მსა­ხი­ო­ბი სა­ლო­მე შარ­ვა­ძე წი­ნა­სა­ა­ხალ­წლოდ ფილმ "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლის ქორ­წი­ლის" გა­და­ღე­ბე­ბით იმ­დე­ნად იყო და­კა­ვე­ბუ­ლი, რომ სახ­ლში ნაძ­ვის ხის მორ­თვაც ძლივს მო­ას­წრო. ფილ­მის შე­სა­ხებ ბევ­რი არა­ფე­რი გაგ­ვიმ­ხი­ლა, მხო­ლოდ ის გვი­თხრა, რომ მისი გმი­რი ქმარ­თან ერ­თად ავა­რი­ა­ში მოყ­ვე­ბა... თუმ­ცა ამ ახალ წელს მის საქ­მი­ა­ნო­ბას რე­ა­ლუ­რად შე­ე­წი­რა შვი­ლის - მარ­თას თოვ­ლის ბა­ბუა, რომ­ლის გა­მო­ძა­ხე­ბაც მო­უც­ლე­ლო­ბის გამო ვერ მო­ა­ხერ­ხეს და ქმრის მან­ქა­ნა, რო­მე­ლიც პატ­რულ­მა ჩა­მო­არ­თვა.

- მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, დე­კემ­ბრის ბოლო დღე­ებ­ში მიმ­დი­ნა­რე­ობ­და ფილმ "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლის ქორ­წი­ლის" გა­და­ღე­ბე­ბი, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ 24-სა­ა­თი­ან რე­ჟიმ­ში ვმუ­შა­ობ­დით, ამი­ტომ მომ­ზა­დე­ბის­თვის ვერ მო­ვი­ცა­ლე. რო­გორც წესი, ნაძ­ვის ხეს ადრე, დე­კემ­ბრის შუა რი­ცხვებ­ში ვდგამ ხოლ­მე, მაგ­რამ წელს გვი­ან ძლივს მო­ვა­ხერ­ხე მორ­თვა. კი­დევ კარ­გი, რომ სა­ყი­დე­ლი მა­ინც არ მქონ­და. სამი წლის წინ ახა­ლი ნაძ­ვის ხის შე­ძე­ნა მინ­დო­და, ბევ­რი ვი­ა­რე მა­ღა­ზი­ებ­ში, მაგ­რამ ვერ შე­ვარ­ჩიე. 31 დე­კემ­ბრის სა­ღა­მო იყო და ჯერ ნაძ­ვის ხე არც ნა­ყი­დი მქონ­და და შე­სა­ბა­მი­სად, არც აწყო­ბი­ლი. სას­წრა­ფოდ გავ­ვარ­დი მა­ღა­ზი­ა­ში და სახ­ლში ის ნაძ­ვის ხე მო­ვი­ტა­ნე, რო­მე­ლიც ერთი თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში მომ­წონ­და, ამ ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვფიქ­რობ­დი, ღირ­და თუ არა მისი ყიდ­ვა და სა­ბო­ლო­ოდ არ­ჩე­ვა­ნი ისევ მას­ზე შე­ვა­ჩე­რე. წელს მე და მარ­თამ ორი ნაძ­ვის ხე მოვ­რთეთ, ერთი ჩვენს სახ­ლში, მე­ო­რე - დე­და­ჩემ­თან. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ბავ­შვო­ბა­ში ჩემი ნაძ­ვის ხე სულ ფე­რა­დი სა­თა­მა­შო­ე­ბით იყო მორ­თუ­ლი, მა­ინც არ მიყ­ვარს მისი აჭ­რე­ლე­ბა. ამ­ჯე­რად მე და მარ­თამ არ­ჩე­ვა­ნი ოქ­როს­ფერ­ზე შე­ვა­ჩე­რეთ, თუმ­ცა წი­თე­ლიც ძა­ლი­ან მომ­წონს.

