რუს­კა მა­ყაშ­ვი­ლი "ცელ­ქი ბავ­შვე­ბი 2"-ის გა­და­ღე­ბებ­ში მო­ნა­წი­ლე­ობს. ფილ­მს მა­ყუ­რებ­ლე­ბი დიდ ეკ­რან­ზე, დე­კემ­ბერ­ში იხი­ლა­ვენ და რო­გორც რუს­კა ამ­ბობს, პა­ტა­რებ­თან ერ­თად, უფ­რო­სი ადა­მი­ა­ნე­ბიც იხა­ლი­სე­ბენ...

მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, მსა­ხი­ო­ბი შოუს - "ერთი ერ­თში"მე­ო­რე სე­ზონს კახა კინ­წუ­რაშ­ვილ­თან ერ­თად უძღვე­ბო­და. ერთ-ერთი პირ­და­პი­რი ეთე­რის დროს, რუს­კას კუ­რი­ო­ზუ­ლი შემ­თხვე­ვის ამ­სახ­ველ­მა ვი­დე­ომ ინ­ტერ­ნეტ­სივ­რცე და­ი­პყრო და მა­ყუ­რებ­ლებ­თან ერ­თად, შოუს წამ­ყვა­ნებ­მაც გუ­ლი­ა­ნად იხა­ლი­სეს.

- პირ­ვე­ლი უხერ­ხუ­ლი სი­ტუ­ა­ცია სცე­ნა­ზე...

- სცე­ნა­ზე ბევ­რი "ჩეპე"მქო­ნია, მაგ­რამ მსა­ხი­ო­ბი ასე­თი სი­ტუ­ა­ცი­ი­დან იმპრო­ვი­ზა­ცი­ის ხარ­ჯზე უნდა "გა­მოძ­ვრეს". ყვე­ლა­ზე "ბუმ­ბე­რა­ზი"კუ­რი­ო­ზი ეს იყო: შოუს - "ერთი ერ­თში"რე­პე­ტი­ცი­ებს გვან­ცა კი­ლა­სო­ნი­ას­თან ერ­თად გავ­დი­ო­დით. რა თქმა უნდა, ტექსტს სე­რი­ო­ზუ­ლად არ ვკი­თხუ­ლობ­დი, ყო­ველ­თვის ვხუმ­რობ­დი, "ლ"-ებით ვღა­და­ობ­დი. დე­დამ გა­მაფრ­თხი­ლა, - ამ­დენ ხუმ­რო­ბა-ხუმ­რო­ბა­ში არ მი­ეჩ­ვიო და სპექ­ტაკ­ლის ან გა­და­ღე­ბის დროს რბი­ლი "ლ"არ "ჩა­არ­ტყაო". - რა სი­სუ­ლე­ლეა, ასე­თი რა­ღაც რო­გორ უნდა და­მე­მარ­თოს-მეთ­ქი? - ვუ­პა­სუ­ხე, მაგ­რამ პირ­და­პირ ეთერ­ში უცებ "მოვ­ცე­ლე"და ისე­თი "ლ""და­ვაბ­რეხ­ვე", რომ კუ­რი­ო­ზუ­ლი სი­ტუ­ა­ცია შე­იქ­მნა. ისე მე­ცი­ნე­ბო­და, რომ მე­გო­ნა, რეკ­ლა­მა­ზე თუ არ "გა­ვი­დო­დით", წა­ვიქ­ცე­ო­დი...

- პო­პუ­ლა­რო­ბის პირ­ვე­ლი შეგ­რძნე­ბა...

- ალ­ბათ, ჩემი მო­ნა­წი­ლე­ო­ბით "სა­ქარ­თვე­ლოს ბან­კის"რეკ­ლა­მა რომ გა­მო­ვი­და და დიდი რე­ზო­ნან­სიც მოჰ­ყვა, მა­შინ გა­მი­ხარ­და, რომ ქუ­ჩა­ში ხალ­ხმა ჩემ­კენ ხელი გა­მო­იშ­ვი­რა და გა­ი­ღი­მა. სა­ერ­თოდ, სა­სი­ა­მოვ­ნოა, როცა კარგ სი­ტყვებს გე­უბ­ნე­ბი­ან, თუმ­ცა, პო­პუ­ლა­რო­ბით დი­დად აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბუ­ლიც არ ვარ. ჩემს საქ­მეს პო­პუ­ლა­რო­ბის გამო კი არ ვა­კე­თებ, არა­მედ მინ­და, ვი­ღა­ცას გა­უ­ხარ­დეს, გა­ე­ცი­ნოს, სპექ­ტაკლზე მო­ვი­დეს... მომ­წონს, როცა ადა­მი­ა­ნებს სცე­ნი­დან თუ ეკ­რა­ნი­დან სი­ა­მოვ­ნე­ბას ვა­ნი­ჭებ.

