დი, ჩემ­თვი­საც სი­ურპრი­ზი იყო და არა­რე­ა­ლუ­რი - რა­ტომ მე და არა სხვა.

მერე ის პრე­მი­ე­რო­ბი­დან წა­ვი­და, მო­ვი­და ირაკ­ლი ღა­რი­ბაშ­ვილი და მას­თა­ნაც ვი­მუ­შა­ვე. ბა­ტონ ირაკ­ლის­თან მა­ნამ­დეც ვმე­გობ­რობ­დი, როცა ის შს მი­ნის­ტრი იყო. ამის შემ­დეგ გი­ორ­გი კვი­რი­კაშ­ვილ­თან მო­მი­წია მუ­შა­ო­ბამ. 2016 წელს უკვე პარ­ლა­მენ­ტში შე­ვე­დი, პირ­ვე­ლი აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლი მა­ჟო­რი­ტა­რი ვი­ყა­ვი გარ­დაბ­ნი­დან. გა­სულ წელს უკვე "ოც­ნე­ბის” პარ­ტი­უ­ლი სიით გა­ვე­დი 35-ე ნომ­რით და ასე, ვაგ­რძე­ლებ სა­პარ­ლა­მენ­ტო ცხოვ­რე­ბას.

• "მე და აზი­ზა ხში­რად ვსა­უბ­რობთ ქარ­თუ­ლად"

- ჩემს მე­უღ­ლეს თბი­ლის­ში მუ­სი­კა­ლუ­რი კო­ლე­ჯი აქვს დამ­თავ­რე­ბუ­ლი, პი­ა­ნის­ტია. აი­ბა­ნის ნა­ბი­ე­ვა წარ­მო­შო­ბით ბოლ­ნი­სე­ლია და მარ­ნე­ულ­ში ცხოვ­რობ­და, იქ გა­ვი­ცა­ნი 2009 წელს - ერთ-ერთ ღო­ნის­ძი­ე­ბა­ზე ვნა­ხე და მო­მე­წო­ნა. ის სა­ზო­გა­დო­ებ­რივ აქ­ტი­ვო­ბებ­ში იყო ჩაბ­მუ­ლი, ხში­რად ვხვდე­ბო­დით სხვა­დას­ხვა ღო­ნის­ძი­ე­ბებ­ზე და აქე­დან ჩა­მოგ­ვი­ყა­ლიბ­და სე­რი­ო­ზუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა. დავ­ქორ­წინ­დით და 2012 წლის 26 მა­ისს, სა­ქარ­თვე­ლოს და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბის დღეს ჩვე­ნი ქა­ლიშ­ვი­ლი - აზი­ზა და­ი­ბა­და.

აზი­ზა 8 წლი­საა და ქარ­თულ, "შავ­ნა­ბა­დას” სკო­ლა­ში და­დის, კარ­გად სწავ­ლობს, მეც კმა­ყო­ფი­ლი ვარ და მას­წავ­ლე­ბე­ლიც. ჩვენ ხში­რად ვსა­უბ­რობთ ქარ­თუ­ლად. ჩემი გო­გო­ნა ორი­ვე მშობ­ლი­ურ ენას - აზერ­ბა­ი­ჯა­ნულ­საც და ქარ­თულ­საც მშვე­ნივ­რად ფლობს...

• "არ მე­გო­ნა, ამ ვი­დე­ოს ასე­თი აჟი­ო­ტა­ჟი თუ მოჰ­ყვე­ბო­და"

