სე­რი­ა­ლის - "ჩე­მი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი" სცე­ნა­რის­ტი, ქე­თი დევ­და­რი­ა­ნი მი­იჩ­ნევს, რომ კუ­ლი­ნა­რო­ბა ისე­თი­ვე პრო­ფე­სიაა, რო­გო­რიც ნე­ბის­მი­ე­რი სხვა, რად­გან კარგ მზა­რე­უ­ლო­ბას ნი­ჭი, ცოდ­ნა და შრო­მი­სუ­ნა­რი­ა­ნო­ბა სჭირ­დე­ბა. აღ­ნიშ­ნავს, რომ თა­ვად კარ­გი კუ­ლი­ნა­რო­ბით ვერ და­იკ­ვეხ­ნის, თუმ­ცა ამით არ ამა­ყობს და პა­ტივს სცემს ყვე­ლა იმ ქალ­ბა­ტონს, რომ­ლე­ბიც ამ სფე­რო­ში ნო­ვა­ტო­რო­ბი­თა და ფან­ტა­ზი­ით გა­მო­ირ­ჩე­ვი­ან.

გემ­რი­ე­ლი კერ­ძის­გან მი­ღე­ბუ­ლი სი­ა­მოვ­ნე­ბა

- საჭ­მ­ლის კე­თე­ბა ერთ-ერ­თი ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი და სა­პა­სუ­ხის­მ­გებ­ლო საქ­მეა, ამით შე­იძ­ლე­ბა ადა­მი­ა­ნი გა­ა­ბედ­ნი­ე­რო ან მო­წამ­ლო და მოკ­ლა (ი­ცი­ნის). ასე რომ, ამას სჭირ­დე­ბა შე­მოქ­მე­დე­ბი­თო­ბა, მოთ­მი­ნე­ბის უნა­რი, გე­მოვ­ნე­ბა, ზო­მი­ე­რე­ბა, ინ­ტე­ლექ­ტი და ა.შ. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი შეფ-მზა­რე­უ­ლე­ბი ისე­თი­ვე ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვე­ბი არი­ან, რო­გო­რიც მსა­ხი­ო­ბე­ბი, მომ­ღერ­ლე­ბი და ა.შ. ყვე­ლა იმ ქალ­თან, ვის­თა­ნაც მივ­სულ­ვარ და მი­სი გა­კე­თე­ბუ­ლი რამ გა­მი­სინ­ჯავს, სა­სი­ა­მოვ­ნო წუ­თე­ბის ჩუ­ქე­ბის­თ­ვის სრუ­ლი­ად გულ­წ­რ­ფე­ლად გა­და­მიხ­დია მად­ლო­ბა. ად­რე ერთ-ერთ სა­იტ­ზე კუ­ლი­ნა­რი­ულ თე­მას ვკი­თხუ­ლობ­დი ხოლ­მე, ყვე­ლა ქა­ლი თა­ვის გა­კე­თე­ბულ საჭ­მელს დებ­და, იმ დღეს ვინ რა მო­ამ­ზა­და და ძა­ლი­ან მომ­წონ­და, რად­გან ის ადა­მი­ა­ნე­ბი რე­ა­ლი­ზე­ბუ­ლე­ბი არი­ან იმით, რომ ყო­ველ­დღი­უ­რად რა­ღა­ცას ქმნი­ან და ვი­ღა­ცის­თ­ვის სარ­გებ­ლო­ბა და სი­ა­მოვ­ნე­ბა მო­აქვთ. ჭა­მა ხომ ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბის ნა­წი­ლია. არ მომ­წონს, რო­ცა ამა­ყო­ბენ, საჭ­მ­ლის კე­თე­ბა არ ვი­ცი­თო, ეს კა­ტას­ტ­რო­ფაა.

