მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, აღ­დგო­მის ბრწყინ­ვა­ლე დღე­სას­წა­უ­ლი ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი სამ­ყა­როს­თვის ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე გა­მორ­ჩე­უ­ლი დღეა და ყვე­ლა მორ­წმუ­ნე ცდი­ლობს, მას შე­სა­ბა­მი­სად მომ­ზა­დე­ბუ­ლი შეხ­ვდეს. სა­აღ­დგო­მო ტრა­დი­ცი­ებ­ზე სა­სა­უბ­როდ სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის ცნო­ბილ ადა­მი­ა­ნებს და­ვუ­კავ­შირ­დი და მათი სა­ზე­ი­მო გან­წყო­ბი­ლე­ბა გა­ვი­ზი­ა­რე...

მა­რი­ნა კა­ხი­ა­ნი, მსა­ხი­ო­ბი:

- აღ­დგო­მის დღე­სას­წა­უ­ლი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს და ამ დღეს მეც ისე აღ­ვნიშ­ნავ, რო­გორც ყვე­ლა მარ­თლმა­დი­დე­ბე­ლი ქარ­თვე­ლი. მახ­სოვს, პა­ტა­რა რომ ვი­ყა­ვი, კვერ­ცხებს ბე­ბია ღე­ბავ­და და კვი­რა დი­ლით ერ­თმა­ნეთს "ვუ­ჭა­ხუ­ნებ­დით", მერე კი მე­ზობ­ლებ­თან გავ­დი­ო­დი ხოლ­მე. ბე­ბია და ბა­ბუა ოჯახ­ში დიდ სუფ­რას შლიდ­ნენ, სტუმ­რებს უმას­პინ­ძლდე­ბოდ­ნენ და ა.შ.

წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში პა­ს­ქას თა­ვად ვა­ცხობ­დი. რაც შე­ე­ხე­ბა სხვა კერ­ძებ­სა და ტკბი­ლე­ულს, ყვე­ლა­ფერს "სა­ფუ­ლის სის­ქი­დან" გა­მომ­დი­ნა­რე ვამ­ზა­დებთ. ვერ მო­გა­ტყუ­ებთ და ვერ გე­ტყვით, რომ ტა­ძარ­ში ყო­ველ ლი­ტა­ნი­ო­ბას დავ­დი­ვარ, მაგ­რამ შე­და­რე­ბით ახალ­გაზ­რდა რომ ვი­ყა­ვი, წირ­ვას ხში­რად ვეს­წრე­ბო­დი, ახლა კი სახ­ლში გან­ვმარ­ტოვ­დე­ბი ხოლ­მე და ჩემ­თვის წყნა­რად აღ­ვნიშ­ნავ ქრის­ტეს აღ­დგო­მას. სან­თელს, რა თქმა უნდა, ყო­ველ­თვის ვან­თებ...

რო­დე­საც იე­რუ­სა­ლიმ­ში ვი­ყა­ვი, იმ წმინ­და ად­გი­ლას სა­ო­ცა­რი გრძნო­ბა და­მე­უფ­ლა და დიდი სურ­ვი­ლი მაქვს, იქ ოდეს­მე აღ­დგო­მის დღე­სას­წა­ულ­ზეც მოვ­ხვდე. სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს ვუ­ლო­ცავ ქრის­ტი­ა­ნე­ბის ყვე­ლა­ზე დიდ დღე­სას­წა­ულს. ყვე­ლას ბედ­ნი­ე­რე­ბას და პირ­ველ რიგ­ში, სა­კუ­თარ თავ­თან ჰარ­მო­ნი­ას ვუ­სურ­ვებ!

