ჯუმ­ბერ ლეჟა­ვა მო­რი­გი მოგ­ზა­უ­რო­ბის­თვის ემ­ზა­დე­ბა, რომ­ლის და­წყე­ბას 2014 წლის გა­ზა­ფხულ­ზე გეგ­მავს. ამ­ბობს, რომ ეს ნა­ბი­ჯი მხო­ლოდ ფი­ზი­კუ­რი ფორ­მის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბის­თვის არ არის გა­მიზ­ნუ­ლი, არა­მედ იმის­თვი­საც, რომ თა­ვი­სი ცხოვ­რე­ბა ახა­ლი მოგ­ზა­უ­რო­ბის დროს გა­დახ­დე­ნი­ლი მო­რი­გი სა­ინ­ტე­რე­სო ფაქ­ტე­ბით შე­ავ­სოს. მსოფ­ლი­ოს გარ­შე­მო მოგ­ზა­უ­რო­ბი­სას სა­კუ­თარ თავს თით­ქმის ყო­ველ სა­ღა­მოს "აბა­რებ­და ან­გა­რიშს". ანუ ამ­ბებს ყო­ველ­დღი­უ­რად იწერ­და, ყვე­ლა­ფერს დე­ტა­ლუ­რად ინიშ­ნავ­და - რო­გორც ფურ­ცელ­ზე, ისე ფო­ტო­მა­სა­ლის სა­ხით. მო­მა­ვალ­ში სურს, აღ­ნიშ­ნუ­ლი მა­სა­ლა წიგ­ნე­ბად გა­მო­ი­ცეს, თუმ­ცა, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, ეს მხო­ლოდ მას­ზე არაა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი და და­ფი­ნან­სე­ბა სჭირ­დე­ბა...

დღეს­დღე­ო­ბით დღის უმ­თავ­რეს ნა­წილს ტექ­ნი­კურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ატა­რებს. მუ­შა­ობს, მაგ­რამ ვარ­ჯი­ში იქაც არ ავი­წყდე­ბა. სა­მუ­შაო მა­გი­დის გვერ­დით გი­რე­ბი და ჰან­ტე­ლე­ბი აწყვია, ხოლო კე­დელ­ზე გაკ­რუ­ლია რუკა, რო­მელ­ზეც მის მიერ გან­ვლი­ლი მარ­შრუ­ტია მო­ხა­ზუ­ლი...

გი­ნე­სის არა­ერ­თგზის რე­კორდსმენს მოგ­ზა­უ­რო­ბე­ბის გრა­ფი­კი 2016 წლამ­დე უკვე გან­სა­ზღვრუ­ლი აქვს. პირ­ვე­ლი ახა­ლი ოდი­სეა რუ­სე­თის გარ­შე­მო, ყო­ფი­ლი საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის ქვეყ­ნებს მო­ი­ცავს, მომ­დევ­ნო წლის რამ­დე­ნი­მე თვე ირანს, ერაყ­სა და ავ­ღა­ნეთს და­ეთ­მო­ბა, ხოლო 2015 წელს ჯუმ­ბერ ლეჟა­ვა სამ­ხრეთ პო­ლუს­ზე წას­ვლას აპი­რებს. სპორ­ტსმე­ნი და მოგ­ზა­უ­რი 2015 წლის ზა­ფხულ­ში 75 წლის ხდე­ბა და თუ ფი­ზი­კუ­რი ფორ­მა ხელს შე­უ­წყობს, უკ­რა­ი­ნელ მოგ­ზა­ურ ლე­ო­ნიდ მი­კუ­ლას­თან ერ­თად სამ­ხრეთ პო­ლუს­ზე ვე­ლო­მო­ბი­ლით იმოგ­ზა­უ­რებს...

