გოგი ხა­რა­ბა­ძემ მხო­ლოდ ნა­ხე­ვარ­სა­უ­კუ­ნო­ვა­ნი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი გზის გავ­ლის შემ­დეგ მო­ა­ხერ­ხა სა­კუ­თა­რი თა­ვის­თვის, თა­ვი­სუ­ფა­ლი სა­მუ­შაო სივ­რცის შექ­მნა. სწო­რედ ესაა ერთ-ერთი მი­ზე­ზი იმი­სა, თუ რა­ტომ და­ტო­ვა 50 წლის ასაკ­ში რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რი. მას შემ­დეგ მსა­ხი­ო­ბი სა­კუ­თარ სა­მუ­შა­ოს თა­ვად "იგო­ნებ­და" და დღემ­დე ასე გრძელ­დე­ბა. გოგი ხა­რა­ბა­ძე 6 წიგ­ნი­სა და 120 აუ­დი­ო­დის­კის ავ­ტო­რია, მათ შო­რი­საა ბიბ­ლია... რო­გორ მი­ვი­და წიგ­ნე­ბის "გახ­მო­ვა­ნე­ბის" იდე­ამ­დე, ამას სა­ქარ­თვე­ლოს სა­ხალ­ხო არ­ტის­ტი, სა­ხელ­მწი­ფო, და­ვით კლდი­აშ­ვი­ლის, შოთა რუს­თა­ვე­ლი­სა და ილია ჭავ­ჭა­ვა­ძის სა­ხე­ლო­ბის პრე­მი­ე­ბის ლა­უ­რე­ა­ტი თა­ვად გვი­ამ­ბობს.

- ინ­ტერ­ვი­უს ნო­ემ­ბრის თვე­ში ვწერთ, გე­ტყვით, რას ნიშ­ნავს ეს თვე ქარ­თვე­ლი ხალ­ხის­თვის და პი­რა­დად ჩემ­თვის. 8 ნო­ემ­ბერს ილია ჭავ­ჭა­ვა­ძის და­ბა­დე­ბის დღე გახ­ლდათ. მის სახლ-მუ­ზე­უმ­ში ცა­რი­ე­ლი ხე­ლე­ბით არ მივ­სულ­ვარ, მი­ვი­ტა­ნე ჩემი ერთ-ერთი ბოლო პრო­ექ­ტი "სი­ტყვა ჯი", რო­მელ­შიც შე­სუ­ლია ოთხი­ვე სა­ხა­რე­ბა, ფსალ­მუ­ნე­ბი, "ვე­ფხის­ტყა­ო­სა­ნი" და რამ­დე­ნი­მე ცნო­ბი­ლი ქარ­თვე­ლი ლი­რი­კო­სის პო­ე­ზია, მათ შო­რის არის ილი­აც. კრე­ბუ­ლი გა­და­ვე­ცი სახლ-მუ­ზე­უმს და პი­რო­ბა დავ­დე, რომ ილია ჭავ­ჭა­ვა­ძის ნა­წარ­მო­ე­ბებს ცალ­კე პრო­ექტს მი­ვუ­ძღვნი. უკვე ვმუ­შა­ობ "მგზავ­რის წე­რი­ლებ­ზე", ასე­ვე და­ვა­მა­ტებ პუბ­ლი­ცის­ტი­კას და რამ­დე­ნი­მე ლექსს. 14 ნო­ემ­ბერს მურ­მან ლე­ბა­ნი­ძე და­ი­ბა­და. ორი-სამი წლის წინ მის­მა მე­უღ­ლემ, ქალ­ბა­ტონ­მა ლე­ნამ გა­მო­მიგ­ზავ­ნა ბოლო ორი კრე­ბუ­ლი, იქ წა­ვა­წყდი რამ­დე­ნი­მე წი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლურ ლექსს აფხა­ზეთ­სა და ოსეთ­ზე. ეს ლექ­სე­ბი შევ­კრი­ბე და კომ­პო­ზი­ტორ ნო­დარ მა­მი­საშ­ვილ­თან თა­ნამ­შრომ­ლო­ბით ჩავ­წე­რე.