პი­რა­დი კუ­ლი­ნა­რი­უ­ლი მცდე­ლო­ბე­ბი

- სამ­წუ­ხა­როდ, ამ საქ­მე­ში ძა­ლი­ან მო­ვი­კოჭ­ლებ, ცუ­დი კუ­ლი­ნა­რი ვარ და საჭ­მ­ლის კე­თე­ბა არ ვი­ცი. მხო­ლოდ სხვი­სი გა­კე­თე­ბუ­ლის შე­ფა­სე­ბა შე­მიძ­ლია. არ არის სა­ჭი­რო, კერ­ძე­ბის მომ­ზა­დე­ბა ყვე­ლამ იცო­დეს და იმის გა­მო, რომ არ მიყ­ვარს რა­ღა­ცის ცუ­დად კე­თე­ბა, ვცდი­ლობ, მაგ სფე­რო­ში დი­დად არც შე­ვიჭ­რა. ზოგ­ჯერ კი კუ­ლი­ნა­რო­ბა მა­ინც მი­წევს, ყო­ველ­თ­ვის მზა-მზა­რე­უ­ლი არ არის. რაც გემ­რი­ე­ლი გა­მომ­დის, ეს არის ლო­ბიო, ისიც, თუ კარ­გი ლო­ბიო შემ­ხ­ვ­და და ალ­ბათ იმი­ტო­მაც, რომ იოლი გა­სა­კე­თე­ბე­ლია. სახ­ლ­ში მარ­ტო ვცხოვ­რობ, ჩემს შვილ­თან ერ­თად.

"საჭ­მელს დე­და მიმ­ზა­დებს"

- ჩემ­და სა­მარ­ცხ­ვი­ნოდ, ძი­რი­თა­დად, საჭ­მელს დე­და მიმ­ზა­დებს, რო­მე­ლიც შე­სა­ნიშ­ნა­ვი კუ­ლი­ნა­რია, მი­სი მომ­ზა­დე­ბუ­ლი საჭ­მე­ლი სახ­ლ­ში მოგ­ვაქვს ხოლ­მე და მი­ვირ­თ­მევთ, ზოგ­ჯერ მა­ღა­ზი­ა­ში მზა კერ­ძებს ვყი­დუ­ლობთ ან რა­ი­მე იო­ლად მო­სამ­ზა­დე­ბელ­ზე გა­და­ვივ­ლით. დე­დას არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ნი­ჭი აქვს, რომ მი­ნი­მა­ლუ­რი რე­სურ­სი­თა და თან­ხით მაქ­სი­მუ­მი გა­ა­კე­თოს, თა­ნაც, გემ­რი­ე­ლი ხე­ლი აქვს. რო­ცა ერ­თად ვცხოვ­რობ­დით, მახ­სოვს, რო­გორ წვავ­და მა­გა­ლი­თად, კვერ­ცხს ისეთ­ნა­ი­რად, რომ გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი გე­მო ჰქონ­და. ერთ რა­მეს და­ვაკ­ვირ­დი, რო­ცა საჭ­მელს სიყ­ვა­რუ­ლით და საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის­თ­ვის აკე­თებ და ამა­ვე დროს, რო­ცა დი­დი პრაქ­ტი­კა და სურ­ვი­ლი გაქვს, ამ სფე­რო­ში ბევ­რი ახა­ლი რამ გა­ი­გო, კერ­ძე­ბი გემ­რი­ე­ლი გა­მოგ­დის. დე­და სულ მთხოვს, ინ­ტერ­ნე­ტი­დან ახა­ლი რე­ცეპ­ტე­ბი ამო­ვუ­წე­რო, სი­ახ­ლე­ე­ბის მო­სინ­ჯ­ვა უყ­ვარს, თან ჩვენს გე­მოვ­ნე­ბა­საც ით­ვა­ლის­წი­ნებს.

