"სა­ინ­ტე­რე­სო ცხოვ­რე­ბით რომ ცხოვ­რობ და უცებ, თბი­ლის­თან ახ­ლოს, მაგ­რამ სო­ფელ­ში აღ­მოჩ­ნდე­ბი სა­მუ­შაო ია­რა­ღე­ბით ხელ­ში, ვი­დე­ო­კა­მე­რის, "პეტ­ლი­ჩ­კე­ბის" და დიქ­ტო­ფო­ნის ნაც­ვლად" - ამ­ბობს ჟურ­ნა­ლის­ტი ეკა პა­ტა­რა­ია...

იგი უმ­შვე­ნი­ე­რესს მსა­ხი­ობ­თან ხა­თუ­ნა კოტ­რი­კა­ძეს­თან მე­გობ­რო­ბა­საც იხ­სე­ნებს. ეკა პა­ტა­რა­ი­ას ეკუთ­ვნის ერთ-ერთი ინ­ტერ­ვიუ, რო­მე­ლიც მან ხა­თუ­ნა კოტ­რი­კა­ძეს­თან ჩა­წე­რა..

ეკა პა­ტა­რა­ია სოფ­ლად გა­დას­ვლის, უდი­დე­სი სირ­თუ­ლე­ე­ბის შე­სა­ხებ გვი­ამ­ბობს...

- მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა თბი­ლის­ში გა­ვა­ტა­რე. ძი­რძვე­ლი თბი­ლი­სე­ლი ვარ, ოთხი თა­ო­ბით... ბა­ბუ­ა­ჩე­მის და სა­გა­რე­ჯოს რა­ი­ონ­ში, სო­ფელ პა­ტარ­ძე­ულ­ში იყო გა­თხო­ვი­ლი, ბე­ბი­ა­ქა­ლად იყო ცნო­ბი­ლი მთელს სო­ფელ­ში. ქმარ-შვი­ლი მე­ო­რე სა­მა­მუ­ლო ომში და­ე­ღუ­პა.

მან გა­და­წყვი­ტა, თა­ვი­სი კარ-მი­და­მო ძმის­შვი­ლე­ბის­თვის, დე­და­ჩე­მის­თვის და დე­ი­და­ჩე­მის­თვის ეან­დერ­ძა. ასე გაგ­ვიჩ­ნდა სო­ფე­ლი. თუმ­ცა ისე, მოხ­და რომ ამ რამ­დე­ნი­მე წლის წინ, ჩვე­ნი ნა­წი­ლი კარ-მი­და­მო გავ­ყი­დეთ გარ­კვე­უ­ლი მი­ზე­ზე­ბის გამო. მთე­ლი ბავ­შვო­ბა აქ მაქვს გა­ტა­რე­ბუ­ლი. სკო­ლის არ­და­დე­გებ­ზე დე­დას ორი თვით ჩა­მოვ­ყავ­დით მე და ჩემი ძმე­ბი.. დე­ი­დაშ­ვი­ლე­ბი, ბი­ძაშ­ვი­ლე­ბი ყვე­ლა აქ ვიკ­რი­ბე­ბო­დით ზა­ფხუ­ლო­ბით და ძა­ლი­ან კარგ დროს ვა­ტა­რებ­დით. აი, ის ნოს­ტალ­გია სულ მქონ­და. ბავ­შვი ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ ეზო­ში ხილ­საც ვკრეფ­დი, პო­მიდვ­რე­ბის და კიტ­რე­ბის დარ­გვა-და­თეს­ვა­ში, მო­სავ­ლის აღე­ბა­შიც აუ­ზის გა­სუფ­თა­ვე­ბა­შიც ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი. მახ­სოვს, ხის ღო­ბე­ებს, ხე­ებს კი­რით ვღე­ბავ­დით, თხილს, ნუშს, კა­კალს ვბერ­ტყავ­დით და ვკრეფ­დით, და­მი­ბა­რავს, მო­მი­თოხ­ნია კი­დეც - მა­ლი­ნა, მარ­წყვი, მაყ­ვა­ლი სულ გვქონ­და...