- პირ­ვე­ლი შეხ­ვედ­რა რო­ბერტ სტუ­რუ­ას­თან...

- მე­ო­თხე კურ­სზე რომ ვი­ყა­ვით, კას­ტინგზე დაგ­ვი­ბა­რეს. რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რის დიდ დარ­ბაზ­ში შე­ვე­დით. ბა­ტო­ნი რო­ბერ­ტი მე­ო­რე თუ მე­სა­მე რიგ­ში იჯდა. ვიგ­რძე­ნი, კი­დუ­რე­ბი წა­მერ­თვა, მაგ­რამ ეს ერთი შან­სი აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა გა­მო­მე­ყე­ნე­ბი­ნა. მეც და ჩემ­მა და­მაც შან­სი გა­მო­ვი­ყე­ნეთ. სა­კუ­თა­რი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბის მაქ­სი­მუ­მი რომ არ გაგ­ვე­კე­თე­ბი­ნა, აუ­ცი­ლებ­ლად ვი­ნა­ნებ­დით. ბა­ტო­ნი რო­ბერ­ტი ცოტა არ იყოს, ირო­ნი­უ­ლი ადა­მი­ა­ნია, მაგ­რამ ყო­ველ­თვის მო­გის­მენს. ისეთ რა­ღა­ცებს შე­გე­კი­თხე­ბა, რა­ზეც მა­გა­ლი­თად, პი­რა­დად მე, დავ­ფიქ­რე­ბულ­ვარ, - ეს სა­ი­დან იცის-მეთ­ქი? თუ არ გი­ყუ­რებს, ეს იმას არ ნიშ­ნავს, რომ ვერ გხე­დავს. მას ვე­რა­ფერს გა­მო­ა­პა­რებ.

- პირ­ვე­ლი "შა­ტა­ლო"...

- ქო­რე­ოგ­რა­ფი­ულ სას­წავ­ლე­ბელ­ში შე­ნო­ბა მთლი­ა­ნად ჩა­კე­ტი­ლი იყო, ყველ­გან თა­ნამ­შრომ­ლე­ბი იდ­გნენ, სას­წავ­ლებ­ლი­დან ვერ გახ­ვი­დო­დი, მაგ­რამ მა­ინც გა­ვი­პა­რეთ - ღო­ბე­ზე გა­დავ­ძვე­რით და "ჩე­ბუ­რე­კე­ბის"საჭ­მე­ლად წა­ვე­დით. მერე მას­წავ­ლე­ბელ­მა მთე­ლი კლა­სი დაგ­ვსა­ჯა (იღი­მის).

- პირ­ვე­ლი კონ­ფლიქ­ტი ჟურ­ნა­ლის­ტებ­თან...

- სულ კონ­ფლიქ­ტი მაქვს. ამი­ტო­მაც, ინ­ტერ­ვი­უ­ებ­ზე უარს ვამ­ბობ ხოლ­მე. რა ვქნა, მათ მიერ და­სა­თა­უ­რე­ბუ­ლი ინ­ტერ­ვი­უ­ე­ბი არა­სო­დეს მომ­წონს. ერთ მა­გა­ლითს მო­გიყ­ვე­ბი: დე­დას არ უყ­ვარს, როცა კა­მე­რას თითს ვუქ­ნევ. ჰოდა, გა­მე­ხუმ­რა, - თითს თუ კი­დევ ას­წევ, ხელს მოგ­ტე­ხო. ჟურ­ნალ­ში წე­რენ: "ვინ და­ე­მუქ­რა რუს­კას თი­თის მო­ტეხ­ვით". ჩემი აზ­რით, ეს მდა­ბი­უ­რი, სუ­ლე­ლუ­რი სა­თა­უ­რია. სა­ერ­თოდ, "ყვი­თე­ლი"პრე­სა არ მომ­წონს. მა­გა­ლი­თად, ერთხელ ინ­ტერ­ვიუ სა­ერ­თოდ არ მი­მი­ცია და გა­მო­აქ­ვეყ­ნეს.