ოჯა­ხუ­რი ტრა­დი­ცია და ბატ­კ­ნის კექ­სი

- დე­და­ჩემს და ბი­ცო­ლა­ჩემს ახალ წელს მთე­ლი რი­ტუ­ა­ლი ჰქონ­დათ, ვინ რას და რო­გორ გა­ა­კე­თებ­და, ვი­სი ხა­ჭა­პუ­რი უფ­რო თხე­ლი და გემ­რი­ე­ლი იქ­ნე­ბო­და, ვი­სი გა­მომ­ცხ­ვა­რი მჭა­დე­ბი უფ­რო ლა­მა­ზი ფორ­მის და ა.შ. სა­წყალ დე­დას და ბი­ცო­ლას 12 სა­ა­თის­თ­ვის უკ­ვე ლა­მის ეძი­ნათ, ისე­თი გა­დაღ­ლი­ლე­ბი იყ­ვ­ნენ, ჩვენ კი ბედ­ნი­ე­რე­ბი ვი­ყა­ვით, რომ ლა­მაზ, დიდ სუფ­რას­თან ვის­ხე­დით და ჩე­მი ბავ­შ­ვო­ბის ერთ-ერ­თი ყვე­ლა­ზე ნა­თე­ლი მო­გო­ნე­ბა სწო­რედ ის სუფ­რე­ბია, რომ­ლე­ბიც ჩვენს ოჯახ­ში იშ­ლე­ბო­და. დე­დას, ბი­ცო­ლა­სა და ბე­ბი­ას ამ თე­მა­ზე საქ­მი­ა­ნი დის­კუ­სი­ე­ბი ჰქონ­დათ ხოლ­მე, ეს რო­გორ ჯო­ბია, ის რო­გორ გა­ვა­კე­თო­თო და ა.შ. ოჯა­ხუ­რი ტრა­დი­ცია იყო ის, რომ აღ­დ­გო­მა­სა და ახალ წელს ყო­ველ­თ­ვის ერ­თად უნ­და შევ­ხ­ვედ­რო­დით. ბე­ბი­ას კექ­სის­თ­ვის ბატ­კ­ნის ფორ­მა ჰქონ­და და იმ­დე­ნად საყ­ვა­რე­ლი გა­მო­დი­ო­და, ვინ­მე ყურ­საც რომ მო­ა­ტეხ­და და შე­ჭამ­და, ძა­ლი­ან მე­ნა­ნე­ბო­და. აღ­დ­გო­მას 100 კვერ­ცხი იღე­ბე­ბო­და, ბი­ცო­ლა­ჩე­მის დე­და შე­სა­ნიშ­ნავ პას­ქებს აცხობს, რომ­ლის რე­ცეპ­ტი ოჯა­ხუ­რი "სა­ი­დუმ­ლო" იყო და "ვმა­რი­ა­ჟობ­დით" ხოლ­მე, სახ­ლ­ში კარ­გი პას­ქა რომ გვქონ­და. დე­და­ჩემს ტრა­დი­ცია აქვს, - რო­ცა მე ან ჩე­მი ძმა სა­ი­დან­მე ჩა­მოვ­დი­ვართ, რა­ი­მე გემ­რი­ელს გვახ­ვედ­რებს, რაც მოგ­ვე­ნატ­რა, სუფ­რას ლა­მა­ზად გაგ­ვიშ­ლის, თვი­თონ გვერ­დით გვიჯ­დე­ბა და სიყ­ვა­რუ­ლით აღ­სავ­სე თვა­ლე­ბით გვი­ყუ­რებს.