- ერთ დღე­საც, ჩემი ვი­დეო გავ­რცელ­და სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში და იყო ერთი აჟი­ო­ტა­ჟი (ქა­ღალ­დის ფულს რომ ვფან­ტავ ცეკ­ვის დროს). ყვე­ლამ იცის, რომ ეს არის ჩვე­ნი, აზე­რე­ბის ტრა­დი­ცია, ისე­ვე, რო­გორც ქარ­თვე­ლე­ბის­თვის, მა­გა­ლი­თად, ყან­წით ღვი­ნის და­ლე­ვა. ჩემი ბავ­შვო­ბის მე­გობ­რის შვი­ლის ნათ­ლო­ბა­ში ვი­ყა­ვი. არას­დროს, ცხოვ­რე­ბა­ში ჩემი სოფ­ლის თუ რა­ი­ო­ნის მა­ცხოვ­რებ­ლებ­თან თავი არა­ვის­თვის და­მი­მე­ტე­ბია - აი, მე დე­პუ­ტა­ტი ვარ და ამით ვინ­მე­ზე მეტი ვარ... მიყ­ვარს უბ­რა­ლო­ე­ბა. ჩემს კა­ბი­ნეტ­შიც ვინც მო­დის, გა­რეთ ვხვდე­ბი და მერე ავ­ტო­მან­ქა­ნამ­დე ვა­ცი­ლებ, ამა­ში ცუდს ვე­რა­ფერს ვხე­დავ. ხვალ და ზეგ ვინ სად იქ­ნე­ბა, ღმერ­თმა იცის. არ მჩვე­ვია, ვინ­მეს შეხ­ვდრა­ზე უარი ვუ­თხრა, ან კარ­თან ვა­ლო­დი­ნო, ყვე­ლა­ნი თა­ნას­წორ­ნი ვართ, ასე ვთვლი. ნათ­ლო­ბა­ში ყვე­ლა ში­ნა­უ­რი იყო და ტრა­დი­ცი­ი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ამი­ტომ მო­ვი­ქე­ცი ასე. ასეთ დროს ვი­საც რისი შე­საძ­ლებ­ლო­ბა აქვს, იმ­დენ ფულს ჩუქ­ნის. არც მი­ფიქ­რია, ამას ცუ­დად თუ გა­ი­გებ­დნენ. ერ­თდო­ლა­რი­ა­ნე­ბი ავ­ყა­რე, ას დო­ლა­რამ­დე. სად მქონ­და იმ­დე­ნი ას­დო­ლა­რი­ა­ნი, გულ­წრფე­ლად გე­უბ­ნე­ბით, შე­იძ­ლე­ბა ჯამ­ში ასი დო­ლა­რიც არ იყო. ვი­დე­ოს სოცქსე­ლებ­ში დიდი გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა მოჰ­ყვა, მხარ­დამ­ჭე­რი უფრო მეტი გა­მო­მიჩ­ნდა, ბევ­რი მიგ­ზავ­ნი­და მე­სი­ჯებს, არ ინერ­ვი­უ­ლოო. ვი­ცო­დი, ცუდი არა­ფე­რი გა­მი­კე­თე­ბია და რა­ტომ უნდა მე­ნერ­ვი­უ­ლა?

• "ნა­ად­რე­ვი ქორ­წი­ნე­ბა მან­კი­ე­რი გად­მო­ნაშ­თი მგო­ნია"

- ქვე­მო ქარ­თლში ჩემი რე­ინ­ტეგ­რა­ცი­ის სა­მი­ნის­ტრო­ში მუ­შა­ო­ბის პე­რი­ო­დი­დან ერთ-ერთი პირ­ვე­ლი ვი­ყა­ვი, ვინც ნა­ად­რე­ვი ქორ­წი­ნე­ბის წი­ნა­აღ­მდეგ და­ი­წყო ბრძო­ლა. ვცდი­ლობ­დით სკო­ლებ­ში მოს­წავ­ლე­ე­ბის­თვის მეტი ინ­ფორ­მა­ცია მიგ­ვე­წო­დე­ბი­ნა, ჯან­მრთე­ლო­ბი­დან და­წყე­ბუ­ლი, მათ­თვის ყვე­ლა­ფე­რი დე­ტა­ლუ­რად აგ­ვეხ­სნა. მერე სს კო­დექ­სი შე­იც­ვა­ლა და მა­ში­ნაც და­ვი­წყეთ მუ­შა­ო­ბა და აგი­ტა­ცია რა­ი­ონ­ში. სოცქსე­ლებ­ში მარ­თა­ლია, არ ვაქ­ტი­უ­რობ, მაგ­რამ მე პი­რა­დად, დიდი წი­ნა­აღ­მდე­გი ვარ ნა­ად­რე­ვი ქორ­წი­ნე­ბის, რო­მე­ლიც მან­კი­ე­რი გად­მო­ნაშ­თი მგო­ნია. შეხ­ვედ­რებ­ზეც მაქვს ნათ­ქვა­მი, რომ ყვე­ლა­ნა­ი­რად მომ­ხრე ვარ, უფრო გა­ვამ­კაც­როთ კა­ნონ­მდებ­ლო­ბა. ნებ­სით მოხ­და თუ არა, ეს ქმე­დე­ბა მა­ინც დას­ჯა­დია. ბევ­რი ვიცი გარ­დაბ­ნი­დან, ვინც ამ მუხ­ლით იხ­დის სას­ჯელს. დღეს არას­რულ­წლოვ­ნე­ბის ქორ­წი­ნე­ბის სტა­ტის­ტი­კა წინა წლებ­თან შე­და­რე­ბით სე­რი­ო­ზუ­ლად შემ­ცი­რე­ბუ­ლია. ამ მხრივ ბევ­რია სა­მუ­შაო გა­ნათ­ლე­ბის კუ­თხით და კა­ნო­ნიც გა­სამ­კაც­რე­ბე­ლია. მინ­და გი­თხრათ, რომ დღეს 3500 სტუ­დენ­ტია აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლი, ადრე არ იყო, ძა­ლი­ან ბევ­რი გო­გო­ნა სწავ­ლობს უმაღ­ლეს­ში.

