1963 წლი­დან მო­ზარ­დმა­ყუ­რე­ბელ­თა თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბია. ბევრ სა­ბავ­შვო სპექ­ტაკლში აქვს ნა­თა­მა­შე­ვი: წი­თელ­ქუ­და, ბუ­რა­ტი­ნო, კარლ­სო­ნი, წი­თელ­კა­ნი­ან­თა ბე­ლა­დი, ზუ­რა­ბი, ქეთო... მათ შო­რის, არა­ერთ მთა­ვარ რო­ლია...

არ არის ად­ვი­ლი, ბავ­შვე­ბის გუ­ლე­ბამ­დე მის­ვლა, ნა­თე­ლა პა­ა­ტაშ­ვი­ლი-გი­ორ­გა­ძემ ეს შეძ­ლო, პა­ტა­რა მა­ყუ­რე­ბელს და­ა­ჯე­რა, რომ მის მიერ შექ­მნი­ლი პერ­სო­ნა­ჟე­ბი ნამ­დვი­ლე­ბი არი­ან. სწო­რედ ამი­ტო­მაც იყო, რომ სპექ­ტაკ­ლის შემ­დეგ ბავ­შვე­ბი თე­ატ­რის გა­მო­სას­ვლელ­თან ელოდ­ნენ ხოლ­მე...

ქალ­ბა­ტო­ნი ნა­თე­ლას სამ­სა­ხი­ო­ბო კა­რი­ე­რა ბავ­შვო­ბა­ში და­ი­წყო. თუ რო­გორ, ამა­ზე AMBEBI.GE-ს თა­ვად უამ­ბობს:

- 10 წლის ვი­ყა­ვი, პი­ო­ნერ­თა სა­სახ­ლის თო­ჯი­ნე­ბის თე­ატ­რში რომ დავ­დი­ო­დი. ერთხე­ლაც, იქ ტე­ლე­ვი­ზი­ი­დან (ახა­ლი გახ­სნი­ლი იყო და ფუ­ნი­კუ­ლი­ო­რი­დან მა­უ­წყებ­ლობ­და) მო­ვიდ­ნენ, გა­და­ცე­მის­თვის ბავ­შვე­ბი გვჭირ­დე­ბაო. ჩვენ­მა მას­წავ­ლე­ბელ­მა, ბი­ჭი­კო (ნო­დარ) ჩხე­ი­ძემ, რო­მელ­თა­ნაც სპექ­ტაკ­ლებ­ში ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დით, მე შე­მარ­ჩია (სა­სახ­ლის სხვა­დას­ხვა წრი­დან სულ 12 ბავ­შვი შევგროვ­დით). წაგ­ვიყ­ვა­ნეს ფუ­ნი­კუ­ლი­ორ­ზე არ­სე­ბულ ტე­ლეს­ტუ­დი­ა­ში.

გო­გო­ე­ბიც იყ­ვნენ და ბი­ჭე­ბიც. იქ მი­სუ­ლებს არა­ფე­რი გაგ­ვი­კე­თე­ბია, მხო­ლოდ მწკრივ­ზე დაგ­ვა­ყე­ნეს, შემ­დეგ ცნო­ბი­ლი ჟურ­ნა­ლის­ტი და ტე­ლე­დიქ­ტო­რი ჯუ­ლი­ე­ტა ვა­შაყ­მა­ძე შე­მო­ვი­და, გვერ­დით კი­დევ ვი­ღაც კაცი ედგა. ჯუ­ლი­ე­ტამ თითი ჩემ­სკენ გა­მო­იშ­ვი­რა - აი, ეს ყვე­ლა­ზე პა­ტა­რა, შავ­თვა­ლა გოგო რო­მა­აო. მერე პირ­ვე­ლი რაც მი­თხრა: შენ კაკ­ლის მუ­რა­ბე­ბი გაქვს, თუ თვა­ლე­ბიო? ამა­ზე და­ვი­ძა­ბე, თვა­ლე­ბი დავ­ხუ­ჭე, ვი­ფიქ­რე ე.ი. არ ვარ­გა ჩემი თვა­ლე­ბი ტე­ლე­ვი­ზი­ის­თვის-მეთ­ქი. მოკ­ლედ, ჯუ­ლი­ე­ტამ - ამას მე წა­ვიყ­ვან, და­ნარ­ჩე­ნებს თქვენ მი­ხე­დე­თო. იმათ ვინ და რო­გორ მი­ხე­და, არ ვიცი, მერე ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში არ­ცერ­თი მი­ნა­ხავს.

