სო­ცი­ა­ლუ­რი პრო­ექ­ტი "ქა­ლე­ბი სა­ქარ­თვე­ლო­დან" წარ­მო­გიდ­გენთ 22 წლის სა­ლო­მე ზან­დუ­კე­ლის ის­ტო­რი­ას. ახალ­გაზ­რდა ქალი შემ­ზა­რავ ამ­ბავს ყვე­ბა - რო­გორ გა­ა­უ­პა­ტი­უ­რა ორი წლის წინ ორმა მო­ძა­ლა­დემ, რო­გორ შეძ­ლო ძა­ლა­დო­ბის მსხვერ­პლმა ამ ტკი­ვილ­თან ბრძო­ლა და ცხოვ­რე­ბის თა­ვი­დან და­წყე­ბა:

რა მოხ­და ქუ­ჩა­ში

"ზუს­ტად ორი წლის წინ, 2016 წლის 20 თე­ბერ­ვალს მოხ­და ეს ამ­ბა­ვი. ახა­ლი და­წყე­ბუ­ლი მქონ­და სამ­სა­ხუ­რი, პა­რა­ლე­ლუ­რად ბავ­შვებს ვამ­ზა­დებ­დი ინ­გლი­სურ­სა და მა­თე­მა­ტი­კა­ში, ამი­ტომ სა­ღა­მო­ო­ბით გვი­ან ქავ­თა­რა­ძი­დან სო­ლო­ლაკ­ში მი­წევ­და ხოლ­მე წას­ვლა, ღამე კი, და­ახ­ლო­ე­ბით 12 სა­ა­თის­თვის დიღ­მის მა­სივ­ში, სახ­ლში დაბ­რუ­ნე­ბა. იმ დღე­საც, დი­დუ­ბის მეტ­რო­დან სახ­ლამ­დე ფე­ხით გა­დავ­წყვი­ტე წას­ვლა, რად­გან ტაქ­სის­თვის ფუ­ლის მი­ცე­მა და­მე­ნა­ნა და ვი­ფიქ­რე ფე­ხით ჩა­მო­ვი­დო­დი, მი­თუ­მე­ტეს შიში არ მქო­ნია, რად­გან აქ და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე.

სახ­ლის­კენ რომ მივ­დი­ო­დი, გზად ვი­ღაც ტიპი ამე­კი­და - სა­ხელს მე­კი­თხე­ბო­და. რა თქმა უნდა, არა­ფე­რი ვუ­პა­სუ­ხე. მსგავ­სი შემ­თხვე­ვე­ბი ხში­რად ხდე­ბო­და. გად­მო­ვი­ა­რე ხიდი და უკვე გამ­გე­ო­ბას­თან ვი­ყა­ვი, რო­დე­საც შე­უ­რა­ცხმყო­ფე­ლი სი­ტყვე­ბი მო­მა­ძა­ხა. ძა­ლი­ან გავმწარ­დი და მეც ასე­ვე ვუ­პა­სუ­ხე. რამ­დე­ნი­მე წუთ­ში და­ვი­ნა­ხე, ვი­ღაც ორ სხვა ბი­ჭთან ერ­თად მომ­ყვე­ბო­და უკან. ერთი ძა­ლი­ან პა­ტა­რა ბავ­შვი იყო, მე­ო­რე - და­ახ­ლო­ე­ბით, 15-16 წლის იქ­ნე­ბო­და. და­მი­ჭი­რეს. ყვი­რი­ლი იმ შუ­ა­ღა­მით არა­ვის გა­უ­გია.

ასევე დაგაინტერესებთ

17:17 / 18-04-2018

"კლასელები შეფუთული საჩუქრით დამხვდნენ, რომელშიც ფეკალიებით დასვრილი ქაღალდები იყო..." - 15 წლის მეკლდეური გოგონას ისტორია

17:10 / 05-05-2018

"სწავლის საფასური რომ გადამეხადა, ლუდის ქარხანაში ვმუშაობდი" - პოლიციელი ქალის ისტორია, რომელსაც უამრავი ადამიანი აზიარებს

14:31 / 05-12-2018

"ჩანგლით ვენები გადავიჭერი, რომ მეტი აღარ დაერტყა..." - ახალგაზრდა ქალის უმძიმესი ისტორია მოძალადე ქმარზე და შეცვლილ ცხოვრებაზე

