BBCიხ­სე­ნებს პაპი ფრან­ცის­კეს ცხოვ­რე­ბის გზას, რო­მე­ლიც აღ­დგო­მის ორ­შა­ბათს, 21 აპ­რილს გარ­და­იც­ვა­ლა, მე­ო­რე დღეს მას შემ­დეგ, რაც წმინ­და პეტ­რეს ტაძ­რის აი­ვან­ზე გა­მოჩ­ნდა და ყვე­ლას აღ­დგო­მა მი­უ­ლო­ცა.

მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ პაპი ფრან­ცის­კეს ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბით კა­თო­ლი­კურ­მა ეკ­ლე­სი­ამ არა­ერ­თი ფუნ­და­მენ­ტუ­რი ცვლი­ლე­ბა გა­ნი­ცა­და, მან შეძ­ლო პო­პუ­ლა­რო­ბის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბა გა­ცი­ლე­ბით კონ­სერ­ვა­ტი­უ­ლი შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბის მიმ­დევ­რებ­შიც კი.

• ის გახ­და პირ­ვე­ლი პონ­ტი­ფი­კო­სი, რო­მე­ლიც ახალ სამ­ყა­რო­ში და სამ­ხრეთ ნა­ხე­ვარსფე­რო­ში და­ი­ბა­და. პაპი გრი­გოლ III-ის, სი­რი­ის მკვიდ­რის შემ­დეგ, თით­ქმის ათას ხუ­თა­სი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში წმინ­და ტახ­ტზე მხო­ლოდ ევ­რო­პუ­ლი წარ­მო­შო­ბის სა­სუ­ლი­ე­რო პი­რე­ბი ის­ხდნენ.

გარ­და ამი­სა, ის გახ­და პირ­ვე­ლი პონ­ტი­ფი­კო­სი ის­ტო­რი­ა­ში, ვინც იე­ზუ­ი­ტე­ბი­დან. იე­ზუ­ი­ტე­ბი რო­მის კა­თედ­რას ყო­ველ­თვის გარ­კვე­უ­ლი ეჭ­ვით ეპყრო­ბოდ­ნენ.

ფრან­ცის­კეს წი­ნა­მორ­ბე­დი, ბე­ნე­დიქტ XVI ასე­ვე შე­ვი­და ის­ტო­რი­ა­ში, რო­გორც თით­ქმის 600 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში პირ­ვე­ლი პაპი, რო­მელ­მაც ნე­ბა­ყოფ­ლო­ბით და­ტო­ვა თა­ნამ­დე­ბო­ბა. ამის გამო თით­ქმის 10 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვა­ტი­კა­ნის ბა­ღებ­ში გვერ­დიგ­ვერდ და­დი­ო­და ორი პაპი: მოქ­მე­დი და გა­დამ­დგა­რი.

ბევ­რი კა­თო­ლი­კე ელო­და, რომ ბე­ნე­დიქ­ტეს გა­დად­გო­მის შემ­დეგ, ოფი­ცი­ა­ლუ­რად ხან­დაზ­მუ­ლი ასა­კი­სა და სუს­ტი ჯან­მრთე­ლო­ბის გამო, კარ­დი­ნა­ლე­ბი წმინ­და ტახტს უფრო ახალ­გაზ­რდა პრე­ლატს ან­დობ­დნენ. თუმ­ცა, 2013 წლის კონკლავ­ზე არ­ჩე­უ­ლი არ­გენ­ტი­ნე­ლი ბერ­გო­ლიო (პაპი ფრან­ცის­კე) წი­ნა­მორ­ბედ­ზე მხო­ლოდ ცხრა წლით უმ­ცრო­სი აღ­მოჩ­ნდა და არ­ჩე­ვის მო­მენ­ტში უკვე სა­მოც­და­ათ წელს გა­და­ცი­ლე­ბუ­ლი იყო.