17 ნო­ემ­ბერს, გა­ლა­კტი­ო­ნის და­ბა­დე­ბის დღე­ზე, წიგ­ნის სახ­ლში არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი სა­ზო­გა­დო­ე­ბა შე­იკ­რი­ბა გა­ლა­კტი­ო­ნის აუ­დი­ო­წიგ­ნის პრე­ზენ­ტა­ცი­ა­ზე, რო­მე­ლიც ექვს დისკს აერ­თი­ა­ნებს - პო­ე­ზია, პრო­ზა, დღი­უ­რე­ბი, წე­რი­ლე­ბი, მო­გო­ნე­ბე­ბი, რომ­ლე­ბიც არა მხო­ლოდ ჩავ­წე­რე, არა­მედ გა­და­ვი­ღე კი­დეც. 18 ნო­ემ­ბერს ჭა­ბუა ამი­რე­ჯი­ბის და­ბა­დე­ბის დღეა. "გა­ლა­კტი­ო­ნი-120" მას სა­ჩუქ­რად გა­ვუგ­ზავ­ნე. 23 ნო­ემ­ბერს ირაკ­ლი აბა­ში­ძე და­ი­ბა­და. 15 წე­ლია, სცე­ნა­ზე არ გა­მოვ­სულ­ვარ. გა­მო­ნაკ­ლი­სის სა­ხით ერთ-ერთ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ირაკ­ლი აბა­ში­ძი­სად­მი მი­ძღვნილ სა­ღა­მო­ზე გა­მო­ვე­დი...

ნო­ემ­ბრის შე­სა­ხებ ამ­დე­ნი იმი­ტომ ვი­სა­უბ­რე, რომ მე ასე ვცხოვ­რობ, სი­ტყვას­თან და ამ ფა­სე­უ­ლო­ბებ­თან კავ­შირ­ში. პო­ე­ზი­ი­სა და ლი­ტე­რა­ტუ­რის მოყ­ვა­რუ­ლი ვარ და არა მცოდ­ნე, სამ­წუ­ხა­როდ. რო­დე­საც და­ვით კლდი­აშ­ვი­ლის "ირი­ნეს ბედ­ნი­ე­რე­ბა" ქუ­თა­ის­ში დად­გეს, მწე­რა­ლი პრე­მი­ე­რა­ზე და­პა­ტი­ჟეს, სპექ­ტაკლზე შექ­მნი­ლი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მან ორი სი­ტყვით აღ­წე­რა: "ვყუ­რობ და ვკვი­რობ..." ეს ამ­ბა­ვი ოთარ ჭი­ლა­ძეს მო­ვუ­ყე­ვი, სტუმ­რად გახ­ლდით მას­თან, გარ­დაც­ვა­ლე­ბამ­დე 2-3 წლით ადრე, ძა­ლი­ან გამ­ხი­ა­რულ­და, - ეს რამ და­ა­წე­რი­ნაო. ორი სი­ტყვით გა­მო­ხა­ტა თა­ვი­სი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა. ამა თუ იმ მწერ­ლის ხელ­წე­რა რომ გა­მო­არ­ჩიო მე­ო­რის­გან, საკ­მა­ოდ რთუ­ლი ამ­ბა­ვია, ამის გარ­ჩე­ვა, ამოც­ნო­ბა მიყ­ვარს.

თუ გა­და­ვავ­ლებთ თვალს ჩემს ცხოვ­რე­ბას და ამ ნო­ემ­ბერს მა­რა­ო­სა­ვით გავ­შლით, და­ვი­ნა­ხავთ, რომ ლი­ტე­რა­ტუ­რი­სად­მი ეს და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ბავ­შვო­ბი­დან მო­დის...

- სწო­რედ გა­რე­მო­სა და ოჯახ­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნის ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი გე­მოვ­ნე­ბა.

