"საავადმყოფომდე გონება არ დამიკარგავს... თამოს მივწერე, ჩვენი ტირილი მაშინ მორჩა, როცა გადავრჩით-მეთქი" - ექსკლუზიური ინტერვიუ შატილის ავარიას გადარჩენილ ნატალია თხელიძესთან

შატილის ტრაგედიას სასწაულებრივად გადარჩენილი სამივე გოგონა, ხატია დევსურაშვილი, თამარ არღვლიანი და ნატალია თხელიძე, დღეს საკუთარ სახლში გადის რეაბილიტაციას. სამწუხაროდ, ამ დრომდე არ აქვთ პასუხები მომხდარზე და გამოძიების დასრულებას და დამნაშავეების დასჯას ელოდებიან.

AMBEBI.GE-მ შევძელით სამივე მათგანთან ინტერვიუს ჩაწერა. დღეს გთავაზობთ ნატალია თხელიძესთან ექსკლუზიურ ინტერვიუს და ის პირველად იხსენებს თავს გადამხდარ ამბებს:

ნატალია თხელიძე:

- ჩემს მოსწავლესთან, ხატია ზაალიშვილთან ერთად, რომელიც სამწუხაროდ დავკარგე, შატილის ტურზე წავედი. იმის გააზრება მიჭირს, რაც ჩვენს თავს მოხდა. ხატიას 4 წლის წინ ვასწავლიდი და ძალიან დავმეგობრდით. თვითონაც ტურისტულ კომპანიაში მუშაობდა. გვინდოდა მათი ტურით წავსულიყავით, მაგრამ რადგან მათი ტური გადაიდო, წავედით კომპანია "თრეველერ ჯი"-თი. არასოდეს მქონია შიში განსაკუთრებით ტურისტული კომპანიების და არც არასოდეს დავფიქრებულვარ მანქანის გაუმართაობაზე. ყოველთვის ნდობა მქონდა, შესაბამისად, არაფერი გადაგვიმოწმებია.

- იმ საბედისწერო დღეს როგორ გაიხსენებთ?

- მახსოვს, როგორ ვერთობოდით. არ მახსოვს მანქანა გაფუჭებულიყო ან რამე პრობლემა გვქონოდა გზაში. გავერთეთ, კარგად იყო ყველაფერი, უკან ვბრუნდებოდით და ის რაც მოხდა, დღემდე დაუჯერებელია ჩემთვის. ზოგადად ძალიან აქტიური და კომუნიკაბელური ადამიანი ვარ, მიყვარს ადამიანებთან ურთიერთობა, მაგრამ ეს პირველი ტური იყო, სადაც არავინ გამიცვნია. ავედით, მივესალმეთ ყველას, დავჯექით ერთად მე და ხატია და მთელი გზა ერთად ვსაუბრობდით. არავინ გამიცვნია.

ახლა, როცა ვიგებ ამბებს და მათ ფოტოებს ვნახულობ, მახსენდება რომ ვნახე ეს ადამიანები, გავიცანი და დაველაპარაკე, მაგრამ სახელი და გვარებით არა. ალბათ ჩემი დაუდევრობაც არის ის, რომ მძღოლს არც დავკვირვებივარ, რამე ხომ არ უჭირდა. გზაში არც შემშინებია. ერთ დღეში როგორ უნდა გაიარო ეს გზაო, ამბობენ, მაგრამ პირადად მე მგზავრობა არ მღლის, პირიქით, ძალიან მსიამოვნებს და შესაბამისად დაუძლეველი იმ გზაში არაფერი მეჩვენებოდა. დიდად გზისკენ არც ვიყურებოდი და რთულად არც მომჩვენებია, რომ დაძაბული ვყოფილიყავი. მერე გავარკვიე, რომ ამ კომპანიით წასული ვიყავი კაბადოკიაში. გონზე რომ მოვედი, ისიც გამახსენდა, გზაში ერთხელ მუცოში ასვლის დროს გიდსაც ველაპარაკე. ფეხით ავდიოდით დასათვალიერებლად და მას ვუთხარი, მგონი კაბადოკიაში თქვენი ტურით ვიყავი-მეთქი. როდის ვიყავი, ის მკითხა და გაახსენდა, რომ იმ დროს გიდი სხვა პირი იყო. მეტი კონტაქტი გიდთან არ მქონია.

- უკან ბრუნდებოდით, როდესაც ავარია მოხდა... რამე გახსოვთ ტრაგედიის მომენტიდან?

