29 იან­ვარს ცნო­ბი­ლი მსა­ხი­ო­ბი, იუ­მო­რის­ტი, პა­რო­დის­ტი ალე­კო თეთ­რაშ­ვი­ლი გარ­და­იც­ვა­ლა. ალე­კო თეთ­რაშ­ვი­ლის ასე­თი მო­უ­ლოდ­ნე­ლი წას­ვლა ყვე­ლას­თვის შო­კის მომ­გვრე­ლი იყო. მის გარ­დაც­ვა­ლე­ბას გან­სა­კუთ­რე­ბით გა­ნიც­დი­ან მისი მე­გობ­რე­ბი. მსა­ხი­ო­ბი პირ­ვე­ლად ტე­ლე­ვი­ზი­ით, მა­სობ­რი­ვად 90-იანი წლე­ბის იუ­მო­რის­ტულ გა­და­ცე­მით "პა-სე­ან­სი" გა­იც­ნეს.

მა­ყუ­რე­ბელ­მა მა­შინ­ვე შე­იყ­ვა­რა მისი რო­ლე­ბი და ამ ქვეყ­ნი­დან დღე­საც ამ სიყ­ვა­რუ­ლით აცი­ლებს. ამ ფაქ­ტის გამო უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსელ­შიც მწუ­ხა­რე­ბას გა­მოთ­ქვამს და საყ­ვა­რელ მსა­ხი­ობს ემ­შვი­დო­ბე­ბა. მისი ნიჭი თავ­და­პირ­ვე­ლად ტე­ლეპ­რო­დი­უ­სერ­მა და ტე­ლე­რე­ჟი­სორ­მა მა­მუ­კა ღლონტმა აღ­მო­ა­ჩი­ნა და „პა-სე­ან­სის“ გმი­რი გა­ხა­და. მა­მუ­კა ღლონ­ტი AMBEBI.GE-სთან მე­გო­ბარს იხ­სე­ნებს:

- რო­გო­რი იყო ალე­კოს­თან თქვე­ნი პირ­ვე­ლი შეხ­ვედ­რა. რო­გორ შე­არ­ჩი­ეთ "პა-სე­ან­სის" მსა­ხი­ო­ბად, რო­გორ მოხ­ვდა პრო­ექ­ტში?

- პო­ლი­ტექ­ნი­კურ ინ­სტი­ტუ­ტში რომ ვსწავ­ლობ­დი, იქ არ­სე­ბობ­და თე­ატ­რი „მოდი, ნახე,“ რომ­ლის მსა­ხი­ო­ბებ­საც ვიც­ნობ­დი. პრო­ექტს რომ ვი­წყებ­დი, მათ და­ვუ­კავ­შირ­დი და ვთხო­ვე, კას­ტინგზე მო­სუ­ლიყ­ვნენ. სხვა­დას­ხვა ტი­პა­ჟის მსა­ხი­ო­ბი უნდა შეგ­ვერ­ჩია. რო­გორც მახ­სოვს, ალე­კო მე­ო­რე-მე­სა­მე გა­და­ცე­მი­დან შე­მოგ­ვი­ერ­თდა, - ბი­ჭებ­მა მო­იყ­ვა­ნეს და „პა-სე­ან­სის“ ჯგუფ­ში ფაქ­ტობ­რი­ვად ყო­ველ­გვა­რი შე­მოწ­მე­ბის გა­რე­შე ავიყ­ვა­ნე. ასე­თი იყო მისი ჩვენს ჯგუფ­ში მოს­ვლის ამ­ბა­ვი.

- რით მი­იქ­ცია ყუ­რა­დღე­ბა, რით იყო გა­მორ­ჩე­უ­ლი?

