"რაგ­ბის თა­მა­ში გვი­ან და­ვი­წყე. 16 წლის ვი­ყა­ვი, როცა მე­გო­ბარს მო­ე­დან­ზე გავ­ყე­ვი და... რაგ­ბით "მო­ვი­წამ­ლე". მე­ო­რე დღეს, სტა­დი­ონ­ზე მეც სა­ვარ­ჯი­შო ფორ­მით გა­მოვ­ცხად­დი", - იხ­სე­ნებს ეროვ­ნუ­ლი ნაკ­რე­ბის კა­პი­ტა­ნი ირაკ­ლი მა­ჩხა­ნე­ლი. პირ­ვე­ლი­ვე ოფი­ცი­ა­ლურ თა­მაშ­ზე უწი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლეს: შე­გიძ­ლია, კარ­გი მო­თა­მა­შე გახ­დეო. კა­რი­ე­რა ევ­რო­პა­ში გა­აგ­რძე­ლა, რამ­დე­ნი­მე კლუ­ბის გა­მოც­ვლის შემ­დეგ, სამ­შობ­ლო­ში დაბ­რუნ­და და ახლა "ბორ­ჯღა­ლოს­ნებს" თავ­კა­ცობს.

- ირაკ­ლი, სა­ნამ რაგ­ბის თა­მაშს და­ი­წყებ­დი, სპორ­ტის რო­მე­ლი­მე სა­ხე­ო­ბით თუ იყა­ვი გა­ტა­ცე­ბუ­ლი?

- კა­ლათ­ბურ­თი მომ­წონ­და ძა­ლი­ან. სა­მოყ­ვა­რუ­ლო კლუბ­შიც დავ­დი­ო­დი. ყო­ველ­თვის სპორ­ტუ­ლი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი. ფეხ­ბურ­თსაც ვთა­მა­შობ­დი. ბავ­შვო­ბა­ში, როცა თა­ნა­ტო­ლე­ბი ბირ­ჟა­ზე იდ­გნენ, მე და ჩემი მე­გობ­რე­ბი სპორ­ტულ დარ­ბაზ­ში მივ­დი­ო­დით და ვთა­მა­შობ­დით.

- რა მოხ­და შენ­ში იმ დღეს, როცა რაგ­ბის მო­ე­დან­ზე პირ­ვე­ლად მოხ­ვდი?

- მივ­ხვდი, რომ ეს ჩემი საქ­მე იყო. პირ­ვე­ლი წუ­თე­ბი­დან­ვე სხვაგ­ვა­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა გა­მიჩ­ნდა. ჩემი პირ­ვე­ლი მწვრთნე­ლი მიშა ჯვა­რი­ძე იყო. პირ­ვე­ლი ოფი­ცი­ა­ლუ­რი თა­მა­შის შემ­დეგ მწვრთნელ­მა შე­მა­ქო, მი­თხრა, შე­გიძ­ლია, კარ­გი მო­თა­მა­შე გახ­დეო. მა­შინ ვერც კი წარ­მო­მედ­გი­ნა, ასეთ წარ­მა­ტე­ბას თუ მი­ვაღ­წევ­დი.

- ამ­ბო­ბენ, მა­ჩხა­ნელს თა­მა­შის აგ­რე­სი­უ­ლი სტი­ლი აქ­ვსო.

- წლე­ბის წინ აგ­რე­სი­უ­ლი დაც­ვა უფრო მა­ხა­სი­ა­თებ­და. ისე­თი ბოჭ­ვე­ბი მქონ­და, მა­ყუ­რე­ბელ­ზე აგ­რე­სი­უ­ლი მო­თა­მა­შის შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას ვახ­დენ­დი. თი­თო­ე­ულ სპორ­ტსმენს თა­მა­შის ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რი სტი­ლი აქვს. დაც­ვა­ში თა­მა­ში­სას მო­წი­ნა­აღ­მდე­გის ქმე­დე­ბას ხში­რად გა­მო­ვიც­ნობ­დი, ვხვდე­ბო­დი, ვის გა­და­ა­წო­დებ­და ბურთს და ა.შ. ამას დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს, გუნდს სტი­მულს აძ­ლევს.

- რამ­დე­ნი წე­ლია, რაც რაგ­ბის თა­მა­შობ?

