მის პერ­სო­ნაჟს მეტ­სა­ხე­ლად "პო­რო­ხა" ჰქვია და სე­რი­ალ­ში "შუა ქა­ლაქ­ში" მო­ნა­წი­ლე­ობს. "პო­რო­ხა" ქუ­ჩურ სლენგზე მო­ლა­პა­რა­კე "კარ­გი ტი­პია", ცოტა მოძ­ველ­ბი­ჭო ელე­მენ­ტი, რო­მე­ლიც მუდ­მი­ვად რა­ღაც საქ­მე­ებ­შია გახ­ლარ­თუ­ლი.

მაგ­რამ რო­გორც ამ პერ­სო­ნა­ჟის გამ­სა­ხი­ე­რე­ბელ მსა­ხი­ობ გი­ორ­გი მა­ხა­რა­ძეს­თან შეხ­ვედ­რი­სას გა­ვარ­კვიე, მას "პო­რო­ხას­თან" სა­ერ­თო არა­ფე­რი აქვს. ერთი თბი­ლი­სე­ლი ბი­ჭია, რო­მე­ლიც თა­ვის ოჯახ­ზე, მე­გობ­რებ­სა და პრო­ფე­სი­ა­ზე უზო­მოდ არის შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი.

- წლე­ბის წინ "ღა­მის შოუს სტუ­დი­ა­ში" სე­რი­ა­ლის­თვის კას­ტინ­გი გა­ვი­ა­რე, ჩემი სუ­რა­თი და ვი­დე­ო­მა­სა­ლა ბა­ზა­ში შე­ი­ტა­ნეს. წელს კი და­მი­რე­კეს და მი­თხრეს, - გვინ­და, რომ ესა და ეს როლი ითა­მა­შოო. კას­ტინ­გი აღარ გა­მივ­ლია.

- "პო­რო­ხა" იმ უბ­ნის მოძ­ველ­ბი­ჭო ტი­პია, რო­მელ­შიც მი­რო­ტა­ძე­ე­ბის ოჯა­ხი ცხოვ­რობს... მოგ­წონს?

- ტექ­სტი რომ ვნა­ხე, მივ­ხვდი, რო­გო­რი პერ­სო­ნა­ჟის გან­სა­ხი­ე­რე­ბაც მო­მი­წევ­და. ის ბე­ქას (მსა­ხი­ო­ბი კოკო რო­ი­ნიშ­ვი­ლი) უბ­ნე­ლი და მე­გო­ბა­რია. მა­გა­რი "ღა­და­ო­ბა" ტი­პია, სულ რა­ღაც საქ­მე­ებ­შია, სახ­ლში გო­გო­ე­ბი აჰ­ყავს, ხში­რად მას­ზე უფ­რო­სე­ბიც... ბექა კი მისი სა­პი­რის­პი­რო პერ­სო­ნა­ჟია, მაგ­რამ მა­ინც ძმა­კა­ცო­ბენ... თა­ვი­დან ცოტა კი და­ვი­ძა­ბე, მაგ­რამ მერე "პო­რო­ხას" ალღო ავუ­ღე (იცი­ნის).

- შენს როლს ისე და­მა­ჯე­რებ­ლად თა­მა­შობ, რომ ბევ­რს ცხოვ­რე­ბა­შიც ასე­თი ჰგო­ნი­ხარ...

- ცხოვ­რე­ბა­ში "პო­რო­ხას" ნამ­დვი­ლად არ ვგა­ვარ, მაგ­რამ ვიც­ნობ ასე­თებ­საც და სხვა­ნა­ი­რებ­საც (იღი­მის), ან ასე­თი რო­გორ უნდა ვიყო? მე ხომ მსა­ხი­ო­ბი ვარ. ძვე­ლი ბიჭი და მსა­ხი­ო­ბი? ერ­თმა­ნე­თის­გან ცოტა შორს არი­ან.

- შენ და კოკო რო­ი­ნიშ­ვი­ლი ჯგუ­ფე­ლე­ბი, მე­გობ­რე­ბი, ნა­თე­სა­ვე­ბი (შენი ცო­ლისძმაა) ხართ და სე­რი­ალ­შიც პარტნი­ო­რე­ბი აღ­მოჩ­ნდით... რას იტყვი ამა­ზე?

