ეთ­ნი­კუ­რად აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლი 20 წლის ჩი­ნა­რა კო­ჯა­ე­ვას ის­ტო­რია, გო­გო­ნას სი­მა­მა­ცი­სა და გამ­ბე­და­ო­ბის გამო, სა­მა­გა­ლი­თოა. ის ჯერ კი­დევ 14 წლის იყო, რო­დე­საც სა­კუ­თარ ოჯახ­სა და სო­ცი­უმ­ში დამ­კვიდ­რე­ბულ ტრა­დი­ცი­ებს და­უ­პი­რის­პირ­და, რის გა­მოც სახ­ლი­დან წა­მოს­ვლა მო­უხ­და. ჩი­ნა­რა კო­ჯა­ე­ვა თეთ­რი­წყა­როს მუ­ნი­ცი­პა­ლი­ტე­ტის სო­ფელ ქო­სა­ლარ­ში ცხოვ­რობ­და, სა­დაც ბევრ ოჯახ­ში, ად­რე­უ­ლი ქორ­წი­ნე­ბა ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი მოვ­ლე­ნაა, წყვი­ლე­ბის და­ქორ­წი­ნე­ბის გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას კი მათი მშობ­ლე­ბი იღე­ბენ.

ჩი­ნა­რა AMBEBI.GE-ს სა­კუ­თარ ის­ტო­რი­ას უყ­ვე­ბა და ამ­ბობს, რომ დღე, რო­დე­საც მშობ­ლებ­მა გა­თხო­ვე­ბის შე­სა­ხებ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა გა­მო­უ­ცხა­დეს, მის ცხოვ­რე­ბა­ში გარ­დამ­ტე­ხი აღ­მოჩ­ნდა.

- მე­ცხრე კლას­ში ვი­ყა­ვი, რო­დე­საც პირ­ვე­ლად დამ­ნიშ­ნეს. ჩემ­თვის აზრი არა­ვის უკი­თხავს, მშობ­ლებ­მა მი­თხრეს, რომ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა მი­ღე­ბუ­ლი იყო და უნდა გა­თხო­ვი­ლი­ყა­ვი. გა­ვი­აზ­რე, რომ მარ­ტო ვი­ყა­ვი ჩემი მიზ­ნე­ბის­თვის ბრძო­ლა­ში და ამას ჩემს ნაც­ვლად არა­ვინ გა­ა­კე­თებ­და. ან უნდა დავ­ქორ­წი­ნე­ბუ­ლი­ყა­ვი ჩემ­თვის უც­ნობ მა­მა­კაც­ზე, ან ამეს­რუ­ლე­ბი­ნა ბავ­შვო­ბის ნატ­ვრა და ჩა­მე­ბა­რე­ბი­ნა უნი­ვე­რის­ტეტ­ში, გავმხდა­რი­ყა­ვი სა­მარ­თალ­დამ­ცვე­ლი. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მა­შინ ეს წარ­მო­უდ­გენ­ლად მეჩ­ვე­ნე­ბო­და, არ დავ­ნე­ბე­ბულ­ვარ, ხელი არ ჩა­მიქ­ნე­ვია და სა­ბო­ლო­ოდ გა­ვი­მარ­ჯვე. ამ ბრძო­ლამ ტკი­ვილ­თან ერ­თად უდი­დე­სი გა­მოც­დი­ლე­ბა შემ­ძი­ნა და პი­როვ­ნუ­ლად გა­მაძ­ლი­ე­რა.

- რო­გორ მო­ა­ხერ­ხეთ ასეთ პა­ტა­რა ასაკ­ში წა­სუ­ლი­ყა­ვით სა­კუ­თა­რი ოჯა­ხი­სა და ტრა­დი­ცი­ე­ბის წი­ნა­აღ­მდეგ? რა გაძ­ლევ­დათ ამის ძა­ლას?

ასევე დაგაინტერესებთ

19:30 / 30-08-2021

"მოხდა სასწაული, დღეს მე ჩავაბარე და ძალიან ბედნიერი ვარ..." - აზერბაიჯანელი გოგონა, რომელიც იძულებით გათხოვებაზე უარის გამო, ოჯახს დაუპირისპირდა, სტუდენტი გახდა