- 17 წე­ლია.

- ამ ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში შენ­თვის ყვე­ლა­ზე ემო­ცი­უ­რი რო­მე­ლი მატ­ჩი იყო?

- 2007 წელს ირ­ლან­დი­ის ნაკ­რებ­თან თა­მა­ში. მო­გე­ბას­თან ძა­ლი­ან ახ­ლოს ვი­ყა­ვით... და მე­ო­რე თა­მაშ­საც გა­მოვ­ყოფ - ნა­მი­ბი­ას­თან, როცა სა­ქარ­თვე­ლოს ეროვ­ნულ­მა ნაკ­რებ­მა მსოფ­ლიო ას­პა­რეზ­ზე პირ­ვე­ლი გა­მარ­ჯვე­ბა მო­ი­პო­ვა. იმის­თვის, რომ 80 წუ­თის გან­მავ­ლო­ბა­ში კარ­გად გვე­თა­მა­შა, 3 თვე თავ­და­უ­ზო­გა­ვად ვვარ­ჯი­შობ­დით. მი­ზანს მი­ვაღ­წი­ეთ. ეს თი­თო­ე­უ­ლი მო­რაგ­ბი­სა და ქარ­თუ­ლი რაგ­ბის­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი დღე იყო.

- ევ­რო­პის არ­აერთ გუნდში თა­მა­შობ­დი, ბო­ლოს მა­ინც სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუნ­დი. კა­რი­ე­რის უცხ­ოეთ­ში გაგ­რძე­ლე­ბა­ზე უარი რა­ტომ თქვი?

- საფ­რან­გეთ­ში პირ­ვე­ლად რომ წა­ვე­დი, მა­შინ­ვე ვფიქ­რობ­დი, რომ სამ­შობ­ლო­ში უნდა დავ­ბრუ­ნე­ბუ­ლი­ყა­ვი. კარგ ქვე­ყა­ნა­ში რაგ­ბის და ცხოვ­რე­ბის დო­ნეც მა­ღა­ლია. უცხო­ეთ­ში 8 წელი დავ­ყა­ვი. თა­მა­ში "ბე­ზი­ე­ში" და­ვი­წყე. ამა­ში რუს­თა­ვე­ლი მო­რაგ­ბე გო­დერ­ძი შვე­ლი­ძე და­მეხ­მა­რა. მერე 5 კლუ­ბი გა­მო­ვიც­ვა­ლე. ბო­ლოს მა­ინც სამ­შობ­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბა ვარ­ჩიე. კვი­რა დღეს კონ­ტრაქ­ტის­თვის ხელი უნდა მო­მე­წე­რა. 3-4 დღით ადრე გა­დავ­წყვი­ტე, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში დავ­ბრუ­ნე­ბუ­ლი­ყა­ვი. საფ­რან­გეთ­ში თავ­და­პირ­ვე­ლად ძა­ლი­ან გა­მი­ჭირ­და. ქარ­თვე­ლე­ბი ცო­ტა­თი მძი­მე ხალ­ხი ვართ, გა­მო­ხედ­ვაც კი სხვაგ­ვა­რი გვაქვს. იქ ყვე­ლა იღი­მის. თბი­ლი­სის ქუ­ჩებ­ში ის­ტე­რი­კუ­ლი სიგ­ნა­ლის ხმა ის­მის, საფ­რან­გეთ­ში მსგავ­სი რამ არ ხდე­ბა, იქ ამას შე­უ­რა­ცხყო­ფად აღიქ­ვა­მენ.

- ევ­რო­პა­ში ცხოვ­რე­ბამ შენ­ში რა შეც­ვა­ლა?

- მივ­ხვდი, რა არის პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზ­მი. ქარ­თვე­ლებს პუნ­ქტუ­ა­ლო­ბა და პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბის გრძნო­ბა ძა­­ლიან გვაკ­ლია. ეს ყვე­ლა­ფე­რი იქ ვის­წავ­ლე. "ქარ­თუ­ლი" პირ­ვე­ლი სა­ა­თი ხომ 2 სა­ა­თია!..

- 2013 წლი­დან ეროვ­ნუ­ლი ნაკ­რე­ბის კა­პი­ტა­ნი ხარ. ამას ელო­დი?