და­მი­ჭი­რეს და ჩა­მათ­რი­ეს გამ­გე­ო­ბის უკან, ნაძვნარ­ში. გა­მა­უ­პა­ტი­უ­რეს. ერთ მო­მენ­ტში ქვას მივ­წვდი და ვე­ცა­დე ბი­ჭის­თვის ჩა­მერ­ტყა. რო­გორც მერე გა­ვი­გე, ას­ცდა. ამის შემ­დეგ ის ჩემს დახ­რჩო­ბას ცდი­ლობ­და. შეგ­რძნე­ბა მახ­სოვს, ისე მი­ჭერ­და ხე­ლებს, რომ მი­წა­ში თავ­ჩარ­გუ­ლი, მი­წით ვსუნ­თქავ­დი. რომ ამ­ბო­ბენ, სიკ­ვდი­ლის წინ ყვე­ლა­ფე­რი თვალ­წინ გა­გირ­ბენ­სო, ზუს­ტად ეგ გა­ვი­ა­რე. არც მი­ფიქ­რია, რომ სას­წა­უ­ლი მოხ­დე­ბო­და და გა­დავ­რჩე­ბო­დი. ამ ყვე­ლა­ფერს იმ პა­ტა­რა ბავ­შვს აყუ­რე­ბი­ნებ­დნენ. სა­ბო­ლო­ოდ, თან­ხა რაც მქონ­და წა­მარ­თვეს, გამ­ძარ­ცვეს და წა­ვიდ­ნენ.

წა­მოვ­დე­ქი და იმ წამ­სვე პო­ლი­ცი­ა­ში წა­ვე­დი. პო­ლი­ცი­ის შე­ნო­ბა გამ­გე­ო­ბას­თან ახლო მან­ძილ­ზეა. რომ მი­ვე­დი, კაბა ჩა­მო­ხე­უ­ლი მქონ­და, სა­ში­ნელ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ვი­ყა­ვი, სა­შინ­ლად გა­მო­ვი­ყუ­რე­ბო­დი. პო­ლი­ცი­ე­ლებ­მა რომ შემ­ხე­დეს, არ და­მი­ჯე­რეს, არ გავ­ხარ შენ სახ­ლის გო­გო­სო. ძა­ლი­ან გავმწარ­დი, ყვი­რი­ლი და­ვი­წყე, წა­ვი­დეთ იმ ად­გი­ლას და ვნა­ხოთ რა და რო­გორ მოხ­და-მეთ­ქი.

ად­გილ­ზე მის­ვლი­სას ნა­ხეს, რომ ჩემი ნივ­თე­ბი ეყა­რა, ტრუ­სიც იქ იყო დაგ­დე­ბუ­ლი. ამის ნახ­ვი­სას ერთ-ერ­თმა პო­ლი­ცი­ელ­მა მი­თხრა, ახალ­გაზ­რდა გოგო ხარ, რად გინ­და ამის გახ­მა­უ­რე­ბა და თქმა, ცხოვ­რე­ბას გა­ი­ფუ­ჭე­ბო. ამის თქმა და ჩემი ღრი­ა­ლი ერთი იყო. რას ამ­ბობ, ეს რო­გორ უნდა დავ­მა­ლო-თქო - ვუყ­ვი­რო­დი. ყვე­ლა ელო­და, რომ უნდა მე­ტი­რა, მექ­ვი­თი­ნა და დას­წავ­ლუ­ლი ქცე­ვა მქო­ნო­და, მაგ­რამ არ მე­ტი­რე­ბო­და. ბრა­ზი მახ­რჩობ­და.

სა­ბო­ლო­ოდ, საქ­მე აღიძ­რა. დამ­ნა­შა­ვე­ე­ბი მა­ლე­ვე იპო­ვეს. შემ­დეგ უკვე დე­ტექ­ტი­ვებ­თან მქონ­და ურ­თი­ერ­თო­ბა, ისი­ნი კი უკეთ მე­პყრო­ბოდ­ნენ და და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბაც სხვა იყო. ერთ-ერ­თმა დე­ტექ­ტივ­მა თა­ვი­სი მო­ბი­ლუ­რიც კი მა­თხო­ვა, რო­მე­ლიც დღემ­დე სახ­ლში მაქვს, რად­გან იმ პე­რი­ოდ­ში ყვე­ლა ჩემი ნივ­თი, ბა­რა­თე­ბი, ტან­საც­მე­ლი და მო­ბი­ლუ­რი ნივთმტკი­ცე­ბე­ბად იყო გა­მო­ყე­ნე­ბუ­ლი. 10 წლის ბავ­შვი არ და­უ­ჭე­რი­ათ, ის ორი ტიპი და­ი­ჭი­რეს. არას­რულ­წლო­ვანს 6 წელი, უფ­როსს კი 13 წლი­ა­ნი პა­ტიმ­რო­ბა მი­უ­სა­ჯეს. მო­სა­მარ­თლე, რა თქმა უნდა, ქალი იყო.

