ექ­ვსწლი­ა­ნი შეს­ვე­ნე­ბის მერე სოჭ­ში "კა­ვე­ე­ნის" შე­ჯიბ­რე­ბა­ზე სა­ქარ­თვე­ლო­დან ოც­კა­ცი­ა­ნი გუნ­დი წა­ვი­და. მათ შო­რის იყ­ვნენ ლე­ვან გო­გო­რე­ლი­ა­ნი, იგი­ვე ფაქო, ამი­კო ჩო­ხა­რა­ძე და კაკი ჭან­კუ­რი­ძე. ბი­ჭებს სტუ­დი­ა­ში ვეს­ტუმ­რეთ და რუ­სუ­ლი ვო­ი­ა­ჟის ამ­ბე­ბი დაწ­ვრი­ლე­ბით გა­მოვ­კი­თხეთ.

- სოფო ბან­ძა­ვამ, გოჩა თან­და­რაშ­ვილ­მა და ზვი­ად ბლი­ა­ძემ შეკ­რი­ბეს გუნ­დი, რო­მე­ლიც უნდა წა­სუ­ლი­ყო სოჭ­ში "კა­ვე­ენ­ზე". ცოტა დრო გვქონ­და მო­სამ­ზა­დებ­ლად, ნაჩ­ქა­რე­ვად გა­კე­თე­ბუ­ლი ნომ­რე­ბი წა­ვი­ღეთ, სა­ბედ­ნი­ე­როდ, გა­ა­მარ­თლა. გვქონ­და მუ­სი­კა­ლუ­რი ნომ­რე­ბი, - თა­ნა­მედ­რო­ვე სიმ­ღე­რე­ბი ქარ­თუ­ლი ინ­ტერპრე­ტა­ცი­ით, ქარ­თულ ხმებ­ში გაშ­ლი­ლი უცხო­უ­რი სიმ­ღე­რე­ბი. გვქონ­და ვი­ზუ­ა­ლუ­რი ნომ­რე­ბი, ფილ­მის პა­რო­დია - "ტრანსფორ­მე­რე­ბი".

- რო­მე­ლი ნომ­რე­ბი მო­ე­წო­ნათ ყვე­ლა­ზე მე­ტად?

- ყვე­ლა­ზე მე­ტად "ტრანსფორ­მე­რე­ბი" მო­ე­წო­ნათ. ინ­ტერ­ვი­უ­ში აღ­ნიშ­ნეს კი­დეც, ბი­ჭე­ბი ისეთ იუ­მორ­ზე არი­ან გა­სუ­ლი, ჩვე­ნი ფან­ტა­ზია რომ ვერ სწვდე­ბაო, ბევ­რი ვი­ცი­ნეთ, ოღონდ რაზე გვე­ცი­ნე­ბო­და, ვერ ვხვდე­ბო­დი­თო. ჩვენ­გან ასეთ კრე­ა­ტივს არ ელოდ­ნენ, ეგო­ნათ, სიმ­ღე­რით შე­მო­ვი­ფარ­გლე­ბო­დით.

კაკი:

- თა­მა­შის ხაზი გვქონ­და ასე­თი - "გრუ­ზი­ნუ­ლი" ქარ­თვე­ლე­ბიც ვი­ყა­ვით და თა­ნა­მედ­რო­ვე ქარ­თვე­ლე­ბიც. ორი­ვე ტი­პა­ჟი­დან სა­უ­კე­თე­სო მხა­რე­ე­ბი გვქონ­და აღე­ბუ­ლი.

ფაქო:

- ისი­ნი ხომ დი­დღი­პი­ან მსმელ ქარ­თვე­ლებს იც­ნო­ბენ მარ­ტო, ქართ­ველს, რო­მე­ლიც გა­მო­დის სცე­ნა­ზე და თა­მა­დურ ხუმ­რო­ბებს ამ­ბობს, არ ცეკ­ვავს, არ მოძ­რა­ობს, ქარ­თუ­ლი აქ­ცენ­ტით ლა­პა­რა­კობს რუ­სულ ენა­ზე. ჩვენ მშობ­ლი­უ­რად სხვა­ნა­ი­რე­ბი ვი­ყა­ვით. ამას უს­ვამ­დნენ ხაზს, არც ვი­ცო­დით, სა­ქარ­თვე­ლო­ში მწვა­ნე შარ­ვა­ლი სა­ერ­თოდ თუ იყი­დე­ბო­დაო (იცი­ნი­ან).