- რა გა­მოც­დის ჩა­ბა­რე­ბამ მო­გი­წი­ათ ქალ­ბა­ტონ ჯუ­ლი­ე­ტას­თან?

- რა­ღაც ტექ­სტი მომ­ცა, - გე­ნაც­ვა­ლე, აბა, ეს წა­ი­კი­თხე და თუ შეძ­ლებ მის ზე­პი­რად თქმა­სო? ერთხელ რომ წა­ვი­კი­თხო, თუ შე­იძ­ლე­ბა-მეთ­ქი? აბა, ისე რო­გორ იტყვიო? მოკ­ლედ, დიდი გან­ცდე­ბით წა­ვი­კი­თხე და თით­ქმის ზე­პი­რად ვუ­თხა­რი. გა­ე­ცი­ნა: გოგო, შენ მე­ო­რე ჯუ­ლი­ე­ტა ვა­შაყ­მა­ძე ხარო?! წა­კი­თხუ­ლის მარ­ტი­ვად და­მახ­სოვ­რე­ბის ნიჭი აღ­მო­მაჩ­ნდა, მა­ნამ­დე არ ვი­ცო­დი, თუ ეს შე­მეძ­ლო.

მოკ­ლედ, 10 წლის ასაკ­ში ტე­ლე­ვი­ზი­ში მუ­შა­ო­ბა ასე და­ვი­წყე, სა­ბავ­შვო გა­და­ცე­მებ­ში ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი...

- პა­ტა­რა ბავ­შვს ასე­თი ვარ­სკვლა­ვე­ბის გა­რე­მოც­ვა­ში გი­წევ­დათ ყოფ­ნა... რას გა­იხ­სე­ნებ­დით იმ პე­რი­ო­დი­დან?

- მა­შინ არც ვი­ცო­დი, ვინ ვარ­სკვლა­ვი იყო და ვინ - არა, ვხე­დავ­დი მხო­ლოდ იმას, ჯუ­ლი­ე­ტა რო­გორ გა­ი­ლექ­სე­ბო­და ხოლ­მე, მისი ეს უნა­რი ყო­ველ­თვის მა­ო­ცებ­და... სახ­ლში ტე­ლე­ვი­ზო­რი "რე­კორ­დი" გვქონ­და, როცა იქ გა­მოვ­ჩნდე­ბო­დი, პა­პას უხა­რო­და, პირ­ვე­ლად რომ მნა­ხა, სახ­ლში მო­სულს მი­თხრა - შვი­ლო, ტე­ლე­ვი­ზორ­ში ცო­ცხლად და­გი­ნა­ხეო... ეზო­შიც დიდი სი­ხა­რუ­ლით მხვდე­ბოდ­ნენ.

რო­გორ მინ­დო­და, ჩემი თავი მეც მე­ნა­ხა, მაგ­რამ მა­გის სა­შუ­ა­ლე­ბა ადრე არ იყო... ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში ერთი პა­ტა­რა ოთა­ხი იყო, სა­დაც ორი ოპე­რა­ტო­რი იდგა და გა­და­ცე­მას იღებ­დნენ... რომ წა­მო­ვი­ზარ­დე, სა­ბავ­შვო გა­და­ცე­მე­ბის მერე იყო ასე­თი - "მხი­ა­რუ­ლი სას­ტუმ­რო" გუ­რან­და გა­ბუ­ნი­ას მიჰ­ყავ­და და მას­ში ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი. სა­ტე­ლე­ვი­ზიო სპექ­ტაკ­ლებ­ში ვთა­მა­შობ­დი და სპექ­ტაკ­ლებს თვი­თო­ნაც ვდგამ­დი.

- მო­ზარ­დმა­ყუ­რე­ბელ­თა თე­ატ­რში რო­გორ მოხ­ვდით?