- მე და კოკო ერ­თმა­ნეთ­თან შე­თა­მა­შე­ბუ­ლე­ბი ვართ. გა­მი­ხარ­და, რომ სე­რი­ალ­ში მისი პერ­სო­ნა­ჟის ოჯახ­ში მო­მი­წია შეს­ვლამ. საქ­მე ამან უფრო გა­მი­ად­ვი­ლა... დიახ, ვძმა­კა­ცობთ, ვმე­გობ­რობთ და ბევრ სპექ­ტაკლში ერ­თა­დაც გვი­თა­მა­შია. კოკო კარ­გი პარტნი­ო­რია, მისი მხრი­დან ხელ­შე­წყო­ბას ვგრძნობ.

- მას მერე, რაც სე­რი­ალ­ში გა­მოჩ­ნდი, ალ­ბათ ქუ­ჩა­ში გცნო­ბენ, არა?

- გუ­შინ მქონ­და ასე­თი ფაქ­ტი: ქუ­ჩა­ში ბავ­შვებ­მა და­მი­ნა­ხეს: ე, "პო­რო­ხა" გა­ი­ჩი­თაო (იღი­მის). მთე­ლი სა­მე­გობ­რო, სე­რი­ა­ლის გავ­ლე­ნით, "პო­რო­ხას" მე­ძა­ხის...

- რომ შეგ­რჩეს ეს მეტ­სა­ხე­ლი?

- არა მგო­ნია, ჩემი გვა­რი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ყვე­ლა­ნი "მა­ხა­რას" მე­ძა­ხი­ან, რა­საც "პო­რო­ხა" ვერ გა­და­ფა­რავს.

- მსა­ხი­ო­ბო­ბა რა­ტომ გა­და­წყვი­ტე?

- მარ­თა­ლია ბავ­შვო­ბა­ში ბე­ბი­ას ხში­რად ვე­ლა­პა­რა­კე­ბო­დი იმა­ზე, რომ მო­მა­ვალ­ში ექი­მი უნდა გა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი, მაგ­რამ სა­ბო­ლო­ოდ მა­ინც თე­ატ­რა­ლურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ჩა­ვა­ბა­რე. დე­და­ჩე­მი ამის სა­ში­ნე­ლი წი­ნა­აღ­მდე­გი იყო, რად­გა­ნაც უნ­დო­და, რომ ეკო­ნო­მი­კურ ან იუ­რი­დი­ულ ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­მე­ბა­რე­ბი­ნა. მა­მა­ჩე­მი ამ­ბობ­და, სა­დაც უნდა, იქ ჩა­ა­ბა­რო­სო, ბი­ძა­ჩე­მიც იმა­ვეს ამ­ბობ­და...

- სკო­ლა­ში გა­მორ­ჩე­უ­ლად რო­მე­ლი სა­გა­ნი გიყ­ვარ­და?

- სა­გა­ნი კი არა, საგ­ნე­ბი (მა­თე­მა­ტი­კა, ფი­ზი­კა, ქი­მია, ის­ტო­რია, გე­ოგ­რა­ფია, ბი­ო­ლო­გია) მიყ­ვარ­და. მა­თე­მა­ტი­კა რომ ვიცი, ეს მა­მა­ჩე­მის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. სკო­ლა­ში ხში­რად მა­თე­მა­ტი­კურ ოლიმ­პი­ა­დებ­ში ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი. მერე გარ­და­ტე­ხის ასაკ­ში სწავ­ლას ცოტა ავუშ­ვი.

- რო­მელ სკო­ლა­ში სწავ­ლობ­დი?

- ბე­ბი­ას­თან, 150-ე სკო­ლა­ში და­ვი­წყე სწავ­ლა (ბე­ბია იქ ქარ­თულ ენა­სა და ლი­ტე­რა­ტუ­რას ას­წავ­ლის) და ბო­ლოს, ისევ 150-ე და­ვამ­თავ­რე. შუ­ა­ლე­დებ­ში კი არა­ერთ სკო­ლა­ში მო­მი­წია სწავ­ლამ...