ფუნ­და­მენ­ტუ­რად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი მიდ­გო­მა

არ­ჩე­ვის მო­მენ­ტი­დან ფრან­ცის­კემ ცხად­ყო, რომ სხვაგ­ვა­რად იმოქ­მე­დებ­და. მას­თან მი­სულ კარ­დი­ნა­ლებს ის პა­პის ტახ­ტზე მჯდო­მი კი არა, გა­ცი­ლე­ბით არა­ფორ­მა­ლუ­რად, ფეხ­ზე მდგო­მი იღებ­და.

პაპი ფრან­ცის­კე მსოფ­ლი­ოს პირ­ვე­ლად 2013 წლის 13 მარტს გა­მო­ე­ცხა­და, მას შემ­დეგ რაც არ­ჩე­ვის შემ­დეგ წმინ­და პეტ­რეს მო­ე­დან­ზე აი­ვან­ზე გა­ვი­და.

ტრა­დი­ცი­ი­სა­მებრ, თეთრ სა­მოს­ში გა­მო­წყო­ბილ­მა ახ­ლად არ­ჩე­ულ­მა პაპ­მა ახა­ლი სა­ხე­ლი აირ­ჩია და წმინ­და ფრან­ცის­კე ასი­ზე­ლის პა­ტივ­სა­ცე­მად და­ირ­ქვა, რო­მე­ლიც მე-13 სა­უ­კუ­ნე­ში მოღ­ვა­წე სა­მო­ნას­ტრო ორ­დე­ნის და­მა­არ­სე­ბე­ლი იყო. ის თავ­მდაბ­ლო­ბას, სიყ­ვა­რულ­სა და ას­კე­ტიზმს ქა­და­გებ­და.

• წმინ­და ტახ­ტის პომ­პე­ზუ­რო­ბა­სა და სი­დი­ა­დეს პაპ­მა თავ­მდაბ­ლო­ბა არ­ჩია. ის ცდი­ლობ­და, რაც შე­იძ­ლე­ბა ნაკ­ლე­ბად გა­მო­ე­ყე­ნე­ბი­ნა პა­პის ლი­მუ­ზი­ნი და ავ­ტო­ბუ­სით გა­და­ად­გილ­დე­ბო­და, კარ­დი­ნა­ლებ­თან ერ­თად.

პაპ­მა კა­თო­ლი­კუ­რი ეკ­ლე­სი­ის მთა­ვა­რი მო­რა­ლუ­რი ამო­ცა­ნა შემ­დეგ­ნა­ი­რად ჩა­მო­ა­ყა­ლი­ბა: "რო­გორ მინ­და, რომ ეკ­ლე­სია იყოს ღა­რი­ბი - და ღა­რი­ბე­ბის­თვის".

ხორ­ხე მა­რიო ბერ­გო­ლიო ბუ­ე­ნოს-აი­რეს­ში 1936 წლის 17 დე­კემ­ბერს და­ი­ბა­და. ოჯახ­ში ის ხუთი შვი­ლი­დან უფ­რო­სი იყო: მო­მა­ვა­ლი პონ­ტი­ფი­კო­სის მშობ­ლე­ბი ფა­შიზ­მის­გან თა­ვის და­საღ­წე­ვად მშობ­ლი­უ­რი იტა­ლი­ი­დან არ­გენ­ტი­ნა­ში გა­იქ­ცნენ.

ბავ­შვო­ბა­ში ხორ­ხეს ტან­გოს ცეკ­ვა უყ­ვარ­და და ად­გი­ლობ­რი­ვი სა­ფეხ­ბურ­თო კლუ­ბის, "სან-ლო­რენ­სოს" გულ­შე­მატ­კი­ვა­რი იყო. ჯერ კი­დევ სკო­ლის მოს­წავ­ლე მძი­მე პნევ­მო­ნი­ით და­ა­ვად­და და ექი­მებ­მა ბავ­შვის გა­დარ­ჩე­ნა ფილ­ტვის ნა­წი­ლის ამო­ღე­ბის შემ­დეგ შეძ­ლეს. თუმ­ცა, ამის შემ­დეგ ბერ­გო­ლიო სრუ­ლად ვერ გა­მო­ჯან­მრთელ­და და სი­ცო­ცხლის ბო­ლომ­დე მყი­ფე ჯან­მრთე­ლო­ბის მქო­ნე ადა­მი­ა­ნად დარ­ჩა.

