მი­რან­და შე­ლია სა­ქარ­თვე­ლოს ეროვ­ნუ­ლი ნაკ­რე­ბის თავ­დამ­სხმე­ლი­სა და რუ­მი­ნე­თის პირ­ვე­ლი ლი­გის კლუბ "კლუ­ჯის" ფეხ­ბურ­თე­ლის - გი­ორ­გი ჭან­ტუ­რი­ას მე­უღ­ლეა. მი­რან­დას რუ­მი­ნე­ლე­ბი ცნო­ბილ მო­დელს, ირი­ნა შე­იკს ამ­სგავ­სე­ბენ. ფეხ­ბურ­თე­ლის მე­უღ­ლემ გუ­ლახ­დი­ლად გვი­ამ­ბო, რომ მისი და გი­ორ­გის სიყ­ვა­რუ­ლის ამ­ბა­ვი ვირ­ტუ­ა­ლუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბით და­ი­წყო.

- რუ­სეთ­ში და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე, მაგ­რამ მშობ­ლებს სა­ქარ­თვე­ლო­ში ხში­რად ჩა­მოვ­ყავ­დი. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ჩემი სამ­შობ­ლო. მე სუ­ლით ხორ­ცამ­დე ქარ­თვე­ლი ვარ და მიყ­ვარს ყვე­ლა­ფე­რი ქარ­თუ­ლი... გიო სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლით გა­ვი­ცა­ნი. პირ­ვე­ლად თა­ვად მომ­წე­რა. რო­გორც მოგ­ვი­ა­ნე­ბით გა­მო­მი­ტყდა, უცხო­ე­ლი ვე­გო­ნე.

- თუ გახ­სოვს, პირ­ვე­ლად რა მოგ­წე­რა?

- მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი არა­ფე­რი. უბ­რა­ლოდ, მომ­წე­რა, რომ ძა­ლი­ან მო­ვე­წო­ნე და ჩემი გაც­ნო­ბა უნ­დო­და.

- გა­უ­ხარ­და ალ­ბათ, ქარ­თვე­ლი რომ აღ­მოჩ­ნდი...

- რა თქმა უნდა, ძა­ლი­ან გა­უ­ხარ­და... იმ დღეს, როცა პირ­ვე­ლად მომ­წე­რა, დიპ­ლო­მის და­სა­ცა­ვად ვემ­ზა­დე­ბო­დი და თავ­ში "ვულ­კა­ნი" მქონ­და. თუმ­ცა, რა­ტომ­ღაც მის­თვის ცო­ტაო­დენი დრო მა­ინც გა­მოვ­ნა­ხე და ვუ­პა­სუ­ხე.

- რამ­დე­ნი წლის იყა­ვი, როცა გი­ორგი გა­მოჩ­ნდა შენს ცხოვ­რე­ბა­ში?

- 20-ის ვი­ყა­ვი. ვირ­ტუ­ა­ლუ­რი ნაც­ნო­ბო­ბი­დან 2 კვი­რა­ში, გიო ჩემს სა­ნა­ხა­ვად რუ­სეთ­ში ჩა­მოფ­რინ­და, რა­მაც ძა­ლი­ან გა­მაკ­ვირ­ვა და ამავდრო­უ­ლად, მისი საქ­ცი­ე­ლი სა­ოც­რად მო­მე­წო­ნა. აი, ასე და­ი­წყო ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა რე­ა­ლო­ბა­ში. ერ­თმა­ნეთს შე­სა­ნიშ­ნა­ვად გა­ვუ­გეთ, ბევ­რი სა­ერ­თო ნაც­ნო­ბი აღ­მო­ვა­ჩი­ნეთ და ძა­ლი­ან და­ვახ­ლოვ­დით.

- როცა ერ­თმა­ნე­თი გა­ი­ცა­ნით, გი­ორ­გი ეროვ­ნუ­ლი ნაკ­რე­ბის წევ­რი ჯერ კი­დევ არ იყო, არა?