- უნი­ჭი­ე­რე­სი მსა­ხი­ო­ბი იყო. "პა-სე­ან­სში" ისე­თი ადა­მი­ა­ნის როლი ჰქონ­და, რო­მელ­მაც ყვე­ლა­ფე­რი იცის. მისი გმი­რი ეკო­ნო­მი­კა­ში „სა­ფუძ­ვლი­ა­ნად“ ერ­კვე­ო­და. ყოვ­ლის­მცოდ­ნის სხვა რო­ლებ­საც ას­რუ­ლებ­და, მაგ­რამ რო­გორც „პა-სე­ან­სის“ ყვე­ლა გმი­რი, ისიც, ასე ვთქვათ, უჭ­კუო, თვითკმა­ყო­ფი­ლი ადა­მი­ა­ნი იყო. ეგო­ნა, რომ ყვე­ლა­ფე­რი იცო­და და ამის ფონ­ზე ათას სი­სუ­ლე­ლეს ამ­ბობ­და. სა­ერ­თოდ "პა-სე­ან­სის" მსა­ხი­ო­ბე­ბი ყვე­ლა­ფერს ვირ­ტუ­ო­ზუ­ლად ას­რუ­ლებ­დნენ. ალე­კო კი­დევ გა­მორ­ჩე­უ­ლად - ისეთ გა­მო­მე­ტყვე­ლე­ბას მი­ი­ღებ­და, რომ მის ტექსტს, კო­მე­დი­ურ ჟანრ­ში, ზოგ­ჯერ მნიშ­ვნე­ლო­ბა აღარ ჰქო­ნო­და... ჩვენ გვყავ­და დიდი კო­რი­ფე­ე­ბი, მსა­ხი­ო­ბე­ბი, რომ­ლე­ბიც მხო­ლოდ გა­მო­მე­ტყვე­ლე­ბით ნა­წარ­მო­ე­ბებს კო­მი­კურს ხდიდ­ნენ, ალე­კოც ამის უნი­კა­ლუ­რი ნიჭს ფლობ­და და პერ­სო­ნაჟს ვირ­ტუ­ო­ზუ­ლად ასა­ხი­ე­რებ­და. სწო­რედ ამი­ტომ, გმი­რე­ბი­დან, რომ­ლე­ბიც "პა-სე­ან­სში" იყ­ვნენ, ყვე­ლა­ზე და­სა­მახ­სოვ­რე­ბე­ლი ალ­ბათ მისი მათე მე­ლი­ა­ვას ცნო­ბი­ლი სახე იყო, რო­მე­ლიც ამ გა­და­ცე­მა­ში შექ­მნა.

- "პა-სე­ან­სის" ვი­დე­ო­ე­ბი სო­ცი­ა­ლურ ქსე­ლებ­ში დღემ­დე პო­პუ­ლა­რუ­ლია. გა­მორ­ჩე­უ­ლად უყ­ვართ მუ­სი­კა­ლუ­რი რგო­ლი-პა­რო­დია "მერ­ვეკ­ლა­სე­ლო", სა­დაც მთა­ვა­რი პერ­სო­ნა­ჟი ალე­კოა, ცუცა კა­პა­ნა­ძეს­თან ერ­თად...