- სკო­ლა რომ და­ვამ­თავ­რე, მა­შინ­დე­ლი პუშ­კი­ნის სა­ხე­ლო­ბის პე­და­გო­გი­ურ ინ­სტი­ტუ­ტში, ფი­ლო­ლო­გი­ურ­ზე ჩა­ვა­ბა­რე. იქ სწავ­ლა დე­დამ მირ­ჩია, კარ­გად წერო, მარ­თლაც მიყ­ვარ­და წერა... მე­ო­რე კურ­სზე ჯერ არც ვი­ყა­ვი, რომ ჯუ­ლი­ე­ტა ვა­შაყ­მა­ძემ მი­თხრა, ფი­ლო­ლო­გი­ურ­ზე სწავ­ლა არ არის ცუდი, ტე­ლე­ვი­ზი­ა­შიც იქ­ნე­ბი, გა­მო­გად­გე­ბა, მაგ­რამ შენ მსა­ხი­ო­ბი უნდა იყოო (მას ახა­ლი დამ­თავ­რე­ბუ­ლი ჰქონ­და თე­ატ­რა­ლუ­რი ინ­სტი­ტუ­ტი და მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი იყო).

- ე.ი. ჯუ­ლი­ე­ტა ვა­შაყ­მა­ძე ცხოვ­რე­ბა­ში კე­თილ ფე­რი­ად მოგ­ვლე­ნი­ათ...

- კი, მას უდი­დე­სი ად­გი­ლი აქვს ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში - 65 წლის მე­გობ­რო­ბა გვა­კავ­შირ­დებ­და... ვერ მო­მი­ნე­ლე­ბია მისი გარ­დაც­ვა­ლე­ბა. ძა­ლი­ან გან­ვიც­დი, რომ აღარ არის... ჯუ­ლი­ე­ტა მოვ­ლე­ნა იყო, ჯერ მარ­ტო სამი უმაღ­ლე­სი სას­წავ­ლე­ბე­ლი ჰქონ­და დამ­თავ­რე­ბუ­ლი, ძა­ლი­ან ნი­ჭი­ე­რი და გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი გახ­ლდათ... აი­ღებ­და მიკრო­ფონს, გა­ვი­დო­და ხალ­ხში და ყო­ველ­გვა­რი წი­ნას­წა­რი მომ­ზა­დე­ბის გა­რე­შე ლა­პა­რა­კობ­და ისე, ერთ გრა­მა­ტი­კულ შეც­დო­მას არ და­უშ­ვებ­და, ან რო­გორ წერ­და და რო­გო­რი კე­თი­ლი იყო, ბევ­რს ეხ­მა­რე­ბო­და...

ჩემ­თვის დე­დაც იყო, დაც, მე­გო­ბა­რიც და ყვე­ლა­ფე­რი. მან შე­მივ­სო ცხოვ­რე­ბა და ჩემ­თვის რო­გო­რი ახ­ლო­ბე­ლი იყო, ამის გად­მო­ცე­მა სი­ტყვე­ბით ძნე­ლია...

...მოკ­ლედ, შენ მსა­ხი­ო­ბი ხარო, რომ მი­თხრა - გა­მიკ­ვირ­და... მერე მო­ზარ­დმა­ყუ­რე­ბელ­თა თე­ატ­რში და­რე­კა და უთხრა: ერთი კარ­გი გო­გო­ნა უნდა მო­გიყ­ვა­ნოთ, გა­მო­გად­გე­ბა­თო. კი, ბა­ტო­ნოო, - უთხრეს და წა­მიყ­ვა­ნა. თე­ატ­რში სამ­ხატ­ვრო საბ­ჭო მო­იწ­ვი­ეს - ყვე­ლა დიდი მსა­ხი­ო­ბი, თე­ატ­რის ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბა, ვინც იმ დროს თე­ატ­რში იყო, იმ შეკ­რე­ბა­ზე მო­ვი­და. ლექ­სი წა­მა­კი­თხეს, ეტი­უ­დი გა­მა­კე­თე­ბი­ნეს, მამ­ღე­რეს, მა­ცეკ­ვეს - ყვე­ლა­ფე­რი გა­ვა­კე­თე. ცნო­ბილ­მა მსა­ხი­ობ­მა გო­გუ­ცა კუპ­რაშ­ვილ­მა გულ­ში ჩა­მიკ­რა და ჯუ­ლი­ე­ტას უთხრა - ეს რა ბრი­ლი­ან­ტი მოგ­ვიყ­ვა­ნე. არ ვი­ცით, რო­ლებ­ში რო­გო­რი იქ­ნე­ბა, მაგ­რამ ერთი ნახ­ვით ძა­ლი­ან მოგ­ვე­წო­ნა, ეს ამ თე­ატ­რის წამ­ყვა­ნი მსა­ხი­ო­ბი გახ­დე­ბაო. ვუს­მენ­დი და ვფიქ­რობ­დი - რას ლა­პა­რა­კო­ბენ-მეთ­ქი...