- არაფერი დარჩა ჩემს მეხსიერებაში. ჩემი მეხსიერება წყდება იქ, როცა თაფლის საყიდლად გავჩერდით. თქვეს თაფლი შევისყიდოთო, არადა ვაპირებდით ყველანი სადმე ქვევით რესტორანში დავმსხდარიყავით. ზევით ვერავინ ვერ მიგვიღო, გვითხრეს, რომ ვერ მოახერხებდნენ ხინკლის შეხვევას. ყველას გვშიოდა. მახსოვს, ცოტა უკმაყოფილოც ვიყავი, რომ გააჩერეს, რა დროს თაფლია, გვშია-მეთქი. მერე არაფერი მახსოვს, არადა თურმე ამ საშინელი ავარიის შემდეგ გონზე ვყოფილვარ, ბევრიც მილაპარაკია ჩემზე, მაგრამ ეს მე არაფერი მახსოვს.

- ანუ გონება არ დაგიკარგავთ?

- ბოლომდე, საავადმყოფოში შევსულვარ ისე, რომ გონება არ დამიკარგავს. მთელი გზა სასწრაფოს მანქანით რომ მოვყავდით, თურმე გონზე ვიყავი. მერე დამირეკა იმ ექთანმა, რომელმაც ბისოდან სასწრაფოთი გადმოგვიყვანა, ეგეც არ მახსოვდა, რომ თურმე სადღაც მცხეთასთან სხვა სასწრაფოში გადავუსვივართ. ექთნისთვის ბევრი რამე მომიყოლია ჩემზე, მაგრამ არაფერი მახსოვს. აქეთ მიამბობდა ჩემს მოყოლილ ამბებს. თვალი რომ გავახილე, ვნახე ბატონი ლევან რატიანი, ვერ მივხვდი სად ვიყავი, რატომ ვიყავი, რა ხდებოდა ჩემს თავს, იქ რა მინდოდა.

- ნატალი რა დაზანებები გქონდათ?

- ნეკნი მაქვს ნახევარი ამოცლილი, იმ საღამოს რომ მიმიყვანეს, ძალიან ცუდად ვყოფილვარ. ექიმები მერე ამბობდნენ, შენ რომ ახლა გველაპარაკები, ჩვენთვის წარმოუდგენელიაო. ისე მძიმედ ვიყავი. გამოწერის შემდეგ ორჯერ მივედი კონტროლზე, მეორედ უკვე ჩემი ფეხით. უნდა გენახათ კლინიკის ექიმები და ექთნები როგორ მხვდებოდნენ, ტიროდნენ რომ მიყურებდნენ. მართლა წარმოუდგენელი იყო ჩვენი გადარჩენა. ფილტვები ახლა მგონი კარგად მაქვს, მაგრამ ყველაფრის შიში აქვთ და გარეთ არ მიშვებენ, სახლში ვარ ჩაკეტილი, მითუმეტეს, კორონა არის და ძალიან მიფრთხილდებიან კორონა არ შემხვდეს. ჩაკეტილი ვარ.

მენჯები მქონდა გაბზარული, საჯდომის ძვალი გატეხილი, მარცხენა ხელი მოტეხილი. ნელ-ნელა ყველაფერი აღდგა. მოკლედ, ბევრი დაზანებები გვაქვს სამწუხაროდ, მაგრამ მთავარია გადავრჩით არაფერზე წუწუნი არ შეიძლება, არაფერი სათქმელი არ გვაქვს, ხმა არ გვაქვს ამოსაღები. მაგრამ ეს ამბავი ჩვენს ცხოვრებაში იმხელა ტრაგედიად დარჩება, ვერ გამოვდივართ მდგომარეობიდან. ძალიან რთულია გაიაზრო ამხელა ტრაგედია, რომ უახლოესი მეგობარი არ გყავს, დაკარგო ნათესავები, საყვარელი ადამიანები, წარმოიდგინეთ, ამდენი ადამიანი ემსხვერპლა ამ გაუთვალისწინებელ ამბავს და ეს ურთულესია. დღემდე არ მაქვს პასუხი არანაირი, თუ რა მოხდა. ექსპერტიზის პასუხები არ არის. არ ვიცით რატომ მოხდა და რატომ შეეწირა ამდენი ადამიანი და ამაზე პასუხებს ვითხოვთ.

- სიკვდილს გადარჩენილი გოგონას შეხვედრა ოჯახის წევრებთან როგორი იყო?