- ინ­ტერ­ნეტ­ში ჭო­რებს ხში­რად გივ­რცე­ლე­ბენ...

- ახ­ლა­ხან ეგ­ვიპ­ტე­ში რეკ­ლა­მის გა­და­სა­ღე­ბად ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ ჭო­რი­კა­ნებ­მა შეყ­ვა­რე­ბულ­თან ერ­თად, და­სას­ვე­ნებ­ლად "გა­მიშ­ვეს".

- გა­იხ­სე­ნე შენ შე­სა­ხებ გავ­რცე­ლე­ბუ­ლი პირ­ვე­ლი ჭორი...

- "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვებ­ში"მო­ნა­წი­ლე­ო­ბი­სას ჯერ "მომ­კლეს", შემ­დეგ - ფეხი "მომ­ტე­ხეს". მსგავ­სი ჭო­რე­ბი იდი­ო­ტო­ბად მი­მაჩ­ნია. ვე­რა­ვის­თან "მი­მა­ბა­მენ"და "მო­მა­ბა­მენ". რო­გორც ვცხოვ­რობ, ისე­თი რე­პუ­ტა­ცია მაქვს. "ფე­ის­ბუკ­ზე"სტა­ტუ­სებს არ ვწერ. მი­მაჩ­ნია, რომ სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლი­დან აღე­ბუ­ლი სტა­ტუ­სე­ბის მი­ხედ­ვით სტა­ტი­ე­ბის წერა გა­მა­ღი­ზი­ა­ნე­ბე­ლია.

- რად­გან "ფე­ის­ბუ­კის"სტა­ტუ­სე­ბი ახ­სე­ნე, გკი­თხავ: სე­რი­ა­ლის - "ჩვე­ნი ამ­ბა­ვი"სცე­ნა­რის­ტებ­თან და­კავ­ში­რე­ბით შენს პი­რად გვერ­დზე გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბუ­ლი სტა­ტუ­სი თა­ვად და­წე­რე? ამ­ბობ­დნენ, რუს­კას "ფე­ის­ბუ­კი" გა­უ­ტე­ხე­სო"...

- მე დავ­წე­რე, რად­გან ვერ მივ­ხვდი, რას ნიშ­ნავს, - "სცე­ნა­რის­ტე­ბი ვერ წე­რენ შენს პერ­სო­ნაჟს", როცა რე­ი­ტინგს "დებ"! "ოთარ ტა­ტიშ­ვი­ლის შო­უ­შიც"ჩემი რუბ­რი­კა ჩემ­თვის აღარ იყო სა­ინ­ტე­რე­სო და ამი­ტომ წა­მო­ვე­დი. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ "ღა­მის შო­უ­ში"6 წელი ვი­ყა­ვი და ის ხალ­ხი დღე­საც ოჯა­ხის წევ­რე­ბად მი­მაჩ­ნია, გა­დავ­წყვი­ტე, რომ ჩემი ად­გი­ლი იქ არ იყო და მგო­ნი, სწო­რა­დაც მო­ვი­ქე­ცი. კარგ სე­რი­ალ­ში ვთა­მა­შობ­დი, კარ­გი მო­გო­ნე­ბე­ბი მაქვს, მაგ­რამ აი, სცე­ნა­რის­ტებს რაც შე­ე­ხე­ბათ, ცოტა არ იყოს, სირ­ცხვი­ლია, როცა ამ­ბო­ბენ, - ამ კონ­კრე­ტულ პერ­სო­ნაჟ­ზე ვე­ღა­რა­ფერს ვწერ­თო...

- პირ­ვე­ლი პა­ე­მა­ნი...

- და­ახ­ლო­ე­ბით 21 წლის ვი­ყა­ვი, როცა პა­ე­მან­ზე კი­ნო­ში წა­ვე­დი. სხვა­ნა­ი­რი ტიპი გახ­ლდით, პა­ემ­ნე­ბი არ მა­ინ­ტე­რე­სებ­და. სტუ­დენ­ტო­ბი­სას სულ ვმე­ცა­დი­ნე­ობ­დი.