- მწვა­ნე შარ­ვლე­ბი გეც­ვათ?

- არა, ყვე­ლას არა, ერთ-ერთს ეცვა. უბ­რა­ლოდ, სხვა­ნა­ი­რი წარ­მოდ­გე­ნა აქვთ ჩვენ­ზე. აქ რა ხდე­ბა, არ იცი­ან. არა­და, ჩვენ­თან შე­და­რე­ბით ბევ­რად გო­ი­მე­ბი არი­ან. აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ყვე­ლა, ვინც იქ იყო, ბევ­რად გო­ი­მია იმ ხალ­ხთან შე­და­რე­ბით, ვინც სა­ქარ­თვე­ლო­ში ცხოვ­რობს. ბევ­რად გე­მოვ­ნე­ბი­ან მუ­სი­კას ვუს­მენთ ჩვენ და ბევ­რად კარ­გად ვერ­თო­ბით, ვიდ­რე ისი­ნი, ვინც იქ ვნა­ხეთ.

- რამ­დე­ნი ქვე­ყა­ნა მო­ნა­წი­ლე­ობ­და?

- პოსტსაბ­ჭო­თა ქვეყ­ნე­ბი და ის­რა­ე­ლის გუნ­დი იყო ჩა­მო­სუ­ლი.

- ვინ მო­გე­წო­ნათ, ვის მი­იჩ­ნევ­დით კონ­კუ­რენ­ტე­ბად?

- ჩვენს ლი­გა­ში ვინც მოხ­ვდნენ, დიდი ვე­რა­ფე­რი კონ­კუ­რენ­ტე­ბი იყ­ვნენ. მაგ­რამ იყო გუნ­დი - "რუ­დენ", რო­მე­ლიც ყვე­ლა­ზე მე­ტად მო­მე­წო­ნა, არა­და ჩვენ­ზე და­ბალ რან­გში გა­ვიდ­ნენ. და­ღეს­ტანს ჰყავ­და კი­დევ კარ­გი გუნ­დი ჩა­მოყ­ვა­ნი­ლი, მო­მე­წო­ნა "ლას-ვე­გა­სი", თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლე­ბი იყ­ვნენ. ჩვენ ეს გვაკ­ლია, სწო­რედ თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლო­ბა.

- ენის პრობ­ლე­მა იყო?

- რა თქმა უნდა, მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო ინ­გლი­სურ ენა­ზეა გა­და­სუ­ლი, რუ­სულს ყუ­რა­დღე­ბა აღარ ექ­ცე­ვა, თუმ­ცა ისე ვა­კე­თებ­დით ნომ­რებს და ისე ვა­კო­წი­წებ­დით სათ­ქმელს, რომ უცო­დინ­რო­ბა არ გა­მოგ­ვემ­ჟღავ­ნე­ბი­ნა.

ამი­კო:

- ენა ყვე­ლამ ვი­ცით, უბ­რა­ლოდ, რუ­სუ­ლად აზ­როვ­ნე­ბაა რთუ­ლი ჩვენ­თვის, ხუმ­რო­ბის სწრა­ფად მო­ფიქ­რე­ბა. იყო ასე­თი კონ­კურ­სი, რო­მელ­საც ჩვენ "კი­თხვა-პა­სუ­ხი" და­ვარ­ქვით, სა­დაც დას­მულ შე­კი­თხვებ­ზე უნდა გე­პა­სუ­ხა. აქ ცოტა რთუ­ლი იყო სწრა­ფად სა­სა­ცი­ლო პა­სუ­ხის მო­ფიქ­რე­ბა.