- კა­პიტ­ნად რომ და­მა­სა­ხე­ლეს, ამის ერთ-ერთი მი­ზე­ზი ისიც იყო, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ვიმ­ყო­ფე­ბო­დი. ჩვე­ნი უცხო­ე­ლი მწვრთნე­ლიც აქ არის. სა­ცხოვ­რებ­ლად თბი­ლის­ში ოჯახ­თან ერ­თად ჩა­მო­ვი­და. მას­თან თით­ქმის ყო­ველ­დღი­უ­რი კონ­ტაქ­ტი მაქვს. სა­ქარ­თვე­ლოს ნაკ­რე­ბი ლი­დე­რე­ბის ნაკ­ლე­ბო­ბას ნამ­დვი­ლად არ გა­ნიც­დის. გორ­გო­ძი­სა და ზი­რა­ქიშ­ვი­ლის და­სა­ხე­ლე­ბაც საკ­მა­რი­სია. მაგ­რამ ისე მოხ­და, კა­პიტ­ნად მე ამირ­ჩი­ეს. მერ­წმუ­ნე, ამას არა­ნა­ი­რი მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ აქვს.

- თა­მა­შის დროს, ეს ხომ მეტ პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას გა­კის­რებს.

- თა­ვი­დან ძა­ლი­ან გა­მი­ჭირ­და. გუნ­დის შეც­დო­მებს სა­კუ­თარ თავს ვაბ­რა­ლებ­დი. ძა­ლი­ან და­მეხ­მა­რა ირაკ­ლი აბუ­სე­რი­ძე. როცა რამე სა­და­ვოა, გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას ზი­რა­ქიშ­ვილ­თან და გორ­გო­ძეს­თან მო­თათ­ბი­რე­ბის შემ­დეგ ვი­ღებ.

- დათო კა­ჭა­რა­ვამ მი­თხრა, თა­მა­შის და­წყე­ბის წინ ყო­ველ­თვის ტა­ძარ­ში მივ­დი­ვარ­თო. ამ ტრა­დი­ცი­ას დღემ­დე ინარ­ჩუ­ნებთ?

- დიახ. ნაკ­რე­ბი ტა­ძარ­ში სრუ­ლი შე­მად­გენ­ლო­ბით მივ­დი­ვართ, მო­ძღვა­რი ჩვენს სა­ხელ­ზე პა­რაკ­ლისს იხ­დის. მო­ე­დან­ზე გას­ვლის წინ "მა­მაო ჩვე­ნოს" ვამ­ბობთ. რაგ­ბი­ში ძა­ლი­ან კარ­გი ახა­ლი თა­ო­ბა მო­დის. მი­ხა­რია, ბი­ჭებს რომ ვუ­ყუ­რებ. მე­გობ­რუ­ლი გა­რე­მოა. დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ქარ­თულ რაგ­ბის ძა­ლი­ან დიდი მო­მა­ვა­ლი აქვს.

- შე­იძ­ლე­ბა, პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ზე გკი­თხო?

- რა თქმა უნდა. მყავს მე­უღ­ლე და ძა­ლი­ან მალე შვი­ლი მე­ყო­ლე­ბა. ჩემი მე­უღ­ლე - თეკ­ლა 23 წლი­საა. ერთ-ერთ ბან­კში გზავ­ნი­ლე­ბის დე­პარ­ტა­მენ­ტში მუ­შა­ობ­და. არ ვიცი, შვი­ლის გა­ჩე­ნის შემ­დეგ საქ­მი­ა­ნო­ბას კვლავ გა­აგ­რძე­ლებს თუ - არა.

- ბიჭს ელო­დე­ბით თუ გო­გოს?

- ბიჭს. სა­ხე­ლი ჯერ­ჯე­რო­ბით არ შეგ­ვირ­ჩე­ვია. მინ­დო­და, პირ­ვე­ლი შვი­ლი გოგო მყო­ლო­და. ჩემს მე­უღ­ლეს ბიჭი უნ­დო­და. მან "გა­ი­მარ­ჯვა".

- თეკ­ლა რო­გორ გა­ი­ცა­ნი? თქვე­ნი სიყ­ვა­რუ­ლის ამ­ბა­ვი რო­გორ გან­ვი­თარ­და?