სოფ­ლის სუნი, მე­ზობ­ლის მო­ხუ­ცი ქა­ლის, მარო ბე­ბოს თო­ნე­ში გა­მომ­ცხვა­რი ცხელ- ცხე­ლი შო­თე­ბი, პო­მიდვ­რის და კიტ­რის სა­ლა­თი, ახა­ლა­მოყ­ვა­ნი­ლი ყვე­ლის გემო, სულ თან დამ­ყვე­ბო­და. სო­ფელ­ში თუ ჩა­მო­ვი­დო­დი, აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა და­მერ­გო ახა­ლი ნერ­გე­ბი, გა­მე­კე­თე­ბი­ნა პა­ტა­რა ბა­ღჩა, ამე­ღო ჩემი მო­სა­ვა­ლი. მხო­ლოდ, თბი­ლი­სი­დან აქ გად­მო­სახ­ლე­ბა­ზე არ ვფიქ­რობ­დი არას­დროს. ისევ რა­ღაც გა­რე­მო­ე­ბამ, მა­ი­ძუ­ლა აქ წა­მოს­ვლა.

- რო­გორ გა­და­წყვი­ტეთ?

- თბი­ლის­ში ბინა უკვე აღარ მქონ­და. გავ­ყი­დე. თან, დე­დაც და ჩემი ტყუ­პის­ცა­ლი ძმაც აქეთ იქ­ნენ წა­მო­სუ­ლე­ბი. ეს სახ­ლი, სა­დაც ახლა ვარ, ჩემი დე­ი­დი­სა იყო, მისი და მისი ქმრის აშე­ნე­ბუ­ლი ამ მი­წა­ზედ. უკვე მი­ტო­ვე­ბუ­ლი იყო, დე­ი­და 15 წლის წინ გარ­და­იც­ვა­ლა, ბი­ძა­ჩე­მიც სა­ქარ­თვე­ლო­ში აღარ ცხოვ­რობ­და, ჩემს დე­ი­დაშ­ვილ­საც დრო არ ჰქონ­და, აქა­უ­რო­ბის­თვის მი­ე­ხე­და და ვთხო­ვე, ჩემ­თვის და­ეთ­მო. მე მო­ვუვ­ლი­დი დე­ი­დას სა­ხელ­ზე, შე­ვიყ­ვა­რებ­დი ისე რო­გორც დე­ი­დას, რო­მე­ლიც ჩემი მე­ო­რე დე­და­სა­ვით იყო. მარ­თლაც შე­ვის­ყი­დე სახ­ლი, თუმ­ცა ეს ის თან­ხა არ იყო, რაც შე­იძ­ლე­ბო­და ეს სახლ-კარი ღი­რე­ბუ­ლი­ყო. სიმ­ბო­ლუ­რად გა­და­ვუ­ხა­დე გარ­კვე­უ­ლი ოდე­ნო­ბის თან­ხა და ძა­ლი­ან ჩქა­რი ტემ­პით და­ვი­წყე ყვე­ლა­ზე პრი­ო­რი­ტე­ტუ­ლი საქ­მე­ე­ბის კე­თე­ბა.. ელექტრო გაყ­ვა­ნი­ლო­ბის გა­მოც­ვლით, სვე­ლი წერ­ტი­ლე­ბის შეყ­ვა­ნით, სა­კა­ნა­ლი­ზა­ციო ჭით, სახ­ლის გარ­შე­მო რკი­ნა-ბე­ტო­ნე­ბის ჩას­ხმით და ასე შემ­დეგ, რათა შე­მექ­ნა ელე­მენ­ტა­რუ­ლი სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი პი­რო­ბე­ბი, რომ გვე­ცხოვ­რა... და­ბალ ბე­ლე­ტაჟ­ზე იდგა სახ­ლი, ცა­რი­ე­ლი კედ­ლე­ბით. ია­ტა­კი ძა­ლი­ან შე­ლა­ხუ­ლი, ჩა­ვარ­დნი­ლი, კედ­ლე­ბი და­ხეთ­ქი­ლი, ჭერი ჩა­მო­ვარ­დნი­ლი, სა­ხუ­რა­ვი შე­საც­ვლე­ლი, ეზო ეკალ-ბარ­დე­ბით გა­დავ­სე­ბუ­ლი, ღობე დამ­ტვრე­უ­ლი, მოკ­ლედ, სა­მუ­შაო აუ­რა­ცხე­ლი იყო.