ბოლო წლებ­ში, უკვე საკ­მა­ოდ ხან­დაზ­მუ­ლი, ფრან­ცის­კე და­მა­ტე­ბით მარ­ჯვე­ნა მუხ­ლის ტკი­ვილს გა­ნიც­დი­და, რო­მე­ლიც ფეხ­ზე დგო­მა­ში ხელს უშ­ლი­და და რო­მელ­საც ის "ფი­ზი­კურ დამ­ცი­რე­ბად, სი­ა­მა­ყის დათ­რგუნ­ვად" აღიქ­ვამ­და.

ახალ­გაზ­რდო­ბა­ში ბერ­გო­ლიო ღა­მის კლუბ­ში დაც­ვად მუ­შა­ობ­და და ია­ტა­კებს წმენ­დდა, პა­რა­ლე­ლუ­რად უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ქი­მი­ას სწავ­ლობ­და.

ად­გი­ლობ­რივ ქარ­ხა­ნა­ში ის მჭიდ­როდ თა­ნამ­შრომ­ლობ­და არ­გენ­ტი­ნა­ში სამ­ხედ­რო დიქ­ტა­ტუ­რის წი­ნა­აღ­მდეგ მოქ­მე­დი კამ­პა­ნი­ის ლი­დერ­თან, ეს­თერ ბა­ლესტრი­ნოს­თან. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით აქ­ტი­ვის­ტი წა­მე­ბით მოკ­ლეს და მისი ცხე­და­რი დღემ­დე ვერ იპო­ვეს.

ბერ­გო­ლიო იე­ზუ­ი­ტე­ბის ორ­დენ­ში შე­ვი­და, სა­დაც ფი­ლო­სო­ფი­ას სწავ­ლობ­და, ასე­ვე ლი­ტე­რა­ტუ­რა­სა და ფსი­ქო­ლო­გი­ას ას­წავ­ლი­და. 10 წლის შემ­დეგ მღვდლად აკურ­თხეს, მან სწრა­ფად და­ი­წყო სამ­სა­ხურ­ში და­წი­ნა­უ­რე­ბა და 1973 წელს არ­გენ­ტი­ნის პრო­ვინ­ცი­უ­ლი ეპარ­ქი­ე­ბის ერთ-ერთ ხელ­მძღვა­ნე­ლად და­ი­ნიშ­ნა.

ბრალ­დე­ბე­ბი

ზო­გი­ერ­თი თვლის, რომ არ­გენ­ტი­ნის ხუნ­ტის გე­ნერ­ლებ­თან ბრძო­ლა­ში მო­მა­ვალ­მა პაპ­მა ფრან­ცის­კემ სა­თა­ნა­დო ძა­ლის­ხმე­ვა არ გა­მო­ი­ჩი­ნა.

არ­გენ­ტი­ნა­ში "ბინ­ძუ­რი ომის" (1976-1983) დროს, რო­დე­საც ათა­სო­ბით ადა­მი­ა­ნი გა­ი­ტა­ცეს და მოკ­ლეს, აწა­მეს ან გა­ი­ტა­ცეს, ბერ­გო­ლი­ოს ორი მღვდლის გა­უ­ჩი­ნა­რე­ბა­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა ედე­ბო­და ბრა­ლად.

გა­უ­ჩი­ნა­რე­ბუ­ლი მღვდლე­ბი აწა­მეს, მაგ­რამ სა­ბო­ლო­ოდ ორი­ვე ცო­ცხა­ლი იპო­ვეს - თუმ­ცა, ნა­ხევ­რად შიშ­ვლე­ბი და ტრანკვი­ლი­ზა­ტო­რე­ბით გაბ­რუ­ე­ბუ­ლე­ბი.

