მოწყალების მთხოვნელი ქალის პროტესტი - "მე დავკარგე იმედი, მაგრამ თქვენ ნუ დაკარგავთ..."

ამჯერად, ტრადიცია დავარღვიე და იმათ ნაცვლად, ვინც თავად იჩენს პოლიტიკაზე ლაპარაკის ინიციატივას, ერთ-ერთ მიწისქვეშა გადასასვლელში მოწყალების მთხოვნელი ქალის ინტერვიუ ჩავწერე, რომელიც ჩემ მიმართ რატომღაც, კეთილგანწყობილია და ყოველთვის მესალმება, მომიკითხავს. თუ ფიქრებში გართული ვერ შევამჩნევ, ზურგს უკან მომაძახებს ხოლმე: "რა იყო, შვილო, გაწყენინე რამე?" ქვეყანაში რომ პრობლემები ყოველთვის იყო, ახლაც არის და მომავალშიც იქნება, ყველამ ვიცით, მაგრამ ქალბატონი იზოს თქმით, - "დღეს ისეთი სიტუაციაა, როცა საზოგადოებას სული უკვე კბილით უჭირავს. აქამდე ყველა ჩინოვნიკობის მსურველი თუ იმას გაჰყვიროდა, მიშას ხალხმა ქვეყანა უმუშევარი ადამიანებით და მოწყალების მთხოვნელებით გაავსო, ჩვენ კი შევეცდებით, არა მარტო აქ მყოფები დავასაქმოთ, არამედ ემიგრანტებსაც სამშობლოში დავაბრუნებთო, - ახლა გატრუნულები არიან. "ოცნების" ყოველი დაპირება ისეთივე ფუჭი აღმოჩნდა, როგორიც მათი წინამორბედების. ამიტომ, საერთოდ აღარ ვივლი არჩევნებზე! თუმცა, მოწყალების მთხოვნელის სიტყვა და ხმა ვის რაში ანაღვლებს?.."

- არ ვიცი, შვილო, რა დავარქვა მდგომარეობას, როცა ადამიანი სხვა გამოსავალს ვერ პოულობს და სინდის-ნამუსს გვერდზე გადადებს, ქუჩაში ჩემსავით, ხელგაწვდილი დაჯდება იმ იმედით, რომ ამ გზით ოჯახში ფულს შეიტანს. ადრე მიკვირდა, ჩემნაირებს რომ ვხედავდი, რადგან ახალგაზრდა გახლდით, სამუშაოც მქონდა, ახლა კი ამით ვირჩენ თავსაც და ოჯახსაც. ისეთ მოწყალების მთხოვნელს, რომელიც სახეს მალავდა, ფულს არაფრით ჩავუგდებდი, ახლა კი ვხვდები, ეს უბრალოდ, თვითგადარჩენისთვის სჭირდებათ ადამიანებს. ნამუსი მაქვს, მრცხვენია იმის, რასაც ვაკეთებ და ამიტომაც ვიფარავ ხოლმე სახეს. მხოლოდ მათ ვენდობი და ვუჩვენებ ჩემს თვალებს, ვისგანაც კეთილგანწყობას ვგრძნობ. უფრო მეტად რომ გენდონ, აუცილებელია, ადამიანებს უჩვენო, რომ მათ შენც ენდობი, მაგრამ ცხოვრებამ მოიტანა და მეც, ვინიღბები.

- სახლიდანაც ასე, შავებში ჩაცმული გამოდიხართ?

- არა, სახლიდან სხვა ტანისამოსით გამოვდივარ, მერე ამ ძონძებს ერთ საკუჭნაოში (იქ, სადაც ეზოების დამლაგებლები ცოცხებს ინახავენ) გადავიცვამ ხოლმე და ეგაა. მერე, ვიდრე სახლში წავალ, ისევ მოვიწესრიგებ ხოლმე თავს. რა ვქნა, სხვა გზა არ მაქვს, შვილებს თავმოყვარეობას ვერ შევულახავ.

- მოწყალების თხოვნა ბევრს უკვე არც რცხვენია... ის კი არა, ახალგაზრდებიც სთხოვენ გამვლელებს დახმარებას...

- მერე, ეგ მოსაწონია? მეც მყავს კონკურენტები, თანაც, ისეთები, რომლებიც სახეს არ იფარავენ და მინდა გითხრათ, მათ უფრო მეტი ადამიანი ეხმარება, მაგრამ მე ასე ვერასდროს მოვიქცევი. მადლობელი ვარ ყველასი, ვინც ხურდას მომაწვდის და თითოეულს გულით ვლოცავ კიდეც, მაგრამ სადმე სხვაგან რომ შემხვდნენ და არა "ჩემს სამუშაო ტერიტორიაზე", მერე კი აბუჩად ამიგდონ: ეს ხომ ის ქალია, ამა და ამ ადგილას რომ მათხოვრობდაო, გული გამისკდება ან სულაც, ჩემი შვილებისკენ რომ გაიშვირონ ხელი, ამას ვერ ავიტან.

- თქვენმა შვილებმა არ იციან, ფულს რა გზით შოულობთ?

- იციან, რასაც ვაკეთებ. თავიდან მეჩხუბებოდნენ, არ გინდაო, მაგრამ შინ ფული რომ მივიტანე, მერე გაუთბათ გული და ენაც დაუტკბათ. რა ვქნა, თუ არც შვილი მUუშაობს, არც - რძალი და თან, ბავშვიც ჰყავთ შესანახი? ... განაგრძეთ კითხვა