საოკუპაციო ზოლთან მიმდინარე მოვლენებმა საქართველოში ყველა შეაშფოთა. დიდი თუ პატარა, ერი თუ ბერი უდიდესი გულისტკივილით შეჰყურებდა ადამიანებს, რომლებმაც საკუთარი ხელით დაანგრიეს წლობით ნაშენები სახლები და მამაპაპური მიწები მიატოვეს. ამ მტკივნეული საკითხის შესახებ მოსაზრებებს გვიზიარებს წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის მოძღვარი, დეკანოზი კონსტანტინე გიორგაძე:
- ალბათ იმით უნდა დავიწყოთ, რომ არ არსებობს განსაცდელი უფლის დაშვების გარეშე და თუ საქართველოს ისტორიას გადავხედავთ, განსაცდელი არასოდეს გვაკლდა. სიმშვიდისა და აყვავების პერიოდი კი ყოველთვის მაშინ გვქონდა, როდესაც უფალთან ახლოს ვიყავით. ამის ერთ-ერთი ბრწყინვალე მაგალითია დავითისა და თამარის ეპოქა, როცა ეკლესია და ქვეყნის მმართველი ძალა ერთად იყვნენ და როცა ერი დედა-ეკლესიას ემორჩილებოდა. ალბათ გახსოვთ, რომ დავით აღმაშენებლის მეფობის დროს ოთხი ეპისკოპოსი ჰყავდათ მთავრობაში, ქვეყანას მორწმუნე ადამიანები მართავდნენ და ამიტომაც იყო საქართველო გაბრწყინებული. ბიწიერების შემოსვლამ იმ დროშიც თავისი ნაყოფი გამოიღო, სასჯელის პირველ მათრახად მონღოლთა შემოსევა ვიგემეთ. ტახტი ერთი იყო, მეფობა კი ყველას უნდოდა... ყველაფრიდან ჩანს, რომ ყველა განსაცდელი საკუთარი ცოდვების გამო გვევლინებოდა და გვევლინება. კიდევ უფრო აშკარა და ნათელია ებრაელი ხალხის მაგალითი: ეს უფლის რჩეული ერი იყო, მაგრამ როგორც კი ისრაელი ღმერთს განუდგებოდა, მაშინვე განსაცდელი ატყდებოდა თავს. ბოლოს კი, ებრაელები უფალმა მსოფლიოს ყველა კუთხეში მიმოფანტა. დაახლოებით ასეთ მდგომარეობაში ვართ ჩვენ დღეს. ვგულისხმობ არა მარტო იმას, რაც ე.წ. საზღვარზე ხდება, არამედ იმას, რაც დღემდე ხდებოდა - თუნდაც ბოლო წლებში ცოტა სისხლი დაიღვარა ან ცოტა მიწები გვაქვს წართმეული?
- მამა კონსტანტინე, როგორ უნდა მოიქცეს ხალხი, რომელსაც მასზე ბევრად ძლიერი მტერი ჰყავს?
- უცნაურია, მაგრამ ქართველების მიერ მოგებულ ყველა ომში მტერი რაოდენობით ყოველთვის ჭარბობდა და თითქოს აზრიც არ ჰქონდა მასთან შერკინებას, მაგრამ ჩვენ მაინც ვიმარჯვებდით და ეს არ ხდებოდა მხოლოდ საუკეთესო სტრატეგიისა და ტაქტიკის წყალობით. შემთხვევითი არ არის, რომ ქართულ საომარ ხელოვნებას დღეს პენტაგონშიც ასწავლიან. ქართველები ღვთის დახმარებით იმარჯვებდნენ, არაერთხელ უნახავთ თეთრ ცხენზე ამხედრებული წმინდა გიორგი ქართული ლაშქრის მეწინავედ. რაც დღეს ჩვენ გვჭირს, ეს ჩვენივე ბრალია, რამეთუ უფალს დავშორდით. ხალხი ტაძარში დადის, მაგრამ ეკლესიური ცხოვრება არ შემოიფარგლება მხოლოდ ტაძარში მისვლით, ადამიანი ეკლესიური უნდა იყოს ყველგან და ყოველთვის: შრომობს იგი თუ სამშობლოს იცავს. როდესაც ისეთ ქვეყანაში ცხოვრობ, რომლის მფარველი თავად ღვთისმშობელი დედაა, უფრო მეტი პასუხისმგებლობა გეკისრება, უფრო მეტად უნდა დაიცვა შენი მიწა-წყალი. ჩვენი საზღვრები ნიკოფსიიდან დარუბანდამდე იყო გადაჭიმული, მაგრამ მცირედმორწმუნეობისა და ჩვენივე ცოდვების გამო ყველაფერი წაგვერთვა. რომ არა შიდა პოლიტიკის უნიათობა და შინაური ომები, ეს არ მოხდებოდა. რაც შეეხება ცხინვალის რეგიონს, რომელსაც შეცდომით სამხრეთ ოსეთს ეძახიან - ეს არის ძირძველი ქართული მიწა, შიდა ქართლი, სამაჩაბლო. ეს არის გული ქართლისა და როკის გვირაბი რომ არ ყოფილიყო, იქ ჩიტიც ვერ შემოფრინდებოდა. ცნობილი ფაქტია, რომ რევოლუციამდე ცხინვალში სულ რამდენიმე ოსური ოჯახი ცხოვრობდა და ე.წ. სამხრეთ ოსეთი აბსურდული, გამოგონილი სახელმწიფოა. ასევე ძირძველი ქართული მხარეა აფხაზეთი, რომლის სახელიც ადრე მთელ დასავლეთ საქართველოს ერქვა. მტერმა სპეციალურად ჩადო გვიან მოქმედი ნაღმები, მიანიჭა აფხაზეთსა და სამხრეთ ოსეთს განსაკუთრებული სტატუსი, რომ მერე ჩვენთვის დაეპირისპირებინა. ჩემთვის აბსოლუტურად გაუგებარია კოდორის ხეობის ზემო აფხაზეთად გამოცხადებაც, მით უმეტეს მაშინ, როცა აფხაზეთს გვართმევენ.