- ჩემი ოჯახის წევრები რომ შემოვიდნენ ჩემს სანახავად, მაშინ არ ვიცოდი ჯერ რა იყო მომხდარი. კარგა ხანი გვიმალავდნენ ამ ამბავს. აკრძალული გვქონდა ტელეფონი, ინტერნეტი, არაფერთან წვდომა არ გვქონდა. მამა, დედა და ჩემი ძმა შემოვიდნენ სანახავად. დედაჩემმა და ჩემმა ძმამ შეძლეს თავი ხელში აეყვანათ და იცინოდნენ, მამაჩემს რომ გავხედე, გავიფიქრე, მამა აღარ შემოუშვათ-მეთქი, მან ვერ შეძლო ემოციის დამალვა. დედა მელაპარაკებოდა ექიმებზე, ამ ხალხმა გადაგარჩინაო და ვერ ვიაზრებდი რა მოხდა, რისგან გადამარჩინეს. ფსიქოლოგის დახმარება არ დამჭირვებია. ვკითხულობდი ჩემს ხატიას, სად იყო ხატია-თქო. ყველანი მიმალავდნენ, პახუხს არ მცემდნენ, ერთ-ერთი შემოსვლის დროს ჩემმა ძმამ მითხრა, მძიმედ არის და სხვა საავადმყოფოშიაო. ვეხვეწებოდი, ხატიას დედას შეეხმიანეთ, მიწერეთ, იქნებ ამ საავადმყოფოში გადმოიყვანონ- მეთქი. მჯეროდა, რომ ცოცხალი იყო, მაგრამ მერე დავეჭვდი. ნელ-ნელა რაღაცეები თქვეს. ბოლომდე არც თქვეს, ჩემით მივხვდი, ყველაფერს რომ ხვდები და დაჯერება არ გინდა, ასეთი სიტუაცია იყო. ახლა ხომ რეალობის წინაშე ვდგავარ და ახლაც არ მჯერა. მერე გავიგე, რომ სამნი გადავრჩით.

თამო და ხატია ჩვენს კლინიკაში იყვნენ, მაგრამ ერთად არ ვყოფილვართ. ალბათ სპეციალურად, რომ გონზე მოსულებს კითხვები არ დაგვესვა. ბატონი ლევან რატიანი და იმ კლინიკის ექიმები და ექთნები ცალკე სალაპარაკოა, ეს არ იყო მხოლოდ პაციენტის და ექიმების ურთიერთობა. გადაგვყვა მთელი მედპერსონალი, რაღაც სასწაული ხდებოდა ჩემს თავს. ოდნავ სახე რომ შემეცვლებოდა, იმ წამს ყველა ჩემთან იდგა, რამე ხომ არ გჭირსო. უდიდესი მადლობა მათ. ამას ვერასოდეს გადავიხდი. კიდევაც ვთქვი, ყოველდღე მადლობების წერილები რომ გამოგიგზავნოთ, არ იქნება საკმარისი-მეთქი. მართლა სასწაული გააკეთეს.

- როდის გამოგწერეს კლინიკიდან?

- 26 სექტემბერს გამომწერეს კლინიკიდან, სახლში მწოლიარე მომიყვანეს, 12 ოქტომბერს ისევ დაწოლილი მიმიყვანეს კლინიკაში კონსულტაციაზე. ისევ ხელმეორედ დავიბადე და მერე ისევ პირველად ავიდგი ფეხი, პირველი ნაბიჯები, 26 ოქტომბერს მომხსნეს მარცხენა ხელიდან გიფსი და მას მერე სულ სახლში ვარ.

- გადარჩენილ გოგონებთან გაქვთ კომუნიკაცია?

- როცა მითხრეს, შატილიდან სამნი ვიწექით იმ კლინიკაში მას მერე სულ ვკითხულობდი იმ ორს, როგორ არიან-თქო, ჯერ ვერ ვლაპარაკობდი, მხოლოდ წერით ვაგებინებდი. მითხრეს რომ ხატია მძიმედ იყო, არაფერი იცოდა, მას დღესაც არ ახსოვს არაფერი შატილის ტურიდან. თამუნაზე მითხრეს სულ ტირისო, რა ატირებს ამდენი რამე გადავიტანეთ და გადავრჩით- მეთქი. ვერ ვლაპარაკობდი, წერილი დავუწერე და გავუგზავნე. არადა არც ხატია მახსოვს იმ ტურიდან და არც თამო. მივწერე თამოს, ჩვენი ტირილი მაშინ მორჩა, როცა ჩვენ გადავრჩით და აღარასდროს აღარ ვიტიროთ მეთქი. მაშინ ჯერ კიდევ ბოლომდე არ ვიცოდი სიმართლე. ძლიერი ტკივილები ჰქონდა ხატიას და თამოს. ღმერთის წყალობით, ეს არის უფლის სასწაული, სასწაულები ხდება და ამის მაგალითია ჩვენი გადარჩენა. მე დღემდე არ მაქვს ნანახი ყველაფერი, რაღაცეებს ვუყურე და ვერც ვუყურებ, დამტვრეული მანქანა რომ ვნახე, წარმოუდგენელია იქ როგორ გადავრჩით, თან ისე რომ გონება არ მქონდა გათიშული და ვსაუბრობდი. გავიგე 80 მეტრის სიმაღლეზე რომ ვიფრინეთ, ეს წარმოუდგენელია.