ქარ­თუ­ლი სამ­ზა­რე­უ­ლო

- ჩვე­ნი სამ­ზა­რე­უ­ლო ერთ-ერ­თი სა­უ­კე­თე­სოა. უბ­რა­ლოდ, არ ვი­ცით, რა რას­თან მი­ვირ­თ­ვათ, სუფ­რა­ზე ყვე­ლა კერძს ერ­თად ვე­ტა­ნე­ბით და მე­რე ნაღ­ვ­ლის ბუშ­ტი ან კუ­ჭი გვტკი­ვა. სა­ლა­თა, სა­ცი­ვი, თევ­ზი - ყვე­ლა­ფერს სწრა­ფად "იყ­რი", სუფ­რას­თან დიდ­ხანს ზი­ხარ და ა.შ. ზო­გა­დად, ქარ­თუ­ლი სამ­ზა­რე­უ­ლო ძა­ლი­ან გემ­რი­ე­ლია. "ბა­ლა­ხი" და ნი­გო­ზი - ამ კომ­ბი­ნა­ცი­ის რამ­დენ­ნა­ი­რი კერ­ძი გვაქვს. თევ­ზ­თან სამ­წუ­ხა­როდ, ცუ­დი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა გვაქვს, კარ­გად ვერ ვა­კე­თებთ. რო­გორც გა­მი­გია, თევზს შე­სა­ნიშ­ნა­ვად აკე­თე­ბენ პორ­ტუ­გა­ლი­ა­ში და ძა­ლი­ან მინ­და გავ­სინ­ჯო. უცხო­ე­ლე­ბის წვე­უ­ლე­ბებ­ზე არ მოვ­ხ­ვედ­რილ­ვარ, მხო­ლოდ ა-ლა-ფურ­შე­ტებ­ზე და ძა­ლი­ან მა­ინ­ტე­რე­სებს, რად­გან სუფ­რა კულ­ტუ­რის ნა­წი­ლია. კერ­ძე­ბი, სა­ქორ­წი­ლო სუფ­რა თუ დაკ­რ­ძალ­ვის ცე­რე­მო­ნი­ა­ლი, ყვე­ლა­ზე კარ­გი ინ­ფორ­მა­ცი­ის წყა­როა ამა თუ იმ ქვე­ყა­ნა­ზე.

უცხო­უ­რი სამ­ზა­რე­უ­ლო

- გერ­მა­ნი­ა­ში, ბელ­გი­ა­ში, ჰო­ლან­დი­ა­ში, ეგ­ვიპ­ტე­სა და თურ­ქეთ­ში ვარ ნამ­ყო­ფი. სამ­წუ­ხა­როდ, იმ ქვეყ­ნებ­ში, რო­მელ­თა სამ­ზა­რე­უ­ლოც მომ­წონს, არას­დ­როს ვყო­ფილ­ვარ. ეს არის მექ­სი­კა და იტა­ლია. იტა­ლი­უ­რი სამ­ზა­რე­უ­ლო ძა­ლი­ან მომ­წონს. მარ­თა­ლია, ასუ­ქებს, მაგ­რამ მა­ინც. პი­ცა, სპა­გე­ტი, ბრუს­კე­ტა, წვნი­ა­ნე­ბი - ძალ­ზე გემ­რი­ე­ლია. ფრან­გუ­ლი სამ­ზა­რე­უ­ლო არ გა­მი­სინ­ჯავს. თურ­ქუ­ლი არ მიყ­ვარს, ძა­ლი­ან ცხი­მი­ა­ნია და სულ ისე­თი შეგ­რ­ძ­ნე­ბა მაქვს, თით­ქოს ვმძიმ­დე­ბი, არც შა­ურ­მა­ზე ვგიჟ­დე­ბი; თუმ­ცა, უგემ­რი­ე­ლე­სი ტკბი­ლე­უ­ლი და ჩაი აქვთ. სხვა­თა შო­რის, ერთ კა­ფე­ში ძა­ლი­ან ბევ­რი ჩაი ვი­ყი­დე - 2 კგ. მაგ­რამ აქ რომ ჩა­მო­ვი­ტა­ნე და მო­ვამ­ზა­დე, ისე­თი არ გა­მო­ვი­და. მთა­ვა­რი მი­სი და­ყე­ნე­ბის ტექ­ნო­ლო­გია ყო­ფი­ლა და იქ სულ სხვა გე­მო ჰქონ­და. წელს ორი კვი­რა ისე გა­ვა­ტა­რე ბერ­ლინ­ში, რომ "ჰოთ დო­გე­ბი" არც კი მი­ჭა­მია, გერ­მა­ნუ­ლი სამ­ზა­რე­უ­ლო­თიც ვერ მო­ვი­ხიბ­ლე. აი, ბრი­უ­სელ­ში კი ძა­ლი­ან გემ­რი­ე­ლი მი­დი­ე­ბი ვჭა­მე, ათა­ს­ნა­ი­რი რე­ცეპ­ტი არ­სე­ბობს, მთე­ლი რუ­დუ­ნე­ბით ამ­ზა­დე­ბენ და საკ­მა­ოდ ძვი­რი­ცაა.