- მათი დუ­ე­ტი ცნო­ბილ მუ­სი­კა­ზე გა­და­ვი­ღეთ. ეს პა­რო­დია იმი­ტომ გა­ვა­კე­თეთ, რომ გვინ­დო­და, მა­ყუ­რე­ბელს მა­ღა­ლი ხა­რის­ხის მუ­სი­კის­თვის მო­ეს­მი­ნა (რა ჩვე­ნი საქ­მე იყო, მაგ­რამ რა­ტომ­ღაც ასე გა­დავ­წყვი­ტეთ). ალე­კომ და ცუ­ცა­მაც იმ­დე­ნად კარ­გად ითა­მა­შეს, დღემ­დე ეგ ვი­დეო სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში რომ იდე­ბა, როცა აზი­ა­რე­ბენ, ასე­უ­ლო­ბით ათა­სი ნახ­ვა აქვს და ათი­ა­თა­სო­ბით და­დე­ბი­თი კო­მენ­ტა­რი. მარ­თა­ლი გი­თხრათ, უარ­ყო­ფი­თი კო­მენ­ტა­რი ჯერ არ შემ­ხვედ­რია. ახლა, როცა მე და ჩემ­მა მე­გობ­რებ­მა ალე­კოს გარ­დაც­ვა­ლე­ბის გამო, მისი ეს მძი­მე ამ­ბა­ვი იმა­ვე „ფე­ის­ბუქ­ზე“ დავ­დეთ, უამ­რა­ვი კო­მენ­ტა­რი და­ი­წე­რა, სა­დაც ადა­მი­ა­ნე­ბი წე­რენ, - ჩემი ბავ­შვო­ბაო... ალე­კო იყო მსა­ხი­ო­ბი, რომ­ლის სა­ხის და­ნახ­ვა­ზე ადა­მი­ა­ნებს თა­ვი­ან­თი კარ­გი ბავ­შვო­ბა ახ­სენ­დე­ბათ და არა ცუდი. ეს მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, - ასე­თი მსა­ხი­ო­ბე­ბი ძა­ლი­ან ცო­ტა­ნი არი­ან. შე­იძ­ლე­ბა ვინ­მე ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი იყოს, დიდი მსა­ხი­ო­ბიც, მაგ­რამ მას არ ერ­გოს ის ხვედ­რი, რაც ალე­კოს ერგო. ხომ ვამ­ბობ, მის შე­სა­ხებ და მის ვი­დე­ო­ებ­ზე წე­რენ - ჩემი ბავ­შვო­ბაო.

- რო­გო­რი იყო მუ­შა­ო­ბის პრო­ცეს­ში?

- ყვე­ლა­ფერს ერთი თქმით აკე­თებ­და, ნა­ხე­ვა­რი თქმი­თაც შე­ეძ­ლო, ხან­და­ხან - უთ­ქმე­ლად. ად­ვი­ლი იყო მას­თან მუ­შა­ო­ბა ისე, რომ არც კი მახ­სოვს, ბევ­რი მე­მუ­შა­ვა და დი­დად გავრჯი­ლი­ყა­ვით. ტექსტს წა­ვი­კი­თხავ­დით, რე­პე­ტი­ცი­ას გა­ვივ­ლი­დით, რა­ღაც მი­ნიშ­ნე­ბებს მივ­ცემ­დი და მორ­ჩა. მერე თუ თვი­თონ გა­ამ­დიდ­რებ­და როლს, თო­რემ მოკ­ლე­ბით არ მო­აკ­ლებ­და...

- ბოლო დროს ავად­მყო­ფობ­და?

- გუ­ლის პრობ­ლე­მე­ბი ჰქონ­და, ოპე­რა­ცია დას­ჭირ­და და ვერ გა­და­ი­ტა­ნა. ამ კუ­თხით ბევ­რი რამ ზუს­ტად არ ვიცი იმი­ტომ, რომ მე გუ­რი­ა­ში ვარ და ის თბი­ლის­ში იყო... ბო­ლოს ყვე­ლა­ნი პა­სი­ან­სის 30 წლის­თავ­ზე შე­ვიკ­რი­ბეთ. თა­მა­დად ალე­კო ავირ­ჩი­ეთ და მშვე­ნივ­რად ითა­მა­და, თავ­საც კარ­გად გრძნობ­და, ჯან­სა­ღად გა­მო­ი­ყუ­რე­ბო­და, გა­რეგ­ნუ­ლად არა­ფე­რი ეტყო­ბო­და, ღვი­ნო­საც მშვე­ნივ­რად მი­ირ­თვა... მას მერე სამ­წუ­ხა­როდ არ მი­ნა­ხავს, თუმ­ცა „პა-სე­ან­სის“ ჩატ­ში კი გვქონ­და კონ­ტაქ­ტი, სა­დაც ხში­რად ვეხ­მი­ა­ნე­ბით ერ­თმა­ნეთს.

- რო­გო­რი იყო ადა­მი­ა­ნურ ურ­თი­ერ­თო­ბებ­ში?