- თავი რო­გორ გა­არ­თვით ამ­დენ რა­მეს?

- მო­გეხ­სე­ნე­ბათ ხე­ლოს­ნე­ბის თემა, რა მძი­მეა თბი­ლის­ში და სოფ­ლად კი­დევ უფრო მე­ტად. ხე­ლოს­ნებ­ზე სა­უ­ბარს თავს ავა­რი­დებ, რად­გან რომ და­ვი­წყო, ვიცი, ვე­ღარ და­ვას­რუ­ლებ. მხო­ლოდ იმას გე­ტყვით, რომ მათი მხრი­დან ძა­ლი­ან ბევ­რი ტყუ­ი­ლე­ბის, და­მალ­ვე­ბის, გა­დაგ­დე­ბე­ბის, რა­ღაც-რა­ღა­ცე­ბის გა­ფუ­ჭე­ბე­ბის შემ­დეგ, გა­დავ­წყვი­ტე უშუ­ა­ლოდ ჩავ­რთუ­ლი­ყა­ვი ყვე­ლა სა­მუ­შა­ო­ში. ეს იქ­ნე­ბო­და კედ­ლე­ბის გა­ჯით, შპაკ­ლით გა­ლეს­ვა, ია­ტა­კის ფი­ლე­ბით მო­პირ­კე­თე­ბა, შპა­ლე­რი, შე­ღებ­ვა თუ სხვა საქ­მე­ე­ბი...

მახ­სოვს, თე­ბერ­ვლის თვე­შიც კი სი­ცი­ვე­ში ვი­დე­ქი,(ჯერ გათ­ბო­ბის სის­ტე­მა არ მქონ­და გა­კე­თე­ბუ­ლი) ხე­ლე­ბი­დან სის­ხლიც კი მდი­ო­და, სრუ­ლი­ად მარ­ტო ვზელ­დი ბევ­რი ოდე­ნო­ბის შეკ­ვრა ცე­მენტს და ოთა­ხებ­ში ვა­გებ­დი ია­ტა­კის ფი­ლის ნა­ტე­ხებს, მო­ზა­ი­კას, ლა­მი­ნატს... მარ­თა­ლია მას მერე სამი წელი გა­ვი­და და კი­დევ რა­ღა­ცე­ბი შევ­ცვა­ლე, მაგ­რამ სულ მე­მახ­სოვ­რე­ბა თუ რა გზა გა­მო­ვი­ა­რე. ერთხელ, კი, სა­კა­ნა­ლი­ზა­ციო მილი ჩა­ტყდა, რომ­ლის სიგ­რძე სახ­ლის კედ­ლი­დან ჭამ­დე, და­ახ­ლო­ე­ბით 15 მეტ­რია.

წყალ­მა სა­ა­ბა­ზა­ნო­ში გად­მოს­ვლა და­ი­წყო. ვი­ფიქ­რე რა­ღაც ჩა­ვარ­და და გა­ი­ჭე­და. რო­დე­საც იმ ხე­ლო­სანს და­ვუ­რე­კე, ვინც აა­წყო ეს სის­ტე­მა სახ­ლში და სახ­ლის გა­რეთ, მი­თხრა, რომ ძა­ლი­ან და­კა­ვე­ბუ­ლი იყო და შე­იძ­ლე­ბა გვი­ან ჩა­მო­ვი­დე, ღა­მის 11 სა­ა­თის­კენ, ოღონდ გა­თხრი­ლი უნდა და­მახ­ვედ­როო. დავ­თან­ხმდი, ვი­ნა­ი­დან ძა­ლი­ან მეჩ­ქა­რე­ბო­და. იმ სა­ღა­მოს მე ვე­რა­ვის ვნა­ხავ­დი ცალ­კე მუ­შას, რომ გა­ე­თხა­რა, თა­ვად ჩა­ვიც­ვი ხელ­თათ­მა­ნე­ბი, ავი­ღე წე­რაქ­ვი, ნი­ჩა­ბი და და­ვი­წყე გა­თხრა, რო­მე­ლიც საკ­მა­ოდ ღრმაც იყო. მახ­სოვს, სა­დღაც ორ თუ სამ სა­ათ­ში სულ გავ­თხა­რე და მილი გა­მო­ვა­ჩი­ნე, რო­მე­ლიც ორი გა­დაბ­მის ად­გი­ლას იყო ჩა­ტე­ხი­ლი. მერე გა­ვიქ­ცე­ვი სა­გა­რე­ჯოს სან­ტექ­ნი­კის მა­ღა­ზი­ა­ში და მო­ვი­ტა­ნე ახა­ლი მი­ლე­ბი, თუმ­ცა ისი­ნი ძა­ლი­ან მა­ღა­ლი ხა­რის­ხის იყო.