- პირ­ველ პა­ე­მან­ზე ვის შეხ­ვდი?

- ძა­ლი­ან კარგ ბიჭს. ის ჩემი მე­გო­ბა­რი იყო, მაგ­რამ შეხ­ვედ­რას მა­ინც "პა­ე­მა­ნი"და­ვარ­ქვით.

- შენი პირ­ვე­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი ამ ბიჭს არ უკავ­შირ­დე­ბა?

- არა.

- მა­შინ პირ­ვე­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი გა­იხ­სე­ნე...

- სიყ­ვა­რუ­ლი იყო, მაგ­რამ დღე­ვან­დე­ლი გა­და­სა­ხე­დი­დან, სა­ლა­პა­რა­კო­დაც არ ღირს. უბ­რა­ლოდ, იყო და დამ­თავ­რდა, ამის­თვის მად­ლო­ბა ღმერ­თს (იცი­ნის)!..

- სტრე­სი მი­ი­ღე?

- არა, არა... პირ­ვე­ლი ნამ­დვი­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი ახლა მაქვს... იცი, ჩემი პირ­ვე­ლი, ტან­ჯუ­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი ვინ იყო? ჯიმ მო­რი­სო­ნი (იცი­ნის)!

- ამ სიყ­ვა­რულს რო­გორ გა­მო­ხა­ტავ­დი?

- ყო­ველ­ღა­მე ვტი­რო­დი, ჯიმ მო­რი­სო­ნი მე­სიზ­მრე­ბო­და, მხო­ლოდ "დორ­სის"სიმ­ღე­რებს ვუს­მენ­დი. პლა­ტო­ნუ­რად შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი. მოკ­ლედ, ვგიჟ­დე­ბო­დი!

- რთუ­ლი პე­რი­ო­დი რო­გორ გა­და­ლა­ხე?

- ამ ყვე­ლა­ფერ­მა ასაკ­თან ერ­თად "გა­და­მი­ა­რა".

- პირ­ვე­ლი სა­ჩუ­ქა­რი, რო­მე­ლიც გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად გა­გი­ხარ­და...

- 12 წლის ვი­ყა­ვი, როცა ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ახა­ლი წლის ყვე­ლა­ზე ბედ­ნი­ე­რი დღე­სას­წა­უ­ლი გა­თენ­და: თოვ­ლის ბა­ბუ­ას რაც ვთხო­ვე, ის მო­მი­ტა­ნა.

- რა სთხო­ვე?

- მუ­სი­კა­ლუ­რი "პლე­ე­რი". მა­შინ თბი­ლის­ში არ იყი­დე­ბო­და და თოვ­ლის ბა­ბუ­ამ გა­მო­მიგ­ზავ­ნა. სი­ხა­რუ­ლის­გან შოკ­ში ვი­ყა­ვი! ბედ­ნი­ე­რე­ბის ის შეგ­რძნე­ბა არ და­მა­ვი­წყდე­ბა...

- პირ­ვე­ლი ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი ნა­წარ­მო­ე­ბი, რო­მელ­მაც შენ­ზე გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მო­ახ­დი­ნა...

- ალ­ბათ "პი­ნო­ქიო". მა­შინ თავს მარ­ტო ვგრძნობ­დი, რად­გან ყვე­ლა­ზე გრძე­ლი ცხვი­რი მქონ­და. "პი­ნო­ქიო"რომ წა­ვი­კი­თხე, მივ­ხვდი, - მარ­ტო არ ვარ (იცი­ნის). ცხა­დია, ვხუმ­რობ... პირ­ვე­ლი წიგ­ნი "პა­ტა­რა უფ­ლის­წუ­ლი"იყო, რო­მე­ლიც მა­მამ მა­ჩუ­ქა. ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა. შემ­დეგ სე­ლინ­ჯე­რის "თა­მა­ში ჭვა­ვის ყა­ნა­ში"წა­ვი­კი­თხე და დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბა მი­ვი­ღე.

- დღეს მა­მას­თან რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გაქვს?

- არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი, მშვე­ნი­ე­რი, გა­და­სა­რე­ვი...