- დიახ, მხო­ლოდ და მხო­ლოდ ამა­ზე... 1942 წელს და­ვი­ბა­დე. ომი რომ დამ­თავ­რდა, ოთხი წლის გახ­ლდით, არ იყი­დე­ბო­და არც სა­თა­მა­შო, არც პე­რან­გი, არც ფეხ­საც­მე­ლი, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, არც წიგ­ნი, ამი­ტომ ზღაპ­რებს ავ­ცდი, არ წა­მი­კი­თხავს. ჩემს ბავ­შვო­ბა­ში ყვე­ლა­ზე პო­პუ­ლა­რუ­ლი წიგ­ნი "ბი­ძია თო­მას ქოხი" გახ­ლდათ. ზღაპ­რე­ბის ნაც­ვლად მე მკვე­ბავ­დნენ იმით, რა­ზეც დე­და­ჩე­მი გიჟ­დე­ბო­და - ვაჟა-ფშა­ვე­ლას "არ­წი­ვი ვნა­ხე დაჭ­რი­ლი...", კონ­სტან­ტი­ნე გამ­სა­ხურ­დი­ას "და­ვით აღ­მა­შე­ნე­ბე­ლი".

ძა­ლი­ან გა­მი­მარ­თლა. გარ­და იმი­სა, რომ დედა, დე­ი­და და ბიძა, წე­რეთ­ლე­ბი, გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი გახ­ლდნენ, პი­რა­დად ვიც­ნობ­დი რუ­სუ­დან მი­ქე­ლა­ძეს, თე­ატ­რა­ლუ­რი უნი­ვერ­სი­ტე­ტის ბიბ­ლი­ო­თე­კის გამ­გეს. რუს­თა­ვე­ლის პროს­პექ­ტზე იყო ჩემი "ბირ­ჟა", ის იქვე, ახ­ლოს, ცხოვ­რობ­და და კვი­რა­ში ორ­ჯერ მა­ინც ვსტუმ­რობ­დი. სწო­რედ ამ ქალ­ბა­ტო­ნის­გან გა­ვი­გე პას­ტერ­ნა­კის, ბლო­კის, ტოლსტო­ის სა­ხე­ლე­ბი. მა­შინ მეშ­ვი­დე კლას­ში ვი­ყა­ვი და ტოლსტოი მე­ზი­ზღე­ბო­და, ომის აღ­წე­რას სა­ერ­თოდ არ ვკი­თხუ­ლობ­დი, სა­მა­გი­ე­როდ, ზე­პი­რად ვი­ცო­დი ნა­ტა­შა როს­ტო­ვა­სა და ან­დრეი ბალ­კონ­სკის სიყ­ვა­რუ­ლის ამ­ბა­ვი.

- სტუ­დენ­ტო­ბის დროს იმ ლი­ტე­რა­ტუ­რას მი­ე­ძა­ლეთ, რო­მე­ლიც პრო­ფე­სი­უ­ლი კუ­თხით იქ­ნე­ბო­და თქვენ­თვის სა­ინ­ტე­რე­სო?

- არა, ასე არ მოვ­ქცე­ულ­ვარ. ერთ დროს ვთქვი, წინა სა­უ­კუ­ნე­ში მსა­ხი­ო­ბი ვი­ყა­ვი, 21-ე სა­უ­კუ­ნე­ში კი სხვი­სი აზ­რე­ბის ჩა­წე­რას ჩემი აზ­რე­ბის ჩა­წე­რა ვამ­ჯო­ბი­ნე-მეთ­ქი, მაგ­რამ როცა სა­ხა­რე­ბა­სა და "ვე­ფხის­ტყა­ო­სან­ზეა" ლა­პა­რა­კი, თავს ძა­ლი­ან კომ­ფორ­ტუ­ლად ვგრძნობ. რო­დე­საც დის­კებს ვწერ, ჩემს თავ­თან მარ­ტო ვარ და თა­ვი­სუფ­ლე­ბის ხა­რის­ხიც მა­ღა­ლია. ხმის ჩამ­წერ სტუ­დი­ა­ში შუ­შის იქით სხე­დან ხმის რე­ჟი­სო­რი და ჩემი პრო­დი­უ­სე­რი, თა­მარ ცა­გა­რე­იშ­ვი­ლი. შუ­შის აქეთ კი თა­ვი­სუფ­ლე­ბაა, რჩე­ბი მარ­ტო პერ­სო­ნა­ჟებ­თან, თან ავ­თან­დი­ლი­სა და ტა­რი­ე­ლის სამ­ყა­რო­ში მოგ­ზა­უ­რობ, ამას­თა­ნა­ვე სა­კუ­თარ თავ­საც შე­იც­ნობ.