- და იქი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი დღემ­დე თე­ატ­რში ხართ...

- კი, 1963 წლი­დან... უამ­რა­ვი როლი მაქვს ნა­თა­მა­შე­ვი... თა­ვი­დან 17 წლი­სას ერთ წე­ლი­წად­ში 5 მთა­ვა­რი როლი მა­თა­მა­შეს, მაგ­რამ იმას რა­ტომ­ღაც არც თა­მა­შად და არც რო­ლე­ბად არ მი­ვიჩ­ნევ... იმ პირ­ველ წელს მუ­შა­ო­ბამ ცოტა დამ­ძა­ბა და თე­ატ­რი­დან წას­ვლაც და­ვა­პი­რე, მაგ­რამ თე­მურ ჩხე­ი­ძემ გა­და­მა­ფიქ­რე­ბი­ნა. ამ თე­ატ­რის­თვის ყო­ველ­თვის სა­ჭი­რო იქ­ნე­ბი, უნდა დარ­ჩეო.

- ალ­ბათ მსოფ­ლი­ო­ში იშ­ვი­ა­თია მსა­ხი­ო­ბი, რო­მე­ლიც 28 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში წი­თელ­ქუ­დას როლს თა­მა­შობ­და...

- არ მიყ­ვარ­და ასე­თი რო­ლე­ბი - პრინ­ცე­სე­ბი, მზე­თუ­ნა­ხა­ვე­ბი, სა­ხა­სი­ა­თო რო­ლე­ბი მი­ზი­დავ­და... წი­თელ­ქუ­და რომ მომ­ცეს, პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი, მი­უ­ხე­და­ვად ჩემი გან­წყო­ბე­ბი­სა, ვი­თა­მა­შე და მი­თხრეს - კარ­გი­აო. ალ­ბათ გულ­წრფე­ლი ვი­ყა­ვი და ამი­ტომ... თუ გულ­წრფე­ლი და უშუ­ა­ლო ხარ ბავ­შვთან, ყო­ველ­თვის გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი ხარ. ეს მუ­მუ­შა (შალ­ვა) გა­წე­რე­ლი­ას სპექ­ტაკ­ლი იყო. ამ რე­ჟი­სორ­თან ერ­თად ბევ­რი როლი მაქვს შექ­მნი­ლი...

მერე როცა „წი­თელ­ქუ­და“ აღად­გი­ნეს, ისევ დამ­ტო­ვა. ვთხოვ­დი: უკვე ბე­ბია ვარ, შვი­ლიშ­ვი­ლი მყავს და აღარ მინ­და, წი­თელ­ქუ­და ვიყო-მეთ­ქი... სხვას ვერ ვა­თა­მა­შე­ბო... რო­დე­საც პრე­მი­ე­რა­ზე ლიზი, ჩემი შვი­ლიშ­ვი­ლი მო­იყ­ვა­ნეს, სპექ­ტაკლს დარ­ბა­ზი­დან უყუ­რებ­და, მაგ­რამ მგელ­მა რომ "შემ­ჭა­მა", - ბე­ბოო, ბე­ბოო, - ტი­რი­ლი და­ი­წყო...

