"14 წლის ვიყავი, როდესაც გროზნოში მამაჩემის სიკვდილის ამბავი მოგვიტანეს და..." - რას ამბობს გიორგი გამსახურდია მამაზე, ძმის მდგომარეობასა და ბადრი ესებუაზე
"დიდი ძალისხმევა დამჭირდა, რომ ჩემი ტრაგედია გულში ჩამემარხა" - რას ამბობს გიორგი გამსახურდია მამაზე, "ნაცმოძრაობასა" და ესებუას საქმეზე
"ხშირად მახსენდება მამას საუბრები, რომლებიც პატიოსნების დაუწერელ კანონად შეიძლება მივიჩნიოთ"ყველა ბავშვი მშობელს ჰბაძავს, მის იდეალებს იზიარებს და მეც ასე ვიყავი
ექსპრეზიდენტ ზვიად გამსახურდიას უმცროსი ვაჟი გიორგი გამსახურდია, რომელიც ამჟამად პოლონეთში საქართველოს პოლიციის ატაშეა, პოლიტიკისგან შორს ყოფნას ირჩევს. ის მიუკარებელსა და მკაცრს ჰგავს. თუმცა ძალიან გულღია ადამიანია, რომელსაც გაცნობიერებული აქვს საკუთარი პასუხისმგებლობა და ბევრ საკითხზეც გულახდილად ლაპარაკობს. ცხადია, ვერც მასთან საუბრისას ავუარეთ გვერდი ჩვენი ქვეყნის უახლეს ისტორიასა და რთულ დღევანდელობას...
- თქვენი ბავშვობის შესახებ მთელმა საქართველომ იცის, მაგრამ მაინც გკითხავთ - როგორი იყო პირველი პრეზიდენტის შვილის ბავშვობა?
- ამ კითხვაზე პასუხი დიდი ხნის წინ მივიღე, როდესაც ჩემს თავს ყურადღებით ჩავეკითხე, მქონდა თუ არა ჩვეულებრივი ბავშვობა და უცებ აღმოვაჩინე, რომ ბავშვობა საერთოდ არ მქონია. რაც, ალბათ, გასაკვირი არც არის... უკვე 5-6 წლიდან ვაცნობიერებდი, რომ მამაჩემი ჩვეულებრივი მამა ვერ იყო. რასაკვირველია, მასაც ისევე ვუყვარდით, როგორც სხვა მამებს უყვართ შვილები, არც მამის მზრუნველობა გვაკლდა, მაგრამ იმავდროულად, ვხედავდი, რომ მამაჩემი შვილებს კი არა, რაღაც სხვას, ანუ ქვეყანას ეკუთვნოდა. მისთვის ეს იყო პრიორიტეტი. როგორც ყველა ბავშვი, მეც ვგრძნობდი, რომ ეს მიკუთვნებულობა მამაჩემისაგან მოითხოვდა უზარმაზარ ენერგიასა და ჯანმრთელობას, რასაც, ალბათ, ქვეცნობიერად ძალიან განვიცდიდი. ამავე დროს, ჩემს ბავშვობაში იყო უამრავი მოვლენა, რაც ჩვეულებრივ ბავშვობაში ვერ და არც მოხდება...
- ალბათ, პროტესტის გრძნობაც გქონდათ.
- ალბათ. თუმცა, რადგან მამა მიიჩნევდა, რომ ამ ქვეყნისთვის უნდა ეშრომა და ეცოცხლა, ამას მეც აუცილებლობად ვთვლიდი. ყველა ბავშვი მშობელს ჰბაძავს, მის იდეალებს იზიარებს და მეც ასე ვიყავი. მამაჩემი ამ ენერგიას საყვედურის გარეშე გასცემდა და მეც ვთვლიდი, რომ უსაყვედუროდ უნდა მიმეღო. ზოგადად, სენტიმენტალურად არ ვიზრდებოდი და ასეთი ვარ ახლაც. დღეს, როდესაც წარსულს ამ გადასახედიდან ვუყურებ, ვხვდები, რომ მამაჩემის ეს ენერგია არ გამქრალა, ის ქართველი ხალხის მეხსიერებაში დარჩა... ეს დიდი სიმდიდრეა. მიუხედავად იმისა, რომ მამა დიდ დროს ვერ ატარებდა ჩვენთან, მისგან რაღაცის სწავლა მუდამ შეიძლებოდა. ხშირად მახსენდება მამას საუბრები, რომლებიც პატიოსნების დაუწერელ კანონად შეიძლება მივიჩნიოთ. მისგან ვიცი, რომ საკუთარი ქვეყანა ყოველგვარი დივიდენდებისა და პირადი კეთილდღეობის მოთხოვნის გარეშე უნდა გიყვარდეს და როცა შეგიძლია, ადამიანების დახმარებაზე უარი არ უნდა თქვა.
- ვიცნობ ხალხს, რომელთაც დახმარებიხართ. თუმცა თქვენი ძმა ცოტნე ამ მხრივ მართლაც გამონაკლისია - ყველა ჩემს ავადმყოფ რესპონდენტს პირადი კავშირების წყალობით ეხმარებოდა, არადა, მას არც კი ვიცნობ. როგორ არის?
- უკეთ და საიმედოდ. ძნელია მისი ჯანმრთელობის გათვალისწინებით ამ მდგომარეობის მიღწევა, მაგრამ ფონდი "ქართუ" დაგვეხმარა და ამისთვის მადლობელი ვარ.
- ქართველების რომელი თვისება არ მოსწონდა პრეზიდენტ ზვიად გამსახურდიას და როდესაც ავიწროებდნენ, რას საყვედურობდა ქართველებს ყველაზე მეტად?
- მამაჩემი ჩვენი ხასიათის ორ მძიმე თვისებას განიცდიდა. ამბობდა, ეს რა უბედურება გვჭირს, ქვეყანა ყველას თავისი პირადი საკუთრება ჰგონია და ყველას ყველასთან "კაიბიჭობა"უნდაო. მეც ძალიან განვიცდი, როდესაც ადამიანი მოღალატეა, დღეს მეგობრობას მე მიმტკიცებს, ხვალ კი წავა და იმას ჩაეხუტება, ვინც მე მანადგურებს.
ასეთ დროს ემოციებს ვერ ვიკავებ. როდესაც ვნახე, როგორ ჩაეხუტა ნიკა გვარამია "ნაციონალების" საპარლამენტო სიის პირველ ნომრებს, დევი ჭანკოტაძესა და ბუბა კიკაბიძეს, ლამის ტვინში სისხლი ჩამექცა. გააგრძელეთ კითხვა