- ჩვენ თქვენს პრო­ფე­სი­ა­ზე ვლა­პა­რა­კობ­დით და რო­გორ ფიქ­რობთ, თქვენს უმ­ცროს კო­ლე­გებს გა­ნათ­ლე­ბა აკ­ლი­ათ?

- ნუ მო­ვი­ტყუ­ებთ თავს, ყო­ველ­თვის აკ­ლდათ, მაგ­რამ დღეს, მარ­თა­ლი ხართ, ეს პრობ­ლე­მა ყვე­ლა­ზე მწვა­ვედ დგას. ვინ არის დღე­ვან­დე­ლი მსა­ხი­ობ­თა თა­ო­ბის წი­ნა­პა­რი? წე­სით მე და ჩემი თა­ო­ბა, მაგ­რამ მე ასე არ მი­ვიჩ­ნევ. 20 წე­ლია თე­ატ­რში არ ვყო­ფილ­ვარ. ამას წი­ნათ მკი­თხეს, რა­ტომ დავ­ტო­ვე რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რი. ამას ძა­ლი­ან ბევ­რი პა­სუ­ხი აქვს, მაგ­რამ მოკ­ლედ ასე გე­ტყვით - რა­ი­მე ის­მის დღეს თე­ატ­რი­დან? თე­ატ­რი, რო­მე­ლიც არ ხმა­უ­რობს, არ ხარ­ხა­რებს, არ ტი­რის, არ გა­მოს­ცემს ხმას, კარ­გავს თა­ვის ფუნ­ქცი­ას. თე­ატ­რი ცხოვ­რე­ბის სარ­კე აღარ არის. მე 15-20 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში არ შემ­ხვედ­რია ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბით ეთ­ქვა, დღეს თე­ატ­რში ვი­ყა­ვიო. რა­მაზ ჩხიკ­ვა­ძე 60 წლის გახ­ლდათ, თე­ატ­რი­დან რომ წა­ვი­და, 22 წე­ლი­წა­დი სახ­ლში უსაქ­მუ­რად იჯდა. ნუთუ არ აღ­მოჩ­ნდა არც ერთი რე­ჟი­სო­რი, რო­მელ­საც მისი მიწ­ვე­ვის სურ­ვი­ლი გა­უჩ­ნდა, თუნ­დაც სე­რი­ალ­ში?!. არ შე­მიძ­ლია ამა­ზე აუ­ღელ­ვებ­ლად ლა­პა­რა­კი. წა­ვი­და ეს კაცი და მთე­ლი თა­ვი­სი სა­ი­დუმ­ლო­ე­ბა­ნი წა­ი­ღო საფ­ლავ­ში... რა დარ­ჩა მის­გან? "ჭრი­ჭი­ნა­ში" ერთი როლი?

- ისევ წიგ­ნებს რომ და­ვუბ­რუნ­დეთ, შე­გიძ­ლი­ათ, სამი საყ­ვა­რე­ლი წიგ­ნი და­მი­სა­ხე­ლოთ?

