არა­ვის­თვის სი­ახ­ლე არ იქ­ნე­ბა, თუ ვი­ტყვი, რომ ქა­ლის "უმ­თავ­რე­სი მო­ვა­ლე­ო­ბა" ჭო­რა­ო­ბაა. რო­გორც კი მშვე­ნი­ე­რი სქე­სის რამ­დე­ნი­მე წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი ერ­თად მო­იყ­რის თავს, პირ­ველ რიგ­ში, ახალ­შე­ნა­ძენ ტა­ნი­სა­მოს­სა თუ ფეხ­საც­მლე­ზე იწყე­ბენ ბჭო­ბას. შემ­დეგ, სა­ერ­თო ნაც­ნო­ბებ­ზე წა­ი­ჭო­რა­ვე­ბენ და... იწყე­ბა "მთა­ვა­რი თე­მის" გან­ხილ­ვა – ქმრებ­სა და საყ­ვარ­ლებ­ზე წუ­წუ­ნი... რო­გორ გა­მორ­ჩა "იმ უნა­მუ­სოს" პირ­ვე­ლი კოც­ნის მე-10 წლის­თა­ვი?! რო­გორ გა­ა­ყო­ლა თვა­ლი "იმ მე­ქალ­თა­ნემ" დიდმკერ­დი­ან ქალს?! რო­გორ და­ი­წუ­ნა "იმ უგე­მოვ­ნომ" კუ­ლი­ნა­რი­უ­ლი წიგ­ნის რე­ცეპ­ტით გა­კე­თე­ბუ­ლი ჩა­შუ­შუ­ლი კომ­ბოს­ტო?! - და ა.შ. ამას წი­ნათ, სწო­რედ ასეთ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში მოვ­ხვდი და ერთი ქა­ლის მიერ ქმრის მი­სა­მარ­თით გა­მოთ­ქმულ საყ­ვე­დურს მე­ო­რე, თა­ვი­სი ქმრის ქე­ბას შე­ა­გე­ბებ­და ხოლ­მე და თან, დას­ტუ­რად ისეთ არ­გუ­მენტს მო­იყ­ვან­და, რომ და­ნარ­ჩე­ნებს გულ­ზე ხეთ­ქავ­და... ეს არ­გუ­მენ­ტე­ბი მით უფრო და­მა­ჯე­რებ­ლად ჟღერ­და, რომ სულ რა­ღაც ერთი სა­ა­თის გან­მავ­ლო­ბა­ში, ამ ქალ­ბა­ტონს მე­უღ­ლემ რამ­დენ­ჯერ­მე და­უ­რე­კა და მზრუნ­ვე­ლად ეკი­თხე­ბო­და: - ხომ არ და­ი­ღა­ლე? ხომ არ მო­გა­კი­თხო? თავს რო­გორ გრძნო­ბო?.. ბევ­რი რომ არ გა­ვაგ­რძე­ლო, გე­ტყვით: აღ­მოჩ­ნდა, რომ ეს მზრუნ­ვე­ლი ქმა­რი ეროვ­ნე­ბით ფრან­გი ყო­ფი­ლა. ბუ­ნებ­რი­ვია, და­ვინ­ტე­რეს­დით და დაწ­ვრი­ლე­ბით გა­მოვ­კი­თხე ყვე­ლა­ფე­რი. შემ­დეგ კი და­მე­ბა­და ლო­გი­კუ­რი კი­თხვა: ეს შემ­თხვე­ვი­თო­ბაა თუ უცხო­ე­ლი მა­მა­კა­ცე­ბი უმე­ტე­სად, მზრუნ­ვე­ლი ქმრე­ბი არი­ან?! პა­სუ­ხის მი­სა­ღე­ბად, იმ ქალ­ბა­ტო­ნებს და­ვუ­კავ­შირ­დი, რო­მელ­თაც შოტ­ლან­დი­ე­ლი, არა­ბი და იტა­ლი­ე­ლი მე­ო­რე ნა­ხევ­რე­ბი ჰყავთ.

თავ­და­პირ­ვე­ლად, ფრან­გი მე­უღ­ლის შე­სა­ხებ ქალ­ბა­ტო­ნი ნიტა გი­ვამ­ბობს. და­სას­რულ კი, ნახ­სე­ნე­ბი თავ­შეყ­რის ფი­ნალ­საც მო­გახ­სე­ნებთ...

- ნიტა, სად "იშო­ვეთ" ფრან­გი ქმა­რი?