ბერ­გო­ლი­ოს ბრა­ლი დას­დეს იმა­ში, რომ მან ხე­ლი­სუფ­ლე­ბას არ შე­ა­ტყო­ბი­ნა, რომ მათი მუ­შა­ო­ბა ღა­რი­ბულ უბ­ნებ­ში ეკ­ლე­სი­ამ და­ამ­ტკი­ცა. თუ ეს სი­მარ­თლეა, მა­შინ მო­მა­ვალ­მა პონ­ტი­ფი­კოს­მა ფაქ­ტობ­რი­ვად მათი მა­ცხოვ­რებ­ლე­ბი სიკ­ვდი­ლის ეს­კად­რო­ნებს მი­უგ­დო და­საგ­ლე­ჯად. თა­ვად ის ამ ბრალ­დე­ბას თან­მიმ­დევ­რუ­ლად და კა­ტე­გო­რი­უ­ლად უარ­ყოფ­და და ამ­ტკი­ცებ­და, რომ სი­ნამ­დვი­ლე­ში მათ გა­სა­თა­ვი­სუფ­ლებ­ლად სა­ი­დუმ­ლო სა­მუ­შა­ოს ეწე­ო­და.

ეჭვგა­რე­შეა ის ფაქ­ტი, რომ ის მარ­თლაც ძა­ლი­ან და­ეხ­მა­რა ბევრ მათ­განს, ვინც ქვეყ­ნი­დან გაქ­ცე­ვას ცდი­ლობ­და.

მას ასე­ვე ჰქონ­და უთან­ხმო­ე­ბა იე­ზუ­იტ კო­ლე­გებ­თან, რომ­ლე­ბიც თვლიდ­ნენ, რომ ბერ­გო­ლიო არ იყო და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლი გან­თა­ვი­სუფ­ლე­ბის თე­ო­ლო­გი­ით - ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი აზ­როვ­ნე­ბი­სა და მარ­ქსის­ტუ­ლი სო­ცი­ო­ლო­გი­ის სინ­თე­ზით, რო­მე­ლიც უსა­მარ­თლო­ბის აღ­მო­ფხვრას ისა­ხავ­და მიზ­ნად. ბერ­გო­ლიო კი, პი­რი­ქით, მწყემ­სუ­რი მხარ­და­ჭე­რის უფრო რბილ ფორ­მას ანი­ჭებ­და უპი­რა­ტე­სო­ბას.

რო­დე­საც 2005 წელს ის პირ­ვე­ლად შე­ვი­და წმინ­და ტახ­ტის პრე­ტენ­დენ­ტთა რი­ცხვში, ზო­გი­ერ­თმა იე­ზუ­იტ­მა დიდი შვე­ბით ამო­ი­სუნ­თქა.

უბ­რა­ლო ეპის­კო­პო­სი

1992 წელს ის ბუ­ე­ნოს-აი­რე­სის დამ­ხმა­რე ეპის­კო­პო­სად და­ი­ნიშ­ნა, შემ­დეგ კი არ­ქი­ე­პის­კო­პო­სი გახ­და. 2001 წელს პაპ­მა იო­ა­ნე პავ­ლე II-მ ის კარ­დი­ნა­ლის ხა­რისხში აიყ­ვა­ნა და ბერ­გო­ლი­ოს ეკ­ლე­სი­ის ად­მი­ნის­ტრა­ცი­ულ გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში, თა­ნამ­დე­ბო­ბა უბო­ძა.

ამ თა­ნამ­დე­ბო­ბა­ზე მან მო­ი­პო­ვა უპ­რე­ტენ­ზიო ადა­მი­ა­ნის რე­პუ­ტა­ცია, უარი თქვა უმაღ­ლე­სი სა­სუ­ლი­ე­რო პი­რე­ბის მრა­ვალ ატ­რი­ბუტ­ზე. ჩვე­უ­ლებ­რივ ეკო­ნომ კლა­სით დაფ­რი­ნავ­და და წი­თელ-იის­ფე­რი მო­სას­ხა­მის ნაც­ვლად, რო­მე­ლიც მისი წო­დე­ბით ეკუთ­ვნო­და, შავი სა­მო­ნას­ტრო სა­მო­სის ტა­რე­ბა ამ­ჯო­ბი­ნა.