- როცა გა­ლა­კტი­ონს ვკი­თხუ­ლობ, მიყ­ვარს გა­ლა­კტი­ო­ნი, როცა შექ­სპი­რის სო­ნე­ტებს ვკი­თხუ­ლობ, არ მახ­სოვს გა­ლა­კტი­ო­ნი, მან­დელშტა­მის კი­თხვი­სას ვერ ვიხ­სე­ნებ პას­ტერ­ნაკს, ახ­მა­ტო­ვას... მა­ინც და­ვა­სა­ხე­ლებ "ვე­ფხის­ტყა­ო­სანს"... დე­ი­და­ჩემს სახ­ლში ეკი­და "ვე­ფხის­ტყა­ოს­ნის" ერთ-ერთი ეპი­ზო­დის ამ­სახ­ვე­ლი ფოტო, ჩემს სახ­ლში კი - შოთა რუს­თა­ვე­ლი­სა და აკა­კი წე­რეთ­ლის სუ­რა­თე­ბი. მამა პა­სუ­ხის­მგე­ბე­ლი მუ­შა­კი იყო და დე­დას არ აძ­ლევ­და ხა­ტე­ბის და­კი­დე­ბის უფ­ლე­ბას. დედა მორ­წმუ­ნე გახ­ლდათ, ბა­ბუა მღვდე­ლი ჰყავ­და... იეშ­მა­კა და რუს­თა­ვე­ლის და აკა­კი წე­რეთ­ლის პორ­ტრე­ტე­ბი ჩა­მო­კი­და, ამ ფო­ტო­ებ­ზე იწერ­და პირ­ჯვარს... არ ვამ­ბობ, რომ "ჰარი პო­ტე­რი" ცუდი ნა­წარ­მო­ე­ბია და წა­კი­თხუ­ლიც მაქვს, მაგ­რამ მას­ზე გაზ­რდი­ლი ბავ­შვი ერ­თია და "ვე­ფხის­ტყა­ო­სან­ზე" - მე­ო­რე.

რაც თე­ატ­რი­დან წა­მო­ვე­დი, გა­და­ვი­ღე სა­ხა­რე­ბა, გა­ლა­კტი­ო­ნის შე­სა­ხებ ფილ­მი, ჩავ­წე­რე 120 დის­კი და დავ­წე­რე 8 წიგ­ნი. ეს ჩემი არ­ჩე­ვა­ნი იყო, მაგ­რამ თე­ატ­რში თა­მა­ში, მათ შო­რის კო­მუ­ნის­ტე­ბის შე­სა­ხებ დად­გმულ სპექ­ტაკ­ლებ­ში, და სა­ხა­რე­ბის კი­თხვა ერ­თად არ გა­მო­დი­ო­და. ერთ სა­ინ­ტე­რე­სო ეპი­ზოდს გა­ვიხ­სე­ნებ - ერთ-ერთ სპექ­ტაკლს პატ­რი­არ­ქი ეს­წრე­ბო­და რამ­დე­ნი­მე სა­სუ­ლი­ე­რო პირ­თან ერ­თად. მე­ო­რე გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში ზა­რის რეკა ის­მო­და და ილია ჭავ­ჭა­ვა­ძე პირ­ჯვარს იწერ­და. ილი­ას მე ვა­სა­ხი­ე­რებ­დი. მღვდლებ­მა პარ­ტერ­ში პირ­ჯვრის წერა და­ი­წყეს, პატ­რი­არ­ქმა კი ხე­ლით გა­ა­ჩე­რა. მა­შინ მივ­ხვდი, რომ ის თა­ნა­მედ­რო­ვე, პროგ­რე­სუ­ლად მო­აზ­როვ­ნე ადა­მი­ა­ნია. ვი­ფიქ­რე, რომ ჩვენ აუ­ცი­ლებ­ლად შევ­ხვდე­ბო­დით ერ­თმა­ნეთს და და­ვახ­ლოვ­დე­ბო­დით...