- სად და საფ­რან­გეთ­ში. 1998 წელს გა­დავ­წყვი­ტე, სა­მუ­შა­ოდ ბელ­გი­ა­ში წავ­სუ­ლი­ყა­ვი. იქ ჩა­სულ­მა, ვე­რა­ფე­რი მო­ვა­ხერ­ხე და იძუ­ლე­ბუ­ლი გავ­ხდი, ლტოლ­ვი­ლად ჩავ­ბა­რე­ბუ­ლი­ყა­ვი. ბა­ნაკ­ში გა­მამ­წე­სეს. შემ­დეგ მქონ­და რამ­დე­ნი­მე სა­სა­მარ­თლო. ბელ­გი­ის მთავ­რო­ბამ მოლ­ქა­ლა­ქე­ო­ბა არ მომ­ცა, მაგ­რამ სა­მა­გი­ე­როდ, ქვე­ყა­ნა­ში ცხოვ­რე­ბი­სა და მუ­შა­ო­ბის უფ­ლე­ბა მო­ვი­პო­ვე. და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა ნამ­ცხვრის სა­ცხობ­ში, შა­ბათ-კვი­რას კი, ოჯა­ხებ­ში დავ­დი­ო­დი და ბი­ნებს ვუ­ლა­გებ­დი. მშვე­ნი­ე­რი გა­მო­მუ­შა­ვე­ბა მქონ­და, ამი­ტომ ხან­და­ხან თავს უფ­ლე­ბას ვაძ­ლევ­დი, გა­სარ­თობ ად­გი­ლებ­ში წავ­სუ­ლი­ყა­ვი. ბელ­გია საფ­რან­გე­თის მო­სა­ზღვრე ქვე­ყა­ნაა. ქა­ლა­ქი, სა­დაც მე ვცხოვ­რობ­დი, სა­ზღვარ­თან ახ­ლოს იყო. ამი­ტომ შე­მეძ­ლო, თა­ვი­სუფ­ლად გა­დავ­სუ­ლი­ყა­ვი საფ­რან­გეთ­ში. ერთ-ერთი ასე­თი სტუმ­რო­ბის დროს გა­ვი­ცა­ნი დე­ნი­სი. ერ­თმა­ნე­თი მოგ­ვე­წო­ნა. ხში­რად ის მა­კი­თხავ­და შინ, ხან­და­ხან, მე მივ­დი­ო­დი მას­თან სტუმ­რად... სამი თვის შემ­დეგ, შე­მომ­თა­ვა­ზა, ცო­ლად გავ­ყო­ლო­დი. უყოყ­მა­ნოდ დავ­თან­ხმდი. ორი წლის წინ კი, თბი­ლის­ში ჩა­მო­ვე­დით და დე­ნისს ისე მო­ე­წო­ნა სა­ქარ­თვე­ლო, რომ უკან დაბ­რუ­ნე­ბა­ზე აღარც ფიქ­რობს.

- ქორ­წი­ლი გა­და­ი­ხა­დეთ?

- დე­ნი­სი საკ­მა­ოდ შეძ­ლე­ბუ­ლი და წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ბიზ­ნეს­მე­ნია. რო­დე­საც მის ოჯახ­ში პირ­ვე­ლად მოვ­ხვდი, გა­ო­ცე­ბუ­ლი ვა­ცე­ცებ­დი თვა­ლებს: ეზო­ში - აუ­ზე­ბი, შინ - ან­ტიკ­ვა­რუ­ლი ნივ­თე­ბი, მო­ახ­ლე­ე­ბი... მის მშობ­ლებს ძალ­ზე მო­ვე­წო­ნე და მერე შე­ვი­ტყვე, რომ ჩვე­ნი ქორ­წი­ნე­ბის ინი­ცი­ა­ტო­რე­ბი სწო­რედ ისი­ნი ყო­ფი­ლან. დიდი ქორ­წი­ლი გა­და­ვი­ხა­დეთ. თვა­ლებს არ ვუ­ჯე­რებ­დი, სა­ქორ­წი­ნო კაბა რომ ვნა­ხე... დე­ნი­სი ძა­ლი­ან ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნი და თბი­ლი ადა­მი­ა­ნია.

- გიყ­ვართ?

- რო­გორ გი­თხრათ... სიყ­ვა­რუ­ლი ბევ­რს არა­ფერს ნიშ­ნავს... პა­ტივს ვცემ და ძალ­ზე ძვირ­ფა­სია ჩემ­თვის... პირ­ვე­ლად, სიყ­ვა­რუ­ლით გავ­თხოვ­დი; პა­ა­ტას გა­რე­შე ცხოვ­რე­ბა ვერ წარ­მო­მედ­გი­ნა. ქორ­წი­ნე­ბის მე­ო­რე წლის­თავ­ზე კი ვთვლი­დი, რომ ჩემ­ზე უბე­დუ­რი ქალი ამ­ქვეყ­ნად არ და­დი­ო­და. შე­ეძ­ლო, შინ კვი­რა­ო­ბით არ მო­სუ­ლი­ყო, თუ დაბ­რუნ­დე­ბო­და, მა­ში­ნაც ისე­თი მთვრა­ლი, რომ ფეხ­ზე ძლივს იდგა. ამის გამო ავად­მყო­ფი ბავ­შვი შეგ­ვე­ძი­ნა და ხუთი თვის ჩვი­ლი დაგ­ვე­ღუ­პა. მთე­ლი ამ თვე­ე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში თვა­ლი არ მო­მი­ხუ­ჭავს, ბავ­შვის სა­წოლ­თან მუხ­ლებ­ზე ვი­დე­ქი ხოლ­მე, თავი კი პა­წი­ას თავ­თან მქონ­და და­დე­ბუ­ლი, რომ მისი სუნ­თქვის­თვის მო­მეს­მი­ნა. ამ დროს ჩემი ქმა­რი ისე ხვრი­ნავ­და ხოლ­მე, რომ სურ­ვი­ლი მიჩ­ნდე­ბო­და, მივ­სუ­ლი­ყა­ვი და და­მეხრჩო...

- ახლა შვი­ლი გყავთ?