ამ ეპი­ზოდ­ზე ჯერ ჩემი ბიჭი ყვი­რო­და პა­ტა­რა­ო­ბი­სას და სცე­ნა­ზე ამორ­ბო­და... ამი­ტომ, ვცდი­ლობ­დი, არ წა­მო­მეყ­ვა­ნა, მაგ­რამ ჩემი ქმა­რი (ტა­რი­ელ გი­ორ­გა­ძე, დამ­სა­ხუ­რე­ბუ­ლი არ­ტის­ტი) მა­ინც ატა­რებ­და, სახ­ლში დამ­ტო­ვე­ბე­ლი არ გვყავ­და... მოკ­ლედ, შვი­ლიშ­ვი­ლიც გა­დაბ­ჟირ­და. სპექ­ტაკ­ლის შემ­დეგ რომ და­მი­ნა­ხა, სულ ხე­ლებ­ზე მკოც­ნი­და, სა­ხე­ში მი­ყუ­რებ­და - ხომ ცო­ცხა­ლი ხარ? ხომ აღარ წახ­ვალ "წი­თელ­ქუ­და­ში"? იმის მერე გან­ცხა­დე­ბა დავ­წე­რე - აღარ მჯე­რა, რომ წი­თელ­ქუ­და ვარ და ამ­ხე­ლა ქალ­მა რა­ტომ ვი­თა­მა­შო-მეთ­ქი?..

- თქვენს შე­მოქ­მე­დე­ბა­ში მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ისიც, რომ სხვა რო­ლე­ბის პა­რა­ლე­ლუ­რად, ბი­ჭუ­ნე­ბის რო­ლე­ბი გაქვთ ნა­თა­მა­შე­ვი...

- "ბი­ჭუ­ნა და კარლ­სონ­ში" 15-16 წელი ბი­ჭუ­ნას როლი მქონ­და... მერე შე­წყდა სპექ­ტაკ­ლი, რად­გან მუ­მუ­შა გა­წე­რე­ლია თე­ატ­რი­დან წა­ვი­და... რო­დე­საც თა­ვი­დან და­იდ­გა (ქე­თე­ვან ხარ­ში­ლა­ძემ ახა­ლი შე­მად­გენ­ლო­ბით აღად­გი­ნა) უკვე კარლ­სო­ნი ვი­ყა­ვი... მა­შინ ბუმ­ბუ­ლი­ვით ვი­ყა­ვი, სცე­ნა­ზე დავფრი­ნავ­დი... კარლ­სო­ნი მსოფ­ლი­ო­ში ქალს არ უთა­მა­შია, მის როლ­ში სულ კა­ცე­ბი იყ­ვნენ...

ვი­ყა­ვი ბუ­რა­ტი­ნოც "ბუ­რა­ტი­ნო­ში" (ქე­თე­ვან ხარ­ში­ლა­ძის დად­გმა) - მუ­სი­კა­ლუ­რი სპექ­ტაკ­ლი იყო, ბევ­რი ცეკ­ვა-სიმ­ღე­რით, ქო­რე­ოგ­რა­ფი იური ზა­რეც­კი გახ­ლდათ. ეს სპექ­ტაკ­ლი მოს­კოვ­შიც ვი­თა­მა­შეთ. მას სხვა­დას­ხვა ქვეყ­ნის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი ეს­წრე­ბო­და. მო­ი­წო­ნეს და მოს­კო­ვის სა­ბავ­შვო მუ­სი­კა­ლუ­რი თე­ატ­რი­დან სე­რი­ო­ზულ შე­მო­თა­ვა­ზე­ბაც მი­ვი­ღე - რამ­დე­ნი­მე­წ­ლი­ან ხელ­შეკ­რუ­ლე­ბას მი­ფორ­მებ­დნენ. თქვენ­ნა­ი­რი მსა­ხი­ო­ბი გვჭირ­დე­ბაო. დავ­ფიქ­რდე­ბი-მეთ­ქი, - ვუ­თხა­რი. ეს ამ­ბა­ვი არ გა­მო­ვი­და, რად­გა­ნაც ჩვენ­მა თე­ატრმა მი­თხრა - ბევ­რი როლი გაქვს აქ და ასე უცებ ვინ შე­ვიყ­ვა­ნოთ სპექ­ტაკ­ლებ­ში, შენი წას­ვლა არ გა­მო­ვაო...