ჩემი დატ­ვირ­თუ­ლი გრა­ფი­კის გამო ბავ­შვი ძი­რი­თა­დად დე­დას­თან იყო, მას მიჰ­ყავ­და ბაღ­ში, მა­მა­ჩე­მი კი წა­მო­საყ­ვა­ნად აკი­თხავ­და, მე მხო­ლოდ სა­ღა­მოს, ძი­ლის წინ ვა­ხერ­ხებ­დი მის ნახ­ვას. 26 დე­კემ­ბერს ჩემს გო­გო­ნას ბაღ­ში ზე­ი­მი ჰქონ­და, სა­ა­ხალ­წლო ზღა­პარ­ში ერთ-ერთი მთა­ვა­რი გმი­რი გა­ნა­სა­ხი­ე­რა, უნდა გე­ნა­ხათ, რამ­დე­ნად სე­რი­ო­ზუ­ლად ეკი­დე­ბო­და ამ საქ­მეს, ღამე ტექ­სტებ­საც კი ბო­დავ­და (იღი­მის). ყო­ველ ახალ წელს მარ­თას­თვის თოვ­ლის ბა­ბუ­ას ვი­ძა­ხებ­დით, მაგ­რამ წელს მხო­ლოდ ბა­ღის თოვ­ლის ბა­ბუ­ას დავ­ჯერ­დით, რად­გან დრო არ გვქონ­და, თუმ­ცა უსა­ჩუქ­როდ მა­ინც არ დაგ­ვი­ტო­ვე­ბია. ჩემი ქმრის ძმის­შვილს და­ა­წე­რი­ნა წე­რი­ლი, სა­დაც თოვ­ლის ბა­ბუ­ას ქალ­თევ­ზა­სა და კონ­კი­ას ფორ­მას სთხოვ­და, იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ ქალ­თევ­ზას ფორ­მის მო­ძი­ე­ბა გა­მი­ჭირ­დე­ბო­და, ვთხო­ვე სურ­ვი­ლი შე­ეც­ვა­ლა, პრინ­ცე­სას ჭურ­ჭე­ლი ისურ­ვა და მი­ი­ღო კი­დეც.

- ახა­ლი წელი მეკვლის გა­რე­შე წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია, ალ­ბათ თქვენს ოჯახ­შიც მი­ღე­ბუ­ლია ეს ტრა­დი­ცია...

- რა თქმა უნდა. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ნამ­დვი­ლი მეკვლე­ო­ბა ბარ­ბა­რო­ბა­საა, ამი­ტომ 17 დე­კემ­ბერ­სა და ახა­ლი წლის ღა­მეს ერთი და იგი­ვე პი­როვ­ნე­ბა გახ­ლდათ ჩვე­ნი მეკვლე. ჩემი ბი­ძაშ­ვი­ლის ბავ­შვს ისე­თი ფეხი აქვს, სა­დაც შე­დის, იმ ოჯა­ხის წევ­რი აუ­ცი­ლებ­ლად ქორ­წინ­დე­ბა, უნდა ნა­ხოთ, სია აქვს ჩა­მო­წე­რი­ლი, ახა­ლი წლის ღა­მეს სად უნდა მი­ვი­დეს. სხვა­თა შო­რის, იმ წელს, როცა გავ­თხოვ­დი, სწო­რედ ის იყო ჩვე­ნი მეკვლე, არა­და სპე­ცი­ა­ლუ­რად არ დაგ­ვი­პა­ტი­ჟე­ბია. 31 დე­კემ­ბრის ღა­მეს გვი­ან ვბრუნ­დე­ბო­დი სახ­ლში, გვერ­დიგ­ვერდ ვცხოვ­რობთ, გზა­ში შემ­ხვდა, ჩემ­გან რა­ღაც უნდა წა­ე­ღო და გა­მომ­ყვა, სახ­ლში რომ შე­მო­ვი­და, მერე გა­მახ­სენ­და მისი "ფე­ხის" ამ­ბა­ვი და ვუ­თხა­რი, აბა ვნა­ხოთ, თუ ამარ­თლებს შენი მეკვლე­ო­ბა-მეთ­ქი. ასეთ რა­ღა­ცებს დიდ ყუ­რა­დღე­ბას არ ვაქ­ცევ, მაგ­რამ ერთ თვე­ში მარ­თლაც გავ­თხოვ­დი, შემ­დეგ წელს ისევ ლიკა იყო ჩვე­ნი მეკვლე და ჩემი ძმა და­ქორ­წინ­და (იღი­მის).

- გარ­და სა­ცი­ვი­სა და გო­ზი­ნა­ყი­სა, რა­ი­მე გან­სა­კუთ­რე­ბულ, შე­ნე­ულ კერძს თუ ამ­ზა­დებ სა­ა­ხალ­წლო სუფ­რის­თვის?