- იმ მში­ერ და გა­ჭირ­ვე­ბულ პე­რი­ოდ­ში ხში­რად მას­თან ოჯახ­ში ვიკ­რი­ბე­ბო­დით. ჰქონ­და გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი კერ­ძე­ბი, რო­მე­ლიც უყ­ვარ­და და მათ გვახ­ვედ­რებ­და იმი­ტომ, რომ ჩვენ გვი­ხა­რო­და ალი­კოს­თან სახ­ლში მის­ვლა და სტუმ­რო­ბა. ეს უკვე ბევრ რა­მე­ზე მე­ტყვე­ლებს... დი­დე­ბუ­ლი თა­მა­და იყო, ისე კი არა, გამ­ზა­დე­ბულ სი­ტყვებს რომ ამ­ბო­ბენ, სა­ინ­ტე­რე­სო იყო მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა... არ და­მა­ვი­წყდე­ბა, ერთხელ მის მე­უღ­ლეს და­უ­რე­კა, „პა-სი­ან­სი“ მოვ­დი­ვართ და სუფ­რა გაგ­ვი­წყო. მა­შინ ჩემი „ზა­პო­რო­ჟე­ცით“ (მათ­გან მან­ქა­ნა მარ­ტო მე მყავ­და), მი­ვე­დით ალე­კოს­თან. მან­ქა­ნა ეზო­ში გა­ვა­ჩე­რე და იმ „ზა­პო­რო­ჟე­ცი­დან“ 9 ადა­მი­ა­ნი გად­მო­ვე­დით - მე­ზობ­ლე­ბი ტაშს გვიკ­რავ­დნენ...

არ ელოდ­ნენ, რომ ერთი მან­ქა­ნით მი­ვი­დო­დით და თან ამ პა­ტა­რა "ზა­პო­რო­ჟეც­ში“ ამ­დე­ნი კაცი ჩავ­სხდე­ბო­დით... ახლა, მისი გარ­დაც­ვა­ლე­ბი­სას ყვე­ლა­ზე დიდი ემო­ცია რაც მაქვს, ეს არის სი­ცა­რი­ე­ლის გრძნო­ბა, რო­მე­ლიც ალე­კოს გამო მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა მექ­ნე­ბა... ხან­და­ხან მო­მი­ვი­დო­და იდეა, ამა თუ იმ მოვ­ლე­ნას, ფაქტს "პა-სე­ან­სით" რო­გორ ვუ­პა­სუ­ხებ­დი. ჩემ­თვის ამის გა­კე­თე­ბა ძა­ლი­ან ად­ვი­ლი იყო, რად­გან ტექ­სტის წე­რი­სას, ან რა­ი­მე იდე­ის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბი­სას ალე­კოს წარ­მო­ვიდ­გენ­დი ხოლ­მე. ეს ყო­ველ­თვის მქონ­და გარ­და იმ სიყ­ვა­რუ­ლი­სა, მე­გობ­რო­ბი­სა, რაც ერ­თად ყოფ­ნი­სას გვქონ­და. ჩემს გულ­ში დიდი სი­ცა­რი­ე­ლის გრძნო­ბა და­ტო­ვა... „პა-სე­ან­სის“ შემ­დეგ ბევ­რგან ჩან­და, ბევ­რგან იყო, თუმ­ცა მისი მთა­ვა­რი როლი ცხოვ­რე­ბა­ში ალ­ბათ "პა-სე­ან­სში" შედ­გა...

- და თქვენ იყა­ვით ერთ-ერთი პირ­ვე­ლი მთა­ვა­რი ტე­ლე­რე­ჟი­სო­რი (ნუგ­ზარ ბუ­ცხრი­კი­ძის შემ­დეგ, რო­მელ­თა­ნაც ალე­კო თე­ატ­რში მუ­შა­ობ­და), რო­მელ­მაც მისი ნიჭი და უნა­რე­ბი და­ი­ნა­ხა და ამ ყვე­ლაფ­რის გა­მოვ­ლე­ნის სა­შუ­ა­ლე­ბა მის­ცა...

- და მო­ხა­რუ­ლი ვარ, რომ ასეა...

