მსახიობი მანანა კაზაკოვა მეუღლესთან, ლევან წულაძესთან ერთად ცოტა ხანში ტელეკომპანია "მარაოზე"კულინარიულ გადაცემას წაიყვანს, თუმცა ამჯერად მას სახლში ტრადიციებსა და სტერეოტიპებზე სასაუბროდ ვეწვიეთ.
- ტრადიციების ქონაში ცუდს ვერაფერს ვხედავ და ჩვენც გვაქვს გარკვეული ტრადიციები, მაგალითად, პრობლემების ერთად გადაწყვეტის, თინათინი, მე და ჭოლა მნიშვნელოვან საკითხებს ერთად ვწყვეტთ. ასევე გვაქვს ახალი წლის ღამეს საჩუქრების გაკეთების ტრადიცია, ოჯახის თითოეული წევრი ცდილობს, გამოიცნოს, რა გაუხარდება იმ ადამიანს, ვის დასაჩუქრებასაც აპირებს, წინასწარ არ ვეუბნებით ერთმანეთს, ეს მინდა და ეს მიყიდეო, შეძენილ საჩუქარს დიდი ამბით ვმალავთ და ახალი წლის დადგომისთანავე ვხსნით. ყოფილა შემთხვევა, როცა ჩვენი მეგობრები ჩვენთან ერთად შეხვედრიან და მათი საჩუქრებისთვისაც იმავენაირად გვიზრუნია, დიდი ხიბლი აქვს გახსნისა და საჩუქრის ნახვის მომენტს. გარდა ამისა, გვაქვს სადილების ერთად კეთების ტრადიცია, ოღონდ ეს არაა ჭამა ჭამისთვის, თვითონ პროცესია მნიშვნელოვანი - მზადება, კამათი, ამას ეს მოუხდება, ეს ცუდ გემოს მისცემს, რას აკეთებ, დავიღუპეთ და ა.შ...
სოციალურმა ქსელებმა, მობილურებმა, რომლებშიც ყველა თავჩარგულია, ისედაც დაგვაშორა ერთმანეთს, ასეთი ტრადიციების ხარჯზე კი ვახერხებთ იმ დანაკლისის შევსებას, რასაც ერთიმეორეს ვაკლებთ. ძალიან მომწონს მეგობრებთან სიახლოვის, მისვლა-მოსვლის ტრადიცია, საზღვარგარეთ ეს უფრო გაოფი-ციალურებულია, გეგმავენ ყველაფერს, მოულოდნელად და გაუფრთხილებლად მეგობართან ვერ მიხვალ, რაც ძალიან არ მომწონს.
- თუ არსებობს ისეთი ტრადიცია, რომელიც ნაკლებ სიმპათიას იწვევს?
- უფრო ცრურწმენები მაღიზიანებს, მარილი დაიყარა, უკან გადაყარე, იჩხუბებ, დაბადების დღის გადახდა არ შეიძლება ერთი ან ორმოცი წლის ასაკში და ა.შ. ასეთ რაღაცებს არ მივდევ და არც მიყვარს.
- როგორ ფიქრობთ, ჩვენს რეალობაში ქალი დაჩაგრულია? როცა მას მუშაობასთან ერთად უწევს
დიასახლისობა, ზრუნვა ოჯახის წევრზე და ა.შ.?
- კონკრეტულ შემთხვევებში კი. მამაკაცი სამსახურიდან რომ მოდის და ამბობს, დაღლილი ვარო, მისაღები და გასათვალისწინებელია, ქალი, კი რომელიც მთელ დღეს ასევე შრომაში ატარებს, საღამოს ისევ მას უნდა მოემსახუროს. ვფიქრობ, რომ ამაში არის ჩაგვრის გარკვეული დოზა, გარდა ამისა, მხოლოდ თბილისით ხომ არ ვსაზღვრავთ, რეგიონებში კიდევ უფრო მძიმე პრობლემებს ვაწყდებით. ქალები მამაკაცებზე არანაკლებ ფიზიკურ შრომას სწევენ და ამასთანავე ზრუნავენ ოჯახზეც საკმაოდ ცუდ პირობებში, ამის ფონზე, რა თქმა უნდა, ქალი დაჩაგრულია.
- გენდერულ თანასწორობაზე რას ფიქრობთ?
- ჩემს ბავშვობაში ქალები რესტორანში არ დადიოდნენ, მაშინ, როცა დღეს მამაკაცების გარეშეც მშვენივრად ილხენენ. იმ პერიოდში ქორწილსა და ქელეხში მიდიოდნენ, ოღონდ აუცილებლად მამაკაცებთან ერთად, მეტიც, მამაკაცებიც არ დადიოდნენ ასე ხშირად რესტორანში და მხოლოდ მნიშვნელოვანი მოვლენის აღსანიშნავად სტუმრობდნენ. თუმცა, დროთა განმავლობაში ეს ე.წ. ტრადიცია გაქრა, დღეს ეს რომ მოვუყვე ჩემს შვილ თინათინს, სასაცილოდ არ ეყოფა.
საერთოდ ყველაფერი, მათ შორის გენდერული თანასწორობაც, რეალურ საქმეებს მოაქვს, როცა ქალი შემდგარია, აქვს შემოსავალი, საკუთარი თავის რჩენის შესაძლებლობა, ბუნებრივად მოდის თანასწორობა, მხოლოდ სიტყვით ამის მიღწევა თითქმის შეუძლებელია.
- ოჯახის უფროსის ფენომენი როგორ გესმით?
- უმჯობესია, ყველაფერი კონკრეტული მაგალითებით განვიხილოთ. ოჯახის უფროსმა უნდა მოიპოვოს ოჯახის დანარჩენი წევრების ნდობა, თორემ მხოლოდ მუშტის ქნევითა და ყვირილით ვერაფერს გახდება. პირადად მე ჭოლას ჭკუას უფრო ვენდობი, ვიდრე საკუთარს, აქედან გამომდინარე მნიშვნელოვან საკითხებში ის ავტორიტეტია ჩემთვის, რადგან მან ეს დაიმსახურა მოტივაციით, ახსნით და ა.შ.
გაგრძელება