"საფრანგეთში, რკინიგზის სადგურზე, ორი დღე ვიჯექი და ვიყინებოდი" - წარმატებული ჩოგბურთელის კარიერული გზა

27 წლის ჩოგბურთელი - სოფიო შაფათავა საქართველოს ნაკრების წევრი და "პირველი ჩოგანი" გახლავთ. მისი კარიერული გზა აღმართ-დაღმართებითაა სავსე. საქართველოში, ჩოგბურთში არსებული რთული სიტუაციის მიუხედავად, სოფიოს ფარ-ხმალი არ დაუყრია და საყვარელი საქმისთვის თავი არ დაუნებებია. წარმატებული ჩოგბურთელისთვის საკუთარი პროფესია შემოსავლის წყაროა, თუმცა ამ დონის მისაღწევად მას უამრავი სირთულის გადალახვა მოუხდა.

ახლახან სოფიო შაფათავა სპორტული ფეხსაცმელების, ტანსაცმლისა და ჩოგნების მწარმოებელი ცნობილი მსოფლიო ბრენდების სახეც გახდა... სპორტსმენმა ისიც გაგვიმხილა, რომ სპორტული ფსიქოლოგიის შესწავლას აპირებს...

- ჩოგბურთის თამაში საკმაოდ გვიან - 10 წლისამ დავიწყე. თავდაპირველად, წონაში დაკლების მიზნით ვთამაშობდი. შემდეგ, მარტინა ჰინგისის სახით კერპი გამიჩნდა და ვარჯიში ამის გამო განვაგრძე. ყოველთვის მინდოდა, ჩემს კერპს სადმე შეჯიბრებაზე შევხვედროდი... მოგვიანებით მარტინა ჰინგისთან შეხვედრის ბედნიერება ბევრჯერ მხვდა წილად. ის ძალიან სასიამოვნო პიროვნება გახლავთ. მასთან ერთად ფოტოს გადაღება ყოველთვის მერიდება. ამ ადამიანს ვიცნობ და ჩემთვის ეს საკმარისია.

- შენს კერპს კორტზე შეხვედრიხარ?

- არა. საკმაოდ უმცროსი ვიყავი, როცა მან ერთეულთა თანრიგში თამაშს თავი დაანება. სამწუხაროდ, მასთან ასპარეზობა ვერ მოვასწარი. ახლა მხოლოდ წყვილების შეჯიბრებებზე გამოდის.

- ჩოგბურთის თამაშის დასაწყებად, საუკეთესო ასაკი რომელია?

- როცა თამაში დავიწყე, მეუბნებოდნენ, - ძალიან გვიანია, არაფერი გამოგივაო. საერთოდ, ჩოგბურთი სპორტის ისეთი სახეობაა, რაც უფრო ადრე დაიწყებ, უფრო გაგიადვილდება... საუკეთესო ასაკი 7 წელია: ბავშვი უკვე კარგად აზროვნებს, შეუძლია, აითვისოს, რასაც მწვრთნელი ეუბნება...GზაPრესს

- ჩოგბურთში შენი კარიერა როგორ განვითარდა? წარმატებას მალევე მიაღწიე?

- ცხოვრებაში სხვა პრიორიტეტები მქონდა: ფორტეპიანოზე დავდიოდი, მათემატიკურ კლასში ვსწავლობდი, ინგლისურ ენას გაძლიერებულად ვეუფლებოდი... ექიმობა მინდოდა. ჩოგბურთს დიდ ყურადღებას არ ვაქცევდი. შეჯიბრებებში ზაფხულობით, გასართობად ვმონაწილეობდი, რადგან ამ დროს სასკოლო არდადეგები მქონდა და მეცალა. წარმატებას რაც შეეხება, შეჯიბრებებში ყოველთვის ვიგებდი. თავის დროზე, საქართველოს ჩემპიონატი მოვიგე, 14-დან 16 წლამდე ასაკობრივ კატეგორიაში. ბევრი კარგი მოთამაშე გვყავდა. მეც აზარტული ვიყავი. უბრალოდ, საქართველოში სპორტის ეს სახეობა ისეთი განუვითარებელია, რომ იმედი არ მქონდა, თუ ჩოგბურთს ბოლომდე, პროფესიულად მივყვებოდი, არადა, სპორტის ამ სახეობაზე მაბოდებდა, ისე მიყვარდა! არჩევანის წინაშე კი დავმდგარვარ - ახლა რა გავაკეთო, ჩოგბურთს თავი დავანებო-მეთქი? ზოგჯერ თვეობით არ მივარჯიშია. ბუნებრივია, ჩემი მშობლებიც ნერვიულობდნენ. მეუბნებოდნენ, - ახლა სწავლას მიხედეო, - რადგან ტრენაჟორების დარბაზში, ჩოგბურთის კორტზე ბევრ დროს ვატარებდი, ფიზიკურ მომზადებას უამრავ დროს ვუთმობდი... შეიძლება ითქვას, რომ ჩემი კარიერა ძალიან რთულად განვითარდა - აღმართ-დაღმართებით სავსე იყო...

- პირველი შეჯიბრება ალბათ გახსოვს... განაგრძეთ კითხვა