რუსკა მაყაშვილი - "პირველი ნამდვილი სიყვარული ახლა მაქვს"

რუსკა მაყაშვილი "ცელქი ბავშვები 2"-ის გადაღებებში მონაწილეობს. ფილმს მაყურებლები დიდ ეკრანზე, დეკემბერში იხილავენ და როგორც რუსკა ამბობს, პატარებთან ერთად, უფროსი ადამიანებიც იხალისებენ...

მოგეხსენებათ, მსახიობი შოუს - "ერთი ერთში"მეორე სეზონს კახა კინწურაშვილთან ერთად უძღვებოდა. ერთ-ერთი პირდაპირი ეთერის დროს, რუსკას კურიოზული შემთხვევის ამსახველმა ვიდეომ ინტერნეტსივრცე დაიპყრო და მაყურებლებთან ერთად, შოუს წამყვანებმაც გულიანად იხალისეს.

- პირველი უხერხული სიტუაცია სცენაზე...

- სცენაზე ბევრი "ჩეპე"მქონია, მაგრამ მსახიობი ასეთი სიტუაციიდან იმპროვიზაციის ხარჯზე უნდა "გამოძვრეს". ყველაზე "ბუმბერაზი"კურიოზი ეს იყო: შოუს - "ერთი ერთში"რეპეტიციებს გვანცა კილასონიასთან ერთად გავდიოდით. რა თქმა უნდა, ტექსტს სერიოზულად არ ვკითხულობდი, ყოველთვის ვხუმრობდი, "ლ"-ებით ვღადაობდი. დედამ გამაფრთხილა, - ამდენ ხუმრობა-ხუმრობაში არ მიეჩვიო და სპექტაკლის ან გადაღების დროს რბილი "ლ"არ "ჩაარტყაო". - რა სისულელეა, ასეთი რაღაც როგორ უნდა დამემართოს-მეთქი? - ვუპასუხე, მაგრამ პირდაპირ ეთერში უცებ "მოვცელე"და ისეთი "ლ""დავაბრეხვე", რომ კურიოზული სიტუაცია შეიქმნა. ისე მეცინებოდა, რომ მეგონა, რეკლამაზე თუ არ "გავიდოდით", წავიქცეოდი...

- პოპულარობის პირველი შეგრძნება...

- ალბათ, ჩემი მონაწილეობით "საქართველოს ბანკის"რეკლამა რომ გამოვიდა და დიდი რეზონანსიც მოჰყვა, მაშინ გამიხარდა, რომ ქუჩაში ხალხმა ჩემკენ ხელი გამოიშვირა და გაიღიმა. საერთოდ, სასიამოვნოა, როცა კარგ სიტყვებს გეუბნებიან, თუმცა, პოპულარობით დიდად აღფრთოვანებულიც არ ვარ. ჩემს საქმეს პოპულარობის გამო კი არ ვაკეთებ, არამედ მინდა, ვიღაცას გაუხარდეს, გაეცინოს, სპექტაკლზე მოვიდეს... მომწონს, როცა ადამიანებს სცენიდან თუ ეკრანიდან სიამოვნებას ვანიჭებ.

- პირველი შეხვედრა რობერტ სტურუასთან...

- მეოთხე კურსზე რომ ვიყავით, კასტინგზე დაგვიბარეს. რუსთაველის თეატრის დიდ დარბაზში შევედით. ბატონი რობერტი მეორე თუ მესამე რიგში იჯდა. ვიგრძენი, კიდურები წამერთვა, მაგრამ ეს ერთი შანსი აუცილებლად უნდა გამომეყენებინა. მეც და ჩემმა დამაც შანსი გამოვიყენეთ. საკუთარი შესაძლებლობების მაქსიმუმი რომ არ გაგვეკეთებინა, აუცილებლად ვინანებდით. ბატონი რობერტი ცოტა არ იყოს, ირონიული ადამიანია, მაგრამ ყოველთვის მოგისმენს. ისეთ რაღაცებს შეგეკითხება, რაზეც მაგალითად, პირადად მე, დავფიქრებულვარ, - ეს საიდან იცის-მეთქი? თუ არ გიყურებს, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ვერ გხედავს. მას ვერაფერს გამოაპარებ.

- პირველი "შატალო"...

- ქორეოგრაფიულ სასწავლებელში შენობა მთლიანად ჩაკეტილი იყო, ყველგან თანამშრომლები იდგნენ, სასწავლებლიდან ვერ გახვიდოდი, მაგრამ მაინც გავიპარეთ - ღობეზე გადავძვერით და "ჩებურეკების"საჭმელად წავედით. მერე მასწავლებელმა მთელი კლასი დაგვსაჯა (იღიმის).