სა­სა­მარ­თლო

რო­გორც მოგ­ვი­ა­ნე­ბით გა­ვი­გე, ეს 15 წლის ბიჭი მა­თხო­ვა­რი იყო, მე­ო­რე ასა­კით უფ­როს კაცს კი ცოლი და სამი შვი­ლი ჰყავ­და. უფ­რო­სი ბო­ლომ­დე არ აღი­ა­რებ­და, რომ გა­მა­უ­პა­ტი­უ­რა და მას მხარს მისი ქალი ად­ვო­კა­ტიც უჭერ­და, რო­მელ­საც არა­ნა­ი­რი სო­ლი­და­რო­ბა და სენ­სი­ტი­უ­რო­ბა არ გა­მო­უ­ჩე­ნია ამ ამ­ბის მი­მართ, არას­რულ­წლო­ვან ბიჭ­ზე სრუ­ლი უმ­წე­ო­ბი­სა და სა­ცო­და­ო­ბის გან­ცდა მქონ­და, რად­გან წერა-კი­თხვა, სა­კუ­თა­რი და­ბა­დე­ბის თა­რი­ღი არ იცო­და. სა­კუ­თა­რი თა­ვის იდენ­ტი­ფი­ცი­რე­ბას ვერ ახ­დენ­და. ხელ­მო­წე­რის ად­გი­ლას ჯვრებს სვამ­და. მას­თან რო­გორ უნდა მე­კა­მა­თა სა­ერ­თოდ. ვფიქ­რობ, დას­ჯას­თან ერ­თად სხვა პრე­ვენ­ცი­ის სა­შუ­ა­ლე­ბე­ბიც უნდა არ­სე­ბობ­დეს. იჯ­დე­ბა 6 წელი ცი­ხე­ში, გა­მო­ვა და მერე რა მოხ­დე­ბა? იქ­ნებ, შუ­რის­ძი­ე­ბა გა­დაწ­ვი­ტოს? და თუ ასე მოხ­და, სად უნდა და­ვე­მა­ლო?

სა­სა­მარ­თლო პრო­ცე­სებ­ზე ძა­ლი­ან უსი­ა­მოვ­ნო იყო, რომ მოწ­მეც მე ვი­ყა­ვი და და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლიც. ასე­ვე გა­უ­პა­ტი­უ­რე­ბად არ ით­ვლე­ბა ის ქმე­დე­ბა, თუ უშუ­ა­ლო პე­ნეტ­რა­ცია არ მოხ­და. ამი­ტომ, პრო­ცეს­ზე კო­მი­კუ­რი სი­ტუ­ა­ცია იქ­მნე­ბა, როცა ამ ყვე­ლა­ფერს უცხო ხალ­ხთან ლა­მის სან­ტი­მეტ­რე­ბით ამ­ტკი­ცებ. პრო­ცე­სებ­ზე დას­წრე­ბა სულ მინ­დო­და, მაგ­რამ არა­ვინ მაფრ­თხი­ლებ­და ხოლ­მე, რო­დის იმარ­თე­ბო­და, დრო თუ იც­ვლე­ბო­და და ა.შ.

არას­რულ­წლოვ­ნის პრო­ცეს­ზე არ შე­მიშ­ვეს, და­ხუ­რუ­ლი სხდო­მა იყო, თურ­მე. იმ უფ­რო­სი კა­ცის ოჯახ­მა კი შე­მო­მით­ვა­ლა, სა­ჩი­ვა­რი გა­მო­ი­ტა­ნე და ცო­ლად მო­გიყ­ვან­სო. რო­დე­საც სა­სა­მარ­თლომ სა­ბო­ლო­ოდ გა­მო­ა­ცხა­და, რომ ამ ტიპს 13 წლით თა­ვი­სუფ­ლე­ბის აღ­კვე­თა მი­ე­სა­ჯა, მისი ცოლი შე­ნო­ბა­ში და­მე­დევ­ნა და თმებ­ში მწვდა, ცემა და­მი­წყო.

