"ერ­თა­დერ­თი, რა­ზეც გული მწყდე­ბა, ის არის, რომ ბნელ ეპო­ქა­ში და­ვი­ბა­დე და არა იმა­ში, რო­მელ­შიც ახლა ვცხოვ­რობ... მოკ­ლედ, იყო ბნე­ლი და უკუ­ნი, ჩვენ­თვის მსოფ­ლი­ოს კარი ჩა­კე­ტი­ლი გახ­ლდათ - სწო­რედ ამ დროს მოხ­და ჩემი, რო­გორც მსა­ხი­ო­ბის რე­ა­ლი­ზა­ცია", - ამ­ბობს მი­ხე­ილ თუ­მა­ნიშ­ვი­ლის სა­ხე­ლო­ბის კი­ნომ­სა­ხი­ობ­თა თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი ლა­უ­რა რეხ­ვი­აშ­ვი­ლი, რო­მე­ლიც ბოლო დროს, პო­პუ­ლა­რულ სე­რი­ალ­ში, "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი" ყვე­ლა­ზე ცნო­ბი­ლი სი­დედ­რის - ეგო­ნას როლს თა­მა­შობს.

ის თა­ვის დრო­ზე დიდ­მა რე­ჟი­სორ­მა, მი­ხე­ილ თუ­მა­ნიშ­ვილ­მა აღ­მო­ა­ჩი­ნა... მას კი­ნო­შიც არა­ერ­თი სა­ინ­ტე­რე­სო როლი აქვს შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი. თუმ­ცა, გი­ორ­გი შენ­გე­ლა­ი­ას ფილმმა - "სიყ­ვა­რუ­ლი ყვე­ლას უნდა" გა­მორ­ჩე­უ­ლი წარ­მა­ტე­ბა მო­უ­ტა­ნა.

- თუ­მა­ნიშ­ვი­ლის კი­ნომ­სა­ხი­ობ­თა თე­ატ­რის სა­გას­ტრო­ლო ტურ­ნე­ე­ბით მსოფ­ლი­ოს გარ­შე­მო ვმოგ­ზა­უ­რობ­დით. არ დარ­ჩე­ნი­ლა ცი­ვი­ლი­ზე­ბუ­ლი ქვე­ყა­ნა, ჩვენს თე­ატრზე მო­თხოვ­ნა არ ჰქო­ნო­და. სპექ­ტაკლმა "დონ ჟუ­ა­ნი", რო­მე­ლიც დიდი მა­ესტროს, მი­ხე­ილ თუ­მა­ნიშ­ვი­ლის ორი­გი­ნა­ლუ­რი გა­და­წყვე­ტა იყო, მსოფ­ლიო მო­ი­ა­რა და უცხო­ელ­მა მა­ყუ­რე­ბელ­მა შე­ა­ფა­სა...

მსა­ხი­ო­ბის­თვის უცხო­ეთ­ში გას­ტრო­ლი სა­სი­ცო­ცხლოდ მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, თან - ჩა­კე­ტი­ლი სივ­რცი­დან თა­ვი­სუ­ფალ, გან­სხვა­ვე­ბულ სამ­ყა­რო­ში გავ­დი­ო­დით და მერე ისევ "სიბ­ნე­ლე­ში" ვბრუნ­დე­ბო­დით... არ­გენ­ტი­ნა­ში, ბუ­ე­ნოს-აი­რეს­ში მა­შინ­დელ­მა ყვე­ლა­ზე ცნო­ბილ­მა და და­უნ­დო­ბელ­მა კრი­ტი­კოს­მა ჩემ­ზე თქვა: "ასე­თი ბუ­ე­ნოს-აი­რე­სის სცე­ნას არ უნა­ხავს" და იმის მერე, 25 წე­ლი­წა­დი უძ­რა­ო­ბა მერ­გო წი­ლად... ჩაბ­ნელ­და, ჩაქ­ვე­მეხ­და ჩვე­ნი ქვე­ყა­ნა, ერ­თმა­ნეთს ვეს­რო­ლეთ...