- რო­გორ გა­რე­მო­შიც არ უნდა ცხოვ­რობ­დე, ყო­ველ­თვის მო­ი­ძებ­ნე­ბა, თუნ­დაც, ერთი კე­თი­ლი და მა­მა­ცი ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც გა­გი­ებს და მხარს და­გი­ჭერს. ჩემ­თვის ასე­თი პი­როვ­ნე­ბა ჩემი ქარ­თუ­ლის მას­წავ­ლე­ბე­ლი იყო. ძა­ლი­ან დაბ­ნე­უ­ლი ვი­ყა­ვი. არ ვი­ცო­დი, რო­გორ და­მე­ტია ეს უბე­დუ­რე­ბა და რო­გორ და­მეც­ვა თავი. მი­ვე­დი ქარ­თუ­ლის მას­წავ­ლე­ბელ­თან, ტასო მო­დე­ბა­ძეს­თან, მინ­და ყვე­ლამ იცო­დეს მისი სა­ხე­ლი და გვა­რი, ატი­რე­ბულ­მა მო­ვუ­ყე­ვი ყვე­ლა­ფე­რი და რჩე­ვა ვთხო­ვე. მო­მის­მი­ნა, თა­ნა­მიგ­რძნო და და­მაკ­ვა­ლი­ა­ნა. და­ვუ­რე­კე პო­ლი­ცი­ას, მო­ვიდ­ნენ და წა­მიყ­ვა­ნეს. მამა და­ა­კა­ვეს და და­ა­წე­რი­ნეს ხელ­წე­რი­ლი, რომ 18 წლამ­დე არ ეც­დე­ბო­და ჩემს გა­თხო­ვე­ბას. რო­გორც კა­ნო­ნით არის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბუ­ლი. მაგ­რამ 17 წლის გავ­ხდი თუ არა, მან ისევ სცა­და იგი­ვე ოჯახ­ზე გა­ვე­თხო­ვე­ბი­ნე. ქორ­წი­ლამ­დე სამი დღე იყო დარ­ჩე­ნი­ლი, სა­ქორ­წი­ლო კაბა მო­მი­ტა­ნეს, ატი­რე­ბულ­მა მა­შინ­ვე და­ვუ­რე­კე ისევ პო­ლი­ცი­ას და მამა 1 წლით და­ა­პა­ტიმ­რეს. არას­რულ­წლოვ­ნის­თვის ქორ­წი­ნე­ბის იძუ­ლე­ბის მუხ­ლით გა­ა­სა­მარ­თლეს. რა თქმა უნდა, მარ­ტო გა­მი­ჭირ­დე­ბო­და თა­ვის გა­დარ­ჩე­ნა. გვერ­დით რომ არ დამ­დგო­მოდ­ნენ ადა­მი­ა­ნე­ბი და მთე­ლი სა­ხელ­მწი­ფო, ცხოვ­რე­ბას და­ვი­მა­ხინ­ჯებ­დი. ყვე­ლა უწყე­ბა, რო­მელ­საც მე მივ­მარ­თე, ჩემს შემ­თხვე­ვა­ში აღ­მოჩ­ნდა ქმე­დუ­ნა­რი­ა­ნი.

- იმის გამო, რომ ად­რე­ულ ქორ­წი­ნე­ბას გა­ი­ძუ­ლე­ბათ, მა­მათ­ქვენს ცი­ხე­ში ერთი წლის გა­ტა­რე­ბა მო­უხ­და. რო­გორ შეხ­ვდა ამ ფაქტს? არ გა­გიბ­რაზ­დათ?