მოკ­ლედ, მე და ბე­ბი­ამ თე­ატ­რა­ლურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში გა­მოც­დე­ბის ჩა­სა­ბა­რებ­ლად, მშობ­ლე­ბის­გან მა­ლუ­ლად, მომ­ზა­დე­ბა და­ვი­წყეთ. და­მეხ­მა­რა იმა­შიც, რომ სამ­სა­ხი­ო­ბო ოს­ტა­ტო­ბა­ში მა­ნა­ნა ბე­რი­კაშ­ვილ­თან მოვმზა­დე­ბუ­ლი­ყა­ვი. მი­სა­ღებ გა­მოც­დებ­ზეც გა­ვე­დი. ბო­ლოს, სიის სა­ნა­ხა­ვად ჩემ მა­გივ­რად ძმა­კა­ცი მი­ვი­და და ტე­ლე­ფონ­ში იმ­ხე­ლა­ზე და­იღ­რი­ა­ლა, - გიო, მო­ე­წყვეო, რომ შევ­ხტი... გი­ორ­გი შა­ლუ­ტაშ­ვი­ლის ჯგუფ­ში მოვ­ხვდი. უფა­სო გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ზე მა­ღა­ლი ქუ­ლე­ბით ჩა­ვი­რი­ცხე. უნდა ვთქვა, რომ გაგ­ვი­მარ­თლა და კარ­გი ჯგუ­ფი შე­ვიკ­რი­ბეთ...

- სტუ­დენ­ტო­ბი­სას ნა­თა­მა­შებ სპექ­ტაკ­ლებს მსა­ხი­ო­ბე­ბი სი­ა­მოვ­ნე­ბით იხ­სე­ნე­ბენ ხოლ­მე, ალ­ბათ არც შენ ხარ გა­მო­ნაკ­ლი­სი...

- კი, რა თქმა უნდა. სწავ­ლა დამ­თავ­რე­ბუ­ლი არ მქონ­და, რომ მუ­სი­კი­სა და დრა­მის თე­ატ­რში ქალ­ბა­ტონ­მა მა­ნა­ნა ბე­რი­კაშ­ვილ­მა თა­ვის სპექ­ტაკლში (დრა­მა) და­მა­კა­ვა. სტუ­დენ­ტო­ბი­სას გას­ტროლ­ზე ინ­გლის­შიც კი გახ­ლდით. ჯგუ­ფის სპექ­ტაკ­ლი "ჩვე­ნი პა­ტა­რა ქა­ლა­ქი" წა­ვი­ღეთ, რო­მე­ლიც გი­ორ­გი შა­ლუ­ტაშ­ვილ­მა დად­გა. სა­ერ­თა­შო­რი­სო სტუ­დენ­ტურ ფეს­ტი­ვალ­ში ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დით. ერთ დღეს სამ­ჯერ ვი­თა­მა­შეთ ერთი და იგი­ვე სპექ­ტაკ­ლი. ყვე­ლას, რე­ჟი­სო­რებ­სა და მათ სტუ­დენ­ტებს, ვინც იმ ფეს­ტი­ვალ­ში მო­ნა­წი­ლე­ობ­და, მო­ე­წო­ნა ჩვე­ნი წარ­მოდ­გე­ნა. ოვა­ცი­ე­ბით გვხვდე­ბოდ­ნენ. პრე­სა­ში ჩვენ­ზე რე­ცენ­ზი­ე­ბი იწე­რე­ბო­და. წი­ნა­და­დე­ბე­ბი და მიწ­ვე­ვე­ბიც მი­ვი­ღეთ... ჯგუფ­თან ერ­თად, ასე­ვე ნა­თა­მა­შე­ბი მაქვს შალ­ვა და­დი­ა­ნის "გუ­შინ­დელ­ნი"...

- გული არ გწყდე­ბა იმა­ზე, რომ ექი­მო­ბა­ზე უარი თქვი?

- არა და სხვა პრო­ფე­სი­ის­კენ გული არც მი­მი­წევს, მით უმე­ტეს, რომ ჩემი დღე­ვან­დე­ლი საქ­მი­ა­ნო­ბა მიყ­ვარს.