- კი, ერთი შვი­ლი მყავს, ქარ­თუ­ლი სა­ხე­ლი და­ვარ­ქვი - მაგ­და. ჩემი ქმა­რი და დე­დამ­თილ-მა­მამ­თი­ლი მაღ­დას ეძა­ხი­ან. როცა შინ იყო, დე­ნი­სი ბავ­შვს ახ­ლო­საც არ მა­კა­რებ­და. ცდი­ლობ­და, თვი­თონ და­ე­ძი­ნე­ბი­ნა, პამ­პერ­სი გა­მო­ეც­ვა­ლა ან ეჭ­მია. - შენ და­ი­ძი­ნე, ისიც გე­ყო­ფა დღი­სით რომ იღ­ლე­ბიო, - მე­უბ­ნე­ბო­და ხოლ­მე. აბა, ასეთ კაცს პა­ტი­ვი არ უნდა სცე? მაგ­და საფ­რან­გეთ­ში ცხოვ­რობს, ჩვენ­თან სტუმ­რად ჩა­მო­დის ხოლ­მე. ის ოთხი წლის გახ­ლავთ. დე­ნის­მა ქარ­თუ­ლი ის­წავ­ლა, პა­ტივს სცემს ჩემს მშობ­ლებს, მე­გობ­რებს და სულ თვა­ლებ­ში მი­ყუ­რებს, რომ მიხ­ვდეს, რა მსი­ა­მოვ­ნებს და რა არა.

შემ­დე­გი რეს­პონ­დენ­ტი ცი­ცი­ნო ჯა­ფა­რი­ძე გახ­ლავთ. მას იტა­ლი­ე­ლი ქმა­რი ჰყავს, 5 წლის კრის­ტი და თავს ძალ­ზე ბედ­ნი­ე­რად გრძნობს.

- ჩემი მე­უღ­ლე ჯოუი ტრო­პია გახ­ლავთ. ის სი­ცი­ლი­ე­ლია და ამე­რი­კა­ში გა­ვი­ცა­ნი.

- თქვენც სა­მუ­შა­ოდ წახ­ვე­დით ამე­რი­კა­ში?

- დიახ. მე მხატ­ვა­რი გახ­ლა­ვართ, ჩემ­მა ამე­რი­კელ­მა მე­გო­ბარ­მა მი­მიწ­ვია, გა­მო­ფე­ნის მო­სა­წყო­ბად. მა­ნამ­დე საკ­მა­ოდ წარ­მა­ტე­ბულ ვიტ­რა­ჟის­ტად ვით­ვლე­ბო­დი. ანა­პა­ში, ერთ-ერთი რეს­ტორ­ნის მო­სა­პირ­კე­თებ­ლად გა­მარ­თულ კონ­კურ­სში მი­ვი­ღე მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა და გა­ვი­მარ­ჯვე. იმ დრო­ის­თვის საკ­მა­ოდ დიდი თან­ხა გა­და­მი­ხა­დეს. შემ­დეგ გა­დავ­წყვი­ტე, ამე­რი­კა­ში წავ­სუ­ლი­ყა­ვი. ამი­სათ­ვის გავ­ყი­დეთ სახ­ლი, სა­დაც მე და ჩემი დები ვცხოვ­რობ­დით და შე­და­რე­ბით ია­ფ­ფა­სი­ა­ნი ბინა ვი­ყი­დეთ, მაგ­რამ ორ­ჯერ მი­თხრეს უარი ვი­ზა­ზე. მე­სა­მე­დაც რომ გა­მო­მის­ტუმ­რეს უა­რით, გავ­ბრაზ­დი და შინ დაბ­რუ­ნე­ბულ­მა, სა­ბუ­თე­ბი ნა­კუ­წე­ბად ვაქ­ციე. შემ­დეგ ჩემ­მა დამ შე­მა­გუ­ლი­ა­ნა - ერთხელ კი­დევ სცა­დეო, - ეს ნა­კუ­წე­ბი ფურ­ცელ­ზე და­ვა­წე­ბეთ და სა­კონ­სუ­ლოს ასე, გა­უ­ბე­დუ­რე­ბუ­ლი სა­ბუ­თე­ბით ვეწ­ვიე. ამ­ჯე­რად გა­მი­მარ­თლა... გა­ო­ცე­ბულ კონ­სულს კი ავუხ­სე­ნი, რომ სა­ბუ­თე­ბი მე­ზობ­ლის ბავ­შვმა და­მი­ხია. ნიუ-იორკში ვცხოვ­რობ­დი. ვა­შინგტონ­ში კი ჩემი ნა­თე­სა­ვი გოგო ცხვო­რობ­და. გა­დავ­წყვი­ტე, მას­თან სუტმრად წავ­სუ­ლი­ყა­ვი. აე­რო­პორ­ტში რომ ჩავფრინ­დი, ჯოვი გა­ვი­ცა­ნი. თუმ­ცა, მა­ლე­ვე გა­ვე­ცა­ლე დამფრ­თხა­ლი, მაგ­რამ რო­გორც ჩანს, ბე­დის­წე­რას ვერ­სად წა­უხ­ვალ. ეს ჩემი ნა­თე­სა­ვი გო­გო­ნა ოჯახ­ში მუ­შა­ობ­და, ჯოვი კი ამ ოჯა­ხის უფ­რო­სის მე­გო­ბა­რი აღ­მოჩ­ნდა და რამ­დე­ნი­მე ხნის შემ­დეგ, სტუმ­რად რომ მო­ვი­და და იქ მნა­ხა, სი­ხა­რუ­ლით ცას ეწია. მოს­ვე­ნე­ბას არ მაძ­ლევ­და, ცო­ლად გა­მომ­ყე­ვიო, მე­უბ­ნე­ბო­და. მე კი გა­ვურ­ბო­დი. შემ­დეგ, ამე­რი­კა­ში მცხოვ­რებ ბი­ძაშ­ვილს, მა­მა­კაცს ვკი­თხე რჩე­ვა. მან კი მი­თხრა – თუ იტა­ლი­ე­ლია და გე­უბ­ნე­ბა, რომ უყ­ვარ­ხარ, და­უ­ჯე­რე, მათ ტყუ­ი­ლი არ იცი­ა­ნო. ასე გავ­ხდი ჯო­ვის მე­უღ­ლე.