თამ­რი­კო ჭო­ხო­ნე­ლი­ძე, მომ­ღე­რა­ლი:

- აღ­დგო­მის დღე­სას­წა­ულს ყო­ველ­თვის გა­მორ­ჩე­უ­ლად აღ­ვნიშ­ნავ. ეს მარ­თლაც სა­ო­ცა­რი და გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი დღეა ისე­ვე, რო­გორც შობა. აღ­დგო­მა მხო­ლოდ კვერ­ცხის შე­ღებ­ვა და საფ­ლავ­ზე გას­ვლის აუ­ცი­ლებ­ლო­ბა არ არის, ამ დღე­სას­წა­ულს სულ სხვა დატ­ვირ­თვა აქვს: მთა­ვა­რია, სულ­ში იგ­რძნო ის, რაც ამ დიდ სიბ­რძნე­შია ჩა­დე­ბუ­ლი. მთე­ლი 48 წე­ლია, ამ დღის­თვის მარ­ხვით ვემ­ზა­დე­ბი და ვცდი­ლობ, ნა­ზი­ა­რე­ბი შევ­ხვდე. წი­ნას­წარ ჯე­ჯილს ვთე­სავ, პა­რას­კევს კი, რა თქმა უნდა, კვერ­ცხს ვღე­ბავ და მას­ში ვა­ლა­გებ. მაქვს სურ­ვი­ლი, პა­ს­ქის ცხო­ბა ვის­წავ­ლო, მაგ­რამ მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ საკ­მა­ოდ კარ­გი კუ­ლი­ნა­რი გახ­ლა­ვართ, ეს ჯერ­ჯე­რო­ბით ვერ მო­ვა­ხერ­ხე და რო­გორც წესი, მა­ღა­ზი­ა­ში ვყი­დუ­ლობ. იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ ხორცს არ გე­ახ­ლე­ბით, თევ­ზის­გან არა­ერ­თი სა­ხე­ო­ბის კერძს ვამ­ზა­დებ და ვი­ნა­ი­დან კვი­რა დღეს უკვე ხსნი­ლია, სუფ­რა­ზე თით­ქმის ყვე­ლა­ფე­რი დევს ხოლ­მე. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, აღ­დგო­მის ღა­მეს მე და მა­რი­ა­მი ტა­ძარ­ში ვგა­ლობთ და ეს ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნოა.

- რო­გორც ვიცი, იე­რუ­სა­ლიმ­ში არა­ერ­თხელ ხართ ნამ­ყო­ფი. თქვე­ნი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბე­ბი გაგ­ვი­ზი­ა­რეთ...