- მა­შინ სა­ქარ­თვე­ლოს ნაკ­რებ­ში არ თა­მა­შობ­და, ვლა­დი­კავ­კა­ზის გუნდ "ალა­ნი­ა­ში" იყო. სხვა­თა შო­რის, იქ ბევ­რი გულ­შე­მატ­კი­ვა­რი ჰყავ­და, იქა­უ­რებს ძა­ლი­ან უყ­ვარ­დათ. ნა­ნა­ხი მაქვს, მატ­ჩის დროს რა ხდე­ბო­და, რო­გორ ამ­ხნე­ვებ­დნენ გი­ორ­გის ტრი­ბუ­ნე­ბი­დან და ცხა­დია, ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩემ­თვის ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნო იყო.

- რამ­დე­ნი ხანი იყა­ვით შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბი?

- შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბი სულ რა­ღაც, 3 თვე ვი­ყა­ვით. ბევ­რის­თვის შე­იძ­ლე­ბა, ოჯა­ხის შე­საქ­მნე­ლად ეს დრო ძა­ლი­ან ცოტა იყოს, მაგ­რამ ჩვენს შემ­თხვე­ვა­ში, სიყ­ვა­რუ­ლის ძლი­ერ­მა ძა­ლამ და­აჩ­ქა­რა ერ­თად ყოფ­ნის პრო­ცე­სი. როცა ნამ­დვი­ლი და წრფე­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი იბა­დე­ბა, მას გა­მო­საც­დე­ლად დიდი დრო არ სჭირ­დე­ბა.

- სიყ­ვა­რულ­ში რო­გორ გა­მო­გი­ტყდა?

- სიყ­ვა­რუ­ლი მე­ო­რე შეხ­ვედ­რი­სას ამიხ­სნა. ეს ჩემ­თვის ძა­ლი­ან მო­უ­ლოდ­ნე­ლი იყო. სი­ტყვე­ბი არ მყოფ­ნის იმის გად­მო­სა­ცე­მად, თუ რას ვგრძნობ­დი იმ წუ­თებ­ში.

- რამ­დე­ნი ხა­ნია, რაც და­ქორ­წინ­დით?

- 10 თვის წინ შე­ვუღლდით, ჯვა­რი 16 ივ­ნისს და­ვი­წე­რეთ. გიომ უმოკ­ლეს დრო­ში, ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი და ორი­გი­ნა­ლუ­რი ქორ­წი­ლის ორ­გა­ნი­ზე­ბა შეძ­ლო.

- ჯვა­რი სად და­ი­წე­რეთ?

- ჯვა­რი სა­მე­ბა­ში და­ვი­წე­რეთ. ის დღე ყვე­ლა­ზე ლა­მა­ზი და ბედ­ნი­ე­რი იყო ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში.

- რო­გორც ვიცი, ახლა რუ­მი­ნეთ­ში ცხოვ­რობთ...

- დიახ, რუ­მი­ნეთ­ში ვართ, რად­გან გიო რუ­მი­ნე­თის გუნდში თა­მა­შობს. მად­ლო­ბა ღმერ­თს, რომ სა­ქარ­თვე­ლოს ნაკ­რე­ბის თავ­დამ­სხმე­ლიც გახ­ლავთ. 5 მარტს სა­ქარ­თვე­ლოს ეროვ­ნულ ნაკ­რებ­ში ჰქონ­და დე­ბი­უ­ტი, რო­მე­ლიც წარ­მა­ტე­ბუ­ლი გო­ლით აღ­ნიშ­ნა. შემ­დე­გი სე­ზო­ნი­დან ის კონ­ტრაქ­ტით უკვე ვე­რო­ნა­ში გა­და­დის. მეც მისი რე­ჟი­მით მი­წევს ცხოვ­რე­ბა და სა­დაც მი­დის, იქ მივ­ყვე­ბი.

- შენს მშობ­ლებ­ზე გვი­ამ­ბე რამე...