- ცოტა რამ თქვენს საქმიანობაზეც გვიამბეთ, როგორც ვიცი ახლა მუშაობთ...

- დიახ, ონლაინ ვმუშაობ. ფეხზე რომ დავდექი, მაშინვე მოვითხოვე, სამსახური მინდა მეთქი და გავაგრძელე ონლაინ მუშაობა ჩემს კომპანიაში, სადაც ვმუშაობდი. უდიდესი მადლობა ფოლადის სახლს, მთლიან კოლექტივს, ჩემს უფროსს ბატონ ზეზვას, ყველას, რომლებმაც შეუძლებელი შეძლეს და ჩემს გვერდით იყვნენ. დღემდე ყველანი ჩემს გვერდში არიან და ვმუშაობ ფოლადის სახლში მენეჯერად. ჩართული ვარ ძალიან. ეს ჩემთვის მნიშვნელოვანი იყო, მინდოდა გამეგო რამდენად შევძლებდი სამსახურს. ჩემს თავთან გამოცდებს ვაბარებ. მინდა მალე ჩავდგე ფორმაში და დავუბრუნდე იმ ცხოვრებას, რასაც ყველა ჩემგან ელოდება. მინდა აქტიურად ჩავება ყველაფერში, მაგრამ ჩემი ფიზიკური მდგომარეობა სამწუხაროდ არ მაძლევს საშუალებას რომ გავიდე გარეთ. ჩვენ ახლა სამივე გადარჩენილი ერთად ვითხოვთ ამ საქმის გამოძიებას და კითხვებზე პასუხებს.

მარტო ერთი კომპანიის დასჯა არ არის გამოსავალი, ასევე როცა პრეტენზია გვაქვს ტურიზმის განვითარებაზე, გზებიც უნდა იყოს ყოველთვის გამართული და ინიციატივა მაქვს, რაც ჩვენ დაგვემართა, ეს არასოდეს რომ არ მოხდეს, ამისთვის რეგულაციები უნდა დაწესდეს. არასოდეს მიკითხავს მძღოლმა იცის თუ არა ის გზა, რაც მას გასავლელი აქვს თქო, ან მანქანას ტექდათვალიერება აქვს თუ არა გავლილი, ამიტომ ყველა ტურის წინ უნდა დაიდოს მძღოლის გამოცდილებაზე ინფორმაცია, ასევე ტექდათვალიერებაზე, მანქანის მდგომარეობის დასკვნა, რაც ჩემი აზრით ნაწილობრივ აგვაცილებს რისკებს. მოგზაურობა ძალიან მიყვარს და ბევრს დავდივარ და როდესაც დიდი გზაა გასავლელი სათადარიგო მძღოლიც უნდა იყოს. კანონის დონეზე უნდა მოწესრიგდეს ეს პრობლემები. ადამიანების სიცოცხლე ხომ ყველაზე ძვირფასია და შესაბამისად ყველამ უნდა დავიცვათ და გავუფთხილდეთ ადამიანების სიცოცხლეს და ერთმანეთს. გამოძიება გვეუბნება, რომ ელოდებიან ექსპერტიზის დასვნას, მაგრამ დღემდე ჩვენ პასუხები არ გვაქვს.

ამდენი ადამიანი დაიღუპა, მე მეგობარი დავკარგე, ჩემს მეგობრებს ვთხოვდი, ჩემზე ლოცვას მორჩით ხატიაზე ილოცეთ-მეთქი და ამ დროს არ ვიცოდი, რომ ხატია არ მყავდა. მე სკოლაში ვმუშაობდი პედაგოგად. თურქული ენის მასწავლებელი ვიყავი და ხატიას ვასწავლიდი. ხატიას ოჯახთან მაქვს კომუნიკაცია. უმნიშვნელოვანესი იყო დედასთან ჩემი კომუნიკაცია. ტრავმატოლოგიურში ვიწექი, ეს საშინელი ამბავი რომ გავიგე და იმდენად იმოქმედა ამ ფაქტმა ჩემზე, რომ ტემპერატურამ ამიწია და ვეღარ დამიკლეს, ამიტომ დაგვიანდა ჩემი გამოწერა კლინიკიდან. ხატიას დედასთან ძლივს შევძელი ლაპარაკი, მისი ნახვა დღემდე ვერ შევძელი. ძალიან რთულია მასზე საუბარი.