- ქორ­წი­ლი გა­და­ი­ხა­დეთ?

- მხო­ლოდ მე­გობ­რე­ბი გვყავ­და მოწ­ვე­უ­ლი, რად­გან ჯვრის­წე­რას თბი­ლის­ში ვა­პი­რებთ. ჯოვი კა­თო­ლი­კეა, ჯერ მო­ი­ნათ­ლე­ბა, რო­გორც მარ­თლმა­დი­დე­ბე­ლი, შემ­დეგ კი ჯვარ­საც და­ვი­წერთ. ყვე­ლა­ზე სა­სა­ცი­ლო ის იყო, რომ მე ინ­გლი­სუ­რი არ ვი­ცო­დი, ჯო­ვიმ - ქარ­თუ­ლი და ერ­თმა­ნეთს ძლივს ვა­გე­ბი­ნებ­დით, რა გვინ­დო­და.

- რო­გო­რი მე­უღ­ლეა ჯოვი?

- ძალ­ზე ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნი და თბი­ლი. ბავ­შვი ფაქ­ტობ­რი­ვად, მისი დახ­მა­რე­ბით გავ­ზარ­დე. ამას წი­ნათ, ჩემი და­ბა­დე­ბის დღის­თვის ლო­ბი­ოს კერ­ძი მო­მიმ­ზა­და. მარ­თა­ლია, ჩემს ახ­ლობ­ლებს გა­უკ­ვირ­დათ, ლო­ბიო რო­მე­ლი სა­დღე­სას­წა­უ­ლო კერ­ძი­აო? - მაგ­რამ მათ­თან ხორ­ცი­ა­ნი ლო­ბიო ძალ­ზე მი­ღე­ბუ­ლია. ერთხელ მეც მინ­დო­და, მის­თვის მე­სი­ა­მოვ­ნე­ბი­ნა და გა­დავ­წყვი­ტე, გემ­რი­ე­ლი კერ­ძი და­მეხ­ვედ­რე­ბი­ნა. დავ­რე­კე ჩემს ნა­თე­სა­ვებ­თან და ვკი­თხე, ჩა­ხოხ­ბი­ლი რო­გორ კეთ­დე­ბა-მეთ­ქი? მათი კარ­ნა­ხით მო­ვამ­ზა­დე, მაგ­რამ რო­დე­საც ჯო­ვიმ გა­სინ­ჯა, მი­თხრა: - მე­ო­რედ სამ­ზა­რე­უ­ლოს საქ­მე­ებ­ში აღარ ჩა­ე­რი­ოო...

- რითი გან­სხვავ­დე­ბა ის ქარ­თვე­ლი მა­მა­კა­ცე­ბის­გან?

- თით­ქმის არაფ­რით. მე წარ­მო­შო­ბით სვა­ნი ვარ. ერთხელ, ჯო­ვიმ მკი­თხა – სვა­ნეთ­ში ცოლი რო­გორ მოჰ­ყავ­თო? ავუხ­სე­ნი რომ რო­დე­საც მა­მა­კა­ცი პირ­ვე­ლად მივა ქა­ლის სა­თხოვ­ნე­ლად, ჯერ უა­რით გა­მო­ის­ტუმ­რე­ბენ, მე­ო­რედ რომ მივა, გა­ლა­ხა­ვენ და ისე გა­მო­უშ­ვე­ბენ, შემ­დგე შე­საძ­ლოა ქალი გა­ა­ტა­ნონ, შე­საძ­ლოა, არა-მეთ­ქი. - ეს სი­ცი­ლი­ა­შიც ასე ხდე­ბაო, - მი­პა­სუ­ხა კმა­ყო­ფილ­მა.

30 წლის ეკა ლაგ­ვი­ლა­ვას ქარ­თველ მა­მა­კაც­თან პირ­ვე­ლი ქორ­წი­ნე­ბი­დან ერთი შვი­ლი ჰყავს, 13 წლის ლიკა. შემ­დეგ დაქვრივ­და და თა­ვი­სი ბედი არაბ მუ­ჰა­მედ კჰად­რუფს და­უ­კავ­ში­რა. ეკას მუ­ხას­თან (ასე ეძა­ხი­ან მუ­ჰა­მედს) 4 შვი­ლი ჰყავს და ოთხი­ვე ერ­თმა­ნე­თის­გან გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი. უფ­რო­სი, მო­ნი­კა 7 წლის გახ­ლავთ და საკ­მა­ოდ შავგვრე­მა­ნია, 6 წლის მა­რი­ა­მი ქერა და ცის­ფერ­თვა­ლე­ბა, ხა­ლი­დი 4 წლის გახ­ლავთ - ოჯახ­ში ერ­თა­დერ­თი ვა­ჟია და ფე­რით დე­დას ჰგავს, უმ­ცრო­სი სარა კი 2 წლის - ხორ­ბლის­ფე­რი, თაფ­ლის­ფერ­თვა­ლე­ბა ბავ­შვია.