თუკი პერ­სო­ნა­ჟებ­ზე ვი­სა­უბ­რებთ და ილია ჭავ­ჭა­ვა­ძეს და­ვუბ­რუნ­დე­ბით, "კა­ცია-ადა­მი­ა­ნის" ჩა­წე­რი­სას მეჩ­ვე­ნე­ბო­და, რომ ილია სულ იბო­დი­შებ­და, ენა­ნე­ბო­და ლუ­არ­სა­ბი­სა და ქარ­თვე­ლე­ბის გა­მათ­რა­ხე­ბა, "ქარ­თლის სი­ა­ვე­ზე" წერა... ამ ინ­ტო­ნა­ცი­ას ვგრძნობ­დი და ამით ვხელ­მძღვა­ნე­ლობ­დი. მსა­ხი­ო­ბე­ბი არ უნდა ოც­ნე­ბობ­დნენ რო­ლებ­ზე, რად­გან ეს ფუჭი რა­მეა, მაგ­რამ ლუ­არ­სა­ბის რო­ლის მორ­გე­ბა მინ­დო­და. თე­მურ სუმ­ბა­თაშ­ვილ­მა ლუ­არ­სა­ბის შე­სა­ხებ არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი კომ­პო­ზი­ცია გა­ა­კე­თა, ლუ­არ­სა­ბი უნდა მე­თა­მა­შა ისე, რომ მის­თვის ყვე­ლა­ნა­ი­რი კო­მი­კუ­რი შტრი­ხი ჩა­მო­მე­შო­რე­ბი­ნა. 1988 წელს ამა­ზე უარი გვი­თხრეს, რა დროს "კა­ცია-ადა­მი­ა­ნი­აო"?!.

- თა­ნა­მედ­რო­ვე ლი­ტე­რა­ტუ­რას თუ ეპა­რე­ბით?

- ვკი­თხუ­ლობ ფა­მუქს. თუკი გა­ვი­გებ, რომ რა­ი­მე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი წიგ­ნი გა­მო­ვი­და, ვცდი­ლობ წა­ვი­კი­თხო. მე ჩა­კე­ტი­ლი კაცი არ ვარ, მიყ­ვარს მე­გობ­რე­ბი, ქალი, მხი­ა­რუ­ლე­ბა, მაგ­რამ რო­დე­საც ვმუ­შა­ობ, მა­შინ არც ვსვამ და არც არ­სად დავ­დი­ვარ. როცა თე­ატ­რში როლ­ზე ვმუ­შა­ობ­დი, გა­დაბ­მუ­ლად ექ­ვსი თვე არ ვსვამ­დი. ამ სიყ­ვა­რულს სხვას­თან ვერ ვყოფ­დი, ან ღრე­ო­ბა ან მუ­შა­ო­ბა. დღე­საც ჩემი რე­ჟი­მი მაქვს და მის მი­ხედ­ვით ვცხოვ­რობ, ამი­ტო­მაც, როცა "კა­ცია-ადა­მი­ანს" ვწერ, აღარ მინ­და სხვა არაფ­რის წა­კი­თხვა (იღი­მე­ბა).

- თა­ნა­მედ­რო­ვე ქარ­თველ ავ­ტო­რებ­ზე რას გვე­ტყვით?

- სამ­წუ­ხა­როდ, არ ვიც­ნობ. არა მგო­ნია, რომ მწერ­ლო­ბა­შიც ისე­ვე არა­ფე­რი ის­მო­დეს, რო­გორც თე­ატრსა და კი­ნო­ში. ახალ­გაზ­რდა მწერ­ლე­ბი­დან აკა მორ­ჩი­ლა­ძეს გა­მოვ­ყოფ. შე­მიძ­ლია და­გი­სა­ხე­ლოთ რამ­დე­ნი­მე ქარ­თვე­ლი პო­ე­ტი, რო­მელ­საც სა­ზო­გა­დო­ე­ბა ნაკ­ლე­ბად იც­ნობს - ჯანო ჯა­ნე­ლი­ძე, ზა­ქა­რია შე­რე­ზა­დაშ­ვი­ლი.

- შინ დიდი ბიბ­ლი­ო­თე­კა გაქვთ?