ალე­კო თეთ­რაშ­ვი­ლის სას­ცე­ნო და ტე­ლე­პარტნი­ორს, მსა­ხი­ობ ცუცა კა­პა­ნა­ძეს ამე­რი­კა­ში და­ვუ­კავ­შირ­დით, ცნო­ბი­ლია, რომ ის 18 წე­ლია იქ ცხოვ­რობს:

- სა­ო­ცა­რი შოკი იყო ჩემ­თვის ამ ამ­ბის გა­გე­ბა, ვე­რაფ­რით ვი­ჯე­რებ, რომ აღარ არის და ალე­კო­ზე წარ­სულ­ში უნდა ვი­ლა­პა­რა­კო... ალექსს, - ასე ვე­ძახ­დი ხოლ­მე... რო­გორც ვიცი, გარ­კვე­უ­ლი პე­რი­ო­დის წინ სტენ­ტი­რე­ბა გა­ი­კე­თა და კარ­გად იყო... რო­გორც მი­თხრეს, იმ დღეს ცუ­დად გამ­ხდა­რა, სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში წა­იყ­ვა­ნეს, ოპე­რა­ცი­ას უკე­თებ­დნენ, მაგ­რამ ოპე­რა­ცი­ის დროს თრომ­ბი მო­წყდა... ფაქ­ტობ­რი­ვად, გუ­ლით გარ­და­იც­ვა­ლა... ამ ადა­მი­ანს იმ­ხე­ლა გული ჰქონ­და, რომ ამ გულ­მა რო­გორ ვერ გა­უძ­ლო, ეს მიკ­ვირს. ალე­კო სი­კე­თით სავ­სე ადა­მი­ა­ნი იყო.

ყვე­ლას კარ­გი უხა­რო­და, ყუ­რა­დღე­ბას არა­ვის აკ­ლებ­და... ამე­რი­კა­ში რამ­დე­ნი­მე მე­გო­ბა­რი ჰყავს, ეს ამ­ბა­ვი რომ გა­ი­გეს, ყვე­ლამ და­მი­რე­კა და მო­მი­სამ­ძიმ­რა, მი­თხრეს - სულ გკი­თხუ­ლობ­დაო, უზო­მოდ ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნი და სა­ოც­რად კე­თი­ლი იყო... ისე გა­მო­ვი­და, მე და ალე­კოს, 48 წლის მე­გობ­რო­ბა გვა­კავ­ში­რებ­და. 1977 წელს გა­ვი­ცა­ნი, ეს იყო „პო­ლი­ტექ­ნი­კუ­რის“ თე­ატ­რში „მოდი, ნახე“. იქ რომ მი­ვე­დი, პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი, ალე­კო ჩემ­ზე უფ­რო­სი იყო... ერ­თად ბევ­რი სპექ­ტაკ­ლი ვი­თა­მა­შეთ. მერე „პა-სე­ან­სშიც“ სულ ერ­თად ვი­ყა­ვით, არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი დუ­ე­ტი იყო ჩვე­ნი „მერ­ვეკ­ლა­სე­ლო“. დღემ­დე ჰი­ტია... იმ პე­რი­ოდ­ში, როცა ახა­ლი იყო, ქუ­ჩა­ში რომ გავ­დი­ო­დით, მა­ყუ­რე­ბე­ლი „მერ­ვეკ­ლა­სე­ლო“ - ასე გვე­ძახ­და... ეს სა­ხე­ლი დღემ­დე შე­მოგ­ვრჩა. მე კი ჩემი აღ­ნა­გო­ბით „მერ­ვეკ­ლა­სე­ლად“ დავ­რჩი, მაგ­რამ ალე­კო სა­ერ­თოდ არ გყავ­და მერ­ვეკ­ლა­სელს... მერე „იუ­მო­რი­ნა­ში“ მიგ­ვიწ­ვი­ეს - სულ ასე ერ­თად ვი­ყა­ვით. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ 2006 წელს ამე­რი­კა­ში წა­მო­ვე­დი, კონ­ტაქ­ტი არ გაგ­ვი­წყვე­ტია, ერ­თმა­ნეთს ვეხ­მი­ა­ნე­ბო­დით. და­ბა­დე­ბის დღის, დღე­სას­წა­უ­ლის მო­ლოც­ვას ვერ და­ას­წრებ­დი... ჩემ­თვის ამ ადა­მი­ა­ნის წას­ვლა უდი­დე­სი და­ნაკ­ლი­სია. სა­ქარ­თვე­ლო­ში რომ ჩავ­დი­ო­დი, არ არ­სე­ბობ­და, არ მე­ნა­ხა, მანდ ჩა­მო­სულ ტე­ლე­ვი­ზი­ებ­ში სულ ერ­თად გვიწ­ვევ­დნენ...