- 1996 წელს, ჯგუფ­თან ერ­თად სა­მუ­შა­ოდ წა­ვე­დი დუ­ბა­ი­ში. სულ რამ­დე­ნი­მე დღის შემ­დეგ გა­ვი­ცა­ნი მუხა. თბი­ლი და ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნია და მალე მო­ი­პო­ვა ჩემი კე­თილ­გან­წყო­ბა. ცოტა ხან­ში დავ­ქორ­წინ­დით კი­დეც.

- მის­მა ოჯახ­მა რო­გორ მი­ი­ღო ქარ­თვე­ლი რძა­ლი?

- მას ჰყავს 8 დედ­მა­მიშ­ვი­ლი. მშობ­ლე­ბი და და-ძმა მა­რო­კო­ში ცხოვ­რო­ბენ. მისი ორი და კი, დუ­ბა­ი­ში ცხოვ­რობს. ორი­ვეს­თან ძალ­ზე კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა მაქვს. დე­და­მი­სიც რამ­დენ­ჯერ­მე გვეწ­ვია სტუმ­რად და ერ­თმა­ნეთს მშვე­ნივ­რად გა­ვუ­გეთ. ამ ქალს სა­ხე­ზე რომ შე­ხე­დავთ, მიხ­ვდე­ბით – ნდო­ბას იმ­სა­ხუ­რებს.

- მუხა მრა­ვალ­შვი­ლი­ა­ნი ოჯა­ხი­დან ყო­ფი­ლა. ეს მისი სურ­ვი­ლი იყო, რომ ოთხი შვი­ლი გყო­ლო­დათ?

- არა, სურ­ვი­ლი არ ყო­ფი­ლა, მაგ­რამ იქ, მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, მუს­ლი­მა­ნუ­რი სამ­ყა­როა და ბავ­შვის მო­შო­რე­ბა არ შე­იძ­ლე­ბა. თუ დე­დას ჯან­მრთე­ლო­ბა არ უწყობს ხელს, რომ შვი­ლი იყო­ლი­ოს, მე­უღ­ლემ უნდა მის­ცეს თან­ხმო­ბა, ექიმ­თან მი­სას­ვლე­ლად. მე თან­ხმო­ბას ვერ ვღე­ბუ­ლობ­დი, ერ­თა­დერ­თი მი­ზე­ზის გამო - ჩვე­ნი ქორ­წი­ნე­ბა რე­გის­ტრი­რე­ბუ­ლი არ არის, რად­გან მე ქვე­ყა­ნა­ში არა­ლე­გა­ლუ­რად ვიმ­ყო­ფე­ბო­დი და ხე­ლის მო­წე­რის უფ­ლე­ბა არ მოგ­ვცეს. ამი­ტომ, იძუ­ლე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, ღმერ­თმა რამ­დე­ნი შვი­ლიც მომ­ცა, იმ­დე­ნი გა­მე­ჩი­ნა.

- თქვენ ახლა ღმერ­თი ახ­სე­ნეთ... თქვენ და თქვენს მე­უღ­ლეს სხვა­დას­ხვა სარ­წმუ­ნო­ე­ბა გაქვთ. ხომ არ აპი­რებთ, რე­ლი­გი­უ­რი მრწამ­სის შეც­ვლას?

- არა­ვი­თარ შემ­თხვე­ვა­ში. თუნ­დაც ამის­თვის ოჯა­ხის დან­გრე­ვის სა­შიშ­რო­ე­ბის წი­ნა­შე დავ­დგე. მე ჩემს რწმე­ნას არ ვუ­ღა­ლა­ტებ და ვფიქ­რობ, რომ შვი­ლებ­საც ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი წე­სით მოვ­ნათ­ლავ.

- მუს­ლი­მა­ნურ ქვეყ­ნებ­ში ქა­ლე­ბი ჩად­რით და­დი­ან. თქვენ თუ იყე­ნებ­დით თავ­სა­ბუ­რავს?

- იქ იძუ­ლე­ბუ­ლი ხარ, ჩად­რი ატა­რო. მე, რო­გორც არა­ლე­გა­ლი, სი­ა­მოვ­ნე­ბით ვი­ყე­ნებ­დი ამ ატ­რი­ბუტს, რათა ჩემი ვი­ნა­ო­ბა და­მე­მა­ლა. ქა­ლე­ბი გა­რეთ ჩად­რით და­დი­ან, შინ კი ისე გა­მოპ­რან­ჭუ­ლე­ბი და და­ვარ­ცხნილ-"და­მა­ნი­კი­უ­რე­ბულ­ნი", რომ გა­გიკ­ვირ­დე­ბათ.

- რო­გო­რი მე­უღ­ლეა მუხა? ქარ­თვე­ლი მა­მა­კა­ცე­ბის­გან რით გან­სხვავ­დე­ბა?

- ჩვენ­თან, სა­ქარ­თვე­ლო­ში მი­ღე­ბუ­ლია, რომ ოჯახ­ში დე­დამ­თილ-მა­მამ­თილ­თან ცხოვ­რობ და შვი­ლე­ბის გაზ­რდა­შიც მშობ­ლე­ბი გეხ­მა­რე­ბი­ან. იქ ასე არ ხდე­ბა. ჩვენ, ორმა გავ­ზარ­დეთ ოთხი­ვე შვი­ლი. მუხა ყვე­ლა­ფერ­ში მეხ­მა­რე­ბო­და – სახ­ლის და­ლა­გე­ბა­ში, გა­რე­ცხვა­ში, ბავ­შვე­ბი თით­ქმის მისი გაზ­რდი­ლე­ბი არი­ან.

- მუხა რას საქ­მი­ა­ნობ­და დუ­ბა­ი­ში?