- გული არ სწყდე­ბა, რომ მის გვარს არ ატა­რებ?

- არ ვიცი. ამ თე­მა­ზე ლა­პა­რა­კი არ მინ­და.

- პირ­ვე­ლი ვი­ზი­ტი სი­ლა­მა­ზის სა­ლონ­ში...

- და­ახ­ლო­ე­ბით მე­ხუ­თე კლას­ში ვი­ყა­ვი, როცა თმა ბი­ჭუ­რად შე­ვი­ჭე­რი.

- თმა­ზე ექ­სპე­რი­მენტს ხში­რად იტა­რებ­დი? მახ­სოვს, "ჩოლ­კაც"გქონ­და...

- კი და წარ­ბიც ავი­პარ­სე. უც­ნა­უ­რი თი­ნე­ი­ჯე­რო­ბა მქონ­და: ზამ­თარ­ში "გახ­დი­ლი"დავ­დი­ო­დი, ზა­ფხულ­ში - "შე­ფუ­თუ­ლი".

- პირ­ვე­ლი სირ­ცხვი­ლი...

- ქუ­ჩა­ში გა­მოპ­რან­ჭუ­ლი მივ­დი­ო­დი. და­ვი­ნა­ხე, ბი­ჭე­ბი იდ­გნენ. ჰოდა, ზუს­ტად მათ წინ წა­ვი­ქე­ცი: "ავი­ლე­წე", გავ­გორ­დი, ჩავ­გორ­დი და "მოვ­კვდი". მოკ­ლედ, ძა­ლი­ან შემ­რცხვა. მა­შინ და­ახ­ლო­ე­ბით 14 წლის ვი­ყა­ვი.

- ჯენტლმე­ნე­ბი წა­მოდ­გო­მა­ში არ და­გეხ­მარ­ნენ?

- და­მეხ­მარ­ნენ კი არა, სი­ცი­ლის­გან ლა­მის გას­კდნენ! ხომ იცი, ერთ-ერთ ფილმში ადა­მი­ა­ნის ფეხი ცალ­კე რომ გდია, ხელი კი ცალ­კე? აი, მეც ასე ვეგ­დე (იცი­ნის)!

- ვინ­მეს ფი­ზი­კუ­რად გას­წო­რე­ბი­ხარ?

- არა, არა­სო­დეს! ჩემი აზ­რით, როცა გოგო გო­გო­ზე "ხელს ას­წევს", ეს მდა­ბი­უ­რი საქ­ცი­ე­ლია.

- ბიჭ­ზე?

- ბიჭს ხუმ­რო­ბით წა­მო­არ­ტყამ, ასე­ვე - გო­გო­საც, მაგ­რამ ვინ­მეს­თან სე­რი­ო­ზუ­ლად ჩხუ­ბი სა­მარ­ცხვი­ნო საქ­ცი­ე­ლია, გან­სა­კუთ­რე­ბით - როცა გოგო გო­გოს ურტყამს...

- პირ­ვე­ლი თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი, რომ­ლის­თვი­საც რო­მან­ტი­კულ ურ­თი­ერ­თო­ბა­ზე უა­რის თქმა მო­გიხ­და...

- ზუს­ტად არ მახ­სოვს, მაგ­რამ ასე­თი შემ­თხვე­ვე­ბი ყო­ფი­ლა. ჩემ გამო, ბავ­შვო­ბა­ში კალ­თებს არ იხევ­დნენ... თუ ადა­მი­ან­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა არ მინ­და, ახ­ლოს არ ვუშ­ვებ. ვცდი­ლობ, გული არ ვატ­კი­ნო და სა­კი­თხი ტაქ­ტი­ა­ნად მო­ვაგ­ვა­რო, მაგ­რამ ეს რთუ­ლია: ვიცი, რომ როცა ვინ­მეს გულს ატ­კენ, აუ­ცი­ლებ­ლად უკან მო­გიტ­რი­ალ­დე­ბა, - შენც გულს გატ­კე­ნენ, მაგ­რამ რას იზამ? ცხოვ­რე­ბა ასეა აწყო­ბი­ლი. ყო­ველ­თვის ვცდი­ლობ, ადა­მი­ა­ნებს ცუ­დად არ მო­ვექ­ცე.

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)