ასევე დაგაინტერესებთ

21:30 / 10-05-2018

ვინ იყო მსახიობი, რომლის გამოც თუმანიშვილმა თეატრალურ ინსტიტუტში მიღების წესი დაარღვია

10:13 / 29-06-2018

"არ არის არც ბოტოქსი, აღარც კინო!" - რაზე წყდება გული ლაურა რეხვიაშვილს და როგორ აღიარეს ქართველი მსახიობი არგენტინაში საუკეთესო კომიკოსად

ჩემს მე­უღ­ლეს მოს­კო­ვი­დან კურ­სე­ლე­ბი ურე­კავ­დნენ და სთხოვ­დნენ, მათ­თან სა­მუ­შა­ოდ ჩა­სუ­ლი­ყო, მაგ­რამ 26 მა­ისს სა­ქარ­თვე­ლოს და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბის გა­მო­ცხა­დე­ბის დღეს თა­ვი­სი საბ­ჭო­თა პას­პორ­ტი დაწ­ვა. არა­და, მე­გობ­რე­ბი სწო­რედ იმ ქვეყ­ნი­დან უხ­მობ­დნენ და მა­შინ აი, რა მი­თხრა: "მე და შენ თუ ერ­თნი ვართ და გინ­და ჩემ­თან ერ­თად ცხოვ­რე­ბა, იცო­დე, არ­სად წა­ვალ. ასე ვის­ხდე­ბით, შიმ­ში­ლის­გან და­ვი­ხო­ცე­ბით იმი­ტომ, რომ ვინც იქ მე­ძა­ხის, მტე­რია და მტერ­საც ის უნდა, რომ წა­ვი­დე!.."

- გარ­და იმი­სა, რომ აქ დარ­ჩით, მალე სა­ცხოვ­რებ­ლად ქა­ლა­ქი­დან სო­ფელ­ში გა­დახ­ვე­დით და სა­კუ­თარ მე­ურ­ნე­ო­ბას მო­ე­კი­დეთ...

- თა­ვი­დან­ვე მქონ­და მი­წის სიყ­ვა­რუ­ლი და უნა­რი მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის. არ ვიცი, რა­ტომ, მაგ­რამ ასე მოხ­და - 5 დედ­მა­მიშ­ვი­ლი­დან ჩემ­სა­ვით სო­ფელ­ზე არა­ვინ გა­და­რე­უ­ლა. ამი­ტომ სულ ვამ­ბობ, - სოფ­ლე­ლი ვარ-მეთ­ქი. ჩემ­ში თუკი რა­ი­მე კარ­გი არ­სე­ბობს, თუ მე­ცო­დე­ბა, მიყ­ვარს, ვოც­ნე­ბობ, ადა­მი­ა­ნებს ვეხ­მა­რე­ბი, იმ სამ­ყა­როს, სოფ­ლის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა, სა­დაც გა­ვი­ზარ­დე და სა­დაც ეს ყვე­ლა­ფე­რი ადა­მი­ა­ნებს ჭარ­ბად ჰქონ­დათ. დიახ, თე­ლა­ვის რა­ი­ო­ნის სო­ფელ რუ­ის­პირ­ში ერ­თმა­ნე­თი უყ­ვარ­დათ, გაჰ­ქონ­დათ, ჭირ­სა და ლხინს იზი­ა­რებ­დნენ...

- ბავ­შვო­ბი­დან­ვე იყა­ვით სა­მე­ურ­ნეო საქ­მე­ებ­ში ჩარ­თუ­ლი?