- ალ­ბათ კი­დევ ბევ­რი სირ­თუ­ლე შეგ­ხვდათ...

- დიახ, ძა­ლი­ან რთუ­ლია არაფ­რის­გან რა­ღაც შექ­მნა, ძა­ლი­ან იღ­ლე­ბი, იმ­დე­ნად რომ არც ჭა­მის თავი გაქვს, არც იმის, რომ ლო­გინ­ში ნორ­მა­ლუ­რად დაწ­ვე და და­ი­ძი­ნო. სკამ­ზე მე­ძი­ნე­ბო­და. რომ დავ­ჯდე­ბო­დი, თვალს გა­ვა­ხელ­დი, უკვე გა­თე­ნე­ბუ­ლი იყო. მერე იწყე­ბო­და იგი­ვე, ისევ შპაკ­ლე­ბი, ცე­მენ­ტი, ისევ გაჯი, სა­ღე­ბა­ვე­ბი... ნამ­დვი­ლი კოშ­მა­რი იყო, მი­თუ­მე­ტეს ქა­ლის­თვის, რო­მე­ლიც აქამ­დე სულ მა­გარ ფორ­მა­ში იყო, ყო­ველ­მხრივ მოვ­ლი­ლი და უცებ... ჩემი მე­უღ­ლე გივი ფე­იქ­რიშ­ვი­ლი ჩემი კო­ლე­გაა, ჟურ­ნა­ლის­ტი და ოპე­რა­ტო­რი ძვე­ლი "პირ­ველ არ­ხე­ლია", ძა­ლი­ან დიდი და სა­ინ­ტე­რე­სო კა­რი­ე­რუ­ლი ის­ტო­რი­ით. მე­გობ­რე­ბი ვი­ყა­ვით, ერ­თად ვმუ­შა­ობ­დით, ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო სი­უ­ჟე­ტებ­ზე ცნო­ბილ ადა­მი­ა­ნებ­თან, ბევ­რი ღო­ნის­ძი­ე­ბა გვქონ­და და წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, ერთ მშვე­ნი­ერ დღეს, რა­დი­კა­ლუ­რად რომ შე­იც­ვლე­ბა ყვე­ლა­ფე­რი.