- რო­გორც გა­ვი­გე, ცოტა ხნის წინ ავთო ვარ­სი­მაშ­ვილს "თა­ვი­სუ­ფალ თე­ატ­რში" სპექ­ტაკლში "მიყ­ვარ­ხარ, მიყ­ვარ­ხარ, მიყ­ვარ­ხარ" მი­უწ­ვე­ვი­ხარ...

- კი, ბა­ტონ­მა ავ­თომ გა­სულ თე­ბერ­ვალს მი­მიწ­ვია სპექ­ტაკლში - "მიყ­ვარ­ხარ, მიყ­ვარ­ხარ, მიყ­ვარ­ხარ", რო­მელ­შიც მა­რი­ამ ჯო­ლო­გუა და აპო­ლონ კუბ­ლაშ­ვი­ლი თა­მა­შობ­დნენ. მა­რი­ა­მი ორ­სუ­ლო­ბის გამო ვე­ღარ ახერ­ხებ­და მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას და აპო­ლო­ნიც შეც­ვა­ლეს. მოკ­ლედ ისი­ნი მე და ჩემ­მა ჯგუ­ფელ­მა, "თა­ვი­სუ­ფა­ლი თე­ატ­რის" მსა­ხი­ობ­მა მა­რი­ამ ნა­დი­რა­ძემ ჩა­ვა­ნაც­ვლეთ. სა­ვა­რა­უ­დოდ, სექ­ტემ­ბრი­დან აპო­ლო­ნი და მა­რი­ა­მი დაბ­რუნ­დე­ბი­ან და ჩვენ, რო­გორც გვი­თხრეს, მათი დუბ­ლი­ო­რე­ბი ვიქ­ნე­ბით.

- კი­ნო­ში არ გინ­და თა­მა­ში?

- ორ ფილმში გა­და­მი­ღეს: ერთი გახ­ლავთ თი­ნა­თინ ყა­ჯრიშ­ვი­ლის მხატ­ვრუ­ლი, სრულ­მეტ­რა­ჟი­ა­ნი ნა­მუ­შე­ვა­რი - "პა­ტარ­ძლე­ბი", რომ­ლის პრე­მი­ე­რაც 2014 წლის­თვის არის და­გეგ­მი­ლი და მე­ო­რე ფილ­მი - "არ­ჩე­ვა­ნი" მა­რი­ამ ქა­ცა­რა­ვამ გა­და­ი­ღო. მას­ში მთა­ვა­რი როლი მაქვს და მისი პრე­მი­ე­რა სექ­ტემ­ბერ-ოქ­ტომ­ბერ­ში შედ­გე­ბა. მის გაგ­ზავ­ნას ფეს­ტი­ვა­ლებ­ზეც აპი­რე­ბენ. ცოტა ხან­ში კი­დევ ერთ ფილმში მო­მი­წევს თა­მა­ში, მაგ­რამ ჯერ დე­ტა­ლე­ბი არ ვიცი.

- შენი პერ­სო­ნა­ჟის სი­ტყვე­ბი რომ გა­მო­ვი­ყე­ნო, - "რა ცხოვ­რე­ბით ცხოვ­რობ, ძმაო", მა­გა­ლი­თად, ფეხ­ბურ­თი თუ გიყ­ვარს?

- ფეხ­ბურ­თი მიყ­ვარს. რე­ა­ლის გა­ქა­ნე­ბუ­ლი "ბა­ლელ­ში­კი" ვარ.

- "ბარ­სე­ლო­ნა" არ მოგ­წონს?

- "ბარ­სე­ლო­ნა" არ მიხ­სე­ნოთ. 15 წე­ლია, ღრმა ბავ­შვო­ბი­დან "რე­ალს" ვგულ­შე­მატ­კივ­რობ. ჩა­ვარ­დნე­ბი კი ჰქონ­და, მაგ­რამ არ მი­ღა­ლა­ტია. მე და კოკო ფეხ­ბურთზე ბევ­რს ვკა­მა­თობთ, მაგ­რამ ბოლო დროს თავს ვი­კა­ვებთ, რომ ზედ­მე­ტი არ მოგ­ვი­ვი­დეს.

- მხო­ლოდ ფეხ­ბურთზე კა­მა­თობთ?