- პა­ტა­რა­ო­ბა­ში თოხ­სა და ბარს ხელ­ში არა­ვინ მა­ჭე­რი­ნებ­და. ქუ­ჩა­ში, ხე­ებ­ზე, ტყე­ში, მინ­დორ­ში ვარ გაზ­რდი­ლი. სახ­ლში და­სა­ძი­ნებ­ლად შევ­დი­ო­დი. ოჯა­ხი სა­დი­ლად რომ დაჯ­დე­ბო­და, მე მე­ძებ­დნენ და დედა კაკ­ლის სა­ბერ­ტყი ჯო­ხით მა­ში­ნებ­და, - ხი­დან ჩა­მო­დიო... სა­ინ­ტე­რე­სო ბავ­შვო­ბა მქონ­და; ისე­თი, რომ წლე­ბის შემ­დეგ მიშა თუ­მა­ნიშ­ვი­ლი მეხ­ვე­წე­ბო­და, - შენი ამ­ბე­ბი და­წე­რეო. თუმ­ცა, რად უნ­დო­და, არ ვიცი. რო­გორც ჩანს, ჩემს მო­ნა­ყოლ­ში ნო­ვე­ლებს ხე­დავ­და...

- კა­ხეთ­ში კი გაზ­რდილ­ხართ, მაგ­რამ რა­ჭუ­ლი გვა­რი გაქვთ...

- კი, წარ­მო­შო­ბით, დე­დით და მა­მით სუფ­თა სის­ხლის რაჭ­ვე­ლი ვარ. კა­ხეთ­ში რომ მოვ­ხვდი, ესეც ჩვე­ნი ქვეყ­ნის შავ­ბნე­ლი, კო­მუ­ნის­ტუ­რი ვე­რა­გო­ბის შე­დე­გია. ტე­რი­ტო­რი­ე­ბის წარ­თმე­ვა, მთის მოშ­ლა ახლა კი არ და­წყე­ბუ­ლა, ეს ჭირი ქვე­ყა­ნას ჯერ კი­დევ წლე­ბის წინ შე­უჩ­ნდა. ქლუ­ხო­რის რა­ი­ო­ნი ნი­კი­ტა ხრუშ­ჩოვ­მა მა­შინ "წა­ი­ღო", მე რომ და­ვი­ბა­დე, კერ­ძოდ, კუ­რორ­ტი წე­ბელ­და აინ­ტე­რე­სებ­და...

- რას გვე­ტყვით, 90-იან წლებ­ში სოფ­ლად გა­და­სუ­ლი ხე­ლო­ვა­ნე­ბის­თვის ცხოვ­რე­ბა რო­გო­რი აღ­მოჩ­ნდა?

- მა­მის სახ­ლში, სო­ფელ რუ­ის­პირ­ში წა­ვე­დით. დედა და და მა­შინ ცო­ცხლე­ბი მყავ­და, მამა კი აღარ იყო. მქონ­და ვე­ნა­ხი, სახ­ლი, კარი, ბო­სე­ლი, ბოს­ტა­ნი... ვხნავ­დით, ვბა­რავ­დით, ვთოხ­ნი­დით, ვწამ­ლავ­დით, ვზრდი­დით ქა­თა­მებს, ღო­რებს, ძრო­ხას ვწვე­ლი­დით, რძის პრო­დუქ­ტებს ვამ­ზა­დებ­დით. შე­სა­ნიშ­ნა­ვად ვიცი ეს საქ­მე და სი­ა­მოვ­ნე­ბით ვა­კე­თებ ყვე­ლა­ფერს. იმ პე­რი­ოდ­ში თბი­ლის­ში ერ­თო­თა­ხი­ა­ნი ბინა გავ­ყი­დეთ და იმ თან­ხით სა­ვე­ლე ღუ­მე­ლი ვი­ყი­დეთ, სა­დაც პურს ვა­ცხობ­დით. 4 ტო­მა­რა ფქვილს ხე­ლით ვზელ­დით. შე­ვი­ძი­ნეთ სა­მარ­შრუ­ტო ტაქ­სის მსგავ­სი მან­ქა­ნა და გა­მომ­ცხვა­რი პური გა­სა­ყი­დად ბა­ზარ­ში მიგვქონ­და. ჩემი შვი­ლი, 4 წლის მათე მო­ა­ჯირ­ზე შე­მოჯ­დე­ბო­და, ხელ­ში პურს და­ი­ჭერ­და და ყვი­რო­და: "დე­დას პური, არ­ტის­ტის პური, იყი­დეთ!" იმ პე­რი­ოდს ახ­ლაც სი­ცი­ლით, სიყ­ვა­რუ­ლი­თა და სით­ბო­თი იხ­სე­ნე­ბენ. ზოგს პური მარ­თლა უნ­დო­და და ყი­დუ­ლობ­და, ზოგი მა­თეს გამო იმე­ტებ­და ფულს. ჰოდა, ამ სი­კე­თეს რა და­მა­ვი­წყებს?..