ამ სა­ინ­ტე­რე­სო ცხოვ­რე­ბით რომ ცხოვ­რობ და უცებ, თბი­ლის­თან ახ­ლოს, მაგ­რამ სო­ფელ­ში აღ­მოჩ­ნდე­ბი სა­მუ­შაო ია­რა­ღე­ბით ხელ­ში ვი­დე­ო­კა­მე­რის, „პეტ­ლი­ჩ­კე­ბის“ და დიქ­ტო­ფო­ნის ნაც­ვლად. ხუმ­რო­ბით მე­უბ­ნე­ბა - "პრა­კეტ­ნი" ჟურ­ნა­ლისტს რა გინ­დო­და ატ­მი­სა და მაყ­ვლის წვე­ნებ­შიო... მას სა­ო­ცა­რი სიყ­ვა­რუ­ლი აქვს მი­წის და მცე­ნა­რე­ე­ბის. თბი­ლის­ში ძა­ლი­ან პა­ტა­რა, იტა­ლი­ურ ეზო­ში ვცხოვ­რობთ. სახ­ლის კარ­თან ერთი ძვე­ლი კო­მო­დი დგას, იმ კო­მოდ­ზე და მი­წა­ზეც ქოთ­ნებ­ში ეგ­ზო­ტი­კუ­რი მცე­ნა­რე­ე­ბი აქვს. მი­ნი­ა­ტუ­რუ­ლი ბო­ტა­ნი­კუ­რი ბაღი მო­ა­წყო. უყ­ვარს მცე­ნა­რე­ე­ბის ყიდ­ვა, იყი­დის და მო­არ­ბე­ნი­ნებს. გარ­და იმი­სა, რომ ფი­ნან­სუ­რად თუ მო­რა­ლუ­რად ძა­ლი­ან გვერ­დში მიდ­გას, ჩვენ სულ ვუ­ზი­ა­რებთ ერ­თმა­ნეთს ჩვენ­თვის სა­ინ­ტე­რე­სო ამ­ბებს.

ამ მხრი­ვაც სულ ცდი­ლობს არა­ფე­რი მო­მაკ­ლოს. ძა­ლი­ან მეხ­მა­რე­ბი­ან შვი­ლე­ბიც, ოღონდ ფი­ნან­სუ­რად, რად­გან ძა­ლი­ან და­კა­ვე­ბუ­ლი არი­ან. მე და ჩემ­მა მე­უღ­ლემ ერ­თად ავა­შე­ნეთ ეზო­ში ცალ­კე დიდი სა­თავ­სო, ასე­ვე პა­ტა­რა სა­ქათ­მე, სა­დაც ასამ­დე ჩემს მიერ წა­მოზ­რდი­ლი ვა­რია შე­ვაბ­რძა­ნეთ, მაგ­რამ სამ­წუ­ხა­როდ იმ პე­რი­ოდ­ში ჭირი მო­ე­დოთ ირ­გვლივ ქათ­მებს და არამ­ხო­ლოდ მე,ბევ­რს და­ე­ხო­ცა ფრინ­ვე­ლი. გვყავ­და ციც­რე­ბი, რომ­ლე­ბიც კვერ­ნას აფრ­თხობ­დნენ, მაგ­რამ ისი­ნიც ასე და­ი­ხოც­ნენ. ვფიქ­რობ­დით ფარ­შე­ვან­გებ­ზე, თუ­თი­ყუ­შებ­ზეც, პა­წა­წი­ნა აუზ­ზე, სა­დაც თევ­ზე­ბი გვე­ყო­ლე­ბო­და, კი­დევ ბევ­რი იდე­ის გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბა­ზე, მაგ­რამ ჯერ­ჯე­რო­ბით ეს ვერ გან­ვა­ხორ­ცი­ე­ლეთ. აქ, კი­დევ ძა­ლი­ან ბევ­რი, და­უს­რუ­ლე­ბე­ლი საქ­მე­ე­ბია. როცა სა­კუ­თა­რი სახ­ლი და ეზო გაქვს, ასეა. არა­ფე­რი სრულ­დე­ბა და ოჯა­ხის ბი­უ­ჯე­ტიც ამ მხრივ ილე­ვა...

- თბი­ლის­ში რამ­დე­ნად ხში­რად ხართ?