- რო­გორც ყვე­ლა ქარ­თულ ოჯახ­ში, ჩვენ­თა­ნაც მზად­დე­ბა გო­ზი­ნა­ყი და სა­ცი­ვი, მაგ­რამ წელს ჩემი გრა­ფი­კის გამო ვერ მო­ვას­წა­რი, გო­ზი­ნა­ყი დე­დამ გა­მი­კე­თა. ახალ წელს ნა­ყი­დი სა­დი­ლით არას­დროს ვა­წყობ სუფ­რას, სახ­ლში სხვი­სი გამ­ზა­დე­ბუ­ლი საჭ­მე­ლი არა­ვი­თარ შემ­თხვე­ვა­ში არ შე­მაქვს. როცა დრო მაქვს და ვამ­ზა­დებ, ყვე­ლა­ფე­რი გემ­რი­ე­ლი გა­მომ­დის. სა­ცი­ვის გა­კე­თე­ბა არ მიც­დია, მაგ­რამ სხვა სა­დღე­სას­წა­უ­ლო კერ­ძე­ბის მომ­ზა­დე­ბას სა­კუ­თარ თავ­ზე ვი­ღებ და შე­ქე­ბა­საც ვიმ­სა­ხუ­რებ. შარ­შან, 2012 წლის დამ­დეგს, სტუმ­რე­ბი მყავ­და და­პა­ტი­ჟე­ბუ­ლი, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, სამ­ზა­დი­სიც ძა­ლი­ან სე­რი­ო­ზუ­ლი გა­ვა­ჩა­ღეთ, უამ­რა­ვი კერ­ძი გა­ვა­კე­თე, ძა­ლი­ან კი და­ვი­ღა­ლე, მაგ­რამ ყვე­ლა­ფე­რი დრო­უ­ლად მო­ვას­წა­რი, მარ­თლა კარ­გი დრო გა­ვა­ტა­რეთ, მაგ­რამ ალ­ბათ მა­ინც ჯო­ბია, სტუმ­რად წახ­ვი­დე (იცი­ნის). რაც შე­ე­ხე­ბა კერ­ძე­ბის მრა­ვალ­ფე­როვ­ნე­ბას, ერთ სა­ი­დუმ­ლოს გა­გიმ­ხელთ, რო­დე­საც ვერ ვას­წრებ ბევ­რნა­ი­რი კერ­ძის გა­კე­თე­ბას, ასეთ ხერ­ხს მივ­მარ­თავ, ვამ­ზა­დებ ათას­გვარ დე­სერტს, მა­გა­ლი­თად, ბა­ნანს შო­კო­ლა­დით: გაფრ­ცქვნილ ბა­ნანს ვას­ხამ ცხელ შო­კო­ლადს და ძა­ლი­ან გემ­რი­ე­ლია, ასე­ვე კარ­გია ბა­ნა­ნი ნიგვზე­ბით და ა. შ. ასე­თი რა­ღა­ცე­ბით სუფ­რა ლა­მაზ­დე­ბა, ივ­სე­ბა და სტუმ­რე­ბიც კმა­ყო­ფილ­ნი რჩე­ბი­ან (იცი­ნის).

- სა­ა­ხალ­წლოდ სურ­სათ-სა­ნო­ვა­გის მო­მა­რა­გე­ბა სა­კუ­თარ თავ­ზე გაქვს აღე­ბუ­ლი?

- კი, ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ეს პრო­ცე­სი, როცა დრო მქონ­და, წი­ნა­სა­ა­ხალ­წლო დღე­ებ­ში დავ­დი­ო­დი ხოლ­მე სა­ყიდ­ლებ­ზე, თუმ­ცა ისე­თი შემ­თხვე­ვაც მახ­სენ­დე­ბა, როცა 31 დე­კემ­ბერს წავ­სულ­ვარ მო­სა­მა­რა­გებ­ლად. ხში­რად ხალ­ხი და­ნა­ზოგს აკე­თებს და სა­ა­ხალ­წლო ფას­დაკ­ლე­ბებ­ზე ბევრ სა­ჭი­რო ნივთს იძენს, მე კი, სამ­წუ­ხა­როდ, ასე არ ვარ, ძა­ლი­ან სულსწრა­ფი გახ­ლა­ვართ, რა­ღაც რომ მო­მე­წო­ნე­ბა, მა­შინ­ვე უნდა ვი­ყი­დო, რომ ვი­ცო­დე, ხვალ ნა­ხე­ვარ ფა­სად შევ­ძლებ შე­ძე­ნას, შე­იძ­ლე­ბა არც და­ვე­ლო­დო.

- ახა­ლი წლის ღა­მეს ყო­ველ­თვის ახალ სა­მოსს იც­ვამ?