თბი­ლის­ში ადა­მი­ა­ნებს ცხოვ­რე­ბა რომ უჭირ­დათ, მე მა­შინ რუ­ის­პირ­ში დედ­ლებს ვკლავ­დი. ყვე­ლა­ფე­რი სახ­ლში მქონ­და, გა­რეთ არა­ფერ­ზე გავ­დი­ო­დი. 4 ღორს რომ დაკ­ლავ და 10-15 დე­და­ლი კვერ­ცხს რომ და­გი­დებს, სა­დღა უნდა გახ­ვი­დე?

მოკ­ლედ, თან­ხა კა­პიკ-კა­პიკ ვაგ­რო­ვეთ და ჩვე­ნი და­ნა­ზო­გით მი­წაც მო­ვი­მა­ტეთ. მერე ჩემი მე­უღ­ლის ბი­ძაშ­ვილ­მა, რო­მე­ლიც უცხო­ეთ­ში წა­ვი­და, ამ­დე­ნი­ვე მი­წის ფარ­თო­ბის შე­ძე­ნა გა­და­წყვი­ტა და გვი­თხრა, - აი­ღეთ და გა­მო­ი­ყე­ნეთ, და­თე­სეთ, მო­ხა­ნი­თო. თუმ­ცა, ბოლო დროს მი­წის ნაკ­ვეთ­ზე ვე­რა­ფე­რიც ვერ გა­ვა­კე­თეთ... ხორ­ბა­ლი სამ­ჯერ დავ­თე­სეთ ("ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი მოძ­რა­ო­ბის" პე­რი­ოდ­ში): პირ­ვე­ლად, პრე­ზი­დენ­ტის პროგ­რა­მა­ში ჩა­ვერ­თეთ, რო­დე­საც ხორ­ბა­ლი "ჯა­გე­რი" და სი­მინ­დის "პი­ო­ნე­რი" თეს­ვის პე­რი­ო­დი იყო. გვპირ­დე­ბოდ­ნენ, რომ ხელს შეგ­ვი­წყობ­დნენ, ოღონდ, პრო­დუქ­ცი­ას რომ მი­ი­ღებთ, ვალს გაგ­ვის­ტუმ­რებ­თო. მოკ­ლედ, ის ციკ­ლი თა­ვი­დან ბო­ლომ­დე გაგ­ვა­ტა­რეს, რა­შიც მთე­ლი სო­ფე­ლი და­საქმდა - 100 ტონა ხორ­ბა­ლი და 20 ტონა სი­მინ­დი - ხა­რის­ხი­ა­ნი მო­სა­ვა­ლი მი­ვი­ღეთ. ქარ­თუ­ლი ხორ­ბლით ივ­სე­ბო­და მან­ქა­ნე­ბი, შემ­დეგ იწო­ნე­ბო­და, გა­საშ­რო­ბად მიჰ­ქონ­დათ. ჩემი 19 წლის სტუ­დენ­ტი შვი­ლი, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ ხორ­ბალ­ში ცხოვ­რობ­და და იმ მო­სა­ვალ­ზე დიდ იმედს ამ­ყა­რებ­და, მაგ­რამ მთავ­რო­ბამ ვერ შეძ­ლო, რომ გა­საშ­რო­ბი ფარ­თო­ბით უზ­რუნ­ველ­ვე­ყა­ვით (სა­დღაც აა­შე­ნეს, მაგ­რამ წყალ­მა მოს­ტა­ცათ, სა­დღაც ჩა­ინ­გრა). გა­მო­ვი­და, რომ სა­ხელ­მწი­ფომ "დაგ­ვი­კი­და".