- რო­დე­საც დავ­ქორ­წინ­დით, ის ტაქ­სის მძღო­ლად მუ­შა­ობ­და, შემ­დეგ - სა­ტე­ლი­ტუ­რი ან­ტე­ნე­ბის მე­მონ­ტა­ჟედ. რო­დე­საც სა­ქარ­თვე­ლო­ში მოვ­დი­ო­დით, ვე­უბ­ნე­ბო­დი, სამ­სა­ხურს ნუ მი­ა­ტო­ვებ, დარ­ჩი, იქა­უ­რო­ბა მა­ინც არ მო­გე­წო­ნე­ბა-მეთ­ქი, მაგ­რამ და­ი­ჟი­ნა, მა­ინ­ტე­რე­სებს, შენი ქვე­ყა­ნა რო­გო­რია და უნდა ვნა­ხოო. ახლა კი უკან წას­ვლა უნდა და ვე­ღარ მი­დის.

- რა­ტომ?

- ქვე­ყა­ნა­ში ცხოვ­რე­ბის ვადა და­უმ­თავ­რდა. ახალ ვი­ზას კი არ აძ­ლე­ვენ, რად­გან ხელი მო­წე­რი­ლი არ გვაქვს. ხე­ლის მო­წე­რის უფ­ლე­ბას კი იმი­ტომ არ გვაძ­ლე­ვენ, რომ ვიზა არა აქვს. გა­მო­უ­ვალ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში ვართ. აქ სამ­სა­ხუ­რი ვერ იშო­ვა. ერთხანს ჩემი მული გვიგ­ზავ­ნი­და სა­არ­სე­ბო თან­ხას, ახლა ისიც ვე­ღარ გვეხ­მა­რე­ბა და გაგ­ვი­ჭირ­და. ბაქო-ჯე­ი­ჰა­ნის ნავ­თობ­სა­დე­ნის ხელ­მძღვა­ნე­ლე­ბი არა­ბე­ბი არი­ან. მუ­ხამ მი­ა­კი­თხა, მაგ­რამ ვე­რაფ­რით და­ეხ­მარ­ნენ, ისევ იმის გამო, რომ ვიზა არა აქვს. გვი­ან ღა­მით გამ­წა­რე­ბულ­მა ჩა­ა­ლა­გა ჩან­თა­ში თა­ვი­სი ნივ­თე­ბი და გა­და­წყვი­ტა, პო­ლი­ცი­ას ჩაჰ­ბა­რე­ბო­და, რომ დე­პორ­ტა­ცია გა­ე­კე­თე­ბი­ნათ. მეც გავ­ყე­ვი. გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში მხო­ლოდ მო­რი­გე დაგ­ვხვდა. მან იქვე, სკამ­ზე მი­უ­თი­თა და უთხრა: - აქ და­ჯე­ქი და დი­ლით უფ­რო­სე­ბი რომ მოვ­ლენ, იმათ და­ე­ლა­პა­რა­კეო. მუხა ეხ­ვე­წე­ბო­და - სა­კან­ში ჩამ­სვი­თო, მაგ­რამ უარი მი­ი­ღო. ძლივს წა­მო­ვიყ­ვა­ნე შინ. მე­ო­რედ, ღა­მით ლო­გი­ნი­დან გა­ი­პა­რა, კვლავ გან­ყო­ფი­ლე­ბას მი­ა­კი­თხა და იმა­ვე პა­სუ­ხით მობ­რუნ­და უკან. ერთი სი­ტყვით, ვერ ახერ­ხებს შინ წას­ვლას, რომ მერე ჩვენც წაგ­ვიყ­ვა­ნოს.

- ქარ­თვე­ლი მა­მა­კა­ცე­ბი­ვით ეჭ­ვი­ა­ნია?

- კი, ეჭ­ვი­ა­ნი არის. თვი­თონ ამ­ბობს, რომ ძა­ლი­ან ვუყ­ვარ­ვარ და ამი­ტომ ეჭ­ვი­ა­ნობს. ჩემი სიყ­ვა­რუ­ლის გამო ქარ­თუ­ლიც კი შე­ის­წავ­ლა, მაგ­რამ არ ლა­პა­რა­კობს. ბავ­შვე­ბი კი ამ ერთ წე­ლი­წად­ში, ქარ­თულს სრულ­ყო­ფი­ლად და­ე­უფლნენ. მუ­ხას ეჭ­ვი­ა­ნო­ბის გამო პრობ­ლე­მა არა­სო­დეს შემ­ქმნია. ის მშვი­დი ადა­მი­ა­ნია, მაგ­რამ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ცხოვ­რე­ბამ სულ გა­ა­გი­ჟა. ად­გილს ვე­ღარ პო­უ­ლობს და ხა­სი­ა­თიც გა­უ­ფუჭ­და. სულ ჯუ­ჯღუ­ნებს, თა­ვის თავ­ში ჩა­ი­კე­ტა და თავს მარ­ტო­სუ­ლად გრძნობს.

- მათი კა­ნო­ნი მრა­ვალ­ცო­ლი­ა­ნო­ბის უფ­ლე­ბას იძ­ლე­ვა. თქვენ. რო­გორ უყუ­რებთ ამ ფაქტს?

- მე ვე­რაფ­რის დი­დე­ბით ვერ შე­ვე­გუ­ე­ბი ამას. თუმ­ცა, არც მუ­ხას აქვს სურ­ვი­ლი, ჩემ გარ­და ცოლი კი­დევ ჰყავ­დეს...