ორ­სუ­ლო­ბა

ერთი თვის თავ­ზე მადა, მგრძნო­ბე­ლო­ბა მო­მე­მა­ტა. აღ­მოჩ­ნდა, რომ ორ­სუ­ლად ვი­ყა­ვი. ეს სა­ერ­თოდ შო­კის­მომ­გვრე­ლი იყო. ბავ­შვის და­ტო­ვე­ბა­ზე არ მი­ფიქ­რია, მაგ­რამ რომც მე­ფიქ­რა, გარ­შე­მომ­ყო­ფე­ბის­გან იმ­ხე­ლა წნე­ხი მო­დი­ო­და, რომ ამას ვერ შევ­ძლებ­დი, ვერ გავ­ბე­დავ­დი. მახ­სოვს, ახ­ლო­ბე­ლი, ასა­კით დიდი ქალი, მე­ლა­პა­რა­კე­ბო­და და მკი­თხა: რა გინ­და, ნა­ბიჭ­ვა­რი უნდა გა­ზარ­დოო?

აბორ­ტი გა­ვი­კე­თე. ყვე­ლა­ფერს ის ფაქ­ტიც აფუ­ჭებ­და, რომ ჩემი ყვე­ლა ბა­რა­თი, სა­დაც თან­ხა მქონ­და და­რი­ცხუ­ლი, პო­ლი­ცი­ა­ში იყო. ფაქ­ტობ­რი­ვად ისე­თი დღე­ე­ბიც ყო­ფი­ლა, რომ სახ­ლში საჭ­მე­ლიც არ გვქო­ნია. რომ არა ჩემი ნა­თე­სა­ვი, რო­მე­ლიც ფუ­ლით და­მეხ­მა­რა, არ ვიცი რა მოხ­დე­ბო­და. ამი­ტომ, ვფიქ­რობ, რომ სა­ხელ­მწი­ფო გა­უ­პა­ტი­უ­რე­ბით და­ზა­რა­ლე­ბუ­ლებს, აბორ­ტის შემ­თხვე­ვა­ში, თან­ხით უნდა ეხ­მა­რე­ბო­დეს.

მახ­სოვს, ჩემი ამ­ბა­ვი სტა­ტუ­სად დავ­წე­რე ფე­ის­ბუქ­ზე, რად­გან ამა­ზე ლა­პა­რა­კი მჭირ­დე­ბო­და. ვფიქ­რობ, ქა­ლე­ბი ასეთ ის­ტო­რი­ებს არ უნდა მა­ლავ­დნენ და მუდ­მი­ვად უნდა ლა­პა­რა­კობ­დნენ მსგავ­სი ამ­ბე­ბის შე­სა­ხებ. სტა­ტუ­სი “ჟურ­ნა­ლის­ტმა” ირაკ­ლი მა­მა­ლა­ძემ ნახა ფე­ის­ბუქ­ზე და ჩემი ის­ტო­რია, მა­ინც გა­მო­აქ­ვეყ­ნა, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ჟურ­ნალ­ში გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბა­ზე უარს ვუ­ცხა­დებ­დი. სტა­ტი­ას ფოტო ედო, რო­მელ­ზეც სიბ­ნე­ლე­ში მჯდა­რი, თავ­ჩა­ქინ­დრუ­ლი გოგო იყო გა­მო­სა­ხუ­ლი. ირაკ­ლი მა­მა­ლა­ძეს ჟურ­ნა­ლის­ტუ­რი ეთი­კის ქარ­ტი­ა­ში ვუ­ჩივ­ლე და 6 მუხ­ლი­დან 5-ში მო­ვუ­გე.