კონ­ტრაქ­ტის მი­ხედ­ვით, ჩვენ უნდა შეგ­ვე­ფუ­თა და მას უნდა წა­ე­ღო, მაგ­რამ როცა რე­ა­ლი­ზა­ცია უნდა მომ­ხდა­რი­ყო, და­სა­ხე­ლე­ბუ­ლი პრობ­ლე­მე­ბის გამო, ჩვენ­თვის პრე­ზი­დენ­ტის პროგ­რა­მა დას­რულ­და (ხორ­ბლის ნა­წი­ლი გა­ფუჭ­და, ზოგი თაგ­ვმა შე­ჭა­მა, ზოგი ქი­რას დას­ჭირ­და, ზოგი წყალ­მა და­ალ­პო). მოკ­ლედ, მა­შინ­დელ აღე­ბულ ვალს დღემ­დე ვიხ­დით. მსგავს სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში ბევ­რი აღ­მოჩ­ნდა... ეს ყვე­ლა­ფე­რი იმი­ტომ მო­ვით­მი­ნეთ, რომ ჩავ­თვა­ლეთ: საქ­მეს ვინც არ აკე­თებს, იმას არ უფუჭ­დე­ბა არა­ფე­რი... ახლა, ახალ­მა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბამ რა ქნა?! არა­ფე­რი. არა­და, თუ მარ­თლა გინ­და ქვეყ­ნის ფეხ­ზე და­ყე­ნე­ბა, ცოტა სხვა­ნა­ი­რად უნდა იმოქ­მე­დო. ჩემი ვა­ლი­დან არა­ფე­რი გა­ნუ­ლე­ბუ­ლა.

თუმ­ცა, კი­დევ გავ­რის­კეთ და ხორ­ბა­ლი დავ­თე­სეთ, ოღონდ, ქარ­თუ­ლი ჯი­შის, რო­მე­ლიც არ ამო­ვი­და იმი­ტომ, რომ ქარ­თულს სოკო აქვს, თეს­ლად არ არის და­მუ­შა­ვე­ბუ­ლი... სა­ერ­თო­დაც, ხორ­ბლის ბიზ­ნე­სი მა­ში­ნაც და ახ­ლაც მო­ნო­პო­ლი­ზე­ბუ­ლია... ასე რომ, ხორ­ბალ­ზე სა­ბო­ლო­ოდ ვთქვით უარი და გა­დავ­წყვი­ტეთ, 10 ჰექ­ტარ­ზე ვე­ნა­ხი ჩაგ­ვე­ყა­რა. რქა­წი­თე­ლი გა­ვა­შე­ნეთ. ბი­ო­ლო­გი­უ­რად სუფ­თა ნერ­გე­ბი ჩავ­ყა­რეთ, ბა­ლა­ხის მო­სა­წამ­ლი ქი­მი­აც არ შეგ­ვი­ტა­ნია.

სე­რი­ალ­ში ჩემს პერ­სო­ნაჟს ეგო­ნა და­არ­ქვეს. მეც, მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა მე­გო­ნა, რომ შრო­მით რა­ღაც გა­მო­ვი­დო­და, მაგ­რამ მე მხო­ლოდ მე­გო­ნა...

- რას გვე­ტყვით თქვენს შვილ­ზე?