- არა, პი­რი­ქით. როცა ცი­ხე­ში იყო, გა­მო­მიგ­ზავ­ნა წე­რი­ლი. ბო­დი­ში მო­მი­ხა­და და პა­ტი­ე­ბა მთხო­ვა, მარ­თა­ლი ყო­ფილ­ხა­რო. ერთი წე­ლია თა­ვი­სუ­ფა­ლია და არ მიგ­რძვნია, რომ ჩემ მი­მართ რა­ი­მე ბოღ­მა აქვს დარ­ჩე­ნი­ლი. არ მინ­დო­და, რომ მა­მა­ჩე­მი და­ე­პა­ტიმ­რე­ბი­ნათ, ძა­ლი­ან დიდი სტრე­სი იყო ეს ჩემ­თვის, მაგ­რამ კა­ნო­ნის წი­ნა­შე ყვე­ლამ უნდა აგოს პა­სუ­ხი. მან ხელი მო­ა­წე­რა დო­კუ­მენტს სა­მარ­თალ­დამ­ცვე­ლე­ბის თან­დას­წრე­ბით, რომ 18 წლამ­დე არ მა­ი­ძუ­ლებ­და გა­თხო­ვე­ბას, მაგ­რამ პი­რო­ბა და­არ­ღვია. პირ­ვე­ლად 14 წლის ვი­ყა­ვი, როცა დამ­ნიშ­ნეს. მა­მამ მი­თხრა, უნდა გა­თხოვ­დეო. ვუ­თხა­რი, რომ მე სწავ­ლა მინ­დო­და, მაგ­რამ ჩემი არა­ვის ეს­მო­და. რამ­დენ­ჯერ­მე შე­მა­წყვე­ტი­ნეს თა­მა­ში ბავ­შვებ­თან, და­ნიშ­ნუ­ლი გოგო ხარ, აღარ შეგშვე­ნი­სო. მამა ამ­ბობ­და, შე­ხე­დე, შენი თა­ნა­ტო­ლე­ბი ყვე­ლა თხოვ­დე­ბა, შენ რა­ტომ არ გინ­და. ხალ­ხი რას იტყვის, რომ არ თხოვ­დე­ბი, რო­გორ გა­მოვ­ყო თავი სო­ფელ­შიო. ჩვენ­თან ძა­ლი­ან ცუდი ტო­ნია, რო­დე­საც გოგო გა­თხო­ვე­ბა­ზე უარს ამ­ბობს. მა­შინ­ვე ცუდს ფიქ­რო­ბენ მას­ზე, სა­ხე­ლი უტყდე­ბა. რი­ყა­ვენ მთელ ოჯახ­საც. მა­მას არ ვა­და­ნა­შა­უ­ლებ, მას უბ­რა­ლოდ მეტი არ ეს­მო­და, არ ჰქონ­და სხვა ინფრო­მა­ცია. ის სო­ცი­უ­მი, რო­მელ­შიც და­ი­ბა­და და გა­ი­ზარ­და სხვაგ­ვა­რად აზ­როვ­ნე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბას არ აძ­ლევს. ეგო­ნა, რომ სა­უ­კე­თე­სოს აკე­თებ­და ჩემ­თვის, რად­გან მდი­დარ ოჯახ­ში მა­თხო­ვებ­და. ის ბიჭი ჩემ­ზე 5 წლით უფ­რო­სი იყო და ჩვენს სო­ფელ­ში ცხოვ­რობ­და. არც კი ვიც­ნობ­დი და რომ წარ­მო­ვიდ­გენ­დი მისი ცოლი უნდა გავმხდა­რი­ყა­ვი, ცუ­დად ვხდე­ბო­დი. ჩემ­თან რომ არა­ფე­რი გა­უ­ვი­და, მა­ლე­ვე მო­იყ­ვა­ნა ცოლი... ჩემ­გან გან­სხვა­ვე­ბით, ის მსხვერ­პლი აღ­მოჩ­ნდა...

- სო­ფელ­ში რო­გორ აღიქ­ვეს თქვე­ნი ამ­ბა­ვი? თა­ნა­ტო­ლებ­თან თუ გი­სა­უბ­რი­ათ ამ პრობ­ლე­მებ­ზე?

- სო­ფელ­ში თი­თით საჩ­ვე­ნე­ბე­ლი გავ­ხდი. უფ­რო­სი თა­ო­ბა, რა თქმა უნდა, ძა­ლი­ან ცუ­დად შეხ­ვდა ამ ამ­ბავს. ეს რა ქნა გო­გომ, მამა და­ა­ჭე­რი­ნაო. დე­დაც ჩემ წი­ნა­აღ­მდეგ იყო. მერე ჩემ­მა ძმამ და­არ­წმუ­ნა, რომ ჩემი ბრა­ლი არა­ფე­რი იყო. ქუ­ჩა­ში ბევ­რი ცუ­დიც მო­უ­ძა­ხე­ბი­ათ, მაგ­რამ ვცდი­ლობ­დი, არ გა­მე­გო­ნა. მე­ო­რეს მხრივ, მა­გა­ლი­თი და იმე­დი გავ­ხდი ბევ­რი ჩემი თა­ნა­ტო­ლის­თვის. რამ­დე­ნი­მემ გულ­და­წყვე­ტით მი­თხრა, ნეტა, მეც ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი შენ­სა­ვით ძლი­ე­რი და გა­მე­ბე­და ბრძო­ლაო. ბევ­რმა ჩემი მა­გა­ლი­თის შემ­დეგ გა­ბე­და და გა­და­ურ­ჩა არა­სა­სურ­ველ ქორ­წი­ნე­ბას. ახლა ბევ­რი გოგო პო­ლი­ცი­ა­ში და­რეკ­ვით ემუქ­რე­ბა მშობ­ლებს, ჩი­ნა­რა­სა­ვით მო­ვიქ­ცე­ვით და და­გი­ჭე­რენ, კა­ნონს რომ არ­ღვევ­თო, ასე ცდი­ლო­ბენ თა­ვის დაც­ვას. პო­ლი­ცი­ის ძა­ლი­ან ეში­ნი­ათ, გან­სა­კუთ­რე­ბით მა­მა­ჩე­მის და­ჭე­რის შემ­დეგ. ყო­ველ­დღი­უ­რად მწე­რენ ჩემი სოფ­ლე­ლი გო­გო­ე­ბი და არა მხო­ლოდ ჩემი სოფ­ლე­ლე­ბი. შენ ჩვენ­თვის სა­მა­გა­ლი­თო გოგო ხარ, იმედს გვაძ­ლევ და გვაძ­ლი­ე­რებ, გვინ­და ჩვენც შენ­სა­ვით მა­მა­ცე­ბი ვი­ყო­თო. ძა­ლი­ან მი­ხა­რია, რომ მე ეს გა­მო­მი­ვი­და და ახლა მინ­და სხვებს და­ვეხ­მა­რო.