- დიახ, აღ­დგო­მას იე­რუ­სა­ლიმ­ში ბევ­რჯერ ვყო­ფილ­ვარ, მაგ­რამ ხუთი წლის წი­ნან­დე­ლი ვი­ზი­ტი არას­დროს და­მა­ვი­წყდე­ბა: მა­შინ ებ­რა­ელ­მა მე­გობ­რებ­მა - აბუ­ლაშ­ვი­ლებ­მა მთე­ლი ოჯა­ხი დაგვპა­ტი­ჟეს და დიდი სა­ჩუ­ქა­რი გაგ­ვი­კე­თეს: მიკ­რო­ავ­ტო­ბუ­სით ექ­სკურ­სი­ა­ზე წაგ­ვიყ­ვა­ნეს, სა­დაც ექ­სკურ­სი­ამ­ძღო­ლიც გვყავ­და და მან, დიდი ხნის ძებ­ნის შემ­დეგ, არ­ქი­ე­პის­კო­პოს თე­ო­ფი­ლეს შეგ­ვახ­ვედ­რა, რო­მე­ლიც ამ­ჟა­მად იე­რუ­სა­ლი­მის პატ­რი­არ­ქი გახ­ლავთ. იგი ჩვენ მი­მართ დიდი სიმ­პა­თი­ით გა­ნიმსჭვა­ლა და როცა გა­ი­გო, ვმღე­რო­დით, უფ­ლე­ბა მოგ­ვცა, ტა­ძარ­ში "ქრის­ტე აღ­დგა" გვე­გა­ლო­ბა. ერთ-ერთ ფლი­გელ­ში შეგ­ვიყ­ვა­ნა, სა­დაც სხვა­თა შო­რის, იმ ჯვრის პა­ტა­რა ნა­წი­ლი ვნა­ხეთ, რო­მელ­ზეც იესო იყო გაკ­რუ­ლი. ჩვე­ნი გა­ლო­ბით აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბუ­ლი დარ­ჩა და "ღვთის­მშობ­ლის სა­გა­ლო­ბე­ლიც" გვამ­ღე­რა. მერე, ჩვე­ნი სა­ხე­ლე­ბი ჩა­ი­წე­რა - ერთი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ლოც­ვებ­ში მოგ­ვიხ­სე­ნი­ებ­დნენ, დამ­შვი­დო­ბე­ბი­სას კი გვი­თხრა: მინ­და, სა­ჩუ­ქა­რი გა­გი­კე­თო­თო. რო­დე­საც შა­ბათს სა­ღა­მოს მა­ცხოვ­რის საფ­ლა­ვი­დან ცე­ცხლი გად­მო­დის, საფ­ლა­ვი ილუ­ქე­ბა - მთე­ლი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში რამ­დე­ნი­მე ლუქი ადევს, რო­მელ­საც სან­თლის ცვი­ლის შემ­ცვე­ლო­ბა აქვს; ის პა­ტა­რაა, ხე­ლის­გუ­ლის ზო­მის, მაგ­რამ უდი­დე­სი ძალა აქვს. არ­ქი­ე­პის­კო­პოს­მა თე­ო­ფი­ლემ ეს სიწ­მინ­დე ჩვენ გვა­ჩუ­ქა და მას შემ­დეგ, ჩემს ოჯახ­ში ინა­ხე­ბა რო­გორც უდი­დე­სი რე­ლიკ­ვია. დი­დე­ბა უფალს, რომ ამ მხრივ გა­მოგ­ვარ­ჩია და იე­რუ­სა­ლი­მი­დან ასე­თი სა­ჩუ­ქა­რი გა­მოგ­ვა­ტა­ნეს. ოც­ნე­ბად მაქვს გა­დაქ­ცე­უ­ლი, რომ იქ კვლავ ჩა­ვი­დე.

ქეთი კან­ტი­ძე, მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის და­სის გამ­გე:

- ტრა­დი­ცი­უ­ლად, აღ­დგო­მას ტა­ძარ­ში ვხვდე­ბი, დი­ლით კი სო­ფელ­ში მი­ვემ­გზავ­რე­ბი და დედ-მა­მის საფ­ლავ­ზე გავ­დი­ვარ. ჩემი აზ­რით, აღ­დგო­მა ყვე­ლა­ზე დიდი დღე­სას­წა­უ­ლია და ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. მზა­დე­ბა უკვე და­ვი­წყე - ხორ­ცი ვი­ყი­დე, სოფ­ლის კვერ­ცხი, ჯე­ჯი­ლიც და­თე­სი­ლი მაქვს და ა.შ. მარ­ხვა­საც ვი­ცავ და ალ­ბათ, ვე­ზი­ა­რე­ბი კი­დეც. კვი­რა დღის­თვის ყო­ველ­თვის ვამ­ზა­დებ "ჩა­ქა­ფულს", რო­მელ­ზეც ვგიჟ­დე­ბი და გემ­რი­ე­ლი გა­მომ­დის. პა­ს­ქა არას­დროს გა­მო­მი­ცხვია, რად­გან საკ­მა­ოდ რთუ­ლი მო­სამ­ზა­დე­ბე­ლია. წარ­მო­შო­ბით კას­პის რა­ი­ო­ნი­დან ვარ და მახ­სოვს, ბავ­შვო­ბი­სას დე­და­ჩე­მი აცხობ­და; მე­ზობ­ლე­ბი მთელ ღა­მეს ათე­ნებ­დნენ, ცომს ამ­ზა­დებ­დნენ, დი­ლით კი გა­მო­სა­ცხო­ბად ღუ­მელ­ში დებ­დნენ ხოლ­მე. ისიც მახ­სოვს, რომ მთე­ლი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ათას­ნა­ირ კო­ლოფს აგ­რო­ვებ­დნენ, რათა პა­ს­ქის ფორ­მე­ბი ჰქო­ნო­დათ (აბა, მა­შინ სად იყო ამ­დე­ნი კონ­სერ­ვი?). ჰოდა, ეს ყვე­ლა­ფე­რი რომ მახ­სოვს, პა­ს­ქის გა­მო­ცხო­ბა ამი­ტო­მაც არ მიც­დია. თუმ­ცა, ოჯახ­ში გა­მომ­ცხვარ პა­ს­ქას დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბით მი­ვირ­თმევ, თუ რა თქმა უნდა, ვინ­მე მო­მარ­თმევს (იღი­მის)...