- მათე მო­ნა­ცე­მე­ბით სრულ­ყო­ფი­ლი აქ­ტი­ო­რია, ყვე­ლა თვი­სე­ბა აქვს იმის­თვის, რომ იყოს გა­და­სა­რე­ვი მსა­ხი­ო­ბი, მაგ­რამ ამ პრო­ფე­სი­ის­კენ გა­ხედ­ვაც არ უნდა, ამი­ტომ ვარ მშვი­დად. სო­ცი­ო­ლო­გია აირ­ჩია. ივა­ნე ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლის სა­ხე­ლო­ბის უნი­ვერ­სი­ტე­ტი და­ამ­თავ­რა... ბავ­შვო­ბა­ში კერ­ძო სკო­ლა­ში სწავ­ლობ­და. გა­დახ­დის სა­შუ­ა­ლე­ბა რომ არ მქონ­და, სკო­ლის და­მა­არ­სებ­ლებს შევ­თა­ვა­ზე, რომ იქვე მე­ტყვე­ლე­ბის გაკ­ვე­თი­ლე­ბი ჩა­მე­ტა­რე­ბი­ნა. სი­ა­მოვ­ნე­ბით დამ­თან­ხმდნენ და 7 წელი ვას­წავ­ლი­დი. უმაღ­ლეს სას­წავ­ლე­ბელ­ში ისე ჩა­ა­ბა­რა, არა­ფე­რი გა­მი­გია. 90-ია­ნებ­შია და­ბა­დე­ბუ­ლი, გაჩ­ნდა ნა­ნი­ნა­ნატ­რი ბავ­შვი და ვერც გად­მოვ­ცემ იმ სა­ში­ნე­ლე­ბას, რაც მისი ბავ­შვო­ბის პე­რი­ოდ­ში ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში ხდე­ბო­და. სახ­ლში ლა­მის მუხ­ლებ­ზე დავ­დი­ო­დი და ბავ­შვს ხელ­ში ისე ვა­ტა­რებ­დი, ფან­ჯრებს არ ვე­კა­რე­ბო­დი, რომ ტყვია არ შე­მოფ­რე­ნი­ლი­ყო - მა­შინ ვაშ­ლი­ჯვარ­ში ვცხოვ­რობ­დით... მოკ­ლედ, არც ისე მარ­ტი­ვი ცხოვ­რე­ბა მაქვს გა­მოვ­ლი­ლი, მაგ­რამ მა­ინც მად­ლო­ბა ღმერ­თს ყვე­ლაფ­რის­თვის.

- მე­უღ­ლეც ხე­ლო­ვა­ნია, რე­ჟი­სო­რი, არა?

- ჩემი მე­უღ­ლე და­ვით ნაც­ვლიშ­ვი­ლი კი­ნო­რე­ჟი­სო­რია. თა­ვის დრო­ზე, მოს­კოვ­ში აქვს გა­ნათ­ლე­ბა მი­ღე­ბუ­ლი, მაგ­რამ რეზო ჩხე­ი­ძემ, 1990 წელს, რო­გორც წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ახალ­გაზ­რდა, ტარ­კოვ­სკის ფრი­ა­დო­სა­ნი სტუ­დენ­ტი, მოს­კო­ვი­დან ჩა­მო­იყ­ვა­ნა. სას­წავ­ლებ­ლის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ, რო­გორც პერ­სპექ­ტი­ულ ადა­მი­ანს, იქ ტო­ვებ­დნენ, მაგ­რამ არ დარ­ჩა. აქ რომ ჩა­მო­ვი­და, ერთი ფილ­მის ("ლე­ო­ნარ­დო") გა­და­ღე­ბა მო­ას­წრო. თენ­გიზ აბუ­ლა­ძის შე­ფა­სე­ბით, ის ნა­მუ­შე­ვა­რი შე­დევ­რი იყო, მერე კი იმ სუ­რათს არ­ნა­ხუ­ლი ამ­ბა­ვი გა­დახ­და: წლე­ბის წინ, რო­დე­საც და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბის დღე გა­მო­ცხად­და, იმ დღეს რუს­თა­ველ­ზე მომ­ხდა­რი ფაქ­ტე­ბი ფირ­ზე ასა­ხა, ყვე­ლა­ფე­რი დო­კუ­მენ­ტუ­რად, სპე­ცი­ა­ლუ­რი ტექ­ნი­კუ­რი აღ­ჭურ­ვი­ლო­ბით გა­და­ი­ღო, მაგ­რამ იმ­დრო­ინ­დელ­მა "კა­გე­ბემ" არ ვიცი, რის ფა­სად და რო­გორ, ეს ნა­მუ­შე­ვა­რი გა­აქ­რო. არა­და, კი­ნოს­ტუ­დია "ქარ­თუ­ლი ფილ­მის" ლა­ბო­რა­ტო­რია-სა­ცავ­ში რე­ჟი­სო­რის ხელ­მო­წე­რის გა­რე­შე ვე­რა­ვინ შე­ვი­დო­და და გა­მო­ვი­დო­და. და­ი­კარ­გა ფილ­მის 6 ნა­წი­ლი, მთე­ლი დო­კუ­მენ­ტუ­რი მა­სა­ლა...

