29
მარტიდღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი
ერთ ავბედით ღამეს, ლანჩხუთში, ჟორდანიების ოჯახში დაუპატიჟებელი სტუმრები მივიდნენ. სახლიდან გაიყვანეს ოჯახის უფროსი - კოკი ჟორდანია და მისი მეუღლე ვანდა ნიკოლაიშვილი. შვილები: 3 წლის გიზო და 8 თვის ნანა 90 წლის მოხუცთან დატოვეს. ძაღლი, რომელიც ეზოში დადიოდა, მოწამლეს. მეზობლებმა კარები ჩარაზეს, სინათლე ჩააქრეს, რადგან შეეშინდათ... მძიმე სტრესის ფონზე, მოხუცმა გონება დაკარგა. ეს ყველაფერი 1937 წელს ხდებოდა.
მცირეწლოვან ბავშვებს ახლობლებმა უპატრონეს. ის 3 წლის ბიჭი, დღეს ყველასთვის ცნობილი რეჟისორი, გიზო ჟორდანია გახლავთ. ამ ამბიდან რამდენიმე ათეული წლის შემდეგ, ბატონი გიზოს დამ - ნანამ პიესა დაწერა. სპექტაკლი მარჯანიშვილის თეატრში, გიზო ჟორდანიას რეჟისორობით დაიდგა და დღესაც რეპერტუარშია.
"რასაც მოგიყვებით, გამონაგონი არ არის, ზღაპარს წააგავს, მაგრამ ზღაპარი არ გეგონოთ. ნამდვილ ამბავს გავითამაშებთ", - ამ სიტყვებით იწყება "თეთრი იასამანი"; სპექტაკლი, რომლის მსვლელობისას დარბაზში მაყურებელი ტირის, სცენაზე კი მთავარი დეკორაცია დახვრეტილი ვაგონია.
ნანა ჟორდანია:
- რეპრესიების პერიოდში ჩემი გვარით ცხოვრება ადვილი არ იყო. რადგან ნოე ჟორდანიას ნათესავები ვიყავით, გვდევნიდნენ. ამბავზე, რომელიც ჩვენს ოჯახს თავს გადახდა, პიესა დავწერე. თურმე, იმ პერიოდში ჩემი ძმაც წერდა და არ ვიცოდი. ამ თემაზე აქტიურად ლაპარაკი პირველმა მე დავიწყე. მინდოდა, ეს ამბავი სცენაზე დადგმულიყო და მხოლოდ ჩვენი ოჯახის თაროზე არ დარჩენილიყო. მქონდა სურვილი, სხვასაც გაეგო, მოესმინა. საქართველოს ინტელიგენციის დიდი პროცენტი ამ რეპრესიების მსხვერპლია. დევნა ხომ მასშტაბური იყო და ბევრს შეეხო.
- მამათქვენის დაპატიმრება როგორ მოხდა?
- მამა ლანჩხუთის საავადმყოფოს გამგე იყო. რაიონში ცნობილი პირი გახლდათ. როგორც გადმოცემით ვიცი, ერთ დღეს საავადმყოფოსთან ახლოს, ბერიას ჩაუვლია, მანქანა გაუჩერებია და დარაჯისთვის უკითხავს, - როგორ კარგად მოვლილია. ამ დაწესებულებას ვინ ხელმძღვანელობსო? დარაჯს მამაჩემის სახელი და გვარი უთქვამს. ბერიას უკმაყოფილოდ ჩაულაპარაკია: აღარ უნდა დამთავრდეს ამ გვარის თარეში საქართველოშიო? მორჩა, მეტი მიზეზი რაღა უნდოდათ?! ამ ამბიდან ძალიან მალე, ერთ ავბედით ღამეს, სახლში მოულოდნელად შემოვიდნენ. მამა და დედა წაიყვანეს, მე მაშინ 8 თვის ვიყავი, გიზო - 3 წლის. 90 წლის ბებიასთან დაგვტოვეს. წარმოიდგინეთ, როგორი სასტიკები იყვნენ, ძაღლიც კი მოგვიწამლეს. ბებიამ დიდი სტრესის ფონზე გონება დაკარგა. ამ დროს მეზობლებს კარები ჩაურაზავთ, სახლებიდან სინათლე აღარ გამოდიოდა. ყველა შეშინებული იყო.
- მეორე დღიდან თქვენი ცხოვრება როგორ გაგრძელდა?
- სახლში ჩუმ-ჩუმად შემოსულ ნათესავებს ძალიან ამაღელვებელი მდგომარეობა დახვდათ: 3 წლის ბიჭი ცალკე ტიროდა, მე - 8 თვისას, ალბათ, ტირილის თავიც აღარ მქონდა, თან მშიერი ვიყავი. აღმოჩნდა, რომ "ბატონებიც" მქონდა. რადგან დედას ბუნებრივ კვებაზე ვყავდი, რამდენიმე დღე მილიციაში დამატარებდნენ და იქ მას მცირე ხნით მახვედრებდნენ. მერე ბიძამ და ბიცოლამ თბილისში წამომიყვანეს, გიზო კი მამიდამ წაიყვანა. გიზო მაინც აზრზე იყო, დედ-მამას ცნობდა და იცოდა, რომ მამიდა ზრდიდა, მე კი ბიცოლას "დედას" ვეძახდი, ბიძას - "მამას".
- და-ძმა ერთმანეთს ხვდებოდით?
- ვხვდებოდით, როგორც ბიძაშვილ-მამიდაშვილები. სანათესავოში ჩვენი თანატოლი სხვა ბავშვებიც იყვნენ. როცა
ყველანი ერთად ვიკრიბებოდით, გიზოსადმი გამორჩეული დამოკიდებულება მქონდა. ყველასგან განსხვავებული, შინაგანი სითბო მოდიოდა. ჩემი გამზრდელი დედა - ანა იოსავა 50 წლამდე იყო, თავად შვილი არ ჰყავდა.
- თქვენს დაპატიმრებულ მშობლებს რა ბედი ეწიათ? განაგრძეთ კითხვა