ჩვენს სა­უ­ბარ­ში მუ­ხაც ჩა­ე­რია და რამ­დე­ნი­მე კი­თხვით მა­საც მივ­მარ­თე.

- რო­გორ მოგ­წონთ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ცხოვ­რე­ბა?

- რა ვიცი, ხან მომ­წონს, ხან არა. ახლა ჩემს სამ­შობ­ლო­ში მინ­და დაბ­რუ­ნე­ბა.

- რით გან­სხვავ­დე­ბა ქარ­თვე­ლი ქალი არა­ბი ქა­ლე­ბის­გან?

- არა­ბი ცოლი არ მყო­ლია და არც მინ­და. ისი­ნი ძა­ლი­ან ფი­ცხე­ბი არი­ან. ეკა იმი­ტომ არ მო­მიყ­ვა­ნია ცო­ლად, რომ ქარ­თვე­ლია, უბ­რა­ლოდ, ძალ­ზე შე­მიყ­ვარ­და და ამი­ტომ დავ­ქორ­წინ­დით. ახლა ერ­თა­დერ­თი მი­ზა­ნი მაქვს - დავ­ბრუნ­დე ჩემს ქვე­ყა­ნა­ში, შემ­დგე ჩემი ცოლ-შვი­ლიც თან წა­ვიყ­ვა­ნო, მა­ნამ­დე კი ვი­მუ­შაო და მათი გა­სამ­გზავ­რე­ბე­ლი ფული მო­ვაგ­რო­ვო.

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში მე­გობ­რე­ბი არ შე­ი­ძი­ნეთ?

- მე გა­ო­ცე­ბუ­ლი ვარ ქარ­თვე­ლი მა­მა­კა­ცე­ბის საქ­ცი­ე­ლით. რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა, რომ მთე­ლი დღე უსაქ­მუ­რად იყო, ეზო­ში იჯდე და კარტს ან დო­მი­ნოს თა­მა­შობ­დე? მერე და­ლე­ვენ და ერ­თმა­ნეთს ისე გა­მე­ტე­ბით ურტყა­მენ, თით­ქოს მტრე­ბი იყ­ვნენ. ერთი ტენ­დენ­ცია შევ­ნიშ­ნე: თუ ფული მაქვს, ყვე­ლა მეძ­მა­კა­ცე­ბა, მე­ზობ­ლე­ბი სულ "მუხა, მუ­ხას" ძა­ხილ­ში არი­ან. თუ არა და, არა­ვის ვჭირ­დე­ბი, კარ­ზე არა­ვინ მო­მი­კა­კუ­ნებს. ხან­და­ხან ფეხ­ბურ­თის სა­თა­მა­შოდ მე­ძა­ხი­ან ხოლ­მე, მეც სი­ა­მოვ­ნე­ბით ვთა­მა­შობ, მაგ­რამ თუ თა­მა­შის დროს, შემ­თხვე­ვით ვინ­მეს ხელი მო­ვარ­ტყი, ისეთ ამ­ბავს ატე­ხენ, მტრი­სას... ახლა გი­ნე­ბა? - ჩემი დედა, ჩემი დედა! ამას რო­გორ ვი­ტყვი?! ეს რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა?

ახლა კი ისიც და­ვად­გი­ნოთ, რო­გო­რი მე­უღ­ლე­ე­ბი არი­ან "ქვე­და­კა­ბი­ა­ნი" მა­მა­კა­ცე­ბი. ჩემი რეს­პონ­დენ­ტი ნა­თია ქურ­და­ძეა, მისი მე­უღ­ლე კი - შოტ­ლან­დი­ე­ლი არ­მან არ­ტილდსი. არ­მან­მა მე­უღ­ლეს ინ­ტერ­ვი­უ­ზე თა­ვა­ზი­ა­ნი დას­ტუ­რი მის­ცა, მაგ­რამ ფო­ტოს გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბა­ზე რა­ტომ­ღაც უარი გვი­თხრა.

- ნა­თია, სად გა­ი­ცა­ნით არ­მა­ნი?