კაკი:

- ენას­თან და­კავ­ში­რე­ბით ერთ-ერთ თა­ნა­გუნ­დელს ასე­თი კუ­რი­ო­ზიც გა­დახ­და თავს, გო­გოს­თან მი­ვი­და, თა­ვის მო­წო­ნე­ბა სცა­და, უნ­დო­და ეთ­ქვა, რა სა­ხი­ფა­თო გოგო ხარო და "კა­კა­ია ტი სტრაშ­ნა­ი­აო", უთხრა (იცი­ნი­ან).

- შე­დე­გით კმა­ყო­ფი­ლი დაბ­რუნ­დით?

ფაქო:

- ისე­თი შე­დე­გი იყო, რო­გორ­ზეც ვოც­ნე­ბობ­დით. 600 გუნ­დი­დან 60 გუნდს შო­რის მოვ­ხვდით, უმაღ­ლეს ლი­გა­ში. მარ­ტის ბო­ლოს გა­ი­მარ­თე­ბა შე­ჯიბ­რე­ბა, სა­დაც სხვა­დას­ხვა ქვეყ­ნის გუნ­დებს შე­ვერ­კი­ნე­ბით. ეს იყო საჩ­ვე­ნე­ბე­ლი ტური, რო­მელ­ზეც ერ­თმა­ნეთს ვუჩ­ვე­ნებ­დით, რა შეგ­ვიძ­ლია. მარ­ტში კი შე­ფა­სე­ბა იქ­ნე­ბა. გვე­ყო­ლე­ბა ჟი­უ­რი. გა­მოვ­ლინ­დე­ბი­ან მო­გე­ბუ­ლი და წა­გე­ბუ­ლი. ამის­თვის მზა­დე­ბას დღე­ი­დან ვი­წყებთ. შოუს ფორ­მა უკვე შეკ­რუ­ლი გვაქვს.

- რო­გო­რი იყო იქა­უ­რი მა­ყუ­რე­ბე­ლი?

ამი­კო:

- მა­ყუ­რებ­ლე­ბი იყ­ვნენ "კა­ვე­ენ­ში­კე­ბი", რომ­ლე­ბიც გა­მა­დი­დე­ბე­ლი შუ­შით აკ­ვირ­დე­ბოდ­ნენ ყვე­ლა­ფერს, კრი­ტი­კუ­ლი თვა­ლით, ისე, რო­გორც ჩვენ შევ­ხე­დავთ სხვა გუნ­დებს.

ფაქო:

- იქ ყვე­ლა ერ­თმა­ნეთს იც­ნობს, ერ­თმა­ნე­თის ხუმ­რო­ბებ­საც ასე თუ ისე იც­ნობ­დნენ. ჩვენ მათ­თვის ახა­ლი სა­ხე­ე­ბი ვი­ყა­ვით. მი­ვე­დით და გა­მარ­ჯო­ბა ვთქვით. თა­ვი­დან ზოგ­მა მიგ­ვი­ღო, ბევ­რმა - არა. იყ­ვნენ ისე­თე­ბი, ვინც ჩვენს გაც­ნო­ბა­ზე უარი თქვა, იმი­ტომ რომ ეში­ნო­დათ. ცუდი წარ­მოდ­გე­ნა აქვთ ჩვენ­ზე, თუმ­ცა ჩვენ ყვე­ლა­ფე­რი გა­ვა­კე­თეთ, რომ სტე­რე­ო­ტი­პი დაგ­ვენგრია.

- გო­გო­ნებ­საც ეში­ნო­დათ თქვე­ნი?

ამი­კო:

- რა გი­თხრათ, ჩვენ გა­სარ­თო­ბად არ ჩავ­სულ­ვართ. თა­მაშ­ზე ვი­ყა­ვით ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი. ათი დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში არ დაგ­ვის­ვე­ნია. დი­ლი­დან რე­პე­ტი­ცი­ებს ვი­წყებ­დით, შემ­დეგ კი ტუ­რებს გავ­დი­ო­დით. რაც შე­ე­ხე­ბა გარ­თო­ბას, ქვე­მოთ იყო ღა­მის კლუ­ბი, სა­დაც "კა­ვე­ენ­ში­კე­ბი" ჩა­დი­ოდ­ნენ. ჩვენც ჩავ­დი­ო­დით, ვუს­მენ­დით მუ­სი­კას, ვსვამ­დით ლუდს ან ენერ­გე­ტი­კულ სას­მელს.