- სულ მაქვს ხოლ­მე თბი­ლი­სის ნოს­ტალ­გია, ხან, თბი­ლის­ში რომ ვარ ისევ აქეთ მინ­და, ერთი დღეც ვერ ვჩერ­დე­ბი. რო­გორც კი, შე­მოვ­დი­ვარ სო­ფელ­ში, ღრმად ამო­ვი­სუნ­თქავ, რა­ღაც სას­წა­უ­ლი ჰა­ე­რი და სიმ­შვი­დე მე­უფ­ლე­ბა, შე­უძ­ლე­ბე­ლია ეს არ იგ­რძნო, შე­უძ­ლე­ბე­ლია ეს სხვა­ო­ბა არ იგ­რძნო თბი­ლისს და ამ სო­ფელს შო­რის, მან­ძილ­საც ვე­ღარ იგ­რძნობთ ისე­თი ავ­ტო­ბა­ნი გა­კეთ­და. ბევ­რად შემ­ცირ­და გზა. ადრე თუ 40 წუთი ვუნ­დე­ბო­დი ჩას­ვლა-ჩა­მოს­ვლას, ახლა 25 წუთი სჭირ­დე­ბა 80-ით რომ იარო. ასე, რომ... ცივ გომ­ბო­რი, ალაზ­ნის ველი, ზე­მოთ დრე­ი­ძის ტყეა, სა­ო­ცა­რი მთე­ბი, ხე­დე­ბია... მრა­ვა­ლი სა­კუ­თა­რი, ასე­ვე ბიზ­ნეს იდეა შე­იძ­ლე­ბა აქ გა­ნა­ხორ­ცი­ე­ლო და მთა­ვა­რიც ესაა გა­ნა­ხორ­ცი­ე­ლო, თო­რემ სოფ­ლად გლეხ­მა უკვე დიდი ხა­ნია მი­ა­ტო­ვა ყვე­ლა­ფე­რი, რა­ზეც ძა­ლი­ან მტკი­ვა გული. ად­გი­ლობ­რი­ვებს აღარც აინ­ტე­რე­სებთ სა­კუ­თა­რი ეზო-კა­რიც, ვე­ნა­ხე­ბი, ყა­ნე­ბი. ბევ­რი შრო­მა ჭირ­დე­ბა, მუხლჩა­უხ­რე­ლი შრო­მა. თბი­ლი­სი­დან ამას ყვე­ლა­ფერს სხვა თვა­ლით ვუ­ყუ­რებ­დი, ისე რო­გორც უყუ­რე­ბენ ქა­ლა­ქე­ლე­ბი.

ამა­ზე არ ვფიქ­რობ­დი, რად­გან არ მქონ­და შე­ხე­ბა ამ ყვე­ლა­ფერ­თან, მაგ­რამ ახლა როცა აქ ვარ, ვხე­დავ თუ რამ­ხე­ლა შრო­მაა. ადა­მი­ა­ნუ­რად ცხოვ­რე­ბას მოკ­ლე­ბულ­ნი არი­ან სოფ­ლად, გან­სა­კუთ­რე­ბით ქა­ლე­ბი. ყო­ფით ცხოვ­რე­ბა­ში ბევ­რი სიძ­ნე­ლის გა­და­ლახ­ვა უწევთ, ალ­ბათ ბევრ რა­მე­ზე გუ­ლიც სწყდე­ბათ, სა­მა­გი­ე­როდ აქ სი­ცო­ცხლე კარ­გად იგ­რძნო­ბა, რომ შენ კი არ ცხოვ­რობ, ცო­ცხლობ, არ­სე­ბობ! სა­ქო­ნე­ლიც გა­ყი­დეს. ადრე, ჩემს ბავ­შვო­ბა­ში მახ­სოვს, ჩვენს გზა­ზე სა­ღა­მოს შვი­დი სა­ა­თის­კენ ნა­ხი­რი რომ ჩა­ივ­ლი­და, ცხვრე­ბიც, სა­ხედ­რე­ბიც კი ბევ­რი იყო...