"რაც გვიყ­ვარს, ასუ­ქებს"

- ეგ­ვიპ­ტე­ში სას­ტუმ­რო­ში ვი­ყა­ვი და ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი კერ­ძე­ბი არ გა­მი­სინ­ჯავს, მაგ­რამ ტკბი­ლე­უ­ლი და ხი­ლი იქაც ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა. ამ ყვე­ლა­ფერს საჭ­მელ­შიც იყე­ნე­ბენ. სხვა­თა შო­რის, ლი­ბა­ნუ­რი კერ­ძე­ბიც მა­გა­რია, კუს­კუ­სი­თა და ქუ­მუ­სით, აქ ერთ-ერთ რეს­ტო­რან­ში მი­ვირ­თ­ვი. მა­გა­ლი­თად, ქა­თა­მი ქლი­ა­ვის ჩი­რით, კუს­კუ­სით, უგემ­რი­ე­ლე­სია. ჩი­ნუ­რი და ტა­ი­ლან­დუ­რი სამ­ზა­რე­უ­ლო მომ­წონს, საზღ­ვარ­გა­რე­თაც ასეთ რეს­ტორ­ნებ­ში მირ­ჩევ­ნია შეს­ვ­ლა, ვიდ­რე - იქა­უ­რი, ნა­ცი­ო­ნა­ლუ­რი კერ­ძე­ბის გა­სინ­ჯ­ვა. ჰო­ლან­დი­უ­რი კერ­ძე­ბის შე­სა­ხებ ვე­რა­ფერს გეტყ­ვით, მაგ­რამ კარ­გი ლუ­დი აქვთ. მექ­სი­კუ­რი კერ­ძე­ბი ნო­ყი­ე­რი, მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი და გემ­რი­ე­ლია, მა­გა­ლი­თად, "ნა­ჩო" და "ბუ­რი­ტო". სამ­წუ­ხა­როდ, რაც გვიყ­ვარს, ის ასუ­ქებს. სულ ვცდი­ლობ, ჯან­სა­ღად ვიკ­ვე­ბო, მაგ­რამ არ გა­მომ­დის, ძა­ლი­ან უგე­მუ­რია. ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში კარ­გი სა­სა­დი­ლო გვაქვს, სა­დაც დი­ე­ტუ­რი კერ­ძე­ბი­ცაა, მაგ­რამ არ ვე­ტა­ნე­ბი, გემ­რი­ე­ლად ჭა­მა მირ­ჩევ­ნია. თუმ­ცა, რომ გითხ­რათ, გურ­მა­ნი ვარ-მეთ­ქი, მო­გა­ტყუ­ებთ. ჭა­მა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს და მი­მაჩ­ნია, რომ ერთ-ერ­თი სა­უ­კე­თე­სო გა­მო­გო­ნე­ბაა, რაც კა­ცობ­რი­ო­ბას აქვს. კვე­ბას რაც შე­ე­ხე­ბა, ექ­ს­პე­რი­მენ­ტე­ბი არ მიყ­ვარს. არის რა­ღა­ცე­ბი, რა­საც ვერ გავ­სინ­ჯავ. ერ­თი საკ­ვე­ბის არ­ჩე­ვამ რომ მო­მი­წი­ოს, ეს პუ­რი იქ­ნე­ბო­და, ყვე­ლა­ზე მე­ტად მიყ­ვარს. ეგ­ზო­ტი­კუ­რი რა­ღა­ცე­ბი არას­დ­როს გა­მი­სინ­ჯავს, რად­გან ზი­ზღის გრძნო­ბა მაქვს და მე­ში­ნია, რომ არ მო­მე­წო­ნოს... მა­გა­ლი­თად, ცხვრის, ირ­მის, დათ­ვის, კურ­დღ­ლის ხორ­ცის გა­სინ­ჯ­ვი­საც რა­ტომ­ღაც მე­ში­ნია.