- კი, აბა, სხვა რა გვაქვს სა­კა­მა­თო? ჯვა­რი გვწე­რია... ისე, ფეხ­ბურთთან და­კავ­ში­რე­ბით სა­ო­ცა­რი სიზ­მრე­ბი მაქვს. მა­გა­ლი­თად, სამ­ჯერ, თა­მა­შე­ბის წი­ნა­დღეს, "რე­ა­ლი" - "მი­ლა­ნის" მატ­ჩე­ბი თა­ვი­სი ან­გა­რი­შე­ბით და­მე­სიზ­მრა. ის კი არა, გა­ტა­ნი­ლი გო­ლის ავ­ტო­რე­ბიც კი ვი­ცო­დი, ვინ იქ­ნე­ბოდ­ნენ...

- ალ­ბათ ბავ­შვო­ბა­ში ფეხ­ბურთზეც და­დი­ო­დი, არა?

- ბავ­შვო­ბა­ში კა­ლათ­ბურთს (11 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში) ვთა­მა­შობ­დი. "სა­კა­ლათ­ბურ­თო აკა­დე­მი­ა­ში" ჩემი მწვრთნე­ლე­ბი იყ­ვნენ - გელა დარ­სა­ძე, თე­მურ აბუ­ლა­ძე და გია კა­ზან­ჯი­ა­ნი. უცხო­ეთ­შიც კი ვი­ყა­ვით შე­ჯიბ­რე­ბებ­ზე. მარ­თა­ლია კა­ლათ­ბურთს სე­რი­ო­ზუ­ლად ვთა­მა­შობ­დი, მაგ­რამ ფეხ­ბურთს ყო­ველ­თვის ვგულ­შე­მატ­კივ­რობ­დი. ისე, კა­ლათ­ბურთში "მა­ი­ა­მის" "ვბა­ლელ­ში­კობ".

- მუ­სი­კა არ გიყ­ვარს?

- მუ­სი­კა ძა­ლი­ან მიყ­ვარს.

- მღე­რი?

- (იცი­ნის) ამ­ბო­ბენ, რომ სმე­ნა მაქვს, მაგ­რამ ისე, რომ სად­მე ვიმ­ღე­რო, არა... ამ ამ­ხრივ გამ­ბე­და­ო­ბა მაკ­ლია. წე­სით, მსა­ხი­ობს კომ­პლექ­სი არ უნდა მქონ­დეს... მხო­ლოდ ახ­ლობ­ლე­ბის წრე­ში შე­იძ­ლე­ბა ვიმ­ღე­რო, ოღონდ, ვი­ღა­ცებ­თან ერ­თად. ქორ­წილ­ში მა­რი­ამ­თან ერ­თად ვიმ­ღე­რე და კი­ნა­ღამ მოვ­კვდი. იმა­ვე­ნა­ი­რად ვი­ნერ­ვი­უ­ლე ჩემს ცეკ­ვა­ზეც. ცუ­დად არ მი­ცეკ­ვია, მაგ­რამ მაქ­სი­მა­ლის­ტი ვარ და მინ­დო­და, უკეთ გა­მომ­სვლო­და...

- სა­მა­გი­ე­როდ, სიმ­ღე­რა სა­უ­კე­თე­სოდ შენს მე­უღ­ლეს, მომ­ღე­რალ მა­რი­ამ რო­ი­ნიშ­ვილს გა­მოს­დის. ნა­ნა­ხი მაქვს, რო­გორ მღე­რის უკვე თქვე­ნი პა­ტა­რა გო­გო­ნაც...

- კი, ელე­ნე კარ­გად მღე­რის. ხან­და­ხან სიმ­ღე­რა­ში ისეთ რა­ღა­ცებს არ­ტყამს, პირ­და­ღე­ბუ­ლი ვრჩე­ბი. შე­უძ­ლია, სიმ­ღე­რას ორი-სამი მოს­მე­ნით აუ­ღოს ალღო. ნი­ჭი­ე­რი ბავ­შვია.

- ისე, შენს ქორ­წილ­ში ცეკ­ვის გამო რა­ტომ ინერ­ვი­უ­ლე?