- საკ­მა­ოდ დი­დია, მაგ­რამ წიგ­ნე­ბი ბიბ­ლი­ო­თე­კა­ში არ ეტე­ვა და სხვა ოთახ­შიც მაქვს გა­და­ნა­წი­ლე­ბუ­ლი. ჩემი შვი­ლე­ბი კარ­გად ფლო­ბენ ინ­გლი­სურს და ინ­გლი­სუ­რე­ნო­ვა­ნი ლი­ტე­რა­ტუ­რაც გვაქვს ქარ­თულ­სა და რუ­სულ­თან ერ­თად. მე საყ­ველ­პუ­რო ინ­გლი­სუ­რი ვიცი, ტუ­რის­ტის დო­ნე­ზე. ჩემს მე­გო­ბარს ვუხ­სნი­დი ამას წი­ნათ, რა­ტომ არ ვიცი ინ­გლი­სუ­რი. სად იყო ამის დრო? დი­ლას რე­პე­ტი­ცია მქონ­და, ორის მერე - ან გა­და­ღე­ბა ან გახ­მო­ვა­ნე­ბა, სა­ღა­მოს - სპექ­ტაკ­ლი. სამი შვი­ლი მყავ­და და მათ ჭამა-სმა ხომ უნ­დო­დათ? სპექ­ტაკ­ლის მერე ყო­ველ­თვის სა­დღაც მივ­დი­ო­დით, ყვე­ლა მსა­ხი­ო­ბი ხომ ცოტა ლო­თია (იცი­ნის), ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში, ჩემი მე­გობ­რე­ბი - გოგი ქავ­თა­რა­ძე, რო­ბერტ სტუ­რუა ლო­თე­ბი იყ­ვნენ (იღი­მის)!.. მე და რო­ბერ­ტი ადრე ვმე­გობ­რობ­დით, გო­გის­თან ახ­ლაც ახლო ურ­თი­ერ­თო­ბა მაქვს.

- და­ბო­ლოს გკი­თხავთ, ლექსს რომ კი­თხუ­ლობთ, რას ით­ვა­ლის­წი­ნებთ ხოლ­მე?

- ჩემ­თვის არას­დროს შე­მო­უ­თა­ვა­ზე­ბი­ათ პარ­ტი­ა­ში გა­წევ­რე­ბა, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ სულ "კა­გე­ბე­ში" მი­ბა­რებ­დნენ, მათ შო­რის ცვე­ტა­ე­ვას წიგ­ნის ჩა­მო­ტა­ნის­თვი­საც, და და­ჭე­რით მე­მუქ­რე­ბოდ­ნენ. ერთი "კა­გე­ბეს" ყო­ფი­ლი მი­ნის­ტრი, ჩემს უბან­ში ცხოვ­რობს. ამას წი­ნათ შვი­ლიშ­ვილ­თან ვსე­ირ­ნობ­დი, რომ შემ­ხვდა. ვუ­თხა­რი, აი, ეს ის კა­ცია, ხუთი წლით ცი­ხე­ში ჩაჯ­დო­მას რომ გა­და­მარ­ჩი­ნა-მეთ­ქი, ის კაცი მო­მიბ­რუნ­და და ჩა­ი­ლა­პა­რა­კა, ხუ­თით კი არა - ექ­ვსი­თო (იცი­ნის). რო­გორც პარ­ტი­ის წევ­რო­ბა, ასე­ვე პე­და­გო­გო­ბაც არას­დროს შე­მო­უ­თა­ვა­ზე­ბი­ათ ჩემ­თვის. რო­გორ უნდა ას­წავ­ლო ადა­მი­ანს ლექ­სის წა­კი­თხვა? თუკი მსა­ხი­ო­ბი ლი­ტე­რა­ტუ­რულ ტექ­სტებს შო­რის გან­სხვა­ვე­ბას ამ­ჩნევს, არ კარ­გავს ავ­ტორს და ამას­თან ერ­თად სა­კუ­თარ თავს, თუკი და­ი­ცავს ამ შუ­ა­ლედს, მა­შინ ის თქვენს გულ­საც მოხ­ვდე­ბა. თუმ­ცა ეს რთუ­ლი პრო­ცე­სია. ცოტა გუ­ლიც უნდა გიძ­გერ­დეს, თა­ვიც გი­მუ­შა­ვებ­დეს, სამ­შობ­ლო, დედა, მამა გიყ­ვარ­დეს...

ნინო მურ­ღუ­ლია

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)