- პირველი კონფლიქტი ჟურნალისტებთან...

- სულ კონფლიქტი მაქვს. ამიტომაც, ინტერვიუებზე უარს ვამბობ ხოლმე. რა ვქნა, მათ მიერ დასათაურებული ინტერვიუები არასოდეს მომწონს. ერთ მაგალითს მოგიყვები: დედას არ უყვარს, როცა კამერას თითს ვუქნევ. ჰოდა, გამეხუმრა, - თითს თუ კიდევ ასწევ, ხელს მოგტეხო. ჟურნალში წერენ: "ვინ დაემუქრა რუსკას თითის მოტეხვით". ჩემი აზრით, ეს მდაბიური, სულელური სათაურია. საერთოდ, "ყვითელი"პრესა არ მომწონს. მაგალითად, ერთხელ ინტერვიუ საერთოდ არ მიმიცია და გამოაქვეყნეს.

- ინტერნეტში ჭორებს ხშირად გივრცელებენ...

- ახლახან ეგვიპტეში რეკლამის გადასაღებად ვიყავი, მაგრამ ჭორიკანებმა შეყვარებულთან ერთად, დასასვენებლად "გამიშვეს".

- გაიხსენე შენ შესახებ გავრცელებული პირველი ჭორი...

- "ცეკვავენ ვარსკვლავებში"მონაწილეობისას ჯერ "მომკლეს", შემდეგ - ფეხი "მომტეხეს". მსგავსი ჭორები იდიოტობად მიმაჩნია. ვერავისთან "მიმაბამენ"და "მომაბამენ". როგორც ვცხოვრობ, ისეთი რეპუტაცია მაქვს. "ფეისბუკზე"სტატუსებს არ ვწერ. მიმაჩნია, რომ სოციალური ქსელიდან აღებული სტატუსების მიხედვით სტატიების წერა გამაღიზიანებელია.

- რადგან "ფეისბუკის"სტატუსები ახსენე, გკითხავ: სერიალის - "ჩვენი ამბავი"სცენარისტებთან დაკავშირებით შენს პირად გვერდზე გამოქვეყნებული სტატუსი თავად დაწერე? ამბობდნენ, რუსკას "ფეისბუკი" გაუტეხესო"...

- მე დავწერე, რადგან ვერ მივხვდი, რას ნიშნავს, - "სცენარისტები ვერ წერენ შენს პერსონაჟს", როცა რეიტინგს "დებ"! "ოთარ ტატიშვილის შოუშიც"ჩემი რუბრიკა ჩემთვის აღარ იყო საინტერესო და ამიტომ წამოვედი. მიუხედავად იმისა, რომ "ღამის შოუში"6 წელი ვიყავი და ის ხალხი დღესაც ოჯახის წევრებად მიმაჩნია, გადავწყვიტე, რომ ჩემი ადგილი იქ არ იყო და მგონი, სწორადაც მოვიქეცი. კარგ სერიალში ვთამაშობდი, კარგი მოგონებები მაქვს, მაგრამ აი, სცენარისტებს რაც შეეხებათ, ცოტა არ იყოს, სირცხვილია, როცა ამბობენ, - ამ კონკრეტულ პერსონაჟზე ვეღარაფერს ვწერთო...

- პირველი პაემანი...

- დაახლოებით 21 წლის ვიყავი, როცა პაემანზე კინოში წავედი. სხვანაირი ტიპი გახლდით, პაემნები არ მაინტერესებდა. სტუდენტობისას სულ ვმეცადინეობდი.

- პირველ პაემანზე ვის შეხვდი?

- ძალიან კარგ ბიჭს. ის ჩემი მეგობარი იყო, მაგრამ შეხვედრას მაინც "პაემანი"დავარქვით.

- შენი პირველი სიყვარული ამ ბიჭს არ უკავშირდება?

- არა.

- მაშინ პირველი სიყვარული გაიხსენე...

- სიყვარული იყო, მაგრამ დღევანდელი გადასახედიდან, სალაპარაკოდაც არ ღირს. უბრალოდ, იყო და დამთავრდა, ამისთვის მადლობა ღმერთს (იცინის)!..

- სტრესი მიიღე?

- არა, არა... პირველი ნამდვილი სიყვარული ახლა მაქვს... იცი, ჩემი პირველი, ტანჯული სიყვარული ვინ იყო? ჯიმ მორისონი (იცინის)!

- ამ სიყვარულს როგორ გამოხატავდი?

- ყოველღამე ვტიროდი, ჯიმ მორისონი მესიზმრებოდა, მხოლოდ "დორსის"სიმღერებს ვუსმენდი. პლატონურად შეყვარებული ვიყავი. მოკლედ, ვგიჟდებოდი!