- ბევრი პრობლემა ალბათ საერთაშორისო ასპარეზზეც უნდა გადაწყდეს. სასულიერო პირები რას ფიქრობთ ამის თაობაზე?
- კი ბატონო, მოვუწოდოთ საერთაშორისო საზოგადოებას, მაგრამ ჩვენი თავი მაინც "ჩვენადვე უნდა გვეყუდნეს". ნურავის ექნება იმედი და ილუზია, რომ ვინმე ჩვენს საქმეს გააკეთებს. ისიც არ უნდა დავივიწყოთ, რომ ძალიან ბევრი შადიმანი გვყავს ქვეყნის შიგნით და ციხეც ყოველთვის შიგნიდან ტყდება.
- დღეს ჩვენი საზოგადოების ერთი ნაწილი სასულიერო პირებს განიკითხავს და ამბობს: 17 მაისს უმცირესობის წარმომადგენლებს ხომ დაუპირისპირდნენ, ახლა ოკუპანტების საქციელიც დაგმონო.
- მე მათ უნდა გავახსენო ე.წ. აგვისტოს ომი: ვინ შევიდა კონფლიქტის ზონაში, როცა ჩვენი ბიჭების დამარხვის საშუალებას არ გვაძლევდნენ და ვინ გამოიყვანა იქიდან გარდაცვლილთა ცხედრები? - პირველად იქ სწორედ პატრიარქი და სასულიერო პირები შევიდნენ, ან როგორ ღვაწლში იყვნენ იმ დღეებში მეუფე ისაია და სხვა სასულიერო პირები, რომლებიც უეჭველი სიკვდილის წინაშე იდგნენ! ეს ყველაფერი პოპულისტური განცხადებებია, როდის არ ყოფილა დედა-ეკლესია თავისი ერის გვერდზე? მოძღვრები გულგრილობას არასოდეს ამჟღავნებენ. ისტორიიდან ცნობილია, რომ სასულიერო პირები მტრის წინააღმდეგ არა მარტო ლოცვით, არამედ იარაღითაც იბრძოდნენ... 17 მაისს სწორედ სასულიერო პირებმა შეაკავეს იქ შეკრებილი ხალხი, თორემ შეიძლებოდა სისხლი დაღვრილიყო, დღეს კი აქეთ გვსაყვედურობენ. მოძღვრები ე.წ. საზღვართან რომ მივიდეთ და ტრანსპარანტებით დავდგეთ, ეს გაუმართლებელი და არაფრის მომტანი ნაბიჯი იქნება, ყველაფერი მხოლოდ ცივი გონებით უნდა გადავწყვიტოთ. დღეს კი საქართველოში ერთი პოლიტიკური მოღვაწე ერთს ამბობს, მეორე - მეორეს. რამდენჯერ ყოფილა, რომ პატრიარქს გამოუსწორებია მდგომარეობა, მაგრამ დაუფიქრებელი ნაბიჯებითა თუ გამონათქვამებით ისევ არეულა. ზოგჯერ ისეთი შთაბეჭდილება მრჩება, რომ ნებსით თუ უნებლიეთ ჩვენვე ვუწყობთ ხელს იმას, რაც ხდება.
ხათუნა ჩიგოგიძე
ყოველკვირეული გაზეთი "ყველა სიახლე"
(გამოდის ოთხშაბათობით)