ეს სო­ფე­ლი უდი­დე­სი ის­ტო­რი­ის მქო­ნე სო­ფე­ლია. ყვე­ლა სო­ფელს სა­ქარ­თვე­ლო­ში თა­ვი­სი ის­ტო­რია აქვს, მაგ­რამ ჩემს სო­ფელს, გოგ­ლა ლე­ო­ნი­ძის სა­ხე­ლი ჰქვია, გე­დი­ას და მა­რი­ტას სიყ­ვა­რუ­ლის სა­ხე­ლი ჰქვია, მარ­თლაც ნატ­ვრის ხე­სა­ვი­თაა, პა­ტარ­ძე­უ­ლი პა­ტარ­ძა­ლი­ვით ლა­მა­ზია, მშვე­ნე­ბა და დიდი სიყ­ვა­რუ­ლია. თით­ქოს შენი სის­ხლი და ხორ­ცია, შენი წარ­სუ­ლია, აწ­მყოა, მო­მა­ვა­ლია, ყვე­ლა­ფე­რია. აქ გტკი­ვა და გი­ხა­რია კი­დეც, თით­ქოს ყვე­ლა­ფერს ყუ­რა­დღე­ბით გის­მენს, მოგ­ყვე­ბა და ხელს გიწ­ვდის და­სახ­მა­რებ­ლად, თით­ქოს გთხოვს, რომ შენც მაგ­რად ჩას­ჭი­დო ხელი და არ გა­უშ­ვა. ასე­თია ეს სო­ფელ­ში, გულ­ში მაგ­რად გი­ხუ­ტებს. მხო­ლოდ, კარ­გი პატ­რო­ნი სჭირ­დე­ბა. შე­უძ­ლე­ბე­ლია აქ წა­მოს­ვლა ვინ­მეს არ მო­უნ­დეს.

- წინ ალ­ბათ კი­დევ ბევ­რი სირ­თუ­ლეა...

- ალ­ბათ უკვე არ არ­სე­ბობს საქ­მე, რო­მე­ლიც მე არ ვიცი, ვერ გა­ვი­გებ, ვერ გა­ვა­კე­თებ. მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლურ მუ­შა­ო­ბას ვარ მიჩ­ვე­უ­ლი, მაგ­რამ ახლა შე­ვის­წავ­ლე "სვარ­კაც", "ბარ­გალ­კაც", აი­ვა­ნიც თა­ვად ავა­წყე... რო­დე­საც ხე­ლოს­ნებს თავ­ზე ად­გე­ბი და მა­ინც ცდი­ლო­ბენ შენს „და­ბო­ლე­ბას“ არა, ასეა და არა ისეო, თეთრზე გიმ­ტკი­ცებს შა­ვი­აო, აი, აქ უკვე ხე­ლი­დან ვარ­თმევ სა­მუ­შა­ოს და თა­ვად ვი­წყებ. არ შე­იძ­ლე­ბა მუდ­მი­ვად ხელ­ში გე­ჭი­როს "რუ­ლეტ­კა“, თა­რა­ზო და მა­ინც თვა­ლებ­ში კარ­გად ვერ იყუ­რე­ბო­დე, რას აკე­თებ. მოკ­ლედ, მე მა­ნამ­დეც ვი­ცო­დი სა­რე­მონ­ტო საქ­მე­ე­ბი, უფრო სწო­რად მე ხე­ლოს­ნად და­ვი­ბა­დე, მაგ­რამ ახლა და­ვა­მა­ტე. სხვა­თა შო­რის, სულ ვამ­ბობ, რომ სი­ა­მოვ­ნე­ბით წა­ვი­დო­დი კი­დევ და­მა­ტე­ბით რო­მე­ლი­მე პრო­ფე­სი­ულ სას­წავ­ლე­ბელ­ში, რამ­დე­ნი­მე ხე­ლო­ბა კარ­გად რომ შე­მეს­წავ­ლა. სი­ა­მოვ­ნე­ბით ჩა­ვა­ბა­რებ­დი ტექ­ნი­კურ ინ­სტი­ტუ­ტშიც, მაგ­რამ უკვე მე­სა­მე წრე­ზე ვარ, უმაღ­ლე­სი დიპ­ლო­მით, რო­მე­ლიც სულ არა­ფერ­ში მად­გე­ბა. იუ­რის­ტიც გავ­ხდე­ბი მალე...