- რთული პერიოდი როგორ გადალახე?

- ამ ყველაფერმა ასაკთან ერთად "გადამიარა".

- პირველი საჩუქარი, რომელიც განსაკუთრებულად გაგიხარდა...

- 12 წლის ვიყავი, როცა ჩემს ცხოვრებაში ახალი წლის ყველაზე ბედნიერი დღესასწაული გათენდა: თოვლის ბაბუას რაც ვთხოვე, ის მომიტანა.

- რა სთხოვე?

- მუსიკალური "პლეერი". მაშინ თბილისში არ იყიდებოდა და თოვლის ბაბუამ გამომიგზავნა. სიხარულისგან შოკში ვიყავი! ბედნიერების ის შეგრძნება არ დამავიწყდება...

- პირველი ლიტერატურული ნაწარმოები, რომელმაც შენზე განსაკუთრებული შთაბეჭდილება მოახდინა...

- ალბათ "პინოქიო". მაშინ თავს მარტო ვგრძნობდი, რადგან ყველაზე გრძელი ცხვირი მქონდა. "პინოქიო"რომ წავიკითხე, მივხვდი, - მარტო არ ვარ (იცინის). ცხადია, ვხუმრობ... პირველი წიგნი "პატარა უფლისწული"იყო, რომელიც მამამ მაჩუქა. ძალიან მომეწონა. შემდეგ სელინჯერის "თამაში ჭვავის ყანაში"წავიკითხე და დიდი სიამოვნება მივიღე.

- დღეს მამასთან როგორი ურთიერთობა გაქვს?

- არაჩვეულებრივი, მშვენიერი, გადასარევი...

- გული არ სწყდება, რომ მის გვარს არ ატარებ?

- არ ვიცი. ამ თემაზე ლაპარაკი არ მინდა.

- პირველი ვიზიტი სილამაზის სალონში...

- დაახლოებით მეხუთე კლასში ვიყავი, როცა თმა ბიჭურად შევიჭერი.

- თმაზე ექსპერიმენტს ხშირად იტარებდი? მახსოვს, "ჩოლკაც"გქონდა...

- კი და წარბიც ავიპარსე. უცნაური თინეიჯერობა მქონდა: ზამთარში "გახდილი"დავდიოდი, ზაფხულში - "შეფუთული".

- პირველი სირცხვილი...

- ქუჩაში გამოპრანჭული მივდიოდი. დავინახე, ბიჭები იდგნენ. ჰოდა, ზუსტად მათ წინ წავიქეცი: "ავილეწე", გავგორდი, ჩავგორდი და "მოვკვდი". მოკლედ, ძალიან შემრცხვა. მაშინ დაახლოებით 14 წლის ვიყავი.

- ჯენტლმენები წამოდგომაში არ დაგეხმარნენ?

- დამეხმარნენ კი არა, სიცილისგან ლამის გასკდნენ! ხომ იცი, ერთ-ერთ ფილმში ადამიანის ფეხი ცალკე რომ გდია, ხელი კი ცალკე? აი, მეც ასე ვეგდე (იცინის)!

- ვინმეს ფიზიკურად გასწორებიხარ?

- არა, არასოდეს! ჩემი აზრით, როცა გოგო გოგოზე "ხელს ასწევს", ეს მდაბიური საქციელია.

- ბიჭზე?

- ბიჭს ხუმრობით წამოარტყამ, ასევე - გოგოსაც, მაგრამ ვინმესთან სერიოზულად ჩხუბი სამარცხვინო საქციელია, განსაკუთრებით - როცა გოგო გოგოს ურტყამს...

- პირველი თაყვანისმცემელი, რომ­ლისთვისაც რომანტიკულ ურთიერთობაზე უარის თქმა მოგიხდა...

- ზუსტად არ მახსოვს, მაგრამ ასეთი შემთხვევები ყოფილა. ჩემ გამო, ბავშვობაში კალთებს არ იხევდნენ... თუ ადამიანთან ურთიერთობა არ მინდა, ახლოს არ ვუშვებ. ვცდილობ, გული არ ვატკინო და საკითხი ტაქტიანად მოვაგვარო, მაგრამ ეს რთულია: ვიცი, რომ როცა ვინმეს გულს ატკენ, აუცილებლად უკან მოგიტრიალდება, - შენც გულს გატკენენ, მაგრამ რას იზამ? ცხოვრება ასეა აწყობილი. ყოველთვის ვცდილობ, ადამიანებს ცუდად არ მოვექცე.

ეთო ყორღანაშვილი

ჟურნალი ”გზა”

(გამოდის ხუთშაბათობით)