ბო­ლოს რომ ჩა­მო­ვე­დი, ერთ-ერთი ტე­ლე­ვი­ზი­ი­დან და­უ­რე­კეს, იქ­ნებ მოხ­ვი­დეთ, ცუ­ცაც იქ­ნე­ბა, ჩა­მო­ვი­დაო. რა­ღაც ვერ ვარ კარ­გად, ახლა მოს­ვლა არ შე­მიძ­ლი­აო. მერე ეთე­რი რომ დას­რულ­და, და­მი­რე­კა და მი­თხრა, - ცუცა, იცო­დე, ჩემ გა­რე­შე არ წახ­ვი­დე, მო­მე­ნატ­რე, მოდი გნა­ხო, ჯი­გა­რო - ასე იცო­და თქმა. ყვე­ლა­ნა­ი­რად ვეც­დე­ბი, მო­ვი­დე, მაგ­რამ ამა­ღამ მივფრი­ნავ-მეთ­ქი... ისე მოხ­და, რომ დრო ვე­რაფ­რით გა­მოვ­ნა­ხე და ვერ მო­ვი­ნა­ხუ­ლე... ჩემს თავს ვა­და­ნა­შა­უ­ლებ და გან­ვიც­დი... მაგ­რამ რას წარ­მო­ვიდ­გენ­დი, რომ ვე­ღარ ვნა­ხავ­დი... გა­მოვფრინ­დი, მაგ­რამ ვუ­თხა­რი, - ალექს, მალე მა­ინც სულ ჩა­მოვ­დი­ვარ და ხში­რად გნა­ხავ და სულ მანდ ვიქ­ნე­ბი-მეთ­ქი. ჩა­მო­დი, ჩა­მო­დი, და­ვუბ­რუნ­დეთ თე­ატრს, თა­მა­ში მო­მე­ნატ­რაო. ერთი არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი სპექ­ტაკ­ლი გვქონ­და რეზო კლდი­აშ­ვი­ლის "ია­დო­ნას თე­ატ­რი", ბა­ტონ­მა ნუგ­ზარ ბუ­ცხრი­კი­ძემ დად­გა. მე და ალე­კო დუ­ეტ­ში ვთა­მა­შობ­დით... ჰოდა, ბა­ტონ ნუგ­ზარს სულ ეუბ­ნე­ბო­და, - ნუგ­ზარ, მიდი, რა, ეგ სპექ­ტაკ­ლი აღად­გი­ნეო. მერე ორი­ვე­ნი მი­რე­კავ­დნენ, ჩა­მო­დი, მუ­შა­ო­ბა და­ვი­წყო­თო. და­ი­წყეთ რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი, ჩემი როლი ზე­პი­რად ვიცი და შე­მო­გი­ერ­თდე­ბით-მეთ­ქი. ალე­კოს უნ­დო­და, რომ ერ­თად ტე­ლე­ვი­ზი­ა­შიც რა­ღაც გაგ­ვე­კე­თე­ბი­ნა...

- ბოლო დროს ისე აქ­ტი­უ­რად, რო­გორც ადრე, ტე­ლე­ეკ­რან­ზე აღარ ჩან­და...