- ჯერ­ჯე­რო­ბით პირ­ვე­ლი მოგ­ზა­უ­რი ვარ, ვინც ან­ტარ­ქტი­და­ზე ვე­ლო­სი­პე­დით ჩა­ვი­და. იქ ორ­ჯერ ვარ ნამ­ყო­ფი. მსურ­და მო­მე­სინ­ჯა ან­ტარ­ქტი­დუ­ლი პი­რო­ბე­ბი, რომ სამ­ხრეთ პო­ლუს­ზე ვე­ლო­სი­პე­დით ჩა­ვი­დე. კვლე­ვამ მაჩ­ვე­ნა, რომ ეს შე­საძ­ლე­ბე­ლია, თუმ­ცა ეს დიდი რის­კის, ძა­ლი­სა და გამ­ძლე­ო­ბის ფა­სად მოხ­დე­ბა. ეს ექ­სპე­რი­მენ­ტი 2006 წელს ჩა­ვა­ტა­რეთ. შე­იქ­მნა კი­დეც ვე­ლო­მო­ბი­ლი, რო­მელ­საც "პინგვი­ნი" და­ვარ­ქვით და უკ­რა­ი­ნელ მოგ­ზა­ურ­თან ერ­თად ამ შე­სა­ნიშ­ნა­ვი მოგ­ზა­უ­რო­ბის გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბას ვგეგ­მავ­დით, მაგ­რამ, სამ­წუ­ხა­როდ, მოგ­ზა­უ­რო­ბა არ შედ­გა. მსოფ­ლიო გა­მო­ფე­ნა­ზე "ექ­სპო 2006" ჩვენ­მა პრო­ექ­ტმა ოქ­როს დიპ­ლო­მე­ბი და­იმ­სა­ხუ­რა, ყვე­ლა სად­გუ­რი მომ­ზა­დე­ბუ­ლი იყო ამ ღო­ნის­ძი­ე­ბის ჩა­სა­ტა­რებ­ლად, მაგ­რამ სა­ქარ­თვე­ლომ არ და­მა­ფი­ნან­სა. მოგ­ზა­უ­რო­ბის­თვის სა­ჭი­რო თან­ხა 100 ათა­სი იყო, რაც შუ­ა­ზე იყო­ფო­და. უკ­რა­ი­ნე­ლი მოგ­ზა­უ­რი თა­ვის­მა ქვე­ყა­ნამ და­ა­ფინ­ანსა. როცა ნა­ხეს, რომ მე და­ნარ­ჩენ თან­ხას ვერ ვფა­რავ­დი, მი­თხრეს, იქ­ნებ 25 ათა­სი მა­ინც ჩა­დოთ და და­ნარ­ჩენ თან­ხას, ანუ 75 ათასს, ჩვენ დავ­ფა­რავ­თო, მაგ­რამ ამა­ზეც უარი მი­თხრეს. ბო­ლოს უკ­რა­ი­ნა­ში გა­ნა­ცხა­დეს, რომ მო­გზა­უ­რო­ბას მთლი­ა­ნად და­ა­ფი­ნან­სებ­დნენ, თუ მე მას­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას მხო­ლოდ და მხო­ლოდ უკ­რა­ი­ნის დრო­შით მი­ვი­ღებ­დი, ამა­ზე უარი გან­ვა­ცხა­დე, ვი­ნა­ი­დან მე თავს ვწი­რავ სა­ქარ­თვე­ლოს­თვის და არა სხვა ქვეყ­ნის­თვის. შე­მეძ­ლო ჩემი ცხოვ­რე­ბა კარ­გად ამე­წყო. მოგ­ზა­უ­რო­ბე­ბის პე­რი­ოდ­ში არა­ერ­თი მსგავ­სი წი­ნა­და­დე­ბა მო­მის­მე­ნია. სხვა­დას­ხვა სა­ხელ­მწი­ფოს სა­ხე­ლით რომ მე­მოგ­ზა­უ­რა, იყო ლა­პა­რა­კი 7, 12 და 25 მი­ლი­ონ­ზეც, მაგ­რამ ეს არ გა­ვა­კე­თე. ჩემი წას­ვლის მი­ზა­ნი გამ­დიდ­რე­ბა არა­სო­დეს ყო­ფი­ლა, ჩემი მი­ზა­ნი სა­ზღვარ­გა­რეთ სა­ქარ­თვე­ლოს სა­ხე­ლის გა­ტა­ნა გახ­ლდათ.