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში მა­ვა­ნი და მა­ვა­ნი თქვენს მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას რუ­სულ "კა­ვე­ენ­ზე" ცი­ნიზ­მით უყუ­რებს...

ამი­კო:

- იყო ასე­თი რამ­დე­ნი­მე ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნი, მათ ვი­ნა­ო­ბას არ და­ვა­სა­ხე­ლებ, მაგ­რამ მათ თა­მა­მად შე­მიძ­ლია, ცუდი სი­ტყვე­ბი ვუ­თხრა, უბ­რა­ლოდ, თქვენ­თან არ ვი­ტყვი, ვი­ნა­ი­დან და­წერთ და სა­ჯა­როდ არ მინ­და, უზ­რდე­ლი ვიყო.

ფაქო:

- კრი­ტი­კას ძი­რი­თა­დად წო­ნი­ა­ნი იუ­მო­რის­ტე­ბი წერ­დნენ. ეს ადა­მი­ა­ნე­ბი მა­ღი­ზი­ა­ნე­ბენ. ვინ­მეს თუ რა­მის ტრა­კი ჰქონ­და, მო­სუ­ლი­ყო ჩვენ­თან და ჩვენს ნომ­რებ­ში კო­რექ­ტი­ვე­ბი შე­ე­ტა­ნა.

- წო­ნი­ან იუ­მო­რის­ტებ­ში ფი­ზი­კურ წო­ნას გუ­ლის­ხმობ თუ გა­მოც­დი­ლე­ბას?

- ორი­ვეს. არ­სე­ბო­ბენ ადა­მი­ა­ნე­ბი, რო­მელ­თაც გუნ­დე­ბი ჰყავთ წაყ­ვა­ნი­ლი სოჭ­ში, უკ­რა­ი­ნა­ში და გა­მოც­დი­ლე­ბა აქვთ. მათ გა­სა­გო­ნად მინ­და ვთქვა, ჩვენ იქ არ გვში­ო­და და არც სამ ნა­ჭერ ძეხვს გვი­დებ­დნენ თეფ­შზე. გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი პა­ტი­ვის­ცე­მა იყო. ისე დაგ­ვა­ფა­სეს, რომ ჩვე­ნი ტე­ლე­ვი­ზი­ის ჟურ­ნა­ლისტს მას­ლი­ა­კოვ­მა ინ­ტერ­ვიუ მის­ცა. პუ­ტი­ნის მერე მე­ო­რე კა­ცია მას­ლი­ა­კო­ვი. ასე რომ, ყვე­ლამ თა­ვის წარ­სულს გა­და­ხე­დოს და ცი­ნიზ­მის­გან თავი შე­ი­კა­ვონ.

ამი­კო:

- იცი, რა არის სა­წყე­ნი, შე­ნი­ა­ნი რომ სა­ქარ­თვე­ლოს სა­ზღვრებს არ­ღვევს და იქ შენი სა­ხე­ლი გა­აქვს, რა­ტომ კბენ, იმის მა­გივ­რად, რომ მხარ­ში ამო­უდ­გე, გა­ამ­ხნე­ვო?!

ფაქო:

- თვითკრი­ტი­კუ­ლე­ბი თა­ვად ვართ. ერ­თმა­ნეთს ყო­ველ­თვის ვაკ­რი­ტი­კებთ. რე­ა­ლუ­რი კრი­ტი­კა არა­ვის­გან მო­მის­მე­ნია, ეს იყო მხო­ლოდ და­ცინ­ვა და ქი­ლი­კი. მო­სუ­ლიყ­ვნენ და ენა­ხათ, რას ვა­კე­თებ­დით, მო­ე­ცათ შე­ნიშ­ვნე­ბი, სა­ნამ წა­ვი­დო­დით. ფუ­ჩე­ჩე­ბი არი­ან. ჩვენ გა­ვა­კე­თეთ მაქ­სი­მუ­მი, რაც ამ დრო­ში მო­ხერ­ხდა.