სას­მე­ლი

- ყვე­ლა­ზე მე­ტად, ღვი­ნო მომ­წონს ქარ­თუ­ლი, კერ­ძოდ კი - ტვი­ში. ზო­გა­დად, დათ­რო­ბა არ მიყ­ვარს, უბ­რა­ლოდ, და­გე­მოვ­ნე­ბა მსი­ა­მოვ­ნებს. ვის­კი, ეს­პა­ნუ­რი და ფრან­გუ­ლი ღვი­ნოც კარ­გია, გერ­მა­ნი­ა­ში არ­გენ­ტი­ნუ­ლი ღვი­ნო გავ­სინ­ჯე და ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა. ტვიშს ვყი­დუ­ლობ ხოლ­მე და ყველ­თან ერ­თად მა­გა­რია.

ბელ­გი­უ­რი შო­კო­ლა­დი

- შო­კო­ლა­დი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს და კარ­გა­დაც ვერ­კ­ვე­ვი. რაც უნ­და ბევ­რ­ნა­ი­რი იყოს, მა­ინც ყვე­ლა­ზე კარ­გს ავარ­ჩევ ხოლ­მე. რა­ღაც­ნა­ი­რად, ინ­ტუ­ი­ცი­ით ვგრძნობ. ბელ­გი­ა­ში ყვე­ლა­ზე კარ­გი შო­კო­ლა­დე­ბი აქვთ, ათას­ნა­ი­რად ამ­ზა­დე­ბენ. იქ შო­კო­ლა­დის ქუ­ჩე­ბია, მა­ღა­ზი­ე­ბი, ეს ყვე­ლა­ფე­რი ხე­ლოვ­ნე­ბის რან­გ­შია აყ­ვა­ნი­ლი, იქ­ვე გიმ­ზა­დე­ბენ ნა­ირ-ნა­ი­რი ფორ­მი­სას, თეთ­რი­ცაა და სურ­ვი­ლი გიჩ­ნ­დე­ბა, ყვე­ლა გა­სინ­ჯო. უგემ­რი­ე­ლე­სია. ბელ­გი­ი­დან ცო­ტა შო­კო­ლა­დი წა­მო­ვი­ღე, მაგ­რამ ტრან­ს­პორ­ტი­რე­ბა არ უხ­დე­ბა, იქ რომ უნ­და ჭა­მო, ისე­თია.

ქე­თის დე­დის, ქალ­ბა­ტონი ლა­ლი დევ­და­რი­ა­ნის რე­ცეპ­ტი:

- წვრი­ლად დაჭ­რი­ლი ქათ­მის ხორ­ცი ხახ­ვ­თან ერ­თად ცხო­ვე­ლურ ცხიმ­ში მოვ­შუ­შოთ, სა­სურ­ვე­ლია, კა­რა­ქი ან ერ­ბო იყოს. კარ­გად მო­შუ­შულს ცო­ტა წყა­ლი და­ვა­მა­ტოთ, თავ­ზე და­ვა­ხუ­როთ და გა­ვა­ჩე­როთ. რო­ცა წყა­ლი დაშ­რე­ბა, და­ვუ­მა­ტოთ შა­ვი პილ­პი­ლი, მა­რი­ლი, ხმე­ლი ქინ­ძი, უცხო სუ­ნე­ლი და კი­დევ ცო­ტა ხანს, 15-20 წუ­თის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვშუ­შოთ. გარ­ჩე­უ­ლი ბრო­წე­უ­ლი მო­ვა­ყა­როთ ან შე­იძ­ლე­ბა, ცო­ტა ბრო­წე­უ­ლის წვე­ნიც მო­ვას­ხათ. შემ­დეგ, ისევ ძა­ლი­ან ცო­ტა წყა­ლი და­ვას­ხათ, თავ­ზე და­ვა­ხუ­როთ და მა­ლე მო­ი­შუ­შე­ბა. სწრა­ფად მო­სამ­ზა­დე­ბე­ლი და ძალ­ზე გემ­რი­ე­ლია.

თამ­თა და­დე­შე­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)