სხვა­თა შო­რის, მახ­სოვს, ბავ­შვო­ბი­სას რო­გორ გვი­ხა­რო­და "ჭი­ა­კო­კო­ნო­ბის" მო­ახ­ლო­ე­ბა. სო­ფელ­ში ერთი დან­გრე­უ­ლი ეკ­ლე­სია იყო, რო­მელ­საც საყ­დარს ვე­ძახ­დით. ჰოდა, ამ ეკ­ლე­სი­ის წინ დიდ კო­ცონს ვან­თებ­დით და გა­დავ­ხტე­ბო­დით და გად­მოვ­ხტე­ბო­დით ხოლ­მე. პა­ტა­რა­ო­ბი­სა­საც ტანსრუ­ლი ვი­ყა­ვი და ამის გა­კე­თე­ბა მი­ჭირ­და, მაგ­რამ სულ მინ­დო­და, ყვე­ლა­ზე მა­ღალ ცე­ცხლის ალზე გა­დავმხტა­რი­ყა­ვი. ჰოდა, ამას რომ ვერ ვა­ხერ­ხებ­დი, გული მწყდე­ბო­და. აღ­დგო­მის დღეს კვერ­ცხე­ბით ხელ­ში აქეთ-იქით დავ­რბო­დით; ზოგს ხის კვერ­ცხი ჰქონ­და და ერ­თმა­ნეთს ვა­ტყუ­ებ­დით. ის დრო კარ­გად მახ­სენ­დე­ბა...

დიდი სურ­ვი­ლი მაქვს, აღ­დგო­მას იუ­რუ­სა­ლიმ­ში შევ­ხვდე, მაგ­რამ ეს ოც­ნე­ბა ჯერ­ჯე­რო­ბით ვერ ავიხ­დი­ნე. ამი­ტო­მაც, აღ­დგო­მის ღა­მეს ტე­ლე­ვი­ზო­რის წინ ვზი­ვარ და ვუ­ყუ­რებ, მო­ლო­დინ­ში ვარ და ვღე­ლავ, ცე­ცხლი რო­დის გად­მო­ვა. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, ასეთ დროს შიში მი­პყრობს: ღმერ­თმა არ ქნას, არ აინ­თოს, უბ­რა­ლოდ, ში­ნა­გან და­ძა­ბუ­ლო­ბას ვგრძნობ ხოლ­მე.

ნიკა წუ­ლუ­კი­ძე, თე­ატრმ­ცოდ­ნე:

- რო­გორც წესი, აღ­დგო­მის ბრწყინ­ვა­ლე დღე­სას­წა­ულს ტა­ძარ­ში ვხვდე­ბი. ჩემი ოჯა­ხის წევ­რე­ბის უმე­ტე­სო­ბა მარ­ხვა­ზეა და იქ ვიხ­სნი­ლებთ ხოლ­მე. სხვა­თა შო­რის, უმე­ტე­სო­ბა ხომ კვერ­ცხს ენ­დრო­თი ღე­ბავს, ბე­ბი­ა­ჩემს და ბა­ბუ­ა­ჩემს კი ტრა­დი­ცი­ად აქვთ, იგი სა­ნე­ლებ­ლით შე­ღე­ბონ, რო­მელ­საც მა­ნა­ნა ჰქვია და ყო­ველ­თვის გა­მორ­ჩე­უ­ლად წი­თე­ლი, "კვას­კვა­სა" კვერ­ცხი გვაქვს. მა­ნა­ნით ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი მე­თო­დით იღე­ბე­ბა - სპე­ცი­ა­ლუ­რად კვერ­ცხის შე­სა­ღე­ბად გან­კუთ­ვნილ ქვაბ­ში ხახ­ვის ფურ­ცლებ­თან ერ­თად მა­ნა­ნას ჩაყ­რით და სულ ეს არის. სხვა­თა შო­რის, ბოლო 2-3 წე­ლია, ამ სა­ნე­ლე­ბელს თბი­ლის­ში ვერ ვშო­უ­ლობთ და ახ­ლო­ბელს ქუ­თა­ი­სი­დან ვაგ­ზავ­ნი­ნებთ ხოლ­მე. ბე­ბია და ბი­ცო­ლა სახ­ლში უგემ­რი­ე­ლეს პა­ს­ქებს აცხო­ბენ და ჩვენც გვჩუქ­ნი­ან. 15 დღით ადრე, ბუ­ზღე­ლის ფორ­მა­ზე ჯე­ჯილს ვთე­სავთ და შუ­ა­ში კვერ­ცხებს ვა­ლა­გებთ ხოლ­მე. სუფ­რა­ზე აუ­ცი­ლებ­ლად გვაქვს "ჩა­ქა­ფუ­ლი", ტარ­ხუ­ნა და მწვა­ნე ტყე­მა­ლი. აღ­დგო­მას საფ­ლავ­ზე რომ გა­დი­ან და იქ 9-სარ­თუ­ლი­ან სუფ­რას შლი­ან, ასე­თი რამ არ გვჩ­ვე­ვია. ეს ბრწყინ­ვა­ლე დღე­სას­წა­უ­ლი ერთი კვი­რა უნდა იზე­ი­მო და მარ­თლმა­დი­დებ­ლუ­რი წე­სით, საფ­ლავ­ზე მომ­დევ­ნო სამ­შა­ბათს გახ­ვი­დე...

ნი­ნუ­ცა მა­ყაშ­ვი­ლი, მსა­ხი­ო­ბი, ტე­ლე­წამ­ყვა­ნი:

- რო­გორც წესი, წი­თე­ლი პა­რას­კე­ვის მო­ახ­ლო­ე­ბი­სას, მა­ღა­ზი­ა­ში დიდი რა­ო­დე­ნო­ბით კვერ­ცხს ვყი­დუ­ლობთ, მაგ­რამ ვი­ნა­ი­დან მე და რუს­კას ასე­თი საქ­მი­ა­ნო­ბის­თვის არას­დროს გვცა­ლია, მათ ყო­ველ­თვის დედა ღე­ბავს ხოლ­მე; ადრე კი ამ საქ­მეს ბე­ბია აგ­ვა­რებ­და. პა­ს­ქა­საც ვყი­დუ­ლობთ, რად­გან მისი გა­მო­ცხო­ბა არც ისე ად­ვი­ლი საქ­მეა და ჩვენს ოჯახ­ში ცხო­ბის­თვი­საც არა­ვის "სცხე­ლა" (იცი­ნის). თა­ნაც, მა­ღა­ზი­ებ­ში საკ­მა­ოდ გემ­რი­ე­ლი პა­ს­ქე­ბი იყი­დე­ბა და ვფიქ­რობ, სახ­ლში წვა­ლე­ბად არც ღირს. ბავ­შვებს ერთი სული აქვთ, აღ­დგო­მის დღე რო­დის გა­თენ­დე­ბა, რათა ერ­თმა­ნეთს კვერ­ცხე­ბი "და­ვა­ლე­წოთ" და შე­ჯიბ­რე­ბა მი­დის, ვისი კვერ­ცხი უფრო მა­გა­რია. მე­ო­რე დღეს, შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად, ბე­ბია-ბა­ბუ­ის სა­საფ­ლა­ო­ზე - მუ­ხათ­გვერ­დში ავ­დი­ვართ ხოლ­მე, მაგ­რამ ორ­შა­ბა­თო­ბით სა­საფ­ლა­ო­ებ­ზე ისე­თი სა­გი­ჟე­თია, რომ ბევ­რჯერ გა­დაგ­ვი­ფიქ­რე­ბია და იქ კვი­რას ან სამ­შა­ბათს წავ­სულ­ვართ. მე და რუს­კას გა­და­ღე­ბე­ბი და იმ­დე­ნი საქ­მე გვაქვს, რომ თით­ქმის ყვე­ლა­ფე­რი დე­და­ჩე­მის კი­სერ­ზე გა­და­დის. მოკ­ლედ, უზ­ნეო ბავ­შვე­ბი ვართ (იცი­ნის). რაც შე­ე­ხე­ბა ტა­ძარ­ში სი­ა­რულს, როცა ვა­ხერ­ხებ, ეკ­ლე­სი­ა­ში აუ­ცი­ლებ­ლად მივ­დი­ვარ. ლი­ტა­ნი­ო­ბას არ დავ­სწრე­ბი­ვარ, თუმ­ცა დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში სან­თელს ვან­თებ ხოლ­მე.

ანა ქურ­თუ­ბა­ძე, მსა­ხი­ო­ბი:

- აღ­დგო­მის დღე­სას­წა­ულს, ხშირ შემ­თხვე­ვა­ში, ტა­ძარ­ში ვხვდე­ბი. მა­გა­ლი­თად, შარ­შან გუ­რი­ა­ში ვი­ყა­ვით, ბე­ბია-ბა­ბუ­ას­თან და ღა­მით ლი­ტა­ნი­ო­ბას და­ვეს­წა­რით, მერე კი სუფ­რას­თან აღ­ვნიშ­ნეთ, მე­ზობ­ლე­ბი ჩა­მო­ვი­ა­რეთ - იქ ასე­თი ტრა­დი­ცი­აა, ყვე­ლას­თან უნდა მიხ­ვი­დე და მი­უ­ლო­ცო. შარ­შან­დე­ლი აღ­დგო­მა ნამ­დვი­ლად კარ­გად და­მა­მახ­სოვ­რდა. სამ­წუ­ხა­როდ, წელს ტა­ძარ­ში წას­ვლა­საც ვერ მო­ვა­ხერ­ხებ, რად­გან რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი მაქვს. ალ­ბათ, ოჯა­ხის წევ­რებ­თან ერ­თად, ამ დღე­სას­წა­ულს შინ შევ­ხვდე­ბი. წი­ნა­სა­აღ­დგო­მო სამ­ზა­დის­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა არას­დროს მი­მი­ღია და შე­სა­ბა­მი­სად, არც კვერ­ცხი შე­მი­ღე­ბავს.

- ბავ­შვო­ბი­სას აღ­დგო­მას რო­გორ აღ­ნიშ­ნავ­დი ხოლ­მე?