ქა­და­გე­ბებ­ში ის სო­ცი­ა­ლუ­რი ინ­ტეგ­რა­ცი­ის­კენ მო­უ­წო­დებ­და და აკ­რი­ტი­კებ­და ხე­ლი­სუფ­ლე­ბას, რო­მე­ლიც მო­სახ­ლე­ო­ბის უღა­რი­ბეს ფე­ნებს სა­თა­ნა­დო ყუ­რა­დღე­ბას არ აქ­ცევ­და.

უკვე პა­პის რან­გში ყოფ­ნი­სას, მან დიდი ძა­ლის­ხმე­ვა და­ხარ­ჯა აღ­მო­სავ­ლე­თის მარ­თლმა­დი­დებ­ლურ ეკ­ლე­სი­ას­თან ათას­წლო­ვა­ნი გან­ხეთ­ქი­ლე­ბის და­საძ­ლე­ვად. აღი­ა­რე­ბის ნიშ­ნად, 1054 წლის დიდი სქიზ­მის შემ­დეგ პირ­ვე­ლად, კონ­სტან­ტი­ნო­პო­ლის პატ­რი­არ­ქი რო­მის ახა­ლი ეპის­კო­პო­სის ხელ­დას­ხმას და­ეს­წრო.

• ფრან­ცის­კე თა­ნამ­შრომ­ლობ­და ან­გლი­კა­ნებ­თან, ლუ­თე­რა­ნებ­თან და მე­თო­დის­ტებ­თან და და­არ­წმუ­ნა ის­რა­ე­ლი­სა და პა­ლეს­ტი­ნის ლი­დე­რე­ბი, შე­ერ­თე­ბოდ­ნენ მას მშვი­დო­ბის­თვის სა­ლო­ცა­ვად.

მუს­ლი­მი მებ­რძო­ლე­ბის თავ­დას­ხმე­ბის შემ­დეგ მან გა­ნა­ცხა­და, რომ არ უნდა მოხ­დეს ის­ლა­მის ძა­ლა­დო­ბას­თან გა­ი­გი­ვე­ბა. „თუ ის­ლა­მურ ძა­ლა­დო­ბა­ზე ვსა­უბ­რობ, კა­თო­ლი­კურ ძა­ლა­დო­ბა­ზეც უნდა ვი­ლა­პა­რა­კო“, - გა­ნა­ცხა­და მან.

რო­გორც ეს­პა­ნუ­რე­ნო­ვან­მა ლა­თი­ნო-ამე­რი­კელ­მა, მან უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სი სამ­სა­ხუ­რი გა­წია რო­გორც შუ­ა­მა­ვალ­მა, რო­დე­საც აშშ-ს მთავ­რო­ბა ის­ტო­რი­ულ და­ახ­ლო­ე­ბა­ზე წა­ვი­და კუ­ბას­თან. ძნე­ლი წარ­მო­სად­გე­ნია ევ­რო­პე­ლი პაპი, რო­მე­ლიც ასეთ მნიშ­ვნე­ლო­ვან დიპ­ლო­მა­ტი­ურ როლს ას­რუ­ლებს.

ტრა­დი­ცი­ო­ნა­ლის­ტი

სა­ეკ­ლე­სიო მო­ძღვრე­ბის ბევრ სა­კი­თხში პაპი ფრან­ცის­კე ტრა­დი­ცი­ო­ნა­ლის­ტი იყო.