• "ამ ქვე­ყა­ნა­ში არა­ვი­ნაა მე­ო­რე­ხა­რის­ხო­ვა­ნი"

- რა თქმა უნდა, მაქვს ამ­ბი­ცია, ბევრ პრო­ექ­ტში ვი­ყა­ვი ჩარ­თუ­ლი და ჩემი მი­ზა­ნი იყო ეროვ­ნუ­ლი უმ­ცი­რე­სო­ბე­ბის აქ­ტი­უ­რი ჩარ­თუ­ლო­ბა სა­ზო­გა­დო­ებ­რივ-პო­ლი­ტი­კურ ცხოვ­რე­ბა­ში. სულ იმას ვფიქ­რობ­დი, და­მერ­წმუ­ნე­ბი­ნა ჩემი თა­ნა­მე­მა­მუ­ლე­ე­ბი, რომ შენ შე­გიძ­ლია თვით­რე­ა­ლი­ზა­ცია, შენ სა­ქარ­თვე­ლო­ში არა­ვინ გთვლის მე­ო­რე­ხა­რის­ხოვ­ნად იმის გამო, რომ არ ხარ ქარ­თვე­ლი. ჩემი საქ­მი­ა­ნო­ბით, ვფიქ­რობ, რა­ღაც პრო­ცენ­ტით შევ­ძე­ლი ახალ­გაზ­რდებ­ში მო­ტი­ვა­ცია გა­მე­ჩი­ნა, და­მერ­წმუ­ნე­ბი­ნა ისი­ნი - თუ სა­ვა­ლანს შე­უძ­ლია, მეც შე­მიძ­ლია. ვე­რა­ვინ იტყვის, რომ სა­ვა­ლა­ნის ოჯა­ხი ისე­თი მდი­და­რი იყო, რომ კა­რი­ე­რა ფუ­ლით აი­წყო. ჩემს სა­მე­გობ­რო­ში და სა­ახ­ლობ­ლო­ში ყვე­ლა­ზე გვი­ან მო­ბი­ლუ­რი მე ვი­ყი­დე, არ მი­ჭირს იმის აღი­ა­რე­ბა, რომ როცა ჩემი მე­გობ­რე­ბი კვი­რა­ში ორ­ჯერ მი­დი­ოდ­ნენ რეს­ტო­რან­ში, მე ორ კვი­რა­ში ერთხელ მივ­დი­ო­დი მათ­თან ერ­თად. მამა ექი­მი იყო და არ ჰქონ­და იმ­ხე­ლა ხელ­ფა­სი, ასე გა­ვე­ნე­ბივ­რე­ბი­ნეთ.

როცა გარ­და­ბან­ში ვმუ­შა­ობ­დი, 165 ლარი მქონ­და ხელ­ფა­სი, მაგ­რამ თავს არ ვზო­გავ­დი. ჩემი მი­ზა­ნია ყვე­ლას ჰქონ­დეს იმის გან­ცდა, რომ ამ ქვე­ყა­ნა­ში არა­ვი­ნაა მე­ო­რე­ხა­რის­ხო­ვა­ნი. ეს სის­ტე­მა ისეა აწყო­ბი­ლი, არა მგო­ნია, დის­კრი­მი­ნა­ცი­ას ჰქონ­დეს ად­გი­ლი. რა თქმა უნდა, ჩემი პო­ლი­ტი­კუ­რი ამ­ბი­ცი­ე­ბიც მქონ­და და მინ­და და­ვა­ჯე­რო სხვე­ბიც, ჰქონ­დეთ იმის გან­ცდა, რომ თუ მო­ინ­დო­მე­ბენ, ყვე­ლა­ფერს შეძ­ლე­ბენ და მი­აღ­წე­ვენ.