- ჩვენ შო­რის ასა­კობ­რი­ვი სხვა­ო­ბა 9 წე­ლია. ერ­თმა­ნეთს ოჯა­ხე­ბით ვიც­ნობ­დით. მათ­თან რომ მივ­დი­ო­დი, თეკ­ლა პა­ტა­რა ბავ­შვი იყო. ჩვენ შო­რის გრძნო­ბა თან­და­თან მო­ვი­და და ერ­თად ცხოვ­რე­ბის გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა მი­ვი­ღეთ.

- შენ საფ­რან­გეთ­ში იყა­ვი, ის - სა­ქარ­თვე­ლო­ში, რთუ­ლი არ იყო?

- შეყ­ვა­რე­ბუ­ლებ­მა ასე 4 წელი გა­ვა­ტა­რეთ. ისიც და­კა­ვე­ბუ­ლი იყო და მეც. ერ­თმა­ნე­თის საქ­მეს და პრო­ფე­სი­ას პა­ტივს ვცემ­დით. წე­ლი­წად­ში 4-5-ჯერ ჩა­მოვ­დი­ო­დი. ინ­ტერ­ნე­ტი­თა და ტე­ლე­ფო­ნით ხში­რად ვკონ­ტაქ­ტობ­დით.

- ქორ­წი­ლი გქონ­დათ?

- არა, ჯვა­რი და­ვი­წე­რეთ. ესეც ძა­ლი­ან მო­უ­ლოდ­ნე­ლად მოხ­და. ჯვა­რი 3 სა­ათ­ზე და­ვი­წე­რეთ და იმა­ვე დღეს თა­მა­ში მქონ­და. არ მიყ­ვარს, როცა გეგ­მებს წი­ნას­წარ აწყო­ბენ, მერე სა­ა­თო­ბით სუფ­რას­თან სხე­დან. მეჯ­ვა­რე­ე­ბი შევ­კრი­ბეთ, ეკ­ლე­სი­ა­ში წა­ვე­დით და...

- ქარ­თულ სუფ­რას­თან თავს კარ­გად ვერ გრძნობ?

- არ მომ­წონს, ღვი­ნოს ლიტ­რო­ბით რომ სვა­მენ. ზოგ­ჯერ სურ­ვი­ლი მიჩ­ნდე­ბა, ახ­ლო­ბელ ადა­მი­ა­ნებ­თან ერ­თად, ვიწ­რო წრე­ში რამ­დე­ნი­მე ჭიქა დავ­ლიო, მაგ­რამ მერე ვამ­ჩნევ, იმ "ცო­ტას" და­ლე­ვაც არ მსი­ა­მოვ­ნებს. მო­ქე­ი­ფე ქარ­თვე­ლი არ ვარ. შე­იძ­ლე­ბა, ეს სპორ­ტის გა­მოა, მაგ­რამ არა მგო­ნია, რაგ­ბი­დან რომ წა­ვალ, ქე­ი­ფი და­ვი­წყო.

- თა­ვი­სუ­ფალ დროს რო­გორ ერ­თო­ბი?

- სახ­ლში ვრჩე­ბი და წიგნს ვკი­თხუ­ლობ. სა­ერ­თოდ, წიგ­ნე­ბის კი­თხვა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. კი­დევ, მე­უღ­ლეს­თან ერ­თად ვსე­ირ­ნობ ან მე­გობ­რე­ბი მო­დი­ან და მათ­თან ერ­თად ვერ­თო­ბი.

- მე­უღ­ლე მატ­ჩებ­ზე სა­გულ­შე­მატ­კივ­როდ ხში­რად და­დის?

- თა­ვი­დან ნაკ­რე­ბის თა­მა­შებ­ზე მო­დი­ო­და, მაგ­რამ მე თა­ვად არ მიყ­ვარს, როცა თა­მაშს ვინ­მე ჩე­მი­ა­ნი ეს­წრე­ბა: ამ დროს გო­ნე­ბა მე­ფან­ტე­ბა, სხვაგ­ვა­რად გან­ვიც­დი. მირ­ჩევ­ნია, ეკ­რან­ზე მი­ყუ­როს. ერთხელ ეს ავუხ­სე­ნი და მას შემ­დეგ დი­დად აღარ აქ­ტი­უ­რობს. ხალ­ხმრავ­ლო­ბა თა­ვა­დაც არ უყ­ვარს.