- კი. სხვა­თა შო­რის, ჩემს მე­გო­ბარს აქვს ფრან­გუ­ლი მა­ღა­ზია და სა­ა­ხალ­წლოდ კა­ბე­ბით მა­სა­ჩუქ­რებს ხოლ­მე, ამ მხრივ გა­ნე­ბივ­რე­ბუ­ლი ვარ, ფილმშიც მისი ნა­ჩუ­ქა­რი კაბა მაც­ვია. უკვე წლე­ბია, ტრა­დი­ცი­ად მაქვს დამ­კვიდ­რე­ბუ­ლი, რომ ახა­ლი წლის ღა­მეს ყვე­ლა­ფე­რი ახა­ლი უნდა მეც­ვას და ამ მხრივ არც წლე­ვან­დე­ლი წელი ყო­ფი­ლა გა­მო­ნაკ­ლი­სი. წელს ჩემი ჩაც­მუ­ლო­ბის გარ­და კი­დევ ერთი საზ­რუ­ნა­ვი მო­მე­მა­ტა - მარ­თას სა­ზე­ი­მო კაბა. ბაღ­ში გა­მაფრ­თხი­ლეს, რომ გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად უნდა სცმო­და, თუმ­ცა რომც არ ეთ­ქვათ, თვი­თონ მარ­თა არ მომ­ცემ­და იმის სა­შუ­ა­ლე­ბას, რომ რა­ი­მე ური­გოდ ჰქო­ნო­და.

- სა­ზღვარ­გა­რეთ თუ შეხ­ვედ­რი­ხარ ახალ წელს?

- არა და სურ­ვი­ლიც არ მქო­ნია. მარ­თა რომ გა­იზ­რდე­ბა, ერთ ახალ წელს აუ­ცი­ლებ­ლად რო­მე­ლი­მე უცხო ქვე­ყა­ნა­ში შევ­ხვდე­ბი. 2013 წლის შე­სახ­ვედ­რა­დაც დამ­პა­ტი­ჟა მე­გო­ბარ­მა საფ­რან­გეთ­ში, მაგ­რამ ვერ წა­ვე­დი, გა­და­ღე­ბე­ბი მქონ­და და თან, სი­მარ­თლე გი­თხრათ, დი­დად არც მინ­დო­და ამ დღე­სას­წა­უ­ლის ოჯა­ხის წევ­რე­ბის გა­რე­შე გა­ტა­რე­ბა. ასეთ დროს გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად შვი­ლი მე­ნატ­რე­ბა ხოლ­მე.

- ახალ წელს ყო­ველ­თვის სახ­ლში ხვდე­ბი?

- არა, ყო­ფი­ლა ისე­თი ახა­ლი წე­ლიც, როცა კლუბ­ში შევ­ხვედ­რი­ვარ, მაგ­რამ შარ­შან არ­სად წას­ვლა არ მო­ვინ­დო­მე, 31 დე­კემ­ბრის ღა­მეს პირ­ველ სა­ათ­ზე უკვე მე­ძი­ნა, ვერ ვი­ყა­ვი კარგ გან­წყო­ბა­ზე და და­ვი­ძი­ნე. ერთ ახალ წელს ორ­სუ­ლად ვი­ყა­ვი, დიდი მუ­ცე­ლი მქონ­და და გა­დავ­წყვი­ტე, სა­კუ­თარ თავ­ზე ამე­ღო იმ გა­რე­მო­სა და სი­ტუ­ა­ცი­ის შერ­ჩე­ვა, სა­დაც მე­გობ­რე­ბი ამ დღე­სას­წა­ულს შევხდე­ბო­დით. ჩემი მე­გო­ბა­რი ქმარ­თან ერ­თად პა­რი­ზი­დან ჩა­მო­დი­ო­და ახა­ლი წლის შე­სახ­ვედ­რად და გა­დავ­წყვი­ტე მათ­თვის სა­უ­კე­თე­სო მას­პინ­ძლო­ბა გა­მე­წია. ქა­ლაქ­გა­რეთ დავ­ჯავ­შნე მა­გა­რი რეს­ტო­რა­ნი და კმა­ყო­ფი­ლი და­ვე­ლო­დე 31 დე­კემ­ბერს, მაგ­რამ ისე მო­ი­ყი­ნა გზა, ძლივს მი­ვაღ­წი­ეთ და­ნიშ­ნუ­ლე­ბის ად­გი­ლამ­დე, შე­ვე­დით და "სა­ო­ცა­რი" სი­ტუ­ა­ცია დაგ­ვხვდა: არც მუ­სი­კა იყო ნორ­მა­ლუ­რი, არც სუფ­რა, არა­ფე­რი ხდე­ბო­და, არა­და მა­ნამ­დე მე­გობ­რე­ბის­თვის ნათ­ქვა­მი მქონ­და, რომ სპე­ცი­ა­ლუ­რად ამ ღა­მის­თვის შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ად­გი­ლი შე­ვარ­ჩიე. შექ­მნი­ლი სი­ტუ­ა­ცი­ის გამო მე­გობ­რებ­მა ისე­თი თვა­ლე­ბით გად­მომ­ხე­დეს, ორ­სუ­ლად რომ არ ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, ალ­ბათ მომ­კლავ­დნენ, მაგ­რამ აშ­კა­რად მუ­ცელ­მა გა­და­მარ­ჩი­ნა.