- ახლა რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გაქვთ ოჯა­ხის წევ­რებ­თან? რო­გორ ცხოვ­რობთ, რას საქ­მი­ა­ნობთ?

- ნორ­მა­ლუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა მაქვს ყვე­ლას­თან. მყავს მშობ­ლე­ბი, ორი ძმა და ერთი და. და­ო­ჯა­ხე­ბუ­ლე­ბი არი­ან. ვუ­რე­კავ ხოლ­მე ჩემს ოჯა­ხის წევ­რებს და ხან­და­ხან ჩავ­დი­ვარ კი­დეც სო­ფელ­ში. მა­ტე­რი­ა­ლუ­რად ვერ მეხ­მა­რე­ბი­ან, უფრო სწო­რად არ ვი­თხოვ დახ­მა­რე­ბას, რად­გან მინ­და და­მო­უ­კი­დებ­ლად მი­ვაღ­წიო ყვე­ლა­ფერს. ჯერ­ჯე­რო­ბით გა­მომ­დის. რაც მთა­ვა­რია, ნა­წყე­ნე­ბი არ არი­ან ჩემ­ზე, შევ­რიგ­დით. ძა­ლი­ან ბევ­რი და სა­ინ­ტე­რე­სო გეგ­მა მაქვს, რომ­ლის­კე­ნაც ნა­ბიჯ-ნა­ბიჯ მი­ვი­წევ. ახლა სულ­ხან-საბა ორ­ბე­ლი­ა­ნის სა­ხე­ლო­ბის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ვსწავ­ლობ, მო­სამ­ზა­დე­ბელ კურ­სზე. ვა­პი­რებ, ჩა­ვა­ბა­რო სა­მარ­თალმცოდ­ნე­ო­ბა­ზე და ადა­მი­ა­ნის უფ­ლე­ბე­ბის დაც­ვის კუ­თხით ვი­მუ­შაო. ასე­ვე, ვა­პი­რებ პო­ლი­ცი­ის აკა­დე­მი­ა­ში ჩა­ვა­ბა­რო. თა­ვი­დან სა­ხელ­მწი­ფო თავ­შე­საფ­რებ­ში ვცხოვ­რობ­დი, ახლა ქი­რით ვცხოვ­რობ მე­გო­ბარ­თან ერ­თად. სწავ­ლის პა­რა­ლე­ლუ­რად ვმუ­შა­ობ სხვა­დას­ხვა პრო­ექ­ტებ­ზე. ვა­ტა­რებთ ტრე­ნინ­გებს გო­გო­ნე­ბის­თვის ად­რე­ულ ქორ­წი­ნე­ბა­სა და სხვა მნიშ­ვნე­ლო­ვან სა­კი­თხებ­თან და­კავ­ში­რე­ბით.

- რო­გორ ფიქ­რობთ, რა­ტომ არის ად­რე­უ­ლი ქორ­წი­ნე­ბა და­ნა­შა­უ­ლი და რა ზი­ა­ნის მო­ტა­ნა შე­უძ­ლია მას ქა­ლე­ბის­თვის?