- დე­და­ჩე­მიც ქარ­თვე­ლია. ის ჟურ­ნა­ლის­ტია, მაგ­რამ სა­კუ­თა­რი პრო­ფე­სი­ით არა­სო­დეს უმუ­შა­ვია. რა­ტომ? მა­მას სურ­ვი­ლი იყო, რომ მის მე­უღ­ლეს კი არ ემუ­შა­ვა, არა­მედ მთე­ლი ყუ­რა­დღე­ბა ოჯა­ხის­თვის და­ეთ­მო. რაც შე­ე­ხე­ბა მა­მას, ის პრო­ფე­სი­ით ტექ­ნო­ლო­გია.

- დე­დი­სერ­თა ხარ?

- დიახ, დე­დი­სერ­თა ვარ. პა­ტა­რა­ო­ბა­ში ძა­ლი­ან ეგო­ის­ტი ვი­ყა­ვი და მშობ­ლებს ვე­მუქ­რე­ბო­დი, - თუ ოჯახს კი­დევ ერთი ბავ­შვი შე­ე­მა­ტე­ბა, სახ­ლი­დან გა­ვიქ­ცე­ვი-მეთ­ქი (იცი­ნის). თუმ­ცა, როცა გა­ვი­ზარ­დე, ასე აღარ ვფიქ­რობ­დი. მივ­ხვდი, რომ ძა­ლი­ან ძნე­ლია დედ­მა­მიშ­ვი­ლის გა­რე­შე ცხოვ­რე­ბა. დღეს უკვე ვოც­ნე­ბობ, რომ და ან ძმა მყავ­დეს, რო­მელ­თა­ნაც ალ­ბათ, გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად თბი­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა მექ­ნე­ბო­და. ღვთის წყა­ლო­ბით, მყავს ისე­თი ერ­თგუ­ლი მე­გობ­რე­ბი, რომ­ლე­ბიც დაძ­მო­ბას მი­წე­ვენ. თუმ­ცა, დედ­მა­მიშ­ვი­ლის სიყ­ვა­რუ­ლი და მისი მხარ­ში დგო­მა ალ­ბათ, სხვა რა­მეა.

- სკო­ლა რუ­სეთ­ში და­ამ­თავ­რე?

- სკო­ლა 15 წლის ასაკ­ში და­ვამ­თავ­რე. სა­კუ­თა­რი თა­ვის ქე­ბას არ მოვ­ყვე­ბი, მაგ­რამ გე­ტყვით, რომ ძა­ლი­ან ნი­ჭი­ე­რი ვი­ყა­ვი და კლა­სი­დან კლას­ში "ნახ­ტო­მე­ბით" გა­დავ­დი­ო­დი.

- პრო­ფე­სი­ით ვინ ხარ?

- სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ სწავ­ლა რუ­სე­თის მარ­თლმსა­ჯუ­ლე­ბის აკა­დე­მი­ა­ში, სა­ერ­თა­შო­რი­სო იუ­რისპრუ­დენ­ცი­ის ფა­კულ­ტეტ­ზე გა­ვაგ­რძე­ლე. აკა­დე­მი­ის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ, რო­დე­საც პრაქ­ტი­კებს რუ­სე­თის სა­სა­მარ­თლო­ში გავ­დი­ო­დი, მივ­ხვდი, რომ ამ სის­ტე­მა­ში მუ­შა­ო­ბას რუ­სეთ­ში არ გა­ვაგ­რძე­ლებ­დი.

- რა­ტომ?