- მის სა­ხელ­ზე ლელო და­გი­დია?

- არა. თა­მაშ­ში რო­მან­ტიზ­მი ნაკ­ლე­ბად მა­ხა­სი­ა­თებს. და სა­ერ­თოდ ვთვლი, რომ რო­მან­ტი­კუ­ლი ადა­მი­ა­ნი არა ვარ, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ თეკ­ლა ამ­ბობს, რო­მან­ტი­კო­სი ხარო.

- სი­ურპრი­ზე­ბის მო­წყო­ბა გჩ­ვე­ვია?

- ზო­მი­ე­რად.

- თეკ­ლას?

- თა­ვა­დაც მი­წყობს, მაგ­რამ მე წი­ნას­წარ ვხვდე­ბი ხოლ­მე. ცოტა ხნის წინ მე­გობ­რის­თვის უთხო­ვია, ჩემ­გან მა­ლუ­ლად სახ­ლში მო­ედ­ნის ფორ­მის ტორ­ტი, რაგ­ბის ბურ­თით, მო­ე­ტა­ნა. იმ დღეს სახ­ლი­დან რომ გა­მო­ვე­დი, რა­ღაც დამ­რჩა და მივ­ბრუნ­დი. სა­დარ­ბა­ზო­ში სწო­რედ იმ მე­გო­ბარს შე­ვე­ჩე­ხე. სად მი­დი­ხარ-მეთ­ქი?.. გა­მო­ვი­ჭი­რე.

- თეკ­ლას გუ­ლის მო­გე­ბა გა­გი­ჭირ­და?

- ყვე­ლა­ფე­რი თა­ვის­თა­ვად, ძალ­და­უ­ტა­ნებ­ლად გან­ვი­თარ­და. ვერ ვი­ტყვი, რომ გა­მი­ჭირ­და. ჩვენ შო­რის გა­გე­ბა იყო.

- ორი­გი­ნა­ლო­ბით შეყ­ვა­რე­ბუ­ლო­ბის პე­რი­ოდ­შიც არ გა­მო­ირ­ჩე­ო­დი?

- მა­შინ უფრო ვაქ­ტი­უ­რობ­დი. უცხო­ე­თი­დან რომ ჩა­მოვ­დი­ო­დი, არ ვე­უბ­ნე­ბო­დი, რომ თბი­ლის­ში ვი­ყა­ვი და მას­თან მო­უ­ლოდ­ნე­ლად მივ­დი­ო­დი.

- წინ რო­მე­ლი თა­მა­ში გე­ლო­დე­ბათ?

- წინ გვაქვს თა­მა­ში თბი­ლი­სის თას­ზე, სა­დაც გან­ვი­თა­რე­ბა­ზე გა­კეთ­დე­ბა აქ­ცენ­ტი და არა - შე­დეგ­ზე. სამ­წვრთნე­ლო შტაბ­მა გა­და­წყვი­ტა, ამ თა­მა­შებ­ში 30 წელს გა­და­ცი­ლე­ბუ­ლი მო­რაგ­ბე­ე­ბი მო­ე­დან­ზე არ გა­მო­ვი­დეთ. მე 33 წლის ვხდე­ბი. ნო­ემ­ბერ­ში ყვე­ლა­ზე გა­მორ­ჩე­უ­ლი და მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ტურ­ნი­რი გვე­ლო­დე­ბა. წი­ლად გვხვდა ტონ­გას­თან და ია­პო­ნი­ას­თან თა­მა­ში. ქარ­თუ­ლი რაგ­ბის ის­ტო­რი­ა­ში პირ­ვე­ლად, ირ­ლან­დი­ის გუნდთან სა­თა­მა­შოდ გას­ვლა გვექ­ნე­ბა.

- გგულ­შე­მატ­კივ­რობთ და წარ­მა­ტე­ბებს გი­სურ­ვებთ!

- მად­ლო­ბა! ჩვე­ნი ხალ­ხის გულ­შე­მატ­კივ­რო­ბა თი­თო­ე­უ­ლი მო­რაგ­ბის­თვის დიდი სტი­მუ­ლია, ბრძო­ლის ჟინს გვმა­ტებს. იმე­დია, თქვენს გა­ხა­რე­ბას შევ­ძლებთ.

თა­მუ­ნა კვი­ნი­კა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)