დედა

რო­დე­საც ეს ამ­ბე­ბი მოხ­და, მე და დედა ვცხოვ­რობ­დით მარ­ტო სახ­ლში. დე­დას 5 წელი ალ­ცჰა­ი­მე­რი სჭირ­და. სა­ნამ დი­აგ­ნოზს და­უს­ვამ­დნენ, სულ კონ­ფლიქ­ტი გვქონ­და, რად­გან არა­ა­დეკ­ვა­ტუ­რი ქცე­ვე­ბი ჰქონ­და, მე კი ვერ ვხვდე­ბო­დით თა­ვი­დან რა იყო ეს. ტე­ლე­ვი­ზო­რის წინ გავ­ლა არ შე­იძ­ლე­ბო­და, რად­გან ტე­ლე­ვი­ზო­რი­დან გვი­ყუ­რებ­დნენ. სუ­რა­თე­ბი ელა­პა­რა­კე­ბოდ­ნენ, მა­მას და­წე­რი­ლი ხა­ტე­ბი კი რა­ღა­ცებს პა­რავ­დნენ.

ხში­რად, სა­ა­თო­ბით სარ­კე­ში ელა­პა­რა­კობ­და სა­კუ­თარ თავს. ერთხელ, მე­ზო­ბელ­თან წყა­ლი ჩა­უშ­ვა, მე ამ დროს არ ვი­ყა­ვი სახ­ლში, ჩემი არ­ყოფ­ნი­სას კი ფსი­ქი­ატ­რი­ულ­ში გა­და­იყ­ვა­ნეს. სწო­რედ იქ გა­ვი­გე, რომ ალ­ცჰა­ი­მე­რი ჰქონ­და. დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში კი­დევ და კი­დევ უფრო ალო­გი­კუ­რი გახ­და მისი ქცე­ვე­ბი, თუმ­ცა მისი სახ­ლში მარ­ტო და­ტო­ვე­ბა შე­იძ­ლე­ბო­და, რად­გან სა­კუ­თარ თავს არა­ფერს და­უ­შა­ვებ­და, სა­კუ­თა­რი ხა­სი­ა­თის თვი­სე­ბე­ბი სულ და­კარ­გა, თუმ­ცა უფრო გუ­ლუბ­რყვი­ლო და საყ­ვა­რე­ლი გახ­და.

იმ ღა­მეს, რო­დე­საც გა­მა­უ­პა­ტი­უ­რეს, სახ­ლში მი­ვე­დი, აბა­ზა­ნა­ში შე­ვე­დი, ვი­ბან­დი. დედა შე­მო­ვი­და და ნახა, სულ სის­ხლჩაქ­ცე­ვე­ბი და და­ლურ­ჯე­ბე­ბი რომ მქონ­და. მკი­თხა რა მოხ­დაო. მეც ავ­დე­ქი და ყვე­ლა­ფე­რი მო­ვუ­ყე­ვი. დიდ­ხანს იტი­რა, ერთ სა­ათ­ში კი თა­ვი­დან მკი­თხა: რა მო­გი­ვი­და, ქუ­ჩა­ში ჰო არ და­ე­ციო.

დედა ცო­ტახ­ნის წინ კო­მა­ში ჩა­ვარ­და და ორი თვე გა­ა­ტა­რა სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში. ერთი კვი­რის წინ კი გარ­და­იც­ვა­ლა.

ხალ­ხი

ის, რაც თავს გა­დამ­ხდა, არ და­მი­მა­ლავს. ყვე­ლას მო­ვუ­ყე­ვი რაც მოხ­და. გა­ო­ცე­ბუ­ლი დავ­რჩი, რო­დე­საც ძა­ლი­ან ბევ­რი ქა­ლის­გან მო­ვის­მი­ნე ჩუ­მად ნათ­ქვა­მი იგი­ვე ამ­ბე­ბი. ქა­ლე­ბის­გან, რომ­ლებ­მაც მა­შინ დუ­მი­ლი ამ­ჯო­ბი­ნეს, ან მო­ძა­ლა­დე­ზე და­ა­ქორ­წი­ნეს. ისეთ ადა­მი­ა­ნებ­ზე გა­ვი­გე, რომ მსგავ­სი ჰქონ­დათ გა­მოვ­ლი­ლი, ვის­ზეც ვე­რა­სო­დეს წარ­მო­ვიდ­გენ­დი.