მონ­სი­ნი­ორ ოს­ვალ­დო მუს­ტოს თქმით, რო­მე­ლიც მას­თან ერ­თად სწავ­ლობ­და სე­მი­ნა­რი­ა­ში, ის იყო „ისე­ვე კომ­პრო­მი­სის გა­რე­შე, რო­გორც პაპი იო­ა­ნე პავ­ლე II, ევ­თა­ნა­ზი­ის, სიკ­ვდი­ლით დას­ჯის, აბორ­ტე­ბის, სი­ცო­ცხლის უფ­ლე­ბის, ადა­მი­ა­ნის უფ­ლე­ბე­ბი­სა და მღვდლე­ბის უქორ­წი­ნებ­ლო­ბის სა­კი­თხებ­ში“.

მან თქვა, რომ ეკ­ლე­სი­ამ უნდა მი­ი­ღოს ადა­მი­ა­ნე­ბი მათი სექ­სუ­ა­ლუ­რი ორი­ენ­ტა­ცი­ის მი­უ­ხე­და­ვად, მაგ­რამ და­ჟი­ნე­ბით ამ­ბობ­და, რომ გეი წყვი­ლე­ბის მიერ ბავ­შვე­ბის შვი­ლად აყ­ვა­ნა, ბავ­შვე­ბის დის­კრი­მი­ნა­ცი­ის ფორ­მაა.

2013 წელს რო­მის პა­პად არ­ჩე­ვის­თა­ნა­ვე, მან მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა მი­ი­ღო რომ­ში აბორ­ტე­ბის წი­ნა­აღ­მდეგ გა­მარ­თულ მარშში და მო­უ­წო­და "ჩა­სახ­ვის მო­მენ­ტი­დან­ვე" და­ეც­ვათ არ და­ბა­დე­ბულ­თა უფ­ლე­ბე­ბი.

ის ქა­ლე­ბის ხელ­დას­ხმის წი­ნა­აღ­მდეგ გა­მო­ვი­და და გა­ნა­ცხა­და, რომ პაპ­მა იო­ა­ნე პავ­ლე II-მ ერთხელ და სა­მუ­და­მოდ გა­მო­რი­ცხა ასე­თი შე­საძ­ლებ­ლო­ბა.

და მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ თა­ვი­დან თით­ქოს და­უშ­ვა, რომ კონ­ტრა­ცეფ­ცია შე­იძ­ლე­ბა გა­მო­ყე­ნე­ბულ იქ­ნას და­ა­ვა­დე­ბე­ბის პრო­ფი­ლაქ­ტი­კის­თვის, მან მა­ღა­ლი შე­ფა­სე­ბა მის­ცა პავ­ლე VI-ის მო­ძღვრე­ბას ამ სა­კი­თხზე, რო­მელ­მაც გა­აფრ­თხი­ლა, რომ ამან შე­იძ­ლე­ბა ქალი მა­მა­კა­ცის დაკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბის ინ­სტრუ­მენ­ტად აქ­ცი­ოს.

ბრძო­ლა პე­დო­ფი­ლი­ას­თან

თუმ­ცა, მისი პა­პო­ბის ყვე­ლა­ზე სე­რი­ო­ზუ­ლი გა­მოწ­ვე­ვა ორ ფრონტზე გაჩ­ნდა. პირ­ველ რიგ­ში, ფრან­ცის­კე ბავ­შვე­ბის მი­მართ ძა­ლა­დო­ბის წი­ნა­აღ­მდეგ ბრძო­ლის უუ­ნა­რო­ბა­ში და­ა­და­ნა­შა­უ­ლეს.

მე­ო­რეც, - კონ­სერ­ვა­ტი­უ­ლი კრი­ტი­კო­სე­ბი მას რწმე­ნის შე­სუს­ტე­ბა­ში ადა­ნა­შა­უ­ლებ­დნენ. კერ­ძოდ, ისი­ნი გუ­ლის­ხმობ­დნენ მის ნა­ბი­ჯებს გან­ქორ­წი­ნე­ბულ და ხე­ლახ­ლა და­ქორ­წი­ნე­ბულ კა­თო­ლი­კე­ებს ზი­ა­რე­ბის მი­ღე­ბის უფ­ლე­ბა მი­ე­ცათ.