- "ჭი­ა­კო­კო­ნო­ბას" გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად ვე­ლო­დე­ბო­დი, ეს დღე ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და. ვე­რა­ზე გა­ვი­ზარ­დე. სახ­ლთან დიდი ეზო გვქონ­და, სა­დაც ბი­ჭე­ბი გო­გო­ნე­ბის­თვის ან­თებ­დნენ დიდ ცე­ცხლს, გო­გო­ნე­ბი კი - ბი­ჭე­ბის­თვის. ერ­თა­დერ­თი გოგო ვი­ყა­ვი, ვინც მა­ღალ ცე­ცხლს ვახ­ტე­ბო­დი და ეს ძა­ლი­ან მი­ხა­რო­და (იცი­ნის). სამ­წუ­ხა­როდ, ასეთ ტრა­დი­ცი­ას ვე­ღარ ვხე­დავ. მარ­თა­ლია, ჩემი თა­ო­ბა გა­ი­ზარ­და, მაგ­რამ ეზო­ში ბავ­შვე­ბი ხომ არი­ან? კარ­გა ხა­ნია, ეზო­ში დან­თე­ბუ­ლი ცე­ცხლი არ შე­მიმ­ჩნე­ვია.

- იე­რუ­სა­ლიმ­ში თუ ხარ ნამ­ყო­ფი?

- სამ­წუ­ხა­როდ, არა! იქ წას­ვლა ოც­ნე­ბად რომ მაქვს ქცე­უ­ლი, ყვე­ლა ნაც­ნობ­მა იცის და ვინც მი­დის, ჩემ­თვის აუ­ცი­ლებ­ლად მო­აქვს რა­ი­მე - სან­თლე­ბით და­წყე­ბუ­ლი, ზე­თით დამ­თავ­რე­ბუ­ლი... დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ოდეს­მე იე­რუ­სა­ლიმ­ში წას­ვლის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა მეც მო­მე­ცე­მა! მინ­და, აღ­დგო­მის დღე­სას­წა­უ­ლი თქვენს მკი­თხველს და სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს მი­ვუ­ლო­ცო. ყვე­ლა­ფერ სა­უ­კე­თე­სოს გი­სურ­ვებთ!

ნუკი კოშ­კე­ლიშ­ვი­ლი, მსა­ხი­ო­ბი:

- ოჯახ­ში ტრა­დი­ცი­უ­ლად, წი­თელ პა­რას­კევს კვერ­ცხებს ვღე­ბავთ ხოლ­მე. ვფიქ­რობ, აღ­დგო­მა ისე­თი დღე­სას­წა­უ­ლია, რო­მე­ლიც აუ­ცი­ლებ­ლად ოჯა­ხის წევ­რებ­თან ერ­თად უნდა აღ­ნიშ­ნო. ამ დროს მე და დე­დას სა­შუ­ა­ლე­ბა გვეძ­ლე­ვა, რა­ღა­ცე­ბი ერ­თად მო­ვამ­ზა­დოთ. გა­და­წყვე­ტი­ლი მაქვს, წელს მთლი­ა­ნად ჩა­ვერ­თო წი­ნა­სა­აღ­დგო­მო ფუს­ფუს­ში. პა­ს­ქას ყო­ველ­თვის ვყი­დუ­ლობთ. ყვე­ლა­ზე მე­ტად თეთრშო­კო­ლა­დი­ა­ნი იტა­ლი­უ­რი პა­ს­ქე­ბი მომ­წონს, რად­გან ძა­ლი­ან გემ­რი­ე­ლია. ეს ის დროა, რო­დე­საც დი­ე­ტა­ზე უარს ვამ­ბობ და პა­ს­ქას სი­ა­მოვ­ნე­ბით მი­ირ­თმევ.

დე­დას­თან, მა­მას­თან და ჩემს დას­თან ერ­თად, აღ­დგო­მას წელ­საც ტა­ძარ­ში შევ­ხვდე­ბი. სულ ცოტა ხნის წინ გახ­ლდით იე­რუ­სა­ლიმ­ში და დიდი სურ­ვი­ლი გა­მიჩ­ნდა, იქ აღ­დგო­მის დღე­სას­წა­ულ­საც დავ­სწრე­ბო­დი, მაგ­რამ ამ­ჯე­რად არ გა­მო­ვი­და. დიდი იმე­დი მაქვს, ოდეს­მე შევ­ძლებ!

თამ­თა და­დე­შე­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)