მიქაელ ქავთარაძე ერთ-ერთი ყველაზე გამორჩეული ქართველი ფოტოგრაფია. მის არქივში ნაკლებად ნახავთ პორტრეტებს, მოდელების ფოტოებს, ცივილიზაციას. ქალაქის გადაღება არ უყვარს. მთის ადამიანია. ფიქრობს, რომ საქართველოში უამრავი ნაკრძალია აუთვისებელი და მათი გადაღება ქვეყანას ტურიზმის განვითარებაში დაეხმარებოდა. მუშაობა არ ეზარება, საყვარელი საქმის გარდა, შეკვეთებსაც იღებს და მრავალსართულიანი შენობების მინებს წმენდს. ამბობს, რომ შემგროვებლობა მის ხასიათში არ ზის და აღებულ ჰონორარს მთაში მოგზაურობას ახმარს.
- თბილისში დავიბადე, მაგრამ ჩემი ცხოვრების დიდი ნაწილი სოფელში გავატარე, მანგლისისა და ლაგოდეხის რაიონებში. ჩემთვის სოფლის ცხოვრება იმ დროს ძალიან საინტერესო იყო. საქონელში მწყემსად დავდიოდი და როდესაც მოსაღამოვდებოდა, მზის ჩასვლას ვუყურებდი. მაშინ მხოლოდ ვოცნებობდი, რომ ეს ყველაფერი ფოტოებზე გადმომეტანა. ამის საშუალება მაშინ არ მქონდა და ოცნებად რჩებოდა. ქალაქი ნაკლებად მიზიდავდა, ბევრი ხმაური, ქაოსი, ადამიანებიც უფრო ცივად გექცეოდნენ. ლაგოდეხში ჩემი სოფლიდან კავკასიონი ჩანდა, მინდოდა, მასზე ავსულიყავი და იქიდან გადმომეხედა სოფლისთვის. ახლა ეს ოცნება უკვე ბევრჯერ ავიხდინე.
- პირველად ფოტოაპარატი როდის შეიძინე?
- მძიმედ მახსენდება ეგ ისტორია. პირველად სხვისი ფოტოაპარატით კლდეზე ავძვერი და ყვავილი გადავიღე. ეს სურათი კონკურსზე გავგზავნე და როგორც აღმოჩნდა, ფოტოაპარატის მფლობელმაც ეს სურათი გაგზავნა. პასუხი მომივიდა, რომ სურათი ჩემი გადაღებული არ იყო. ძალიან დამწყდა გული, ალბათ იმ ადამიანმა ჩათვალა, რადგან მის ფოტოაპარატში იყო, მან გადაიღო. ამის შემდეგ აღარ მიყვარს კონკურსები.
შემდეგ ჩემთვის 20 ლარად შევიძინე "კოდაკის" ფირმის ფირიანი აპარატი. ახლა მეცინება, ოცდაოთხი კადრიდან ორი-სამი ფოტო გამოვიდა. შემდეგ სხვისი მობილურებით ვიღებდი სურათებს და დაახლოებით ოთხი წლის წინ ჩემმა მოგვარემ სოციალურ ქსელში ნახა ჩემი გადაღებული სურათები, როდესაც გაიგო, რომ საკუთარი ფოტოაპარატი არ მქონდა, უცხოეთიდან გამომიგზავნა საჩუქრად.
- მგონია, რომ შენს არქივში უფრო ნაკლები ცივილიზაციაა.
- დღეს მოდაშია, ამოირჩიო გოგონა, წაიყვანო და სურათები გადაუღო. მე ეს ნაკლებად მიზიდავს, ბუნება, მოგზაურობა მირჩევნია.
იხილეთ გაგრძელება