- თუ არ ვცდე­ბი, 1993 წელი იყო, რო­დე­საც პირ­ვე­ლად მსოფ­ლი­ოს გარ­შე­მო მოგ­ზა­უ­რო­ბა გა­და­წყვი­ტეთ. რო­დის და რა­ტომ გა­გიჩ­ნდათ მოგ­ზა­უ­რო­ბი­სად­მი ასე­თი სწრაფ­ვა?

- ამ კუ­თხით ბავ­შვო­ბი­დან ცნო­ბის­მოყ­ვა­რე ვი­ყა­ვი. სკო­ლის პე­რი­ოდ­ში სა­ქარ­თვე­ლოს სხვა­დას­ხვა კუ­თხე­ში ექ­სკურ­სი­ებ­ზე მას­წავ­ლებ­ლებს მივ­ყავ­დით. პირ­ვე­ლი და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი მოგ­ზა­უ­რო­ბა XI კლას­ში მქონ­და, რო­დე­საც მე­გობ­რებ­თან ერ­თად ხევ­სუ­რე­თი ფე­ხით მო­ვი­ა­რე. ამ­გვა­რი სვლა ინ­სტი­ტუ­ტის პე­რი­ოდ­შიც გაგ­რძელ­და და თით­ქმის მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო ფე­ხით შე­მო­ვი­ა­რე. შემ­დეგ მო­ტო­რო­ლე­რი შე­ვი­ძი­ნე და ასე ვმოგ­ზა­უ­რობ­დი. ვსწავ­ლობ­დი, ვმუ­შა­ობ­დი და შა­ბათ-კვი­რას ბუ­ნე­ბა­ში გავ­დი­ო­დი. სტუ­დენ­ტო­ბის წლებ­ში ხში­რად ვა­ტა­რებ­დი დროს მცხე­თის ჯვრის მო­ნას­ტერ­თან არ­სე­ბულ სა­მი­დან ერთ-ერთ, შუა გა­მოქ­ვა­ბულ­ში. პა­რას­კევს სა­ღა­მოს მივ­დი­ო­დი, შა­ბათ-კვი­რას იქ ვრჩე­ბო­დი, იქვე ვვარ­ჯი­შობ­დი, ვმე­ცა­დი­ნე­ობ­დი და ორ­შა­ბათ დი­ლას თბი­ლის­ში ვბრუნ­დე­ბო­დი. მა­შინ დედა უკვე გარ­დაც­ვლი­ლი იყო, უმ­ცრო­სი და - გა­თხო­ვი­ლი, ხოლო მამა მა­შინ და­ი­ღუ­პა, წლი­ნა­ხევ­რის რომ ვი­ყა­ვი. ცუდ­ზე არ ვფიქ­რობ­დი და დროს სა­ინ­ტე­რე­სოდ ვა­ტა­რებ­დი. მოგ­ზა­უ­რო­ბამ იმ­დე­ნად გა­მი­ტა­ცა, რომ მო­ტო­რო­ლე­რის შემ­დეგ მო­ტო­ციკ­ლი შე­ვი­ძი­ნე და საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის მას­შტა­ბით მოგ­ზა­უ­რო­ბა და­ვი­წყე. მის ფარ­გლებს გა­რეთ გას­ვლა იმ დროს ძა­ლი­ან იშ­ვი­ა­თო­ბა იყო... ინ­სტი­ტუ­ტში სწავ­ლის პე­რი­ოდ­ში მე­უღ­ლე შე­ვირ­თე. ძა­ლი­ან ერ­თგუ­ლი ადა­მი­ა­ნი შემ­ხვდა, რო­მე­ლიც ყვე­ლა­ფერ­ში მხარს მი­ჭერ­და და მეხ­მა­რე­ბო­და.

- თქვენს გა­ტა­ცე­ბას რო­გორ უყუ­რებ­და?