ასა­კიც აღარ მაქვს ისე­თი, რომ სულ სწავ­ლა­ში გა­ვა­ტა­რო დარ­ჩე­ნი­ლი ცხოვ­რე­ბა, რაზე ვგიჟ­დე­ბი, მაგ­რამ ვფიქ­რობ მე­ყო­ფა რაც ვის­წავ­ლე. ახლა ის ასა­კი და მო­ცე­მუ­ლო­ბა მაქვს, ყვე­ლა რომ ნატ­რობს - ნეტა, ქა­ლაქ გა­რეთ მომ­ცა ერთი პა­ტა­რა კოხ­ტა სახ­ლი, ბუ­ნე­ბა­ში, სიმწვა­ნე­ში ჩამ­ფლა, ჩი­ტე­ბის ჭი­კ­ჭი­კი გა­მა­გო­ნა, ირ­გვლივ სულ ლა­მაზ-ლა­მა­ზი ფე­რა­დი ყვა­ვი­ლე­ბი და­მა­ნა­ხა და ამ სიმ­შვი­დე­ში მა­ცხოვ­რაო. ჰოდა, ვცხოვ­რობ ასე ქა­ლა­ქუ­რად ახლა. არ მინ­და ეს ქათ­მე­ბი, ძრო­ხე­ბი, ბე­კე­კო­ე­ბი და გო­ჭუ­ნი­ე­ბი. ამა­თაც თა­ვი­სე­ბუ­რი სუნი აქვს და მოვ­ლა-პატ­რო­ნო­ბა სჭირ­დე­ბა, თუმ­ცა რა.

უმ­შვე­ნი­ე­რე­სი ხა­თუ­ნა კოტ­რი­კა­ძე, რო­მე­ლიც ყვე­ლას ლე­რი­კო ხო­ტი­ვა­რის ფილ­მი­დან "მხი­ა­რუ­ლი რო­მა­ნი­დან" გვახ­სოვს, სო­ფელ დი­ღომ­ში, თა­ვის ფეხ­ბურ­თე­ლი ქმრის და­ვით გო­გი­ას მო­თხოვ­ნით და ხელ­შე­წე­ყო­ბით, 12 სულ ძრო­ხას უვ­ლი­და. თა­ვად წვე­ლი­და და ამოჰ­ყავ­და ყვე­ლი, კა­რა­ქი, ხაჭო, ნა­დუ­ღი, ადე­დებ­და მა­წონს, მთელ ოჯახს ეს ერთი სიფ­რი­ფა­ნა, ულა­მა­ზე­სი გოგო უვ­ლი­და.

სხვა­თა­შო­რის იქ რუ­სულ სამ­ხედ­რო ბაზა იყო უწინ გან­თავ­სე­ბუ­ლი და რომ წა­ვიდ­ნენ, ამათ შე­ის­ყი­დეს მათ­გან ეს ძრო­ხე­ბი. რუს სამ­ხედ­რო­ებს ჰყო­ლი­ათ რო­გორც ვიცი. ბო­ლოს, მახ­სოვს გა­მო­იქ­ცა სო­ფელ დი­ღო­მი­დან, წა­მო­ვი­და თა­ვის ხუთ­თო­ხი­ან სახ­ლში პლე­ხა­ნოვ­ზე თა­ვის ვაჟ­თან ერ­თად, იქ ცოხვრობ­და და სულ ახ­ლა­ხანს, შარ­შან გარ­და­იც­ვა­ლა ახა­ლა­გაზ­რდა.

ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და ხა­თუ­ნა. მას­თან და მის ოჯახ­თან ახ­ლოს ვი­ყა­ვი. ასე, რომ ეს კი არ არის და­საძ­რა­ხი, რა­ი­მე სა­ხის შრო­მა სოფ­ლად, უბ­რა­ლოდ ადა­მი­ა­ნე­ბის ცოხვრე­ბა­ში სულ დგე­ბა ისე­თი პე­რი­ო­დე­ბი, მი­თუ­მე­ტეს ქა­ლის, როცა ხე­დავ რომ ამ ყვე­ლა­ფერს ვე­ღარ უმკლავ­დე­ბი. აღარც დრო გაქვს და მო­თხოვ­ნი­ლე­ბა ყვე­ლა­ფე­რი გქონ­დეს და მი­ხე­დო. ამი­ტომ ავ­ღი­ნიშ­ნე აქ, ად­გი­ლობ­რი­ვე­ბის და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ახლა რო­გო­რიც არის. ძა­ლი­ან ძნე­ლია სოფ­ლად ცოხვრე­ბა ამ თვალ­საზ­რი­სით, ძა­ლი­ან.