- ძა­ლი­ან ბევ­რი შე­მიძ­ლია ვი­სა­უბ­რო ამ სა­კი­თხზე. გარ­და იმი­სა, რომ ად­რე­ულ ასაკ­ში და­წყე­ბუ­ლი სქე­სობ­რი­ვი ცხოვ­რე­ბა ან­გრევს მო­ზარ­დის ორ­გა­ნიზმს, ანად­გუ­რებს მის ფსი­ქი­კა­საც. 14-15 წლის ბავ­შვებ­მა უნდა იმე­ცა­დი­ნონ და ითა­მა­შონ. ისი­ნი არ არი­ან მზად ისე­თი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბის­თვის, რო­გო­რიც ოჯა­ხის შექ­მნაა. გარ­და ამი­სა, რო­დე­საც აი­ძუ­ლებ ადა­მი­ანს უსიყ­ვა­რუ­ლოდ, ზო­გი­ერთ შემ­თხვე­ვა­ში, სრუ­ლი­ად უც­ნობ ადა­მი­ან­ზე და­ქორ­წინ­დეს, ეს წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლი სტრე­სია მის­თვის. ბევ­რი ვერ უმკლავ­დე­ბა მას და თავს იკ­ლავს. ასე­თი შექ­მნი­ლი ოჯა­ხე­ბის უმე­ტე­სო­ბა მა­ლე­ვე ინ­გრე­ვა ან ძა­ლა­დო­ბის კე­რად იქ­ცე­ვა. გარ­და ამი­სა, ად­რე­უ­ლი ქორ­წი­ნე­ბის დროს ადა­მი­ანს ერ­თმე­ვა უფ­ლე­ბა - მი­ი­ღოს გა­ნათ­ლე­ბა და იცხოვ­როს და­მო­უ­კი­დებ­ლად.

- რას ურ­ჩევთ გო­გო­ებს, რომ­ლე­ბიც ახლა ად­რე­უ­ლი ქორ­წი­ნე­ბის სა­შიშ­რო­ე­ბის წი­ნა­შე დგა­ნან?

- პირ­ველ რიგ­ში, ნუ შე­ე­შინ­დე­ბათ! უნდა გა­ბე­დოთ! იბ­რძო­ლეთ თქვე­ნი მიზ­ნე­ბის­თვის. გა­ერ­კვი­ეთ, რა გსურთ თქვენ და არა თქვენს მშობ­ლებს. ეს თქვე­ნი ცხოვ­რე­ბაა და გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბე­ბიც თა­ვად უნდა მი­ი­ღოთ. გა­ბე­დეთ ხმის ამო­ღე­ბა და დახ­მა­რე­ბა ითხო­ვეთ. მო­უ­ყე­ვით თქვე­ნი პრობ­ლე­მის შე­სა­ხებ, ვი­საც ენ­დო­ბით და, რაც მთა­ვა­რია, საქ­მის კურ­სში ჩა­ა­ყე­ნეთ სა­ხელ­მწი­ფო უწყე­ბე­ბი. მეც არ ვი­ცო­დი, რა უნდა გა­მე­კე­თე­ბი­ნა, რო­გორ და­მეც­ვა თავი. ისიც კი არ ვი­ცო­დი, რომ კა­ნო­ნით 18 წლამ­დე ქორ­წი­ნე­ბა აკ­რძა­ლუ­ლია და თუ ამას ვინ­მე გა­ი­ძუ­ლებს, და­ნა­შა­ულს სჩა­დის. და კი­დევ, უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სია სო­ლი­და­რო­ბა სრუ­ლი­ად უცხო ადა­მი­ა­ნე­ბის მხრი­დან. ძა­ლი­ან გაძ­ლი­ე­რებს თი­თო­ე­უ­ლი სი­ტყვა, გამ­ხნე­ვე­ბა. ჩვენ აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა და­ვუ­ჭი­როთ ერ­თმა­ნეთს მხა­რი, ყვე­ლამ ამო­ვი­ღოთ ხმა და მარ­ტო არ ვაგ­რძნო­ბი­ნოთ თავი ადა­მი­ანს, რო­მე­ლიც ებ­რძვის სის­ტე­მურ პრობ­ლე­მებს. ძალა ხომ ერ­თო­ბა­შია!

- რო­მელ სა­ხელ­მწი­ფო უწყე­ბებს უნდა მი­მარ­თონ ასეთ დროს?

- უნდა დარ­ე­კონ ჯან­და­ცის სა­მი­ნის­ტროს ცხელ ხაზ­ზე 11 60 06 და აუხ­სნან სი­ტუ­ა­ცია ოპე­რა­ტორს. ასე­ვე აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა დარ­ე­კონ 112-ზე და პატ­რუ­ლი გა­მო­ი­ძა­ხონ. ვურ­ჩევ­დი სა­ხალ­ხო დამ­ცვე­ლის ოფის­ში და­რეკ­ვა­საც. მე ძა­ლი­ან და­მეხ­მარ­ნენ.