როცა ჩემს ად­გილს ვე­ღარ და­ვი­ნა­ხავ პო­ლი­ტი­კა­ში, როცა ჩავ­თვლი, რომ უფრო აქ­ტი­უ­რის ად­გილს ვი­კა­ვებ, სხვას მე­ტის გა­კე­თე­ბა შე­უძ­ლია, ვიდ­რე მე, მა­შინ გა­ვი­წე­ვი და წა­ვალ პო­ლი­ტი­კი­დან. როცა აღარ შე­მეძ­ლე­ბა სი­ტყვის თქმა და და­პი­რე­ბის შეს­რუ­ლე­ბა, მირ­ჩევ­ნია დავ­ტო­ვო პო­ლი­ტი­კა და სახე შე­ვი­ნარ­ჩუ­ნო. როცა ვნა­ხავ, ამომ­რჩე­ვე­ლი და მხარ­დამ­ჭე­რი აღარ მყავს, ჩემი ქმე­დე­ბე­ბით ხალ­ხს ვა­ღი­ზი­ა­ნებ და ჩემი პო­ლი­ტი­კა­ში ყოფ­ნით სხვებს ხელს ვუშ­ლი, წა­ვალ, რა თქმა უნდა. ჯერ ვხე­დავ ამის რე­სურსს ჩემს თავ­ში და ხალ­ხის­გან მხარ­და­ჭე­რა­საც ვგრძნობ, ამი­ტომ წას­ვლა ად­რეა.

• "იმი­ტომ, რომ ქარ­თუ­ლი ენა ვიცი და ჩემი სამ­შობ­ლო მიყ­ვარს"

- ენის პრობ­ლე­მა ეთ­ნი­კურ უმ­ცი­რე­სო­ბა­ში ადრე ძა­ლი­ან მძაფ­რად იყო, და­მერ­წმუ­ნეთ, მაქ­სი­მუმ 10 წე­ლი­წად­ში ეს პრობ­ლე­მა აღარ იქ­ნე­ბა. აზერ­ბა­ი­ჯა­ნელ მშობ­ლებს ბავ­შვე­ბი უკვე პირ­ვე­ლი კლა­სი­დან მიჰ­ყავთ ქარ­თულ სკო­ლა­ში, რად­გან ყვე­ლამ ნახა და მიხ­ვდა, რომ შენ უნდა იცო­დე შენი სა­ხელ­მწი­ფო ენა. როცა მე­კი­თხე­ბოდ­ნენ, რო­გორ მი­აღ­წიე ამ­დენს, პირ­და­პირ ვე­უბ­ნე­ბო­დი - იმი­ტომ, რომ ქარ­თუ­ლი ენა ვიცი, სა­ხელ­მწი­ფო­ებ­რი­ვად ვაზ­როვ­ნებ და ჩემი სამ­შობ­ლო მიყ­ვარს. მეტი შენ­გან ამ ქვე­ყა­ნა­ში არა­ვის არა­ფე­რი უნდა. ყვე­ლა­ზე მდი­და­რი იცით, რითი ვარ? ბევ­რი მე­გო­ბა­რი მყავს რო­გორც ქარ­თვლე­ბი, ისე – აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლე­ბი და ამ მხრივ მი­ლი­არ­დე­რი ვარ. ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე ღი­რე­ბუ­ლი ეს არის და მი­მაჩ­ნია, ყვე­ლა­ზე მძი­მე მე­გობ­რის და­კარ­გვაა. არც კი მინ­და ამა­ზე ვი­ფიქ­რო. სულ ვცდი­ლობ, ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი შე­ვი­ნარ­ჩუ­ნო, რო­მე­ლიც ასე ძვირ­ფა­სია ჩემ­თვის. არ მინ­და ვინ­მეს აზ­რად მო­უ­ვი­დეს, რომ რად­გან პო­ლი­ტი­კა­ში და თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე ვარ, სა­ვა­ლა­ნი შე­იც­ვა­ლა...