- ამ პრო­ტეს­ტის მი­ზე­ზი ის გახ­ლავთ, რომ რუ­სე­თი სი­ტყვის­გან "მარ­თლმსა­ჯუ­ლე­ბა" ძა­ლი­ან შორს არის. სა­კუ­თა­რი თვა­ლით არა­ერ­თხელ მი­ნა­ხავს, რომ მო­სა­მარ­თლე­ე­ბი უსა­მარ­თლო გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას იღებ­დნენ, საქ­მეს ხე­ლოვ­ნუ­რად ამ­ძი­მებ­დნენ... იყო ისე­თი შემ­თხვე­ვე­ბიც, როცა ქარ­თვე­ლე­ბი ის­ხდნენ გან­სას­ჯე­ლის სკამ­ზე და ვხე­დავ­დი, რო­გორ უსა­მარ­თლოდ ექ­ცე­ოდ­ნენ მათ. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, გა­მიჩ­ნდა პრო­ტეს­ტის გრძნო­ბა და ვთქვი, რომ რუ­სეთ­ში ამ პრო­ფე­სი­ით არა­სო­დეს ვი­მუ­შა­ვებ­დი. ვოც­ნე­ბობ, რო­გორც იუ­რის­ტმა, ნორ­მა­ლურ, ცი­ვი­ლი­ზე­ბულ ქვე­ყა­ნა­ში ვი­მუ­შაო, სა­დაც კა­ნო­ნი მარ­თლაც, უზე­ნა­ე­სი იქ­ნე­ბა. ამ ეტაპ­ზე ძა­ლი­ან მინ­და, სხვა პრო­ფე­სი­ა­საც და­ვე­უფ­ლო, მაგ­რამ ჯერ ვერ გა­და­მი­წყვე­ტია, რა საქ­მეს მოვ­კი­დო ხელი.

- მშობ­ლებს გა­უ­ხარ­დათ, ცო­ლად ქარ­თველს რომ გაჰ­ყე­ვი?

- ჩემ­თვის და ჩემი მშობ­ლე­ბის­თვი­საც ქარ­თუ­ლი ტრა­დი­ცი­ე­ბი უპირ­ვე­ლე­სი იყო და არის კი­დეც. რა თქმა უნდა, გა­უ­ხარ­დათ, როცა გა­ი­გეს, რომ გი­ორ­გი შე­მიყ­ვარ­და და მას­თან ერ­თად ოჯა­ხის შექ­მნა გა­დავ­წყვი­ტე. გე­ტყვით იმა­საც, რომ ზო­გა­დად, ქარ­თუ­ლი დი­ას­პო­რის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი ჩვენს ტრა­დი­ცი­ებს ძა­ლი­ან სა­თუ­თად ვე­პყრო­ბით.

- შენ და გი­ორ­გი მარ­ტო ცხოვ­რობთ?

- დიახ, მარ­ტო ვცხოვ­რობთ. ვფიქ­რობ, ახალ­და­ქორ­წი­ნე­ბუ­ლი წყვი­ლის ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში მე­სა­მე პირი არ უნდა ერე­ო­დეს, რათა უფრო მალე და მარ­ტი­ვად და­ა­ლა­გონ ოჯა­ხუ­რი თა­ნა­ცხოვ­რე­ბის წე­სე­ბი.

- რუ­მი­ნეთ­ში ქარ­თველ ირი­ნა შე­იკს გე­ძა­ხი­ან...

- დიახ, სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლი აჭ­რე­ლე­ბუ­ლია ამ ინ­ფორ­მა­ცი­ით და ძა­ლი­ან ბევრ კო­მენ­ტარ­საც აკე­თე­ბენ; ადა­მი­ა­ნე­ბის უმე­ტე­სო­ბა პო­ზი­ტი­უ­რად არის ჩემ მი­მართ გან­წყო­ბი­ლი, ზო­გი­ერ­თი კი ნე­გა­ტი­ურ კო­მენ­ტარს მი­ტო­ვებს. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, პი­რა­დად მე, ეს შე­და­რე­ბა ძა­ლი­ან მსი­ა­მოვ­ნებს. ირი­ნა შე­ი­კი ხომ სა­ოც­რად ლა­მა­ზი და მომ­ხიბ­ვლე­ლი მო­დე­ლია.

- ბევ­რი იმა­საც წერს, რომ თა­ვად შე­იკ­საც ჯობს სი­ლა­მა­ზი­თო...

- (იცი­ნის) ეს ყვე­ლა­ფე­რი ნამ­დვი­ლად, სა­სი­ა­მოვ­ნოა...

- მე­უღ­ლეს რო­გო­რი რე­აქ­ცია ჰქონ­და ამ შე­და­რე­ბა­ზე?

- გი­ორ­გი ჩე­მით ამა­ყობს, მე კი­დევ - მი­სით.

- შვილს ხომ არ ელო­დე­ბით?