- ჩემს მე­უღ­ლეს ვარ­ჯიშ­ში ხელი არა­სო­დეს შე­უშ­ლია, პი­რი­ქით. ორი ქა­ლიშ­ვი­ლი შეგ­ვე­ძი­ნა, სამ­წუ­ხა­როდ, ერთი და­ი­ღუ­პა და დღეს მხო­ლოდ ერთი ქა­ლიშ­ვი­ლი მყავს. ჩემი უპირ­ვე­ლე­სი ფუნ­ქცია და საზ­რუ­ნა­ვი იყო ოჯა­ხი, რო­მელ­საც უყუ­რა­დღე­ბოდ არა­სო­დეს ვტო­ვებ­დი. მე­ო­რე იყო სამ­სა­ხუ­რი, ხოლო შემ­დეგ უკვე - ვარ­ჯი­ში და მოგ­ზა­უ­რო­ბა. მო­ტო­ციკ­ლე­ტის შემ­დეგ მან­ქა­ნა რომ შე­ვი­ძი­ნე, ჩავ­სვი ჩემი ცოლ-შვი­ლი და მოს­კოვ­ში ოლიმ­პი­ურ თა­მა­შებ­ზე წა­ვიყ­ვა­ნე. მთე­ლი საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის ევ­რო­პუ­ლი სა­ხელ­მწი­ფო­ე­ბი მო­ვა­ტა­რე და ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო მოგ­ზა­უ­რო­ბა გა­მოგ­ვი­ვი­და. შემ­დეგ მე­უღ­ლე გარ­და­მეც­ვა­ლა, ბავ­შვე­ბი წა­მო­ი­ზარ­დნენ, და­ბი­ნავ­დნენ... იმ დროს უკვე ძა­ლი­ან მაგ­რად ვვარ­ჯი­შობ­დი. სპე­ცი­ა­ლო­ბით კი­ბერ­ნე­ტი­კო­სი ვარ და სა­ინ­ტე­რე­სო სა­მუ­შა­ოც მქონ­და. ჯერ გა­მო­ყე­ნე­ბი­თი მა­თე­მა­ტი­კის ინ­სტი­ტუ­ტში ვი­ყა­ვი, სა­ი­და­ნაც სხვა­დას­ხვა თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე გა­დავ­ყავ­დი და ამავდრო­უ­ლად კვლე­ვით სა­მუ­შა­ო­ებ­საც ვე­წე­ო­დი.

- 1987 წელს ურ­თუ­ლე­სი ოპე­რა­ცია გა­და­ი­ტა­ნეთ...