- დედა - თეო ჩი­ვა­ძე მო­ცეკ­ვა­ვეა და ქორ­წი­ლის­თვის მე და მა­რი­ამს ცეკ­ვა ქარ­თუ­ლი დაგ­ვიდ­გა. მა­რი­ამს კარ­გად გა­მო­უ­ვი­და. მა­ნამ­დე დე­და­ჩემ­თან, სტუ­დი­ა­ში ერთი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში მე­ცა­დი­ნე­ობ­და. დედა ამ­ბობს, რომ უნი­ჭი­ე­რე­სია.

ისე, ჩემი დიდი ბა­ბუა - გრი­გოლ ჩი­ვა­ძე მო­ცეკ­ვა­ვე, ქო­რე­ოგ­რა­ფი გახ­ლდათ. ბა­ბუ­აც ცეკ­ვავ­და... ბავ­შვო­ბა­ში რო­გორც გი­თხა­რით, კა­ლათ­ბურ­თით ვი­ყა­ვი და­კა­ვე­ბუ­ლი და ცეკ­ვის შე­სას­წავ­ლად ვერ მო­ვი­ცა­ლე. ახ­ლაც სულ მინ­და, დე­და­ჩემ­თან, სტუ­დი­ა­ში ვი­ა­რო, მაგ­რამ ვერ ვა­ხერ­ხებ.

- მა­რი­ა­მი კო­კოს მეშ­ვე­ო­ბით გა­ი­ცა­ნი?

- თა­ვი­დან ერ­თმა­ნე­თი ყვე­ლამ სო­ფელ სი­ონ­ში გა­ვი­ცა­ნით. იმის მერე დავ­მე­გობ­რდით. თან, მე და კოკო ჯგუ­ფე­ლე­ბი რომ ვი­ყა­ვით, ესეც გვა­ახ­ლო­ებ­და. 24 სა­ა­თის გან­მავ­ლო­ბა­ში ერ­თად ვი­ყა­ვით. მოკ­ლედ, ორ­წლი­ა­ნი მე­გობ­რო­ბის შემ­დეგ, მე და მა­რი­ამ­მა 2010 წელს ერ­თად ყოფ­ნა გა­დავ­წყვი­ტეთ, ქორ­წი­ლი 23 იან­ვარს გვქონ­და...

- მოგ­წონს მა­რი­ა­მის გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა, სა­მო­მავ­ლოდ ოპე­რის მომ­ღერ­ლო­ბას რომ აპი­რებს?

- მარ­თლა სე­რი­ო­ზუ­ლი მო­ნა­ცე­მე­ბი აქვს და ეჭ­ვიც არ მე­პა­რე­ბა, რომ თა­ვის პრო­ფე­სი­ა­ში წარ­მა­ტე­ბას მი­აღ­წევს. მაგ­რად რომ მღე­რის, ეს მხო­ლოდ ჩემი შე­ფა­სე­ბა არ არის, სპე­ცი­ა­ლის­ტე­ბის აზ­რია. ახლა ნი­კო­ლოზ რაჭ­ვე­ლის დარ­ბაზ­ში, რკი­ნიგ­ზელ­თა სახ­ლში სოლო კონ­ცერტს აპი­რებს. ეს მისი პირ­ვე­ლი სოლო კონ­ცერ­ტია და წარ­მა­ტე­ბებს ვუ­სურ­ვებ. მას ჩემი რჩე­ვა არ სჭირ­დე­ბა, ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად იცის, ოღონდ, სა­უ­კე­თე­სო მო­მა­ვალს და წარ­მა­ტე­ბებს ვუ­სურ­ვებ... ისე, ერთი პე­რი­ო­დი, ორი­ვე­ნი იტა­ლი­ა­ში ვა­პი­რებ­დით გამ­გზავ­რე­ბას, მას "ლას­კა­ლა­ში" კურ­სის გავ­ლა უნ­დო­და, მეც იქ სამ­სა­ხი­ო­ბო გან­ხრით სას­წავ­ლე­ბელს ვე­ძებ­დი, მაგ­რამ ეგ ამ­ბა­ვი გა­და­ი­დო. ვნა­ხოთ.

- რო­გო­რი მამა ხარ?