ო’ჰენ­რის "წი­თელ­კა­ნი­ან­თა ბე­ლად­ში" ბე­ლა­დი ვი­ყა­ვი, რთუ­ლი სა­თა­მა­შო იყო, მაგ­რამ მიყ­ვარ­და ეს რო­ლიც. სა­ერ­თოდ, ბი­ჭუ­ნე­ბის რო­ლე­ბიც ჩემ­თვის ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო იყო. როლ­ზე უარი არ მით­ქვამს. იმა­საც ვხდე­ბო­დი, რომ ამ თე­ატ­რის­თვის სა­ჭი­რო ვი­ყა­ვი, რე­ჟი­სო­რე­ბიც შთა­მა­გო­ნებ­დნენ, რომ ამა თუ იმ რო­ლის თა­მაშს შევ­ძლებ­დი... სპექ­ტაკ­ლის შემ­დეგ, რო­დე­საც ბავ­შვე­ბი მხვდე­ბოდ­ნენ, სა­ო­ცა­რი იყო მათი ემო­ცი­ე­ბი - უი, კარლ­სო­ნი გოგო ყო­ფი­ლა, ბუ­რა­ტი­ნო ქა­ლია და ხში­რად იყო ასე­თი შე­ძახ­ლე­ბი...

შე­იძ­ლე­ბა ულა­მა­ზე­სი და უნი­ჭი­ე­რე­სი არ ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ ფაქ­ტია, რომ შრო­მის­მოყ­ვა­რე­ო­ბა და თავ­და­უ­ზო­გა­ვო­ბა მა­ხა­სი­ა­თებ­და ყო­ველ­თვის... მახ­სოვს, "ბუ­რა­ტი­ნოს" პრე­მი­ე­რა, 39 გრა­დუ­სი სი­ცხით ვი­თა­მა­შე...

გო­გუ­ცა კუპ­რაშ­ვი­ლის პრე­მი­ის ლა­უ­რე­ა­ტი ვარ... ვაჟა-ფშა­ვე­ლას "სა­თა­გურ­ში" წრუ­წუ­ნას როლი რომ ვი­თა­მა­შე, გო­გუ­ცა სცე­ნა­ზე სა­ჩუქ­რით ამო­ვი­და, სცე­ნა­ზე შემ­ცვლელს ვტო­ვებ და უფ­ლე­ბა მაქვს, წა­ვი­დეო...

- რო­გორც ვიცი, პა­რა­ლე­ლუ­რად თვი­თო­ნაც გქონ­დათ თქვე­ნი სა­ბავ­შვო თე­ატ­რი და არა­ერთ მოს­წავ­ლეს­თან მუ­შა­ობ­დით...

- პროფ­კავ­ში­რე­ბის კულ­ტუ­რის სა­სახ­ლე­ში ჩემი თე­ატ­რი "წი­თელ­ქუ­და" მქონ­და, სამ­ხატ­ვრო ხელ­მძღვა­ნე­ლი ვი­ყა­ვი, 120 ბავ­შვი მყავ­და. სა­ერ­თოდ, ნი­ჭი­ე­რი თა­ო­ბა გვყავ­და ყო­ველ­თვის და მი­ხა­რია, რომ ახ­ლაც ასე­თია. პა­ტა­რე­ბის­თვის მუ­შა­ო­ბა ძა­ლი­ან დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბაა. სა­ერ­თო­დაც ჩემი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ბი­ოგ­რა­ფია ყვე­ლა ეტაპ­ზე სი­ა­მოვ­ნე­ბას მგვრი­და...

- ბოლო დროს არა­ერთ სე­რი­ალ­შიც მო­ნა­წი­ლე­ობ­დით...

- ფილ­მებ­ში, ასე­ვე ჩვენს ყვე­ლა სე­რი­ალ­ში ვარ გა­და­ღე­ბუ­ლი, მაგ­რამ მი­მაჩ­ნია, რომ ეს არ არის ჩემი საქ­მე. როცა თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი ხარ, სა­მუ­შაო თე­ატ­რშია, არ­ტის­ტად იქ ყა­ლიბ­დე­ბი, თუმ­ცა მა­ინც გვი­წევს ხოლ­მე კომ­პრო­მი­სე­ბი...