- უფრო „იუ­მო­რი­ნა­ში“ იყო ხოლ­მე... მა­ყუ­რე­ბელს ჩვე­ნი გა­და­ცე­მა „პა-სე­ან­სი“ ძა­ლი­ან უყ­ვარ­და, მით უმე­ტეს, იმ ბნელ 90-ია­ნებ­ში. მა­შინ რომ შეგ­ვიყ­ვა­რეს, იმ სიყ­ვა­რუ­ლით დღემ­დე და უკვე ამ­დე­ნი წე­ლია, გვა­ნე­ბივ­რე­ბენ. „პა-სე­ანსს“ თა­ვი­სი დე­ვი­ზი ჰქონ­და - "პა­სი­ან­სი უკ­ვდა­ვია, სა­უ­კე­თე­სო მკურ­ნა­ლია"... კარ­გი იქ­ნე­ბო­და, „პა-სე­ან­სის“ გა­და­ცე­მე­ბი ახ­ლან­დელ თა­ო­ბას რომ ენა­ხა, თუ რო­გო­რი კლა­სი­კუ­რი იუ­მო­რი გა­დი­ო­და ქარ­თუ­ლი ტე­ლე­სივ­რცე­ში 90-ინი წლე­ბის სიბ­ნე­ლე­ში... ალე­კოს­თან ერ­თად სუფ­რას­თან ჯდო­მა იყო რა­ღაც სა­ოც­რე­ბა...

და­ი­წყებ­დი სიმ­ღე­რას და აგ­ყვე­ბო­და, პო­ე­ზია უყ­ვარ­და, პო­ე­ზია მეც მიყ­ვარს და ლექ­სე­ბის კი­თხვას რომ და­ვი­წყებ­დი, იყო ერთი ამ­ბა­ვი. იცო­და ასე­ვე ბევ­რი შა­ი­რი, ერთხელ გას­ტრო­ლებ­ზე და­სავ­ლეთ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ვი­ყა­ვით, ზუგ­დი­დი­დან თბი­ლი­სამ­დე ავ­ტო­ბუს­ში ვი­ყა­ვით და ის შა­ი­რე­ბი გვე­ყო... ძა­ლი­ან კარ­გი ადა­მი­ა­ნი დავ­კარ­გეთ, - ალე­კო დიდი, კე­თი­ლი ბავ­შვი იყო...

სხვა­თა შო­რის, ადრე „გე­პე­ის“ კა­პე­ლა­შიც ჯარ­ჯი მა­ღა­ლაშ­ვილ­თან ერ­თად მღე­რო­და... მის­მა გარ­დაც­ვა­ლე­ბამ ყვე­ლას გული დას­წყვი­ტა. ამ­დე­ნი ცრემ­ლი რომ გაჰ­ყვე­ბა ადა­მი­ანს და ამ­დე­ნი სიყ­ვა­რუ­ლი რომ გაქვს შენი მა­ყუ­რებ­ლის, - მარ­თლა რა­ღაც გა­გი­კე­თე­ბია, შე­გიქ­მნია, ხალ­ხს სხვა შემ­თხვე­ვა­ში გული ასე არ და­წყდე­ბო­და. უყ­ვარ­და სი­კე­თის კე­თე­ბა, რი­თაც სხვას აბედ­ნი­ე­რებ­და და ეს მარ­თლა ბედ­ნი­ე­რე­ბაა... ორი არაჩ­ვე­უ­ლებ­რივ შვი­ლი ჰყავს - ბი­ჭე­ბი, შე­სა­ნიშ­ნა­ვი მე­უღ­ლე, ქალ­ბა­ტო­ნი ნანა და შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბი. გიჟ­დე­ბო­და თა­ვის შვი­ლიშ­ვი­ლებ­ზე... ვწუხ­ვარ, ძა­ლი­ან ვწუხ­ვარ და ალე­კოს გარ­დაც­ვა­ლე­ბას ვუ­სამ­ძიმ­რებ მის ოჯახს და ქარ­თველ მა­ყუ­რე­ბელს.

• ambebi.ge მწუ­ხა­რე­ბას გა­მოთ­ქვამს ალე­კო თეთ­რაშ­ვი­ლის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის გამო და უსამ­ძიმ­რებს მის ოჯახს და ახ­ლობ­ლებს