- 12 სა­ათ­ზე სურ­ვი­ლის ჩა­ფიქ­რე­ბა გჩ­ვე­ვია?

- კი. გა­მი­გია, ფურ­ცელ­ზე სურ­ვი­ლი უნდა და­წე­რო, დაწ­ვა, ფერ­ფლი შამ­პა­ნურ­ში ჩა­ყა­რო და და­ლიო. მარ­თა­ლია, სა­ში­ნე­ლე­ბაა, მაგ­რამ და­მი­ლე­ვია, ოღონდ მერე და­მა­ვი­წყდა რა ვი­ნატ­რე და შე­სა­ბა­მი­სად, იმა­საც ვერ გე­ტყვით, ამის­რულ­და თუ არა ჩა­ნა­ფიქ­რი (იღი­მე­ბა).

- წელს სახ­ლში ვე­რა­ფე­რი რომ ვერ მო­ამ­ზა­დე, მე­უღ­ლე არ გა­გი­ნა­წყენ­და?

- არა, ნე­ტავ იცო­დეთ, რო­გორ მი­წყობს ხელს ყვე­ლა­ფერ­ში, მარ­თლა ყვე­ლა­ნა­ი­რად მხარ­ში მიდ­გას, რომ ჩემი საქ­მე კარ­გად გა­ვა­კე­თო. გა­და­ღე­ბე­ბის დროს სულ აქეთ-იქით დავ­ყავ­დი, ად­ვი­ლი არ არის როლ­თან ერ­თად ჩაც­მუ­ლო­ბას და ვი­ზუ­ალ­ზეც იფიქ­რო. სხვა­თა შო­რის, დე­კემ­ბრის ერთ-ერთ სუს­ხი­ან ღა­მეს პატ­რულ­მა მან­ქა­ნა წაგ­ვარ­თვა და ღა­მის სამ სა­ათ­ზე, პარ­კე­ბი­თა და გა­და­ღე­ბის­თვის სა­ჭი­რო კოს­ტი­უ­მე­ბი­თურთ, ქუ­ჩა­ში დაგვტო­ვა. ჯა­რი­მის გა­დახ­და დაგ­ვა­ვი­წყდა, არ გა­ით­ვა­ლის­წი­ნეს ჩემი მდგო­მა­რე­ო­ბა და დაგვტო­ვეს ავ­ტო­მო­ბი­ლის გა­რე­შე, მაგ­რამ რას ვი­ზამ­დით?! სახ­ლში ტაქ­სით წა­ვე­დით... მე­ო­რე დღეს კი გა­მო­ვიყ­ვა­ნეთ მან­ქა­ნა, მაგ­რამ იმ მო­მენ­ტში ძა­ლი­ან გავ­ბრაზ­დი, ადრე ჭრი­და მსა­ხი­ო­ბო­ბა, მაგ­რამ ახლა არა­ფერ­მა გვიშ­ვე­ლა, რაც ალ­ბათ პატ­რუ­ლის ხა­რის­ხი­ან მუ­შა­ო­ბა­ზე მი­ა­ნიშ­ნებს. ახლა ძვე­ლით ახა­ლი წლის­თვის ვემ­ზა­დე­ბი, 13 იან­ვრის ღამე უფრო სა­ზე­ი­მოდ აღი­ნიშ­ნე­ბა ჩვენს ოჯახ­ში, რად­გან ამ დროს უფრო მეტი დრო მაქვს მო­სამ­ზა­დებ­ლად და მეც ძალ-ღო­ნეს არ ვი­შუ­რებ (იღი­მის).

ციცი ომა­ნი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)