ომი უკ­რა­ი­ნა­ში

რუ­სე­თის ჯა­რე­ბის უკ­რა­ი­ნა­ში სრულ­მას­შტა­ბი­ა­ნი შეჭ­რის და­წყე­ბი­დან პაპ ფრან­ცის­კეს არა­ერ­თხელ ადა­ნა­შა­უ­ლებ­დნენ აგ­რე­სო­რის მი­მართ სიმ­პა­თი­ებ­ში და აკ­რი­ტი­კებ­დნენ კი­ე­ვის არა­საკ­მა­რი­სი მხარ­და­ჭე­რის­თვის.

რუ­სე­თის სრულ­მას­შტა­ბი­ა­ნი შეჭ­რის და­წყე­ბი­დან და­ახ­ლო­ე­ბით ერთი თვის შემ­დეგ, პონ­ტი­ფი­კოს­მა სურ­ვი­ლი გა­მოთ­ქვა, გამ­გზავ­რე­ბუ­ლი­ყო მოს­კოვ­ში, რათა იქ პრე­ზი­დენტ პუ­ტინს შეხ­ვედ­რო­და და ომის შე­წყვე­ტა ეთხო­ვა.

ამას­თან, პაპ­მა ფრან­ცის­კემ კი­ევ­ში ჩას­ვლის მოწ­ვე­ვა­ზე უარი თქვა - ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში, მოს­კოვ­ში წი­ნას­წა­რი ვი­ზი­ტის გა­რე­შე. "კი­ევ­ში ახლა არ წა­ვალ, ჯერ მოს­კოვ­ში უნდა წა­ვი­დე და იქ პუ­ტინს შევ­ხვდე" - ამ­ბობ­და ის.

მოს­კო­ვის მო­ნა­ხუ­ლე­ბის მოწ­ვე­ვა ფრან­ცის­კეს არ მის­ვლია. 2022 წლის 2 ოქ­ტომ­ბერს, რო­დე­საც უკ­რა­ი­ნა­ში სრულ­მას­შტა­ბი­ა­ნი ომი უკვე ნა­ხე­ვარ წელ­ზე მე­ტია მიმ­დი­ნა­რე­ობ­და - პონ­ტი­ფი­კოს­მა რუ­სე­თის პრე­ზი­დენტს სა­ჯა­როდ მი­მარ­თა. წმინ­და პეტ­რეს მო­ე­დან­ზე აივ­ნი­დან ქა­და­გე­ბის დროს პაპ­მა პუ­ტინს მო­უ­წო­და შე­ე­ჩე­რე­ბი­ნა "ძა­ლა­დო­ბი­სა და სიკ­ვდი­ლის სპი­რა­ლი“ უკ­რა­ი­ნა­ში.

ომე­ბი­სა და პან­დე­მი­ის ეპო­ქის პაპი

Covid-19 პან­დე­მი­ის დროს ფრან­ცის­კემ გა­ა­უქ­მა თა­ვი­სი რე­გუ­ლა­რუ­ლი გა­მოს­ვლე­ბი წმინ­და პეტ­რეს მო­ე­დან­ზე - ვირუ­სის გავ­რცე­ლე­ბის თა­ვი­დან ასა­ცი­ლებ­ლად. მო­რა­ლუ­რი ლი­დე­რო­ბის მნიშ­ვნე­ლო­ვან მა­გა­ლი­თად მან ასე­ვე გა­მო­ა­ცხა­და, რომ ვაქ­ცი­ნა­ცია სა­ყო­ველ­თაო მო­ვა­ლე­ო­ბაა.

2022 წელს ის გახ­და პირ­ვე­ლი პაპი 100 წელ­ზე მეტი ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში, რო­მელ­მაც თა­ვი­სი წი­ნა­მორ­ბე­დი დაკ­რძა­ლა - ბე­ნე­დიქ­ტეს 95 წლის ასაკ­ში გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ. ამ დრო­ის­თვის მას ჯან­მრთე­ლო­ბის პრობ­ლე­მე­ბი და­ე­წყო.