- ჯერ შვი­ლის ყო­ლას არ ვჩ­ქა­რობთ, ამის­გან თავს ვი­კა­ვებთ. არ ვართ იმ ასაკ­ში, რომ შვი­ლის სას­წრა­ფოდ გა­ჩე­ნა­ზე უნდა ვი­ფიქ­როთ. როცა სი­ტუ­ა­ცია ისე მომ­წიფ­დე­ბა, რომ ამის აუ­ცი­ლებ­ლო­ბის წი­ნა­შე დავ­დგე­ბით, შვილს მა­შინ გა­ვა­ჩენ.

- რთუ­ლია წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ფეხ­ბურ­თე­ლის ცო­ლო­ბა?

- თუ ადა­მი­ა­ნი გულ­წრფე­ლად გიყ­ვარს, რთუ­ლი არა­ფე­რია! ასეთ დროს ყვე­ლა სიძ­ნე­ლეს ად­ვი­ლად გა­და­ლა­ხავ. თუმ­ცა, როცა გი­ორ­გის თა­მა­შებს ვეს­წრე­ბი, სა­ოც­რად ვნერ­ვი­უ­ლობ. მე მისი ყვე­ლა­ზე დიდი გულ­შე­მატ­კი­ვა­რი ვარ.

- მე­უღ­ლე სი­ურპრი­ზე­ბით თუ გა­ნე­ბივ­რებს?

- სი­ურპრი­ზე­ბით მუ­დამ მა­ნე­ბივ­რებს. ყო­ველ­თვის ცდი­ლობს, რა­ღაც ორი­გი­ნა­ლუ­რი მო­ი­ფიქ­როს და გა­მა­ხა­როს.

- თა­ვი­სუ­ფალ დროს რო­გორ ერ­თო­ბით?

- თა­ვი­სუ­ფალ დროს ძი­რი­თა­დად, სახ­ლში ვა­ტა­რებთ ხოლ­მე. მას იმ­დე­ნად დატ­ვირ­თუ­ლი დღის რე­ჟი­მი აქვს, რომ თა­ვი­სუ­ფალ დროს შინ, მყუდ­რო გა­რე­მო­ში ყოფ­ნა ურ­ჩევ­ნია. მეც ვცდი­ლობ, ხელი შე­ვუ­წყო და გან­ტვირ­თვა­ში და­ვეხ­მა­რო.

- როცა ქუ­ჩა­ში ერ­თად გა­დი­ხართ, ალ­ბათ ყვე­ლას ყუ­რა­დღე­ბის ცენ­ტრში ექ­ცე­ვით. როცა მა­მა­კა­ცე­ბი თვალს გა­ყო­ლე­ბენ, გი­ორ­გი არ ეჭ­ვი­ა­ნობს?

- ვფიქ­რობ, რომ ცოტა არ იყოს, ეჭ­ვი­ა­ნობს, მაგ­რამ ამის გამო ჩემ­თვის სცე­ნე­ბი არას­დროს მო­უ­წყვია. ჩვენ ერ­თმა­ნე­თის გვჯე­რა.

- ქეთა თო­ფუ­რი­ა­ზეც გკი­თხავ: რო­გორც ვიცი, მე­გობ­რე­ბი ხართ. ერ­თმა­ნეთს ხში­რად ნა­ხუ­ლობთ?

- ქეთა ჩემი ყვე­ლა­ზე ერ­თგუ­ლი მე­გო­ბა­რია. ის და­დე­ბი­თი მუხ­ტის მქო­ნე ადა­მი­ა­ნია და შენც პო­ზი­ტი­ვით გავ­სებს. როცა მოს­კოვ­ში ჩავ­დი­ვარ, თით­ქმის ყო­ველ­დღე ვხვდე­ბით ერ­თმა­ნეთს.

- ქე­თას მე­უღ­ლე­ზე რას გვე­ტყვი, რო­გო­რი ადა­მი­ა­ნია?

- ქე­თას ფან­ტას­ტი­კუ­რი მე­უღ­ლე ჰყავს, სხვას ვე­რა­ფერს გე­ტყვით.

სოფო ჭო­ნიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)