- ჩა­ფიქ­რე­ბუ­ლი მქონ­და, ზამ­თარ­ში უშ­ბა­ზე ავ­სუ­ლი­ყა­ვი. სა­ა­მი­სოდ დიდი დატ­ვირ­თვით ვვარ­ჯი­შობ­დი. ერთ კვი­რა დღეს თავი ძა­ლი­ან გა­დავ­ტვირ­თე. მუ­ხათ­გვერ­დში ჩა­ვე­დი სირ­ბი­ლით და იქი­დან ლი­სის ტბა­ზე ავე­დი. ტბა­ზე გო­გირ­დის აბა­ნო იყო და გა­ხუ­რე­ბუ­ლი ორ­გა­ნიზ­მით ცხელ წყალ­ში ჩა­ვე­დი. ტემ­პე­რა­ტუ­რა 60 გრა­დუ­სამ­დე იქ­ნე­ბო­და, ად­ვი­ლად კი ავი­ტა­ნე, მაგ­რამ ამან კი­ნა­ღამ დამ­ღუ­პა. გა­და­ხუ­რე­ბამ ნაწ­ლა­ვე­ბი­სა და კა­პი­ლა­რე­ბის მო­დუ­ნე­ბა გა­მო­იწ­ვია. ნაწ­ლა­ვებ­მა დამ­ბლა მი­ი­ღო, ად­გილ-ად­გილ გა­მაგ­რე­ბუ­ლი ად­გი­ლე­ბი გაჩ­ნდა და ამის თან­მხლებ­მა რიგ­მა პრო­ცე­სებ­მა გან­გრე­ნა წარ­მოშ­ვა. უჯრე­დე­ბის კვდო­მის პრო­ცე­სი სწრა­ფად წა­რი­მარ­თა. ღა­მით სა­ო­პე­რა­ცი­ოდ გა­მიყ­ვა­ნეს. გაკ­ვე­თის შემ­დეგ ამ­გვა­რი ვი­თა­რე­ბა რომ აღ­მო­ა­ჩი­ნეს, იფიქ­რეს, რომ დამ­თავ­რდა, გარ­და­ვიც­ვა­ლე. გა­და­წყვი­ტეს მორ­გში გა­და­ვეყ­ვა­ნე, მაგ­რამ სა­ნამ ამას იზამ­დნენ, და­რე­კეს ქი­რურგ ზუ­რაბ ცხა­კა­ი­ას­თან და ჩემი ამ­ბა­ვი აუ­წყეს. ჩვენ კარ­გად ვიც­ნობ­დით ერ­თმა­ნეთს და მას აუკ­რძა­ლავს, ასე არ მო­იქ­ცეთ, მოვ­დი­ვა­რო. ზუ­რა­ბი მა­შინ­ვე სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში მო­სუ­ლა. ოპე­რა­ცი­ა­ზე სამ­მეტრ-ნა­ხე­ვა­რი ნაწ­ლა­ვი ამომ­კვე­თეს და კუ­ჭის კო­რექ­ტი­რე­ბა მო­ახ­დი­ნეს. ჩემს გა­და­სარ­ჩე­ნად ყვე­ლა­ნა­ი­რი ძა­ლის­ხმე­ვა ჩა­დეს, თუმ­ცა ოპე­რა­ცი­ის დროს ღვიძ­ლი და­მი­ზი­ა­ნეს. შემ­დეგ­ში ისე მოხ­და, რომ ყვე­ლა­ფე­რი, რაც მა­წუ­ხებ­და, ჩემი მე­თო­დე­ბით განვკურ­ნე და ვარ­ჯი­შით იქამ­დე მი­ვე­დი, რომ ხუთი წლის შემ­დეგ რე­კორ­დე­ბის დამ­ყა­რე­ბა და­ვი­წყე ურ­თუ­ლეს სა­ხე­ო­ბებ­ში, რო­გო­რი­ცაა აზიდ­ვე­ბი. 1990-1992 წლებ­ში და­ვამ­ყა­რე მსოფ­ლიო და გი­ნე­სის რე­კორ­დე­ბი ჰო­რი­ზონ­ტა­ლუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან მკლა­ვებ­ზე აზიდ­ვებ­ში.

- კვე­ბის გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი რა­ცი­ო­ნი და რე­ჟი­მი გაქვთ?

- სამ­წუ­ხა­როდ, კვე­ბის რე­ჟიმს ვერ ვი­ცავ. დი­ლას 5 სა­ათ­ზე ვდგე­ბი. და­სა­ძი­ნებ­ლად 4 სა­ათ­ზეც რომ დავ­წვე, 5-ზე უკვე ფეხ­ზე ვარ. ვვარ­ჯი­შობ, შხაპს ვი­ღებ, ცო­ტას შევ­ჭამ და 8 სა­ათ­ზე უკვე სამ­სა­ხურ­ში ვარ. ში­ნაც და სამ­სა­ხურ­შიც ოთახ­ში გი­რე­ბი და ჰან­ტე­ლე­ბი მი­წყვია. მთე­ლი დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში რამ­დენ­ჯერ­მე ვვარ­ჯი­შობ, აზიდ­ვებს ვა­კე­თებ. 10 სა­ათ­ზე მწვა­ნე ჩაის ვსვამ, ან ძა­ლი­ან იშ­ვი­ა­თად - უნა­ლე­ქო ყა­ვას. დღის 1-დან 2 სა­ა­თამ­დე რა­ღაც უნდა ვჭა­მო. რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, კარ­გია, სა­დი­ლო­ბი­სას პირ­ვე­ლი და მე­ო­რე კერ­ძი მი­ი­ღო, თუმ­ცა მე ამის სა­შუ­ა­ლე­ბა არ მაქვს. სამ­წუ­ხა­როდ, 23 წელ­ზე მე­ტია მარ­ტო ვარ. საჭ­მელს არა­ვინ მიმ­ზა­დებს და გა­მო­საკ­ვე­ბად ჩემ­თვის რა­მეს თა­ვად თუ გა­ვა­კე­თებ. შინ ღა­მის 10-11 სა­ათ­ზე ვბრუნ­დე­ბი და მა­შინ თუ გა­ვა­კე­თებ რა­ღა­ცას. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს შემ­წვა­რი კვერ­ცხი პო­მი­დო­რით, ბევ­რი მწვა­ნი­ლი­თა და ხახ­ვით (იღი­მის). მიყ­ვარს ბოსტნე­უ­ლი და ხილი. კერ­ძე­ბი­დან - ჩა­შუ­შუ­ლი კომ­ბოს­ტო. შე­მიძ­ლია მთე­ლი დღე ხილ­ზე გა­და­ვი­დე. ყო­ველ სა­ღა­მოს აუ­ცი­ლებ­ლად ვჭამ 1-2 კბილ ნი­ორს, 10 ცალ თხილს, ან ამ­დე­ნი­ვე ნიგვზის ლე­ბანს. ცოტა ხნის წინ ვსვამ­დი უკ­რა­ი­ნულ ბალ­ზამს, რო­მელ­შიც 25 კომ­პო­ნენ­ტი შე­დის. ახლა თა­ვად და­ვა­ყე­ნე ბალ­ზა­მი, რო­მელ­შიც 12 კომ­პო­ნენ­ტი შე­დის და 60-70-გრა­დუ­სი­ა­ნი არ­ყით მზად­დე­ბა. არ ვსვამ და სი­გა­რეტს არ ვე­წე­ვი, არც გა­მი­სინ­ჯავს.

