"მე რომ "ქართულ ოცნებას" ხოტბას ვასხამდე, ყოველდღე იქნებოდა ლაპარაკი გურამ შარაძის მკვლელობაზე" - რუსუდან შარაძე

რუსუდან შარაძე 2011 წლიდან დღემდე შვეიცარიაში, ჟენევაში ცხოვრობს ქალიშვილთან ერთად, თუმცა გულისყური მუდმივად აქეთ, სამშობლოსკენ აქვს. დაგეგმილი ჰქონდა, ახალ წელს საქართველოში შეხვედროდა, მაგრამ პანდემიის გამო გეგმა ჩაეშალა. საუბარი, ცოტა არ იყოს, სევდიანი გამოგვივიდა, თუმცა, ვფიქრობ, საინტერესო...

- შვეიცარიაში, კერძოდ ჟენევაში, პირველად 1998 წელს ჩამოვედი მამასთან ერთად, 2006 წელს კი უკვე სასწავლებლად გადავწყვიტე წამოსვლა. თბილისში დავტოვე ოჯახი.

სულ სხვა გეგმები მქონდა, მაგრამ 2007 წლის 20 მაისს მამაჩემი მოკლეს... უმძიმესი წლები გამოვიარე, თან საქართველოში უნდა მებრძოლა, თან ჟენევაში მესწავლა და ჩემი შრომით თავიც მერჩინა. მარტოობის განცდა ცალკე ამბავია... ასე მოვედი 2010 წლის შემოდგომამდე, როდესაც საქართველოში სამართლის პოვნის იმედი გადამეწურა - სააკაშვილმა ან იყიდა, ან მთლიანად გაანადგურა ოპოზიცია, კონსტიტუციას სურვილისამებრ ცვლიდა და უკვე პრემიერ-მინისტრის სავარძლიდან, სამუდამოდ ფიქრობდა ხელისუფლების მართვას. უკიდურესი პროტესტის გრძნობა მქონდა. სადმე, რაიმე ფორმით უნდა დამემტკიცებინა ჩემი სიმართლე. ქმარ-შვილის გარეშე ყოფნაც აღარ შემეძლო. ამასობაში, 2009 წელს, ჩემი ძმა გიორგიც გარდაიცვალა. იცით, რომ 1998 წელს უფროსი ძმა ლაშა საკუთარ ლოგინში მძინარე მოკლეს. სხვა გზა აღარ მქონდა და გადავწყვიტე, შვეიცარიის მთავრობისთვის პოლიტიკური თავშესაფარი მეთხოვა. ეს იყო უმძიმესი გადაწყვეტილება, რადგან საქართველოში მრჩებოდა დედა, რომელიც არასდროს მიატოვებდა მანდაურობას და არავინ იცოდა, კვლავ ვნახავდი თუ არა ცოცხალს.

თბილისში რომ ვიყავი, დედაჩემს გავანდე ჩემი გადაწყვეტილება. დიდსულოვნად მიიღო. 2011 წლის თებერვალში ბერნში, მიგრაციის დეპარტამენტში მქონდა ერთადერთი ინტერვიუ და ორ კვირაში ფოსტით დადებითი პასუხი მომივიდა. შვეიცარიამ მაქსიმუმი გააკეთა ჩემთვის და ჩემი ოჯახისთვის და დღემდე ასეა. მადლობის მეტი არაფერი მეთქმის იმ ქვეყნისა და ხალხის მიმართ, რომელმაც შემიფარა და ფიზიკურად და მორალურად გადამარჩინა. საბედნიეროდ, დადგა 2012 წლის 1-ლი ოქტომბერი და 25-ში, დედაჩემის დაბადების დღეზე, უკვე თბილისში ვიყავი.

- ძმები, მამა... ამხელა ტკივილი რამ გადაგატანინათ?

- არ ვიცი... ალბათ, ერთადერთი, რაც დღემდე მაცოცხლებს, არის შინაგანი რწმენა ჩემი და მამაჩემის სიმართლისა. ის მართალი იყო ყველასთან, ხოლო მკვლელობის ოფიციალური მოტივი თავიდანვე აბსურდული გახლდათ. სწორედ სიმართლის რწმენა მაძლიერებს, ხალხის სიყვარული და ნდობა კი სიცოცხლის ძალას მმატებს. ის ღირებულებები და ეროვნული, სასიცოცხლო მნიშვნელობის საკითხები, რისთვისაც მამა იბრძოდა, სიამაყის განცდას ბადებს ჩემში. მიუხედავად იმ ტანჯვისა, რაც გავიარე - და, ალბათ, სიკვდილამდე ამ გზით მომიწევს სიარული - გულწრფელად შემიძლია ვთქვა, რომ თავს ბედნიერად ვგრძნობ, რადგან ვარ მამაჩემისა და დედაჩემის შვილი, მყავდა საუკეთესო ძმები, მყავს შვილი და ძმისშვილები და მაიმედებს მათი მომავალი. გააგრძელეთ კითხვა