სა­ზო­გა­დო­ე­ბის მხრი­დან არა­ერ­თგვა­რო­ვა­ნი რე­აქ­ცი­ე­ბი იყო: მე­გობ­რე­ბი სულ გვერ­დში მყავ­დნენ, მო­დი­ოდ­ნენ და ისე ხდე­ბო­და, რომ სულ ისი­ნი ტი­როდ­ნენ ჩემს ამ­ბავ­ზე, მე კი ვამ­შვი­დებ­დი. სამ­სა­ხურ­შიც დავ­დი­ო­დი, სა­დაც არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი თა­ნამ­შრომ­ლე­ბი მყავს და მო­ვა­ლე­ო­ბის გან­ცდამ ბევ­რი ცუდი რა­ღა­ცის­გან მიხ­სნა. იმ პე­რი­ოდ­ში შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი მყავ­და, რო­მელ­მაც მი­თხრა, შენს ად­გი­ლას თავს მო­ვიკ­ლავ­დიო. ეს ალ­ბათ ყვე­ლა­ზე სა­ში­ნე­ლი გა­და­სა­ტა­ნი იყო ჩემ­თვის. ამას ისიც და­ე­მა­ტა, რომ და­მა­და­ნა­შა­უ­ლა, ჰო გაფრ­თხი­ლებ­დი პნევ­მა­ტუ­რი ია­რა­ღი გე­ყი­და და იმით გევ­ლო, თავს მა­ინც და­ი­ცავ­დიო.

ზოგი ახ­ლო­ბე­ლი მე­უბ­ნე­ბო­და, არა­ვის უთხრა ეს ამ­ბა­ვი, თავს ნუ გა­ი­უ­ბე­დუ­რე­ბო. ამის მთქმე­ლებს ძა­ლი­ან გაბ­რა­ზე­ბუ­ლი ვუღ­რი­ა­ლებ­დი, რო­გორ მი­ბე­დავთ ამის თქმას სა­ერ­თოდ-თქო. სა­ო­ცა­რია, კი­დევ აქეთ უნდა იდა­ნა­შა­უ­ლებ­დე თურ­მე თავს და კი­დევ აქეთ უნდა გრცხვე­ნო­დეს. რა გა­მო­დის, რომ ისევ მე ვარ დამ­ნა­შა­ვე? კულ­ტუ­რა­სა და ლი­ტე­რა­ტუ­რა­შიც გა­უ­პა­ტი­უ­რე­ბულ ქალს ნა­მუ­სახ­დილს უწო­დე­ბენ, თით­ქოს კი­დევ შენ არ გაქვს ნა­მუ­სი და არა მო­ძა­ლა­დეს. არც ამ ამ­ბის შემ­დეგ რე­ა­ლი­ზე­ბუ­ლი ქა­ლის მო­დე­ლი არ­სე­ბობს. ყვე­ლა მათ­გა­ნი ან თავს იკ­ლავს ან ცხოვ­რე­ბა ენგრე­ვა. არა­და ჩემი თა­ვი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე ვიცი, რომ ყვე­ლა­ფე­რი შე­იძ­ლე­ბა გა­აგ­რძე­ლო, იბ­რძო­ლო და გა­დარ­ჩე. ბრძო­ლა ბევ­რი და ხან­გრძლი­ვი იყო. დეპ­რე­სი­ას­თან, უძი­ლო­ბას­თან, სა­ში­ნელ სიზ­მრებ­თან გამ­კლა­ვე­ბა დღემ­დე მი­წევს. მაგ­რამ მა­ინც ვფიქ­რობ, რომ მსხვერ­პლი კი არა, გა­დარ­ჩე­ნი­ლი ვარ“

© 2017 სო­ცი­ა­ლუ­რი პრო­ექ­ტი "ქა­ლე­ბი სა­ქარ­თვე­ლო­დან" ხორ­ცი­ელ­დე­ბა ქალ­თა სა­ი­ნი­ცი­ა­ტი­ვო ჯგუ­ფის "ქა­ლის ხმა" მიერ. (ავტ. მა­ი­კო ჩი­ტა­ია; იდა ბახ­ტუ­რი­ძე; ნინო გა­მი­სო­ნია). ფოტო: ნინა ბა­ი­და­უ­რი; სა­ლო­მე ცო­ფუ­რაშ­ვი­ლი. პრო­ექ­ტი მიმ­დი­ნა­რე­ობს ეროვ­ნულ-დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი ინ­სტი­ტუ­ტის (NDI) მხარ­და­ჭე­რით და შვე­დე­თის გან­ვი­თა­რე­ბის სა­ა­გენ­ტოს (SIDA) ფი­ნან­სუ­რი მხარ­და­ჭე­რით. #ქა­ლე­ბი­სა­ქარ­თვე­ლო­დან