- ნას­ვა­მი, ან პირ­და­პირ რომ ვთქვათ მთვრა­ლი, არა­სო­დეს ყო­ფილ­ხართ?

- ნას­ვა­მი რო­გორ არა, მხო­ლოდ ახალ­გაზ­რდო­ბა­ში. ამ­ბო­ბენ, რომ კარ­გი თა­მა­დაც ვი­ყა­ვი. და­ლე­ვა მე­გობ­რულ წრე­ში მი­წევ­და, მაგ­რამ სას­მე­ლი "ბო­რო­ტად" არა­სო­დეს გა­მო­მი­ყე­ნე­ბია.

- მოგ­ზა­უ­რო­ბე­ბის დროს ალ­ბათ არა­ერ­თხელ ყო­ფილ­ხართ რამ­დე­ნი­მე დღე მში­ე­რი, შიმ­ში­ლო­ბის შემ­დეგ რო­გორ იკ­ვე­ბე­ბით?

- რამ­დე­ნი­მე­დღი­ა­ნი შიმ­ში­ლო­ბის შემ­დეგ საჭ­მელს უც­ბად არ ვე­ტა­ნე­ბო­დი. ხილს ვი­ღებ­დი, მსუ­ბუქ საჭ­მელს, შემ­დეგ - ცო­ცხალ ბოსტნე­ულს. მოგ­ზა­უ­რო­ბე­ბის დროს სპე­ცი­ა­ლუ­რად ვე­ძებ­დი ხორ­ცი­ან სა­დი­ლებ­საც, რომ ენერ­გია მომ­მა­ტე­ბო­და. ყო­ფი­ლა დღე­ე­ბი, როცა რამ­დე­ნი­მე სა­ა­თის გან­მავ­ლო­ბა­ში მა­ღა­ლი სი­ცხის ქვეშ მივ­ლია. ასეთ დროს წო­ნა­ში 4-5 კილო და­მიკ­ლია. მე­ო­რე დღეს ისევ ფორ­მა­ში უნდა ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი და სა­ღა­მო­ო­ბით ხში­რად ვსვამ­დი უალ­კოჰო­ლო ლუდს. ეს ლუდი სპე­ცი­ა­ლუ­რად მუს­ლი­მა­ნე­ბის­თვის მზად­დე­ბა და მე მას ჩემი უჯრე­დე­ბის აღ­დგე­ნის­თვის ვი­ყე­ნებ­დი.

- წარ­მა­ტე­ბებს გი­სურ­ვებთ და­გეგ­მი­ლი მოგ­ზა­უ­რო­ბე­ბი­სას, ბა­ტო­ნო ჯუმ­ბერ...

- დიდი მად­ლო­ბა (იღი­მის).

ანა კა­ლან­და­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)