- აქ, თბი­ლის­ში გა­ვი­ცა­ნი. ხუთი წლის წინ ერეთ-ერთ არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ა­ში ვმუ­შა­ობ­დი. ჩვე­ნი მოწ­ვე­ვით უცხო­ელ­თა ჯგუ­ფი გვეს­ტუმ­რა. მათ შო­რის იყო არ­მა­ნიც. ჯგუ­ფის ყვე­ლა წევ­რი ორი კვი­რის შემ­დეგ უკან გაბ­რუნ­და, არ­მა­ნი კი დარ­ჩა და არ და­უ­მა­ლავს, რომ მისი შე­ყოვ­ნე­ბის მი­ზე­ზი მე ვი­ყა­ვი. საკ­მა­ოდ კარ­გად გა­ვუ­გეთ ერ­თმა­ნეთს და რო­დე­საც ცო­ლო­ბა­ზე თან­ხმო­ბა გან­ვუ­ცხა­დე, მხო­ლოდ ამის შემ­დეგ დაბ­რუნ­და სამ­შობ­ლო­ში, რომ ოჯა­ხის წევ­რე­ბის­თვის ეც­ნო­ბე­ბი­ნა ეს ამ­ბა­ვი და თან, ქორ­წი­ლის­თვის მომ­ზა­დე­ბუ­ლი­ყო. სულ მალე მეც მო­ვა­წეს­რი­გე აუ­ცი­ლე­ბე­ლი სა­ბუ­თე­ბი და ქორ­წი­ლამ­დე სამი დღით ადრე, ოც­და­ათ მე­გო­ბარ­თან და ნა­თე­სავ­თან ერ­თად ჩავფრინ­დი ლონ­დონ­ში (არ­მა­ნი იქ ცხოვ­რობ­და). მათი წე­სის მი­ხედ­ვით, სიძე-პა­ტარ­ძალ­მა ერთ ჭერ­ქვეშ ღამე არ უნდა გა­ა­თი­ოს ქორ­წი­ლამ­დე. ამი­ტომ ჩემი სტუმ­რე­ბი­ა­ნად სას­ტუმ­რო­ში მო­მა­თავ­სეს. იმ სა­ღა­მოს­ვე არ­მა­ნის მშობ­ლე­ბი და ძმა მეწ­ვივ­ნენ სას­ტუმ­როს ნო­მერ­ში და ძვირ­ფა­სი სა­ქორ­წი­ლო კაბა, ფეხ­საც­მე­ლი და სამ­კა­უ­ლი მო­მარ­თვეს. ძა­ლი­ან მო­ვე­წო­ნე სა­დე­დამ­თი­ლოს. კალ­თა­ში ჩა­მის­ვა და სულ შვი­ლო-შვი­ლოს მე­ძახ­და. ჩემს მა­ყარს თან ქარ­თუ­ლი სას­მე­ლი ჰქონ­და წა­მო­ღე­ბუ­ლი და არ­მა­ნის ძმა ისე გა­მოთ­ვრა, ლა­მის სულ ძირს ხო­ხავ­და. მე­ო­რე დღეს სა­დე­დამ­თი­ლომ სა­კუ­თა­რი "შევ­რო­ლე­თი" მო­მა­კი­თხა, მა­ღა­ზი­ე­ბი მო­მა­ტა­რა და თა­ვი­დან ბო­ლომ­დე შემ­მო­სა. უამ­რა­ვი ფუ­თით დავ­ბრუნ­დი შინ. ყვე­ლა­ზე დიდი სი­ურპრი­ზი კი ქორ­წილ­ში მე­ლო­და. ჩემი ნა­თე­სა­ვე­ბი არ­მანს სულ კა­ცურ კაც­სა და ვაჟ­კაცს ეძახ­დნენ. ის კი ბო­ლო­კა­ბა­ში გა­მო­წყო­ბი­ლი გა­მოგ­ვე­ჭი­მა და ლა­მის გული გა­მის­კდა, ისე სა­ცო­და­ვად უჩან­და გეტრსა და შოტ­ლან­დი­ურ კილტს შო­რის შიშ­ვე­ლი მუხ­ლე­ბი და ისე­თი უსუ­სუ­რი ჩან­და, ლა­მის ქორ­წი­ლი­დან გა­მო­ვი­ქე­ცი, მაგ­რამ თავი შე­ვი­კა­ვე. თუმ­ცა, ასე მხო­ლოდ ეკ­ლე­სი­ა­ში, ჯვრის­წე­რის დროს იყო. შემ­დეგ მეც გა­მო­ვიც­ვა­ლე ტა­ნი­სა­მო­სი და მა­ნაც. შვე­ბით ამო­ვი­სუნ­თქე...

- რო­გო­რი ქმა­რია არ­მა­ნი?

- უი, რას ამ­ბობ? მა­გას კი­თხვა რად უნდა? სა­უ­კე­თე­სო ქმა­რია, ძა­ლი­ან ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნი და თბი­ლი. ყო­ველ გა­ზა­ფხულ­ზე, თვი­თონ­ვე ცდი­ლობს, რომ თბი­ლის­ში გა­მო­მიშ­ვას და მშობ­ლე­ბი­სა და ახ­ლობ­ლე­ბის ნახ­ვით დავ­ტკბე. როცა მე აქ ვარ, არ­მა­ნი კი ლონ­დონ­ში, ყო­ველ დი­ლით მისი შეკ­ვე­თით თა­ი­გუ­ლი მო­აქვთ ჩემ­თვის. თუ თვი­თო­ნაც თბი­ლის­შია, დი­ლით 7 სა­ათ­ზე დგე­ბა და სა­ვარ­ჯი­შოდ მი­დის, იქი­დან კი თა­ი­გუ­ლით ხელ­დამ­შვე­ნე­ბუ­ლი ბრუნ­დე­ბა. ერ­თა­დერ­თი, რა­ზეც ვერ ვთან­ხმდე­ბით, ის გახ­ლავთ, რომ მე შვი­ლი მინ­და, ის კი ფიქ­რობს, რომ ჯერ ამის­თვის მზად არ ვართ...

ახლა კი შე­პი­რე­ბი­სა­მებრ, შე­სა­ვალ­ში ხსე­ნე­ბუ­ლი თავ­შეყ­რის ფი­ნალს მო­გახ­სე­ნებთ. ქალ­ბა­ტონ­მა ნი­ტამ ისე აქო თა­ვი­სი ფრან­გი ქმა­რი, რომ იქ მყოფ­მა ერთ-ერთი ქარ­თვე­ლი ქმრის ქარ­თველ­მა ცოლ­მა ვე­ღარ მო­ით­მი­ნა და უთხრა: შე­საძ­ლოა, შენი ქმა­რი ძა­ლი­ან კარ­გია, მაგ­რამ ქარ­თვე­ლი კა­ცის მსგავ­სი, ცე­ცხლო­ვა­ნი და ვაჟ­კა­ცუ­რი მა­ინც ვერ იქ­ნე­ბაო...

მარი ჯა­ფა­რი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

#21 20.05.2004