სა­ნამ და­ი­კარ­გე­ბო­და, ხომ გი­თხა­რით, ნა­ნა­ხი ჰქონ­დათ: თენ­გიზ აბუ­ლა­ძეს, ელ­დერ შენ­გე­ლა­ი­ას და რეზო ჩხე­ი­ძეს. თენ­გიზ აბუ­ლა­ძე იმ პე­რი­ოდ­ში უკვე ავად­მყო­ფობ­და და ფილ­მის სა­ნა­ხა­ვად ლო­გი­ნი­დან წა­მო­ა­ყე­ნეს. მეც იქ ვი­ყა­ვი. სუ­რა­თი რომ დამ­თავ­რდა, ხელი ჯი­ბე­ში ჩა­ი­ყო, რა­ღაც თეთ­რი წამ­ლის აბი ამო­ი­ღო და ასე თქვა, - ფილ­მის ყუ­რე­ბამ წამ­ლის და­ლე­ვა და­მა­ვი­წყა, წყა­ლი მო­მი­ტა­ნეთ! წა­მა­ლი რომ და­ლია, რუ­სუ­ლად თქვა: "ეტო შე­დევრ!" იქ­ნებ ჩვე­ნე­ბა დავ­ნიშ­ნოთ, კი­დევ უნდა ვნა­ხო, "პა­ტა­მუ ჩტო, ეტო შე­დევრ!" მა­ესტრო ნა­მუ­შევ­რებს ასე იშ­ვი­ა­თად აფა­სებ­და... თუმ­ცა, იმ შე­ფა­სე­ბის შემ­დეგ, ფილ­მის ექ­ვსი ნა­წი­ლი და­ი­კარ­გა. ალ­ბათ, გა­ა­ნად­გუ­რეს. ფილ­მი სხვა კად­რე­ბით აღად­გი­ნა, მაგ­რამ ახლა უკვე მე ვი­ტყვი: "ეტო პო მო­ე­მუ, უჟე ნე შე­დევრ!"

თუმ­ცა, რა­ღაც მა­ქი­ნა­ცი­ე­ბით, სრუ­ლი­ად მო­უ­ლოდ­ნე­ლად, ეს ფილ­მი მონ­პე­ლი­ე­ზე მოხ­ვდა, სახ­ლში ამის და­მა­დას­ტუ­რე­ბე­ლი დო­კუ­მენ­ტიც გვაქვს, კე­დელ­ზე დიდი პლა­კა­ტი გვი­კი­დია. ფილ­მის პრე­მი­ე­რას ოთარ იო­სე­ლი­ა­ნიც ეს­წრე­ბო­და, თვი­თონ წა­რად­გი­ნა. მონ­პე­ლი­ეს ჟი­უ­რი­სა და კრი­ტი­კის სპე­ცი­ა­ლუ­რი პრი­ზი მი­ე­ნი­ჭა...

ლალი ფა­ცია

AMBEBI.GE