ამი­კო:

- ძი­რი­თა­დად ისე­თი ადა­მი­ა­ნე­ბი იკ­ბი­ნე­ბი­ან, რო­მელ­თაც ცხოვ­რე­ბა­ში ჩვენს ასაკ­ში და თუნ­დაც მერე ვე­რა­ფერს მი­აღ­წი­ეს. თავს აჩ­ვე­ნე­ბენ, რომ ჩვენს ასაკ­ში ძა­ლი­ან მაგ­რე­ბი იყ­ვნენ, მაგ­რამ მერე მათი გუნ­დე­ლე­ბის­გან ვი­გებთ, რომ ისე­თი მაგ­რე­ბიც არ ყო­ფი­ლან, რო­გო­რა­დაც თავს გვაჩ­ვე­ნებ­დნენ. რაც უნდა ძლი­ე­რი იყოს, ასე­თი ადა­მი­ა­ნი ყო­ველ­თვის ჩემ­ზე დაბ­ლა იდ­გე­ბა. როცა სა­ქარ­თვე­ლოს ნაკ­რე­ბი სა­ქარ­თვე­ლოს ფარ­გლებს გა­რეთ არის გა­სუ­ლი და მით უმე­ტეს რუ­სეთ­ში, ნე­ბის­მი­ე­რი ქარ­თვე­ლი, პი­რი­ქით, უნდა ამ­ხნე­ვებ­დეს.

ფაქო:

- გულ­და­სა­წყვე­ტია უბ­რა­ლოდ, იქა­უ­რი ქარ­თვე­ლე­ბი უფრო გვედგნენ გვერ­დით, ვიდ­რე ესე­ნი. "რუს­თა­ვი 2"-ის გუნდში იყო კი­დევ ერთი ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­მაც წარ­მა­ტე­ბე­ბი გვი­სურ­ვა, ჩვე­ნი ყო­ფი­ლი თა­ნამ­შრო­მე­ლი, ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნო იყო მისი მხრი­დან. სა­ხელ­სა და გვარს არ ვი­ტყვი, მე­ში­ნია, არ გა­ა­თა­ვი­სუფ­ლონ. სა­ქარ­თვე­ლოს სა­ხე­ლით გა­მო­ვე­დით, "ჯი­დი­ე­სის" სა­ხე­ლით ხომ არა?!

- ტე­ლე­ვი­ზი­ას­თან და­კავ­ში­რე­ბი­თაც ის­მის კი­თხვე­ბი, ამ­ბო­ბენ, თქვენ ყო­ფი­ლი თა­ნა­გუნ­დე­ლე­ბის კრი­ტი­კით ხართ და­კა­ვე­ბუ­ლი და ამი­ტომ ვერ ქმნით ახალ გა­და­ცე­მებს.

ამი­კო:

- ძა­ლი­ან ცდე­ბი­ან. კარ­გი პრო­ექ­ტის გა­კე­თე­ბას დრო სჭირ­დე­ბა, ეს მა­თაც კარ­გად იცი­ან.

ფაქო:

- არ­ჩევ­ნე­ბამ­დე ხელ-ფეხი გვქონ­და შეკ­რუ­ლი, მათი მე­გობ­რე­ბი გვიშ­ლიდ­ნენ ხელს, ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლებ­თან ერ­თა­დაც ქე­ი­ფობ­დნენ. არ­ჩევ­ნე­ბამ­დე ვე­რა­ფერს ვა­კე­თებ­დით, გვე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, ივა­ნიშ­ვი­ლის ხალ­ხი ხართ და წა­დი­თო. არ­ჩევ­ნე­ბის მერე ბევ­რი რამ შე­იც­ვა­ლა, უცებ კაი ტი­პე­ბი გავ­ხდით. ცოტა და­ფიქ­რდნენ, სა­ნამ რა­მეს იტყვი­ან. ჩვენ მზამ­ზა­რე­უ­ლი არა­ფე­რი დაგ­ვხვედ­რია, თვი­თონ და­ვი­წყეთ ახა­ლი. ვი­ღა­ცე­ბი­ვით არ გად­მოგ­ვი­ბა­რე­ბია. ზო­გი­ერ­თებს სხვი­სი და­წყე­ბუ­ლი საქ­მე, აწყო­ბი­ლი ქარ­ხა­ნა გა­და­ე­ბა­რათ თუ გა­და­ი­ბა­რეს. ჩვენ ნუ­ლი­დან და­ვი­წყეთ ყვე­ლა­ფე­რი. პა­ტა­რე­ბი ვართ, ნელ-ნელა ვსწავ­ლობთ, დამ­ლა­გებ­ლის ხელ­ფას­ზეც კი თა­ვად ვზრუ­ნავთ...

ამი­კო:

- მალე ნა­ხავთ ახალ კარგ პრო­ექ­ტებს და ამა­ზე ლა­პა­რა­კიც დამ­თავ­რდე­ბა.

- "კა­ვე­ენს" და­ვუბ­რუნ­დეთ...

კაკი:

- სხვა­თა შო­რის, "კა­ვე­ენ­ში­კებს" შო­რის ჩა­ტარ­და "ვო­ი­სი". ჟი­უ­რი­ში ის­ხდნენ ისი­ნი, ვინც იქა­ურ ნამ­დვილ "ვო­ის­ში" სხე­დან და 600 გუნ­დი­დან ამი­კო გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი გახ­და. თან ერ­თა­დერ­თი მო­უმ­ზა­დე­ბე­ლი მო­ნა­წი­ლე იყო, მი­ნუს­ფო­ნოგ­რა­მა არ ჰქონ­და წა­ღე­ბუ­ლი. აკა­პე­ლა­თი იმ­ღე­რა. პირ­ველ ტურ­ში "სუ­ლი­კო" შე­ას­რუ­ლა, მე­ო­რე ტურ­ში კი­თხვა-პა­სუ­ხი იყო, სა­დაც მუ­სი­კა­ლუ­რად უნდა და­გემ­თავ­რე­ბი­ნა ფრა­ზა, მე­სა­მე ტურ­ში უნდა გემ­ღე­რა, ოღონდ ხე­ლის­შემ­შლე­ლი ფაქ­ტო­რე­ბის თან­ხლე­ბით.

ამი­კო:

- ჩემ­თვის ხელი არ შე­უშ­ლი­ათ, სტრიპ­ტი­ზი­ო­რი არ შე­მო­იყ­ვა­ნეს, სხვებს ის უშ­ლი­და ხელს ცეკ­ვით. ჟი­უ­რიმ გა­და­წყვი­ტა ასე იმი­ტომ, რომ ისე­დაც ხელი მქონ­და შეშ­ლი­ლი, მი­ნუს­ფო­ნოგ­რა­მა არ მქონ­და. მე­სა­მე ტურ­ში ლუ­ჩა­ნო პა­ვა­რო­ტის სიმ­ღე­რა ვიმ­ღე­რე, სა­ბო­ლო­ოდ პირ­ვე­ლი ად­გი­ლის მფლო­ბე­ლი გავ­ხდი.

ფაქო:

- სუ­პერპრი­ზი სიმ­ბო­ლუ­რი იყო, ამი­კოს სა­თა­მა­შო მიკრო­ფო­ნი და სა­თა­მა­შო "ია­მა­ჰას" სინ­თე­ზა­ტო­რი გა­დას­ცეს.

ნინო მჭედ­ლიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)

ასე­ვე იხი­ლეთ: ქარ­თვე­ლი იუ­მო­რის­ტე­ბის არც ისე სა­სა­ცი­ლო დაბ­რუ­ნე­ბა რუ­სულ "კა­ვე­ენ­ში"