2023 წელს მან პი­ლიგ­რი­მო­ბა და­ი­წყო სამ­ხრეთ სუ­დან­ში და ქვეყ­ნის ლი­დე­რებს კონ­ფლიქ­ტის დას­რუ­ლე­ბის თხოვ­ნით მი­მარ­თა. ერთი წლის შემ­დეგ ის გა­ემ­გზავ­რა ამ­ბი­ცი­ურ ოდი­სე­ა­ში ოთხ ქვე­ყა­ნა­ში და ორ კონ­ტი­ნენტზე, ინ­დო­ნე­ზი­ა­ში, პა­პუა-ახალ გვი­ნე­ა­სა და სინ­გა­პურ­ში გა­ჩე­რე­ბე­ბით.

ხორ­ხე მა­რიო ბერ­გო­ლიო წმინ­და პეტ­რეს ტახ­ტზე ვა­ტი­კა­ნის შეც­ვლის გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბით ავი­და.

იქ­ნე­ბი­ან ისე­თე­ბი, ვინც უფრო ლი­ბე­რა­ლურ ლი­დერს ისურ­ვებ­და, ხოლო კრი­ტი­კო­სე­ბი მი­უ­თი­თე­ბენ მის აშ­კა­რა უუ­ნა­რო­ბა­ზე, ეფექ­ტუ­რად და­უ­პი­რის­პირ­დეს სექ­სუ­ა­ლურ ძა­ლა­დო­ბას ეკ­ლე­სი­ა­ში. მაგ­რამ მან ბევ­რი რამ შეც­ვა­ლა.

მან 140-ზე მეტი კარ­დი­ნა­ლი და­ნიშ­ნა არა­ევ­რო­პუ­ლი ქვეყ­ნე­ბი­დან და თა­ვის მემ­კვიდ­რეს უან­დერ­ძა ეკ­ლე­სია, რო­მელ­საც გა­ცი­ლე­ბით გლო­ბა­ლუ­რი შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბი აქვს, ვიდ­რე მას მემ­კვიდ­რე­ო­ბით ერგო.

• ის იყო პაპი ზედ­მე­ტი ფუ­ფუ­ნე­ბის გა­რე­შე, რო­მელ­მაც გა­და­წყვი­ტა ეცხოვ­რა არა ვა­ტი­კა­ნის სა­მო­ცი­ქუ­ლო სა­სახ­ლე­ში სიქსტეს კა­პე­ლას­თან ერ­თად, არა­მედ თა­ნა­მედ­რო­ვე სახ­ლში მე­ზობ­ლად (რო­მე­ლიც პაპ­მა იო­ა­ნე პავ­ლე II-მ აა­შე­ნა რო­გორც სას­ტუმ­რო სახ­ლი).

მას სჯე­რო­და, რომ ყვე­ლა­ფე­რი და­ნარ­ჩე­ნი ამა­ო­ე­ბა იქ­ნე­ბო­და. "შე­ხე­დეთ ფარ­შე­ვანგს, - ამ­ბობ­და ის, - ის მშვე­ნი­ე­რია, თუ მას წი­ნი­დან უყუ­რებთ. მაგ­რამ თუ მას უკ­ნი­დან შე­ხე­დავთ, სი­მარ­თლეს აღ­მო­ა­ჩენთ".

"ჩვენ უნდა ავი­ცი­ლოთ ეკ­ლე­სი­ის სუ­ლი­ე­რი ავად­მყო­ფო­ბა, რო­მე­ლიც სა­კუ­თარ სამ­ყა­რო­შია ჩაფ­ლუ­ლი", - თქვა მან არ­ჩე­ვის­თა­ნა­ვე.

"თუკი არ­ჩე­ვა­ნი უნდა გა­მე­კე­თე­ბი­ნა დაჭ­რილ ეკ­ლე­სი­ას შო­რის, რო­მე­ლიც ქუ­ჩა­ში გა­მო­დის და ავად­მყოფ, ჩა­კე­ტილ ეკ­ლე­სი­ას შო­რის, პირ­ველს ავირ­ჩევ­დი".