- და­ვი­წყებ იმით, რომ ელე­ნე ძა­ლი­ან მა­გა­რი შვი­ლია. თა­ვი­დან მი­ჭირ­და იმის აღ­ქმა, რომ მამა ვი­ყა­ვი და შვი­ლი მყავ­და. უც­ნა­უ­რია, ლა­პა­რა­კი რომ და­ი­წყო, პა­პას მე­ძახ­და. ახლა უკვე მა­მას მე­ძა­ხის, ხან გიოს, გი­ორ­გის... ბავ­შვი მუ­სი­კა­ლუ­რიც არის, პლას­ტი­კუ­რიც, არ­ტის­ტუ­ლიც, მოკ­ლედ, სა­მო­მავ­ლოდ ხე­ლოვ­ნე­ბის სფე­რო თუ აირ­ჩია, ვგრძნობ, რომ ყველ­გან გა­ქა­ჩავს (იღი­მის)... ბოლო დროს გა­ბუტ­ვა ის­წავ­ლა. ხან­და­ხან, რა­ღა­ცებ­ზე გუ­ლიც უჩუყ­დე­ბა...

- სი­დედრს - თამ­რი­კო ჭო­ხო­ნე­ლი­ძეს ძა­ლი­ან უყ­ვარ­ხარ, ეს არა­ერ­თხელ უთ­ქვამს ჩემ­თან ინ­ტერ­ვი­უ­ში... შენ რას იტყვი მას­ზე?

- ჰო, მე და თამ­რი­კოს კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვაქვს, ვმე­გობ­რობთ და მეც ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. ჩვენ კლა­სი­კუ­რი გა­გე­ბით სიძე-სი­დედ­რი კი არა, უბ­რა­ლოდ, კარ­გი მე­გობ­რე­ბი ვართ.

- რო­გორც გა­ტყობ, ვერ გა­ე­ქე­ცი მო­დას და სხე­ულ­ზე რამ­დე­ნი­მე ტა­ტუც გა­ი­კე­თე...

- ტატუ პირ­ვე­ლად მა­რი­ამ­მა გა­ი­კე­თა და მერე მეც მაგ­რად მო­მინ­და. გუ­ლის მხა­რეს, მარ­ცხე­ნა ფერდქვეშ, ნეკ­ნებ­ზე ელე­ნეს ხე­ლის­გუ­ლის ანა­ბეჭ­დი მაქვს ამოს­ვი­რინ­გე­ბუ­ლი და ამის წყა­ლო­ბით, სულ თან მყავს ჩემი შვი­ლი...

- ხე­ლებ­ზე რა გა­წე­რია?

- ერთ ხელ­ზე "ფე­მი­ლი" (ოჯა­ხი) მა­წე­რია, მე­ო­რე­ზე - "ფრენ­დს" (მე­გობ­რე­ბი). უეც­რად, არც დავ­ფიქ­რე­ბულ­ვარ, ისე გა­ვი­კე­თე...

- გი­ორ­გი, დე­დი­სერ­თა კი ხარ, მაგ­რამ გა­ტყობ, რომ ეგო­ის­ტი არ უნდა იყო. ასეა?

- უმე­გობ­როდ არას­დროს მი­ცხოვ­რია. ბავ­შვო­ბი­დან მახ­სოვს, ხან რო­მე­ლი ამ­ხა­ნა­გი რჩე­ბო­და ჩემ­თან და ხან მე ვრჩე­ბო­დი კლა­სელ­თან. მე­გობ­რი­სა და ძმა­კა­ცის გა­რე­შე ცხოვ­რე­ბა დღემ­დე არ შე­მიძ­ლია. არც და­მე­გობ­რე­ბა მი­ჭირს. ადა­მი­ა­ნებს ად­ვი­ლად ვე­გუ­ე­ბი და ვენ­დო­ბი. კი­დევ ერთი თვი­სე­ბა მაქვს: ვინ­მეს­თან რაც უნდა ვი­კა­მა­თო, ვი­ჩხუ­ბო, მე­ო­რე დღეს აღარ მახ­სოვს...

იხი­ლეთ ფო­ტო­გა­ლე­რეა

ლალი ფა­ცია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)